Η «ΑΓΡΟΤΟΛΕΣΧΗ ΛΑΜΠΕΙΑΣ» ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΣΤΗΝ ΗΛΕΙΑ. Ένα μορφωτικό-αναπτυξιακό θαύμα, πριν 60 χρόνια...

Μια σπάνια φωτογραφία της δασκάλας της "Αγροτολέσχης"
Ερμιόνης Κανοπούλου, με τα παιδιά του Νηπιαγωγείου (1957-59) 
 στα σκαλιά του "Σπιτιού του Συνδέσμου" στη Δίβρη
(στο επόμενο και τα ονόματα των Νηπίων)

Η ΖΩΣΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΔΙΒΡΗΣ

Η «ΑΓΡΟΤΟΛΕΣΧΗ ΛΑΜΠΕΙΑΣ»

ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΣΤΗΝ ΗΛΕΙΑ

Ένα μορφωτικό-αναπτυξιακό θαύμα, πριν 60 χρόνια (1956-59) στη Δίβρη που δυστυχώς κράτησε λίγο!!...

            Προλογικά   

Ανοίγοντας τον ογκώδη Φάκελο «Αγροτολέσχη» από το διασωθέν Αρχείο- «αδαμαντορυχείο» του Νίκου Σωτηρόπουλου, βρέθηκα για μια ακόμη φορά προ μεγάλης εκπλήξεως.

Ο ογκώδης εκπληκτικός Φάκελος με τα 150 έγγραφα
και σημειώματα (γίνεται χρήση του ενός τρίτου....) 

            Όπως γνωρίζουν οι εκλεκτοί αναγνώστες του περιοδικού «ΔΙΒΡΗ», τα παλιά μέλη του «ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΛΑΜΠΕΙΕΩΝ-ΔΙΒΡΙΩΤΩΝ ¨ο Άγιος Παντελεήμων¨» (στο εξής χάριν συντομίας θα αναγράφεται η λέξη «Σύνδεσμος») αλλά και τα νεώτερα μέλη της «ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΔΙΒΡΙΩΤΩΝ»-«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΒΡΗΣ», πλειστάκις έχω γράψει και ασχοληθεί με την «Αγροτολέσχη»  και το Νηπιαγωγείο. Όμως, όταν αντίκρισα τον τεράστιο όγκο των δεκάδων ή εκατοντάδων εγγράφων του Φακέλου αυτού, έπεσα από τα σύννεφα. Ή για να είμαι πιο ειλικρινής ανέβηκα ψηλά πάνω από τα σύννεφα, θαυμάζοντας και μακαρίζοντας τους δημιουργούς αυτού του θαύματος, το μέγεθος του οποίου δεν περιγράφεται με λόγια...

            Έτσι, με υπομονή και επιμέλεια κάθησα και επέλεξα τα σπουδαιότερα εκ των εγγράφων αυτών που είχε την πρόνοια ο «πρωτοδιβριώτης» και μέγας ευεργέτης της γενέτειρας Νίκος Σωτηρόπουλος, 

Ο εμπνευστής και δημιουργός της "Αγροτολέσχης"
και του Νηπιαγωγείου Λαμπείας Νίκος  Σωτηρόπουλος

να διαφυλάξει σε αντίγραφα  ως κόρην οφθαλμού και να μου τα παραδώσει, ως μια ανεκτίμητη πνευματική κληρονομιά της ζώσας Ιστορίας της Δίβρης...

            Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να αποδώσω με ακρίβεια την αξία και σημασία του θαύματος αυτού που κράτησε μόνο λίγα χρόνια εκεί στο τέλος της 10ετίας του 1950. Πλην όμως, θα προσπαθήσω να αφήσω για τους επερχόμενους (αλλά και για πληροφόρηση των σύγχρονων) συμπολίτες μου την ιερή αυτή παρακαταθήκη, ως ένα γεγονός ανεπανάληπτο.

            Για λόγους σεβασμού στην ιστορική αλήθεια, αλλά και για να μη μειωθεί ουδέ κατ΄ ελάχιστο η σημασία αυτής της μορφωτικής-αναπτυξιακής «έκρηξης» που συνέβη την εποχή εκείνη, θεώρησα σκόπιμο να περιγράψω σε δυο ξεχωριστά ΚΕΦΑΛΑΙΑ την μεγάλη αυτή προσπάθεια και έμπνευση των δημιουργών του θαύματος αυτού («Αγροτολέσχη» και «Νηπιαγωγείο») και την μετέπειτα πορεία του...

            Στο πρώτο ΚΕΦΑΛΑΙΟ θα γίνει αναφορά πως αποκτήθηκε το «Σπίτι του Συνδέσμου» στη Δίβρη (η στέγαση της «Αγροτολέσχης» κατ΄αρχήν έγινε σε ιδιωτική οικία 1956), πως μεταφέρθηκε στο ιδιόκτητο κτίριο (1957 και επέκεινα) του «Συνδέσμου των εν Αθήναις Λαμπειέων-Διβριωτών». Για λόγους ιστορικούς και μόνο στο Κεφάλαιο αυτό, θα γίνουν γνωστά πράξεις και γεγονότα που τιμούν τους πρώτους δημιουργούς οι οποίοι με θυσίες απόκτησαν το «σπίτι του Συνδέσμου», αλλά στη συνέχεια είδαμε να αμαυρώνεται η αξία και σημασία του περιουσιακού αυτού αποκτήματος, από  τους «κληρονόμους» και τυπικούς συνεχιστές που κατάντησε μια πολύ πονεμένη ιστορία μέχρι σήμερα...

 Πολύ δε περισσότερο που το οίκημα που στέγασε την Αγροτολέσχη και το Νηπιαγωγείο έχει και ιστορική αξία πλέον, αφού ήταν ιδιοκτησία της μητέρας του και εκεί γεννήθηκε ο μεγάλος παγκόσμιας εμβέλειας συγγραφέας, Παύλος Μάτεσις (Παπαγγελόπουλος)

 

Ο συμπολίτης μεγάλος  Λογοτέχνης Παύλος Μάτεσις

Στο δεύτερο και πλέον σημαντικό ΚΕΦΑΛΑΙΟ, θα γίνει μια όσο το δυνατόν λεπτομερέστερη περιγραφή και παράθεση γραπτών ντοκουμέντων για την λειτουργία τόσο της «Αγροτολέσχης» και του πρώτου Νηπιαγωγείου (1956-1959) στο Νομό Ηλείας, όσο και ενός Προγράμματος της Γεωργικής Υπηρεσίας (1959-1963).

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

Η ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ «ΣΠΙΤΙΟΥ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ» ΣΤΗ ΔΙΒΡΗ ΚΑΙ Η ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΙ «ΠΟΝΕΝΕΝΗ» ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ...

            Στο Κεφάλαιο αυτό για λόγους πραγματικούς, που έχουν σχέση με την προσπάθεια εκ μέρους κάποιων θερμοκέφαλων διβριωτών  αποδόμησης και απαξίωσης του μορφωτικού-αναπτυξιακού θαύματος που επιτελέσθηκε κατά την διάρκεια λειτουργίας της «Αγροτολέσχης» και του Νηπιαγωγείου, θα κάνω μια σύντομη αναφορά χωρίς πολλές-πολλές λεπτομέρειες (παρότι θάπρεπε να ειπωθούν περισσότερα). Πλην όμως,  είναι υποχρεωτικό να γίνουν γνωστά ορισμένα πράγματα γιατί κατά καιρούς από μερικούς (ευτυχώς ελάχιστους) «συμπατριώτες» υπήρξε φοβερή διαστρέβλωση της αλήθειας αλλά και σκόπιμη εκμετάλλευση της άγνοιας ή της αφέλειας των συμπολιτών μας που άθελά τους συνέργησαν να χαθεί ή να γελοιοποιηθεί το σημαντικό αυτό περιουσιακό απόκτημα των Διβριωτών της παροικίας της Αθήνας και να καταντήσει σήμερα ένα ετοιμόρροπο κτίριο που στεγάζει την (...«πτωχή») Αστυνομία με ένα ευτελέστατο μίσθωμα των 100 Ευρώ μηνιαίως που κι αυτό κινδυνεύει να μηδενιστεί μέρα με τη μέρα!!!....

           

Αλλά ας έρθουμε στο σύντομο ιστορικό, από την δεκαετία του 1950 μέχρι και σήμερα.

            Από της ιδρύσεως και λειτουργίας του «ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΛΑΜΠΕΙΕΩΝ-ΔΙΒΡΙΩΤΩΝ ¨ο Άγιος Παντελεήμων¨» το έτος 1951, το μεγάλο όνειρο εκείνων των φιλοπόλιδων  Διβριωτών ήταν να αποκτήσουν «το Σπίτι του Συνδέσμου» στη Δίβρη. Αν ανοίξει κάποιος τα πλήρη Πρακτικά (που βρήκαμε στο «Αδαμαντορυχείο» σε φωτοτυπίες) θα δούμε διακαή την επιθυμία την Διβριωτών της διασποράς, για την απόκτηση αλλά και τους σκοπούς που θα εξυπηρετούσε αυτό το «σπίτι»...

            1. Αναδιφώντας αυτά Πρακτικά του «Συνδέσμου» και κυρίως τα με αριθ. 9/13-7-1956, 10/23-8-1956, 11//21-9-1956, 12/16-10-1956 και το οριστικό και πανηγυρικό υπ. αρ. 6^ο της 24^ης  Μαΐου 1957 βρήκαμε όλο το ιστορικό πως ελήφθη η Απόφαση αγοράς του οικήματος της Σύρμως Γαρουνιάτη (το γένος Μεγ. Σωτηροπουλου) που ήταν προικώον της μητέρας του Παύλου Μάτεσι στο πατέρα του Βασίλη Παπαγγελόπουλου (που ήταν και ο τυπικός ιδιοκτήτης), όπως αναφέρθηκε.

Στη φωτογραφία η οικογένεια Παύλου Παπαγγελόπουλου
Σχολάρχη Δίβρης που παντρεύτηκε την Φρόσω Μεγακλεους
Σωτηροπουλου με 4 τα παιδιά τους. Στις φωτοτυπίες το
Πωλητήριο του σπιτιού στον "Σύνδεσμο" και το Προικοσύμφωνον

            Μάλιστα, αποκαλύπτουμε μέσα από δεκάδες επίσημα και ανεπίσημα έγγραφα και σημειώματα, ότι ο τότε «Σύνδεσμος» (θα μπορούσα να πω με κάποια «θρησκευτική τυπολατρεία») πήρε προσφορές αγοράς με τοιχοκόλληση Ανακοίνωσης στην «Αγορά» της Δίβρης και αναζήτησε πωλητές οικιών. Παρουσιάστηκαν ως πωλητές, η Σύρμω Γαρουνιάτη με τίμημα 30.000 δραχμών, ο  Αγγελάκης Κυριακόπουλος με τίμημα 60.000 δραχμών και ο Θόδωρος Δριβέλος (πρώην οίκημα Γ. Πορετσάνου) με τίμημα 80.000 δραχμών. Προτιμήθηκε, όπως ήταν φυσικό το πρώτο που τελικά συμφωνήθηκε στην καλή τιμή των 21.500 δραχμών....

            2.   Το πλέον σημαντικό, δεν είναι αυτό καθαυτό το γεγονός της αγοράς ενός σπιτιού, αλλά ο σκοπός που θα εξυπηρετούσε το «Σπίτι του Συνδέσμου». Αυτό είναι καθαρό και αποτέλεσμα Αποφάσεων ΔΣ και Γενικών Συνελεύσεων, που αποτυπώνεται στα γραπτά ντοκουμέντα που βρήκαμε στον Φάκελο, αλλά καταθέτω και την προσωπική δική μου μαρτυρία ως ο επόμενος Πρόεδρος του «Συνδέσμου» (το 1975-1976). Αξίζει να αντιγράψουμε ένα μικρό απόσπασμα από το τελευταίο άνω αναφερθέν 6^ο ΠΡΑΚΤΙΚΟ της 24^ης Μαΐου 1957 που αποφασίστηκε η αγορά του «σπιτιού».

Λέει επί λέξει: «....η αγορά μιας οικίας, η οποία όχι μόνο θα εξυπηρετήση τους πολλαπλούς υπό του Συνδέσμου επιδιωκομένους σκοπούς οι οποίοι σαφώς εκτίθενται εις τας ανωτέρω πράξεις του Δ. Συμβουλίου και ιδία εις την 11/21-9-56, αλλ΄ επί πλέον ως γραφείον διορισθησομένου Γεωπόνου (σ.σ. δεν είχε ακόμη αποφασιστεί από το Κράτος η λειτουργία της «Αγροτολέσχης»), γραφείον ιδρυθησόμενον εκεί Παρ/τος του Συνδέσμου και το σπουδαιότερον ν΄ αποτελέση την βάσιν ενός ιδρύματος, το οποίον περιβαλλόμενον νομικήν  υπόστασιν εν είδη ευαγούς ιδρύματος, εις το οποίον να περιέρχωνται αι δωρεαί των απανταχού Διβριωτών, να επιδιώκη κοινωφελείς υπέρ της Λαμπείας και της περιοχής σκοπούς......».

Ιδού!, ποια επιθυμία και επίσημη Απόφαση ΔΣ και Γεν. Συνελέυσεων,
οι σφετεριστές και ανακόλουθοι του ΣΔΑ, δεν σεβάστηκαν ουδέ κατ΄ ελάχιστον 

 Υποθέτω, οι τότε κτήτορες του «σπιτιού του Συνδέσμου», ευπατρίδες εμπνευστές των υψιπετών αυτών σκοπών, τώρα θα στριφογυρίζουν στους τάφους τους με τα αργότερα του 1977 «καμώματα» και σημερινά συμβαίνοντα.....

3. Μετά την αγορά του «Σπιτιού του Συνδέσμου» το Μάιο του 1957 (ήδη με Απόφαση του Εθνικού Ιδρύματος λειτουργούσε ένα χρόνο πριν η «Αγροτολέσχη» στη Δίβρη και στεγαζόταν στο σπίτι του Πέτρου Τσουκαλά στην «Αγορά»), ξεκίνησαν με μεγάλη ένταση  ο επισκευές του και διαρρυθμίσεις του για να υποδεχτεί τις υπηρεσίας της Αγροτολέχης, η οποία μεταφέρθηκε εκεί  τον Αύγουστο του έτους 1957... Στο δεύτερο Κεφάλαιο, θα αναφερθεί με λεπτομέρειες η όλη «ηρωική» προσπάθεια πως έγινε και με τι θυσίες έγινε αυτή η εγκατάσταση και η εξαιρετική λειτουργία της Αγροτολέσχης και του Νηπιαγωγείου Λαμπείας...

4.  Μετά την εγκατάσταση στο «Σπίτι» υπό την Διεύθυνση της δασκάλας Ανωτάτης Οικοκυρικής διδος Ερμιόνης Κανοπούλου, λειτούργησε ομαλά και με περηφάνια (το θαύμα που λέμε εμείς) η «Αγροτολέσχη» και το Νηπιαγωγείο από τον Αύγουστο του 1957 μέχρι 27 Σεπτεμβρίου 1959, οπότε αναχώρησε η δασκάλα δις Κανοπούλου  και παρέδωσε στον Πρόεδρο της Κοινότητας τα κλειδιά του «Σπιτιού» με όλο τον εξοπλισμό...

Το πρωτόκολλο παράδοσης και παραλαβής του εξοπλισμού

της "Αγροτολέσχης", την ημέρα της αναχώρησης της Διευθύντριας

Ερμιόνης Κανοπούλου στις 27 Σεπτεμβρίου 1959

Από εδώ και πέρα αρχίζει η περιπέτεια του «Σπιτιού του Συνδέσμου» που πέρασε «από σαράντα κύματα», για να φτάσουμε στα χτεσινά και σημερινά τραγικά συμβαίνοντα...

5.  Επειδή ήδη από το 1956, ο «Σύνδεσμος» είχε φροντίσει να διοριστεί ή να επισκέπτεται και Γεωπόνος τη Δίβρη (λεπτομέρειες το 2^ο Κεφάλαιο) στα πλαίσια της «Αγροτολέσχης», τον Οκτώβριο του 1959 παραχωρούνται δυο δωμάτια του «σπιτιού» στον Γεωπόνο κ. Αποστολίδη που έμεινε εκεί μέχρι το 1961 οπότε απεχώρησε...

6. Τον Ιούλιο  έτους 1961, ο «Σύνδεσμος», λόγω οικονομικών δυσχερειών (προφανώς και λόγω αδιαφορίας εντοπίων παραγόντων!!...) ανακοινώνει την πρόθεσή του να πωλήσει το οίκημα του  και ζητάει αγοραστή με δημόσια Ανακοίνωση... 

Η Ανακοίνωση του "Συνδέσμου" για πώληση του οικήματος το 1961
που τελικά δεν έγινε, λόγω χρήσης Προγράμματος Γεωργικών Εφαρμογών 

Στο μεταξύ πριν, με την αναχώρηση του Γεωπόνου κ. Αποστολίδη τον Ιανουάριο του 1961 τοποθετείται στη Δίβρη υπάλληλος Αγροτικής Οικοκυρικής από το Υπουργείο Γεωργίας (όχι από το Εθνικό Ίδρυμα) η κ.  Ελ. Καραγιαννίδη η οποία λειτουργεί υπηρεσιακά στο «σπίτι» μαζί με τον επόμενο Γεωπόνο που ερχόταν περιστασιακά μέχρι το 1963-64... Βρέθηκαν το 1961 και αργότερα το 1965 αγοραστές του οικήματος (οι Χαρ. Τσίγκανος και Γεώργ. Τσουκαλάς, δίδοντας όμως πολύ μικρό τίμημα) αλλά το κτίριο δεν πωλήθηκε, λόγω της συνέχισης φιλοξενίας του Προγράμματος Γεωργικών Εφαρμογών...

7. Το Μάρτιο του 1962, με την από 22-2-1962 Απόφαση του Δ.Σ. του «Συνδέσμου», παραδίδονται στο Δημοτικό Σχολείο Δίβρης (Δ/ντης ο δάσκαλος Γιάννης Αντωνόπουλος) και παραχωρείται μέρος του εξοπλισμού, κυρίως του Νηπιαγωγείου της τέως Αγροτολέσχης που θα είναι χρήσιμα στους μικρούς μαθητές ...

Όλο το εναπομείναν υλικό εξοπλισμού του Νηπιαγωγείου (που είχε
καταργηθεί το 1959) παραχωρείται το 1962 στο Δημοτικό Σχολείο Λαμπείας.

8. Το έτος 1963 (για να καλύπτονται τα έξοδα συντήρησης) ενοικιάζεται   το οίκημα σε κάποιον Άγγελο Βασιλόπουλο (;) οποίος απεβίωσε μετά 2ετία, χωρίς να πληρώσει ούτε ένα μίσθωμα....

9. Το έτος 1965, το «σπίτι του Συνδέσμου» φιλοξενεί την οικογένεια του δάσκαλου Γιάννη Αντωνόπουλου ο οποίος  αντί ενοικίου κάνει επισκευές συντήρησης του κτιρίου. Εκεί έμεινε μέχρι το έτος 1974, και από το έτος 1969 και εντεύθεν με εντολή του «Συνδέσμου» δίδει το ενοίκιο στο Οικοτροφείο Λαμπείας που λειτούργησε στο Κάτω Μοναστήρι από τον Οκτώβριο του 1969....

Το 1966, το ισόγειο του «σπιτιού του Συνδέσμου χρησιμοποιήθηκε ως αποθήκη για τα συσσίτια που παρέχονταν στα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου Λαμπείας.

10. Τον Μάρτιο του 1969 ο «Σύνδεσμος» προτείνει στη Μητρόπολη Ηλείας την ΔΩΡΕΑΝ παραχώρηση του «σπιτιού» του για μια επταετία, 

Η αλληλογραφία του ¨Συνδέσμου" με τον Μητροπολίτη Αθανάσιο
και η πρόταση να στεγάσει το Οικοτροφείον Λαμπείας το έτος 1969

να λειτουργήσει εκεί Οικοτροφείον (για την λειτουργία του οποίου, είχε από καιρό εκφράσει τις φιλοπάτριδες προθέσεις του ο «Σύνδεσμος»). Όμως ο τότε Μητροπολίτης κυρός Αθανάσιος, σε επίσκεψή του στη Δίβρη το βρήκε  ακατάλληλο και η στέγαση και λειτουργία του Οικοτροφείου έγινε στο Κάτω Μοναστήρι. ΄

Όμως, από το 1969 και εφεξής μέχρι το 1974 ο δάσκαλος  Γιάννης Αντωνόπουλος έδινε το ενοίκιο στο Οικοτροφείο (ο «Σύνδεσμος» κι εδώ, όπως βλέπουμε,  εφάρμοζε κατά γράμμα το σκεπτικό της κοινωφελούς προσφοράς, όπως είχε αποφασιστεί).

(σ.σ. Αλλά και το έτος 1959, είχε γίνει σκέψη να χρησιμοποιηθεί το ισόγειο του «σπιτιού της Αγροτολέσχης» ως αίθουσα για τις ανάγκες του Γυμνασίου Λαμπείας -υπήρχαν διαθέσιμα 50.000 δρχ αλλά τελικά αυτό δεν έγινε).

11. Το έτος 1975, ξαναλειτουργεί νομίμως ο «Σύνδεσμος» (γιατί κατά την διάρκεια της δικτατορίας λειτουργούσε στα «κρυφά» βέβαια, ουσιαστικά μεν αλλά άτυπα λόγω του φόβου της Χούντας, -ελάχιστα τα ΠΡΑΚΤΙΚΑ με τελευταίο το 1970, υπάρχει ένα κενό Πρακτικών από 1970-1975). Τον Ιούνιο του 1975 εκλέγεται το νέο Διοικητικό Συμβούλιο του «Συνδέσμου» με Πρόεδρο το γράφοντα (Σωτ. Σωτηρόπουλο) –βλέπετε την 1^η και προτελευταία σελίδα των επίσημων ΠΡΑΚΤΙΚΩΝ της Γεν. Συνέλευσης (8 Ιουνίου του 1975).

Η πρώτη μετά την δικτατορία Εκλογική Γενική Συνέλευση
τον Ιούνιο του 1975 και το εκλεγέν νέο Διοικ. Συμβούλιο

Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΟΥ «ΣΠΙΤΙΟΥ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ» ΑΠΟ ΤΟ 1977 ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ

Δυστυχώς το θέμα του «σπιτιού» έμεινε ....ανενεργό, λόγω σφοδρών αντιδράσεων ορισμένων μελών εντός του ΔΣ,  εκ μέρους ....των μελλοντικών «κληρονόμων»....

12. Τα έτη 1976-1977, μεσολάβησαν τα γνωστά και μη εξαιρετέα τραγικά γεγονότα μιας πρωτοφανούς εκλογικής διαδικασίας νοθείας (όχι «βίας», γιατί δεν ψήφισαν δέντρα αλλά συμπατριώτες από το σπίτι τους –παρόντες στην Συνέλευση 195 στην κάλπη βρέθηκαν 228 ψηφοδέλτια!...) και συνέχεια   της «πραξικοπηματικής» εν κρυπτώ τροποποίησης του Καταστατικού του «ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΛΑΜΠΕΙΕΩΝ-ΔΙΒΡΙΩΤΩΝ ¨ο Άγιος Παντελεήμων¨» που μετονομάστηκε σε «ΣΥΛΛΟΓΟ ΔΙΒΡΙΩΤΩΝ ΑΘΗΝΑΣ», με τα άλλα γνωστά παρατράγουδα που δεν είναι του παρόντος, ούτε ωφελεί να αναφερθούν εδώ....

13. Είναι όμως του παρόντος –και επιβάλλεται- να ειπωθούν τα επόμενα συμβάντα από το 1977 μέχρι σήμερα, σε σχέση με το μέλλον και το παρόν του «σπιτιού» της Αγροτολέσχης, όπως πλέον συνηθίσαμε να λέμε.

Λοιπόν, όταν οι συμπολίτες μας του ΣΔΑ, πήραν στην νόμιμη δικαιοδοσία τους (έστω με τον τρόπο που έγινε), για το ταλαίπωρο αυτό «σπίτι» έχουμε τις εξής πρωτοφανείς ενέργειες και πράξεις (ενδέχεται οι παρατιθέμενες χρονολογίες να μην είναι ακριβείς και μπορούν να με διορθώσουν οι χτεσινοί και σημερινοί διαχειριστές του):

·        Τα αμέσως επόμενα χρόνια στον ΣΔΑ (από το 1977 και εντεύθεν) χρημάτισαν πρόεδροι οι Μιχάλης Ν. Φωτεινός, Γεώργιος Ι. Πετραλιάς, Λάκης Θ. Πατσής, Γιάννης Κ. Νικολόπουλος, Γιάννης Σπ. Μπίμπας και Γιάννης Αμπατζής μέχρι σήμερα.

·        Δεν θυμάμαι ακριβώς πότε, στο ισόγειο του κτιρίου κάποια ανήσυχα και «οργισμένα» νεαρά μέλη (προφανώς με «αναρχικές» ιδέες) του ΣΔΑ, το είχαν μετατρέψει σε «Κέντρο Εναλλακτικής Κουλτούρας και Αντιπληροφόρησης» (sic!), έτσι έγραφε η ταμπέλλα που είχαν αναρτήσει στην είσοδο του κτιρίου...

·        Στη συνέχεια ενοικίαζαν ή παραχωρούσαν δωρεάν (;) το οίκημα (τους όρους και τα μισθώματα δεν γνωρίζουμε, θα υπάρχουν υποθέτω στα Πρακτικά του ΣΔΑ) στους αδελφούς Δούμα από τους Βασιλαίους, στην Άννα Πολυβ. Σκουρλέτη από την Λαγκάδα και ίσως σε κάποιους άλλους....

·        Αυτά μέχρι το έτος 2000 και βεβαίως τα εισπραττόμενα μέχρι τότε ενοίκια δεν τα έδιναν για κάποιο κοινωφελή σκοπό (π.χ. Κατασκηνώσεις Κάτω Μοναστηριού, που ήταν η συνέχεια του Οικοτροφείου κλπ)

·        Λίγο πριν το έτος 2000, αποφάσισαν να το ενοικιάσουν για να στεγαστεί η Αστυνομία (με το δήθεν πρόσχημα-ψέμα με ουρά, ότι κινδυνεύει να φύγει ο Αστυν. Σταθμός, ενώ όπως μας πληροφόρησε ο τότε Γεν. Γραμματέας του Υπουργείου Δημ. Τάξης Ευσταθιάδης, δεν υπήρχε τέτοιο ενδεχόμενο)

Το "Σπίτι του Συνδέσμου", αυθαίρετα και καταχρηστικά και
παρά την βούληση των δημιουργών του ενοικιάζεται στην Αστυνομία
των 

·        Το σωτήριον έτος 2000, μετά την γνωστή εκδίωξη του «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ» από το Δημοτικό Σχολείο (για το οποίο ο ΣΔΑ, έκανε επίσημη παρέμβαση στο Δικαστήριο για την εκδίωξή του!!!), η δική μας ΠΕΕΔ με επίσημο έγγραφό της έκανε αίτημα στον ΣΔΑ, να μας παραχωρήσει το «σπίτι» να στεγάσουμε την ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ μας και να κάνουμε μικρό Λαογραφικό Μουσείο, αντιπροτείνοντας μεγαλύτερο μίσθωμα 50.000 δρχ, αντί των 40.000 δρχ που έδινε η Αστυνομία.... Δυστυχώς αγνόησαν εμάς και βεβαίως την επιθυμία και τους σκοπούς των κτητόρων του «σπιτιού Συνδέσμου» που όλα αυτά τα χρόνια, ενώ έφευγαν ένας ένας από τη ζωή, έπαιρναν μαζί τους και μεγάλο πατριωτικό αυτό παράπονο....

·        Επειδή ο ΣΔΑ, είχε 5-6 ή περισσότερα χρόνια να λειτουργήσει και ως εκ τούτου δεν είχε την νομιμότητα να ενοικιάσει το «σπίτι» στην Αστυνομία, αναγκάστηκαν να διορίσουν μέσω του Δικαστηρίου Προσωρινή Διοικούσα Επιτροπή, μέχρι που έγιναν νέες εκλογές και νομιμοποιήθηκαν....

·        Και το πλέον εξωφρενικό. Για να στεγαστεί η («φτωχή» Κρατική Υπηρεσία) Αστυνομία, προ κρίσης βέβαια, δαπανήθηκε το αστρονομικό για τα μέτρα της Δίβρης ποσό των 2 εκατομμυρίων δραχμών για τις επισκευές του ταλαιπωρημένου «σπιτιού» (ένα μεγάλο ποσό διέθεσε ο Δήμος Λαμπείας, ένα ποσό μαζεύτηκε με έρανο σε αποκριάτικο χορό του ΣΔΑ στη Δίβρη και επίσης ένα μεγάλο ποσό «υπεξαιρέθηκε» από το εν διαλύσει -καλλίτερα «εν υπνώσει» ευρισκόμενο «Σύνδεσμο των εν Πάτραις Λαμπειέων ¨η Αγ. Τριάς¨», αυθαίρετα και καταχρηστικά από τον μακαρίτη Κωστ. Δ. Αλμπάνη, καθόσον το Καταστατικό του Πατρινού «Συνδέσμου» προέβλεπε ότι τα χρήματα του ανενεργούς Συνδέσμου θάπρεπε να πάνε στο «Οικοτροφείο», νυν Κατασκηνώσεις Κάτω Μοναστηριού)....

·        Έτσι αισίως φτάσαμε στο έτος 2016.  Και τώρα, πάλι με πρόσχημα ότι μπορεί να φύγει η Αστυνομία και λόγω της οικονομικής κρίσης (που μπορεί να έχουν κάποια βάση σήμερα) κινδυνεύουν να χάσουν και το γλίσχρο μίσθωμα των 100 ευρώ που παίρνουν, γιατί άνοιξε η όρεξη της Αστυνομίας και το ζητά πλέον δωρεάν!...  

Επίλογος στο πρώτο ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Αυτή ήταν η πολύ ενδιαφέρουσα και όντως «πονεμένη» ιστορία του περιουσιακού αποκτήματος των πάλαι ποτέ Διβριωτών της Αθήνας. Το οποίο ενώ ξεκίνησε με τους καλλίτερους οιωνούς να διαδραματίσει ένα σημαντικό ρόλο στην μόρφωση, το πολιτισμό και την ανάπτυξη της γενέτειρας Δίβρης, όπως ονειρευτήκαν εκείνοι που το απόκτησαν με θυσίες, εξανεμίστηκε στην πορεία των 60 χρόνων κάθε ελπίδα.

Ακόμη κι εμείς που παραλάβαμε την σκυτάλη από τον «Σύνδεσμο» παρότι προσπαθήσαμε κάτι να διασώσουμε δεν τα καταφέραμε. Όπως π.χ. ζητήσαμε κατά καιρούς από τον «κληρονόμο» και διαχειριστή ΣΔΑ να μπουν σε ένα  Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα τις «χρυσές» εποχές των ΛΗΝΤΕΡ και ΟΠΑΑΧ , να μετατρέψουν το «Σπίτι» σε ένα τουριστικό κατάλυμα ή πολιτιστικό στέκι όπου στον επάνω όροφο θα φιλοξενούνταν με συμβολικό τίμημα οι εκπαιδευτικοί των Σχολειών μας και το καλοκαίρι θα ενοικιαζόταν ή θα φιλοξενούσε συμπατριώτες, στο ισόγειο θα γινόταν αίθουσα πολλαπλών χρήσεων για τις ανάγκες των Σχολείων μας ή  ένα Κέντρο των απόδημων Διβριωτών κλπ...

Τώρα, δεν απομένει πλέον παρά μόνο η συμβολική αξία   του «σπιτιού του Συνδέσμου» ή της «Αγροτολέσχης» όπως την ξέρουμε. Η ιστορική σημασία του ως το σπίτι που γεννήθηκε μια μεγάλη Λογοτεχνική προσωπικότητα (ο Παύλος Μάτεσις) 

Ο μικρός Παύλος Παπαγγελόπουλος με τα αδέλφια του Γιώργο
και Ευαγγελία με εθνικές ενδυμασίες την 25η Μαρτίου στη Δίβρη

και λειτούργησε στη Δίβρη το πρώτο Νηπιαγωγείο της Ηλείας 1957 (που μαζί με τις άλλες πρωτιές της Δίβρης στην Εκπαίδευση, δηλ. το πρώτο Ελληνικό Σχολειό 1828 και το πρώτο Υποδιδασκαλείο 1900 στο Νομό), δεν ξέρεις μπορεί κάποτε να παίξουν κάποιο ευεργετικό ρόλο για την Δίβρη...

ΠΡΟΣΕΧΩΣ

Τελειώνοντας το ανωτέρω ΠΡΩΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, θα μεταβούμε στο επόμενο, το πλέον σημαντικό μέρος αυτής της περιγραφής που περιέχεται στο ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, με θέμα την επί τριετία άψογη λειτουργία της «Αγροτολέσχης» και του «Νηπιαγωγείου» με πληθώρα ντοκουμέντων που θα εντυπωσιάσουν και θα μείνουν στο νου και την καρδιά κάθε συμπολίτη  και φιλίστορα φίλου μας...