ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΝ «ΠΟΡΕΤΣΑΝΙΣΣΑ» και μια ενδιαφέρουσα «περιήγηση-αφήγηση» από 90χρονο βοσκό…

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΝ «ΠΟΡΕΤΣΑΝΙΣΣΑ» και μια ενδιαφέρουσα «περιήγηση-αφήγηση» από 90χρονο βοσκό…

           

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

            Τη φετινή χρονιά αποφάσισα να πάω ανήμερα το 15αυγουστο, μεγάλη γιορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (τη λεγόμενη «Λαμπρή του καλοκαιριού») στο μοναστήρι του Πορετσού, στην Παναγιά την «Πορετσάνισσα» ή «Γερμοτσάνισσα» η «Μεγαλομάτα» . Έχω και μια ιδιαίτερη προσωπική σχέση με αυτό το ιστορικό βυζαντινό Μνημείο που στέκει περήφανο από αιώνες, μέσα στα πανέμορφα άγρια βουνά των ανατολικών απολήξεων του Ωλονού (Ερύμανθου) ανάμεσα στα χωριά Πορετσό (νυν Αγράμπελα) και Γερμοτσάνι (νυν Πλατατανίτσα) του Ν. Αχαΐας (εκκλησιαστικά ανήκει στην Ιερά Μητρόπολη Ηλείας). 

Η η νότια πλευρά του ναού και το καλλίπετρο καμπαναριό, όπως το φωτογράφισε
το έτος 1956 (πριν 57 χρονια), ο Καθηγητής Ιστορίας της Αρχιτεκτονικής του ΑΠΘ
 κ. Αργύρης  Πετρονώτης σε μια αποστολή του εκεί από το Υπουργείο Πολιτισμού

Και η ιδιαίτερη δική μου σχέση, ξεκινά πριν από μια 30ετία περίπου όταν επισκέφτηκα την ιερά Μονή και βρέθηκα μπροστά σε κάποιους ηλεκτρολόγους, οι οποίοι μέσα στον πανάρχαιο ναό προσπαθούσαν να περάσουν τα καλώδια (τότε είχε πάει το δίκτυο ηλεκτροδότησης της ΔΕΗ) πάνω στις αγιογραφίες και τους απείλησα ότι θα φωνάξω την Αρχαιολογική Υπηρεσία και την Αστυνομία για την ιεροσυλία που έκαναν και εκείνοι σταμάτησαν το καταστροφικό τους έργο… Έκτοτε το ενδιαφέρον μου για τη Μονή υπήρξε συνεχές και αμείωτο, μέχρις ότου η …«βάσκανος» μοίρα το έφερε και πάλι να ασχοληθώ πλέον ως πρόεδρος του «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ» πολύ σοβαρά, έντονα και λίαν …επώδυνα με αυτό το Μοναστήρι, σε μια περιπέτεια που δεν θέλω εδώ να μπω σε λεπτομέρειες που πονούν και  εκπλήσσουν. Μόνο δυο λόγια, για να συνδέσω την φετινή μου επίσκεψη-προσκύνημα με το μικρό εκείνο πρόσφατο παρελθόν.

            Το έτος 2003, την εποχή των οικονομικών «παχειών αγελάδων» επί Υφυπουργείας Οικονομικών  του Ηλείου πολιτικού του ΠΑΣΟΚ κ. Δ. Γεωργακόπουλου βγήκε ένα μεγάλο σεβαστό κονδύλιο από εθνικά και ευρωπαϊκά προγράμματα (μαζί με το «αρχοντικό Πετραλιά» στη Δίβρη και τον Ξενώνα στο πρώην δημοτικό Σχολείο Μοστενίτσας) για την αναστήλωση-ανακαίνιση από τον ΕΟΤ του Μοναστηριού, με επικεφαλής επιβλέποντα τον σπουδαίο μηχανικό κ. Αγριαντώνη για την μετατροπή του σε Ξενώνα προσκυνηματικού τουρισμού που συνοδεύτηκε με μια απίθανη σύμβαση παραχώρησης λειτουργίας του μελλοντικού Ξενώνα στο τοπικό Πολιτιστικό Σύλλογο Αγραμπέλων (!!!). 

Η βόρεια πλευρά του ναού εξωτερικά, όπως είναι σήμερα

Και τα θαυμαστικά μπαίνουν, πρώτον γιατί δεν πρεβλέπετο ούτε μονόλεπτο για το ιστορικό καθολικό της Μονής που κινδύνευε να καταρρεύσει, και δεύτερον λειτουργία ως Ξενώνα πολυτελείας (με όλες τις σύγχρονες προδιαγραφές π.χ. ρεσεψιόν, αποδυτήρια προσωπικού, γραφείο Διευθυντού (sic!) κλπ, κλπ), όπου πουθενά δεν φαινόταν παρουσία μοναχών στη λειτουργία και διαχείριση του Ξενώνα, άρα στην ουσία παύση της συνέχειας του ιστορικού Μοναστηριού… Τότε η ΠΕΕΔ και το «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΒΡΗΣ» εκ καθήκοντος αντέδρασε έντονα, όχι βέβαια στη κατασκευή του προσκυνηματικού Ξενώνα, αλλά στη μετατροπή (έτσι έλεγε η σύμβαση) της Μονής σε Ξενώνα, δηλ. ουσιαστική διάλυση της Μονής και παραχώρηση της διαχείρισης σε ένα κοσμικό Σύλλογο, με πρωταγωνιστή ένα πρόσωπο εξ Αγραμπέλων που φιλοδοξούσε (και ακόμη φιλοδοξεί) να γίνει …Ξενοδόχος-Διευθυντής (!!), με ηχηρές υποσχέσεις για την δήθεν ανάπτυξη της περιοχής και άλλα τέτοια φληναφήματα…

Τα  πέριξ του ναού ανακαινισθέντα κελιά, με προδιαγραφές σύγχρονου πολυτελούς
Ξενώνα. Ευτυχώς (μετά παρέμβαση της ΠΕΕΔ)  εντολή του ΚΑΣ και του Υπουργού
 Πολιτισμού, οι αλλαγές έγιναν συμβατές ως ένα τυπικό Ορθόδοξο Μοναστήρι...

 Το αποτέλεσμα είναι νομίζω γνωστό, ο πρόεδρος του «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ» (δηλ. ο γράφων) εσύρθη στα δικαστήρια -και μάλιστα με μάρτυρες κατηγορίας ιερωμένους Πορετσού και Δίβρης-, καταδικάστηκε πρωτοδίκως σε κάποιες δεκάδες μήνες φυλακίσεων, οι οποίες ευτυχώς ήρθησαν στο Εφετείο με εκατέρωθεν (εννοώ της Ιεράς Μητροπόλεως Ηλείας και του Ηγουμένου της Μονής από τη μια και του ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ από την άλλη) με την αμοιβαία καταλλαγή, ειρηνική συνεννόηση και μακροθυμία. Όμως, και αυτό μετράει περισσότερο, με απόφαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (ΚΑΣ) και προσωπική απόφαση του τότε Υπουργού Πολιτισμού κ. Βουλγαράκη δόθηκαν αυστηρές εντολές που τηρήθηκαν, ώστε οι αναστηλωτικές εργασίες να μη αλλοιώσουν την φυσιογνωμία του Μνημείου και οι πρόσθετες εργασίες να είναι σύμφωνες με ένα τυπικό Ορθόδοξο Μοναστήρι. Και ήταν μια μεγάλη ικανοποίηση δική μας, γιατί αυτός ήταν ο μοναδικός σκοπός της δικής μας παρέμβασης.

            Σήμερα καμαρώνουμε, γιατί έγινε ένα αρχιτεκτονικό κόσμημα (δυστυχώς το Καθολικό της Μονής τώρα επισκευάζεται, με χρήματα από το ΤΑΣ, για τους σεισμούς) και η ευχή μας είναι να λειτουργήσει ο Ξενώνας ως καθαρά προσκυνηματικός, με διαχειριστές τους μοναχούς (όπως γίνεται σε όλα τα Μοναστήρια) και όχι με κοσμικούς, γιατί έτσι μπορεί να εξελιχτεί σε ένα σημαντικό πόλο έλξης ευλαβών προσκυνητών από όλη της Ελλάδα και όχι ως κλασσικό Ξενοδοχείο με ότι μπορεί αυτό να σημαίνει (άσε που τώρα με την κρίση, κλείνουν και Ξενώνες και κάθε είδους τουριστικά καταλύματα).

            Σε αυτό το σημείωμα δεν θα αναφερθούμε στη Μονή και την ιστορία της (άλλωστε έχουν γραφεί πολλά και από τον μακαριστό Μητροπολίτη Ηλείας Αντώνιο, τον ιστορικό συγγραφέα Τάσο Γριτσόπουλο και από τον εκπαιδευτικό εκ Δερβινής κ. Παναγιώτη Παπαθεοδώρου –βλ. εκτενές άρθρο στο περιοδικό «ΔΙΒΡΗ» τ. 125^ο, έτος 2009- και πολλούς άλλους). Εν συντομία, ο ιερός ναός είναι πανάρχαιο βυζαντινό Μνημείο, ίσως –κατά τον Μητροπολίτη Αντώνιο- του 10-11^ου αι. κτισμένος αρχικά από τον μοναχό Λουκά, μαζί με τον βυζαντινό ναό της Αγ. Τριάδας Δίβρης και το Ασκητήριο του Αγ. Ιωάννου στη Νουσά. Αλλά, ο ναός αυτός κοσμείται από τις εκπληκτικές αγιογραφίες των περίφημων εκ Ναυπλίου αγιογράφων αδελφών Μόσχων (που έγιναν τον ίδιο περίπου εποχή και στον ενοριακό ναό του Αγ. Δημητρίου Πορετσού) με δαπάνες του άρχοντα Σπύρου Κλωκόνη (θα αναφερθούμε εν ολίγοις παρακάτω). Η Μονή στη μακραίωνη πορεία της και οι μοναχοί της έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο σε δύσκολες φάσεις της ιστορικής διαδρομής της χώρας (1821, εμφύλιος κλπ) που δεν είναι του παρόντος.

            Αρκετά με το πρόλογο, ας έρθουμε στα φετινά.

15 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2013

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος χιλιάδες (κυριολεκτώ) ευλαβών (…και μη) προσκυνητών, συνέρρευσαν στο ιερό χώρο της Μονής για να παρακολουθήσουν την θεία λειτουργία με προεξάρχοντα λειτουργό τον Ηγούμενο της Άνω Μονής Δίβρης και της Παναγιάς της «Πορετσάνισσας» (καθότι τώρα είναι Μετόχι της Ι.Μ. Άνω Δίβρης) Επίσκοπο Ωλένης κ. Αθανάσιο και συλλειτουργούς τους ιερείς Πορετσού και Νουσάς. 

Η Αγία Τράπεζα στον αύλειο χώρο έξωθεν του ναού, όπου τελέστηκε με κατάνυξη
η θεία λειτουργία, χοροστατούντος του Ηγουμένου και Επισκόπου κ. Αθανασίου

Η λειτουργία έγινε με κατάνυξη, όχι μέσα στο ναό (επισκευάζεται) αλλά υπαιθρίως στον ωραίο εσωτερικό αύλειο χώρο με τη συμμετοχή πλήθους πιστών. Ο Ηγούμενος της Μονής και Επίσκοπος Ωλένης κ. Αθανάσιος Μπαχός και στο κεντρικό κήρυγμά του και στον καθιερωμένο ετήσιο απολογισμό των πεπραγμένων της μονής αναφέρθηκε και ενημέρωσε το χριστεπώνυμο πλήρωμα, για την δύσκολη οικονομική κατάσταση της Μονής (και ζήτησε ενίσχυση) αλλά και στην πρόοδο των εργασιών τόσο στα παραρτήματα ανακαίνισης από τον ΕΟΤ, που όπως είπε τα έργα δεν έχουν παραδοθεί ακόμη (μετά από 6-7 χρόνια!!) αλλά και τα έργα αποκατάστασης του καθολικού της Μονής συνεχίζονται. Και βεβαίως μίλησε για την ιερότητα της ημέρας και την εορτάζουσα Παναγιά την «Πορετσάνισσα».

Το χριστεπώνυμο πλήρωμα, παρακολουθεί με ευλάβεια την λειτουργία

Ευχάριστη έκπληξη ήταν η προσφώνηση, εκ μέρους του θεοφιλεστάτου Επισκόπου, της παρουσίας του γράφοντος που σηματοδοτεί τις καλές και πρέπουσες σχέσεις της Ιεράς Μητροπόλεως με το «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΒΡΗΣ» και την ΠΕΕΔ, παρά τις παρεξηγήσεις του παρελθόντος.

Επίσης μετά την ευλαβική λιτανεία και περιφορά της εικόνας έξωθεν του περιβόλου της Μονής και από το υπερυψωμένο πέτρινο βάθρο έναντι, ο Ηγούμενος κ. Αθανάσιος αναφέρθηκε και πάλι στα συνεχιζόμενα αναστηλωτικά έργα.  

Ο Ηγούμενος κ. Αθανάσιος μετά την λιτανεία, εκφωνεί ομιλία έξωθεν του ναού
για τα αναστηλωτικά έργα στη Μονή και πλέκει το εγκώμιον στον παρακείμενο
πρόεδρο του Συλλόγου Αγραμπελιωτών που θα διαχειριστεί τον Ξενώνα...

Εκεί, με έμφαση, έπλεξε το εγκώμιο στον πλησίον ευρισκόμενο πρόεδρο του Πολιτιστικού Συλλόγου Αγραμπέλων (όπως αναφέραμε ανωτέρω, τον προαλειφόμενο ως …επίδοξο Διευθυντή του Ξενώνα της Μονής, αν και όποτε λειτουργήσει) με την επισήμανση που προξένησε όχι καλή εντύπωση (σε μας και το ευλαβικό ακροατήριο), ότι ήταν ο κύριος υποκινητής και εκείνος που φρόντισε για την χρηματοδότηση και την δημιουργία από τον ΕΟΤ του έργου (!!!...). Ας είναι. Σεβαστή η άποψη του Ηγουμένου…

Έξωθεν της Μονής, υπήρχαν προς πώληση και εκλεκτά τοπικά προϊόντα, όπως το περίφημο τσάϊ του βουνού, φορμαέλλες κλπ, από ντόπιους κατοίκους. Επίσης στο ωραίο πάρκο (όπως έχουμε ξαναγράψει, αλλά εντελώς αναξιοποίητο) πλησίον της Μονής στα πλατάνια και το ποτάμι, διετίθεντο σουβλάκια και άλλα εδέσματα και ποτά για τους πανηγυριώτες.

Το ωραίο πάρκο, στα πλατάνια και το ποτάμι πλησίον της Μονής, όπου προσήλθαν
μετά την λειτουργία οι επισκέπτες-προσκυνητές για να συνευωχηθούν...

ΜΙΑ ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΑΦΗΓΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ «ΠΟΡΕΤΣΑΝΙΣΣΑΣ»,

από ένα 90χρονο βοσκό του Πορετσού…

            Ευτυχής συγκυρία στην προσκυνηματική μου επίσκεψη στο Μοναστήρι, ήταν η συνάντησή μου με ένα θαλερό γέροντα βοσκό από το Πορετσό 90χρονο, τον Αναστάσιο (Τάσο) Ηλιόπουλο ή «Χουσμερή» όπως τον αποκαλούν οι συγχωριανοί του…

Ο λεβεντόγερος 90χρονος βοσκός από το Πορετσό Αναστάσιος Ηλιόπουλος
που "περιηγήθηκε-αφηγήθηκε" με εξαιρετική δεξιότητα το περιεχόμενο του κειμένου

            Αυτός ο γέροντας, με άριστο μνημονικό και εκπληκτική ζωηράδα, στις λίγες ώρες που συζητήσαμε αποδείχτηκε ανεκτίμητο «αδαμαντορυχείο» γνώσεων γύρω από το Μοναστήρι, τις παραδόσεις και την ιστορία του όπως μεταδόθηκε από στόμα σε στόμα γενιές και γενιές. Και τι δεν μου είπε. Επειδή μάλιστα ο πατέρας του (και ο ίδιος,  νεαρό βοσκόπουλο) είχε τα «μοναστηριακά  πράματα» δηλ. τα γιδοπρόβατα της Μονής, γνώριζε και την παραμικρή πέτρα του μοναστηριακού συγκροτήματος και μου την περιέγραφε με γλαφυρότητα και αφηγηματική δεξιότητα.

-«Να βλέπεις, εκείνη την μεγάλη  πέτρα στα θεμέλια της εκκλησίας; Εκεί ήταν ένα πουρνάρι όπου ήρθε η θαυματουργή εικόνα της Παναγιάς και χτίσανε το Μοναστήρι…»

-«Εκεί στη γωνία, ανατολικά του ναού ήτανε το Σχολείο που μετά έγινε «Δεσποτικό» που ερχόταν ο Δεσπότης…»

-«Να εδώ, πάνω από την είσοδο ήταν ένα ψηλό κελί που είχε μάλιστα πάτερο από σπαρτίδα (σ.σ. είπε, με θαυμασμό), και ήταν έτοιμο να πέσει και τότε εγώ έβαλα μια ψηλή σκάλα κι έκαμα το σταυρό μου στην Παναγιά κι ανέβηκα με κίνδυνο και το έφτιαξα. Η Παναγιά με φύλαξε…»

-«Όταν την πρώτη φορά ο σεισμός κούνησε το Καμπαναριό, είπα τότε στον Ηγούμενο να ανέβω να το στερεώσω κάνοντας μια τρύπα με το αρίδι στο πουρί και να περάσω ένα σίδερο, αλλά δεν με άκουσε και έγινε ότι έγινε μετά…»

-«Άστα σου λέω, το Μοναστήρι είχε ολόκληρους γιούκους από ρούχα, απλάδια κεντητά, μπαντανίες, κιλίμια και άλλα πολλά. Να, τα κάμανε δεν έμεινε τίποτα…»

-«Αλλά όσοι φάγανε από την Παναγιά μας, και είναι πολλές οικογένειες που φάγανε, στο τέλος  γίνανε στάχτη και μπούλμπερη οι περιουσίες τους και οι ίδιοι…»

-«Η μάνα μου μας έλεγε, παιδιά μου, είμαστε 4 αδέρφια, από το Μοναστήρι να τινάζετε από πάνω σας και τη σκόνη (σ.σ. και έκανε την χαρακτηριστική κίνηση) και μεις όλοι προκόψαμε δόξα τω Θεώ…»

ΤΙ ΛΕΕΙ Η ΤΟΠΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ 

Μου είπε κι άλλα πολλά, ο μπάρμπα Τάσος, αλλά εκεί που ήταν απολαυστικός και γαλήνιος όταν μου αφηγήθηκε με ευλάβεια για την ιστορία της εικόνας της Παναγιάς της «Πορετσάνισσας», όπως διασώθηκε στην τοπική παράδοση και όπως την είχε ακούσει από τους γεροντότερους και συνέχισε.

-«Άκου λοιπόν, η εικόνα, όχι αυτή που είναι τώρα μέσα στην εκκλησιά, θα σου πω μετά. Η πρώτη εικόνα ήταν στις «Πόρτες» (στο Σανταμέρι) στον Κάμπο έξω από την Πάτρα. Από κεί η εικόνα έφυγε και πήγε και στάθηκε στα «Κωσταίϊκα» στην Τριταία και εκεί χτίστηκε το πρώτο Μοναστήρι στη χάρη της. Ύστερα έφυγε η εικόνα και πήγε και στάθηκε στο διάσελο μεταξύ Δερβινής και Πορετσού, εκεί που είναι σήμερα το εκκλησάκι της Πάνω Παναγιάς που γιορτάζει στις 23 Αυγούστου, κι εκεί χτίστηκε τότε ένα μικρό Μοναστηράκι. Και τελικά ήρθε εδώ σε αυτή την πέτρα που σου έδειξα που δίπλα ήταν ένα πουρνάρι και χτίσανε πολύ παλιά το Μοναστήρι που βλέπεις…»

-«Όπως σου είπα, η πρώτη εικόνα που εγώ τη θυμήθηκα καλά ήταν άλλη από αυτή που είναι σήμερα. Τη θυμάμαι σαν τώρα, ήταν μελαχρινή και πολύ αυστηρή και γύρω-γύρω είχε ασήμι. Δυστυχώς, την πήρε ένας Ηγούμενος για να την χρυσώσει δήθεν, και όταν την έφερε είδαμε ότι ήταν άλλη. Μάλιστα, εγώ ο ίδιος μπροστά του με το σουγιά έξυσα στην άκρη το χρυσωμένο μέρος και του είπα, δεν βλέπεις ότι από κάτω είναι νίκελο… Ακόμη, η πρώτη εικόνα που ήρθε από μακριά είχε στο κάτω μέρος ένα χερούλι όπως είναι η άκρη του ραβδιού για να την πιάνουν, ενώ αυτή που φέρανε δεν το είχε και του το είπα του Ηγούμενου, χωρίς να μου απαντήσει…»

-«Κάνει θαύματα η Παναγιά μας, θυμάμαι όταν έπεσε ακρίδα στο χωριό και έβγαλαν λιτανεία την εικόνα οι ακρίδες έπεφταν πάνω της νεκρές και ξολοθρεφτήκανε.. Θυμάμαι ακόμη ένα θαύμα που έγινε καλά ένας χωριανός που είχε σαλέψει… Γιαυτό βλέπεις και έρχεται να προσκυνήσει τόσος κόσμος…»

Ο ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΧΟΝΤΑ «ΣΠΥΡΟ ΚΛΩΚΟΝΗ» ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΡΕΤΣΟ…

            Ο μύθος του φτωχού Κλωκόνη από το Πορετσό, που τον έκανε άρχοντα ο Πασάς της Τρίπολης είναι λίγο πολύ γνωστός (τον έχουμε γράψει κι εμείς παλιότερα στο περιοδικό «ΔΙΒΡΗ» από διήγηση του Τάκη Αθανασόπουλου-«Γυφτοτάκη», τον γράφει και ο Δερβιναίος συγγραφέας Π. Παπαθεοδώρου στο βιβλίο του και αλλού αναφέρεται). Όμως η αφήγηση του μπάρμπα Τάσου Ηλιόπουλου ήταν περισσότερο εντυπωσιακή και θα προσπαθήσω όσο μπορώ πιο πιστά να την αποτυπώσω.

-«Που λες, εκείνη τη εποχή επί Τουρκοκρατίας οι δικοί μας αντάρτες-αγωνιστές κυνηγούσαν εδώ στο Πορετσό τους τούρκους και τους ξεμπουντούλωσαν. Κάπου ξέμεινε μέσα στο χωριό ένα μικρό τουρκόπουλο και το κακόμοιρο κρύφτηκε, το είδε ο χωριανός ο Σπύρος ή Σπιλιώτης Κλωκόνης, το λυπήθηκε και το περιμάζεψε… Η γυναίκα του όμως δεν το ήθελε τον μάλωνε συνέχεια και του έλεγε «τι το φυλάς το παλιόσκυλο», «τι το φυλάς το παλιόσκυλο», να το παραδώσεις. Όμως ο Κλωκόνης της έλεγε «σώπα γυναίκα, κάνε το καλό και ρίχτο στο γιαλό». Έτσι το περιποιήθηκε το παιδάκι και όταν δόθηκε η ευκαιρία και πέρασε από το Πορετσό ένα τούρκικο απόσπασμα με τρόπο χωρίς να τον δούν τους έδωσε το παιδάκι… Πέρασαν τα χρόνια, το παιδάκι αυτό έγινε μέγας και τρανός, πρώτος Πασάς στη Τρίπολη, αλλά θυμόταν την ευεργεσία και το καλό που του είχε κάνει ο άνθρωπος από το Πορετσό. Έστειλε λοιπόν στο Πορετσό, μια αντιπροσωπία δικών του αξιωματούχων από την Τρίπολη πάνω στα άλογά τους και ένα αδειανό μουλάρι και τους είπε: Θα πάτε στο χωριό θα μαζέψετε τους χωριανούς και θα λέτε συνέχεια «τι το φυλάς το παλιόσκυλο», «τι το φυλάς το παλιόσκυλο».. και όποιος δείτε ότι θα θυμηθεί κάτι και αντιδράσει να μου τον φέρετε εδώ. Πράγματι, μάζεψαν τους χωριανούς και επαναλαμβάνοντας τη φράση ο γερο Σπύρος Κλωκόνης, θυμήθηκε τα λόγια που έλεγε η γυναίκα του και τους πλησίασε… Τότε τον βάλανε στο μουλάρι και μια και δυο στην Τρίπολη. Εκεί ο Πασάς συγκινημένος που ξανάδε τον σωτήρα του τον αγκάλιασε, τον περιποιήθηκε και αφού τον φόρτωσε καλούδια, του παραχώρησε το δικαίωμα να εισπράττει τον φόρο την «δεκάτη» από τα γύρω χωριά, και τον ρώτησε τι άλλη χάρη θέλει να του κάνει. Και εκείνος αμέσως του είπε, θέλω να φτιάξεις το γεφύρι στο ποτάμι, την Εκκλησιά στο χωριό και να μεγαλώσεις το Μοναστήρι… Έτσι και έγινε, και το γιοφύρι έγινε και ο ενοριακός ναός του Αγίου Δημητρίου στο Πορετσό έγινε και μεγάλωσε το Μοναστήρι… Αν, προσέξεις, η από δώ πλευρά του τοίχου είναι προσθετή και δεν έχει αγιογραφίες, έγινε τότε επί Κλωκόνη. Πρέπει να δεις που γράφει στην πέτρα και η επιγραφή «έγινε με δαπάνη του άρχοντα Κλωκόνη»…

            Και πράγματι, υπάρχει τέτοια επιγραφή που επιβεβαιώνει τον μύθο και την παράδοση. Η κτιτορική επιγραφή πάνω στην κυρία είσοδο του ναού είναι μας πληροφορεί πότε «ΑΝΙΣΤΟΡΗΘΙΗ» 

Η κτιτορική επιγραφή που βρίσκεται μέσα στον ιστορικό, αγιογραφημένο Ναό

το έτος 1614 ο ναός με δαπάνες το Σπυλιώτη ή Σπύρου Κλωκόνη και του αδερφού του Δημητρίου.  Μάλλον πρέπει να θεωρείται βέβαιον ότι τους περίφημους αγιογράφους αδελφούς Μόσχους από το Ναύπλιο θα πρέπει να τους πλήρωσε για καλά γύρω στα 1600 μ.Χ. (17^ος αι.) ο άρχοντας ευεργετηθείς Σπύρος Κλωκόνης από το Πορετσό.

            Εδώ τελείωσε η συναρπαστική αφήγηση του γερολεβέντη με την κλίτσα Αναστάσιου Ηλιόπουλου από το Πορετσό (Αγράμπελα), χωριό του ιστορικού «πρώην  Δήμου Λαμπείας» (1833-1912), που μαζί με το Γερμοτσάνι (Πλατανίτσα) πριν μερικές δεκαετίες υπήχθησαν στον Νομό Αχαΐας, ενώ το ιστορικό Μοναστήρι της Παναγιάς της «Πορετσάνισσας» ανήκει στην εκκλησιαστική δικαιοδοσία της Ιεράς Μητρόπολης Ηλείας.

Υπήρξε όταν χαιρετιστήκαμε, η υπόσχεση να ξανά γίνει η κουβέντα  με τον Πορετσάνο λεβεντόγερο, εν ευθέτω χρόνω για περισσότερες και πλέον ενδιαφέρουσες ιστορίες και πληροφορίες για το χωριό του και την περιοχή μας.