Ο "ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΚ ΤΟΥ ΠΡΟΧΕΙΡΟΥ" ΓΙΑ ΤΗ ΦΕΤΙΝΗ ΓΙΟΡΤΗ ΣΤΟΝ «ΠΟΝΤΟ-ΑΓ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ» ΤΟΥ ΕΛΑΤΟΔΑΣΟΥΣ ΛΑΜΠΕΙΑΣ...

Η ΦΕΤΙΝΗ ΓΙΟΡΤΗ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΕΝΙΑ ΠΕΡΙΟΧΗ «ΠΟΝΤΟΣ-ΑΓ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ» ΤΟΥ ΕΛΑΤΟΔΑΣΟΥΣ ΛΑΜΠΕΙΑΣ

Επίκαιρον ελαφρόν (αλλά και πονεμένο) ανάγνωσμα όπως τα είδε ο «ποιητής εκ του προχείρου», αποκλειστικά και μόνον για τους απανταχού διβριώτες!...

          Έχουμε γράψει πάμπολλες φορές γιαυτή τη μεγάλη παραδοσιακή γιορτή που γίνεται εδώ και αιώνες στις 27 Ιουλίου, του Αγίου Παντελεήμονος ψηλά στον παραδεισένιο τόπο του «Πόντου» στην καρδιά του αισθητικού ελατοδάσους της Λαμπείας. Εντελώς συνοπτικά να πούμε ότι η γιορτή αυτή πάλαι ποτέ είχε θρησκευτικό-κατανυκτικό χαρακτήρα, όπου συνέρρεαν όχι μόνον οι διβριώτες, αλλά και ευλαβείς προσκυνητές από όλα τα γύρω ορεινά χωριά του ιστορικού Δήμου Λαμπείας (κυρίως Νουσάς, Μοστενίτσας, Δερβινής, Κερτίζας, Τσιπιάνων κλπ) αλλά και από πλέον μακρινές περιοχές, για αναπέμψουν θυμίαμα στον Άγιο αλλά και να διασκεδάσουν  ολημερίς με γλέντια και τραγούδια μέχρι αργά το απόγευμα στην βρύση του «Πόντου» κάτω από τα βαθύσκια έλατα.

            Ήρθαν όμως χρόνοι δίσεχτοι και κεί στα τέλη της δεκαετίας του 1970 η μεγάλη Γιορτή είχε ατονήσει τόσο πολύ, ώστε ελάχιστοι προσκυνητές της πίστης και της παράδοσης πήγαιναν. Τότε ήταν που μια ευγενική και δημιουργική φυσιογνωμία της Δίβρης, ο αείμνηστος κουρέας Αργύρης Κοσμάς βαθιά συγκινημένος και απογοητευμένος το έτος 1978 απευθύνθηκε στον πρόεδρο του Συλλόγου των εν Αθήναις Λαμπειέων Σωτήρη Σωτηρόπουλο, παρακαλώντας τον κάτι να κάνει να ξαναζωντανέψει τη γιορτή. Πράγματι δόθηκε η υπόσχεση στον αξέχαστο Αργύρη ότι από το επόμενο έτος η επιθυμία και το όνειρό του (που ήταν επιθυμία και όνειρο των απανταχού διβριωτών) θα γινόταν πραγματικότητα, όπως και έγινε.

            Δεν πρόκειται να πούμε λεπτομέρειες που έχουν χιλιοειπωθεί και γραφτεί για το τι απακολούθησε έκτοτε. Μόνο δυο λόγια. Από την επομένη χρονιά κιόλας ο Σύλλογος με προσωπικές θυσίες των μελών του ΔΣ (πρώτος και καλλίτερος ο αείμνηστος Βασίλης Πατσής) αλλά και την αμέριστη συμπαράσταση και βοήθεια του συνόλου σχεδόν  των συμπατριωτών, αναβίωσε την μεγάλη παραδοσιακή Γιορτή κατά τον καλλίτερο τρόπο. Από το 1979-80 ξεκίνησε η μεγάλη προσπάθεια και συνεχίστηκε με τα συνεχή ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ, τις 5ήμερες Εκδηλώσεις μέχρι το 1986 με επίκεντρο πάντα την Γιορτή του «Πόντου-Αγ. Παντελεήμονος».

Μια φωτογραφία από μεγάλη Γιορτή στον "Πόντο-Αγ. Παντελήμονα"
δημοσιευμένη στο περιοδικό "ΔΙΒΡΗ"

 Χιλιάδες κόσμου από τα γύρω χωριά αλλά και επισκέπτες από μακριά άναβαν το κεράκι τους στον Άγιο και στη συνέχεια απολάμβαναν μια γνήσια γιορτή, με την δωρεά προσφορά φαγητού και ποτού (αρνιά της σούβλας, κρασί, ψωμί από ντόπιους φούρνους, τυρί κλπ) και μια πανδαισία γνήσιας μουσικής δημοτικών τραγουδιών που αντηχούσαν στις ρεματιές και τους λόγγους της Κοσάραινας και της Γκρέμπενης με τον ανεπανάληπτο Χρίστο Πανούτσο, με γλέντι και χορό μέχρι το απόγευμα… Και όλα αυτά χωρίς καμιά κρατική ή άλλη οικονομική ενίσχυση αλλά με ένα λαχνό και την συγκινητική συνεισφορά των συμπατριωτών και φίλων

            Όμως ήρθαν και πάλι δίσεχτοι χειρότεροι χρόνοι, όταν οι ντόπιοι Κοινοτικοί και στη συνέχεια Δημοτικοί «άρχοντες» εξεδίωξαν βιαίως (με απειλές κλπ) τον Σύλλογο  και ανέλαβαν οι ίδιοι την διεξαγωγή της Γιορτής. Με «ξένα κόλλυβα» βεβαίως-βεβαίως (δηλαδή με τον πακτωλό των Ευρωπαϊκών και Εθνικών χρημάτων) ξοδεύοντας δεκάδες χιλιάδες Ευρώ στους αντζέντηδες της μίζας και της αρπαχτής κάθε χρόνο, κατάντησαν την μεγάλη Γιορτή ένα θλιβερό «γυφτοπανήγυρο» και μια αποκρουστική φιέστα που χρόνο με το χρόνο γινόταν χειρότερη. Τι και αν προειδοποιούσαμε ότι θα έρθει η μέρα της πλήρους γελοιότητας και του αποτρόπαιου εξευτελισμού για τη πάλαι ποτέ ξακουστή ιστορική κωμόπολη της Δίβρης.. Και πράγματι οι φόβοι μας δυστυχώς επιβεβαιώθηκαν στο ακέραιο.

            Φέτος δόθηκε η χαριστική βολή στην μεγάλη Γιορτή. Ελάχιστοι επισκέπτες ανηφόρησαν και έφυγαν απογοητευμένοι από το θέαμα που αντίκρισαν. Και επειδή δεν μπορούμε εμείς να περιγράψουμε το όλο σκηνικό που διαδραματίστηκε εκεί, επιστρατεύσαμε ένα «ποιητή εκ του προχείρου» να αφηγηθεί σε έμμετρο λόγο, τι έγινε εκεί τη φετινή χρονιά. Μπορεί οι στίχοι να είναι αδόκιμοι, μπορεί το ποίημα να μη διεκδικεί ποιητικές διακρίσεις και δάφνες αλλά είναι απολαυστικό και διασκεδαστικό. Μάλιστα θα λέγαμε ότι ο νέος διβριώτης «ποιητής εκ του προχείρου» είναι άξιος συνεχιστής μεγάλων ντόπιων στιχοπλόκων και σατιρικών παλιών διβριωτών «ποιητών»  του παρελθόντος, όπως π.χ. της Πουλχερίας Ζαφειροπούλου (Λαλά), της Ελένης Καραβοκύρη (Γιωργακέλου) και άλλων που άφησαν εποχή…

            Για να δώσουμε περισσότερη και μεγαλύτερη έμφαση παραθέτουμε και τρεις στίχους (από τους 122) για την παραδεισένια αισθητική περιοχή της βρύσης του «Πόντου» και του ελατοδάσους Αστρά ή Αστερίωνος των (κατά Όμηρον, Γεωγράφον Στράβωνα και Περιηγητήν Παυσανίαν) ιερών Λαμπείων ορέων, από το καταπληκτικό στιχούργημα ενός γνωστού και σημαντικού  Ηλείου ποιητή, του Θεόδωρου Ξύδη που έγραψε στο Πάνω Μοναστήρι της Δίβρης πριν από 82 χρόνια, όταν παραθέριζε εκεί τον Ιούλιο-Αύγουστο του έτους 1930 με τον τίτλο «Έλατα, θεία έλατα…». Τα ποιήματα αυτά  το «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΒΡΗΣ» εξέδωσε σε φυλλάδιο και μοίρασε δωρεάν σε συμπολίτες και φίλους.

            Απολαύστε τώρα, το αφηγηματικό πρόχειρο «ποίημα» για την Γιορτή της φετινής χρονιάς. Καλλίτερη περιγραφή  δεν θα μπορούσε να γίνει:

           

Ο ποιητής Θεόδωρος Ξύδης το έτος 1930:

«Εδώ στου Πόντου την πηγή

οι μούσες τραγουδήσαν

κι όλες μαζί το Νάρκισσο

εννιά φορές φιλήσαν…»

           

Ο «ποιητής εκ του προχείρου» το έτος 2012:

Εδώ στου Πόντου την πηγή

οι μούσες ελακίξανε

απ΄ τους αγριοχρίστιανους

φοβήθηκαν και φύγανε

Οι γουρνοπούλες ορφανές

και τα σουβλάκια πέρα

οι Αντρωναίοι κλαίγανε

και οι Διβριώτες πήρανε, κοπανιστό αέρα

 Οι γύφτοι και οι Πακιστανοί

Κινέζοι κι άλλοι αλλοδαποί

σφυρίχτρες, χάντρες, μπιχλιμπίδια

γυρίσαν πίσω άπραγοι, στεγνοί

            Ο ποιητής Θεόδωρος Ξύδης το έτος 1930:

«Έλατα, θεία έλατα

κι αλύγιστα έλατά μου,

είναι η καρδιά σας αδερφή

με τη φτωχή καρδιά μου…»

Ο «ποιητής εκ του προχείρου» το έτος 2012:

Έλατα θεία έλατα

κι αλύγιστα ελατά μου,

ποιες αμαρτίες κάναμε

κι ακούτε τον σεβντά μου;

Άγιε Παντελεήμονα

γιατρέ θεραπευτή

τι σούμελλε να πάθεις

τούτη την εποχή;

Πούνε τα μεγαλεία σου, η πίστη το μεράκι

που είν΄ ο καλλικέλαδος ο Χρίστος ο Πανούτσος

με τα κλαρίνα, τα βιολιά, το κέφι του κοσμάκη

που είναι τα ψητά αρνιά, τα γλέντια τα τραγούδια

που αντηχούσαν δυνατά σε λόγγους σε πεζούλια;

Ο ποιητής Θεόδωρος Ξύδης το έτος 1930:

«Στις γραφικές βουνοπλαγιές

ο Παν αποκοιμήθη

κι΄ αδερφωθήκαν μια χαρά

η Θύμηση κι η Λήθη…»

Ο «ποιητής εκ του προχείρου» το έτος 2012:

Φέτος ήρθαν Δημαρχαίοι,

Βουλευτές κι άλλοι μοιραίοι

Να τιμήσουν τη γιορτή

Και εμείνανε ταπί

Και τα έλατα βογγήξαν

και τους είπαν με θυμό,

Θύμιο κι άλλοι νοματαίοι

πάρτε δρόμο και πηγαίντε στο καλό

Άγιε μου Παντελήμων, ιερών και των θαυμάτων

και σεις Πάνα, Άρτεμη και μούσες των ελάτων

αρχαίοι  θαμώνες των ιερών Λαμπείων ορέων

κάντε κάτι να γυρίσουμε πιο πίσω

στην παλιά καλή εποχή, των αγνών και των ωραίων!...

 Αδαμάντιος Αστερίων  ή Διαμαντής Αστραίος

(αυτοσχέδιος «ποιητής εκ του προχείρου»)