Η «ΖΩΣΑ ΙΣΤΟΡΙΑ» ΤΗΣ ΔΙΒΡΗΣ ΜΕ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ: Ανοίγουμε τον Φάκελο-«Αδαμαντορυχείο» του Νίκου Σωτηρόπουλου

Η «ΖΩΣΑ ΙΣΤΟΡΙΑ» ΤΗΣ ΔΙΒΡΗΣ ΜΕ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ

Ανοίγουμε τον Φάκελο-«Αδαμαντορυχείο» του Νίκου Σωτηρόπουλου, για τη ζωή και τη δράση του «ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΛΑΜΠΕΙΕΩΝ ¨Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ¨» (1951-1967)

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Ήρθε πλέον το πλήρωμα του χρόνου, να πραγματοποιήσω ένα όνειρό μου, αλλά και μια επιθυμία δεκαετιών. Να φέρω στην δημοσιότητα ένα μεγάλο θησαυρό που μου άφησε ως πνευματική κληρονομιά, ένας μεγάλος ευπατρίδης που δίκαια είχε αποκτήσει τον τίτλο του «πρωτοδιβριώτη», ο σπουδαίος  Νίκος  Γεωργ. Σωτηρόπουλος που άφησε αυτόν το μάταιο κόσμο το έτος 1999, σε ηλικία 89 ετών.

Ελπίζω να μη σπεύσουν κάποιοι να συσχετίσουν την «προβολή» του ονόματος αυτού με την συγγένεια που είχα μαζί του (δεύτερος εξάδελφος του πατέρα μου) γιατί θα αστοχήσουν. Όσο εξέδιδα το περιοδικό μου «ΔΙΒΡΗ», πλειστάκις από τις στήλες του είχα γράψει για το σπουδαίο αυτό συμπολίτη και κυρίως  για το έργο που προσέφερε από τις θέσεις και αξιώματα που του έδιδαν οι απανταχού διβριώτες στους πολιτιστικούς Συλλόγους της Δίβρης (Πρόεδρος του «Συνδέσμου των εν Αθήναις Λαμπειέων» 1951-1975, 

Ο Πρόεδρος του "Προοδευτικού Συνδέσμου Νέων Δίβρης"
Νίκος Σωτηρόπουλος στο μέσον το 1935, με τα μέλη του ΔΣ
εκατέρωθεν. Αριστερά Δ. Τσίγκανος, Ιω. Αλεξανδρόπουλος.
Κ. Πορετσάνος, Αν. Σκανδάμης, Ν. Τσουρούλας, Κ. Κοσμάς. 

Πρόεδρος του «Προοδευτικού Συνδέσμου Δίβρης» 1935-1936), όσο και από τη θέση του στη Δημόσια Διοίκηση (Διευθυντής της Στατικής Υπηρεσίας Ελλάδος, πάρεδρος στο ΑΣΔΥ) για τις ποικίλες ευεργεσίες και ανιδιοτελείς εξυπηρετήσεις σε συμπολίτες μας διβριώτες και ορεινούς Ηλείους...

Δεν είναι αυτός ο σκοπός τους σημειώματος αυτού. Εμείς ευγνώμονες για αυτή την μεγάλη προσφορά στη γενέτειρά του Δίβρη, αποδώσαμε την ελάχιστη Τιμή κι Ευγνωμοσύνη με το στήσιμο της προτομής του που κοσμεί τον προαύλιο χώρο του «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ» 

και γράψαμε στη βάση «αρχαίοις γράμμασι» με λακωνικό τρόπο, το ανεκτίμητο έργο του και την προσφορά του στην πατρώα Γη. Άλλος είναι ο  σκοπός αυτών που θα γράψω και να δημοσιεύσω σε συνέχειες στο προσωπικό μου Ιστολόγιο, αφού το περιοδικό «ΔΙΒΡΗ» (όπου θα ήταν πολύ καλύτερα) δεν κυκλοφορεί προς το παρόν για τους γνωστούς λόγους....

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ, Ο «ΦΑΚΕΛΟΣ ΑΔΑΜΑΝΤΟΡΥΧΕΙΟ»

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ Γ. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ;

            Θα ήταν βέβαια, πολύ καλύτερα και πιο σωστά να είχαμε προς γνωστοποίηση ή δημοσίευση εμείς ή κάποιοι άλλοι, τα επίσημα Αρχεία του «Συνδέσμου των εν Αθήναις Λαμπειέων  ό Αγ. Παντελεήμων¨». Αλλά φευ!.... Τέτοια Αρχεία που είναι η ζώσα ιστορία της γενέτειρας Δίβρης και της μεγάλης παροικίας των Διβριωτών της Αθήνας, δεν υπάρχουν πουθενά!!!... Και τούτο γιατί οι «κληρονομήσαντες» τον Σύνδεσμο (έχω γράψει με ποιο τρόπο και δεν θέλω να επανέλθω) του άλλαξαν το έτος 1977 το όνομα σε «ΣΥΛΛΟΓΟ ΔΙΒΡΙΩΤΩΝ ΑΘΗΝΑΣ» και το πλέον τραγικό και αποτρόπαιο «του άλλαξαν τα φώτα», δηλαδή εξαφάνισαν όλο, μα όλο, το πλούσιο και ανεκτίμητο Αρχείο του επί 26 ολόκληρα χρόνια (με ένα διάλλειμα την εποχή της Χούντας) δράσαντος Συνδέσμου!!!... Βέβαια, πέρα από την εξαφάνιση και καταστροφή του Αρχείου του «Συνδέσμου» (1951-1967) που ως εκ θαύματος διασώθηκε ευτυχώς ένα μέρος του, εξαφανίστηκε τελείως (ούτε ίχνος δεν υπάρχει) και για το διάστημα της διετίας 1975-1977, όπου εκλέχτηκα και θήτευσα εγώ, ο γράφων, πρόεδρος του «Συνδέσμου»...

 Και εξαφάνισαν ή κατέστρεψαν ολοσχερώς αυτό τον πολύτιμο πατριωτικό θησαυρό, χωρίς να δίνουν κάποια επαρκή  εξήγηση. Άλλοι μας είπαν ότι πλημμύρησε το Γραφείο του ΣΔΑ (που ήταν στον τρίτο όροφο πολυκατοικίας...), άλλοι ότι κατέβασαν στο πεζοδρόμιο ολόκληρο το φοριαμό με το Αρχείο για να μετακομίσουν και κατά λάθος το πήρε ένα σκουπιδιάρικο του Δήμου Αθηναίων (sic!)... Όχι μόνο γελοίες και αστείες δικαιολογίες αλλά και έλλειψη στοιχειώδους σεβασμού στην κρίση καi το νου του κάθε συμπατριώτη. Αλλά, αλλά....

Ο «ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΟΣ»....

            Αλλά, «θεός της Δίβρης» άλλα κελεύει!... Ο άνθρωπος που είχε ορκιστεί από τότε που είδε το πρώτο φως μέχρι την τελευταία του πνοή, ο Νίκος Γ. Σωτηρόπουλος, είχε προβλέψει φαίνεται τον επερχόμενο «Αρμαγεδδώνα» και την καταστροφή κάθε ιστορικού, πολιτιστικού-μορφωτικού στοιχείου  που υπήρχε μέσα στα Αρχεία του Συνδέσμου. Ο Νίκος Σωτηρόπουλος μου άφησε μαζί με άλλα πολύτιμα, ως «πνευματική παρακαταθήκη» τρεις κούτες με τους επί μέρους Φακέλους που το χαρακτηρίζω ανεκτίμητο «αδαμαντορυχείο»... Και δεν ξεχνώ δια βίου την τιμή αυτή.

Τι περιέχουν αυτοί οι Φάκελοι; Περιέχουν αντίγραφα ή σε φωτοτυπίες ή τα αρχικά «Σχέδια» (χειρόγραφακαι  στη γραφομηχανή) με τόσες και τέτοιες λεπτομέρειες που εκπλήσσουν!... Πλήρη τα Πρακτικά με όλες τις υπογραφές των μελών, Αλληλογραφίες με τα Σχολεία, την Κοινότητα Διβρης, με Κρατικές Υπηρεσίες, με Ομογενείς, με προσωπικότητες, Συμβόλαια Αγοράς της «Αγροτολέσχης» και του οικοπέδου του Υγειονομικού Σταθμού κλπ, κλπ. Άπειρα και ενδιαφέροντα αντίγραφα.

            Αν έχουμε υγεία και όρεξη, θα δείτε «πράματα και θάματα» που εμείς οι συνεχιστές του προέδρου του «Συνδέσμου» και των άλλων συνεργατών του φιλοπόλιδων διβριωτών (γιατί εμείς είμαστε οι πραγματικοί συνεχιστές, γιατί οι «νόμιμοι κληρονόμοι» ...ξεπούλησαν ό,τι πήραν, ό,τι βρήκαν και ...εκσυγχρόνισαν την «κληρονομιά» -κατά τη δική τους άποψη, πατριωτική, κομματική κλπ), εμείς είμαστε ελάχιστοι, νάνοι  μπροστά σε αυτούς τους γίγαντες του πατριωτισμού και της ανιδιοτελούς προσφοράς . Δεν ξέρω, αν θα προλάβω (από πλευράς χρόνου, τεχνικών δυσχερειών ή άλλων γεγονότων) να ενημερώσω τους συμπολίτες μου για όλο το περιεχόμενο των Φακέλων... Θα γίνει η προσπάθεια, αν και δεν  είμαι βέβαιος ότι θα δώσω  όλο αυτό τον πλούτο της «πατριωτικής ψυχής», ούτε είμαι βέβαιος ότι (μέσα από το διαδίκτυο, Ιντερνέτ) θα το δουν οι όλοι οι συμπατριώτες...

ΤΙ ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ, ΣΗΜΕΡΑ;

            Είναι μια μοναδική ευκαιρία να «ψηφιοποιήσουμε» ηλεκτρονικά τα έγγραφα-ντοκουμέντα αυτά, για μια μελλοντική (αν ξεφύγουμε από την οικονομική «μέγγενη») έκδοση βιβλίου, για να μείνει στις δέλτους της τοπικής Ιστορίας... Ας το ελπίσουμε

Θα κάνω σήμερα την αρχή. Ξεκινώντας από ένα συγκινητικό θέμα: Τα Βραβεία στους μικρούς μαθητές του Δημοτικού Σχολείου της Δίβρης από τον «Σύνδεσμο από το 1951 έως το 1955»....  Θα ακολουθήσουν και άλλα θέματα, όπως πως δημιουργήθηκε η «Αγροτολέσχη»-Νηπιαγωγείο, τα Βραβεία στους μαθητές του Γυμνασίου, πως ανεγέρθηκε ο Ι. Ναός Αγ. Νικολάου, η ανέγερση ή ανακαίνιση  βρυσών,  πως ξεκίνησε η ίδρυση και η πρώτη λειτουργεία του Γυμνασίου Λαμπείας, για τις Βιβλιοθήκες στο Δημοτικό και Γυμνάσιο Λαμπείας, πως έγινε η ίδρυση και λειτουργία του Υγειονομικού Σταθμού Λαμπείας, πως έγιναν τα Υδραγωγεία και τα δίκτυα ύδρευσης των σπιτιών της Δίβρης,  πως ενισχύθηκε του Οικοτροφείο Λαμπείας, πως συμμετείχε η Τοπική Κοινωνία δι΄ αντιπροσώπων στον «Σύνδεσμο»....

Και άλλα και άλλα θέματα, ων ουκ έστι αριθμός. Και όλα μέσα από τα γραπτά ντοκουμέντα που πρέπει να γίνουν κτήμα κάθε Διβριώτη, όπου κι αν βρίσκεται...

Θα ακολουθήσουμε την εξής τακτική. Παραθέτουμε σε φωτογραφίες τα («σκαναρισμένα») κύρια έγγραφα που μπορούν οι αναγνώστες να διαβάσουν αυτούσια, όσο μπορούν βέβαια γιατί μερικά δεν είναι απολύτως ευκρινή (ίσως χρειαστεί να γίνεται μεγέθυνση με ένα κλικ-ζουμ). Και κάπου κάπου θα αντιγράφουμε κάποια αποσπάσματα και θα βάζουμε και τη δική μας κριτική ή θαυμαστική «πινελιά» εκ καθήκοντος....

           

ΘΕΜΑ ΠΡΩΤΟ

«Τα Βραβεία στους μικρούς μαθητές του Δημοτικού Σχολείου της Δίβρης από τον «Σύνδεσμο από το 1951 έως το 1955»

ΜΕΡΟΣ Α΄

«Τα Βραβεία στους μικρούς μαθητές του Δημοτικού Σχολείου της Δίβρης από τον «Σύνδεσμο το ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΤΟΣ 1951-52»

            Όταν πρωτοάνοιξα τον υπο-Φάκελο αυτό, ομολογώ πως συγκινήθηκα (ίσως φταίει η λεγόμενη «γεροντική ευσυγκινησία»!) και νομίζω ότι θα το πάθετε και σείς... Ξαναγύρισα νοερά πίσω, πριν 65 χρόνια, σχολιαρούδι εγώ τότε της 4^ης Τάξης του Δημοτικού Σχολείου Διβρης.

            Το εικονιζόμενο «Σύγγρειο» Δημοτικό Σχολείο (αρχιτεκτόνημα του 1907, ανεγερθέν επί Υπουργού Παιδείας του Διβριώτη Ανδρέα Στεφανόπουλου, στη θέση παλιού που κάηκε). Τότε, το σχολικό έτος 1951-1952 τα σχολιαρούδια βούιζαν σαν το μελίσσι, κάπου 250 παιδιά (παλιότερα, προπολεμικά λένε ότι έφταναν το 300-350)...

            Ήδη μόλις είχαν φύγει δυο σπουδαίοι και φωτισμένοι δάσκαλοι. Η Κατίνα Πορετσάνου (Κωνσταντινίδη) που πήρε σύνταξη μετά 40 χρόνια ευδόκιμης υπηρεσίας και ο Νίκος Τσουρούλας που μετατέθηκε στην Πάτρα.

            Το σχολικό έτος 1951-1952 υπηρετούσαν δύο σπουδαίοι εκπαιδευτικοί. Η δασκάλα μας Ευθυμία Πετραλιά (Κουνενή) που είχε παραμείνει για πολλές δεκαετίες (είχε ακόμη και τον δικό μου πατέρα μαθητή!!!) και μάλιστα δεν έφυγε ούτε στις δύσκολες εποχές της Κατοχής και του μετέπειτα Εμφύλιου με το ευεργέτημα να μη χάσουν Τάξη τα παιδιά της Δίβρης. Δεύτερος δάσκαλος και Διευθυντής στο σχολικό έτος αυτό, είχε έλθει ο Γεώργιος Ζυγομαλάς που παρέμεινε μόνο ένα έτος.

            Ο Γεώργιος Ζυγομαλάς είχε πάρει τις 3 Τάξεις (την 5^η, την 6^η και την 2^α Τάξη) και η Ευθυμία Πετραλιά τις άλλες 3 Τάξεις (την 1^η, την 3^η και 4^η Τάξη)... Δυστυχώς δεν κατέστη δυνατόν να βρω φωτογραφίες αυτών των δασκάλων (θα το προσπαθήσουμε).

ΜΝΗΜΕΙΑ "ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗΣ"...

            Βρήκαμε όμως, τα ... «φοβερά ντοκουμέντα» του ευπατρίδη Νίκου Σωτηρόπουλου που θα καταπλήξουν και θα συγκινήσουν όποιον κάνει τον κόπο να τα διαβάσει. Και αξίζει τον κόπο, κυρίως για τους σημερινούς δασκάλους μας και τους σημερινούς μαθητές μας. Είναι μνημεία Λόγου και Πράξης!... Όπως έγραψα τα παραθέτω αυτούσια.  Σε κάθε ένα, ως λεζάντα, θα κάνω ένα μικρό σχολιασμό, επισημαίνοντας κάποια  στοιχεία που μου προξένησαν ιδιαίτερη εντύπωση, αφήνοντας τον αναγνώστη να απολαύσει το μεγαλείο της ψυχής αυτών των συμπατριωτών μας και την αγάπη τους την αλογάριαστη, για τα μικρά Διβριωτόπουλα... 

Το πρώτο έγγραφο του "Συνδέσμου" στο προσχέδιο με
υπογραφές, μόλις είχε ιδρυθεί ο νέος Σύλλογος. Έσπευσαν
το Οκτώβριο του 1951 να στείλουν γράμμα στα "Αγαπητά
μας παιδιά της Δίβρης".... Τους ανακοινώνει τα Βραβεία
που προγραμμάτιζαν. Διαβάστε ολόκληρο το γράμμα και
κυρίως την πρώτη παράγραφο και της πρώτης και της
δεύτερης σελίδας, όπου ξεχειλίζει η πατριωτική αγάπη αλλά
με στοργικές και πατρικές συμβουλές και παραινέσεις....
Δείτε και όλα τα μέλη τιυ ΔΣ του "Συνδέσμου" 

Οκτώβριος 1951. Ο "Σύνδεσμος" στο ανωτέρω προσχέδιο
αποστέλλει στο Δημοτικό Σχολείο, επίσημο "ΠΡΑΚΤΙΚΟ" με
την θέσπιση Βραβείων για τους 3 πρώτους μαθητές της ΣΤ΄
Τάξης με χρηματικά ποσά.

Οκτώβρης 1951. Ο "Σύνδεσμος" απευθύνεται στον Δ/ντή του
Δημοτικού Σχολείου, για τον προγραμματισμό της χορηγίας
των Βραβείων, αποστέλλοντας το "ΠΡΑΚΤΙΚΟ" της θέσπισης
των Βραβείων

Ιούνιος 1952, ο "Σύνδεσμος" ενημερώνει και τους
Αντιπροσώπους του στην Δίβρη, για τα Βραβεία
(κάντε σύγκριση με το σήμερα)....

Ιούνιος 1952. 'Ηρθε η ώρα της χορηγίας των 3 Βραβείων.
Στέλνει έγγραφο που αξίζει να προσεχτεί. Με λεπτομέρειες
πως και με ποιους όρους θα γίνει η απονομή των Βραβείων,
ακόμη και με υπογραφές των βραβευμένων "για την λογιστική
τακτοποίηση του Συλλόγου" (κάντε σύγκριση με το σήμερα)...

Ιδού!, τώρα η απάντηση - έργγραφο του Δ/ντη του Δημοτικού
 Σχολείου Γεωργίου Ζυγομαλά, που ενημερώνει τον "Σύνδεσμο"
 για την βράβευση που έγινε στους  μαθητές της ΣΤ΄ Τάξης, με 
επίσημο και λεπτομερές έγγραφο τον Ιούνιο του 1952...

Δυο από τους βραβευθέντες μαθητές, 2ο Βραβείο ο Γιάννης
 Κοσμόπουλος (δεξιά) 3ο Βραβείο ο Σπύρος Σπυρόπουλος
 (στο μέσον) μαζί με τον συμμαθητή τους Γεώργο Σωτηρόπουλο
Το 1ο Βραβείο πήρε η Σύρμω Δημακοπούλου (ανηψιά της
Πανώριας και της Ιουλίας).

Το τελευταίο και πλέον σημαντικό έγγραφο "Πράξις 7η", 
υπογραφόμενο από τον Διευθυντή του Σχολείου Γεώργιο
Ζυγομαλά και την δημοδισκάλισσα Ευθυμία Πετραλιά.
30 Ιουνίου !952. 

ΑΠΟΝΟΜΗ ΒΡΑΒΕΙΩΝ
Τα Βραβεία απονεμήθηκαν με όλους τους όρους στους:
-1ο Βραβείο (κατόπιν κληρώσεως) με χρηματικό ποσό
300.000 δραχμών στην μαθήτρια Σύρμω Δημακοπούλου
(βαθμός 9 και 5/12)
-2ο Βραβείο (κατόπιν κληρώσεως) με χρηματικό ποσό
200.000 δραχμών στον μαθητή Ιωάννη Κοσμόπουλο
(βαθμός 9 και 5/12)
-3ο Βραβείο  με χρηματικό ποσό 100.000 δραχμών
στην μαθητή Σπύρο Σπυρόπουλο
(βαθμός 9 και 4/12)

ΠΡΟΣΕΧΩΣ: Τα Βραβεία του Σχολικού έτους 1952-1953