ΚΡΙΣΗ : ΑΦΟΡΜΗ ΓΙΑ (ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ) ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ή ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΑΝΑΣΤΟΧΑΣΜΟΥ ;

Φωτογραφία από "οικολογικό" μαγείρεμα  στα χωριά μας  πριν λίγες δεκαετίες

(Σημείωση: Το παρακάτω κείμενο αλιεύσαμε -και αναδημοσιεύουμε- από την εξαιρετική Ιστοσελίδα  http://ileios.blogspot.gr/, του εκ Μακρισίων Ολυμπίας κ. Στάθη Χριστοδουλόπουλου. Είναι άρθρο του μαχόμενου δικηγόρου αδελφού του κ. Κώστα Χριστοδουλόπουλου, συμπολιτών σεμνών  αγωνιστών  γνωστών για την προσήλωσή τους στις παναθρώπινες αξίες. Σωτ. Σωτ ) 


Μια άλλη, ασυνήθιστη  και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, προσέγγιση για την οικονομική κρίση. Είναι άρθρο του Κώστα Χρ. Χριστοδολόπουλου, δικηγόρου Αθηνών, που κατάγεται από τα Μακρίσια Ν. Ηλείας,  το οποίο παρατίθεται αυτούσιο.

ΚΥΡΙΑΚΉ, 28 ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 2012

ΚΡΙΣΗ : ΑΦΟΡΜΗ ΓΙΑ (ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ) ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ή ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΑΝΑΣΤΟΧΑΣΜΟΥ ;

Γράφει ο  δικηγόρος  Κώστας Χριστοδουλόπουλος

" Είναι βέβαιο ότι εμείς  οι παλαιότεροι -οι μεταπολεμικές γενιές  και οι  νεότεροι  , οι «μεταπολιτευτικές» γενιές , ζούμε πραγματικά πρωτόγνωρες εμπειρίες , όχι μόνον γιατί μειώνονται δραματικά εισοδήματα, με «αιχμή του δόρατος» μισθοί και συντάξεις.  Όχι μόνον  γιατί υπερφορολογείται ο φορολογούμενος για  κάθε πηγή εισοδήματος . Όχι μόνον  γιατί απαξιώνεται κάθε ακίνητο ακόμη και τα πιο προσοδοφόρα , γιατί  δεν μπορεί να γίνει λόγος για τα «απρόσοδα» , κυρίως αυτά που μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας στην πατρώα και γενέθλια γη , δηλαδή κατοικίες και αγροκτήματα , των οποίων, η διατήρησή τους και μόνον –δεν μιλάμε για  της συντήρηση –θα συνιστά βάρος , λόγω και της επικείμενης –περαιτέρω –φορολόγησή τους .

            ΄Οσοι δε είχαν την (ατυχή) ιδέα  το μικρό τους «κομπόδεμα» να το εμπιστευθούν στο κράτος μας , με την προμήθεια ομολόγων του Δημοσίου , αυτοί υπέστησαν τη μεγαλύτερη –μέχρι σήμερα-τιμωρία , αφού ένα μικρό μόνον ποσοστό θα το …..εισπράξουν  μετά από 30 χρόνια , το  σωτήριο έτος 2042 !!!

           Εννοείται ότι όσοι εργάστηκαν  στο δημόσιο και με την έξοδο τους στη σύνταξη , είχαν «το θράσος» να προσδοκούσαν να λάβουν «ΤΟ ΕΦΑΠΑΞ» ,  το οποίο , στο μεγαλύτερο τμήμα του είναι ανταποδοτικό , να το ξεχάσουν . Αντ ΄αυτού θα λάβουν ένα μόνο ποσοστό  αυτού –βοήθημα   και μάλιστα στο άδηλο μέλλον   και σ΄ ορισμένες περιπτώσεις  θα το λάβουν οι κληρονόμοι τους για να εξοφλήσουν τις δαπάνες της «εξόδιας ακολουθίας.»

      Η νέα γενιά ,με σπουδές και προσόντα , πολλαπλάσια  έναντι των παλαιοτέρων , έχουν μάλλον οριστικά απωλέσει το δικαίωμα στην εργασία,  και έχουν  μόνιμη «συντροφιά» την μη επιδοτούμενη ανεργία .  Η καταφυγή στην αλλοδαπή –που ξυπνά μνήμες του παρελθόντος –είναι κάποια λύση , μόνον όμως για λίγους.

     Με δυο λόγια , έχει καταργηθεί  πλήρως  όχι  μόνον το δικαίωμα στην  αξιοπρεπή διαβίωση , αλλά και αυτό τούτο της επιβιώσεως . Δεν είναι λίγοι  οι  συνάθρωποί μας  που αγωνίζονται μεταξύ επιβιώσεως και εξαθλιώσεως. Τούτων δοθέντων, εμείς τι  κάνουμε ή τι πρέπει να κάνουμε.   Δύσκολη η απάντηση .  Ο  γράφων δεν έχει μάθει να δίδει οδηγίες προς «ναυτιλομένους», μόνο σκέψεις καταθέτει.

        Η γενιά μου – οι σημερινοί εξηντάρηδες - , δεύτερη μεταπολεμική γενιά , που ενώ  για τους περισσότερους  από μας ,οι συνθήκες (οικονομικές και κοινωνικές) στα χωριά μας  τις δεκαετίες του ’50 και ΄60  και εν πάση περιπτώσει στο χωριό μου , ήταν «οιονεί» κατοχικές , εν τούτοις υπήρχε «ελπίς». Υπήρχε αισιοδοξία και διάθεση για αγώνα , ατομικό αρχικά και συλλογικό αργότερα. Ξέραμε ότι με πολύ κόπο και μόχθο θα κερδίσουμε τη ζωή , όπως και έγινε , τουλάχιστον στις περισσότερες των περιπτώσεων.  Και δεν κερδίσαμε τη ζωή  μόνο για μας και τα παιδιά μας, αλλά «νοιαστήκαμε» και για τους άλλους , γονείς και αδέλφια , γιατί η αλληλεγγύη   ανάμεσα στα μέλη των οικογενειών , αλλά και στο ευρύτερο συγγενικό –γιατί όχι και μεταξύ των συγχωριανών –ήταν μπολιασμένη  βαθιά μέσα μας.

   Θα πει κάποιος ότι όλα ήταν «αγγελικά πλασμένα». Όχι ,βέβαια, εγώ όμως επιχειρώ να παρουσιάσω την κρατούσα αντίληψη. Επειδή όμως , η παρελθοντολογία ίσως  να μην βοηθά  τη  σημερινή κατάσταση , θα πρέπει να δοθεί απάντηση , για το «δέον γενέσθαι» . Κατά τη γνώμη του γράφοντος οι μεγάλες κρίσεις ακόμη και εθνικές τραγωδίες, όπως εκείνες , δηλαδή του ΄22 και ο πόλεμος του ΄40, η ξενική κατοχή (41-44) αλλά και  ο εμφύλιος (46-49), αποτελούν ή αποτέλεσαν  και αφορμή για αυτοσυνειδησία και αναστοχασμό.  Δεν πρέπει να θεωρούμε τίποτε πλέον ως  δεδομένο , παρότι δικαιούμαστε , ως μέλη των  ευρωπαϊκών κοινωνιών να έχουμε ένα ελάχιστο βιοτικό επίπεδο , με  τις  παροχές ενός κοινωνικού κράτους και κράτους πρόνοιας. Το  καταναλωτικό «μοντέλο» των τριών , ιδίως τελευταίων δεκαετιών , πρέπει να αλλάξει  και δεν εννοώ μόνο  τη xιλιο-ειπωμένη  φράση, ότι (πρέπει να) ξοδεύουμε λιγότερα απ΄ ότι παράγουμε, αλλά να αλλάξουμε  τις καταναλωτικές συνήθειες

         Δεν μπορεί  και δεν πρέπει να αποτελεί τη μεγαλύτερη δυστυχία, ιδίως για τα παιδιά μας , η μη δυνατότητα να έχουν το τελευταίο μοντέλο του «κινητού» ή να στερούνται κάθε μέρα τον «ευρωπαϊκό τους»καφέ   στα «ΙΝ» καφέ κλπ. Η  έμφαση στην ποιότητα ,έναντι της ποσότητας, μεγαλύτερη απόλαυση των πολιτιστικών αγαθών, έναντι των υλικών, επιστροφή στη παραδοσιακή «δίαιτα» , με όσο το δυνατό δικά μας προϊόντα αγροτικά ,αγροτικά και μη, πρέπει να είναι η απάντηση στην κρίση.

             Το σπουδαιότερο όλων ,νομίζω ,ότι είναι αυτό τον τρόπο ζωής να μεταφέρουμε –αν όχι να επιβάλλουμε –στα παιδιά μας . Γιατί αυτά είναι ή θα είναι τα μεγαλύτερα θύματα της κρίσης και της μέχρι τώρα   « ακρισία μας» , αφού ούτε το επίπεδο διαβίωσης , αλλ΄ ούτε και οι παροχές προς αυτά , είναι πλέον δεδομένα.  Θα πρέπει , επίσης, να ενισχυθούν ακόμη περισσότερο η αλληλεγγύη  , ο εθελοντισμός , ώστε να εξασφαλιστεί η μεγαλύτερη δυνατή κοινωνική συνοχή.   Εννοείται  δε, ότι επιβάλλεται –περισσότερο από κάθε άλλη εποχή – η συμμετοχή σε πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες για την αλλαγή των πραγμάτων.  Όμως μέχρι τότε , τόσο σε συλλογικό ,όσο και σ΄ατομικό επίπεδο πρέπει να ξεπεράσουμε ακόμη και τους εαυτούς μας από τη μίζερη  αντιμετώπιση , των «πραγμάτων»,που οδηγεί σε κατάθλιψη και να προβάλλουμε το αγωνιστικό , έναντι του μοιρολατρικού , την αισιόδοξη εκδοχή της ζωής ,έναντι  της απελπισίας και να διεκδικήσουμε  για μας  και τις επερχόμενες γενιές  ό,τι μας ανήκει και μας το στερούν,   μοιραίοι , ανίκανοι , ακόμη και «ιδιοφελείς» εξουσιαστές.

        Ο γράφων, τέλος, πιστεύει ότι δεν μπορεί ούτε καν να «προσεγγιστεί» ένα τόσο μεγάλο ζήτημα , στο πλαίσιο ενός μικρού άρθρου  στη συγκεκριμένη εφημερίδα, μπορεί να αποτελέσει αφορμή για γόνιμο προβληματισμό ".

Η ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΣΤΗ ΔΙΒΡΗ 28Η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2012...

Το Γυμνάσιο-Λύκειο Λαμπείας

Η μαθητικη παρέλαση στη Δίβρη

28^η Οκτωβρίου 2012

            Με λαμπρότητα και επιτυχία πραγματοποιήθηκε η μαθητική παρέλαση όλων των Σχολείων μας (Νηπιαγωγείο, Δημοτικό, Γυμνάσιο-Λύκειο) στον κεντρικό δημόσιο δρόμο της «Αγοράς» της Δίβρης. Οι μαθητές και μαθήτριες με υποδειγματικό τρόπο και με την σωστή καθοδήγηση των εκπαιδευτικών τους λειτουργών, παρέλασαν με λεβεντιά και χάρη αντάξια των παραδόσεων της ιστορικής κωμόπολης.

Τα μικρά του Νηπιαγωγείου Λαμπείας

            Το πλήθος των συμπατριωτών που παρακολούθησαν με συγκίνηση και περηφάνια τα ελπιδοφόρα νιάτα ήσαν αρκετοί ως προς τον αριθμό και πιο ενθουσιώδεις από άλλες φορές. Αυτή τη φορά δεν παρέστη κανένας επίσημος από τον Δήμο της Αρχ. Ολυμπίας παρά μόνο η τοπική Αρχή (ο άτυπος Αντιδήμαρχος και ο Πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου).

Το Δημοτικό Σχολείο Λαμπείας

            Είχε προηγηθεί  η Δοξολογία που τελέστηκε στον Μητροπολιτικό ναό του Αγ. Νικολάου και η εκφώνηση του πανηγυρικού της ημέρας. Στη συνέχεια έγινε η καθιερωμένη κατάθεση στεφάνων στο Ηρώον των πεσόντων της κεντρικής πλατείας από τα Σχολεία (Νηπιαγωγείο, Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο) από την Αστυνομία και το «Σύλλογο Διβριωτών Αθήνας».

Οι κάτοικοι της Δίβρης παρακολουθούν και χειροκροτούν

            Πρέπει να τονίσουμε ότι τις προηγούμενες ημέρες το γνωστό συνεργείο των νεοπροσληφθέντων οδοκαθαριστών-στριών του Δήμου είχε καθαρίσει τους χώρους που διήλθε η παρέλαση, είχε ασπρίσει τα πεζοδρόμια και υπήρχε η ενδεδειγμένη ευπρέπεια. Επίσης είχε σημαιοστολιστεί η «Αγορά» κατά το προσήκοντα τρόπο. Ευχόμαστε του χρόνου να είναι ακόμη καλλίτερα.

ΗΜΕΡΙΔΑ ΣΤΗ ΦΟΛΟΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ!... Από ποιους;;; ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΠΡΟΣΘΗΚΗ

ΗΜΕΡΙΔΑ ΣΤΗ ΦΟΛΟΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ!... Από ποιους;;;

(και μια ενδιαφέρουσα προσθήκη 22 Οκτωβρίου 2012 - βλ. στο τέλος)

Το καταφύγιο της Φολόης δεν κινδυνεύει από τα αθώα τετράποδα αγριογούρουνα, αλλά από τα πονηρά δίποδα «αγριογούρουνα»… 

            Από μέρες τώρα διατυμπανίζεται σε όλους τους τόνους και με όλους τους τρόπους από τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα του Νομού Ηλείας, η διοργάνωση το Σάββατο 20 Οκτωβρίου από τον Σύλλογο «Ωλονός» μιας «ΗΜΕΡΙΔΑΣ ΣΤΗ ΦΟΛΟΗ (Κούμανι) ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ, ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ και ΑΝΑΔΕΙΞΗ του ΟΡΟΠΕΔΙΟΥ ΦΟΛΟΗΣ».

            Και ως εδώ καλά, οι απανταχού Ορεινοί Ηλείοι θα πρέπει να είναι ευχαριστημένοι για την πρωτοβουλία του ρέκτη Συλλόγου γιαυτή την ενημερωτική συνάντηση προβολής της «ΕΙΔΙΚΗΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ» για το θεσπέσιο δάσος, καλώντας όλους τους πολιτιστικούς, περιβαλλοντικούς φορείς και τους ενεργούς πολίτες να εκφράσουν τις απόψεις τους.

            Εμείς από την πλευρά μας χαιρετίζουμε τέτοιες εκδηλώσεις. Πλην, είμαστε υποχρεωμένοι να θέσουμε κάποια βασικά και καυτά ερωτήματα, που έχουν σχέση με την θεματολογία, τους ομιλητές και κυρίως με τους διοργανωτές. Πάντα με καλή προαίρεση.

            Είναι αλήθεια, ότι τον πυρήνα της  «ΕΙΔΙΚΗΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗΣ ΜΕΛΈΤΗΣ» είχε εκπονήσει σε συνεργασία με ειδήμονες ο αείμνηστος εκδότης του περιοδικού «ΦΟΛΟΗ» Μπάμπης Παπαθεοδώρου και είχε εισηγηθεί λίγο πριν φύγει, 

HΜΕΡΙΔΑ στη Δίβρη (2008) με θέμα: "Για την ανάπτυξη της ευρύτερης περιοχής Ορεινής Ηλείας".
Εισηγητής  ο αείμνηστος Μπάμπης Παπαθεοδώρου (δεύτερος απο δεξιά, μαζί στο πανελ με τους
Αθαν. Φωτόπουλο, Γιωργ. Κολλιόπουλο,  Σωτ. Σωτηρόπουλο) 

σε επιτυχημένη ΗΜΕΡΙΔΑ στο «Πνευματικό Κέντρο Δίβρης» πριν πολλά χρόνια. Τώρα και καλά κάνει, παίρνει τη σκυτάλη ο νεοεμφανισθείς και αυτοαποκαλούμενος Σύλλογος Προστασίας της Φύσης και της Πολιτιστικής Κληρονομιάς «Ωλονός». Έτσι εκ καθήκοντος θέλουμε να θέσουμε κάποια ερωτήματα προς τους διοργανωτές, ενημερώνοντας παράλληλα τους Ηλείους (κυρίως του ορεινούς και περί το δάσος διαβιούντες) συμπολίτες μας.

1^ον Ερώτημα: Μήπως θυμάστε κύριοι διοργανωτές ποιοι μας έφεραν πέρυσι στην καρδιά του Δάσους το καταστροφικό (όπως εξελίχτηκε) και χωρίς καμιά άδεια κλπ, «Μουσικό Φεστιβάλ Φολόης» που άφησε πίσω του θλιβερές εικόνες ρύπανσης; Θα σας πούμε εμείς. Τα πρωτοκλασάτα στελέχη του Συλλόγου «Ωλονός» πρωταγωνίστησαν που μάλιστα το διαφήμιζαν και δεν είχαν το σθένος να ζητήσουν μια ταπεινή συγνώμη.

Ιδού! τι άφησε στην καρδιά του δρυοδάσους, το διαβόητο περυσινό "Μουσικό Φεστιβάλ Φολόης" που  έφερε και στήριξε μετά βαΐων και κλάδων, ο αυτοαποκαλούμενος περιβαλλοντικός Σύλλογος "Ωλονός"... (φωτ. απο το ΗΛΕΙΑ LIVE) 

2^ον Ερώτημα: Γιατί επιλέξατε κύριοι διοργανωτές, ως ένα εκ των ομιλητών υπάλληλο του Δασαρχείου Πύργου, το οποίο Δασαρχείο έχει την πρωταρχική ευθύνη για την συνεχιζόμενη καταστροφή του δάσους; Γνωρίζετε ότι το Δασαρχείο Πύργου ή κάνει «τα στραβά μάτια» ή αδιαφορεί στο εμπόριο λαθροϋλοτομίας που γίνεται και στην Κάπελη  και στο δικό μας Ελατοδάσος Λαμπείας, όπου  τα αλυσοπρίονα οργιάζουν; 

Ιδού! και ένα ακόμη δείγμα ολικής καταστροφής του μοναδικού , μικρού δάσους  από
το σπάνιο είδος των Κέδρων με κομμένους τους κορμούς, στα "Λάμπεια Όρη".
Το Δασαρχείο του Πύργου, συγκάλυψε το περιβαλλοντικό έγκλημα...

Δεκάδες περιπτώσεις με σοβαρές καταγγελίες (δικές μας, του εκλιπόντος πρόσφατα αείμνηστου Φολοήτη Ανδρέα Μπόμπα κ.ά.) που συγκαλύφτηκαν, παρότι δικαιωθήκαμε από τους Ελεγκτές Περιβάλλοντος του ΥΠΕΚΑ. Και σεις καλείτε να μας διδάξουν προστασία, κατά το θυμόσοφον «βάλαμε τους λύκους  να φυλάξουν τα πρόβατα»;

3^ον Ερώτημα:  Από τους υπόλοιπους ομιλητές, ποιοι είναι ειδήμονες επί των θεμάτων που με τόσο πομπώδη τρόπο προβάλετε (και μαζί τα ΜΜΕ) για να δώσουν τεκμηριωμένες απαντήσεις; Και για να μη παρεξηγηθούμε κάποιοι είναι αγαπητοί και φίλοι, αλλά εδώ δεν χωρούν ούτε στοχευμένες  δημόσιες σχέσεις, ούτε οι τυχόν «δεκάρικοι λόγοι» των προσκαλεσμένων σας πολιτικών και διαφόρων παραγόντων του Νομού μας που θα προστρέξουν.

Εν τέλει: Χρειάζεται μεγάλη προσοχή και περίσκεψη, γιατί τα δάση μας (δρυοδάσος της Φολόης, ελατοδάσος Λαμπείας εν προκειμένω) είναι σοβαρή υπόθεση να την αφήνουμε στα χέρια καταστροφέων, αδαών, αδιάφορων δασικών κλπ…

Η ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΠΡΟΣΘΗΚΗ

Το καταφύγιο της Φολόης δεν κινδυνεύει από τα αθώα τετράποδα αγριογούρουνα, αλλά από τα πονηρά δίποδα «αγριογούρουνα»… 

Με έκπληξη είδαμε σε έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ (που αγνόησαν προηγούμενο Δελτίο μας για την προστασία της Κάπελης), να φιλοξενούν τις διαμαρτυρίες κατοίκων, που δήθεν εκπροσωπεί ο τοπικός (χωριού Κούμανι)  πρόεδρος του Δασικού Συνεταιρισμού και Πολιτιστικού Συλλόγου, δημοσιεύοντας ότι: «μεγάλος αριθμός αγριογούρουνων κάνουν επικίνδυνες επιδρομές σε καλλιέργειες, σε σπίτια και καταστήματα της περιοχής…» (!!!).

            Φαίνεται ότι το θράσος περίσσευσε στους δήθεν κινδυνεύοντες που φιλοξένησαν αβασάνιστα τα πρόθυμα ΜΜΕ και μάλιστα μάθαμε ότι έγινε και αναφορά στην Ημερίδα που διοργάνωσε προχτές ο περιβαλλοντικός Σύλλογος «Ωλονός» στο Κούμανι για την προστασία του δρυοδάσους!...    Αλλά ας δούμε εν τάχει τι συμβαίνει με το είδος αυτό των ζώων που είναι προς εξαφάνιση και ποιος ο ρόλος των διαμαρτυρόμενων.

            α. Κατ΄αρχήν γιαυτό έγινε το Καταφύγιο ζώων της Φολόης από την περιοχή της Νεμούτας μέχρι Δίβρη και Τριπόταμα στην παραερυμάνθια (παραποτάμια) περιοχή για να προστατευτεί η πανίδα και χλωρίδα της, και χαιρετίσαμε όλοι μας την απόφαση αυτή της Πολιτείας. Τα κυκλοφορούντα πράγματι αγριογούρουνα στην Ηλειακή πλευρά του Καταφυγίου, είναι ελάχιστα γιατί όλα εξορμούν από την απέναντι όχθη του ποταμού Ερύμανθου (Αρκαδική πλευρά) και επανακάμπτουν εκεί. Φυσικά στην προστατευόμενη περιφέρεια του Καταφυγίου Φολόης, ούτε σπίτια ούτε καταστήματα υπάρχουν.

β. Από ότι γνωρίζουμε στην κτηματική περιφέρεια της Δίβρης, όπου υπάρχουν κάποιες λίγες καλλιέργειες  δεν προκαλούν ζημιές. Αντίθετα στην περιοχή του Κούμανι (δηλ. εκεί που διαμαρτύρονται) οι καλλιέργειες είναι ανύπαρκτες ή ελάχιστες και οι περισσότερες σε εκχερσωμένες παρανόμως περιοχές του θεσπέσιου δρυοδάσους που έχουν καταρημάξει οι ίδιοι οι διαμαρτυρόμενοι… Δηλαδή, αφού διαγούμισαν το δρυοδάσος τώρα ζητάνε όχι την προστασία του αλλά την προστασία των παράνομων εκτάσεων που απόκτησαν ως προϊόν των εγκληματικών ενεργειών τους!!...

γ. Επειδή είδαμε ως πρωταγωνιστή διώκτη των αγριογούρουνων τον πρόεδρο του Δασικού και  Πολιτιστικού Συλλόγου με επώνυμο ίδιο εκείνου που πέρυσι νοίκιασε τα εκχερσωμένα μέσα στο δρυοδάσος χωράφια του (με παχυλή αμοιβή μάλιστα) για την πραγματοποίηση του γνωστού καταστροφικού διαβόητου «Μουσικού Φεστιβάλ Φολόης» (που άφησε πίσω του θλιβερές εικόνες), θέλουμε να μάθουμε αν έχει κάποια σχέση. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε  το πράγμα παίρνει άλλες διαστάσεις. Περιμένουμε να μάθουμε.

Τέλος, καλούμε όλους τους καθύλην αρμόδιους (Δασαρχείο, πρώην Νομαρχία, Περιφέρεια, Δήμο Αρχ. Ολυμπίας κλπ), περιβαλλοντικούς Συλλόγους (μεταξύ αυτών και τον πλησίστιο «Ωλονό»), πολιτιστικούς Συλλόγους και ενεργούς πολίτες, ως και τα (πρόθυμα) ΜΜΕ να λάβουν θέση επί του σοβαρού αυτού θέματος.

Ο πρόεδρος του "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ"

Σωτήρης Σωτηρόπουλος

(εκδότης του περιοδικού «ΔΙΒΡΗ» και πρόεδρος της Κίνησης Πολιτών «ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΑΝΑΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ»)

Ο ΔΗΜΟΣ ΑΡΧ. ΟΛΥΜΠΙΑΣ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΜΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΚΟ ΤΗΣ ΛΑΜΠΕΙΑΣ, ΟΔΟΚΑΘΑΡΙΣΤΕΣ...

Το πρώτο Σχολικό Λεωφορείο που κυκλοφόρησε  στην Ελλάδα, σε Δημόσιο
Σχολείο ήταν το ανωτέρω που αγόρασε η ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ  ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ
ΕΝΩΣΗ ΔΙΒΡΙΩΤΩΝ, με χορηγίες συμπολιτών και φίλων και ΔΩΡΙΣΕ στο
Γυμνάσιο - Λύκειο Λαμπείας  το έτος 1998.

Ανήκουστο! Ο Δήμος Αρχ. Ολυμπίας πήρε το 

Σχολικό Λεωφορείο Λαμπείας για να μεταφέρουν εργάτες καθαριότητας…

            Συνέβη και αυτό. Τις τελευταίες ημέρες διαπιστώσαμε ότι λείπει το Σχολικό λεωφορείο από τη Λαμπεία που μεταφέρει από τα γύρω χωριά εδώ και 14 χρόνια τους μαθητές του Γυμνασίου- Λυκείου καθώς και του Δημοτικού Σχολείου Λαμπείας. Σε ερώτησή μας τι ακριβώς συμβαίνει, μας πληροφόρησαν ότι τώρα χρησιμοποιούν το Σχολικό Λεωφορείο για την μεταφορά από χωρίου εις χωρίον των νεοπροσληφθέντων «πενταμηνιτών-τετραωριτών» (με την γνωστή μέθοδο μέσω των ΜΚΟ) οδοκαθαριστών-στριών!!... Πέσαμε από τα σύννεφα μάλιστα, όταν είδαμε να χρησιμοποιείται για μεταφορά των μαθητών ένα μικρό λεωφορειάκι με συμβατικές και όχι κρατικές  πινακίδες που βάζει μέσα τα παιδάκια και τα στριμώχνει σα σαρδέλες!... (βλ. επισυναπτόμενη φωτογραφία)

Αυτό το λεωφορειάκι (με συμβατικές πινακίδες και όχι κρατικές) μεταφέρει στριμωγμένους
τώρα τους μαθητές, γιατί το Σχολικό χρησιμοποιείται για τη μεταφορά του "μπουλουκιού"
των οδοκαθαριστών του Δήμου, στα χωριά!!!...

            Η δική μας ευαισθησία, απορία, οργή και αγανάκτηση γίνεται μεγαλύτερη, γιατί εμείς (δηλ. η Ένωσή μας) είμαστε εκείνοι που με δικές μας θυσίες και χρήματα χορηγών συμπατριωτών και φίλων ΔΩΡΙΣΑΜΕ στο Γυμνάσιο – Λύκειο Λαμπείας το πρώτο Σχολικό λεωφορείο, το μοναδικό που κυκλοφόρησε σε Δημόσιο Σχολείο σε όλη την Ελλάδα πάλι με δική μας επιτυχή παρέμβαση το έτος 1998, στον τότε Υπουργό Μεταφορών (για του λόγου το αληθές βλ. άνω επισυναπτόμενη φωτογραφία).

            Τι να πούμε πλέον. Απλά αναρωτιόμαστε μήπως το «μορφωμένο μπουλούκι»  των ανά τας οδούς και ανά τας ρύμας περιφερόμενων οδοκαθαριστών, έχουν μεγαλύτερη παιδεία και αξία από την ανάγκη άνετης και ασφαλούς μεταφοράς των μικρών μαθητών μας…

Και ένα δεύτερο: Δεν προλάβαμε να καταγγείλουμε ότι έξω από το πρώην Δημαρχείο Λαμπείας σκουριάζει επί δυόμισι χρόνια και δεν χρησιμοποιείται, το ολοκαίνουριο απορριμματοφόρο αυτοκίνητο («σκουπιδιάρα») του πρώην Δήμου Λαμπείας, την επόμενη μέρα το εξαφάνισαν ως δια μαγείας!...

Ιδού!, το ολοκαίνουργιο απορριμματοφόρο, που επί δυόμισι (2 ,5) χρόνια έμενε
μέχρι πριν μια εβδομάδα στοιχειωμένο και σκούριαζε αχρησιμοποίητο  στη Δίβρη.

Όταν έγινε καταγγελία από αυτή εδώ την Ιστοσελίδα την επόμενη μέρα...

...εξαφανίστηκε (αναλήφθηκε!) ως δια μαγείας!

(βλ. σε σύγκριση τις δυο επισυναπτόμενες δυο φωτογραφίες)

Ηθικόν δίδαγμα: Και ο άγιος φοβέρα θέλει...

ΤΟ 137ο ΤΕΥΧΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ "ΔΙΒΡΗ", ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ ΤΑ 35α ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΤΟΥ...

Κυκλοφόρησε το 137ο τεύχος του

περιοδικού "ΔΙΒΡΗ"

Εξώφυλλο: Μια φετινή μαγευτική ποταμοπορεία στον μυθικό (παρ΄ αρχαίοις «λευκόεντα») ποταμό Ερύμανθο, στην περιοχή από παλιό γεφύρι Τρποτάμων μέχρι την πηγή «Βασιλική», στο κύριο κλάδο του ποταμού το λεγόμενο «Νουσαϊτικο ποτάμι».

To κύριο άρθρο με το εξώφυλλο: Χρόνος 1ος - Τεύχος 1 - ΟΚΤΩΒΡΗΣ ΄78

ΣΤΑ 35^α ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ «ΔΙΒΡΗ»

Από τον Οκτώβρη του 1978 μέχρι σήμερα!

Με τα εξής θέματα:

-Κύριο άρθρο. Από το 1^ο τεύχος του περιοδικού «ΔΙΒΡΗ» στα 35^α γενέθλιά του

-Εκ Βαθέων. Καλοκαίρι: Βουνό ή θάλασσα (Μαρία Αρβανίτη-Σωτηροπούλου)

-Ιστορικές Σελίδες. Το ιστορικό χωριό Δούκα (+ Γεώρ. Ιω. Αναστασόπουλος)

-Μήπως πρέπει να πάρουμε ….«στα χέρια μας» την ψυχή των χωριών μας

-Νέα από το Χωριό και την Πόλη

-Ντροπή!, καταργήσατε το Ιστορικό Ειρηνοδικείο Λαμπείας

-Ο χερ Φούχτελ σε ρόλο "παιδονόμου" απέναντι στους αιρετούς της Αρχ. Ολυμπίας

-Τρία συγκινητικά περιστατικά της 10ετίας του 1950 (αφήγηση Διαμαντής Αβραντίνης)

-Παραλειπόμενα… Η φετινή γιορτή στον Αγ. Παντελεήμονα (Αδαμάντιος Αστερίων)

-ΠΕΡΙΕΡΓΑ-ΣΧΟΛΙΑ («ο Διαπορών Σχολιαστής»

-«Πολιτιστικό» καλοκαίρι στα χωριά του Δήμου Αρχ. Ολυμπίας (περιοχή ορεινής Ηλείας)

-Για την «επαναθεμελίωση» της Αριστεράς (Λαοκράτης Βάσσης)

-Ηρωϊκή εκατόμβη θυσιών μιας διβριώτικης   οικογένειας

-Αφιέρωμα με εικόνες διβρώτη πεσόντος στην Μικρασιατική καταστροφή πριν 90 χρόνια

-Σελίδες από την εφημερίδα «ΟΡΕΙΝΗ ΗΛΕΙΑ» πριν 30 χρόνια

-Νέα από τη Δίβρη Β. Ηπείρου. Υπάρχει μειονότητα στην Αλβανία; (Παν. Μπάρκας)

-«Απανθίσματα» για τη Δίβρη από τον "ΝΕΟΛΟΓΟ ΠΑΤΡΩΝ", πριν 72-80 χρόνια

-Καλοκαιρινά φωτογραφικά στιγμιότυπα από το «Αυτόνομο Κρατίδιο της Δίβρης»

-Απ΄ όσα μας γράφουν… ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

-Δυο …«σημαδιακές» φωτογραφίες με διαφορά 40 χρόνων

-Με τον ποιητή Ηλία Σιμόπουλο «Ταξίδι στην Αρκαδία» (Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου)

-Από τον εορτασμό της Αγίας Άννας στη Σαντορίνη

-Συνδρομές-Συνεισφορές

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑ ΜΕΤΑ 45 ΧΡΟΝΙΑ...

Επιστροφή στην Αστυπάλαια
μετά 45 χρόνια!...

Γράφει  η Μαρία Αρβανίτη -Σωτηροπούλου

Το περίφημο και μοναδικό στα Δωδεκάνησα Κάστρο της "Αστροπαλιάς"
δεσπόζει περήφανο στην κορυφή του λόφου 

Την Αστυπάλαια τη γνώρισα μέσα από τις ζωντανές διηγήσεις του άνδρα μου. 1967 λίγο μετά την 21^ηΑπριλίου κι ενώ υπηρετούσε στην Αεροπορία, τον έστειλαν δυσμενή μετάθεση τμηματάρχη στο «Μετεωρολογικό Σταθμό» Αστυπαλαίας (απαγορευμένη τότε στρατιωτικά περιοχή) δηλαδή να υπηρετήσει σα γιατρός στο ραντάρ στην κορφή του Καστελάνο, το αγριοβούνι που δεσπόζει το Μέσα νησί. Βουνίσιος αυτός, βρέθηκε στο σκυλοπνίχτη Φίλιππο μετά από 36 ωρών ταξίδι ν’ αποβιβάζεται στην Αστυπάλαια, που τότε έβλεπε – αν έβλεπε - καράβι κάθε 15 μέρες. 

Η πόλη της Αστυπάλαιας αμφιθεατρικά χτισμένη με θέα στο λιμάνι

Από το παράθυρο του Κάστρου στο βάθος μέρος της Αστυπάλαιας στο "Γιαλό" 

Παρ’ ότι έτυχαν τα ελληνοτουρκικά, που τους κράτησαν σε επιφυλακή, χωρίς φαγητό για δυο μήνες αποκλεισμένους στην κορφή (25 χιλιόμετρα χωματόδρομος) με τους σμηνίτες να λιποθυμούν από την αγρύπνια στη σκοπιά μετά 16 ώρες και την παρηγοριά των ιταλικών τούνελ για την περίπτωση βομβαρδισμών, το νησί σημάδεψε τον άνδρα μου, αφού ήταν ο τόπος όπου έμαθε να κολυμπά και να τρώει ψάρια και δεν έπαυε να διηγείται αστεία ή συγκινητικά περιστατικά από τη συνάφειά του με τους ντόπιους, που περιέγραφε ευγενικούς και φιλόξενους.

Η "Χώρα" με το Κάστρο κορώνα της ,την ώρα της αισθησιακής ανατολής του ήλίου

Εμένα μ’ έδενε με το νησί ο σεισμός της 9 Ιουλίου 1956, που έζησα -σαν παιδί- τις καταστροφικές του συνέπειες στην πατρογονική μου γη, τη Σαντορίνη και με το τσουνάμι του κατάστρεψε και τη γειτονική Αστυπάλαια.

Οι περίφημοι μύλοι της Αστυπάλαιας (7-8 στη σειρά) στον αυχένα, όπου
υπάρχει και η πλατεία με το Ηρώον

Έτσι αποφασίσαμε για τα 40χρόνια γάμου μας, τέλος Σεπτέμβρη, να επισκεφθούμε το νησί που μέχρι τώρα ξέφευγε με μύριες προφάσεις από τις ταξιδιωτικές μας εξορμήσεις. Χάρη στο φίλο μου από το φέισμπουκ Κωσταντίνο, κλείσαμε αυτοκίνητο, που μας περίμενε παρκαρισμένο στο αεροδρόμιο με το κλειδί στη μηχανή και δωμάτιο με θέα, στο «Αγέρι», όπου η Γιάννα και ο Ηλίας μας έκαναν να νιώσουμε κυριολεκτικά σπίτι μας. Από το πρώτο βράδυ και κάθε βράδυ τρώγαμε στο ομώνυμο μεζεδοπωλείο τους, πεντανόστιμα και πάμφθηνα, και την ωραιότερη αστακομακαρονάδα, μετά την πρώτη που δοκιμάσαμε στη Σκύρο πριν από πάνω από 25χρόνια. 

Η ημέρα της επαιτείου των 40 χρόνων γάμου, γιορτάστηκε με μια
καταπληκτική αστακομακαρονάδα...

Ας σημειωθεί ότι παντού, όπου μας έβγαζε ο χωματόδρομος, το φαγητό ήταν νόστιμο και φθηνό. Τα αυτοκίνητα ελάχιστα, πολλά μηχανάκια όπου 2-3 άτομα φορτώνονται χωρίς κράνος, πολλά παιδιά που συντηρούν Γυμνάσιο και Λύκειο.

Το νησί Πεταλούδα, αν και ανήκει διοικητικά στα Δωδεκάνησα, γεωγραφικά ταυτίζεται με τις Κυκλάδες και μοιάζει σαν σφιχτοδεμένος φιόγκος με κόμπο το Στενό. 

Το νησί που μοιάζει με πεταλούδα στο πιο "Στενό" σημείο του, όπου
το βόρειο με το νότιο τμήμα του έχει μια λωρίδα μόλις 50 μέτρων!...

Απέραντες εκτάσεις φαιοκόκκινων βουνών, παράδεισος των γιδοπροβάτων...

Άνυδρο και με φαιοκόκκινα βουνά πυκνοκατοικημένα από φιλικά κατσικοπρόβατα και υπέροχους κλειστούς ή ανοιχτότερους κόλπους με υπέροχες ακρογιαλιές προς όλες τις κατευθύνσεις, έτσι που να βρίσκεις απάγκιο σε κάθε καιρό, συγκεντρώνει όλο τον πληθυσμό γύρω από την Χώρα και το Λιβάδι, που υδρεύονται από τη Λίμνη, που δημιουργήθηκε από το Φράγμα. Οι 800 περίπου μόνιμοι κάτοικοι ανάμεσά τους πολλοί εύποροι ευρωπαίοι και 18 εργαζόμενοι μετανάστες (με απαγόρευση κυκλοφορίας τη νύχτα- για λόγους ασφαλείας των ελλήνων πολιτών- όπως μας είπε ο αστυνόμος, λες και η εγκληματικότητα είναι αποκλειστικό προνόμιο των εργαζόμενων ξένων) το καλοκαίρι ξεπερνούν τους 8.000 γιαυτό και η ανοικοδόμηση ανθεί ακόμη και τώρα με την οικονομική κρίση. Οι δρόμοι μόνο στο κέντρο του νησιού είναι ασφαλτοστρωμένοι,οι υπόλοιποι χωματόδρομοι σε ανεβοκατεβάζουν σε βουνά και αναδεικνύουν τα ποικίλα πρόσωπα των ακτών και τα πολλά γύρω νησάκια που το στεφανώνουν. Η βορινή πλευρά συνήθως δέρνεται από τα ορμητικά κύματα, ενώ οι άνεμοι σφυρίζουν στις χαράδρες. 

Ο Αη Γιάννης ο Μακρύς

Ανεβήκαμε στον γραφικό αη Γιάννη το Μακρύ απέναντι από το κάστρο που λένε ότι κούρσεψε ο Μπαρμπαρόσσα. Για τους ντόπιους, το τοπίο περιγραφόταν δασωμένο με καταρράκτες. Για όσους όμως έχουν ζήσει στις Κυκλάδες θα πρέπει να ξέρουν ότι για τους ντόπιους κάθε συστάδα δένδρων αποτελεί «δάσος» και κάθε ξεροπόταμο, αποκαλείται Ποταμός. Έτσι μεγαλύτερο ενδιαφέρον στην περιήγησή σου στου χωματόδρομους του νησιού με τα ερειπωμένα σπίτια έχουν οι συναντήσεις με τους ευγενέστατους βοσκούς και τα διάσπαρτα ασβεστοκάμινα, που θυμίζουν μυκηναϊκούς θολωτούς τάφους, που τώρα έχουν υποβαθμιστεί σε μαντριά. Ας σημειωθεί ότι κάποτε η Αστυπάλαια προμήθευε με Ασβέστη όλα τα Δωδεκάνησα.

Τα άπειρα εγκαταλελειμμένα παλιά ασβετοκάμινα εν είδη θολωτών τάφων

Η Χώρα και το μερικά αναστυλωμένο Κάστρο της γλυκύτατη. Το Κάστρο των Querini χτισμένο το 1207 από τους βενετούς πάνω σε βυζαντινό, που πατάει σε αρχαία ακρόπολη δεσπόζει στο νησί και δένει τα φαιά τείχη με τις κατάλευκες εκκλησιές με τους γαλάζιους τρούλους που περιέχει.

Περιποιημένες, αρχιτεκτονικά κοσμήματα, εκκλησιές σε κυκλαδίτικο στιλ

Η Παναγιά μέσα στο Κάστρο της "Αστροπαλιάς"

 Οι εκκλησιές αφθονούν στο νησί όλες περιποιημένες και κάτασπρες ακόμη και στα πιο δυσπρόσιτα σημεία. Από το Κάστρο απολαμβάνεις τη θεαματικότατη ανατολή και τη νύχτα το φεγγάρι δένει αρμονικά με την ακολουθία των μύλων δίπλα στην πλατεία. Παρ’ ότι οι ντόπιοι μιλούν για τη διαφθορά του πολιτισμού που προκάλεσε ο τουρισμός,  οι κάτοικοι παραμένουν ευγενικοί και γενναιόδωροι. Στη νεόδμητη πλατεία δίπλα στους Μύλους συγκεντρώνεται η τουριστική κίνηση του νησιού με ωραία εστιατόρια, καφέ και μπαρ, ενώ η εμπορική κίνηση κατηφορίζει τον αμαξιτό προς το Γυαλό, που κάποτε ήταν το κέντρο. Στα ασβεστωμένα κουκλίστικα στενά του Κάστρου με τα γαλάζια μπαλκόνια και πορτοπαράθυρα γιαγιάδες γλυκοχαιρετούν και σε καλούν ακόμη «για καφέ». Στον κλειστό σα λίμνη κόλπο στο Βαθύ,συναντήσαμε έξω από την κλειστή ταβέρνα μια γριά, που κουτσαίνοντας τάιζε τις κοτούλες της και επίμονα μας πρόσφερε τα δυο αυγά, που μόλις μάζεψε. Αποδείχθηκε η ταβερνιάρισσα και μας τάισε νόστιμα και χορταστικά με ότι υπήρχε μπάζοντάς μας στην κουζίνα σα να μας ήξερε χρόνια. Το ίδιο και η δραστήρια οικοδέσποινά μας, η σχεδόν ετοιμόγεννη Γιάννα, που βάλθηκε ν’ αναζητεί τις παλιές γνωριμίες του άνδρα μου, -οι περισσότεροι ντόπιοι ήταν παιδιά ή εγγόνια των τότε φίλων- μέχρι που πέτυχε τον τραυματιοφορέα, που είχε παντρευτεί με ντόπια, όπως 7 ακόμη τότε σμηνίτες και άρχισαν να απαριθμούν με νοσταλγία τις ταλαιπωρίες της θητείας τους. Η στρατιωτική μονάδα της αεροπορίας έκλεισε το1975 και οι εγκαταστάσεις στο βουνό ρήμαξαν.

Ο Σωτήρης Σωτηρόπουλος επιστρέφει μετά 45 χρόνια (1967) στην κορυφή του
βουνού "Καστελάνο", όπου υπηρέτησε την πατρίδα. Αναθυμιέται και βλέπει
με θλίψη ότι απόμεινε από το ραντάρ και τις εγκαταστάσεις (και το ιατρείο)
από την θλιβερή εγκατάλειψη... Στο μέσο ένα από τα εκπληκτικά τούνελ που
είχαν κατασκευάσει οι Ιταλοί όταν κατείχαν τα Δωδεκάνησα.

Η θάλασσα -όπου και να κολυμπήσεις, ακόμη και στο Γυαλό μέσα στη Χώρα- αποτελεί μοναδική εμπειρία. Το Λιβάδι από ευφορότερη περιοχή τώρα έγινε από τις πιο πυκνοκατοικημένες , ενώ στο υπόλοιπο νησί οι παλιές αγροικίες ρημάζουν και τα Καμινάκια εξελίσσονται σε τουριστική πλαζ. 

Μια από τις όμορφες ακρογιαλιές στα "Καμινάκια"

Η Μαλτεζάνα -που το 1961!!! αναβαπτίσθηκε σε Ανάληψη!- μια αμμουδερή αγκαλιά κάτω ακριβώς από το αεροδρόμιο, με τα υστερορωμαικά μνημεία της από ορμητήριο μαλτέζων πειρατών μεταμορφώθηκε σε αγκυροβόλιο ιστιοφόρων.

Τη νύχτα με πανσέληνο η "Χώρα" με το φαντασμαγορικό Κάστρο

Από το Κάστρο θαυμάζεις μιαν από τις ωραιότερες ανατολές του Αιγαίου ενώ η πανσέληνος θαρρείς και δημιουργήθηκε για να στολίζει το φωτισμένο του περίγραμμα. Η Αστυπάλαια είναι προορισμός που δεν ξεχνάς. Αναγκαστικά θα επιστρέφεις, γιατί κρατά ένα κομμάτι της καρδιάς σου, όσα χρόνια κι αν περάσουν.