Ο μύθος της θρυλικής «τρόϊκας» του Πασοκ (ΑΚΗΣ ΤΣΟΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΝΝΗΜΑΤΑΣ, ΚΩΣΤΑΣ ΛΑΛΙΩΤΗΣ) που μας εξουσίασε για 30 χρόνια, καταρρέει υπό το βάρος ανομολόγητων πολιτικών αμαρτημάτων!...
«Η πατρίς κατήντησε η παλιοψάθα των ατίμων…»
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ (Απομνημονεύματα)
Η ρωσική λέξη «τρόϊκα» (δηλοί, τα τρία άλογα που σέρνουν την άμαξα) μπήκε για καλά στη ζωή του Έλληνα πολίτη. Παλιότερα η δικτατορική «τρόϊκα» της Χούντας (Παπαδόπουλος, Πατακός, Μακαρέζος), στη συνέχεια η θεοκρατική «τρόϊκα» της Χρυσοπηγής (Χριστόδουλος, Καλλίνικος, Αμβρόσιος) και βεβαίως η σημερινή διεθνής τυρανική οικονομική υπερδύναμη (ΔΝΤ, Ε.Ε., ΕΚΤ) «τρόϊκα» που έχει κάτσει στο σβέρκο του άτυχου συνέλληνα και τον συνθλίβει καθημερινά.
Όμως, ο λόγος σήμερα για την περιβόητη (που έγινε διαβόητη στην πορεία) «τρόϊκα» τριών προσώπων του κυβερνήσαντος επί 30 χρόνια κόμματος του ΠΑΣΟΚ που άφησε εποχή. Ίσως να μη θυμόμαστε καν ούτε να ασχολούμεθα (όχι εμείς που την ζήσαμε από κοντά, αλλά ο πολύς κόσμος) με την αλήστου μνήμης τριανδρία, εάν δεν ξέσπαγε πρόσφατα το (γνωστόν τοις πάσι, πλην καλά φυλαγμένο στα ντουλάπια της λήθης) σκάνδαλο «Άκη Τσοχατζόπουλου» με όλες τις γνωστές πλέον πτυχές του. Σκάνδαλο που αποκάλυψαν κατ΄ αρχήν οι γερμανικές δικαστικές αρχές και στη συνέχεια δυο τολμηρές ελληνίδες δικαστίνες, ενώ το άθλιο δικομματικό πολιτικό σύστημα το είχε επιμελώς αποκρύψει. Έτσι σε αυτό το σημείωμα δεν θα ασχοληθούμε με τα …χαΐρια του «Άκη» που βγήκαν στην επιφάνεια, γιατί αυτά βοούν από μόνα τους και η δυσοσμία τους έχει μολύνει την όλη προεκλογική και όχι μόνον ατμόσφαιρα, προβληθέντα με πομπώδη τρόπο προφανώς για λόγους εφήμερης σκοπιμότητας και αλληλοεπικάλυψης όλων των ενόχων και των ενοχών που βαρύνει το πολιτικό μας σύστημα…
Λοιπόν, θα κάνω μόνο μια μικρή ακτινογραφία της «θρυλικής» (και θα εξηγηθώ γιατί «θρυλικής») τριανδρίας Άκης Τσοχατζόπουλος, Γιώργος Γεννηματάς, Κώστας Λαλιώτης που επί 30 σχεδόν χρόνια ως τα καλοθρεμμένα άλογα (μεταφορικά και σχηματικά) της «τρόϊκας», έσυραν την άμαξα ή το κάρο ή το άρμα αν θέλετε του ΠΑΣΟΚ με οδηγό-αναβάτη ένα «ιερό τέρας» της πολιτικής τον Ανδρέα Παπανδρέου. Και να σημειώσει κανείς ότι ο περίφημος οδηγός-αναβάτης προτίμησε στη διαδρομή τόσο προς την εξουσία αλλά και μετέπειτα ως απόλυτος άρχων εξουσιαστής να «σκοτώσει» ή να εξοβελίσει επίλεκτα άλογα (κατ΄ ευφημισμόν βεβαίως, γιατί ήσαν τα πλέον λογικά κοινωνικά πολιτικά όντα) του διαμετρήματος ενός Σάκη Καράγιωργα, μιας Αμαλίας Φλέμιγκ, ενός Νίκου Κωνσταντόπουλου, Λαοκράτη Βάσση, Γεράσιμου Νοταρά και τόσων άλλων αστεριών της πολιτικής ηθικής και ανάτασης. Και κράτησε πεισματικά τα άλογα (ουχί κατ΄ ευφημισμόν) ως δρόμωνες επί τρεις δεκαετίες, και για να χρησιμοποιήσω ιατρική ορολογία φαινοτυπικώς μεν άμεπτων, πλην γονοτυπικώς και ουσιαστικώς με χίλιες μύριες διαμαρτίες περί την πολιτικήν διάπλασιν και με πλείστες όσες αμαρτίες στο στίβο της διαφθοράς, της αλαζονείας και της οίησης που μέρα με τη μέρα αποκαλύπτονται. Και είμαστε ακόμη στην αρχή.
Προσωπικά, γράφοντας αυτό το σημείωμα δεν προτίθεμαι να υποκαταστήσω το έργο του εισαγγελέα, ούτε να παραστήσω τον τιμητή των πάντων. Μακριά από μένα τέτοιοι ρόλοι. Πλην, «δικαιούμαι δια να ομιλώ» καθότι ήμουν από τα πρώτα ιδρυτικά μέλη του ανατέλλοντος ΠΑΣΟΚ, θητεύσας επί εννέα συναπτά έτη (τόσο άντεξα) ως κομματικός «πατριώτης» και μάλιστα σε νευραλγικές θέσεις, πλην ήμουν υποψιασμένος πολίτης από τα πρώτα βήματα της εξουσίας. Για του λόγου το αληθές παραθέτω μικρά αποσπάσματα από την Επιστολή παραίτησής μου που έστειλα στον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Παπανδρέου τον Ιούλιο του 1983, όταν άρχισαν «να με ζώνουν τα φίδια» τι τέξεται η επιούσα της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με τα πρώτα «εκφυλιστικά φαινόμενα» και «σημεία σήψης», άμα τη αναλήψει της εξουσίας. Διαβάστε παρακαλώ:
Τώρα, θέλω να παραθέσω ορισμένα στοιχεία που άλλα τα έζησα από κοντά, άλλα ήταν φανερά από μακριά και αφορούν τα τρία αυτά πρόσωπα, όχι για να τους προσάψω κατηγορίες που άπτονται ποινικών, αστικών ή άλλων ελεγκτέων ευθυνών, καθόσον αυτό είναι «αλλουνού παπά βαγγέλιο». Τα παρακάτω ολίγα περί των ανδρών είναι γεγονότα από προσωπική αντίληψη και εμπειρία και έχουν να κάνουν με τους «παράλληλους βίους» τους στο κόμμα, μια και οι τρείς πέρασαν ως Υπουργοί σε διψήφιο αριθμό Υπουργείων, φιγουράρισαν στην κορυφή της κομματικής ιεραρχίας (Γενικοί Γραμματείς του ΠΑΣΟΚ) και οι τρεις είχαν την δική τους «αυλή» και άφησαν ισάριθμες «σχολές» στους τομείς της οίησης, της αλαζονείας, της νομής εξουσίας και βεβαίως της άμεσης ή έμμεσης συμμετοχής στην διαφθορά και την αρπαχτή (Άκης προς το παρόν...). Με εντελώς τυχαία σειρά:
1ος : ΆΚΗΣ ΤΣΟΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θα ήταν εντελώς άδικο, ίσως και μικρόψυχο να πω τίποτα επί πλέον αυτών που λένε αυτές τις μέρες όλα τα μέσα ενημέρωσης (φίλια ή αντίθετα στο ΠΑΣΟΚ) και του «σούρνουν» οι απανταχού συνέλληνες. Απλά, να παραθέσω τρεις χαρακτηριστικές φωτογραφίες. Η μια που δείχνει τον διωκόμενο πρώην πολιτικό κάποιες στιγμές που μεσουρανούσε πλαϊ πλάϊ σε Ευρωπαϊκές και άλλες προσωπικότητες, όπως π.χ. του Γάλλου Προέδρου Ζακ Σιράκ, του Προέδρου της Ισπανίας Γκοτζάλες και άλλων επιφανών,
αλλά και του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Και μια διαχυτική και εύγλωττη χαιρετούρα με κάποιο ανώτατο αξιωματικό του Στρατού…
2ος : ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΝΝΗΜΑΤΑΣ
Ένα ακόμη αστέρι της κομματικής νομενκλατούρας του ΠΑΣΟΚ που εντάχτηκε στην «τρόϊκα» κάπως αργά, και έλαμψε μετά τον εξοβελισμό των σημαντικών προσωπικοτήτων του Κινήματος (Φλέμιγκ, Κωνσταντόπουλος, Βάσσης, Μανωλκίδης κλπ). Σε αντίθεση με τα άλλα δυο μέλη της «τρόϊκας» τα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ ήταν πρόσωπο μη αναγνωρίσιμο και αποδεκτό. Είχε και το «προπατορικό αμάρτημα» ότι επί Χούντας ακόμη είχε εκλεγεί πρόεδρος των πολιτικών μηχανικών του ΕΜΠ (υπάρχει βέβαια και μια μη επιβεβαιωμένη πληροφορία, για κάποια άλλη συμμετοχή του την εποχή εκείνη).
Ο Γιώργος Γεννηματάς, έφυγε από τη ζωή νωρίς και μάλιστα «εν τιμή και δόξη». Η συγκυρία το έφερε να γίνει ένας πραγματικός θρύλος στο χώρο της Υγείας. Ο θρύλος και ο μύθος αυτός αποτυπώθηκε με το να δοθεί το όνομά του σε πολλά και μεγάλα Νοσοκομεία της χώρας «Γεώργιος Γεννηματάς» (τα υπόλοιπα έχουν το όνομα «Ανδρέας Παπανδρέου» !!) και να ορκίζονται στο όνομά του στα πέρατα της Ελλάδας οι πολίτες-ασθενείς που ανέμεναν και προσδοκούσαν άσπρη μέρα για την υγεία τους.
Λένε ότι «ο αποθανών δεδικαίωται». Σωστά, όταν πρόκειται για καθημερινές ανθρώπινες αδυναμίες ή θεολογικές προσεγγίσεις. Όταν όμως πρόκειται για το ύψιστο κοινωνικό αγαθό που είναι η υγεία του ανθρώπου δεν ισχύουν τέτοιες πολυτέλειες και εδώ θα αποδώσω μετά λόγου γνώσεως «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι…». Ο μακαρίτης Γιώργος Γεννηματάς κατά την ταπεινή μου άποψη υπήρξε το μοιραίο πρόσωπο της μη σωστής πρώτης εφαρμογής του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Εμείς οι ομοφρονούντες, αφανείς εργάτες που βάλαμε ένα μικρό λιθαράκι για ένα ελπιδοφόρο ΕΣΥ τον είχαμε χαρακτηρίσει ενσυνείδητα, ως τον «νεκροθάφτη του γνήσιου ΕΣΥ» (σ. αυτά τα είπαμε ενώ ήταν εν ζωή, να μη παρεξηγηθώ). Ο Ανδρέας Παπανδρέου έκανε το μέγιστο (σκόπιμο ασφαλώς) ατόπημα ή έγκλημα να ξωπετάξει στην Εσπερία (ως Ευρωβουλευτή) τον αυθεντικό εμπνευστή και δημιουργό του ΕΣΥ, το σεμνό Παρασκευά Αυγερινό πρώτο Υπουργό Υγείας του ΠΑΣΟΚ και να βάλει στη θέση του τον λαϊκιστή Γιώργο Γεννηματά. Ο οποίος γέμισε την Επαρχία με πανάκριβα Κέντρα Υγείας επανδρωμένα μόνο με …κηπουρούς, χωρίς γιατρούς και νοσοκόμες, έκανε τις προσωποπαγείς Διευθυντικές θέσεις στα Νοσοκομεία για το βόλεμα των ημέτερων κομματικών νεαρών γιατρών και άλλα κι άλλα που δεν είναι του παρόντος. Κατάφερε ωστόσο να ξεγελάσει τον ατυχή χειμαζόμενο υγειονομικά αγρότη και να κερδίσει θριαμβευτικά τις επόμενες βουλευτικές εκλογές… (είπε δηλ. για την υγεία κάτι ανάλογο με το σύγχρονο … «λεφτά υπάρχουν»).
Στο πολιτικό επίπεδο ήταν γνήσιο παιδί του κηδεμόνα του Α.Γ.Παπανδρέου (πολλοί είπαν ότι ήταν ένα «κακέκτυπο αντίγραφο»…) Εργασιομανής ομολογουμένως, αλλά και δημιουργός παρεών («λόμπυ») πιστών στον ίδιο. Ήταν φανατικός υποστηριχτής του αλήστου μνήμης Τόμπρα και συχνός θεράπων-επισκέπτης της «Ράδιο-Αυριανής» αθλιότητας των Κουρήδων. Ίσως, και λόγω του ότι εκλείπει, να συναντήσω αντιδράσεις από τους πολυπληθείς θαυμαστές και φίλους του. Είμαι εδώ, να τους εξηγήσω ορισμένα επί πλέον που γνωρίζω από την επί πενταετίαν θητεία μου ως Γραμματέας της Επιτροπής Υγείας, Πρόεδρος μεγάλου Νοσοκομείου και επί 10ετία επικεφαλής της συνδικαλιστικής ηγεσίας των γιατρών του ΙΚΑ. Και έχω συναίσθηση αυτών που λέω…
Τελειώνοντας με το 2ο μέλος της «τρόϊκας», θέλω να σταθώ στην αμετροεπή στάση της κόρης του Γιώργου Γεννηματά κ. Φώφης, νυν εκπροσώπου Τύπου του ΠΑΣΟΚ (πολιτικού τεχθείσης, ελέω και ονόματι του μύθου Γιώργου Γεννηματά) απέναντι στον λοιδορούμενο τώρα φίλο και σύντροφο του πατέρας της Άκη Τσοχατζόπουλο που μίλησε γιαυτόν με τέτοια απαξιωτικά και περιφρονητικά λόγια που δεν θα εκστόμιζε, ούτε ο πλέον θανάσιμος πολιτικός του αντίπαλος. Ω! καιροί, ω! ήθη…
3ος : ΚΩΣΤΑΣ ΛΑΛΙΩΤΗΣ
Γνωστός και μη εξαιρετέος, παρότι εξαφανισθείς από το πολιτικό προσκήνιο τα τελευταία χρόνια (με δράση όμως, στο παρασκήνιο). Εφάρμοσε –πονηρός Αρκάς γαρ…- το γνωστόν …«στρίβειν δια του αρραβώνος» και δεν ακολούθησε το παράδειγμα του Άκη (για επίδειξη νεοπλουτισμού, λαμπερούς γάμους, ζεϊμπεκιές κλπ), αποφεύγοντας τις κακοτοπιές. Το αποκληθέν προσφυώς «θείον βρέφος» (όχι τυχαίως αλλά από την υπερβολική εύνοια που του παρείχε ο Α.Γ. Παπανδρέου), μεγάλωσε και παραωρίμασε μάλιστα.
Όπως σε όλους τους διαχειριστές του δημόσιου χρήματος Υπουργούς σε καίρια Υπουργεία (Δημοσίων Έργων, Περιβάλλοντος κλπ) πολλά μπορεί να λέγονται και να ακούγονται και για τον Κώστα Λαλιώτη. Όπως προείπα η χρηστή ή μη χρηστή διαχείριση του δημόσιου πλούτου, ο έλεγχος και οι τυχόν ευθύνες είναι …«αλλουνού παπά βαγγέλιο» και ας ελπίσουμε κάποια στιγμή να γίνει ο πολυσυζητημένος αναδρομικός έλεγχος και του «πόθεν» και του «έσχες» των πολιτικών μας αλλά και των «κολλητών» τους κατά το κοινώς λεγόμενον. Και ο Κώστας Λαλιώτης φαίνεται ότι είχε πολλούς τέτοιους συνεργάτες. Εκεί που πραγματικά υπάρχει μεγάλη συζήτηση είναι το τεράστιο «Ευρωπαϊκό πακέτο» εκατομμυρίων Ευρώ για το Εθνικό Κτηματολόγιο (ευθύνης για μεγάλο και κρίσιμο διάστημα από τον Κώστα Λαλιώτη) που έχει χαρακτηριστεί ως μέγα σκάνδαλο, όχι μόνο στην διαχείριση κονδυλίων που δαπανήθηκαν αλλά και την αποτελεσματικότητα του έργου.
Ο Κώστας Λαλιώτης από τους πλέον προβεβλημένους πρωταγωνιστές του Πολυτεχνείου αλλά και στην πρώτη γραμμή των εξαργυρωτών της ηρωϊκής εκείνης εποχής. Είμαι γνώστης του αδιαμφισβήτητου γεγονότος ότι πάρα πολλοί συμφοιτητές του στην Οδοντιατρική Σχολή (δεν γνωρίζω εάν πήρε το πτυχίο του, πλην επάγγελμα ποτέ δεν άσκησε) ήταν ένα ιδιαίτερα οργανωμένο εξουσιαστικό «οδοντιατρικό λόμπυ» που κατέλαβαν ουκ ολίγους Υπουργικούς θώκους, Βουλευτικές έδρες, Προεδρίες Νοσοκομείων, Γενικές Γραμματείες, Διοικήσεις Οργανισμών, Δημαρχίες κλπ.
Αναμφισβήτητα ήταν ο ιθύνων νους των πολυδάπανων (από τον κρατικό κορβανά) προεκλογικών «φιεστών» του ΠΑΣΟΚ, με τις «κάρμινες μπουράνες», με τις ευρηματικές αφίσες και τις προπαγανδιστικές «φιοριτούρες» που επί σειράν ετών παραπλανούσαν τον άμοιρο λαό. Και το αποτέλεσμα αυτών των μεθοδεύσεων και σπαταλών το «απολαμβάνομαι» σήμερα. Η μόνη προσωπική γνώση και εμπειρία που έχω για το άνδρα, είναι από μια εκπληκτική για μένα ερώτηση που μου έκανε γνωστός ανώτατος δικαστικός λειτουργός (μακαρίτης τώρα) υπεύθυνος για την εξιχνίαση τρομοκρατικών ενεργειών (περίπτωση επίθεσης στον γιατρό Καψαλάκη, για τους αξονικούς τομογράφους) «εάν στο (τάδε) κείμενο διακήρυξης, βλέπω ύφος γραφής Κώστα Λαλιώτη» (!!) καθόσον το εν λόγω μέλος της «τρόϊκας» Κώστας Λαλιώτης, είχε την φήμη δεινού κειμενογράφου (τουλάχιστον για τα προγράμματα και τις διακηρύξεις του κόμματός του).
Τέλος, θέλω να κλείσω παραθέτοντας μια σελίδα από το βιβλίο μου «ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΑΥΤΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ, Ο ΜΙΚΡΟΣ… (ή περί σταδιακής πολιτικής εξαθλίωσης ψυχών και συνειδήσεων) που εκδόθηκε το 1997 (Εκδόσεις «ΦΥΛΛΑ»).
Το απόσπασμα είναι από πολιτικό μου κείμενο (με τον τίτλο «Η πανούκλα») που γράφτηκε και δημοσιεύτηκε στην Αθηναϊκή εφημερίδα «ΠΡΩΤΗ» τον Αύγουστο του 1989 στην προεκλογική περίοδο. Ίσως κάποιες ομοιότητες με σημερινή προεκλογική περίοδο να είναι μεγάλες –σαν να μη άλλαξε τίποτα, πλην τότε προσδοκούσαμε κάτι. Σήμερα;
Την απάντηση βέβαια θα δώσει ο ίδιος ο λαός, ο "...πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος".
Ας ελπίσουμε κάποια στιγμή, να διαψευτεί ακόμη και ο ποιητής.
Σωτήρης Σωτηροπουλος
