ΚΑΙ ΕΠΙ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ Η ΟΥΤΟΠΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ...

Και επί Μνημονίου
η ουτοπία της Ελευθερίας

                                  Γράφει η Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου

“Δεν πιστεύω σε τίποτα. Δεν ελπίζω σε τίποτα. Είμαι ελεύθερος” έχει γραφτεί στον τάφο ενός από τους πιο διάσημους έλληνες συγγραφείς, του Νίκου Καζατζάκη. Και νομίζω ότι τώρα, ανάμεσα στους νεκρούς, ίσως να είναι λεύτερος, ο περήφανος αυτός κρητικός, γιατί φυσικά κανείς ζωντανός δε μπορεί με σιγουριά να πει τούτη τη μεγάλη κουβέντα. Υπάρχει θεωρητικά μια στοιχειώδης αίσθηση ελευθερίας σε όσους ζουν σε ένα κράτος που δεν βρίσκεται υπό κατοχήν, σε όσους έχουν στοιχειώδη οικονομική αυτάρκεια, σε όσους δεν καταπιέζονται από θρησκευτικούς ή κοινωνικούς κανόνες. Από κει κι έπειτα ζούμε ισόβια στη φυλακή του ίδιου μας του εαυτού, που μας περιορίζει την ελευθερία με αδυναμίες σωματικές, γονιδιακές, ηθικές και πνευματικές.

Ποιος ανάμεσά μας μπορεί να πει πως τα κατάφερε να κερδίσει κάποιες στιγμές απόλυτης προσωπικής ελευθερίας; Σίγουρα οι περισσότεροι νιώθουμε λεύτεροι μόνο στα όνειρά μας. Όταν κοιμόμαστε είμαστε όπως θα θέλαμε νάμαστε, δρούμε πέρα από κάθε προσδοκία μας, τίποτε δεν είναι αδύνατο... στα όνειρά μας. Να γιατί ο Φρόιντ τόσο σκληρά προσπάθησε να θεραπεύσει την ψυχή από την Κερκόπορτα των ονείρων μας. 

Η Τέχνη είναι μια άλλη διέξοδος στη λευτεριά. Ένας καλλιτέχνης είναι λεύτερος να ζήσει ξανά και ξανά, με πολλούς διαφορετικούς κάθε φορά τρόπους μέσα από τα δημιουργήματα της τέχνης του. Νοιώθει λεύτερος σα θεός να δημιουργήσει το δικό του σύμπαν. Το δυστύχημα είναι ότι κανείς καλλιτέχνης δε χωρά στο ίδιο του το σύμπαν. Να λοιπόν, που και η φαντασία δεν είναι παρά το σύνορο της ελεύθερής μας βούλησης.

Μερικοί λένε ότι ο έρωτας είναι ένα είδος λευτεριάς. Αλλά ο έρωτας παίρνει τόσα πρόσωπα και ειδικά το σεξ δημιουργεί τέτοιες περίπλοκες καταστάσεις, που μάλλον μας υποδουλώνουν, παρά μας λευτερώνουν.

Κάθε θρησκεία προσπαθεί να μας πείσει ότι αυτή είναι ο -μοναδικός μάλιστα- λυτρωτής μας από τον φόβο του θανάτου και το βάρος των ανομημάτων μας. Όμως όλες οι θρησκείες απαιτούν πλήρη υποταγή, που δε μπορεί να νοηθεί σαν πράξη ελευθερίας. Γιατί πόσο ελεύθερος μπορεί να νιώθει ο δούλος του οποιοδήποτε θεού;

Η Ιστορία μας διδάσκει ότι ο άνθρωπος πάντοτε έπαιζε το παιχνίδι αφέντης – δούλος. Πάντοτε κάποιοι κυβερνούν και φτιάχνουν νόμους, που κάποιοι άλλοι πρέπει να τους υπακούν, κάποιοι δουλεύουν σκληρά για να απολαμβάνουν κάποιοι άλλοι. Ακόμη και στην αρχαία Ελλάδα, το Χρυσό αιώνα, στην πιο φιλελεύθερη περίοδο της αρχαιότητας, η δημοκρατία της Αθήνας δεν ήταν παρά μια ιμπεριαλιστική δύναμη, στην οποία οι δούλοι έκαναν σκληρή δουλειά την ώρα που οι ελεύθεροι πολίτες φιλοσοφούσαν γύρω από τις ιδέες της Ελευθερίας, της Ομορφιάς και της Αθανασίας. Βέβαια η δουλεία στην Ελλάδα δεν ήταν τόσο σκληρή, όσο για παράδειγμα στη Ρώμη, γιατί κατά τους πολέμους εκείνης της εποχής καθένας μπορούσε να γίνει δούλος μετά από κάποια ήττα κι έτσι οι έλληνες μπορούσαν να διακρίνουν στο πρόσωπο των δούλων μια δυνατότητα του δικού τους πεπρωμένου. Θυμηθείτε στην υπέροχη ομώνυμη τραγωδία την Εκάβη, βασίλισσα της Τροίας να θρηνεί το χάσιμο της λευτεριάς της από το κούρσεμα της πόλης από τους Αχαιούς. Οι αθηναίοι συγγραφείς, έχοντας κατοχυρώσει την ελευθερία της έκφρασης, ανέβασαν αυτό το έργο ακριβώς για να καυτηριάσουν την ανελέητη καταστροφή της Ποτιδαίας, από τη μητρόπολη Αθήνα.

Οι αρχαίοι έλληνες βάδιζαν με γνώμονα την αίσθηση του μέτρου στη ζωή. Πίστευαν ότι ο άνθρωπος έχει όρια κι έτσι είναι αδύνατον να είναι πραγματικά ελεύθερος. Ακόμη και οι θεοί τους δε μπορούσαν ν' αλλάξουν το πεπρωμένο, που στέκει πάνω απ' όλα. Θυμηθείτε τον δυστυχή Οιδίποδα. Ήταν λεύτερος να κάνει ότι θέλει, μέχρι που ανακάλυψε ότι είχε σκοτώσει τον πατέρα του και είχε παντρευτεί τη μάνα του, όπως ακριβώς προφήτευαν οι χρησμοί και όσο αυτός δρούσε.. με λεύτερη τη βούληση. Φυσικά ο Οιδίποδας ένιωσε υπεύθυνος για όσα είχαν συμβεί και είχε την ελευθερία να τυφλωθεί από τα ίδια του τα χέρια.

Πολλοί άνθρωποι ακόμη και σήμερα πεθαίνουν με την ελεύθερή τους βούληση πολεμώντας για κάποιες ιδέες, που μοιάζουν αθάνατες. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων δυστυχώς σε λίγα χρόνια η θυσία τους μοιάζει μάταιη. Τα πράγματα αλλάζουν και μεις βλέπουμε τα πράγματα με διαφορετικό βλέμμα.

Έχουμε την ψευδαίσθηση ότι έχουμε ελευθερία επιλογής. Στην πραγματικότητα βασιλιάδες, στρατηγοί, πολιτικοί, άνθρωποι της εξουσίας, του χρήματος και πάνω απ' όλα κάποιοι απρόβλεπτοι παράγοντες κυβερνούν τη ζωή μας. Σε κάθε πολιτικό σύστημα άνθρωποι σαν τα ερπετά σκαρφαλώνουν στην κορφή κι εύκολα καταφέρνουν να δηλητηριάσουν το δρόμο για την πρόοδο, την ισότητα, την ελευθερία. Φαίνεται ότι η αναρχία είναι ο μόνος δρόμος για την κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη, αλλά καμιά κοινωνία δεν επιβιώνει στο χάος της αναρχίας.

Ο άνθρωπος πρέπει να επιζεί μέσα στα όριά του. Και αυτό είναι αντίθετο από την ίδια του τη θέληση. Ο άνθρωπος θέλει να ζει για πάντα, αλλά ο θάνατος υπάρχει για όλους μας. Ο άνθρωπος πρέπει να συμβιβάζεται κι έτσι προσπαθεί να δημιουργήσει μια κοινή ζωή στην οποία καθένας μπορεί να εκφραστεί λεύτερα μέσα στα όρια της κοινωνικής ελευθερίας, που ορίζεται από την μη παραβίαση της ελευθερίας του συνανθρώπου μας. Νοιώθουμε ευτυχία μόνο αν ελπίζουμε στη δυνατότητα ν' αγγίξουμε την κορφή των προσδοκιών μας.

Είμαστε όλοι ίσοι; Δεν είμαστε στα μάτια του θεού, που δημιουργεί όμορφους και άσχημους, έξυπνους και βλάκες, άρρωστους και υγιείς. Πρέπει να είμαστε ίσοι μπροστά στο Δίκαιο και τους Νόμους, αλλά και δω δεν είμαστε τις περισσότερες φορές.

Λέμε ότι πετύχαμε την ελευθερία, αν η πλειοψηφία νιώθει λεύτερα. Να γιατί ψηφίζουμε στις εκλογές. Να γιατί πιστεύουμε ότι η Δημοκρατία είναι το πιο αντιπροσωπευτικό πολιτικό σύστημα. Να γιατί διαδηλώνουμε ενάντια στο απαρχάιτ και σε κάθε είδος ρατσισμού. Να γιατί απεργούμε ζητώντας περισσότερα χρήματα, λιγότερες εργάσιμες ώρες, περισσότερο ελεύθερο χρόνο, δίκαιη αντιμετώπιση. Να γιατί αγωνιζόμαστε για την ισότητα των γυναικών, την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, χωρίς το φόβο των πυρηνικών, γιατί ελπίζουμε στην κοινή λογική που θα φέρει επιτέλους την επί γης ειρήνη στην ταραγμένη μας εποχή.

Θέλουμε να έχουμε δικαίωμα επιλογής σε κάθε ζήτημα. Όμως στ' αλήθεια έχουμε; Οι άνθρωποι στη Δύση πρέπει να διαλέγουν συνεχώς από το ρούχο που φορούν μέχρι το άρωμα του αποσμητικού τους. Μια απέραντη ποικιλία επιλογών απλώνεται μπροστά τους. Πόσο λεύτεροι όμως είναι να διαλέξουν αυτό που στ' αλήθεια επιθυμούν; Τις πιο πολλές φορές αγοράζουν όχι ότι χρειάζονται αλλά ότι τους επιβάλλεται μέσα από τη διαφήμιση. Αγοράζουν φίρμες, υπογραφές, ταμπέλες με τ' όνειρο της επιτυχίας. Νιώθουν τόσο κουρασμένοι για να προσπαθήσουν ν' αποκαλύψουν τις πραγματικές τους ανάγκες, τις επιθυμίες τους και παραδίδονται δίχως όρους στους κανόνες της αγοράς. Είναι τόσο βολικό το ν' αγοράσεις ένα one size όνειρο μέσα από τη σαπουνόπερα. Όμως είναι αυτό ελευθερία;

“Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία” είπε ο εθνικός μας ποιητής. Και η Επανάσταση μας είχε σα λάβαρο το “Ελευθερία ή Θάνατος”. Και Παιδεία θα μπορούσαμε να προσθέσουμε σήμερα. Είναι μακρύς ο δρόμος για τη Λευτεριά, που ποτέ δεν πρόκειται ν' αγγίξουμε. Μα μοιάζει με ταξίδι στην Ιθάκη. Ένα μικρό βήμα προόδου κι ατέλειωτα πισωγυρίσματα.

Ο λαός μας ποτέ δεν έπαψε ν' αγωνίζεται για τη Λευτεριά. Επιζήσαμε μέσα από τόσους πολέμους, γευτήκαμε την τυραννία της δικτατορίας και σήμερα περνάμε τη σκλαβιά της Οικονομικής κρίσης.

Σε μια παγκοσμιοποιημένη χρεοκοπημένη εποχή που μας επιβάλει ξένες γλώσσες, νέα ήθη, νέους τρόπους σκέψης και συμπεριφοράς, πόσο λεύτεροι μπορούμε να νοιώθουμε στην Ελλάδα; Πόσο λεύτεροι είμαστε ν΄αντιδράσουμε σε όσα μας επιβάλουν; Πόσο λεύτεροι να βαρύνουμε αντιστρέφοντας τη ζυγαριά της Ιστορίας; Πώς;

Είμαστε απλώς λεύτεροι να προσπαθήσουμε για ακόμη μια φορά. Ακόμη και αν αποτύχουμε. Γιατί η Ελευθερία μπορεί να είναι μια ακόμη ουτοπία. Όμως χωρίς αυτήν ο άνθρωπος δε γίνεται ν' ανθίσει και ο πολιτισμός δεν είναι παρά ένα κούφιο όνομα.

ΠΑΥΛΟΣ ΜΑΤΕΣΙΣ, Ο ΔΙΑΣΗΜΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ο μεγάλος συμπολίτης εκ Δίβρης Ηλείας…

ΠΑΥΛΟΣ ΜΑΤΕΣΙΣ, Ο ΔΙΑΣΗΜΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ

ο μεγάλος συμπολίτης εκ Δίβρης Ηλείας…

            Έφυγε αθόρυβα σε ηλικία 80 ετών την Κυριακή 20 Γενάρη, ο Παύλος Μάτεσις μια μεγάλη μορφή των ελληνικών Γραμμάτων και Τεχνών. Αναγνωρισμένος θεατρικός συγγραφέας, πεζογράφος και μεταφραστής όχι μόνον στο πανελλήνιο αλλά και παγκοσμίως. Άμα τη αναγγελία του θανάτου του όλα τα Ραδιοτηλεοπτικά, Έντυπα και Ηλεκτρονικά ΜΜΕ παρουσίασαν με λεπτομέρειες το πολυσχιδές και βαρυσήμαντο έργο του, γνωστοποιώντας στο ευρύ κοινό και τον τόπο της γεννήσεώς του, την ιστορική κωμόπολη της Ηλείας Δίβρη.

Το σπίτι  στην κεντρική "Αγορά" της Δίβρης όπου γεννήθηκε το έτος 1933
και πέρασε τα πρώτα παιδικά του χρόνια, ο μεγάλος συμπολίτης μας
Παύλος Μάτεσις (Παπαγγελόπουλος)

Και αυτή η τελευταία επισήμανση δεν είναι καθόλου τυχαία, καθόσον ο διάσημος αυτός άνθρωπος παρότι διακήρυσσε την αντίθεσή του στην ψευτο-πατριωτική  «ελληνομανία», την «ελληνολαγνεία» και την «πατριδολαγνεία», εν τούτοις δεν έπαυε να περηφανεύεται (και να το γράφει στα βιβλία του) ότι γεννήθηκε στη Δίβρη (Λαμπεία) της Ηλείας. Και αυτό έχει την εξήγησή του.

Ο Παύλος Παπαγγελόπουλος (το Μάτεσις ήταν το λογοτεχνικό του ψευδώνυμο), ήταν το δεύτερο στη σειρά από τα τέσσερα παιδιά του Βασίλη Παπαγγελόπουλου, καθηγητή Φιλόλογου καταγώμενου από το Αίγιο και υπηρετούντος στο Σχολαρχείο της Δίβρης. Ο πατέρας του εκεί νυμφεύτηκε την εκλεκτή διβριώτισσα Φρόσω Μεγ. Σωτηροπούλου και το 1933 γεννήθηκε στη Δίβρη ο Παύλος, όπου πέρασε τα πρώτα παιδικά του χρόνια. Τα παιδικά αυτά χρόνια σημάδεψαν βαθιά την μετέπειτα πορεία του διάσημου συγγραφέα μέχρις ότου να φτάσει στην κορυφή του Παρνασσού…

Αρκεί να πούμε ότι το πιο γνωστό του (παγκοσμίως) μυθιστόρημα «Η μητέρα του σκύλου» που θα μείνει στην ιστορία λογοτεχνίας για την ψυχογραφία των απλών ανθρώπων (με κορυφαίο κεντρικό πρόσωπο την λαϊκή γυναικεία φιγούρα «Ραραού») είναι επηρεασμένο και βασισμένο στις παιδικές βιωματικές, συναισθηματικές και εφηβικές εμπειρίες του μικρού Παύλου που έζησε στο περιβάλλον της Δίβρης και αργότερα του Πύργου, όπου μετατέθηκε ο πατέρας του. Διαδραματίζεται σε μια εποχή (επί γερμανικής Κατοχής) μιζέριας, εξαθλίωσης, οικογενειακής διαπόμπευσης αλλά και ανθρώπινης αξιοπρέπειας, περιγράφοντας υπαρκτά στη Δίβρη πρόσωπα και γεγονότα που σφυρηλάτησαν την ψυχή και το νου και εξακόντισαν στα ύψη την λογοτεχνική αυτή ιδιοφυΐα.

Είχα την τύχη να γνωρίζω από κοντά τον υπέροχο αυτό άνθρωπο, εν πολλοίς μοναχικό με την ιδιόρρυθμη ισχυρή προσωπικότητα και λόγω του συγγενικού μας δεσμού (από τη μεριά της μητέρας του) αλλά και ως εκπροσώπου του «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ», λόγω της ισχυρής συμπάθειάς του προς την γενέτειρα Δίβρη. Σου έδινε την εντύπωση ενός μικρού παιδιού με την απλοϊκή ανθρώπινη συμπεριφορά του. Οραματιζόταν με συγκίνηση να διακομίσει τα οστά της   αγαπημένης μητέρας του στον οικογενειακό τους τάφο στο κοιμητήριο του Αγίου Κωνσταντίνου Δίβρης (πράγμα που τελικά δεν έγινε, λόγω του «αναβλητικού» χαρακτήρα του). Θυμόταν με νοσταλγία τον καλοκάγαθο παππού του Μεγακλή Σωτηρόπουλο και την αρχόντισσα γιαγιά του Αναστασιά, αλλά και τον μπάρμπα του Λάμπη Σωτηρόπουλο που του έδινε καραμέλες…

Ένα χαιρετιστήριο σημείωμα στον λέκτορα Ιστορίας  του
Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και μέλος του Συλλόγου της Δίβρης
Νίκο Αναστασόπουλο, όταν επέδωσε στον διάσημο
συμπολίτη μας το βιβλίο του "Δίβρη Ηλείας - Ιστορικά Μελέτήματα "
 έκδοση του"ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ"

Ο Παύλος Μάτεσις, διάσημος πια, εμπλούτισε την Βιβλιοθήκη του Πνευματικού Κέντρου Διβρης  με εκατοντάδες βιβλία δικά του και άλλων διαπρεπών συγγραφέων. Ήταν φανατικός αναγνώστης και θαύμαζε το περιοδικό μας «ΔΙΒΡΗ» και ποτέ δεν παρέλειπε να βοηθά και να συνδράμει ηθικά και υλικά.

Ο διάσημος στην υφήλιο Έλληνας, ο αγαπητός μεγάλος Συμπατριώτης μας, διαβαίνει τώρα  εν τιμή και δόξη τον Αχέροντα για να συναντήσει τους μεγάλους της παγκόσμιας και ελληνικής λογοτεχνίας, αλλά και τους δικούς μας διβριώτες   διαπρεπείς λογοτέχνες και διανοητές τον Γιώργο Καρανικολό, τον Βάσσο Στεφανόπουλο, τον Ανδρέα Σκανδάμη και όλους τους άλλους εκλεκτούς που μας κάνουν περήφανους για την πατρίδα και τον τόπο μας.

Σωτήρης Σωτηρόπουλος

ΕΦΥΓΕ Ο ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ ο γιος του μυλωνά, ο καλλίτερος Άνθρωπος της Δίβρης!...

Ο Νίκος ξεκίνησε από την "χούρχουρη" του μύλου του, και εκεί έδινε συχνά το "παρών" μέχρι που έφυγε...

ΕΦΥΓΕ Ο ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

ο γιος του μυλωνά,

ο καλλίτερος Άνθρωπος της Δίβρης!...

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΝΤΙΟ*

Φίλε Νίκο, αγαπημένε

Πέρασες πέντε ολόκληρα χρόνια σκληρής δοκιμασίας και προετοιμασίας στο στίβο της εγκόσμιας ζωής, για να διαβείς τώρα την Αχερουσία Λίμνη και να μπεις στην πύλη της αιωνιότητας. Είσαι από τους ελάχιστους τυχερούς που ο περατάρης δεν θα σου ζητήσει εισιτήριο, γιατί  θα πληρώσουν για σένα χρυσά νομίσματα όλοι εκείνοι που αγάπησες, βοήθησες, ευεργέτησες απλόχερα σ΄ όλη τη διάρκεια  της πολυσήμαντης ζωής σου.

Βλέπουμε στην άλλη όχθη να σε περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες ο αδελφός σου ο Γιάννης, αλλά και  όλοι οι απλοί άνθρωποι του μόχθου η θεια Πατρούλα, ο μπάρμπα Θοδωρής, ο μπάρμπα Γιώργης και τόσοι άλλοι γέροι και ανήμποροι που καθημερινά τους πήγαινες ψωμί, τους πήγαινες στην εκκλησιά, στο πανηγύρι, στο γιατρό, στο νοσοκομείο… Σε λίγο νηφάλιος και περήφανος με τη συνοδεία και τις ευχές όλων,  θα πάρεις τη θέση σου στην γειτονιά των αγγέλων και τη στράτα των μακάρων.

Ξεκίνησες από τη Λαγκάδα της Δίβρης, παιδί μιας φτωχής και έντιμης οικογένειας και κατάφερες το ακατόρθωτο. Αθόρυβος, ταπεινός, μεθοδικός και δημιουργικός,  καταύγασες το στερέωμα  της ανθρωπιάς και της μεγαλοσύνης και έγινες υπόδειγμα για όλους μας. Αυτοδημιούργητος, πάλεψες σκληρά «τον αγώνα τον καλό» της ζωής για να φτάσεις ψηλά και να υπηρετήσεις τις πανανθρώπινες αξίες αλλά και τους απλούς συμπολίτες μας.

Μαθητής Γυμνασίου στην Πάτρα, τέλος της 10ετίας του΄50

Είχες τη σφραγίδα και το φωτοστέφανο της δωρεάς στο μέτωπό σου και εξέπεμπες τις γενναιόδωρες  και ζωηφόρες  ακτίνες σου, δίδοντας χωρίς τυμπανοκρουσίες ηθική και υλική βοήθεια  στα Σχολεία, στις Εκκλησιές, στις Κατασκηνώσεις, στα κοινωφελή Ιδρύματα, στους φτωχούς και κατατρεγμένους. Κατέθετες καθημερινά τον πολιτιστικό, πνευματικό και κοινωνικό οβολό σου χωρίς ποτέ να ζητάς ανταλλάγματα.

Φίλε Νίκο, ήσουν ο μπροστάρης σε έργα ευποιίας, ανάπτυξης και πολιτισμού στην ιδιαίτερη πατρίδα μας Δίβρη. Από την δεκαετία του 1950, που τότε νέα παιδιά, μαθητές,  ιδρύσαμε την «Φιλοπρόοδο Νεολαία Λαμπείας», μέχρι όλες τις επόμενες δεκαετίες  με τα «Φεστιβάλ του Βουνού», τις Ημερίδες, τα Συνέδρια και εν τέλει το Β΄«Πνευματικό Κέντρο Δίβρης» που είναι το καμάρι μας, και είναι δικό σου δημιούργημα.  Ήσουν η ψυχή, όλων των λαμπρών εκφάνσεων του ιστορικού χωριού μας, με αποκορύφωμα το μνημειώδες βιβλίο της Ιστορίας «Η ΔΙΒΡΗ ΗΛΕΙΑΣ ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ». Εσύ ήσουν ο εμπνευστής και μέγας χορηγός για να πάρεις από το συγγραφέα-ιστορικό δάσκαλό μας Νίκο Αναστόπουλο την πλέον τιμητική αφιέρωση: «Στον Νίκο Κουτσόπουλο, με την αγάπη μου την αλογάριαστη»…

Ασχολήθηκες με συνέπεια και προσωπικές θυσίες με τα κοινά της ιδιαίτερης πατρίδας μας. Αλλά ακόμη και σε εκείνους τους ευεργετηθέντες αγνώμονες που σε πίκραναν ήσουν μακρόθυμος, πολυέλεος, ευπροσήγορος  και ευγενικός

Η Πάτρα, η δεύτερη πατρίδα σου που σε κράτησε στοργικά επί δεκαετίες κοντά της και το χώμα της οποίας θα σε σκεπάσει, σήμερα θρηνεί την απώλεια ενός σημαντικού ανθρώπου της. 

Οι αγαπημένοι δικοί σου, τα αδέλφια σου, τα ανήψια σου που λάτρευες, εμείς οι φίλοι σου, «οι δικοί σου Χριστοί, οι δικοί σου άγιοι» σε βλέπουν από κει ψηλά που μας θωρείς και σου υπόσχονται να πράξουν εκείνα που εσύ δεν πρόλαβες, πολυαγαπημένε φίλε…

*(ο επικήδειος λόγος εκφωνηθείς, ως κατευόδιο, από τον εκδότη της «ΔΙΒΡΗΣ» και αδελφικό φίλο του, Σωτήρη Σωτηρόπουλο)

Το εξώφυλλο του περιοδικού "ΔΙΒΡΗ" με (...βουκολική) φωτογραφία του Νίκου
σε ανάβασή του στον βουνό της Δίβρης, Αη-Λιάς (υψόμ. 1600μ.)

Μια σύντομη ιστορική αναδρομή της ζωής του μεγάλου συμπατριώτη που έφυγε νωρίς…

Τα πρώτα χρόνια της παιδικής του ηλικίας

        Ο Νίκος, τελευταίο παιδί του μυλωνά Μίμη Κουτσόπουλου και της Σωτηρούλας (το γένος Τριανταφυλλόπουλου από το Πορετσό) θα μπορούσαμε να πούμε ότι γεννήθηκε κι ανδρώθηκε στη «χούρχουρη» του μύλου τους, στη Λαγκάδα της Δίβρης. Εκεί στον τελευταίο μύλο της Δίβρης που λειτούργησε μέχρι τη δεκαετία του 1960, έδειξε τα πρώτα σημάδια της μετέπειτα προκομμένης ζωής του.

Ο μύλος του Κουτσόπουλου, στη Λαγκάδα της Δίβρης.
Λειτούργησε μέχρι τη δεκαετία του 1960

 Ήταν ο τέλειος «μικρός μυλωνάς» και πάντα θυμόταν και διηγιόταν σοβαρά και ευτράπελα περιστατικά των δύσκολων εκείνων χρόνων (ένα εκ των οποίων έκανε λογοτεχνικό κείμενο η Μαρία Αρβανίτη – Σωτηροπούλου που δημοσιεύτηκε σε βιβλίο της και στο περιοδικό «ΔΙΒΡΗ»). Κυρίως μας έλεγε τις σπαρταριστές σκηνές όταν τον έστελνε ο πατέρας του να βάλει το νερό της «δέσης» στο «μυλαύλακο» και τις αψιμαχίες-λογομαχίες που είχε με τις γειτόνισσες, όταν τους έκοβε το νερό την ώρα που ο ήλιος πήγαινε ψηλά στον Αη-Γιάννη κατά το διβριώτικο εθιμικό δίκαιο ή όταν πήγαινε τα μεσάνυχτα για να κάνει επανασύνδεση…

            Και τις ώρες της σχόλης, περίμενε ν΄ ακούσει από το Πετραλαίϊκο αρχοντικό την φωνή του κυρ Γιάννη Πετραλιά να του πάει  ένα κανάτι νερό από την «Κρυάβρυση» (απέναντι στο μύλο) για να πάρει το χαρτζιλίκι, ένα πενηνταράκι…

Τα μαθητικά του χρόνια στη Δίβρη

          Ο Νίκος, παρά το γεγονός ότι είχε μείνει με τους γονείς του το μόνο τους παιδί στη Δίβρη  ( ο μεγάλος ο Κώστας σπούδαζε στην ΑΣΟΕ και ο Γιάννης εργαζόταν στην Πάτρα), και παρά την απασχόλησή του με το μύλο, πήγαινε στο Σχολείο τακτικά και ήταν καλός μαθητής.

            Η πρώτη (φιλική) γνωριμία μαζί του ήταν το έτος 1954, όταν μπήκαμε την ίδια χρονιά στην Α΄ Τάξη του Γυμνασίου Λαμπείας (στο Δημοτικό ήταν σε μεγαλύτερη Τάξη) όταν πρωτολειτούργησε.

Ο Νίκος το 1955 με τους συμμαθητές του και τους Καθηγητές του αείμνηστους
Μπορδόκα και Κατσούλα, του Γυμνασίου Λαμπείας

 Εκεί και ξεκίνησε μια μακροχρόνια αδελφική σχέση και φιλία που κράτησε μέχρι την πρόσφατη αναχώρησή του από τα εγκόσμια. Μια φιλία ξεχωριστή που σφράγισε την μετέπειτα κοινή πορεία, στην κοινωνική προσφορά και δράση. Από τα χρόνια εκείνα φάνηκε ότι ο Νίκος ήταν ένα ανήσυχο πνεύμα δημιουργίας…

Εκατοντάδες τα περιστατικά της αξέχαστης εκείνης μαθητικής μας ζωής που θα μπορούσαν να γίνουν ένα ολόκληρο βιβλίο. Το δίδυμο των συμμαθητών Λάκης Κούτρας-Νίκος Κουτσόπουλος με τα αλληλοπειράγματα και τις μαθητικές σκανταλιές, ήταν η αποθέωση της παιδικής εφευρετικότητας και των διασκεδαστικών σκηνών της ωραίας εποχής. 

Ο Νίκος (με το κουτί τα λουκούμια στα χέρια) με την παλιο-παρέα στα έλατα στην
 περιγραφόμενη εκδρομή του Γυμνασίου. Δίπλα του ακριβώς ο Σωτ. Σωτηρόπουλος, δεξιά
ο Βασ. Τσάκαλος, αριστερά καθήμενος ο Λάκης Κούτρας και όρθιος ο αείμνηστος
Χρίστος Τσάμης, ο Θοδ. Παπαδόπουλος και άλλοι.

Το αποκορύφωμα της φιλικής μας σύνδεσης στην στενή μαθητική παρέα (Νίκος Κουτσόπουλος, Σωτήρης Σωτηρόπουλος, Θοδωράκης Παπαδόπουλος, Λάκης Κούτρας, Βασίλης Τσάκαλος, Στέφανος Πέτρου κ.ά.) ήταν η πρώτη …επαναστατική μας πράξη να επιβάλλουμε σε μια εκδρομή μας στο ελατοδάσος του «Πόντου-Αγ. Παντελέημονος», να πάμε το σουβλιστό αρνί που είχε την οργισμένη αντίδραση και απειλή του ενός εκ των καθηγητών μας (του στριφνού και αυστηρού αείμνηστου Γ. Κατσούλα), αλλά και την άκρως δημοκρατική και φιλική συναίνεση και άδεια του ετέρου καθηγητή μας (του αείμνηστου Κ. Μπορδόκα) που όχι μόνο μας επέτρεψε αλλά και συνέφαγε μαζί μας στα έλατα…

Τα δύσκολα και εύκολα βιοποριστικά του χρόνια στην Πάτρα – Η «Φιλοπρόοδος Νεολαία Λαμπείας» στη Δίβρη!...

            Εδώ αρχίζει ο μεγάλος αγώνας του Νίκου. Κοντά στα αδέλφια του στην Πάτρα, συνεχίζει και βγάζει το 8τάξιο Γυμνάσιο, ενώ παράλληλα εργάζεται και …«μηχανεύεται» κάποιες μελλοντικές δουλειές, καθόσον ανήσυχο, δημιουργικό και προοδευτικό πνεύμα.   

Ο Νίκος  στον "Πόντο" ανήμερα της γιορτής Αγ. Παντελεήμονος, με συγγενείς
και φίλους κυρίως από τους Βασιλαίους.

            Σε κάποιο καλοκαίρι που ήρθε στη Δίβρη γύρω στο 1958 (μαθητές προτελευταίας Τάξης), σμίξαμε και αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε την «Φιλοπρόοδο Νεολαία Λαμπείας» (ΦΙ.ΝΕ.ΛΑ.) με πρώτη εκδήλωση μια θεατρική παράσταση… Ο Νίκος πήγε στη Πάτρα και έφτιαξε την σφραγίδα με τον τίτλο και μπλοκάκια για τα εισιτήρια της θεατρικής παράστασης που μάλιστα τα σφράγισε, και αρχίσαμε να προπωλούμε σε ντόπιους και παραθεριστές... Όμως δεν προλάβαμε να κάνουμε το θέατρο, ούτε άλλη Εκδήλωση γιατί γυρίσαμε εγώ στην Αθήνα και ο Νίκος στη Πάτρα. Τα μπλοκάκια μείνανε  στο μαγαζί του Λάμπη Σωτηρόπουλου και μετά 10 χρόνια επί Χούντας, είχαν μια καταπληκτική, θλιβερή και οδυνηρή εξέλιξη που θα περιγραφεί παρακάτω.

            Ο Νίκος, όταν τέλειωσε το Γυμνάσιο με την προτροπή των αδελφών του πήγε στην ΑΘήνα να κάνει φροντιστήριο για να δώσει εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο. Πλην, ξαναγύρισε στην Πάτρα και μπήκε για καλά στον βιοποριστικό Γολγοθά (ιδιαιτέρως μετά την στρατιωτική του θητεία), κάνοντας κατ΄ αρχήν διάφορες δουλειές και εν τέλει μαζί με τον αδελφό του Γιάννη (που ήταν ο ιθύνων νους της επιχείρησης) και τον Κώστα (που εργαζόταν στην «Πειραϊκη-Πατραϊκή», αλλά χειριζόταν τα λογιστικά βιβλία της επιχείρισης) ξεκίνησαν από μια μικρή βιοτεχνία μεταποίησης στην οδό Ερμού στην Πάτρα.

            Όμως, η μικρή επιχείρηση σιγά-σιγά εξελίχτηκε σε μια μεγάλη και εύρωστη επιχείρηση Βιοτεχνίας σε ιδιόκτητο κτίριο που έφτασε να έχει μέχρι και 100 εργαζόμενες κοπέλες με παραγγελίες μεγάλων οίκων ρούχων, κυρίως από Γερμανία. Τα πρώην φτωχά διβριωτόπουλα αδέλφια που ξεκίνησαν από τη «χούρχουρη» του μύλου στη Λαγκάδα της Δίβρης, έφτιαξαν ένα εργοστάσιο με υπόληψη στην κοινωνία της Πάτρας και έδωσαν δουλειά και σε δεκάδες νέες και νέους, κατά προτίμηση από τη Δίβρη και τα γύρω χωριά. Ο Νίκος, είχε αναλάβει τις «εξωτερικές» δουλειές της επιχείρησης, ήταν ο αγαπητός και γνωστότατος σε όλους τους Πατρινούς που τον λάτρευαν για την καλοσύνη, τη συνέπεια και την εργατικότητά του. Όταν ο Νίκος περιδιάβαινε τους δρόμους της Πάτρας, ετύγχανε της χαρούμενης υποδοχής και εκτίμησης από όλους, καθότι ήταν πολύ αγαπητός και δημοφιλής…

Το Κοινωνικό-Πολιτιστικό-Αναπτυξιακό-Φιλανθρωπικό έργο και η προσφορά του στην πατρώα γη Δίβρη

            Τα δύσκολα χρόνια του βιοποριστικού Γολγοθά του Νίκου είχαν περάσει και η έντιμη αλλά επίπονη και κουραστική εργασία του στη Βιοτεχνία άρχισε να αποδίδει τους καρπούς της και έδινε στον ίδιο μια κάποια οικονομική άνεση. Έμεινε όμως ο απλός «γιος του μυλωνά», δεν ξέχασε από πού ξεκίνησε, δεν θέλησε  να κατασπαταλήσει τις οικονομίες του σε εφήμερες και φανφαρόνικες επιδείξεις και παρουσίασε τον άριστο χαρακτήρα του καθώς αφιερώθηκε με την συμμετοχή του σε έργα ευποιίας και προκοπής στην αγαπημένη του Δίβρη.

Ο Νίκος με το φίλο του Σωτ. Σωτηρόπουλο ξεκουράζονται στον περίβολο
του Κάτω Μοναστηριού Δίβρης, μετά την φιλοξενία των Συνέδρων της
Ημερίδας στο 'ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΒΡΗΣ"

         Αυτή η περίοδος της ζωής του κατά την ταπεινή μου γνώμη και όπως την έζησα –ως αδελφικός φίλος και συνεργάτης- από κοντά είναι η πιο ενδιαφέρουσα της ζωής του. Ελεύθερος από οικογενειακές υποχρεώσεις (παρά την συγκινητική προσκόλληση και λατρεία  που είχε στα αδέλφια του και τα ανήψια του), εντελώς αθόρυβα τόσο κατά την διάρκεια που ήταν εργαζόμενος σκληρά στην οικογενειακή επιχείρηση αλλά κυρίως μετά όταν συνταξιοδοτήθηκε, έδωσε τα πάντα και άφησε τα ίχνη του σε κάθε σημαντικό έργο στην κωμόπολη της Δίβρης.

            Τώρα που έφυγε και μας θωρεί από ψηλά, μπορούμε να αποκαλύψουμε την κοινωνική προσφορά και δράση του Νίκου που ίσως δεν είναι γνωστή στους περισσότερους διβριώτες, γιατί επιμελώς και με σοφία απέφευγε την δημοσιοποίηση της όποιας κοινωφελούς δράσης του.

Και θα αρχίσω με ένα ευτράπελο περιστατικό που αναφέρθηκε, εν συντομία. Λοιπόν, τα σφραγισμένα μπλοκάκια της «Φιλοπροόδου Νεολαίας Λαμπείας» που μαζί ιδρύσαμε το 1957, μετά 10 χρόνια επί Χούντας πετάχτηκαν στο ρέμα από το μαγαζί του Λάμπη Σωτηρόπουλου και τα βρήκε κάποιος καλοθελητής (όνομα και μη χωριό) και τα πήγε στον τότε φανατικό χουντικό Αστυνομικό Ξουριά. Σωστό «ξουράφι» και λαγωνικό ο μακαρίτης Ξουριάς, …αποκάλυψε και έστειλε «ραβασάκι» στην Χουντική Ασφάλεια, ότι η οργάνωση αυτή είναι φιλοκινεζική Κομουνιστική-Μαοϊκή (!!!) και πολύ επικίνδυνη.. Το τι τραγέλαφος επακολούθησε δεν περιγράφεται (ευτυχώς ο Νίκος δεν πειράχτηκε τότε, εγώ φορτώθηκα με ειδικό «φάκελο» που με συνόδευε και στη μετέπειτα ζωή μου…). Αλλά ας είναι, και ας αφήσουμε αυτά τα μικρά για να πάμε στα μεγάλα…

Δεν πρόκειται εδώ, να αποκαλύψω τις παντοειδείς φιλανθρωπικές κινήσεις αλληλεγγύης και ανθρωπιάς  του Νίκου που έγιναν αθόρυβα χωρίς να κανείς να τις ξέρει,  γιατί και ο ίδιος δεν θα το ήθελε. Όμως βοούν ευχάριστα «τα λαμπρά έργα και οι ημέρες του» του Νίκου που δεν μπορούν να κρυφτούν και καλό θα είναι να μαθαίνουν και οι νεώτεροι. Να μάθουν λ.χ.  ότι τα Σχολεία μας (Δημοτικό και Γυμνάσιο) ελάμβαναν κατά καιρούς την οικονομική βοήθειά του, για τις οποιεσδήποτε ανάγκες τους. Να μάθουν ότι ήταν χορηγός για την ανακαίνιση και συντήρηση παραδοσιακών βρυσών της Δίβρης και διάνοιξη και συντήρηση δρόμων. 

Το βιβλίο της Ιστορίας του αείμνηστου  δασκάλου μας
Νίκου Αναστόπουλου, δημιούργημα σε μεγάλο βαθμό
του Νίκου Κουτσόπουλου

Να μάθουν ότι ήταν ένας από τους δυο μεγάλους χορηγούς και η κινητήρια δύναμη για το βιβλίο Ιστορίας της Δίβρης που έγραψε ο δάσκαλός μας αείμνηστος Νίκος Αναστόπουλος. Να μάθουν ότι  με την προσωπική του εργασία και θυσία, την οικονομική αρωγή και πίστη έγινε η μετεγκατάσταση του «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ» και της «ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ» εκεί που είναι σήμερα, όταν μας έδιωξαν από το Δημοτικό Σχολείο. 

Η περίφημη αίθουσα του "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ" με την
Βιλιοθήκη των 10.000 τόμων, έγινε με την αρρωγή και την προσωπική εργασία
του Νίκου Κουτσόπουλου

Να μάθουν ότι όλα τα Συνέδρια (ακόμη και Διεθνή), οι Ημερίδες και λαμπρές Εκδηλώσεις Ψυχαγωγίας και Πολιτισμού που έγιναν στη Δίβρη είχαν ως ψυχή τους και αφανή ήρωα, τον δημιουργικό και αθόρυβο Νίκο Κουτσόπουλο. Πολύ θα θέλαμε να μάθουν οι νεότερες γενιές κι άλλα πολλά, αλλά ο χώρος δεν μας το επιτρέπει και γιατί πρέπει να πάμε στα σπουδαιότερα.

Το ανεπανάληπτο έργο αλληλεγγύης στους συγχωριανούς του – Ήταν ο πλέον χρήσιμος και  ωφέλιμος συμπατριώτης

Εκεί που άφησε εποχή ο Νίκος ήταν η ανθρωπιστική προσφορά του σε εκείνους που είχαν ανάγκη.  Όταν πήρε σύνταξη, εγκαταστάθηκε οριστικά και μόνιμα στην αγαπημένη του Δίβρη. Και δεν κάθισε στις … «δάφνες» της σύνταξης και του σύγχρονου ωχαδερφισμού.

O Nίκος, πάντα πρωταγωνιστής σε εκδρομικές εξορμήσεις, εδώ σε μια ποταμοπορεία
στον μυθικό Ερύμανθο μαζί με την Μαρία, Σωτήρη Σωτηρόπουλο και (;;)
(Άνοιξη του 2003)

Μια ακόμη πεζοπορία, τώρα  σε βουνό του Αστρά (Λάμπεια Όρη), στην
κορυφή "Πρόσελη" (υψομ. 1500μ.) των Τσιπίάνων με τους Σωτ. Σωτηρόπουλο
και  τους αδελφούς Ανδρέα και Χρίστο Στρεμπέλια (Άνοιξη του 2002)

Κατ΄ αρχήν ήταν βαθιά θρησκευόμενος, πραγματικός χριστιανός στην πράξη. Γιος επιτρόπου του Αγίου Κωνσταντίνου Περδικαράδων (ο πατέρας του, ο μπάρμπα-Μίμης ολόκληρες δεκαετίες επίτροπος), φρόντιζε τον ΄Αγιο Κωνσταντίνο σα το σπίτι του και διέθετε αρκετά χρήματα για την ανακαίνιση και συντήρησή του (σ.σ. δεν θέλουμε να πιστέψουμε την πληροφορία, ότι ο σημερινός παπάς της Ενορίας δεν άφησε να χτυπήσουν λυπητερά την καμπάνα την ημέρα της κηδείας του!!!... Θα είναι αδιανόητο, αν αληθεύει)

Σε 24ωρη καθημερινή βάση ήταν ένα ενεργό μέλος της τοπικής κοινωνίας, όχι μόνο  σε έργα πολιτισμού και ανάπτυξης όπως αναφέρθηκε. Κυρίως, στην διαρκή βοήθειά του σε ανήμπορους ανθρώπους, σε φτωχούς και κατατρεγμένους ως ένας πραγματικά «καλός Σαμαρείτης».

Μια στιγμή φιλικής συναναστροφής με τον μικρό Δημ. Αμπατζή στο
Καφενείο "Αδερφός" του Βασ. Μαραθιά

Για το Νίκο, η ανθρωπιστική προσφορά του αυτή, ήταν η «δεύτερη φύση» του… Θεωρούσε καθημερινό χρέος του, να πηγαίνει το ψωμί από το φούρνο ή άλλα ψώνια στις γερόντισσες και τους γέροντες της γειτονιάς του. Το θεωρούσε φυσικό να τρέχει στις διάφορες υπηρεσίες του Πύργου ή της Πάτρας (για κάποια βοηθήματα ή άλλες εξυπηρετήσεις και προβλήματα) εξυπηρετώντας τους συμπολίτες μας. Θεωρούσε χρέος του κάθε Κυριακή ή γιορτή ή πανηγύρι να πηγαίνει στη Εκκλησιά ή τα εξωκλήσια τους ανήμπορους γέροντες ή άλλους συμπατριώτες μας. Ήταν στα συνήθη καθήκοντά του να κουβαλάει τους αρρώστους στο Ιατρείο της Δίβρης ή στα Νοσοκομεία του Πύργου και της Πάτρας, και να τους συντρέχει σε όποια ανάγκη είχαν. Θεωρούσε υποχρέωσή του να ξενυχτάει και να συμμετέχει ολόψυχα στις λύπες (θανάτους, κηδείες) των συγχωριανών μας…

Ήταν με λίγα λόγια, ο φύλακας άγγελος των ανήμπορων, ήταν ο πλέον χρήσιμος και ωφέλιμος συμπατριώτης μας και η απουσία του τώρα γίνεται μέρα με τη μέρα, πιο αισθητή.

Η ενασχόλησή του με τα κοινά της Δίβρης (Δημοτικά) 

            Ο Νίκος, ποτέ του δεν είχε φιλοδοξίες να ασκήσει οποιασδήποτε  μορφής εξουσία. Ήταν, πολύ μετριόφρων και χαμηλών τόνων και δεν διεκδικούσε αξιώματα, εκ πεποιθήσεως και χαρακτήρος. Η μόνη του φιλοδοξία ήταν να προσφέρει στον τόπο μας, από οποιοδήποτε μετερίζι. Όταν διεπίστωσε –όπως όλοι οι απανταχού Διβριώτες- ότι δεν πάει άλλο με τους τοπικούς άρχοντες και με τον κατήφορο που είχε πάρει η ιστορική κωμόπολη (και μάλιστα εν όψει των τρεχόντων Ευρωπαϊκών προγραμμάτων και του πακτωλού των  χρημάτων που έμειναν τελικά αναξιοποίητα ή φαγώθηκαν σε «εργολαβικές» μίζες…) αποφάσισε να ασχοληθεί με τα κοινά, με τα οποία έτσι κι αλλιώς ασχολείτο στην καθημερινή πράξη.

Ο Νίκος "κολατσίζει" με την παρέα των διβριωτών ...αναρριχητών στην
κορυφή της Ανάληψης των Λαμπείων Ορέων (υψομ. 1798μ.)

            Στις Δημοτικές εκλογές του 1998 (όταν έγιναν οι «Καποδιστριακοί Δήμοι») κατέβηκε για υποψήφιος Δήμαρχος Λαμπείας με το πιο ισχυρό και ευπρόσωπο ψηψοδέλτιο. Τον πλέον χρήσιμο και ωφέλιμο άνθρωπο της Δίβρης, οι συμπολίτες μας νέο-διβριώτες, τον καταψήφισαν και τον κατέταξαν τέταρτο στη σειρά, δηλ. τελευταίο!!... Ο Νίκος, δεν ενοχλήθηκε καθόλου γιαυτή την κατακραυγή του εκλογικού σώματος και αντί να τα παρατήσει και να «μουντζώσει» τα κοινά λόγω  της συμπεριφοράς των ψηφοφόρων, έμεινε ως Σύμβουλος μέσα και αγωνίστηκε με πείσμα, με σύνεση και συνέπεια, έχοντας  την πλέον παραγωγική και δημιουργική παρουσία στο Δημοτικό Συμβούλιο…

            Στις επόμενες Δημαρχιακές εκλογές, θεώρησε χρέος του (παρά τις αντίθετες συμβουλές και παραινέσεις ημών των φίλων του) να κατέβη ως υποψήφιος Σύμβουλος με το ψηφοδέλτιο του κ. Ν. Παναγούλη. Βγήκε Σύμβουλος, αλλά ο εκλεγείς Δήμαρχος όχι μόνο δεν τον αξιοποίησε σε κάποια θέση, αλλά διέπραξε και μια πρωτοφανή αθλιότητα εις βάρος του που θα παραθέσουμε κατωτέρω.

Εκείνος όμως, στωϊκός, νηφάλιος, δημιουργικός και αληθινός πατριώτης, τόσο στην πρώτη θητεία του (1998-2002) όσο και στη δεύτερη (2002-2006), πάντα για το καλό του χωριού, ήταν ο μόνος μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο που έφερνε προτάσεις, ο μόνος που έτρεχε για τα προβλήματα της Δίβρης, ο μόνος που στεκόταν στο ύψος των περιστάσεων…

 Η αθλιότητα της συμπεριφοράς κάποιων «ευεργετηθέντων αγνωμόνων»!...

            Μπορεί να είναι νωπό ακόμη το χώμα που σκέπασε το φίλο Νίκο, μπορεί να μη ήθελε ο ίδιος (μακρόθυμος, πολυέλεος και ευπροσήγορος που ήταν) να μη μιλήσω τόσο σύντομα από το φευγιό του, για τα πλέον φωναχτά περιστατικά που τον είχαν στενοχωρήσει αφάνταστα, τον είχαν συγκλονίσει και βυθίσει σε βαθειά θλίψη όσο ζούσε, αλλά εδώ δεν θα του κάνω τη χάρη και θα τα πω τώρα. Γνωρίζω ότι τα τρία αυτά σπουδαιότερα περιστατικά που ο ίδιος πήρε μαζί στον τάφο, του είχαν «πριονίσει» την άγια ζωή του, είχαν τραυματίσει τις πλέον ευαίσθητες χορδές του και ίσως επιβάρυναν και επιτάχυναν το μοιραίο τέλος του… Θα του κάνω όμως τη χάρη, να μη αποκαλύψω τώρα τα ονόματα των άθλιων «αγνωμόνων ευεργετηθέντων», και θα γράψω μόνο τα αρχικά τους…

            Εδώ η θυμόσοφη φράση «ουδείς αγνωμονέστερος τους ευεργετηθέντος», ισχύει απόλυτα στην περίπτωσή μας. Και όμως ο Νίκος, ενώ θα μπορούσε και στις τρεις  περιπτώσεις να εξαποστείλει από εκεί που ήρθαν ( με παραπομπή τους στη Δικαιοσύνη, στη χλεύη της τοπικής Κοινωνίας, στο Έλεγχο και την τιμωρία)  τους θλιβερούς συκοφάντες και κατάπτυστους δράστες, προτίμησε να φανεί αυτός που ήταν σε όλη του τη ζωή. Μεγαλόψυχος.

Πρώτο περιστατικό: Είχε ευεργετήσει και βοηθήσει ένα συμπολίτη (Κ.Τ.–Τ.Δ.) σε τέτοιο βαθμό, ώστε να ξεπεράσει μεγάλες οικονομικές και …τιμολογιακές δυσκολίες. Λοιπόν, οι κύριοι αυτοί, όταν έγιναν «νοματαίοι» και γέμισαν με λεφτά νόμιμα ή παράνομα, όχι μόνο ξέχασαν την ευεργεσία αλλά και τον καθύβριζαν καθημερινά, χυδαία με ακατονόμαστες φράσεις…

Δεύτερο περιστατικό: Ενώ είχε συμφωνήσει (και μάλιστα η συνάντηση και η συμφωνία έγινε πίσω από το «ιερό» του Αγ. Νικολάου !!..) για να μπει Σύμβουλος  στο ψηφοδέλτιο κάποιου υποψήφιου Δημάρχου ο οποίος του υποσχέθηκε ότι θα τον κάνει Πρόεδρο Δημοτικού Συμβουλίου, και ενώ η συμμετοχή του ήταν η κύρια αιτία να βγει, και μάλιστα του έκανε μόνος του (ο Νίκος) όλο τον προεκλογικό του αγώνα,  ο Δήμαρχος (Ν.Π.) τον «έριξε» αδιάντροπα και έκανε άλλο Πρόεδρο ΔΣ…

Τρίτο και πλέον συνταρακτικό περιστατικό: Σε συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, παρουσία του ανωτέρω Δημάρχου (Ν.Π.), ένας άθλιος τραμπούκος Σύμβουλος (Ζ.Ν.), επειδή δεν του άρεσαν αυτά που έλεγε ο Νίκος σε κάποιο θέμα, τον γρονθοκόπησε μπαμπέσικα, τον έριξε κάτω στο πάτωμα βάναυσα και τον ποδοπατούσε επί αρκετή ώρα και ο παρών Δήμαρχος, όχι μόνο δεν εμπόδισε τον κατάπτυστο δράστη, αλλά φρόντισε να τον φυγαδεύσει για να αποφύγει το αυτόφωρο…   

            Αυτά τα …«όμορφα κι αγγελικά πλασμένα» συνέβησαν σε βάρος του μεγάλου συμπολίτη μας. Ο ίδιος μεγαλόψυχος όπως ήταν, δεν θέλησε να τους τιμωρήσει. Η Νέμεσις και οι Ερινύες θα τους κυνηγούν σε όλη τους τη ζωή, κι αυτή θα είναι η πιο σκληρή τιμωρία τους.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Έτσι "εν τιμή και δόξη" περήφανα βασίλεψε, ο φίλος μου Νίκος
 στις  4 Γενάρη του σωτηρίου έτους 2013.

Ο Νίκος έφυγε μετά πέντε χρόνια απόλυτης σιωπής,

αλλά άφησε παρακαταθήκες

            Θα ήθελα, σε αυτό το μικρό ΑΦΙΕΡΩΜΑ στον αδελφικό μου φίλο Νίκο, να πω και να γράψω πολύ περισσότερα. Η πολυσήμαντη αλλά σύντομη ζωή του, είχε μεγαλείο και άλλες πολλές  άγνωστες και άριστες πτυχές που θα χρειαζόταν μεγάλος χώρος για να ξεδιπλωθούν. Πλην όμως, ο ταπεινός και προσηνής συμπατριώτης μας από κει πάνω που μας θωρεί άλλο θα επιθυμούσε. Να συνεχίσουμε, όσα εκείνος δεν πρόλαβε να κάνει στην ελληνική και τοπική Κοινωνία.

Ο ίδιος, τόφερε η βάσκανος μοίρα, να μείνει στην σιωπή του επί πέντε ολόκληρα χρόνια καθηλωμένος και προετοιμαζόμενος για το αιώνιο ταξίδι του. Ποιος ξέρει τι σκεπτότανε και ποιες θυμικές διεργασίες επεσυνέβησαν σε αυτόν τον υπέροχο Άνθρωπο (με Α κεφαλαίο) στο διάστημα αυτό.

Εμείς οφείλουμε να σεβαστούμε και να εφαρμόσουμε τις απλές ανθρώπινες παρακαταθήκες που ίδιος μας άφησε… Και του «απλογιώμαστε» στεντορία τη φωνή, ότι θα  ενεργούμε πάντα «τοις κείνου ρήμασι…».

 Και η φωνή μας, να είσθε βέβαιοι ότι θα φτάσει εκεί που πρέπει!...

Σωτήρης Χαρ. Σωτηρόπουλος

ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ, ΠΛΕΟΝ, Η ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΣΚΑΝΔΑΛΟΥ ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΔΩΡΕΑΣ «ΨΥΧΑΛΙΝΟΥ»-Νεώτερη ενημέρωση-έκπληξη ...

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ                                      ΕΠΕΙΓΟΝ

ΛΑΜΠΕΙΕΩΝ (ΔΙΒΡΙΩΤΩΝ) ΗΛΕΙΑΣ

«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΒΡΗΣ»

ΤΚ 27063 Λαμπεία-Τηλ 6972295293                             Λαμπεία (Δίβρη) 2-1-2013

        αρ. πρωτ. 2086

«Ύβρις», αποπνέει από τη νέα Ανακοίνωση

της Διοικήτριας και  του ΔΣ του Νοσοκομείου Πύργου

ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ, ΠΛΕΟΝ, Η ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΣΚΑΝΔΑΛΟΥ ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΔΩΡΕΑΣ «ΨΥΧΑΛΙΝΟΥ-ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ»
Νεώτερη ενημέρωση-έκπληξη

          «ύβρις τε βιη τε σιδήρεων ουρανόν ίκει»

ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ 32

                  «αυθάδης βία πηγάζουσα εξ υπερβολικής δυνάμεως ή εκ πάθους αναίδεια,

αλαζονεία, προπέτεια» (βλ. λεξικό Liddell Scott).

           

            Με έκπληξη, αγανάκτηση και οργή διάβασαν, παραμονές Πρωτοχρονιάς,  οι απανταχού Ηλείοι τις νέες δηλώσεις της Διοικήτριας του Νοσ/μείου Πύργου κ. Φιλιπποπούλου (βλ. εφημ. «Πρωϊνή», πορταλ «ΗΛΕΙΑ LIVE» κ. ά.) σχετικά με την γνωστή υπόθεση του από 13 (δεκατριών) και πλέον ετών διαρκούς σκανδάλου, απόκρυψης, ένοχης σιωπής και συγκάλυψης της μεγάλης ΔΩΡΕΑΣ Ξανθής Ψυχαλίνου – Γιαννοπούλου αξίας δεκάδων εκατομμυρίων Ευρώ που άφησε με Διαθήκη της (που συντάχτηκε το 1994 και δημοσιεύτηκε το 1999) για τις ανάγκες του Νοσοκομείου Πύργου.

            Δεν φτάνει, λοιπόν που όλες (από το 1999 μέχρι σήμερα) Διοικήσεις του Νοσοκομείου άφηναν «εν υπνώσει» (τις σκοπιμότητες και τις εγκληματικές παραλήψεις θα ερευνήσουν ο Εισαγγελέας και ο Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης, οσονούπω) χωρίς καν να κάνουν αποδοχή της σημαντικής κληρονομιάς που ήταν υπόθεση μιας ημέρας…

Η από  13 ετών εγκαταλελειμμένη  από τις Διοικήσεις του Νοσοκομείου Πύργου"
βίλα Ψυχαλινου" στο Παλ. Φάληρο Αττικής ερειπωμένη
όπως τη βρήκαμε εμείς το έτος 2010, όπου είχαν εγκατασταθεί περιθωριακά
 άτομα και περιέτρεχαν αρουραίοι...

            Δεν φτάνει που μέχρι σήμερα άφησαν ανενεργό την Διαθήκη και δεν αξιοποίησαν άμεσα (σύμφωνα με την επιθυμία της δωρήτριας) την τεράστια περιουσία, με αποτέλεσμα να χάσει τα 13 αυτά χρόνια λόγω της εγκατάλειψης και της φθοράς μεγάλο μέρος της εμπορικής της αξίας (και γιαυτό θα λογοδοτήσουν) και τώρα με περίσσιο θράσος κλαυθμηρίζουν, ως πατροκτόνα ορφανά τα περί «ζημιών» εάν πωληθεί…

            Δεν φτάνει που εδώ και 2 και πλέον χρόνια (αφότου εμείς αποκαλύψαμε την ύπαρξη της μεγάλης ευεργεσίας και το διαπραττόμενο σκάνδαλο) τόσο η προηγούμενη Διοικήτρια κ. Σιουρούνη, όσο και η σημερινή κ. Φιλλιποπούλου, ενώ βοά όλη η Ηλεία, τηρούν ένοχη σιωπή και συγκαλύπτουν ανενδοιάστως αφήνοντας στο απυρόβλητο τους υπαίτιους τους σκανδάλου, τώρα μόλις προ 3 μηνών εδέησε να κάνουν την αποδοχή κληρονομιάς (και αυτό μετά τη δική μας ασφυκτική πίεση και  τη νομική συμβουλή του συμπολίτη δικηγόρου κ. Διον. Μιχόπουλου) και μάλιστα όχι όλων των δωρηθέντων ακινήτων…

            Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα ωραία και …«αγγελικά πλασμένα», έρχεται τώρα η Διοικήτρια κ. Φιλιπποπούλου με τη νέα Δήλωσή της που είναι «ύβρις» με την αρχαιολελληνική έννοια του όρου, δηλαδή αποπνέει σύμφωνα με την Ομηρική ρήση αυθάδεια, αναίδεια, αλαζονεία, προπέτεια, και με αφορμή μια επιστολή των … «πολιτισμένων» καταληψιών της βίλας Ψυχαλίνου στο Παλ. Φάληρο Αττικής (έγιναν σχετικές δημοσιεύσεις στον τοπικό Τύπο) και τι μας λέει; Κρατηθείτε:

            1) Μας λέει, ότι διαπίστωσαν οι ίδιοι υπεύθυνοι του Νοσοκομείου τη κατάληψη της βίλας το μήνα Σεπτέμβριο, ψευδόμενη βεβαίως ως δημόσια λειτουργός, αφού εμείς και πάλι την ειδοποιήσαμε με γραπτό και φωτογραφικό υλικό.

Η ίδια "βίλα Ψυχαλίνου", όπως την ...μεταμόρφωσαν οι νέοι της ένοικοι
... "πολιτισμένοι" καταληψίες που εγκαταστάθηκαν αυθαίρετα στην περιουσία του
Νοσοκομείου Πύργου που δείχνει εγκληματική αδιαφορία 

 Και είναι εκπληκτικό και απορίας άξιον για την τόσο χαλαρή αντίδρασή της και την …αναμονή (όπως λέει) επίσημης πρότασης από τους άθλιους καταληψίες για την περαιτέρω τύχη της βίλας!!. Και ενώ θάπρεπε εντός της ημέρας με ανά χείρας τη Διαθήκη και την Αποδοχή Κληρονομιάς  να ζητήσει τη συνδρομή του Εισαγγελέα και της Αστυνομίας, να εκδιώξει τους σφετεριστές της περιουσίας του Νοσοκομείου, αρκέστηκε σε ένα απλό τηλεφώνημα στην Αστυνομία…  Αιδώς!.

            2) Μας λέει, ότι για την αξιοποίηση της τεράστιας ΔΩΡΕΑΣ που άφησε η μεγάλη ευεργέτις Ψυχαλίνου στο Νοσοκομείο θα αποφασίσει το Συμβούλιο των Εθνικών Κληροδοτημάτων!!!. Φαίνεται η κ. Διοικήτρια και όλο το Διοικητικό της Συμβούλιο (στο οποίο μετέχουν με σοβαρές ευθύνες και νομικοί) εφεύραν αυτό το ανόητο και κουτοπόνηρο τέχνασμα, προφανώς για να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου, προβάλλοντας τώρα το όλως αναρμόδιο (για την περίσταση) Συμβούλιο Εθνικών Κληροδοτημάτων  (sic!), αφού η ΔΩΡΕΑ Ψυχαλίνου δεν είναι Κληροδότημα αλλά Διαθήκη. Ακόμη και ο υποψήφιος φοιτητής της Νομικής το γνωρίζει αυτό, άλλο Κληροδότημα και άλλο Διαθήκη.  Επομένως δυο φορές Αιδώς!!…

            3) Η Διαθήκη (αντίγραφο της οποίας είναι στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου) έχει μια προνοητική σοφία και είναι ρητή και κατηγορηματική: «…να εκποιηθεί χωρίς άλλες διατυπώσεις (η δωρηθείσα περιουσία) για να κατασκευαστεί νέα πτέρυγα του Νοσοκομείου (τότε στεγαζόταν στο «Μανωλοπούλειο») και επί μη τέτοιας ανάγκης, να χρησιμοποιηθούν τα χρήματα για τις οποιεσδήποτε ανάγκες του Νοσοκομείου»   και όρισε δύο γνωστούς της Δικηγόρους (ένα του Πύργου και ένα των Αθηνών) και μάλιστα με την εντολή: «…να εκπληρώσουν το Ιερό τους χρέος με την μεγαλύτερη δυνατή επιμέλεια και χωρίς καθυστέρηση».  Με απλά λόγια τους λύνει τα χέρια (και μάλιστα σε χρυσές εποχές) να βελτιώσουν την παροχή υγειονομικών υπηρεσιών σε ένα Νοσοκομείο που έφτασε να μη έχει σήμερα τα στοιχειώδη όπως π.χ. γάζες και ουροσυλλέκτες, δεν έχει πλήρη ιατρομηχανολογικό εξοπλισμό κλπ, που θα μπορούσε να έχει με τα δεκάδες εκατομμύρια από τη εύκολη και επιτακτική αξιοποίηση της ΔΩΡΕΑΣ…

 Και αντί γιαυτό το αυτονόητο, το νόμιμο, το ηθικό και επιβαλλόμενο, η κ. Διοικήτρια και όλο το ΔΣ του Νοσοκομείου, με την παράλληλη «αιδήμονα» σιωπή και εγκληματική αδιαφορία για παρέμβαση του εκάστοτε αρμόδιου Υπουργού Υγείας και της υπεύθυνης για την περιουσία 6^ης Υγειονομικής Περιφέρειας, είδαμε όλα αυτά τα χρόνια (και ιδιαιτέρως την τελευταία διετία που δημοσιοποιήθηκε το θέμα) μια ανήκουστη ασέβεια στην μνήμη, την επιθυμία και εντολή της ευεργέτιδος και μια άνευ προηγουμένου καταστρατήγηση των Νόμων και Διατάξεων της συντεταγμένης Πολιτείας. Εν τέλει, τρεις φορές Αιδώς!!!...

Κύριοι αρμόδιοι, υπεύθυνοι και  ανευθυνοϋπεύθυνοι

Γρηγορείτε και συνέλθετε, έστω και την τελευταία στιγμή γιατί η Νέμεσις (δικαστική, ελεγκτική, δεοντολογική, κοινωνική και εν τέλει πολιτική με την ευρεία έννοια) πλησιάζει. Οι αντοχές και η υπομονή του χειμαζόμενου Ηλειακού λαού, που ασυστόλως ιεροσυλείτε εις βάρος της Υγείας του,  έχουν εξαντληθεί και είναι έτοιμος να εκσφενδονίσει τον λίθον…

Ο πρόεδρος

Σωτήρης Σωτηρόπουλος

(ιατρός, εκδότης του περιοδικού «ΔΙΒΡΗ» και πρόεδρος της Κίνησης πολιτών «Κοινωνική Ένωση Αναδημιουργίας». e-mail: sotxsot@gmail.com))

Υ.Γ.: Το παρόν (για τους καθύλην αρμόδιους) να πρωτοκολληθεί και καταστεί δημόσιο έγγραφο

Νέο «πυροτέχνημα» της Διοικήτριας του Νοσ/μείου Πύργου για να πάει οριστικά «στις καλένδες» το μέγα σκάνδαλο της Δωρεάς Ψυχαλίνου!...

            Νέα έκπληξη από την Διοικήτρια του Νοσοκομείου Πύργου κ. Φιλιπποπούλου. Διαβάσαμε στις σημερινές εφημερίδες (5-1-2013) και τα μπλογκς ότι: «υπέβαλε στο Αστ. Τμήμα μήνυση κατ΄ αγνώστων (sic!)  για την κατάληψη του κτιρίου επί της οδού Νηρηίδων 32 Παλ. Φαλήρου  κληροδοτήματος Ψυχαλίνου»( !!!)…

            Νέα εφεύρεση, νέα φανφάρα, νέο «πυροτέχνημα» στον ορίζοντα της ένοχης συγκάλυψης του μεγάλου σκανδάλου, για να διαιωνιστεί η ουρανομήκης παρανομία (την οποία εμείς μόλις προχτές εκθέσαμε τεκμηριωμένα, με επίσημο έγγραφό μας, συνέχεια άλλων 16 εγγράφων  στο διάστημα  των δυο τελευταίων ετών).

            Έρχεται τώρα η κ. Διοικήτρια να υποβάλλει, λέει, μήνυση κατ΄ αγνώστων καταληψιών της βίλας του Παλ. Φαλήρου, 4 σχεδόν μήνες μετά την εισβολή των …«πολιτισμένων» καταληψιών!...

            Για ποιους αγνώστους μας λέτε Κυρία μου; Οι άνθρωποι (δηλ. οι άθλιοι σφετεριστές της περιουσίας του Νοσοκομείου μας) δεν είναι άγνωστοι σε σας κ. Διοικήτρια, έχουν Διεύθυνση, έχουν τηλέφωνα, έχουν επίσημο site, της έχουν στείλει και επίσημη επιστολή. Και μας μιλάει για αγνώστους. Τετράκις Αιδώς!!!!...

Ιδού! φαρδιά-πλατιά τα στοιχεία των ..."πολιτισμένων" καταληψιών της βίλας,
που η Διοικήτρια του Νοσοκομείου αποκαλεί αγνώστους....

            Παρακαλούμε τους αποδέκτες αυτής της επιστολής μας να δουν την συνημμένη φωτογραφία (που εμείς δημοσιοποιήσαμε προ μηνών και κοινοποιήσαμε παντού και στην κ. Διοικήτρια) για να δείτε φαρδιά-πλατιά όλα τα στοιχεία των καταληψιών.

            Είναι πλέον καθαρό. Προσπαθούν τώρα εκεί στον Πύργο, όλοι οι διαπλεκόμενοι περί την μεγάλη ΔΩΡΕΑ Ψυχαλίνου με Διαθήκη (και είναι πάρα πολλοί που έχουν δεθεί με όρους «ομερτά»), να αποφύγουν το πικρόν ποτήριον και τα επίχειρα της ανομίας τους. Απεγνωσμένα εδώ και 13, 5 χρόνια κάποιοι θέλουν ή να ξεχαστεί η περιουσία των δεκάδων εκατομμυρίων Ευρώ ή να μη γίνεται η αποδοχή κληρονομιάς ή να παραπέμπουν με κουτοπονηριά  στο όλως αναρμόδιο Συμβούλιο Εθνικών Κληροδοτημάτων ή το τελευταίο σημερινό με μήνυση κατ΄ αγνώστων ώστε το θέμα να πάει οριστικά στις ελληνικές καλένδες ή για όσους  δεν το καταλαβαίνουν τους λέμε ότι εφαρμόζουν την λαϊκή θυμόσοφη φράση «Στείλε παππούλη μου την ευχή…». Προφανώς υπηρετώντας σκοπιμότητες.

            Εμείς πάντως, τους προειδοποιήσαμε. Και αμαρτίαν ουκ έχωμεν!...