Ο ΔΗΜΟΣ ΑΡΧ. ΟΛΥΜΠΙΑΣ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΝΕΟ ΕΠΑΧΘΕΣ ΧΑΡΑΤΣΙ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΡΟ ΣΤΗ ΛΑΜΠΕΙΑ...

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ

ΛΑΜΠΕΙΕΩΝ (ΔΙΒΡΙΩΤΩΝ) ΗΛΕΙΑΣ

«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΒΡΗΣ»

27063 Λαμπεία-Τηλ6972295293                                      Λαμπεία (Δίβρη) 29-11-2011

   Αρ. πρωτ. 2017

Ο ΔΗΜΟΣ ΑΡΧ. ΟΛΥΜΠΙΑΣ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ

ΝΕΟ ΕΠΑΧΘΕΣ ΧΑΡΑΤΣΙ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΡΟ ΣΤΗ ΛΑΜΠΕΙΑ

Ενώ διαθέτει στους δημότες του επικίνδυνα μολυσμένο πόσιμο νερό

από τριτοκοσμικά Υδραγωγεία και δίκτυα

Μια τρίκρουνη βρύση (κτ.1913) του "Κόκκινου" με κρύα γάργαρα νερά
Δεν είναι κρίμα κι άδικο οι δημότες να πίνουν μολυσμένο και ακριβό νερό;

           

  Ο νέος Καλλικρατικός Δήμος της παγκόσμιας Ολυμπιακής πρωτεύουσας κληρονόμησε μια θλιβερή κατάσταση από τον απελθόντα Δήμο Λαμπείας στην παροχή πόσιμου νερού στους δημότες Λαμπείας που επί σειρά ετών πίνουν μολυσμένο νερό το οποίο έχει χαρακτηριστεί από τον ειδικό σύμβουλο προηγούμενου Υπουργού Υγείας «κοπρανώδες, ακατάλληλο ακόμη και για τουαλέτες» λόγω του μικροβιολογικής επιβάρυνσης κολοβακτηριδίου,  που περιέχεται με τη «σέσουλα» στα ξακουστά κρυστάλλινα νερά της Δίβρης και των γύρω χωριών!!!.  

            Δυστυχώς ο νέος διευρυμένος Δήμος Αρχ. Ολυμπίας, όχι μόνο δεν μεριμνά για την βελτίωση της ποιότητας του πόσιμου νερού αλλά χειροτέρεψε τη κατάσταση, δείχνοντας εγκληματική αδιαφορία για την υγεία των δημοτών του. Επισυνάπτουμε για του λόγου το αληθές:

Ιδού!, εδώ και 4 χρόνια οι σωληνες ύδρευσης στο Υδραγωγείο της  "Λίμνας" στους
Γκρουστάδες "βόσκουν" στην ύπαιθρο

α) φωτογραφίες (αψευδείς μάρτυρες) με σωλήνες ύδρευσης έξω από τη γη εκτεθειμένους  στον ήλιο σε δυο δίκτυα, με αποτέλεσμα (ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες) το κολοβακτηρίδιο να πηγαίνει στα ύψη και οι γαστρεντερίτιδες να θερίζουν, 

Ένα ακόμη βασικό δίκτυο στη μεγαλύτερη συνοικία του Περαμαχαλά από του Υδραγωγείο  "Πλάκας"
με τους σωλήνες να "βόσκουν" 2 χρόνια  στη ύπαιθρο...

β) μια από τις επίσημες Μικροβιολογικές αναλύσεις (έχουμε στα χέρια μας και πολλές άλλες) του ΚΕΕΔΥ Αθηνών, όπου εμφανίζονται τιμές μόλυνσης ανώτερες και από αυτές στην Ουγκάντα (ενώ οι φυσιολογικές τιμές είναι το μηδέν 0%, οι κάτοικοι πίνουν με μόλυνση που φτάνει σε 70%-110%!!!). 

Ιδού!, ένα επίσημο έγγραφο  με τιμές του κολοβακτηριδίου απο τριτοκοσμικά Υδραγωγεία  της Δίβρης
που καθιστούν τα πόσιμα νερά  "κοπρανώδη, ακατάλληλα ακόμη και για τουαλέτες"...

Να, και η θλιβερή Έκθεση και οι "τυπικές" παρατηρήσεις του κ. Αντινομάρχη Υγείας που
ο ίδιος μαζί με τον υπέυθυνο Δήμο αδιαφόρησε εγκληματικά 

Και βεβαίως, τα περισσότερα Υδραγωγεία σε άθλια κατάσταση, είναι ξέφραγα με τα ποιμνιοστάσια σχεδόν επάνω τους κλπ, κλπ. Επί πλέον δεν υπάρχει κανονισμός Ύδρευσης, δεν λειτουργούν μετρητές, τα δίκτυα διέρχονται μέσω βοθρολυμάτων, δεν τηρούνται ούτε στοιχειώδεις Υγειονομικοί Κανονισμοί (Υγειονομική Αναγνώριση κλπ)  που προβλέπονται με αυστηρές Διατάξεις.

Και όλα αυτά συμβαίνουν σε μια περιοχή όπως αυτή της Λαμπείας, η οποία από αιώνων έχει διαφημιστεί για τα καθαρά κρυστάλλινα νερά της που τρέχουν άφθονα και αενάως,  μόνο στη Δίβρη ξεπερνούν τις 100 οι φυσικές πηγές συνεχούς ροής.

            Και σαν να μη φτάνει αυτό, έρχεται ο τωρινός Δήμος και Δήμαρχος Αρχ. Ολυμπίας και στέλνει πριν από λίγες μέρες το νέο επαχθές χαράτσι στους δημότες Λαμπείας για το νερό με αύξηση από πέρυσι (δηλ. σε ένα χρόνο) 25%, δηλ. από 40 Ευρώ που πλήρωσαν πέρυσι για φέτος (και μάλιστα εν μέσω οικονομικής κρίσης) ζητάει 50 Ευρώ. Και να σημειώσουμε εδώ ότι ο προηγούμενος αλήστου μνήμης Δήμος Λαμπείας πριν 3 χρόνια είχε αυξήσει το νερό από 23 Ευρώ σε 40 Ευρώ!!!. Με απλά λόγια ο δημότης Λαμπείας καλείται μέσα σε τρία χρόνια να πληρώσει αύξηση 115%!!!. Και αυτή η αύξηση έγινε αυθαίρετα χωρίς καμιά Αιτιολογική Έκθεση, όπως σαφώς προβλέπεται από το Νόμο (ψιλά γράμματα για τους ασύδοτους εξουσιαστές μας, αλλά και τους εκπροσώπους μας στο Δήμο). Επισυνάπτουμε σε φωτοτυπία το περυσινό χαράτσι των 40 Ευρώ και το φετινό με τα 50 Ευρώ. Μάλιστα παρατηρούμε με έκπληξη ότι η είσπραξη του φετινού χαρατσιού  έχει ανατεθεί σε ιδιώτες(sic!), είναι κι αυτό ενδεικτικό της «Τροϊκανής» νοοτροπίας που φαίνεται ότι διέπει το νέο Δήμο.

Το περισινό χαράτσι των 40 Ευρώ που επέβαλε ο Δήμος  Λαμπείας αυξάνοντας  το προηγούμενο
που ήταν 23 Ευρώ (αύξηση 80% !!)

Και το φετινό επαχθές χαράτσι  των 50 Ευρώ που επέβαλε ο νέος Δήμαρχος
Αρχ. Ολυμπίας αυξάνοντας κατα 25% σε ένα χρόνο (που ειπράττει ιδιώτης !..). Δηλαδή σε
3 χρόνια  συνολική αύξηση  115% !!!.

            Καλούμε και προειδοποιούμε το νέο Δήμαρχο, να μη ζηλώσει την δόξα των προηγούμενων Δημάρχων Λαμπείας (και υποστεί τις σοβαρές συνέπειες που εκείνοι υπέστησαν) και να μειώσει άμεσα το επαχθές χαράτσι που επέβαλε αυθαίρετα στους δημότες Λαμπείας (όταν μάλιστα σχεδόν το 50% των σπιτιών ανοίγουν για λίγες μόνο μέρες το χρόνο). Επίσης καλούμε τις συνυπεύθυνες  Υπηρεσίες Υγείας να πράξουν το καθήκον τους, πριν προσφύγομε όπου δει για εγκληματική αμέλεια στην προστασία της υγείας των συμπολιτών μας.

Ο πρόεδρος

Σωτήρης Σωτηρόπουλος

(ιατρός, εκδότης του περιοδ. «ΔΙΒΡΗ» και πρόεδρος της Κίνησης Πολιτών «Κοινωνική Ένωση Αναδημιουργίας»)

Υ.Γ. Το παρόν να πρωτοκολληθεί και καταστεί δημόσιο έγγραφο

ΕΝΑΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΟΥΜΠΑΣ, ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΑΝΕΡΥΘΡΙΑΣΤΑ...

Μίμης Ανδρουλάκης, ένας πρωταθλητής της πολιτικής και ιδεολογικής τούμπας, προκαλεί ενερυθρίαστα…

(Ή το χρονικό ενός προαναγγελθέντος απίθανου πολιτικού καιροσκοπισμού - τώρα και στο Διαδίκτυο)

Του Σωτήρη Σωτηρόπουλου

  

«Κι ενωθήκετε με τους παντίδους κι αφανίσετε την πατρίδα

Από ηθική και αρετήν και πατριωτισμόν…»

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ (Απομημονεύματα)

Έχω την υποχρέωση να εξηγηθώ, ευθύς εξ αρχής για το εν λόγω πολιτικό πρόσωπο και ποιος είναι ο λόγος της δημόσιας ενασχόλησής μου με αυτόν. Πρώτα από όλα γιατί είμαι ένας απλός ενεργός πολίτης αυτής της χώρας και οφείλω να εκφράζομαι ελεύθερα και μάλιστα για πρόσωπα που παίζουν θετικό ή κυρίως αρνητικό ρόλο στα πράγματα της χώρας μου.  Δεύτερον γιατί είμαι αναγκασμένος να πω δυο λόγια, σαν παλιός γνώριμος (εννοώ πολιτικά και κομματικά από το 1988) του Μίμη Ανδρουλάκη που συνυπήρξαμε από τη στιγμή της συνιδρυτικής πρωτοβουλίας του ενιαίου ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΟΟΔΟΥ, δίπλα δίπλα ως μέλη της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΣΥΝ, συνυποψήφιοι βουλευτές στην ίδια εκλογική περιφέρεια (στην Α΄ Πειραιά) και συνοδοιπόροι μέχρι τη δική μου αποχώρηση το 1991 με την διάσπαση του ενιαίου ΣΥΝ, οπότε και έμεινα εκτός κομματικής ένταξης μέχρι σήμερα. Επειδή για την τεκμηρίωση της σημερινής μου γνώμης, χρειάζεται να κάνω ένα υποχρεωτικό πισωγύρισμα σε πολύ σπουδαία γεγονότα και περιστατικά που έζησα και έχουν σχέση με τον Ανδρουλάκη και την πολιτική του συμπεριφορά, τα παραθέτω όσο πιο συνοπτικά μπορώ:

·         Πρώτο περιστατικό. Προεκλογική εκστρατεία των υποψήφιων βουλευτών της Α΄ Πειραιά του ΣΥΝ στην Αίγινα λίγο πριν τις εκλογές του 1989 (ξέρετε την εποχή που κάποιοι μιλούσαν για το «βρώμικο ΄89» κι εμείς με πρωταγωνιστή τον περί πολλού Μίμη Ανδρουλάκη μιλούσαμε για το «το ΄89 της ηθικής και πολιτικής αντίστασης και της πολυπόθητης εθνικής συμφιλίωσης»). Εκεί –στην Αίγινα- είχα μια προσωπική σχεδόν ολονύκτια συζήτηση μαζί του για τα πολιτικά πράγματα και επειδή γνώριζε ότι εγώ προερχόμουν από το ΠΑΣΟΚ, άρχισε να υβρίζει με την πλέον χυδαία πολιτική γλώσσα τον Ανδρέα Παπανδρέου (αυτό το γνωρίζει το πανελλήνιο και είναι καταγεγραμμένο, αλλά δυστυχώς ξεχασμένο) αλλά αναπάντεχα για μένα, μου μιλούσε με θαυμασμό για τον μακαρίτη τώρα Γιώργο Γεννηματά, να τον εκθειάζει και να τον ανεβάζει στο έβδομο ουρανό και όταν του αντέταξα ότι ο Γεννηματάς (κατά τη δική μου ταπεινή γνώμη που ήξερα από μέσα τα πράγματα και εξακολουθώ να έχω), είναι ένα λαϊκιστικό κακέκτυπο του Παπανδρέου, ότι επί Χούντας ήταν πρόεδρος των Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ, ότι είναι ο δημιουργός των γνωστών διαλυτικών «παρεών» που ξεστράτισαν το ΠΑΣΟΚ από τις αρχικές του διακηρύξεις, με πείσμα με αντέκρουε και επέμενε στην άποψή του ότι στο μέλλον μαζί με τέτοιους σα τον Γεννηματά, θα μεγαλουργήσει η (τλήμων!) Αριστερά …

·         Δεύτερο περιστατικό. Προεκλογική συγκέντρωση σε Κέντρο της Παλιάς Κοκκινιάς στον Πειραιά παρουσία του αείμνηστου Χαρίλαου Φλωράκη. 

Για του λόγου το αληθές. Η Μαρία Αρβανίτη δίπλα στο θυμόσοφο γέροντα Χαρίλαο
Φλωράκη, λίγο πριν την, απύθμενης  ....αστειότητας, πρόταση Ανδρουλάκη

Ο πολύς Μίμης Ανδρουλάκης, στα μέσα και στα έξω, ενώ συνιστούσε στον Χαρίλαο εμένα και την σύζυγό μου Μαρία Αρβανίτη ξαφνικά ακούμε να λέει στον Φλωράκη: -«Χαρίλαε, να σου γνωρίσω την Μαρία που είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων, επί κεφαλής  του Αντιπυρηνικού Κινήματος του Ελληνικού Κλάδου της βραβευμένης με Νόμπελ Ειρήνης Διεθνούς Οργάνωσης των Γιατρών και πρέπει να την πείσουμε να μπει υποψήφια στις εκλογές» (!!)… Και πριν συνέλθουμε συνέχισε: -«Από τώρα υπόσχομαι στη Μαρία, ότι αν βγω εγώ και εκείνη δεν βγει, θα παραιτηθώ να πάρει την θέση μου»(!!!)… Ο σοφός γέρων, κούνησε με κάποια σημασία το κεφάλι του λέγοντας, κάντε το καλλίτερο. Αυτό ήταν, η ασύλληπτης πολιτικής ίντριγκας και καιροσκοπισμού ατάκα-πρόταση του Ανδρουλάκη μας πάγωσε και τότε ένοιωσα για πρώτη φορά ότι έχουμε να κάνουμε με μια άκρως επικίνδυνη πολιτική και ιδεολογική προσωπικότητα. Η προταθείσα σύζυγός μου (πιο νοήμων) απεχώρησε αηδιασμένη, εγώ δυστυχώς παρέμεινα δίνοντας τόπο στην οργή…

·         Τρίτο περιστατικό. Παραμονές εκλογών του Νοεμβρίου 1989, τελευταία επίσκεψή μου στην πιο κοντινή μου και μεγαλύτερη εκλογική ενορία, τα Καμίνια. Εκεί περίμενα να πάρω τον κύριο όγκο των όποιων ψήφων μου, καθόσον υπηρετούσα επί 15 χρόνια ως γιατρός του ΙΚΑ, με αγώνες για την υγεία των κατοίκων του, ιδρυτής και πρωταγωνιστής της ομάδας πρωτοβουλίας του ΣΥΝ με 250 ενεργά μέλη. Εκεί, το βράδυ αυτό συνάντησα μια αγωνιστική εμβληματική μορφή του ΚΚΕ, τον 85ντάρη αείμνηστο μπάρμπα Σπύρο Παπαπολύζο, ο οποίος  με υπεραγαπούσε και όταν τον ρώτησα πως πάμε, δακρυσμένος και εξοργισμένος μου είπε: -«Γιατρέ μου σήμερα ντρέπομαι που είμαι σε αυτό το κόμμα, αλλά το ΚΚΕ είναι το σπίτι μου από το 1927 και δεν μπορώ να το εγκαταλείψω. Λίγο πριν, πέρασε από εδώ ο Μίμης μαζί με στελέχη του ΚΚΕ και μας επέβαλλε να ψηφίσουμε τον ίδιο, με την υπόμνηση προ παντός να μη ψηφιστεί ο Σωτηρόπουλος που έχει όπως μαθαίνουμε επιρροή…»(!!!). Αποτέλεσμα   στις εκλογές ο εκλεγείς τότε βουλευτής Α΄ Πειραιά Μίμης Ανδρουλάκης πήρε περί τους 13.000 ψήφους κι εμείς   οι υπόλοιποι από 1500 και κάτω ο καθένας!!!,  κατεξευτελισθέντες  λόγω της κομματικής γραμμής και τον νεποτισμό του ανεκδιήγητου Ανδρουλάκη, λες και θα πάθαινε τίποτα αν αντί για 13.000 έπαιρνε π.χ. 7.000 ψήφους και άφηνε τα υπόλοιπα ψιχία σε  όλους εμάς τους υπόλοιπους που μας θέλανε οι ψηφοφόροι μας που ξέρανε ότι δίναμε ένα κομμάτι της ζωής μας για την δημοκρατία και την κοινωνική ανόρθωση… Ας είναι.

Τώρα,  μετά την παράθεση των παραπάνω και αφού αναφέρω ότι η γενική γνώμη μου για τον πάλαι ποτέ σύντροφο και συναγωνιστή Ανδρουλάκη ήταν και τον θεωρώ «ένα τετράγωνο μυαλό», ίσως στα μαθηματικά, ίσως σε αναλυτικές προσεγγίσεις με γνώση οικονομικών δεδομένων, ακόμη και με τις ιδιόρρυθμες, εν πολλοίς αμφιλεγόμενες ου μην αλλά και πάντα δημοσιοσχετίστικες, λογοτεχνικές του ικανότητες… Αλλά πάντα ταύτα, επί κακώ στην όποια συμμετοχή του στην πολιτικό στίβο της χώρας μας. Η πολιτική διαδρομή του βοά. Το διαρκές ερώτημα που μένει σε μένα (υποθέτω και στον κάθε εχέφρονα πολίτη) αναπάντητο, είναι και το εξής. Πώς (εκτός από την μακροχρόνια πολιτική του επιβίωση, που εξηγείται επαρκώς) καταφέρνει να επιβιώνει και οικονομικά, αφού ως γνωστόν δεν άσκησε επάγγελμα ποτέ στη ζωή του. Είναι ένα ερώτημα που ασφαλώς δεν θα το έκανα αν δεν ήταν ενεργό πολιτικό υποκείμενο, εδώ και κάποιες δεκαετίες. Και επί πλέον, πάντα εμείς που παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα, αναρωτιόμαστε  όταν κάποια εποχή διατηρούσε πολιτικό γραφείο 200τ.μ. στην οδό Μασσαλίας; (μάλιστα έχει ειπωθεί, χωρίς να διαψευστεί, ότι ήταν παραχωρημένο από διάττοντα μεγαλοεκδότη και μεγαλοεργολάβο!). Βεβαίως δεν γνωρίζω, για να είμαι ακριβοδίκαιος, αν έχει κληρονομήσει μεγάλη πατρική περιουσία ή προίκα ή τέλος πάντων (απίθανο να συμβαίνει για τους γνωρίζοντες) να έχει τόσο μεγάλα έσοδα από την συγγραφική του δραστηριότητα…

Δεν θα είμαι εγώ εκείνος που θα περιγράψω τις καθημερινές και ιδιοτελείς πολιτικές και ιδεολογικές του «κολοτούμπες», τις κατά καιρούς ουρανομήκεις αντιφατικές πολιτικές οβιδιακές μεταμορφώσεις του που πάντα τον κρατάνε στον αφρό… Θα χρειαζόταν πολλή μελάνη. Ούτε θα αναφερθώ στην επονείδιστη εξαργύρωση των αγώνων της ηρωϊκής γενιάς του Πολυτεχνείου όπου μαζί με άλλους «καπαδόκες» (Δαμανάκη κλπ) από αρχάγγελοι της κάθαρσης το 1989, κατάντησαν μετά θλιβεροί τσανακογλύφτες του ΠΑΣΟΚ που λοιδορούσαν. Όμως, δεν χρειάζεται να πάμε στα παλιά, αρκεί η τελευταία του θεαματική «κολοτούμπα» στην ψήφο εμπιστοσύνης στον Γ. Παπανδρέου στην ΚΟ, και το θράσος της παιδαριώδους εξήγησης που έδωσε.

Και έρχομαι στο τελευταίο, το πιο σοβαρό και «φωναχτό»

συμβάν. Τάδε έφη Ανδρουλάκης.

«…Η παραίτηση του Γιώργου Παπανδρέου αντικειμενικά, ανεξάρτητα από εφήμερες περιπλοκές, εμβαλωματικές, ψυχαναγκαστικές λύσεις της στιγμής, τις υστερικές άμυνες του παλαιού καθεστώτος, εγκαινιάζει στο άμεσο μέλλον μέσα από μια οδυνηρή μετάβαση ένα νέο πολιτικό και πολιτειακό κύκλο, μια τριπλή ιδρυτική πράξη

·         την είσοδο στην εποχή των συμμαχικών προγραμματικών κυβερνήσεων και το τέλος του παλαιού δικομματισμού

·         τη νέα ίδρυση, τη θετική υπέρβαση της “φυλής του Ατρέα”, τη ριζική ανασύνθεση του πολιτικού χώρου μεταξύ δεξιάς και κομμουνιστικής αριστεράς, την ενεργό παρουσία ενός νέου πολιτικού αστερισμού που θα υπερβαίνει τις παλαιές συντεταγμένες

·         τον πολιτειακό - συνταγματικό μετασχηματισμό του μεταπολιτευτικού καθεστώτος.»

ΜΙΜΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ(http://mimisandroulakis.blogspot.com/)

Παρακολούθησα  μια σχεδόν ημίωρη ομιλία του στον τηλεοπτικό σταθμό ΜΕΓΚΑ (Οικονομέας- Καμπουράκης) αλλά άνοιξα και το προσωπικό του μπλογκ και τι είδα και άκουσα; Θεέ και Κύριε!.. Αυτό που βλέπετε ως το ρεζουμέ του στο παραπάνω. Ούτε λίγο, ούτε πολύ ο κύριος Μίμης Ανδρουλάκης για μια ακόμη φορά ρίχνει σωσίβιο σωτηρίας αλλά και αναβάθμισης του ρόλου του πρώην Πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου. Ως άριστος διαστροφικός χειριστής και ερμηνευτής κατά το δοκούν της αρχαίας τραγωδίας, -του Αισχύλου εν προκειμένω- (τώρα ο ίδιος στο ρόλο του Πυλάδη) μας παρομοιάζει τον φίλο του πρώην Πρωθυπουργό (που λόγω της ελληνικής μεγαλοψυχίας δεν ακολούθησε την τύχη του παρόμοιου Αργεντινού πρωθυπουργού ομολόγου του, που έφυγε νύκτωρ με ελικόπτερο) με τον Ορέστη, εγγονό του Ατρέα που τον καλεί τώρα να γίνει ο ήρωας της τραγωδίας μετά την αναγγελία του «θυσιαστικού του κύκλου» και την παραίτηση του στη Βουλή… Και η τελική πρόταση του συμπυκνώνεται στη νέα, «τη ριζική ανασύνθεση του πολιτικού χώρου μεταξύ δεξιάς και κομμουνιστικής αριστεράς» (sic!)

Ω! Θεοί του Ολύμπου, ας δώσετε τώρα έμπνευση και φώτιση  στον νέο τραγωδό κύριο Μίμη Ανδρουλάκη αντί για την νέα Ορεστιάδα ας μεταμορφώσει και προαγάγει τον Γιώργο Παπανδρέου σε βασιλέα Αγαμέμνονα,  για να οδηγήσει τα φαιοπράσινα στρατεύματα στην σύγχρονη Αυλίδα να θυσιάσουν εκεί την Ιφιγένεια δηλαδή την Αριστερά της Ελλάδας, ώστε να πνεύσει ούριος ο άνεμος για το τελικό κούρσεμα και την εθνική υποτέλεια της φιλτάτης πατρίδος!...

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ Ή ΠΕΘΑΝΕ;

Τρίτη, 15 Νοεμβρίου 2011

Επέτειος του Πολυτεχνείου με κυβέρνηση Παπαδήμου

                               Γράφει η Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου

  Το Πολυτεχνείο ζει. Έτσι τελειώνουν συνήθως οι επετειακές ομιλίες. 

          Το Πολυτεχνείο πέθανε. Εκεί καταλήγουν οι επώνυμοι πού εκτίθενται στα τηλεοπτικά παράθυρα για να σχολιάσουν τα βίαια γεγονότα, που ξεσπούν κάθε χρόνο με αφορμή την επέτειο.

Και οι δύο έχουν λάθος άποψη. Γιατί τo μήνυμα του Πολυτεχνείου παρ' ότι το κράτος προσπάθησε να το εγκλωβίσει σε μουσειακού χαρακτήρα εκδηλώσεις και οι περί τα Εξάρχεια αναρχικοί καπηλεύονται συστηματικά, μεταβάλλεται σαν κάθε ζωντανός οργανισμός σύμφωνα με την ιστορική πορεία.

Φέτος βιώσαμε μιαν αναβίωση αυτού ακριβώς του πνεύματος με την αυθόρμητη εξέγερση του κόσμου στην εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, που καθόρισε τις αλλαγές. 

Για να κατανοήσουμε όμως το μήνυμα τον Πολυτεχνείου χρειάζεται να μελετήσουμε τη γενιά που το ενσάρκωσε, τη γενιά που σήμερα χλευάζεται, επειδή ελάχιστοι την καπηλεύθηκαν. Είναι τα παιδιά που γεννήθηκαν, ενώ ακόμη συνεχιζόταν ο εμφύλιος στα βουνά, μα που η πλειοψηφία τους το αγνοούσε, αφού όσοι δεν εμπλέκονταν ήταν τόσο τρομοκρατημένοι που προσπαθούσαν να διαγράψουν κι απ' το δικό τους τα μυαλό, αλλά κυρίως απ' το μυαλό των παιδιών τους την υπαρκτή φρίκη που ματαίωσε τα όνειρα που θα δικαίωναν τον αντιφασιστικό αγώνα. Είναι τα παιδιά που «αυθόρμητα» παρατάσσονταν στις βασιλικές παράτες για να ραίνουν με λουλούδια τους άνακτες, πού διδάσκονταν στα σχολειά τον εθνικό διχασμό και που στα σχολικά τους εγχειρίδια η Ιστορία τέλειωνε με το ΟΧΙ που είχε πει ένας δικτάτορας, ο Μεταξάς, η πολιτική ήταν μια μάλλον απαγορευμένη υπόθεση, αφού οι γονείς τους δύσκολα ομολογούσαν το τι ψήφιζαν και επιμελώς έκρυβαν την εφημερίδα που αγόραζαν. Είναι τα παιδιά που δεν πρόλαβαν το 114, δεν κατάλαβαν τον Ανένδοτο και την Αποστασία, μόνο ξύπνησαν κάποιο πρωί απ' τα στρατιωτικά εμβατήρια και την απαγόρευση της κυκλοφορίας για να βρεθούν στο γύψο τον δικτάτορα.

Είναι μια γενιά που ευτύχησε να έχει  δωρεάν παιδεία και που έζησε την καταρράκωση τον κύρους των πνευματικών ηγετών παρατηρώντας τους ακαδημαϊκούς να δέχονται σα δαρμένα σκυλιά τις ασυνάρτητες υποδείξεις τον δικτάτορα για την διαπαιδαγώγηση των νέων. Είναι η γενιά που ξεπέρασε τις κομματικές ετικέτες, μιας και η Χούντα πέτυχε, στέλνοντας όλους ανεξάρτητα τους πολιτικούς στη φυλακή, τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ στις καρδιές, έτσι που η μεταπολίτευση απλώς έκανε στα χαρτιά αυτό που είχε πίνει ήδη συνείδηση στον κόσμο. Ότι δηλαδή δεν υπάρχουν πια εθνικόφρονες και μιάσματα, αλλά μονάχα έλληνες. Είναι η γενιά που αντιστάθηκε με τα τραγούδια του Θεοδωράκη και τα Ριζίτικα, που έκανε σύμβολο εξέγερσης τον Ερωτόκριτο, που μόνη της με μόνο όπλο το νεανικό της ενθουσιασμό διαμόρφωσε πολιτικό κριτήριο κι ύψωσε ανάστημα κατά της χούντας αδελφώνοντας σε κοινή ελπίδα λευτεριάς το ελληνικό φοιτητικό κίνημα με τις εξεγέρσεις των φοιτητών της Ταϊλάνδης.

Τα Πολυτεχνείο ήταν η μοναδική μαζική εξέγερση κατά της Χούντας. Οι υπόλοιπες αντιστασιακές πράξεις στα εσωτερικό (Αλέκος Παναγούλης, Σάκης Καράγιωργας, Σπύρος Μουστακλής, στάση στο ναυτικό και τόσοι άλλοι) ήταν ηρωικές, αλλά μεμονωμένες, ανοργάνωτες, αναποτελεσματικές και κυρίως ο λαός παρέμενε αμέτοχος. Οι περισσότεροι πολιτικοί ήταν στην εξορία, όπου διοργάνωναν συναυλίες και συγκεντρώσεις για να κρατούν στην επικαιρότητα τα θέμα. Το συγκινητικό είναι ότι σ' αυτές τις αντιδικτατορικές ελληνικές πορείες στη Γερμανία, τούρκοι εργάτες έμπαιναν στην πρώτη γραμμή, γιατί η τηλεοπτικές κάμερες αποθανάτιζαν κι η Ασφάλεια τρομοκρατούσε τις οικογένειες των αντιστασιακών τον εξωτερικού, που έμεναν όμηροι στη ίδια μας την πατρίδα. Υπήρχε μια διεθνής αντιδικτατορική αλληλεγγύη που εκφραζόταν έμπρακτα, παντού, ακόμη και ανάμεσα σε τούρκους και έλληνες.

Μόνη μαζική λαϊκή αντίδραση στην ίδια την Ελλάδα ήταν η παράνομη ακρόαση της Ντόυτσε Βέλλε και των τραγουδιών του Θεοδωράκη, πράξεις που αν σήμερα στα παιδιά μας ακούονται αστείες, τότε οδηγούσαν κάποιους στη φυλακή και τα βασανιστήρια.

Το φοιτητικό κίνημα γεννήθηκε από την αντίδραση της νεολαίας στον παραλογισμό της Χούντας, Ξεκίνησε με το Κίνημα της Νομικής, που το ακολούθησαν αθρόες συλλήψεις και επιστρατεύσεις φοιτητών μέσα στα αμφιθέατρα, την ώρα της παράδοσης και με τον αξιότιμα καθηγητή στην έδρα. Το Πολυτεχνείο σαν χώρος ήταν φυτώριο προοδευτικότητας παρ' ότι εκείνη την αποχή οι φοιτητές του ήταν οι προνομιούχοι επιστήμονες, που θα θησαύριζαν με τις κομπίνες της μαζικής ανοικοδόμησης και της αντιπαροχής των εργολάβων. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι φοιτητής του Πολυτεχνείου ήταν κι ο πρωτοπόρος σοσιαλιστής Σταύρος Καλλέργης, αυτός που διοργάνωσε την πρώτη Εργατική Πρωτομαγιά στη χώρα μας.

Η λαϊκή οργή υπόφωσκε. Κείνες τις μέρες οι αγρότες είχαν εξεγερθεί στα Μέγαρα. Τα Πολυτεχνείο έγινε η καρδιά της λαϊκής αντίστασης. Ήταν πανηγύρι στην αρχή. Γιορτή για την ανάσταση της Λευτεριάς που -δε μπορεί- θαρχόταν. Ο κόσμος γελούσε μέσα απ’ τα λεωφορεία, όπου οι φοιτητές έγραφαν συνθήματα όπως «Δε σε θέλει ο λαός παρ' τη Δέσποινα και μπρος» κι οι οδηγοί σκόπιμα καθυστερούσαν για να τελειώσουν τα παιδιά την εικονογράφηση, που θάκανε έτσι τα γύρο της Αθήνας μεταφέροντας το μήνυμα της εξέγερσης. Πολλοί ερασιτέχνες αναμετέδιδαν τις εκπομπές του «ραδιοφωνικού σταθμού των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων ελλήνων». Νοικοκυραίοι και μαγαζάτορες περνούσαν μέσα απ' τα κάγκελα απίστευτες ποσότητες από τρόφιμα και υλικά για να κρατήσουν οι ελεύθεροι πολιορκημένοι. Κι οι περίοικοι που τώρα δυσανασχετούν με τα διαρκή γεγονότα που καταστρέφουν τις περιουσίες τους ήταν εκείνοι που το βράδυ της εισβολής άνοιξαν τα σπίτια τους κι έκρυψαν τούς φυγάδες.

Οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο έκαναν πράξη αυτά που θάθελαν όλοι οι έλληνες να πουν, αλλά δεν τολμούσαν. Αυτά που και φέτος ξαναειπώθηκε «Ως εδώ και μη παρέκει». Και βέβαια οι πολλοί και σώφρονες έκαναν πίσω, όταν η αστυνομία επενέβη και οι φοιτητές ανυπεράσπιστοι έπαιζαν κυνηγητό αντιμετωπίζοντας με πετροπόλεμο τις σφαίρες που τους θέριζαν την ώρα που φώναζαν «Λαέ κουνήσου, σκοτώνουν το παιδί σου» και βέβαια ο ίδιος λαός, που μέχρι χθες τους χειροκροτούσε, τώρα λούφαζε και σώπαινε. Ήταν σώφρων ξανά. Φίμωνε ξανά την οργή με της λογικής το ψέλλισμα.

Δε θα ξεχάσω ποτέ τη δήλωση του αείμνηστου σοφού μας δάσκαλου, τον καθηγητή Σπύρου Δοξιάδη, που κείνες τις μέρες τόλμησε να μας πει. «Μπράβο παιδιά. Και μεις είχαμε τότε δικτατορία, το Μεταξά, αλλά δεν τολμήσαμε αυτά που σεις τώρα κάνετε. Αν είχαμε κάνει κι εμείς αυτό που κάνετε εσείς, ίσως νάταν διαφορετική η Ιστορία της Ελλάδας» Και φυσικά όλοι μείναμε κατάπληκτοι, όταν στη Μεταπολίτευση, αυτός ο καθηγητής συμπαρατάχθηκε με τη Δεξιά, τη στιγμή που κάποιοι άλλοι καθηγητάδες μας, που κατέδιδαν ή έπαιρναν απουσίες στη διάρκεια των γεγονότων βρέθηκαν να περιβάλλονται με «προοδευτικό» μανδύα. Η διάβρωση των στεγανών ανάμεσα στις πολιτικές γραμμές έχει τη ρίζα της στα γεγονότα του Πολυτεχνείου.

Το Πολυτεχνείο είναι μονάχα ένα σύμβολο. Από μας εξαρτάται πώς θα το μεταδώσουμε στις επόμενες γενιές. Όπως όλες μας οι εθνικές επέτειοι δεν είναι παρά ένα αδειανό πουκάμισο. Τόχουμε φαίνεται παράδοση. Τόσα χρόνια ταυτίζαμε το ΟΧΙ με τα Μεταξά. κατ το 1821 με την 25η Μαρτίου, επειδή με το ζόρι κάποιοι αυλικοί κουκούλωσαν αργότερα με θρησκευτικό λάβαρο μιαν εθνική επανάσταση. 

Τώρα ταυτίζουμε το Πολυτεχνείο με την πτώση της Χούντας, ξεχνώντας ότι δυστυχώς δεν αρκεί μια ενθουσιώδης στιγμή για ν' αναστρέψει την ιστορική πορεία. Η Χούντα έπεσε απ το βάρος των ίδιων της των ανομιών και πληρώσαμε για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας με πολύ ακριβό νόμισμα. Η διχοτόμηση της Κύπρου γκρέμισε τη δικτατορία. Το Πολυτεχνείο δεν ήταν παρά το σκαρφάλωμα στο κοντάρι κάποιων γεν΄ναίων Σολομών, που έπεσαν νεκροί από τα πυρά της βίας.

Το Πολυτεχνείο προδόθηκε συστηματικά από τους ελάχιστους αναρχικούς που κάθε χρόνο λεηλατούσαν εκ του ασφαλούς τη φήμη του. Όσοι κλείστηκαν τότε στο Πολυτεχνείο περίμεναν ότι «ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος κι οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε». Γιαυτό και είχαν οργανώσει ιατρεία και τρόφιμα. Είχαν ταμπουρωθεί σίγουροι για την αναμέτρηση που αργά ή γρήγορα θαρχόταν. Το Πολυτεχνείο ήταν το Μεσολόγγι που υπερασπίζονταν κι όχι το μισητό σύμβολο που θα παρέδιδαν στις φλόγες. Ήξεραν ότι υπάρχουν στιγμές σύμβολο. Κι οι 300 είχαν πέσει στις Θερμοπύλες όμως χάρη σ' αυτή την πρώτη Θυσία οι Μήδοι διάβηκαν, αλλά δεν έμειναν. Κι αυτά τα παιδιά ανέμιζαν την ελληνική σημαία καλώντας τους φαντάρους σε συστράτευση για τη Δημοκρατία. Κι οι ίδιοι οι στρατιωτικοί δεν άντεξαν το βάρος της ευθύνης. Μόνοι τους κάλεσαν τη νόμιμη πολιτική ηγεσία όταν αγγίξαμε τον πόλεμο χάρη στην αφροσύνη της χούντας.

Το σύνθημα «Ψωμί -παιδεία- ελευθερία» δεν ανήκει μόνο στο Πολυτεχνείο. Είναι το νήμα στου συνδέει τις φοιτητικές διεκδικήσεις απ' την γέννηση του νεοελληνικού κράτους, όταν οι πρώτες φοιτητικές διαδηλώσεις περνούσαν έξω απ' τα παλιά ανάκτορα μέχρι και τις μέρες μας. 

Σήμερα που η οικονομική κρίση απειλεί την εθνική μας υπόσταση είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Ας μη τρομάζουμε με τις πρόσφατες προκλήσεις. Πάντα ο ξένος παράγοντας καθόριζε τις τύχες μας, τότε με όργανα τους βασιλιάδες, αργότερα με μοχλό την ανημπόρια και τους συμβιβασμούς των πολιτικών μας ηγετών. Δε μπορούμε να ξεχνάμε ότι το νατοϊκό σχέδιο «Ξενοκράτης» χρησιμοποίησε η Χούντα για να καταλύσει τη Δημοκρατία, ότι οι ΗΠΑ ενίσχυαν τους δικτάτορες κι ότι η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο έγινε με αμερικανικά επιτελικά σχέδια μετά το προδοτικό πραξικόπημα του Σαμψών, που έδωσε το πρόσχημα στην Τουρκία να παρέμβει.

Αν κάτι έχει να μας πει σήμερα το Πολυτεχνείο είναι το πόσο ευαίσθητο λουλούδι είναι αυτή η Δημοκρατία που τα παιδιά μας θεωρούν σα δεδομένη. Η Δημοκρατία είναι ο ακροβάτης που ισορροπεί επικίνδυνα χωρίς προστατευτικό δίχτυ. Εμείς, πολιτικοί και πολίτες είμαστε το κοντάρι που τη βοηθά να κρατήσει την ισορροπία της. Το μεγαλύτερο αγαθό της Δημοκρατίας, ο σεβασμός στη διαφορά, μπορεί να είναι η αχίλλειος πτέρνα της. Και σήμερα στην εποχή της μεγαλύτερης κρίσης του ελληνικού έθνους οφείλουμε να μην επαναλάβουμε τα ίδια ιστορικά λάθη.

http://mariasot.blogspot.com/2011/11/blog-post_15.html

1989-2011, ΜΕΤΑ ΕΙΚΟΣΙ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ Η ΕΠΙΔΗΜΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ "ΠΑΝΟΥΚΛΑΣ" ΑΙΩΡΕΙΤΑΙ ΕΠΙ ΤΩΝ ΚΕΦΑΛΩΝ ΜΑΣ...

Η πολιτική "πανούκλα" δεν

έχει τελειωμό...

(ή διαφορές και ομοιότητες του ..."βρώμικου 1989" 

και του ..."καθαρού 2011")

Ένα παράτολμο ολοσέλιδο άρθρο της 21ης Αυγούστου 1989, περιγράφει την δυσώδη
περιρρέουσα πολιτκή ατμόσφαιρα της εποχής εκείνης αλλά θυμίζει έντονα
την πολιτική δυσοσμία και τα παρασκήνια που ζούμε σήμερα, με άλλους πρωταγωνιστές,
άλλα αφεντικά και παραλλαγμένες φαρσοκωμωδίες

   Ζούμε χρόνους δίσεχτους. Επειδή, ως φαίνεται, έχουν ξεχαστεί κάποιες πτυχές της όχι πολύ μακρινής πολιτικής ιστορίας και γεγονότα που σημάδεψαν τα επόμενα χρόνια του πολιτικού κατήφορου που μας έφεραν εδώ που βρισκόμαστε σήμερα, εμείς οι παλιότεροι (που περάσαμε "δια πυρός και σιδήρου" της εποχής εκείνης) θέλουμε και έχουμε υποχρέωση να θυμίσουμε. Και ναι μεν, όπως λένε οι γιατροί, οι γεροντότεροι έχουμε ισχυρή την "απώτερη" μνήμη και λίαν ασθενή την "πρόσφατη", πλην δεν είναι έτσι.  Μακάρι να είχαν δίκηο, γιατί έτσι τουλάχιστον δεν θα παίρναμε είδηση θα γλιτώναμε και την πολιτική παράνοια του σήμερα και τον αρμαγεδώνα των θλιβερών γεγονότων που ζούμε εδώ και δυο χρόνια... Εις μάτην όμως. Σύμπας ο λαός (εξαιρουμένων των κερδοσκόπων και τινων άλλων καιροσκοπούντων και ανεγκέφαλων) βιώνει ένα καθημερινό εφιάλτη είτε είναι νέος, είτε μεσήλικας, είτε γέροντας…

Δεν έχω το δημόσιο πολιτικό ανάστημα, ούτε τις βαθιές οικονομικές γνώσεις να αναλύσω και να κρίνω τα τεκταινόμενα που συνταράζουν την χώρα μας τελευταία. Είμαι ένας απλός, ενεργός πολίτης και έχω δικαίωμα και καθήκον  να λέω με θάρρος και παρρησία τη γνώμη μου, στο μέτρο που μου αναλογεί. Έτσι, έβγαλα από το  προσωπικό μου «σεντούκι» ένα γραπτό κείμενο πριν 22 χρόνια που παραθέτω για όσους έχουν την υπομονή να το διαβάσουν. Δεν λέει κάποιες «σοφίες», πλην είναι ένα δημοσίευμα σε εφημερίδα της εποχής, μιας εποχής που δεν υπήρχε  ούτε η «ηλεκτρονική» λογοκρισία των μεγαλοεκδοτικών συγκροτημάτων του σήμερα, ούτε ο τρόμος των δικαστικών διώξεων με αξίωση εκατοντάδων χιλιάδων ή εκατομμυρίων Ευρώ για δήθεν «συκοφαντική δυσφήμιση», ούτε επεκρέματο η δαμόκλειος σπάθη της δήθεν Ανεξάρτητης Αρχής «προσωπικών δεδομένων»…

Ήταν ένα δημοσίευμα κατάθεση ψυχής, ενός απλού και όχι μεγαλοσχήμονος πολίτη που με τόλμη έλεγε απλές και πικρές αλήθειες που δυστυχώς βρίσκουν τη δικαίωσή τους σήμερα. Πως και γιατί από τότε (και πριν) εξυφάνθηκε ο καμβάς της ανομίας, της ασυδοσίας, της πατριδοκαπηλείας, της διαφθοράς, της εξαθλίωσης ψυχών και συνειδήσεων, τα αποτελέσματα των οποίων βιώνουμε σήμερα. Τότε το ζοφερό κλίμα του φαντάσματος της πολιτικής «πανούκλας» που επλανάτο επί των κεφαλών μας είχε ως αφορμή ένα διαβόητο σκάνδαλο αυτό του «Κοσκωτά» που σήμερα φαντάζει …απλή οδοντόκρεμα μπροστά στα απανωτά σκάνδαλα που επακολούθησαν (Χρηματιστήριο, Ζήμενς, Βατοπέδι κλπ, κλπ) που πέρασαν «αβρόχοις ποσίν» (δηλ. αλληλοσυγκαλύφτηκαν) για τους σημερινούς πρωταγωνιστές, βλέπε σύγχρονους εξαθλιωτές ψυχών και συνειδήσεων που μας οδηγούν να γίνουμε σώνει και καλά «άβουλοι και  μοιραίοι» κάτοικοι του νέου Προτεκτοράτου «η Ελλάς»…

Όμως τηρουμένων των αναλογιών, αν δει κανένας με μακρινή πλέον ματιά τα γεγονότα της τότε εποχής (όπως περιγράφονται στο κείμενο), στο πυρήνα τους έχουν το ίδιο περιεχόμενο με επανάληψη της τραγωδίας ή της παραλλαγμένης φαρσοκωμωδίας. Με μια και μόνη διαφορά στην ψυχοσύνθεση και την πολιτική συνείδηση του λαού. Τότε στα γεγονότα του 1989 ο λαός (εννοώ οι απλοί πολίτες, λόγω ηλικίας), ήσαν πιο πολιτικοποιημένοι από τους σημερινούς καθότι είχαν περάσει την Μεταξική δικτατορία, την γερμανική Κατοχή, την ΕΑΜική, εμφυλιακή, μετεμφυλιακή περίοδο, την Χουντική δικτατορία, το Πολυτεχνείο και την μεταπολιτευτική προσδοκία, είχε δυστυχώς χωριστεί σε δυο στρατόπεδα κυρίως «πράσινα» και «μπλέ» (με ολίγον «κόκκινο»)… Αποτέλεσμα οι μεν να βαφτίσουν την εποχή το «βρώμικο 1989», οι δε να το ονοματίσουν «έντιμο 1989 της ηθικής και πολιτικής αντίστασης». Η αφεντιά μου, όπως θα δείτε στο δημοσίευμα (που γράφτηκε μεταξύ των δύο εκλογικών αναμετρήσεων Ιουνίου και Νοεμβρίου 1989), ήμουν και παραμένω στη θέση μου, δηλ. στη δεύτερη κατηγορία ακόμη και σήμερα.

Ακόμη και σήμερα, που γνωρίζουμε ότι οι περισσότεροι πρωταγωνιστές της λεγόμενης τότε «κάθαρσης» ή πήγαν κι έγιναν θλιβεροί τσανακογλύφτες και «οικονομισάριοι» στους θιασώτες της αντίληψης του «βρώμικου ΄89» (βλ. Ανδρουλάκης, Δαμανάκη κ.ά.) ή εκ των υστέρων κάποιες μορφές π.χ. σαν αυτή του αείμνηστου Λεωνίδα Κύρκου  «μετάνοιωσαν» και αγιοποίησαν τον πρωταγωνιστή Ανδρέα Παπανδρέου, για να μη πω για τους επίσης αείμνηστους ετερόκλητους Μπούτους, Μπριλάκηδες και λοιπούς που έστρωσαν όλοι μαζί το χαλί για να φτάσουμε σήμερα εδώ που είμαστε. Και κοντά σε αυτούς με ακριβώς παράλληλη πορεία (εκτός φωτεινών εξαιρέσεων) οι ταγοί του πνεύματος, της διανόησης, του πολιτισμού, της επιστήμης, της θρησκείας κλπ. Για να γίνει την τελευταία  20ετία το μεγάλο φαγοπότι, η επίπλαστη ευμάρεια (που εκφράστηκε με το Παγκαλικόν «μαζί τα φάγαμε»), η εξύφανση των μεγάλων σκανδάλων, η απολιτικοποίηση των νέων, η πνευματική αποχαύνωση, η μορφωτική κύφωση, η αποθέωση της ρεμούλας και της αρπαχτής, η σταδιακή αποδόμηση της εθνικής μας συνείδησης, ή αντίθετα η  εκτροφή της συνομοταξίας των φυλής των εθνο-«ελληναράδων», των φοροκλεπτών, των κρατικοδίαιτων, που τελικά   δημιούργησαν ένα υπόστρωμα (αυτό που λένε στην ιατρική ορολογία, θρεπτικό υλικό «άγαρ-άγαρ» όπου πολλαπλασιάζονται τα μικρόβια) κατάλληλο να γίνουμε το πειραματόζωο και το ρεντίκολο της υπερφίαλης, εξωνημένης πολιτικά αλλά κοινωνικά και οικονομικά προχωρημένης Εσπερίας που σήμερα λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αν προσέξουμε τα αναγραφόμενα ονόματα και το ρόλο των πρωταγωνιστών (του προσκήνιου και παρασκήνιου) της εποχής του 1989, έστω ιδωμένα από τον «ιδιόρρυθμο» και αιρετικό φακό ενός απλού πολίτη, θα βγάλουμε πολλά συμπεράσματα και θα αξιολογήσουμε  την πορεία του σημερινού πολιτικού συστήματος. Αλλά αυτά ανήκουν στο παρελθόν που όμως πρέπει να μη ξεχνάμε και να μας διδάσκουν νυν και  αεί.

Η μόνη ειδοποιός διαφορά του τότε με το τώρα, είναι μια και μοναδική. Και βέβαια είναι μεγαλειώδης. Αυτή η απολιτικοποιημένη νεολαία του σήμερα, εκείνοι που την τελευταία εικοσαετία υπέφεραν ή ακόμη «τα έφαγαν» ή ήσαν απλοί θεατές στο ειδεχθές έργο που παιζόταν στις πλάτες μας ή ζούσαν με το απατηλό όνειρο του καλογυαλισμένου αυτοκίνητου και της βίλας ή  ήσαν τρόφιμοι του κρατικού κορβανά κλπ. Αυτή η μεγάλη η συντριπτική μάζα του πραγματικού Έλληνα.  Αυτή τέλος η μεγάλη σιωπηλή στρατιά: «ο Γιάννης, ο Βάγγος, ο Τάσος, ο Μανώλης άνθρωποι που χτες δεν τους έπιανε το μάτι σου, αυτοί οι ωραίοι δικοί μας…», για να θυμηθούμε τα λόγια του Ιάκωβου Καμπανέλλη στο πάντα επίκαιρο «ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ», είναι σήμερα  παρόντες. Είναι στην Πλατεία Συντάγματος, είναι στις εθνικές παρελάσεις, είναι οι πρωταγωνιστές του σήμερα που ψάχνουν να βρουν το δρόμο τους, και θα τον βρουν… Κυριακή (εκλογική ή όχι) κοντογιορτή, λέει ο θυμόσοφος λαός μας.

Κι εγώ, ένας ταπεινός «αιπόλος» (κατά κυρ-Αλέξανδο Παπαδιαμάντη) δεν έχω τίποτα άλλο να  συνεισφέρω, πάρεξ το προ 22 ετών παρακάτω ταπεινό πόνημά μου, αφού το βάρος της βιολογικής ανθρώπινης πορείας και οι συγκυρίες της σημερινής πραγματικότητας δεν μου επιτρέπουν περισσότερα. Η αδήριτη ανάγκη της αντιμνημονιακής πορείας, η προσπάθεια κατοχύρωσης της εθνικής μας κυριαρχίας, η αντοχή της ελληνικής ψυχής, της ελληνικής γλώσσας και αξιοπρέπειας έχουν ακόμη μακρύ δρόμο να διανύσουν. Και στο τέλος θα δικαιωθούμε, θα φτάσουμε να πιούμε επί τέλους ζείδωρο νερό από την εννεάκρουνη βρύση !...

Ένα παράτολμο δημοσίευμα

              

   Υ.Γ. Επειδή μπορεί κάποιοι νέοι αναγνώστες να μη γνωρίζουν την δημόσια πολιτική διαδρομή του γράφοντος υπομιμνήσκω: Μέλος της προδικτατορικής νεολαίας του Κέντρου (ΟΝΕΚ- ΕΔΗΝ), απο τα ιδρυτικά μέλη του ΠΑΣΟΚ υποψήφιος βουλευτής το 1974 στη Β΄Πειραιά και Γραμματέας της Επιτροπής Υγείας 1977-1981, αποχωρήσας το 1983 λόγω πολιτικής διαφωνίας κυρίως στην εφαρμογή του ΕΣΥ. Εκτός κομματικής ένταξης μέχρι το 1988. Μέλος της ΚΠΕ -της συνιστώσας υπό τον Νίκο Κωνσταντόπουλο- του ενιαίου ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ υποψήφιος βουλευτής Πειραιά το 1989, αποχωρήσας το 1991 με την διάσπαση του ενιαίου ΣΥΝ. Έκτοτε και μέχρι σήμερα κομματικά ανένταχτος, ενεργός πολίτης των Κοινωνικών Κινημάτων, της Ειρήνης και της Οικολογίας  με  ..."κρεμασμένη την κάπα μου ψηλά στο έλατο".

Η ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ ΜΕ ΧΡΩΜΑΤΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΦΡΟΥΔΑΣ...

Κυριακή, 6 Νοεμβρίου 2011

Πιστεύω

Πιστεύω λοιπόν στα μελλούμενα και τα χθεσινά, τα παντοτινά, όσα ονειρευτήκατε κι έλιωσαν στα χέρια σας σαν στάχτη, όσα κατακτήσατε και πετάξατε στη γωνιά, στις σπασμένες κούκλες και τα ξεχαρβαλωμένα τρενάκια, τα προδομένα αισθήματα, τα ταξίδια που ξεχάσατε και τη γεύση αηδίας του γιορταστικού σας τραπεζιού.
Πιστεύω στις φανταχτερές βιτρίνες που καθρεφτίζουν εξαθλιωμένους ζητιάνους, στις γιγαντοαφίσες της πείνας και του πόνου που πουλούν φανταχτερά κουρέλια, στις χάντρες που βαφτίσατε επιτυχία και στα φέρετρα με τα τόσα κυβικά που βουίζουν στις λεωφόρους σας.
Προσμένω τους κατεβασμένους διακόπτες με την αταραξία της λίμνης.
Κι αν βγάζω τη γλώσσα στις ευχές σας κι αν σας χαϊδεύω στο σπαραγμό κι αν καταπίνω τα χάπια της αναβολής, πεισματικά σας αρνούμαι.
Δεν είσαστε σεις οι περιπλανώμενοι μεσσίες της καινούριας μέρας. Δεν είναι το φως που μας προτείνετε προμήνυμα αυγής.
Λουστήκαμε την επανάληψη της βαρβαρότητας με χρώματα ελπίδας φρούδας. Βουλιάξαμε κι αντιστεκόμαστε στην άνωση που μας ξαναφέρνει στο φως. Όταν το τέλος είναι αναπόφευκτο, τι ωφελεί η επανάληψη της κωμωδίας;

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου

ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΘΕΝΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΟΤ ΠΕΤΡΙΝΑ ΚΤΙΡΙΑ ΣΤΟ ΠΡΩΗΝ ΔΗΜΟ ΛΑΜΠΕΙΑΣ...

Τα ανακαινισμένα από τον ΕΟΤ «αρχοντικό Πετραλιά» στη Δίβρη και το Δημοτικό Σχολείο Ορεινής

(ή κάποιες αλήθειες και σοβαρές προοπτικές)

            Διαβάσαμε στο τοπικό Τύπο της Ηλείας και τα άλλα ηλεκτρονικά μέσα (ιστοσελίδες, πορταλ) ότι ο Δήμος Αρχ. Ολυμπίας παρέλαβε –παρουσία των τοπικών ΜΜΕ και την απουσία τοπικών φορέων μη κληθέντων- τα δυο ανακαινισμένα από τον ΕΟΤ δυο παραδοσιακά κτίρια, αυτό του «αρχοντικού» που δώρισαν στον π. Δήμο Λαμπείας οι αδελφές Φάνη και Ουρανία Επαμεινώνδα Πετραλιά και το κλειστό από χρόνια Δημοτικό Σχολείο Ορεινής (Μοστενίτσας). Βεβαίως οι δηλώσεις του παραλαβόντος τα κτίρια Δημάρχου κ. Ευθ. Κοτζιά ότι είναι ιδιοκτησία πλέον του Δήμου Αρχ. Ολυμπίας δεν είναι απολύτως σωστές, γιατί τα κτίρια αυτά σύμφωνα με τον τύπο και την ουσία, ανήκουν στην τοπική Κοινότητα της Λαμπείας και της Ορεινής αντιστοίχως. Άρα το πρώτο και κύριο λόγο έχουν οι τοπικές κοινωνίες, οι ενδιαφερόμενοι κοινωνικοί-πολιτιστικοί φορείς και φυσικά η μεγάλη δωρήτρια.

Μικρό ιστορικό

            Για το «αρχοντικό Πετραλιά»: Το σπουδαίο αυτό κτίριο του προπερασμένου αιώνα (ένα από τα αρχοντικά της ιστορικής διβριώτικης πολιτικής οικογένειας Πετραλιά) ανήκε στις αδελφές Φάνη και Ουρανία Επαμ. Πετραλιά και μέχρι το 2003 είχε εγκαταλειφτεί πλήρως και μάλιστα είχε μεταβληθεί σε στάβλο από ντόπιο κτηνοτρόφο, που το …διεκδικούσε ως χρησικτησία!!. 

To παραδοσιακό αρχοντόσπιτο Πετραλιά όπως ήταν μέχρι το 2000
όταν με παρέμβαση της ΠΕΕΔ ξεκίνησε η διαδικασία  διάσωσής του από την ιδιοκτήτρια

    Τέλος της 10ετίας 1990, αρχές του 2000 ο γράφων  με μέλη του ΔΣ της Πανελλήνιας Εκπολιτιστικής Ένωσης Διβριωτών (ΠΕΕΔ) επισκεφτήκαμε την συμπατριώτισσα πολιτικό της ΝΔ και ιδιοκτήτρια κ. Φάνη Πάλλη – Πετραλιά και της ζητήσαμε (μπορούμε να πούμε απαιτήσαμε) η ίδια να φροντίσει και να σταματήσει την επερχόμενη κατάρρευση του ιστορικού αρχοντικού και την απαράδεκτη χρήση του ως στάβλου. Και της προτείναμε να βρεθεί τρόπος αξιοποίησής του για το καλό της Δίβρης. Η ίδια πράγματι έδειξε μεγάλη προθυμία και μάλιστα μας παρακάλεσε να της δώσουμε όσα ιστορικά στοιχεία έχουμε για την οικογένεια Πετραλιά και το συγκεκριμένο κτίριο, που στη συνέχεια της στείλαμε σχετικό φάκελο με όσα στοιχεία είχαμε στη διάθεσή μας (για το μεγαλέμπορο της Πάτρας του προπερασμένου αιώνα Επαμεινώνδα Πετραλιά κλπ).

Το "αρχοντικό Πετραλιά" στη Δίβρη από άλλη οπτική γωνιά, όπως ήταν
την ημέρα που το παρέλαβε από τον ΕΟΤ ο Δήμαρχος Αρχ. Ολυμπίας 

            Είναι αλήθεια ότι με πνεύμα γενναιοδωρίας και πατριωτική αγάπη για την γενέτειρα της οικογένειας, Δίβρη, οι αδελφές Πετραλιά κατόρθωσαν να πείσουν τον τότε Υφυπουργό Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ κ. Δημ. Γεωργακόπουλο (σε εποχή των …«παχιών αγελάδων») να εγκρίνει ένα σημαντικό εθνικό (κατ΄αρχήν) κονδύλιο κάποιων εκατομμυρίων Ευρώ, όχι μόνον για την ανακαίνιση του συγκεκριμένου «αρχοντικού» αλλά περιελήφθη σε ένα συνολικό πακέτο που περιελάμβανε την ανακαίνιση του κτιρίου του κλειστού Δημοτικού Σχολείου Ορεινής, ως και την αναστήλωση της ιστορικής Ιεράς Μονής Πορετσού. Το έτος 2003 σε μια πανηγυρική συγκέντρωση στην αίθουσα του ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ έγινε πομπώδης αναγγελία (παρουσία του κ. Γεωργακόπουλου, της κ. Πετραλιά, του ΕΟΤ και άλλων επισήμων) αφενός της μεγάλης Δωρεάς Πετραλιά στο Δήμο Λαμπείας αλλά και των δυο άλλων έργων.

Το έτερο παραληφθέν κτίριο του παλιού
Δημοτικού Σχολείου Ορεινής (Μοστενίτσας)

            Για την ιστορία αναφέρουμε ότι στην «φιέστα» αυτή δεν συμμετείχε σκόπιμα η ΠΕΕΔ, η οποία συμφωνούσε μεν απόλυτα με το έργο του «αρχοντικού Πετραλιά», αλλά διαφωνούσε με την μετατροπή του Σχολείου της Ορεινής σε Ξενώνα (καθόσον απέκλειαν την επαναλειτουργία στο μέλλον του Σχολείου στο μικρό χωριό, που μπορούσαν κάλλιστα προσωρινά να το μετατρέψουν σε ένα Πολιτιστικό Κέντρο) και κυρίως διαφωνούσε με την διάλυση και μετατροπή της ιστορικής Μονής σε πολυτελές Ξενοδοχείο χωρίς να αναστηλώνεται ο Ναός που είναι από τα σπουδαιότερα βυζαντινά Μνημεία (αυτό προεβλέπετο στη υπογραφείσα σύμβαση!). 

Η ιστορική Ιερά Μονή Πορετσού (που ελπίζουμε να επαναλειτουργήσει), ένα από τα
σπουδαιότερα Βυζαντινά Μνημεία (πιθανώς του 1100μ. Χ., με αγιογραφίες  των περίφημων
αδελφών Μόσχων), όπως είναι σήμερα χωρίς να έχουν τελειώσει οι εργασίες,
μεταβάλεται σε ένα αρχιτεκτονικό κόσμημα ολκής. 

     Βεβαίως η τελευταία αυτή ιστορία είναι πολύ πονεμένη. Ήταν αιτία να διωχθεί και να δικαστεί ο πρόεδρος της ΠΕΕΔ, αλλά η κατάληξη είναι ευτυχής και σημαντική για το γεγονός ότι και η Μονή Πορετσού έγινε ένα αρχιτεκτονικό κόσμημα ενός ορθόδοξου παραδοσιακού Μοναστηριού (με παρέμβαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου και του ίδιου του Υπουργού Πολιτισμού) και επήλθε τελικά ειρηνική διευθέτηση στις δικαστικές διαμάχες, εκατέρωθεν συνετής συμφωνίας με την μακροθυμία της Ιεράς Μητροπόλεως Ηλείας και την ικανοποίηση της ΠΕΕΔ.

Η δημιουργία των κτιρίων από τον ΕΟΤ

 και οι προοπτικές αξιοποίησης

            Ο ΕΟΤ με επικεφαλής ένα από τους διαπρεπέστερους μηχανικούς τον κ. Αγριαντώνη, ξεκίνησε το 2003 την ανακαίνιση-αναστήλωση των δυο ως άνω κτιρίων και επί τέλους μετά από 8 χρόνια εργασιών τα παρέδωσε στο ιδιοκτήτη Δήμο Αρχ. Ολυμπίας (ειρήσθω εν παρόδω ότι τα κτίριο της Δίβρης, δεν έχει ακόμη τελειώσει σε όλες του τις κατασκευές και προκαλεί εντύπωση πως παραλήφθηκε). Όπως προαναφέραμε, η πρώτη εξαγγελία ήταν πως η χρηματοδότηση ήταν από εθνικά κονδύλια, στη συνέχεια έγινε τροποποίηση  και μπήκαν κυρίως χρήματα από Γ’ ΚΠΣ (Πρόγραμμα «Ανταγωνιστικότητα-ΕΠΑΝ ΙΙ», κονδύλια του Ευρωπαϊκού Ταμείου Περιφ. Ανάπτυξης και ελληνικού Δημοσίου).

            Επίσης στην πορεία τροποποιήθηκαν (κατ΄ όνομα βέβαια) και οι μελλοντικές χρήσεις των κτιρίων προφανώς για να δικαιολογηθούν οι χρηματοδοτήσεις. Συγκεκριμένα: είδαμε στις πινακίδες που αναρτήθηκαν στο «αρχοντικό Πετραλιά» να αναγράφεται ως «Κέντρο Περιβαλλοντικής Ενημέρωσης» και στο πρώην Σχολείο της Ορεινής ως «Κέντρο Ενημέρωσης Οικοτουρισμού»!!.. Δηλαδή τα γνωστά κόλπα (με στομφώδεις λέξεις) για τις γαλαντόμες Ευρωπαϊκές χορηγίες (ήγουν τα «ξένα κόλυβα») που σε γενικό επίπεδο μας έφεραν εδώ που είμαστε σήμερα ως λαό και έθνος. Αλλά αυτό είναι άλλης τάξεως θέμα, πλην ο κ. Δήμαρχος της Αρχαίας Ολυμπίας στην παραλαβή των κτιρίων, έδωσε δικό του περιεχόμενο στη μελλοντική χρήση των κτιρίων. Για το πρώτο δήλωσε ότι θα λειτουργήσει για «Περιβαλλοντική Ενημέρωση και Πολιτιστικές δραστηριότητες» και το δεύτερο για «φιλοξενία 15 επισκεπτών ανά βραδιά»!!...

            Εμείς (εννοώ η ΠΕΕΔ) που είχαμε και την πρωτοβουλία για την διάσωση και αξιοποίηση του «αρχοντικού Πετραλιά», σταθμίζοντας την σοβαρότητα του θέματος ενημερώνουμε ότι η πρώτη σκέψη και επιθυμία που μεταφέραμε στην κ.  Πετραλιά προφορικώς και εγγράφως, ήταν ότι θα μπορούσε να αξιοποιηθεί ως Δημοτικό Πολιτιστικό Κέντρο Δίβρης και Μουσείο έκθεσης ολυμπιακών κειμηλίων (που διαθέτει και η ίδια η κ. Φάνη Πετραλιά κληρονομηθέντα από τον πατέρα της άνθρωπο του Ολυμπισμού Επαμεινώνδα Πετραλιά) σε σύνδεση πάντα με την Παγκόσμια Ολυμπιακή πρωτεύουσα, με παράλληλη φροντίδα οδικής και πεζοπορικής σύνδεσης (υπάρχουν ήδη 180.000 Ευρώ διαθέσιμα για το έργο αυτό) . Σε αυτήν μας τη θέση επιμένουμε και ελπίζουμε να εισακουστούμε, έστω και αυτή τη στιγμή, παρά τις μεγαλοστομίες που εκφράζονται είτε από τον κ. Δήμαρχο (που έχει άλλωστε και την ευθύνη) ή άλλων παραγόντων άσχετων και αερολογούντων…

              Τελειώνοντας, περιμένουμε από τον αρμόδιο Δήμο Αρχ. Ολυμπίας να συζητήσει υπεύθυνα με την τοπική κοινωνία και τους ενδιαφερόμενους φορείς της Δίβρης (αλλά και την δωρήτρια κ. Πετραλιά), αφενός να ενημερώσει και αφετέρου να ακούσει και τη γνώμη εκείνων που μεριμνούν και φροντίζουν τον τόπο τους… Και επ΄αυτού αναμένουμε και θα επανέλθουμε.

Σωτήρης Σωτηρόπουλος

(Πρόεδρος του ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ και

Εκδότης του περιοδικού «ΔΙΒΡΗ»)