Απλά και εύληπτα "ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΤΟΠΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΔΙΒΡΗΣ"-Αγ. Νικόλαος Δίβρης.

Ο νεο-αναγερθείς Μητροπολιτικός Ναός Δίβρης, στη φωτ, μέση δεξιά....

Απλά και εύληπτα "ΜΑΘΗΜΑΤΑ  ΤΟΠΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ  ΤΗΣ  ΔΙΒΡΗΣ"

.... για αρχάριους ή ανεπίδεκτους μαθήσεως!!...

ΜΑΘΗΜΑ: Νο 1

Η ιστορία του Μητροπολιτικού Ναού Αγ. Νικολάου Δίβρης

Αφορμή για το παρόν "πόνημα" έδωσαν κάποια ενημερωτικά σχόλια σε ιστοσελίδες συμπατριωτών σχετικά με την ιστορία των  σημαντικών  κτιρίων της Διβρης, (όπως π.χ. για το Δημοτικό  Σχολείο και τον  Ναό  του Αγ. Νικολάου Διβρης)  όπου γράφτηκαν από άγνοια ή εκ παραδρομής κάποιες ανακρίβειες....

Εντελώς πρόχειρα, μέσω Facebook θέλησα να διορθώσω "ημαρτημένα" τινά, πλην δεν εστάθη δυνατόν, γιατί  οι ανακρίβειες συνεχίστηκαν και χειροτέρευσαν .....

Καθότι, η "αφεντιά" μου, δεν είμαι ούτε ιστορικός, ούτε δάσκαλος αλλά ανήσυχος συμπολίτης (που συμβουλεύομαι ειδικούς ή ανατρέχω σε αξιόπιστες πηγές), και επειδή ότι περνάει λανθασμένα στο Ίντερνετ μένει λάθος και παραπλάνηση στον αιώνα τον άπαντα, αποφάσισα να αρχίσω αυτό το ..."Σεμινάριο" με κάποια απλά ΜΑΘΗΜΑΤΑ  ΤΟΠΙΚΗΣ  ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ώστε να μπουν τα πράγματα στη θέση τους.... Στο μέτρο του δυνατού, βεβαίως.

Και ξεκινώ, με την ιστορία του Μητροπολιτικού Ναού του Αγ. Νικολάου Δίβρης.

Όπως έγραψα, πρόχειρα στο Facebook, ο Ναός αυτός σίγουρα χτίστηκε πριν το 1835 (αφού έχουμε την ξεκαρδιστική "Αστυνομική Διαταγή" για την πανηγυρική ημέρα, 6 Δεκεμβρίου 1835).

Η "Αστυνομική Διαταγή" του 1835 που αναφέρεται στην πανήγυρη
του Αγ. Νικολάου Δίβρης, με πολλά και ενδιαφέροντα παραλειπόμενα!...
Την βρήκε μέσα σε ένα παλιό βιβλίο. ο φωτισμένος δάσκαλος Ν. Αναστόπουλος

 Ήταν πολύ μεγάλος ο Ναός και όχι "μικρό εκκλησάκι", όπως γράφτηκε (αυτό απεικονίζει  ένας περίφημος ζωγραφικός πίνακας του 1912 και μια φωτογραφία του) και καταστράφηκε από σεισμό το 1926.....

Στον περίφημο ζωγραφικό πίνακα του 1912 που βρέθηκε στο αρχοντικό
του Ελπιδοφόρου Παπακωνσταντόπουλου (ήταν έγχρωμος -σε μαυρόασπρη
φωτογραφία εδώ, ο αυθεντικός έχει χαθεί). Διακρίνεται στον κόκκινο κύκλο ο
Αγ. Νικόλαος πόσο μεγάλος ήταν (κάντε σύγκριση με το Δημοτικό Σχολείο)
(την πολύτιμη ενημερωτική αξία αυτή του πίνακα, θα αναπτύξουμε σε άλλο σημείωμα)

Αντί άλλων δικών μου πληροφοριών, για τα υπόλοιπα με λεπτομέρειες απο την ομιλία του πρωτοδιβριώτη Νίκου Σωτηροπουλου (και πρωταγωνιστή για την ανέγερση) την ημέρα των εγκαινίων   που αλίευσα απο το προσωπικό του Αρχείο-"Αδαμαντορυχείο" που κατέχω (ογκώδης ο σχετικός φάκελος) ως πνευματική κληρονομιά.

Συγκινητική, ενημερωτική ομιλία σε ρέουσα καθαρεύουσα αλλά καταληπτή γλώσσα και προ παντός ΜΑΘΗΜΑ ΤΟΠΙΚΗΣ  ΙΣΤΟΡΙΑΣ.....

Θα διανθιστεί και με το δημοσίευμα της εφημερίδας "ΠΑΤΡΙΣ " Πύργου, λιγες μέρες αργότερα.... (Όπου αναφέρονται και άλλες ειδήσεις για τα εγκαίνια) Και μια φωτογραφία του 1964-65 όταν τελείωνε η οικοδόμηση.

Απολαύστε το...

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ Ι. Ν.  ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ  ΔΙΒΡΗΣ

Η Ομιλία του Νίκου Σωτηρόπουλου προέδρου του “ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΛΑΜΠΕΙΕΩΝ-ΔΙΒΡΙΩΤΩΝ - ο Αγ. Παντελεήμων”, στα εγκαίνια* του Μητροπολιτικού Ναού Διβρης στις 17 Αυγουστου του ετους 1969

Σεβασμιώτατε

Αιδεσιμότατοι

Ευσεβείς προσκυνηταί

Όταν προ πενήντα περίπου ετών κατεδαφίσθη ο Ναός του Αγίου μας Νικολαου διότι ήτο

ετοιμόρροπος, όνειρον των πατέρων μας έκτοτε ήτο όπως αποκτήσουν ένα νέον, εξ ίσου μεγάλον και υπέρλαμπρον Ναόν, οποίος θα ήτο δυνατόν να εξυπηρετεί όλους τους κατοικους της Κοινότητας μας κατά τας μεγάλας χριστιανικάς ημέρας και εορτάς.

Η επιθυμία τους αυτή ενεσαρκώθη δια συντάξεως ενός Σχεδίου υπό του Καθηγητού Ορλάνδου το οποίον θα ήτο μεν λαμπρόν αλλά αδύνατον να πραγματοποιηθεί διότι  η κατασκευή ενός τοιούτου οικοδομήματος απαιτούσε μεγάλα χρηματικά ποσά.

Εν τούτοις τοτε υπεύθυνοι συμπολιται μας ετόλμησαν, ελπίζοντες ότι η έναρξη ανοικοδομήσεως του Ναού μας θ´ απέφερε και τ´ αναγκαία χρήματα δια των δωρεών των απανταχού Διβριωτών.

Ολίγον προ του πολέμου του 1940 ετέθησαν τα θεμέλια αυτού, τα οποία ανυψώθησαν μέχρι του δαπέδου του Ναού.

Εμεσολάβησεν ο πόλεμος και η κατοχή, κατά δε την απελευθέρωσιν δεν είχε απομείνει παρά τα θεμέλια του Ναού μόνον και το περίλαμπρον Σχέδιον. Εκ παραλλήλου η καταπόνησις των κατοίκων εκ των πολεμικών περιπετειών, δεν άφηνε ελπίδας περί συντόμου επαναλήψεως της προσπαθείας δια την συγκέντρωσιν χρημάτων προς συνέχισιν της ανοικοδομήσεως του Ναού.

Τύχη αγαθή, κατα το 1951-1952 συνεκροτήθη και ήρχισεν δρων ο "Σύνδεσμος των εν Αθήναις Λαμπειεων",  σκοπός του οποίου ήτο και είναι η καταβολή πάσης προσπαθείας δια τη ηθικήν και υλικήν ενίσχυσιν της ιδιαιτέρας μας πατρίδος και η σύσφιγξη και ανάπτυξη των σχέσεων των απανταχού Διβριωτών.

Το ΔΣ του "Συνδέσμου των εν Αθήναις Λαμπειέων" σε χορο-
συνεστίαση στο ξενοδοχείο "ΑΚΡΟΠΟΛ" Αθηνών, οπου έγινε
 οικονομική εξόρμηση για την ανέγερση του Ναού....
Στη μέση των μελών του ΔΣ, ο πρόεδρος Νίκος Σωτηρόπουλος, 

Μεταξύ των πρώτων μελημάτων του Συνδέσμου μας ήτο και η αντιμετώπιση του προβλήματος της ανοικοδομήσεως της εκκλησίας μας.

Αντελήφθημεν όμως ευθύς εξ αρχής, ότι ήτο αδύνατον να προχωρήσωμεν με το υπάρχον πολυδάπανον Σχέδιον (Καθηγητού Ορλανδου) οπότε, σενεννοηθέντες και με τους ενταύθα εκκλησιαστικούς και κοινοτικούς παράγοντας, απεφασίσαμεν και εθέσαμεν το θέμα υπ´ όψιν της αρμοδίας Υπηρεσίας του Υπουργείου Εθν. Παιδειας, η οποία όχι μόνον συνεφώνησεν προς την άποψίν μας δια την τροποποίησιν του Σχεδίου αλλά και τη παρακλήσει μας, συνέταξε νέον Σχέδιον και προσαρμοζόμενον προς τον χώρον και τον τόπον ενθα επρόκειτο να ανοικοδομηθεί ο Ιερός Ναός, αλλά και πραγματοποιήσιμον απο απόψεως απαιτούμενων δαπανών.

Ήτο τούτο σημαντικόν. Αλλ´ εχρειαζετο η σύνταξις  της τεχνικής μελέτης κατασκευής του έργου. Εύρομεν και τον Αρχιτέκτονα συντάξεως της μελέτης και ήτο αυτό ένα ενθαρυντικό δεύτερο βήμα προς τα εμπρός. Επεδόθημεν κατόπιν τούτου με ζήλον και ενθουσιασμόν δια την συγκέντρωσιν χρημάτων, δια της οργανώσεως εορτών, συγκεντρώσεων, ομιλιών. Και όταν εφθάσαμεν το ποσόν των 100.000, απεφασίσαμεν να τόλμήσωμεν.

Ευρισκόμεθα εις το τέλος του έτους 1957. Συνεκροτήσαμεν από συμφώνου με τους ενταύθα την Επιτροπήν ανοικοδομήσεως. Αλλ´ ευρεθημεν προ ενός μεγάλου και ανυπερβλήτου εμποδίου. Ποίος Μηχανικός θα επέβλεπεν την εκτέλεσιν του έργου; Και μαλιστα άνευ αμοιβής, ως είχομεν αναγκην προς εξοικονόμησιν χρημάτων; Εβασανιζόμεθα, χωρίς να ευρι=ίσκομεν λύσιν.

Και εγενετο το θαύμα, ως ακραδάντως πιστεύομεν του προστάτου μας Αγίου. Συνέπεσε ακριβώς την εποχήν εκείνην, να αναλάβει την εργασίαν συνεχίσεως κατασκευής της οδού Πατρών-Διβρης ένας θαυμάσιος άνθρωπος, ένας ακέραιος χαρακτήρ αλλά και σεμνός χριστιανός, ο κ. Σπυρόπουλος Θεόδωρος. Εις σχετικήν παράκλησιν μας, οχι μόνον εδέχθη να αναλάβει την επίβλεψιν του εργου ο Μηχανικός του κ. Γερμανός, άνευ ουδεμίας αμοιβής αλλά και μας υπεσχέθη ουσιαστικήν βοήθειαν δια των μηχανημάτων του κλπ., πράγμα το οποίον έπραξεν εντελώς αφιλοκερδώς. Η εμφάνισις αυτού του εξαιρέτου ανθρώπου και η λυσις αυτου προβλήματος το οποίον επί μήνας μας εβασάνιζεν χωρίς να ευρίσκομεν διέξοδον, ιδού το θαύμα του Αγίου μας περί του οποίου ομίλησα προηγουμένως.

Αμέσως τότε και άνευ χρονοτριβής ήρχισε με τον ενθουσιασμόν όλων μας, η ανοικοδόμησις του Ιερού Ναού μας, πραγματοποιουμένου ούτω του πόθου των πατέρων μας και της παρούσης γενεάς των Διβριωτων, δια να φτάσωμεν εις το σημερινόν αποτελεσμα. Θεωρούμεν δε οτι είναι αναγκαίον ν´ αναφερωμεν, χονδρικώς εστω, προς κατατόπισιν των συμπολιτών μας αλλά και όλων των δωρητών οτι κατά τα υπό της ενταύθα Επιτροπής Ανοικοδομήσεως κατεχόμενα στοιχεια, ως ταύτα εμφανίζονται εις το απο 20 Φεβρουαρίου 1969 Πρακτικόν και προς τα οποία συμφωνούμεν απολύτως, εισεπράχθησαν υπ´ αυτής απο 18/3/1958 μεχρι 30/1/1969  407.401 Δραχμαί, εδαπανήθησαν δε δια την εκτέλεσιν του εργου κατα το ίδιον χρονικόν διάστημα 396.650 Δραχμαί.

Τα έσοδα προήλθον κατά το ήμισυ περίπου εκ του Συνδέσμου και δια του Συνδέσμου των εν Αθήναις Λαμπειεων, επίσης εκ Κρατικής αρωγής και εκ δωρεών των απανταχού Διβριωτων και άλλων πιστών.

Βεβαίως, εις τα έσοδα δέον να προστεθούν αι δωρεαί εις εικόνας, ιερά σκεύη κλπ., η προσωπική εργασια των συμπολιτών μας, η παροχή τεχνικών υπηρεσιών, εκατοντάδων χιλιάδων Δραχμών.

Αλλ´ ως όλοι εκ πείρας γνωρίζομεν, εις τον κόσμον αυτόν κανένα έργον, μικρόν ή μεγάλον δεν πραγματοποιείται χωρίς θυσίαν, μόχθον, πίστην, θέλησιν αλλά και πικρίας. Ευτυχώς μεταξύ των μελών της ενταύθα Επιτροπής ανοικοδομήσεως ευρέθησαν συμπολίται διαθέτοντες τοιαύτας αρετάς ,τους οποίους δεν θα κατονομάσωμεν διότι είναι γνωστοί εις όλους μας (σ.σ. πρόκειται δια τους Κώστα Κοσμόπουλο, Γεώργιο Τσουκαλά, Ντίνο Πετρόπουλο) και επί μιαν ολόκληρον δεκαετίαν θαυμασίως και αενάως δράσαντες προς ανοικοδομησιν του Ναού μας. Με επικεφαλής κατ´ αρχήν τον αείμνηστον συμπολίτην Κωμσταντινον Κοσμόπουλον, του οποίου η συμβολή υπήρξε αποφασιστική  δια την έναρξιν και προώθησιν του εργου, μονοι δε κατοπιν επετέλεσαν έργον θαυμαστόν. Τους αξίζει ο δημόσιος έπαινος και ευγνωμοσύνη όλων των Διβριωτών.

Αισθανόμεθα δε την ανάγκην πρώτον, να αναμνησθώμεν ευλαβώς των προγόνων μας και όλων, όσων συνεισέφερον και συνετέλεσαν ώστε να θεμελιωθεί το έργον και επι των θεμελίων αυτών να κτίσωμεν ημείς. Επίσης να εκφράσωμεν την ευγνωμοσύνην και τας ευχαριστίας μας προς την υπηρεσίαν Αρχαιοτήτων Αναστηλώσεων , η οποία συνέταξε το Σχεδιον του Ιερού Ναού, προς τον Αρχτέκτονα κ. Γριβαν, γαμπρόν του συμπολίτου  μας κ. Θεόδ. Κυριακόπουλου, προς τον κ. Θεόδ. Σπυρόπουλον και τον Μηχανικόν κ. Γερμανόν δια την πολύτιμον αρωγήν των, προς τα αρμοδίας Κρατικάς Αρκάς δια την σοβαρήν οικονομικήν ενίσχυσιν, προς τον εν Αθήναις εκλεκτόν συμπολίτην μας κ. Ανδρεαν Ζώτον ο οποίος δια των χριστιανικών του συγκεντρώσεων παρείχεν  γενναίαν οικονομικήν βοήθειαν, προς τον "Σύλλογον των εν Πατραις Λαμπειεων" ο οποίος σημαντικώς εβοήθησεν δια την κατασκευήν της στέγης του Ιερού Ναού, προς τους συμπολίτας μας** οι οποίοι προσέφεραν την προσωπικήν των εργασίαν και προς όλους τους επωνύμους και ανωνύμους δωρητάς.

Επίσης προς τους ιερείς της Κοινότητός μας, τους περιβαλλόντας το έργον τούτον με στοργήν και αγάπην και συμμετασχόντας με την βοήθειά των εις την πραγματοποίησίν  του.

Βεβαίως το έργον δεν έληξεν και αι ανάγκαι  του Ιερού Ναού είναι ακόμη μεγάλαι.

 Είμεθα όμως βέβαιοι ότι θα τας καλύψουν εις το μέλλον,  δι εισφοράς και δωρεάς των Διβριωτών.

Ο δε Σύνδεσμός*** μας δίδει την υπόσχεσιν ότι δεν θα παύσει να πράξει και εις το μέλλον το καθήκον του.

 Ανταπόκριση της εφημερίδας "ΠΑΤΡΙΣ" Πύργου 24 Αυγούστου 1969

Το εικονοστάσι του Αγ. Νικολάου πάνω από το Δημ. Σχολείο
που κατασκεύασε πριν 10ετίες ο Γεωργ. Χ. Κοσμόπουλος
και επιμελείται σήμερα ο Π.Κ.

Σημείωση δική μου:

*την εποχή των εγκαινίων  Μητροπολίτης Ηλείας ήταν, ο κυρός Αθανάσιος Βασιλοπουλος και πρόεδρος της Κοινότητας Λαμπειας ο  αείμνηστος Νίκος Ζαφειροπουλος

** καθόλη τη διάρκεια των ετών (1957-1969) που ανοικοδομήθηκε ο Ιερός Ναός, μέχρι την ημέρα των εγκαινίων, χρημάτισαν πολλοί προεδροι Κοινοτητας. Ειναι άξιο  μνείας ότι στη ομιλία του ο Νίκος Σωτηροπουλος δεν αναφέρθηκε σε αυτούς (παρότι μεταξύ αυτών ήταν και η πρώτη Ελληνίδα πρόεδρος Κοινότητας, αδελφή του  αείμνηστη Βούλα Ιω. Μάρκου)

*** διαβάζοντας την παραπάνω ομιλία, αντιλαμβάνεται ο καθένας μας, ποιοί ήταν αυτοί οι συμπατριώτες της ξενιτιάς και τι πρόσφεραν στην πατρώα γη Διβρη. Εμεις ούτε στο "μικρό δακτυλάκι" τους δεν μοιάζουμε... Και βεβαίως δεν ηταν ο Αγ. Νικολαος (μέγα έργον), αλλά και τα Σχολεία και τα  Υδραγωγεία, και το  Γυμνά σιο  και το Νηπιαγωγείο-ΑΓΡΟΤΟΛΕΣΧΗ και οι βρύσες και, και, και.... Ων ουκ έστιν αριθμός εργων ευποίιας, στην γενέτειρα !!!...