ΛΑΜΠΗΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ ή «Χαρακτήρας» ή «Φουρτούνης» ή «Ορνίας»!...

Ο Λάμπης Σωτηρόπουλος με την  σύζυγό του Διαμαντούλα Παπαρώδη (από τα
Τσίπιανα) στην πρώτη φωτογραφία ως νιόπαντροι το έτος 1936... 

ΛΑΜΠΗΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ

ή «Χαρακτήρας» ή «Φουρτούνης» ή «Ορνίας»!...

Και δυο τρία συγκινητικά περιστατικά από τη ζωή του.

            Έτσι, μου ήρθε αυθόρμητα. Να γράψω κάτι για τον προ 17 ετών (1910-1996) απελθόντα από τον μάταιο τούτο κόσμο πατέρα μου Χαράλαμπο Γεωργίου Σωτηρόπουλο. Δυο ήταν οι αφορμές. Η πρώτη, μία άκρως συγκινητική διήγηση μιας Γκρουσταδιώτισσας γειτόνισσας και η άλλη μια εσωτερική ανάγκη και παρόρμηση που είχα σα γιος που αδίκησα τον πατέρα μου, όσο ήταν εν ζωή και θα εξηγηθώ παρακάτω και για τα δυο.

Μια οικογενειακή φωτογραφία το 1916. Ο "πάτερ φαμίλιας" Γιώργης Π. Σωτηρόπουλος
 δίπλα του η μητέρα του Θεώνη, η σύζυγός του Μαρία το γένος Σκανδάμη
(κόρη του Ειρηνοδίκη Ηρώδη Ιωαννίδη) και τα παιδιά τους. Επάνω ο Πάνος, στη μέση
(με τα ναυτικά) ο Λάμπης και η Βάσω. Κάτω η Φρόσω, ο Θεοδόσης και η Νίτσα

          Λοιπόν, πρώτα από όλα θα κάνω γνωστό στους φίλους αναγνώστες γιατί ο πατέρας μου Λάμπης είχε τρία (όχι ένα, ως συνήθως) παρωνύμια ή προσωνύμια κοινώς λεγόμενα «παρατσούκλια» για τα οποία πολύ μικρός ντρεπόμουνα και θύμωνα όταν άκουγα να τον αποκαλούν έτσι, πλην αργότερα αλλά και τώρα που διάβηκα τον Ρουβίκωνα των 70 ενιαυτών (ετών) νοιώθω τόσο περήφανος για τις προσωνυμίες αυτές...

            Μία μία από αυθεντικές και αξιόπιστες πηγές.

            Η πρώτη είναι αυτή, Λάμπης ο «Χαρακτήρας»: (διήγηση από την αείμνηστη συγγραφέα Μαρία Μπόνη, το γένος Πορετσάνου κόρη του Σχολάρχη Μπόνη). Ο μαθητής του Σχολαρχείου Δίβρης Λάμπης Σωτηρόπουλος, ήταν ο καλλίτερος στην τάξη  στα μαθηματικά, αλλά και ως χαρακτήρ ήτο «τύπος και υπογραμμός» και ο  σπουδαίος Σχολάρχης Δίβρης αείμνηστος Μπόνης τον αποκαλούσε «Χαρακτήρα»... Και του έμεινε από τότε.

            Η δεύτερη είναι αυτή, Λάμπης ο «Φουρτούνης»: (διήγηση από τον εξάδελφό του, συνομήλικο και συμμαθητή του στο Σχολαρχείο Δίβρης, πρωτοδιβριώτη αείμνηστο Νίκο Σωτηρόπουλο). Από μικρός ο Λάμπης Σωτηρόπουλος, ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση ασχολήθηκε και μάλιστα με επιτυχία με το εμπόριο. Η πρόοδος που είχε στον τομέα αυτό από νεαρή ηλικία, έκανε πολλούς διβριώτες να τον θαυμάζουν και για έπαινο του έλεγαν ότι «μοιάζεις ίδιος ο Φουρτούνης»... Ο Ιωάννης Φουρτούνης ήταν ένας δραστήριος διβριώτης μεγαλέμπορος της Πάτρας που μάλιστα ήταν ο ιδρυτής το 1928 και πρώτος πρόεδρος του «Συλλόγου των εν Πάτραις Λαμπειέων ¨η Αγία Τριάς¨». Έτσι του έμεινε και το δεύτερο «παρατσούκλι», ο «Φουρτούνης».

Ο Λάμπης Σωτηρόπουλος, στρατιώτης στον πόλεμο του 1940.
Ως πατέρας 2 μικρών παιδιών και με την ομόφωνη ψηφοφορία
των διβριωτών συστρατιωτών του (τότε τους συχωριανούς τους έβαζαν στον
ίδιο λόχο) έμεινε στα μετόπισθεν στους φούρνους επισιτισμού,
όπου έμαθε και την τέχνη του φούρναρη, ενώ οι υπόλοιποι πήγαν στο μέτωπο...

            Για την τρίτη προσωνυμία,  Λάμπης ο «Ορνίας»: Εδώ, δεν μπόρεσα να μάθω τίποτα. Ποιος ξέρει τι ήθελαν να πούνε οι διβριώτες με αυτό το «παρατσούκλι»...

            Πάντως το επικρατέστερο, που μάλιστα λόγω της εμπορικής δραστηριότητας του ήταν γνωστό σε Πύργο, Πάτρα και Αμαλιάδα, ήταν ο «Χαραχτήρας»...

            Τώρα, με την ευκαιρία και με αφορμή όπως είπα την συγκινητική διήγηση μια γειτόνισσας που μου αποκάλυψε μετά από 40 τόσα χρόνια μια κρυφή πλευρά του χαρακτήρα και του μεγαλοψυχισμού του πατέρα μου. Ο οποίος δεν ήταν εκδηλωτικός και σπάνια ή σχεδόν ποτέ, μας ανέφερε τέτοια γεγονότα που τον ανεβάζουν στο έβδομο ουρανό, που κι εγώ σα γιος του δεν είχα διαβλέψει και εκτιμήσει την πλευρά αυτή, γιαυτό και είμαι απολογητικός ότι στον τομέα αυτό τον αδίκησα... Ας είναι.

            Τι μου διηγήθηκε με φανερή συγκίνηση η γειτόνισσα Κ.Π. (για λόγους ευνόητους δεν γράφω το όνομά της, ούτε η ίδια θα το ήθελε):

            - θέλω να σου πω κάτι Σωτηράκη (σ.σ. έτσι ακόμη με αποκαλούν στη γειτονιά μου) γιατί έχω μεγάλη υποχρέωση στο μακαρίτη τον πατέρα σου, ας αναπαύεται η ψυχούλα του εκεί που είναι.... Εγώ ήμουν από άλλο χωριό και είχα μείνει στη Δίβρη, με το νεογέννητο παιδί μου γιατί ο διβριώτης άνδρας μου δούλευε μακριά στην πόλη σε σκληρή οικοδομική δουλειά. Τόφερε η κακιά μοίρα και ό άνδρας μου τραυματίστηκε πολύ βαριά στο κεφάλι, μπήκε στο Νοσοκομείο και μαθεύτηκε ότι οι γιατροί δεν του έδιναν ζωή... Μέσα στην στενοχώρια μου, πήγα στο μπακάλη της Δίβρης που συνήθως ψώνιζα με τα λεφτά που έστελνε ο άνδρας μου να πάρω γάλα για το παιδί που πείναγε κι έκλαιγε, αλλά λεφτά δεν είχα. Και τότε, γυρίζει και μου λέει ο μπακάλης (όνομα και μη χωριό):«Άκου, Κ ο άνδρας σου, λένε, ότι δεν θα ζήσει και εγώ δεν θέλω να χάσω τα λεφτά μου, δεν μπορώ να σου δώσω γάλα». Μου ήρθε ο ουρανός σφοντύλι, τι να κάνω ήμουν σχεδόν ξένη στο χωριό το παιδί πείναγε, μια και δυο πάω με ντροπή στον πατέρα σου. Του λέω το και το κυρ Λάμπη, απελπισμένη. Αμέσως ο άνθρωπος αυτός χωρίς δεύτερη κουβέντα μου λέει: «Πήγαινε χριστιανή μου στο σπίτι σου κι εγώ θα σου φέρω επάνω και γάλα και ότι άλλο θέλεις και λεφτά δεν θέλω τώρα, όταν γίνει καλά ο άντρας σου, μου τα δίνει...». Αυτό ήταν, ο πατερούλης σου μου έσωσε το παιδί θος΄ συγχωρέστον». Έτσι  τέλειωσε η διήγηση, συγκινημένη η γειτόνισσα, βουρκωμένος εγώ αποχώρησα χωρίς να πω τίποτα. Ήταν για μένα ένας μέγας συγκλονισμός και μαζί ένα μάθημα. Να σημειώσω, ότι το παιδί που είχε ανάγκη το γάλα, και εκλιπαρούσε η μάνα να της δώσουν μέχρι που να γίνει καλά ο άντρας της, σήμερα είναι ένας αξιόλογος επιστήμονας και προκομμένος συμπολίτης.

Και μια τελευταία φωτογραφία του Λάμπη Σωτηρόπουλου, την ημέρα
της βάφτισης του τελευταίου εγγονού του Χαράλαμπου Ρώδη Σωτηρόπουλου,
ικανοποιημένος γιατί πήρε το όνομά του...

            Αφού το ξεκίνησα, ας πω δυο ακόμη παρόμοια περιστατικά όχι με λεπτομέρειες (δεν είναι τώρα κατάλληλος ο χρόνος και ο χώρος) που μου δηγήθηκαν, επίσης με συγκίνηση μετά πολλά χρόνια. Το ένα μου διηγήθηκε ο μακαρίτης τώρα Καρυανο-Αγορίσιος Δ.Δ. που όταν βρέθηκε στην ανάγκη για κάποια χρήματα να πάει στην Αθήνα την πρώτη γυναίκα του που είχε καρκίνο, γύρισε συγγενείς και παράγοντες της Δίβρης να του δώσουν κάποια δανεικά αλλά όλοι του αρνήθηκαν και μόνο ο Λάμπης του έδωσε... Το δεύτερο μου δηγήθηκε ο γιος του μακαρίτη Περαμαχαλιώτη Γ.Α. που βρέθηκε κι αυτός σε μεγάλη ανάγκη και απευθύνθηκε σε μεγαλέμπορους στενότατους συγγενείς του στη Δίβρη να τον δανείσουν, εκείνοι αρνήθηκαν.. Τότε πήγε στο Λάμπη και του ζήτησε δειλά-δειλά δανεικά κάποια χρήματα, κι εκείνος αμέσως τον διευκόλυνε... Από τότε και σε όλη την υπόλοιπη ζωή του ο μπάρμπα Γ. δεν έφυγε ποτέ από πελάτης στο μαγαζί του Λάμπη Σωτηρόπουλου.

            Τελειώνοντας ζητώ συγνώμη, για την δημόσια αφήγηση και προβολή των οικογενειακών μου ανωτέρω περιστατικών... Αλλά τα χρόνια περνάνε. Ας αφήσω κι εγώ κάτι για το καλό μου πατέρα, που ποτέ δεν φανέρωνε τα αισθήματά του και τις κρυφές ενέργειές του, σε μας τα παιδιά του...

Από κει ψηλά που μας θωρεί, ίσως με συγχωρήσει γιαυτή την από βάθους καρδιάς ομολογία...