ΝΕΟΥ ΔΙΒΡΙΩΤΗ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ Λόγια ανεπιτήδευτα!...

Οι δυο αξέχαστοι καφετζήζες της Δίβρης του Καφενείου ¨ΤΟ ΚΕΝΤΡΟΝ"
Θάνος και Νικόλας Ζαφειρόπουλος, παππούς και πατέρας αντίστοιχα του
επιστολογράφου Θανάση Ζαφειρόπουλου

ΝΕΟΥ ΔΙΒΡΙΩΤΗ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ

Λόγια ανεπιτήδευτα!...

(ΣΗΜΕΙΩΣΗ δική μου:  Με έκπληξη –και ικανοποίηση, χωρίς ίχνος οικογενειακής περιαυτολογίας- έλαβα από ένα νέο διβριώτη που ζει και εργάζεται στην Αθήνα, το παρακάτω  γράμμα. Αναφέρεται σε κείμενο της γυναίκας μου Μαρίας με το τίτλο «Γερνώντας» που δημοσιεύτηκε στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «ΔΙΒΡΗ» και αναρτήθηκε στην παρούσα Ιστοσελίδα -βλέπε http://sotirissotiropoulos.blogspot.gr/2015/03/blog-post.html. Ομολογώ ότι με εντυπωσίασε η ενάργεια του κειμένου και η συγκρότηση του συντάκτη, αλλά κυρίως η πατριωτική εκφορά των ανεπιτήδευτων και αμακιγιάριστων λόγων του... Χωρίς να πάρω την άδεια του επιστολογράφου και της αποδέκτου, δημοσιεύω το Γράμμα και την απάντηση που πήρε, γιατί θεωρώ χρέος μου να προβάλλω τέτοιες ευγενικές
και ξεχωριστές ενέργειες. Σ.Σ.)    

ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΝΙΚ. ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ

Μαρούσι,  24 Απριλίου 2015

Διαβάζοντας το κείμενο της  κυρίας Μαρίας Σωτηροπούλου «Γερνώντας», στην στήλη «Εκ Βαθέων», που διατηρεί πλέον στην ιστοσελίδα sotirissotiropoulos.blogspot, εξεπλάγην από τον βαθύτατα ειλικρινή και υψηλοτάτου επιπέδου λόγο.

Η αρχική μου έκπληξη, σύντομα ολοκλήρωσε την εικόνα μου για την κ. Σωτηροπούλου.

Προσωπικά, η γνωριμία μας περιορίζεται σε 4 – 5 χειραψίες ,σε πληθυντικό ευγενείας (από βαθύτατο σεβασμό) και όχι αποστάσεως.

Οι όποιες προσλαμβάνουσες έχω για το πρόσωπό της προέρχονται από την πολυσχιδή προσωπικότητά της, από το περιοδικό «ΔΙΒΡΗ» και από τις διάφορες εκδηλώσεις που συμμετείχε, όπου με μεγάλη ευκολία, ξεδίπλωνε τις πολύμορφες και πολύπλευρες αρετές της.

Με ξένισε το γεγονός του ότι, δεν είδα κάποιο σχόλιο, αλλά θέλω να πιστεύω ότι ο αφοπλιστικός λόγος της  και συνάμα η υψηλής παιδείας γραφή της, υποχρέωσε τα μολύβια να κατέβουν και τα πληκτρολόγια να σιγήσουν……

Επειδή όμως, τόσο όσοι εκτίθενται δημόσια ,όσο και ο δημόσιος λόγος τους, μπορεί και πρέπει να σχολιάζονται ή και να κρίνονται, θα αποτολμήσω τα παρακάτω χωρίς να υπερθεματίσω, γιατί πιστεύω βαθύτατα ότι η κυρία Σωτηροπούλου αποτελεί λαμπρό παράδειγμα και θα προσπαθήσω από τη δική μου οπτική γωνία να το τεκμηριώσω.

Α. Κάθε άνθρωπος έχει τόση αξία, όση τα πράγματα με τα οποία έχει ασχοληθεί – Μάρκος Αυρήλιος.

Μέσα στη γενική μετριότητα που μας μαστίζει σήμερα, λίγοι άνθρωποι έχουν το θείο δώρο να δημιουργήσουν οικογένεια, να εντρυφήσουν στην επιστήμη τους, να κατακτήσουν πολύπλευρα γνωστικά αντικείμενα και να ενασχοληθούν με τα κοινά, εκπροσωπώντας με προσήλωση ιδέες και πρακτικές, ανθρωπιστικού κυρίως  χαρακτήρα είτε σε Ελληνικό είτε σε διεθνές επίπεδο.

Β. Τα όρια της γλώσσας μας είναι τα όρια του κόσμου μας – Ludwig Wittgenstein

Μελετώντας επί σειρά ετών τα κείμενά της και έχοντας παρακολουθήσει αρκετές ομιλίες – εισηγήσεις της, εύκολα διαπιστώνει κανείς τη δυναμική του λόγου της και την πνευματική της διαύγεια, που δεν είναι τίποτα άλλο εκτός από αποτέλεσμα κατακτήσεων πολλών γνωστικών πεδίων.

Τα παραπάνω σε συνδυασμό με την έκπαγλη καλλονή και την ψυχική ωραιότητα, που εκπέμπει, καθιστούν αναγκαία την αξιοποίησή της γιατί η κοινωνία μας έχει ανάγκη τέτοιες προσωπικότητες, που μπορούν να βοηθήσουν στα κρίσιμα χρόνια που θα ακολουθήσουν.

Δυστυχώς, μας έχουν οδηγήσει στον προθάλαμο των «ΝΕΩΝ ΣΚΟΤΕΙΝΩΝ ΧΡΟΝΩΝ», που σύντομα θα κληθούμε να διαβούμε…

Κυρία Σωτηροπούλου,

Υπήρξατε και είστε πολίτης του κόσμου. Αν δεν σας αξιοποιήσουν με κάτι σημαντικό, έχετε σκεφτεί ότι μπορείτε να γίνετε μια πάρα πολύ καλή πρέσβειρα της Περιφέρειάς μας ή και του Δήμου μας; 

ΘΑΝΑΣΗΣ ΝΙΚ. ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΚΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ...

Αγαπητέ μου Θανάση

Σε ευχαριστώ πολύ για τα εξαιρετικά κολακευτικά για μένα σχόλια σου με αφορμή το κείμενό μου "Γερνώντας". Με τιμά ιδιαίτερα το ότι ένας νέος άνθρωπος όπως εσύ, συγκινήθηκε με ένα κείμενο για τη φθορά του χρόνου και η εκτίμησή σου με κάνει να νιώθω αισιοδοξία σε μιαν εποχή που οι περισσότεροι άνθρωποι αξιολογούν υλιστικά τα πάντα. Οι γονείς σου ήταν από τους πρώτους ανθρώπους που αγάπησα στη Δίβρη (τότε μέναμε κάτω και αναγκαστικά στο καφενείο καθόμουν και εγώ πολλή ώρα)  και σένα σε θυμάμαι από παιδί. 

Δεν κάνω στη ζωή μου παρά μόνο όσα ο Ιπποκράτης μας δίδαξε δηλαδή το "ωφελέειν ή μη βλάπτειν". Ευλογήθηκα με μια πλούσια γεμάτη εμπειρίες και δυνατότητες ζωή και πραγματικά εύχομαι να αξιοποίησα σωστά όσα μου χαρίστηκαν. Παρ' ότι ασχολούμαι με τα κοινά (πυρηνικά κλπ θέματα ειρήνης) δε μπορώ να ενταχθώ στην πολιτική αν και μου ζητήθηκε επανειλημμένα γιατί δε μπορώ να υποστηρίξω πράγματα που δεν πιστεύω και όταν  ανήκεις σε κάποιο κόμμα είναι σωστό να πρέπει να υποστηρίζεις τις θέσεις την πλειοψηφίας.. Παρ' ότι έχω γίνει πια σχεδόν Διβριώτισα δε θα μπορούσα να προσφέρω παρά μόνο για όσα πράγματα γνωρίζω καλά (κάτι που πάντα έκανα και κάνω για το χωριό και τους συγχωριανούς μας όποτε μου ζητήθηκε). 

και πάλι θερμά σε ευχαριστώ 

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου

Βλέπε και: http://sotirissotiropoulos.blogspot.gr/2015/03/blog-post.html

Το περιοδικό «ΔΙΒΡΗ» εσιώπησεν, οι «γκαρδιακοί» φίλοι του μένουν παντοτεινά!...

ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΕΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ.....

Το περιοδικό «ΔΙΒΡΗ» εσιώπησεν, οι «γκαρδιακοί» φίλοι του μένουν παντοτεινά!...

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Θ.  ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ Συγγραφέας, Καθηγητής Ιστορίας και Πρόεδρος της Εταιρείας Ιστορικών Σπουδών     

Σωτήρη, φίλε μου.

Έστω και νοερά, σφίγγω το χέρι του επιστήμονα και ανθρώπου Κ. Τσίπηρα.  Τέτοιοι ακριβώςάνθρωποι και πολίτες τιμούν τον τόπο μας. Όμως, αδελφέ μου, με το σταμάτημα της έκδοσης της ΔΙΒΡΗΣ νιώθουμε πως ορφανέψαμε, πως χάσαμε τον ομφάλιο λώρο που μας συνέδεε με τη γραφική και ιστορική «Μεγάλη Δίβρη». Απέσβετο γαρ και λάλον ύδωρ… Έχασε η αγαπημένη μας Δίβρη τη μαχητική, ειλικρινή και ανιδιοτελή φωνή της και την υπεράσπισή της. Πότε και από ποιον θα ξεκινήσει πάλι μια προσπάθεια σαν τη δική σου…. Προς το παρόν –κι ενώ θα επιχαίρουν οι παρακεντέδες των πολιτικών, οι καταπατητές, οι ανάξιοι αλλά σπουδαιοφανείς ποικιλώνυμοι «άρχοντες» και οι κάθε λογής προβατόσχημοι λύκοι- εμείς  μένουμε με την απαισιοδοξία μας και … περιμένουμε…. Και αναφωνούμε, όπως ένας συγγραφέας μίλησε (το 1768) για τον Μεγαλέξαντρο, αλλά με αλλαγή μόνο του ονόματος: «Ασήκωσε, Θεέ μου, έναν άλλον Σωτήρη»!

Ειλικρινά, Σωτήρη μου, περίλυπος εστιν η ψυχή μου. Πέρασα κι εγώ την ίδια δοκιμασία με τη δική σου, όταν αναγκάστηκα να διακόψω την έκδοση της ΗΛΕΙΑΚΗΣ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗΣ. Εμείς, που χάνουμε τα πνευματικά μας παιδιά, ξέρουμε πόσο πονάμε και δοκιμαζόμαστε. Αλλά ο τόπος μας δεν σηκώνει ούτε το πνεύμα ούτε την αλήθεια. Θυμήσου το Κόνισμα του συντοπίτη μας Αντρέα Καρκαβίτσα. Είμαι όμως βέβαιος ότι όσο ζούμε θα πασχίζουμε να αγωνιζόμαστε για τον τόπο μας και να επικοινωνούμε με τους λίγους συμπατριώτες μας που σκέπτονται όπως εμείς και δεν πτοούνται από τους σύγχρονους Φαρισαίους. Και θα βρίσκουμε τα μέσα έκφρασης και επικοινωνίας.

Να είμαστε καλά και να έχουμε την ψυχή και το πνεύμα μας σε εγρήγορση.

Σε φιλώ με αγάπη

Αθαν. Θ. Φωτόπουλος

ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΕΦ. ΤΣΙΠΗΡΑΣ Μηχανικός DEA  Χωροταξίας-Πολεοδομίας, ειδικευμένος στην Αρχιτεκτονική Βιοκλιματική και Οικολογική Δόμηση, Συγγραφέας

Πρόσφατα, προσωπικά, βίωσα, μία απώλεια η οποία και με στεναχώρησε, και αυτή, ιδιαίτερα, καθώς, αφορούσε, τον θάνατο, ενός τοπικού εντύπου μαχητικού, ειλικρινούς, και όμορφου στην έκδοση του, που εκδιδόταν, σε μία από τις ωραιότερες περιοχές της πατρίδας μας,...
Mίας περιοχής, που επισκέπτομαι, εδώ και 50 χρόνια και βάλε, τα όρη και τα δάση της οποίας έχω επανειλημμένα περπατήσει, και ορειβατήσει, αλλά και θαυμάσει τα μοναδικά τοπία της, την μοναδική ιστορία της, που από απλό ορεινό κεφαλοχώρι, έδωσε πρώην πρωθυπουργούς και προέδρους της Βουλής, και σημαντικούς πνευματικούς ανθρώπους, και ήρωες όπως ο μέγιστος Αλέκος Παναγούλης.

Τόπος όμορφος, μα και δύσκολος, που καθίσταται ακόμη δυσκολότερος, εξ αιτίας , της υποχρεωτικής διοικητικής υπαγωγής του, παρότι γεωγραφικά αρκαδική γή, στον υπέροχο σε φύση και σε ιστορία, αλλά , για να είμαστε ειλικρινείς, προβληματικό, σε ανθρώπινες συμπεριφορές νομό Ηλείας.
-Τόπος, που σε μία εισήγηση μου, σε συνέδριο του ΕΘΝΙΚΟΥ ΜΕΤΣΟΒΕΙΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ, για την ανάπτυξη των ορεινών περιοχών, και με την ιδιότητα μου, σαν χωροτάκτης- πολεοδόμος, κατέταξα, μαζί με άλλους 15 ,( Κόνιτσα, Βελβεντό, Ανώγεια, κλπ.), σε όλη την ελληνική επικράτεια, στους άμεσης προτεραιότητας, για αξιοβίωτη , ( η λέξη αειφόρος, είναι μπαρούφα, του... κερατά...), ανάπτυξη της ΟΡΕΙΝΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο βρέθηκε, σε αυτόν τον τόπο, που έχει άλλα 2 κεφαλοχώρια- θυγατρικά, 1 στην ελληνικότατη βόρεια Ήπειρο, και 1 άλλο στην Φθιώτιδα !, ένας υπέροχος πολίτης, να ορθώσει ανάστημα, και να θελήσει να τον βοηθήσει, καθότι τέκνο του, να πάει μπροστά.
Για αυτό και εξέδωσε ένα εξαιρετικό σε ύλη, αλλά και ποιοτικό, γραφιστικά, περιοδικό ,η ΔΙΒΡΗ, που πρωτο- κυκλοφόρησε το 1978, και φώτισε τα σκοτάδια της μικρο-κοινωνίας , στην οποία και απευθύνθηκε, πριν να αρχίσει κατόπιν να διαβάζεται , και απο μη- συντοπίτες, του εκδότη, αναγνώστες , όπως εμένα, π.χ.
Την δράση του, την παρακολουθούσα χρόνια, διακριτικά, χωρίς να τον έχω γνωρίσει προσωπικά, και χωρίς φυσικά, να συμφωνώ, με τις αρχικές πολιτικές επιλογές του εκδότη του, στην δεκαετία του '70.
Και σε αυτήν πέραν της εντιμότητας των απόψεων, για τον τόπο του, διέκρινα και μία πρωτοφανή , αγωνιστικότητα, και μαχητικότητα, υποστήριξης της αλήθειας, και του φωτός, και όχι του σκότους, στο οποίο και έχουν βυθισθεί , πνευματικά, και κοινωνικά, πολλές περιοχές της χώρας μας, και ιδίως η Ηλεία, πράγμα που με θλίβει, πάρα πολύ...
Εντιμότητα, που φαίνεται, ότι κάποιους τοπικούς παράγοντες ενοχλούσε, είτε αυτή αφορούσε κριτική σε θέματα υγείας, ( εξ άλλου ήταν γιατρός ο ίδιος, και η στέλεχος του κινήματος Ειρήνης, σύζυγος του), είτε αυτή εκφραζόταν με αντιρρήσεις για τον τρόπο διάθεσης δημοσίου χρήματος.
Και, μαχητικότητα, ασυμβίβαστη, που τον οδήγησε να συγκρουστεί με συμφέροντα, και με διαπλοκές απίστευτες, σε τοπικό, και όχι μόνο, επίπεδο.
Στο γραφείο μου, και εξ αιτίας της πολύχρονης και σε βάθος σχέσης, που διατηρώ, με δεκάδες περιοχές του ελληνικού χώρου, τον οποίο, ειδικά τον ορεινό, και νησιωτικό, τον γνωρίζω σαν ... την τσέπη μου, κατέφθαναν, μηνιαία δεκάδες έντυπα, (πλήν 3 περιοχών, 3 διαφορετικών νομών, που για να είμαι ειλικρινής, δεν συμπαθώ καθόλου, για πολλούς και διάφορους λόγους..).
Άλλα καλά, και ενδιαφέροντα, άλλα άσχετα, άλλα αδιάφορα, και πρόχειρα.
Για μένα όμως όλα σημαντικά, γιατί αντλούσα, αχόρταγα, πληροφορίες, για αγαπημένους μου τόπους, και φίλους αγαπητούς, στην ζωή, και σε κοινές προσπάθειες.
Κάποια, από αυτά τα έντυπα, ήταν ξεχωριστά, όπως τα αλήστου μνήμης ΤΟ ΖΑΓΟΡΙ ΜΑΣ, στα Γιάννενα, ο ΔΙΑΒΑΤΗΣ ΤΗΣ ΝΙΣΥΡΟΥ, τα ΑΛΟΓΑ ΤΟΥ ΣΑΣΤΙΣΜΕΝΟΥ ΚΑΜΠΟΥ, στην Λάρισα, που μετονομάστηκαν σε ΣΕΛΑΣ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΚΑΤΑΧΝΙΑΣ, ο ΒΟΥΝΙΣΙΟΣ ΑΕΡΑΣ, στην Νιάουστα, ή ο ζακυθινός ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ, κλπ.
Ένα άλλο , φυσικά, απο τα αγαπημένα μου έντυπα, ήταν και το εξαιρετικό περιοδικό ΔΙΒΡΗ, που εξέδιδε απο το το 1978, μέχρι σήμερα ο φίλος και σκεπτόμενος πολίτης ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ, του οποίου η ανακοίνωση διακοπής έκδοσης του, πρίν από ολίγες ημέρες, ήταν ... κεραυνός εν αιθρία, αν και είμαι βέβαιος ότι θα συνεχίσει, τουλάχιστον την ασυμβίβαστη και μαχητική αρθογραφία του, έστω μέσω διαδικτύου, που έχει καταστεί, για αυτούς που δεν μπαρουφολογούν και ακίζονται, μέγα καθαρτήριο, κατ' Αριστοτέλη, της ψυχής, των γραφόντων, μέσω των... γραφομένων τους, ανεξάρτητα , του αν διαβάζονται απο πολλούς ή ολίγους, (και τι σημασία άλλωστε έχει;, όταν πετάς, ναυαγός, όν, ένα μπουκάλι με ένα μήνυμα σε ένα πέλαγος, και κρετίνων, στο οποίο, η ιστοσελίδα της βρωμο- ΡΕΝΤ ΜΠΟΥΛ, έχει 1.500.000 likes, ενώ του εξαίρετου λογοτέχνη, απο τους πιό σημαντικούς της γενιάς του, ΚΩΣΤΑ ΑΚΡΙΒΟΥ, μόλις μία εκατοντάδα,..),...
Την ίδια μαχητική αρθογραφία που τον οδήγησε με έντιμο τρόπο, στο να αντιπαρατεθεί, με το πιό απαράδεκτο πρόσωπο της , τοπικής , μητρόπολης , (ευτυχώς που , σε πανελλήνια κλίμακα, τέτοιες συμπεριφορές, αποτελούν την μειοψηφία...), με κάθε λογής πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, για να δεχθεί, μία πρωτοφανή, σε πανελλήνια κλίμακα, για δήθεν με χριστιανικά αισθήματα , ιερωμένους , επίθεση, και προσπάθεια συντριβής του, μέσω στρατιάς δικηγορίσκων, και μαρτύρων, επειδή, θέλησε να υπερασπιστεί, μεταξύ των άλλων τον τόπο του, από την επέλαση οικονομικών συμφερόντων.
Δεν είμαι , φυσικά !, ούτε άθεος, ούτε παγανιστής, αλλά χριστιανός ορθόδοξος, και συντάσσομαι με την εξαιρετική πνευματική δράση καταπληκτικών ανθρώπων, όπως π.χ., ο Μεσογαίας Νικόλαος, ο Κισσάμου Ειρηναίος, ή ο Αλβανίας Αναστάσιος, όμως δεν μπορώ , παρά να εξοργίζομαι, συγχρόνως, με τις αντι- πνευματικές, και << εμπορικές>> δραστηριότητες, ορισμένων μητροπολιτών, και κυρίως των παρατρεχάμενων τους, αυλοκολάκων, και δήθεν χριστιανών .
Ειδικά αυτό που επιφύλασσαν, κάποιοι έμποροι , στο ιστορικό και ορεινό μοναστήρι του Πορετσού, μέσω της μετατροπής του, σε τουριστική μονάδα, ήταν αισχρό, για αυτό, και τον υπερασπίστηκα δημόσια, τον Σωτηρόπουλο, προς όφελος της αλήθειας, αν και αυτό μου κόστισε , σε προσωπικό επίπεδο την διακοπή των συγγενικών δεσμών, με τον εντόπιο εξάδελφο μου, μητροπολίτη, ... Φυσικά, ο ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ, δεν έβαλλε << γλώσσα>> μέσα του, και μόλις προχθές με μεγάλη χαρά είδα ότι ανακινεί, και αυτός, το νέο μέγα εκκλησιαστικό σκάνδαλο, σε τοπικό επίπεδο, της απομάκρυνσης, γύρευε, με πιό όφελος εργολάβων, του πολιούχου του Πύργου αγίου Χαραλάμπους, απο το κέντρο του Πύργου, (άν είναι δυνατόν), έξω από την πόλη, στα ... λασπο- χώραφα,...
Αυτός ήταν ο εκδότης του αλήστου μνήμης περιοδικού Η ΔΙΒΡΗ, το οποίο, και δεν πρόκειται ποτέ , να ξεχάσουμε.
Αυτός ήταν και είναι, ευτυχώς, και ο πολίτης ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ, καθόλα άξιος στην ζωή του, παρότι, ο τόπος του, δεν τον τίμησε ποτέ, μαζικά, με την ψήφο του, αναδεικνύοντας τον δήμαρχο, ή, βουλευτή .
Τόπος, υπέροχος, αλλά και δύσκολος, η ΔΙΒΡΗ, εξ ού, και το περίφημο, για να μην ξεχνιόμαστε, και εξωραίζουμε τα πάντα, στιχάκι:
<< Κούμανι και Αντρώνι ο θεός να σε γλυτώνει και αν περάσεις από τη Γιάρμενα θα σε ψήσουνε στα κάρβουνα , και αν περάσεις από τη Δίβρη θα σε φάει το μαύρο φίδι...>>
Πάντα ψηλά Σωτήρη, και εμείς είμαστε μαζί σου, για να σε βοηθήσουμε, να μην ... σε φάει... το... μαύρο... φίδι... !, και δεν θα λησμονήσουμε, φυσικά, και την υπέροχη εκδοτική σου προσπάθεια,...
16-2-2015
Κ.ΣΤ.ΤΣΙΠΗΡΑΣ

ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΤΡΑΤΟΥΔΑΚΗΣ Συγγραφέας και δημοσιογράφος  

Αγαπητέ κε. Σωτηρόπουλε

Το κύριον άρθρον του αγαπητού μου περιοδικού, ήταν αναμενόμενο. Είχε προαγγελθεί  διαρκούσης της κρίσεως και διετηρήθη χάριν των αναξαντλήτων ποικιλοτρόπων δεσμεύσεών σου με την γενέτειραν την βασίλισσα των Λαμπείων Ορέων Δίβρη.

Το περιοδικόν δεν διέκοψε την επαφήν με το κoινόν, παρόν και μέλλον. Βρίσκεται σε ύψιστον  και περίλαμπρον σημείον, στο σημείον και τον χώρον του ερευνητού, του ιστορικού,  του Διβριώτη του σήμερα και του αύριον. Οι πάντες θα το αναζητούν μανιωδώς, θα το μελετούν θα εμπλουτίζουν τις γνώσεις τους κατά θαυμαστόν, πλήρην  και ίσως απρόσμενον γι’ αυτούς τρόπον και θα ευγνωμονούν τον ατρύτως μοχθήσαντα επί τριακονταεπταετίαν όλην!!! Πρόκειται για ζείδωρον αειρέουσαν πηγήν.

Αγαπητέ κ. Σωτηρόπουλε

Προσέφερες γιγάντιον έργον και διέσωσες ήθη, έθιμα, πολιτισμούς και διαχρονικά στιγμιότυπα τα οποία θα είχαν χαθεί οριστικώς, αν δεν υπήρχεν η χρυσή κιβωτός του Διβριώτη Σωτήρ(ης)!!!

Οι ευχαριστίες άπειρες από τους πάντες. Από εμάς που γνωρίζομεν τις δυσκολίες, οι ευχαριστίες ανέρχονται σε ευγνωμοσύνη. Να είσαι σίγουρος ότι το οδοιπορικόν δεν τελείωσε. Έφυγε από την ατραπόν και  πήγε στην λεωφόρον του Πνευματικού Πλούτου!

Θα προσπαθήσω αργότερα να ασχοληθώ με την προσφοράν σου γιατί πρόκειται για Ηράκλειον άθλον. Άλλωστε στον Ερύμανθον δεν ήταν δυνατόν να υπάρξει ένας μόνον Ηρακλής!

Σε χαιρετώ μετ’ ευγνωμόνου πάντα διαθέσεως

Μιχαήλ Στρατουδάκης

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ, Λογοτέχνης, εκδότης της Λογοτεχνικής Επιθεώρησης "Φιλολογική Φωνή"

(έγραψε στην εφημερίδα «ΤΥΠΟΣ ΑΓΙΑΛΕΙΑΣ»)

ΣΤΑΘΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ, Λογοτέχνης, πρόεδρος Εταιρείας Ιστορικών συγγραφέων

(έγραψε στην εφημερίδα «ΑΥΓΗ ΠΥΡΓΟΥ»)

ΝΙΚΟΛΗΣ ΦΙΛΗΣ, Συγγραφέας, εκδότης της εφημερίδας «ΖΑΤΟΥΝΑ»

Τα τόσο καλά λόγια, δεν ξέρω αν ανήκουν σε μένα προσωπικά.

Σίγουρα όμως ανήκουν στο περιοδικό μας, τους εκλεκτούς συνεργάτες του και κυρίως στους απλούς ξωμάχους των μικρών, φτωχών μα περήφανων ιστορικών χωριών μας με την αγνή λαϊκή ψυχή που μας ενέπνευσαν

«τους δικούς μας Χριστούς, τους δικούς μας Άγιους» για να θυμηθούμε και τον ποιητή μας Γιάννη Ρίτσο

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ-ΛΥΚΕΙΟΥ ΛΑΜΠΕΙΑΣ...

Το περικαλλές κτίριο που στεγάζει σήμερα το Γυμνάσιο-Λύκειο Λαμπείας,
μια μέρα αιφνιδιαστικής χιονόπτωσης στη Δίβρη.
Είναι κτίσμα του 1907, εκ Δωρεάς "Κληροδοτήματος Ανδρέου Συγγρού" που
ανεγέρθη επί Υπουργού Παιδείας του Διβριώτη Ανδρέα Στεφανόπουλου.
Πρώην "Παρθεναγωγείον Δίβρης". Σήμερα έχει χαραχτηριστεί Διατηρητέο Μνημείο,
αλλά δυστυχώς έχει εγκαταλειφθεί΄ στην τύχη του από τις Δημοτικές και
 Εκπαιδευτικές αρχές....

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ-ΛΥΚΕΙΟΥ ΛΑΜΠΕΙΑΣ

ή περί «μιθριδατισμού» (αργής ψυχικής δηλητηρίασης) της μαθητιώσας νεολαίας!...

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ

ΛΑΜΠΕΙΕΩΝ (ΔΙΒΡΙΩΤΩΝ) ΗΛΕΙΑΣ

«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΒΡΗΣ»

27063 Λαμπεία Τηλ. 6972295293                   Λαμπεία (Δίβρη)  Απρίλης 2015

            Ξεκινώ αμέσως με την επεξήγηση της αφορμής (...«αίτιον και αιτιατόν») για τον τίτλο της Επιστολής. Ως γνωστόν στην Εθνική Γιορτή της 25^ης Μαρτίου έκπαλαι, καταθέτουν στεφάνι στα Ηρώα της πλατείας της Δίβρης τα Σχολεία μας, οι Κοινοτικές-Δημοτικές-Αστυνομικές Αρχές και οι Πολιτιστικοί Σύλλογοι. Είθισται τα στεφάνια να κατασκευάζουν οι μαθητές και μαθήτριες του Γυμνασίου-Λυκείου (που μάλιστα κατ΄ έθιμον απολαμβάνουν και μιας μικρής απαλλαγής από τα μαθήματα), πλην του στεφανιού της ΠΕΕΔ και του «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ» που για να μη επιβαρύνουμε τους μαθητές κατασκευάζαμε όλα τα χρόνια εμείς οι ίδιοι.

            Τη φετινή χρονιά, λόγω κωλύματος του προέδρου του «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ» ανετέθη η κατάθεση στεφανιού στο Μνημείο των Οπλαρχηγών και Αγωνιστών του 1821 (το οποίο να σημειωθεί έχει ανεγερθεί από την ΠΕΕΔ το 1986) στο μέλος του ΔΣ Δημήτρη Ηλ. Αμπατζή, και για ευρύτερους λόγους συμβολισμού, καθόσον ο εν λόγω νεαρός είναι και Άτομο με Ειδικές Δεξιότητες (ΑΜΕΑ στην τρέχουσα γλώσσα). Επειδή ο ίδιος (ο Δ. Αμπατζής) δεν μπορούσε να φτιάξει στεφάνι, απευθύνθηκε και παρακάλεσε τον θεματικό Αντιδήμαρχο ΔΕ Λαμπείας κ. Β. Αρβανίτη (ο Δήμος έχει άμεση ευθύνη και σχέση με τα Σχολεία) να φροντίσει ώστε μαζί με τα άλλα στεφάνια να φτιάξουν οι μαθητές και το δικό του.  

Και τότε συνέβη κάτι το αδιανόητον, απίστευτον και όμως αληθινόν.  

            Όπως μας πληροφόρησαν, η απάντηση τόσο της Διευθύντριας του Γυμνασίου κ. Κουτσοπούλου, όσο και της πρόεδρου του 15μελούς μαθητικού Συμβουλίου ήταν: «Σιγά, μη φτιάξουμε στεφάνι για τον Σωτηρόπουλο» (sic!), και σε ερώτηση γιατί αυτή η άρνηση, συνέχισαν «γιατί, αυτός μας βρίζει» !!!...

Η συνέχεια είναι γνωστή σε όλη την τοπική κοινωνία της Δίβρης. Ο κ. Αντιδήμαρχος, φιλοτίμως ποιών, προμηθεύτηκε το δικό μας στεφάνι από την Πάτρα, το οποίο και κατέθεσε ο Δ. Αμπατζής....

            Ομολογούμε, ότι αυτή η ακατανόητη συμπεριφορά προσβάλει όχι μόνο την Ένωσή μας και το  «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΒΡΗΣ», προσβάλει την ιστορική κωμόπολη αλλά κυρίως το ίδιο εκπαιδευτικό κύρος και την αποστολή των Σχολείων μας. Και θα εξηγηθώ, όσο πιο σύντομα και επιγραμματικά, γιατί θα μπορούσα να γράψω σελίδες ολόκληρες.

Ας ακούσουν λοιπόν και να μάθουν.

            Κυρίες και κύριοι Καθηγητές και μαθητές-τριες του Γυμνασίου-Λυκείου μας

            1)  Θα ανέμενα κα Διευθύντρια του Γυμνασίου, που κατά συγκυρία φέρετε το βάρος ενός μεγάλου οικογενειακού ονόματος της Δίβρης, να επιδείξετε τον προσήκοντα στοιχειώδη σεβασμό ή τουλάχιστον αν μη τι άλλο να γνωρίζετε την προϊστορία της συμμετοχής στενών συγγενικών σας προσώπων, τα οποία μέσω του Ένωσης και του «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ» και πάντα μαζί με τον υπογράφοντα, έχουν μακροχρόνια δραστηριότητα υπέρ του Γυμνασίου-Λυκείου με μεγάλες ευεργεσίες και προσφορές (που είναι καταγεγραμμένες στα Αρχεία του Γυμνασίου σας). Επίσης, θάπρεπε να έχετε φροντίσει να μάθετε ότι ακόμη και αυτή η ύπαρξη, η λειτουργία του Γυμνασίου-Λυκείου καθώς και η διατήρησή του οφείλεται σε αποκλειστικές δικές μας ενέργειες και φροντίδες.

            Όσο για την «ευθυγραμμισμένη» ανάρμοστη συμπεριφορά της μαθήτριας προέδρου του 15μελούς, έχει το ελαφρυντικό (στην ουσία επιβαρυντικό) ότι είναι θύμα του ενδημούντος στο Σχολείο σας από ετών «μιθριδατισμού» (γιαυτό παρακάτω) στη μαθητιώσα νεολαία της Δίβρης, από γνωστούς και μη εξαιρετέους κύκλους...

            2) Για τις εκτοξευθείσες φράσεις «Σιγά, μη φτιάξουμε στεφάνι του Σωτηρόπουλου» και «γιατί, αυτός μας βρίζει»!!!..., θα σας έλεγα το γνωστή ρήση: «Ποίον έπος, φύγεν έρκος οδόντων» (υποθέτω την εννοείτε). Και ως προς μεν την απαξιωτική φράση στο άτομό μου είναι λίγο το κακό και προσωπικά δεν με απασχολεί, ούτε με πειράζει. Όμως, ως προς την δεύτερη φράση ότι σας «υβρίζω», θέλω να σας ρωτήσω:

            α) Είναι «υβρις» και σας θίγει το γεγονός, που καταγγέλλουμε από ετών και διερωτώμεθα πως είναι δυνατόν να ανέχεσθε και κάνετε μάθημα σε θλιβερές «αίθουσες κλουβιά», σωστούς στάβλους των 12τ.μ., με ...«ευώδη εσωτερικό διάκοσμο», χωρίς καν ίχνος διαμαρτυρίας;

            β) Είναι «ύβρις» και σας θίγει το γεγονός, όταν διαμαρτυρόμαστε γιατί στην κλειστή κεντρική είσοδο του περικαλλούς παραδοσιακού κτιρίου έχουν φυτρώσει αγριοσυκιές και δεν «ιδρώνει το αυτί» κανενός από σας, για την εξαφάνιση αυτής της ασχήμιας;

            γ) Είναι «ύβρις» και σας θίγει το γεγονός, όταν διαμαρτυρόμαστε πως δεν σας ενδιαφέρει ποσώς και αφήνετε να καταντά ερείπιο το περικαλλές κτίριο με την καμινάδα να φιγουράρει στην κεντρική θύρα εισόδου, με την άθλια εμφάνιση του περιβάλλοντος χώρου, με την παράνομη προκατασκευασμένη «παράγκα» στον προαύλιο χώρο (με πολλές «αμαρτίες» στο παρελθόν) παρά την εντολή που υπάρχει από την Αρχαιολογική Υπηρεσία για άμεση κατεδάφισή της;

            δ) Είναι «ύβρις» και σας θίγει το γεγονός, όταν δημοσιοποιούμε το αδιανόητο για Σύλλογο Εκπαιδευτικών (υπεράριθμο σε σχέση με την δύναμη των μαθητών σας) να μη παρίσταται στις Σχολικές ή Εθνικές Γιορτές (ακόμη και τα μέλη σας, μόνιμοι κάτοικοι Δίβρης!); Ή ακόμη που έχετε καταργήσει τις πάλαι ποτέ πάνδημες εορταστικές Σχολικές Γιορτές και Εκδηλώσεις, όπου συμμετείχαν και παρακολουθούσαν όλοι οι κάτοικοι, ως ένα σημαντικό  κοινωνικό γεγονός;

            ε)  Είναι «ύβρις» και σας θίγει το γεγονός, όταν παρατηρούμε το απίστευτο ότι είσθε πλήρως αποξενωμένοι και δεν συμμετέχετε στην τοπική Κοινωνία (ουδείς σας γνωρίζει κατ΄ όψιν, ουδέ κατ΄ ελάχιστον δραστηριοποιείσθε), αφού ούτε κατοικείτε στη Λαμπεία αλλά είσθε «ιπτάμενοι», χωρίς να τηρείτε στοιχειωδώς ακόμη και το προβλεπόμενο ωράριο εργασίας σας; Ακόμη και όταν αρνείσθε την πρόσκληση του «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ» να συμμετέχετε σε τοπικά Συνέδρια, με πανελλαδική εμβέλεια, για την «Εκπαιδευτική Ιστορία των Σχολείων» της περιοχής Δίβρης; 

            στ) Είναι «ύβρις» και σας θίγει το γεγονός, όταν βλέπουμε ότι λόγω της δικής σας αδιαφορίας, οι μαθητές σας περιφέρονται ασκόπως «ανά τας αγυιάς και ρύμας», καπνίζοντας, παίζοντας και χαριεντιζόμενοι χωρίς καμιά επιτήρηση;

            Εάν, καθ’  υμάς, τα ανωτέρω (και πλείστα όσα ακόμη, που λόγω χώρου δεν αναφέρω) είναι «ύβρεις» εκ μέρους μου,  τότε είναι τιμή μου και αισθάνομαι ως ένας περήφανος πολίτης...

            3) Και το σπουδαιότερο. Μεταδίδετε και εμφυσείτε στους μικρούς και μεγάλους μαθητές σας, τα ανωτέρω που τα «εμπεδώνουν» και τα ενστερνίζονται σιγά-σιγά δηλητηριάζοντας την αγνή παιδική ή εφηβική τους ψυχή, με αποτέλεσμα το δηλητήριο να επιδρά αργά  ως ένα είδος «μιθριδατισμού» που εκδηλώνεται καθημερινά και τελευταία με τις ανωτέρω απαράδεκτες φράσεις...

            Και βεβαίως για να είμαι δίκαιος, ίσως η πλειονότητα των καθηγητών να μη γνωρίζει πρόσωπα  και πράγματα, καθόσον λειτουργούν ως «αποδημητικά πουλιά» (έρχονται και φεύγουν) και δεν προλαβαίνουν να μάθουν ποια είναι η αλήθεια. Όμως, υπάρχει από ετών και λειτουργεί στο Σχολείο σας  (αποτελούμενο από παλιότερους συναδέλφους σας,   μαζί με εξωσχολικούς παραγοντίσκους) ένα «κέντρο αποδόμησης και συκοφαντίας» εναντίον μας, που καθοδηγεί το νεόφερτο εκπαιδευτικό προσωπικό και παράλληλα δηλητηριάζει τις αθώες μαθητικές ψυχές...

            Αυτό το «κέντρο» πριν χρόνια είχε προβεί σε μεγαλύτερες και θλιβερότερες πράξεις και αήθεις ενέργειες που έχουν μείνει ανεξίτηλες, ως μελανά στίγματα στη μνήμη της πάλαι ποτέ ένδοξης κωμόπολης με την τόσο σπουδαία (ίσως μοναδική πανελλαδικά) παράδοση Παιδείας από αιώνων. Ήσαν οι ίδιοι που ωθούσαν τους μαθητές να παρελαύνουν στην «Αγορά» με κουβάδες και την ιαχή «με τον Τσαντήλα αρχηγό, θα τον λιώσουμε τον εχθρό»(!!!», όπου «αρχηγός» ήταν ο Γυμνασιάρχης και «εχθρός» ήμουν εγώ.... Επίσης ήταν οι ίδιοι που απαγόρευσαν στα παιδιά του Σχολείου να παρελάσουν την 28^η Οκτωβρίου, με αίτημα να καταργηθεί το «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΒΡΗΣ» (!!!).... Και άλλα πολλά, που μάλιστα πήραν μεγάλη δημοσιότητα στα ΜΜΕ.

            Αυτά τα «ωραία και αγγελικά», είχαμε την απαίτηση να γνώριζε (ή να ρωτούσε και να μάθαινε) η εκ καταγωγής διβριώτισσα  κ. Διευθύντρια, πριν προβεί στην εκτόξευση των ανωτέρω αμετροεπών φράσεων που προστίθενται στο διαχρονικό ...«πάνθεον» παλαιότερων τοιούτων.  

 Ο Πρόεδρος

Σωτήρης ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ

(ιατρός, εκδότης του ιστορικού-λαογραφικού περιοδικού «ΔΙΒΡΗ», πρόεδρος της Κίνησης Πολιτών «Κοινωνική Ένωση Αναδημιουργίας»)

Η ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΜΑΣ...

(σ.σ. Άμεση και συγκινητική η ανταπόκριση φίλων της Δίβρης, στο παραπάνω θέμα. Θωρώ υποχρέωσή μου να δημοσιοποιώ τις φίλιες γνώμες, χωρίς σχόλια...)  

Αγαπητέ κ. Σωτηρόπουλε

Χρόνια πολλά.

Έπρεπε να αναμένατε ανάλογον απάντησην από απαίδευτην και αγράμματην νεολαίαν, η  οποία ουδέποτε  πλησίασε τις αρχές της Ελληνικής Παιδείας, διότι δεν τις  εδιδάχθη και ούτε πρόκειται να συμβεί κάτι ανάλογον. Η  Ελληνική Παιδεία διαμορφώνει  χαρακτήρες. Αυτή η διδαχή είναι απηγορευμένη στην σημερινήν νεολαίαν για την οποίαν θλιβόμεθα, πλήν τα ξένα κέντρα με πρωτεργάτες δικούς μας Νενέκους φθείρουν, διαβρώνουν και απαγορεύουν τα πάντα.

Ήταν επόμενον να μη θέλουν να σας φτιάξουν στεφάνι, όταν στόχον διδάχθηκαν να έχουν την αφάνησήν σας, ακόμα και υλικήν επειδή «αλήθειαν ελάλησα» όπως είπεν και ο Χριστός. Φοβού απαίδευτους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές αυτών!! Ασέβησαν κατά των  Ηρώων δια να εκδικηθούν κατά αρρωστημένον τρόπον έναν Πνευματικόν Ευεργέτην. Όσα αυγά και να πέσουν στον βράχον εκείνα θα θραυστούν όχι ο βράχος.

Αδιαφόρησε. Η απάντησή σου τους εξήρε από το σαθρόν βάθρον που ερείδονται.

Με την εκτίμησήν μου

Μιχαήλ Στρατουδάκης

(σ.σ. Συγγραφέας-Δημοσιογράφος, εξ Αμοργού έχει παντρευτεί  Νουσαϊτισσα)

*

Πάτρα 13-4-2015

Αγαπητέ κ. Σωτηρόπουλε, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ.

            Διάβασα την ανοιχτή επιστολή της Πανελλήνιας Εκπολιτιστικής Ένωσης Λαμπειέων σχετικά με την Εκπαιδευτική Κοινότητα Γυμνασίου-Λυκείου Λαμπείας και ομολογώ ότι εξεπλάγην για την αήθη επίθεσή τους προς το Πνευματικό Κέντρο Δίβρης και σε σένα  προσωπικά τόσον από την Διευθύντρια του Σχολείου, όσον και από την μαθήτρια, πρόεδρο του 15μελούς Μαθητικού Συμβουλίου.

            Και καλά το ανήλικο, παιδί είναι και έχει και τα κατά νόμον ελαφρυντικά, αφού "ου γαρ οίδασι τι ποιούσι". Ελπίζω όμως και εύχομαι να είναι ένα ψαγμένο άτομο ώστε μεγαλώνοντας να δει την αλήθεια, να μάθει για τους αγώνες και την προσφορά του Πνευματικού Κέντρου Δίβρης (ΠΕΔ) με τα τοπικά και πανελλήνια συνέδριά του αλλά και το περιοδικό του που εξέδιδε επί 37 χρόνια!! (1978-2014), μια προσφορά που ξεπέρασε τα στενά όρια της Δίβρης και εκπροσώπησε επάξια όλη την Ηλεία. Ελπίζω λοιπόν και εύχομαι η συγκεκριμένη μαθήτρια να ψάξει και να δει όλον αυτόν τον θησαυρό που της έχεις έτοιμο και δωρεάν προς κατανάλωση χωρίς να κουνήσει ούτε καν το μικρό της δαχτυλάκι και να σε προφτάσει εν ζωή για να σου πει τουλάχιστον μια συγγνώμη για την αμετροέπειά της αυτή.

            Όμως η Διευθύντρια και οι υπόλοιποι Καθηγητές τι ελαφρυντικά έχουν; Κάνουν μόνον την δουλειά τους και αμείβονται γι' αυτό όπως όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι. Δεν φαίνεται να διεκδικούν τίποτε περισσότερο πέραν από τη μονιμότητα και το υπαλληλίκι. Γιατί ΠΟΤΕ δεν φάνηκαν με μια ανακοίνωσή τους σε κάποιο συνέδριο ώστε να προβάλλουν το ιστορικό Σχολείο της Δίβρης που έχουν την τιμή να υπηρετούν, ένα Σχολείο από τα πρώτα του Ελληνικού Κράτους αφού ιδρύθηκε το 1828 και ήταν το πρώτο σε ολόκληρη την Ηλεία. Και δεν εννοώ σε συνέδριο που διοργανώθηκε από την ΠΕΔ, δικαίωμα του καθενός είναι να κάνει τις επιλογές του, αλλά δεν φάνηκαν και σε ΚΑΝΕΝΑ άλλο συνέδριο για να παρουσιάσουν πολλές πτυχές του Σχολείου τους και κάτ' επέκτασιν της Δίβρης και της Ηλείας μέσα από τα σημαντικά και μοναδικά αρχεία που έχει. Άλλοι κάνουν διδακτορικές μελέτες και αγωνιούν ψάχνοντας για να βρουν μια λέξη και μια φράση από τον σκοτεινό και ανεξερεύνητο 19ο (αλλά και 20ο) αιώνα. Και αυτοί που έχουν τον θησαυρό στα χέρια τους αποδεικνύονται πολύ κατώτεροι των περιστάσεων.

            Και δεν φτάνει μόνον αυτό. Έχουν και το θράσος να ειρωνεύονται, αυτοί οι μικροί μισθοσυντήρητοι θεσιθήρες, και τους ανθρώπους που άδολα έχουν αφιερώσει τη ζωή τους και την ενεργητικότητά τους σε έναν σκοπό: Την ανάδειξη της ιδιαίτερης πατρίδας τους, γιατί αν δεν ήταν και αυτοί οι ιδεαλιστές, πόσοι σήμερα θα ασχολούνταν με την Δίβρη και την προσφορά της στο Έθνος; Την απάντηση ας την δουν από τα διπλανά χωριά, αλλά και από άλλα μέρη της Ηλείας "που δεν τα ξέρει ούτε η μάνα τους", όπως λέει και ο λαός μας.

            Επιπλέον, δημιούργησαν ένα ζήτημα εκ του μηδενός, να μην καταθέσει δηλαδή στεφάνι η ΠΕΔ, όταν και το ίδιο το Ηρώο των Πεσόντων είναι προσφορά της ΠΕΔ!!! Η άγνοια και η αγνωμοσύνη σε όλο το μεγαλείο της. Έπρεπε κ. Σωτηρόπουλε να μην είχατε προσφέρει το Ηρώο και θα βλέπαμε να καταθέτουν στεφάνια σε κανά ...δέντρο ή στον ...τοίχο του Δημαρχείου!! Αλλά είπαμε: "Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός από τον ευεργετηθέντα αχάριστο".

            Ας συνεχίσουν λοιπόν να εκτελούν το υπαλληλίκι τους (γιατί περί "λειτουργήματος" είναι ασέβεια να το πω) και να πάψουν να πετροβολούν ανθρώπους που ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΩΣ έχουν αφιερώσει τις δυνάμεις τους στην ανάπτυξη και προβολή της αγαπημένης τους Δίβρης. Είναι πολύ μικροί για τους φτάσουν και γίνονται ακόμα μικρότεροι με τέτοιες ανοησίες.

Λεωνίδας Κ. Καρνάρος

(σ.σ. Συγγραφέας-Ιστορικός ερευνητής, εξ Αμαλιάδος)