Περιοδικό "δίβρη" 1978-2014, ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΝΟΣ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΟΥ ΤΑΞΕΙΔΙΟΥ...

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΝΟΣ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΟΥ ΚΑΙ 

ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΟΥ ΤΑΞΕΙΔΙΟΥ...

... Η Ιθάκη σ΄ εδωσε το ωραίο ταξείδι.

Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στο δρόμο

Άλλα δεν έχει να σε δώσει πιά.

(Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ)

            Ήταν φθινόπωρο του 1978, όταν ξαφνικά  με «χτύπησε» το αστροπελέκι της ακατάλυτης «διβριολατρείας» που με είχαν  εμποτίσει από μικρό παιδί μεγάλοι φιλοπόλιδες ευπατρίδες Διβριώτες (παπαΝίκος Τσάμης, Νίκος Σωτηρόπουλος, Ελπιδοφόρος Παπακωνσταντόπουλος, Τάσης Καζάζης, Βάσσος Στεφανόπουλος και άλλοι) που είχα ζήσει κοντά τους ή είχα ακούσει κι έτρεφα μεγάλο σεβασμό, και είπα μέσα μου: -Είναι ώρα, και συ να τολμήσεις και να ξεκινήσεις για να βρεις την δική σου Ιθάκη, κατά πως λέει ο ποιητής...

            Την Ιθάκη, μιας πάλαι ποτέ ένδοξης και ξακουστής στα πέρατα της Ελλάδας κωμόπολης Δίβρης, της ΜΕΓΑΛΗΣ ΔΙΒΡΗΣ, όπως τη βρήκαμε γραμμένη σε παλιά ιστορικά κείμενα και κατάστιχα... Την Ιθάκη,  της πανέμορφης νύμφης του Ολωνού Δίβρης, της καλλίστης βασιλίδος της ορεινής Ηλείας, της πανελληνίως γνωστής από την πένα δημοσιογράφων, περιηγητών, φυσιολατρών και λογοτεχνών συγγραφέων, ως «μικρής Ελβετίας»... Την Ιθάκη, την Δίβρη πρώτη «στ΄ άρματα και τα γράμματα», πρώτη στα Σχολεία, πρώτη στους Αγωνιστές για τη λευτεριά, πρώτη στις Εκκλησιές, πρώτη στις φυσικές καλλονές, πρώτη στις κρυστάλλινες ζείδωρες πηγές, πρώτη σε μυαλά καταυγάζοντα όπου γης, πρώτη, πρώτη... την δική μου Ιθάκη.

            Και το συναρπαστικό ταξίδι άρχισε πριν 37 (εκδοτικά) χρόνια. Με τους συντρόφους μου, τους συνεργάτες-συνταξιδευτές, από διάσημους ερευνητές, συγγραφείς, σκαπανείς της Ιστορίας, της  Επιστήμης και της Λογοτεχνίας μέχρι απλούς ανθρώπους του μόχθου, «τους δικούς μας Χριστούς, του δικούς μας Άγιους» για να θυμηθώ και τον άλλο μεγάλο ποιητή Γιάννη Ρίτσο...

            Και το ταξείδι αυτό  προς την δική μου Ιθάκη, συνάντησε στο διάβα του  και τους Κύκλωπες και τους Λαιστρυγόνες,  και τις Σκύλες και τις Χάρυβδες, και τις Ναυσικές και τις Κίρκες, και τις χαρές και τις λύπες, και τις Σειρήνες και τις Συμπληγάδες πέτρες... Όμως το σκαρί του πλοίου μας άντεξε μέχρι σήμερα, που μας έριξαν στα βράχια πάνω σε μια φτωχή σχεδία οι Ευρωπαίοι και Παγκόσμιοι δανειστές μας μαζί με τους ντόπιους Αλκίνοους και λοιπούς μνηστήρες της αγαπημένης Πηνελόπης... Αλλά, προλάβαμε και πατήσαμε το πόδι μας και είδαμε «καπνόν αναθρώσκοντα, νοήσαι ης γαίης...», στη δική μας λατρευτή  Ιθάκη...

Το πρώτο τεύχος του περιοδικού "ΔΙΒΡΗ" που
κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1978

            Και τι δεν είδαμε, και τι δεν συναντήσαμε και τι δεν απολαύσαμε και τι δεν εξερευνήσαμε σε αυτό το συναρπαστικό και ονειρεμένο ταξείδι, προς στη δική μας Ιθάκη, τη Δίβρη. Χαμένα ή  θαμμένα στην αχλή της λησμονιάς ιστορικά ντοκουμέντα, δημοσιεύματα με απίστευτα εγκώμια και επαίνους για τη Δίβρη, των μεγαλύτερων Αθηναϊκών και τοπικών εφημερίδων και Βιβλίων των προηγούμενων 100-150 χρόνων. Συγκλονιστικές μαρτυρίες για τη Δίβρη, διάσημων περιηγητών και παγκόσμιας εμβέλειας φιλοσόφων και ερευνητών. Ονοματεπώνυμα των προγόνων μας και πληθυσμούς εδώ και 500-600 χρόνια. Εξερευνήσεις,  ανακαλύψεις και συναντήσεις  των άγνωστων από αιώνες άλλων αδελφών Δίβρεων, αυτών της Βορείου Ηπείρου και Φθιώτιδας και ο καημός για την χαμένη πλέον 4^η  Δίβρη της Κάτω Ιταλίας...    Γραπτά ιστορικά ντοκουμέντα, όρκους πίστης και ΟΜΟΝΟΙΑΣ σε χαλεπές εποχές. Φωτογραφικά ντοκουμέντα και ανάλεκτα κείμενα.  Ήρωες διβριώτες σε εθνικοαπελευθερωτικούς και  εθνικούς αγώνες.   Προσωπικότητες διβριωτών με δράση που καταύγασαν στο παγκόσμιο ή το ελλαδικό στερέωμα. Αρχαία κείμενα για την Λαμπεία μας και την Φολόη μας. Τοπικούς θρύλους και παραδόσεις... Ένας   σπουδαίος ιστορικός, πολιτιστικός και λαογραφικός θησαυρός με κτερίσματα («...ατάκτως ερριμμένα») στις 3.500 περίπου σελίδες της «ΔΙΒΡΗΣ» που εμείς βεβαίως δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε ή να αξιοποιήσουμε, αλλά μπορεί να είναι μια μικρή «κιβωτός» γνώσης για κάποιους ειδήμονες, φιλίστορες και ερευνητές του παρόντος και του μέλλοντος... Όλα τούτα τα «πράματα και θάματα» στο διάβα των 37 χρόνων μέσα από Επιστημονικά Συνέδρια, Ημερίδες, Φεστιβάλ, Συναυλίες, Εκδηλώσεις Τιμής και Μνήμης στο «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΒΡΗΣ» αλλά και στην Αθήνα-Πειραιά, αποτυπώθηκαν στις σελίδες της «Δ» να μείνουν για τους επερχόμενους...

Κάθε δυο μήνες τα πρώτα χρόνια και κάθε τρεις μήνες ακριβώς μέχρι το τελευταίο αυτό τεύχος με το Νο 146... Περάσαμε όλα τα στάδια της τυπογραφίας (στοιχειοθεσία, λινοτυπία, όφσετ και βάλε...). Από 24 μέχρι 48 σελίδες (πάντα οι 8 έγχρωμες) με επώδυνη αλλά ευχάριστη προσωπική δική μου εργασία και στη δακτυλογράφηση, και στις διορθώσεις και το κασέ, και στην ταξινόμηση και την ταχυδρόμηση (όλα από τα χέρια μου, μερόνυχτα όμορφα και δημιουργικά με προετοιμασία για το επόμενο αμέσως την άλλη μέρα, μέχρι το τύπωμα το επόμενου τεύχους). Ποτέ δεν μου έλειψε η ύλη (ας είναι καλά το Αρχείο - «αδαμαντορυχείο» που μου άφησε πνευματική κληρονομιά ο πρωτοδιβριώτης Νίκος Σωτηρόπουλος), έχω ακόμη ύλη για 50-100 χρόνια(!!), ποτέ δεν έλειψαν τα θέματα –προβλήματα της φιλτάτης γενέτειρας, ποτέ δεν μου έλειψαν οι συνεργασίες σημαντικών ανθρώπων που ήθελαν να φιλοξενηθούν τα άρθρα τους στη «ΔΙΒΡΗ». Και ποτέ δεν ξέφυγα (εκτός ελάχιστων  εξαιρέσεων) να απομακρυνθώ από τη Δίβρη και τα χωριά του ιστορικού «πρώην Δήμου Λαμπείας 1833-1912», παρότι μου το ζητούσαν επιμόνως... Κατακτήσαμε τον επίζηλο τίτλο, του μοναδικού μακροβιότερου περιοδικού που στηριζόταν αποκλειστικά στις δικές μας δυνάμεις δηλ. στις συνδρομές και τις συγκινητικές συνεισφορές των συμπατριωτών και φίλων της Δίβρης, χωρίς «γαλαντόμες» χορηγίες από τον κρατικό κορβανά, χωρίς καταχωρίσεις διαφημίσεων, χωρίς λιβανίσματα και επιρροές από τις εφήμερες κατά καιρούς  εξουσίες 

Οι πιο συγκινητικές στιγμές ήσαν για μένα, όταν κάποιοι αναγνώστες-συνδρομητές της «ΔΙΒΡΗΣ» στο τέλος του τριμήνου αδημονούσαν να πάρουν στα χέρια τους το περιοδικό μας και έπαιρναν τηλέφωνο και μου έλεγαν: -Τι έγινε, βγήκε το περιοδικό; μήπως με ξέχασες;;;... Ή όταν π.χ.  ο Πυργιώτης (όχι Διβριώτης) μπάρμπα-Σάκης Γουβιάς, θαύμαζε και  από στήθους διηγιόταν λέξη προς λέξη το περιεχόμενο της «Δ», καλλίτερα από μένα που το έγραφα!!!.. Πρώτα από αυτούς και όλους  τους άλλους «γκαρδιακούς» φίλους, ζητώ ταπεινά  συγνώμη για το κλείσιμο του κύκλου αυτής της πατριωτικής ζωής του περιοδικού μας. Αλλά η αδυναμία και καταβαράθρωση που  οδήγησαν τα ληστρικά οικονομικά μέτρα που στέρησαν στους συνδρομητές μας, χωρίς την θέληση τους, τη δυνατότητα να ανταποκριθούν δεν ξεπερνιέται, ούτε με δικές μου ηρωϊκές προσπάθειες και θυσίες... Έτσι ένα περιούσιο «πνευματικό παιδί» μου, μένει πλέον στην πιο καλή ανάμνηση και την απαντοχή, έως ότου κάποιος άλλος διβριώτης  πάρει τη σκυτάλη και το υιοθετήσει...

Σε όλους ανεξαιρέτως, τους συν-δημιουργούς της «ΔΙΒΡΗΣ», τους αναγνώστες, τους φανατικούς υποστηριχτές, τους συμπαραστάτες και συμπάσχοντες στο δύσκολο αυτό ταξείδι, ακόμη και εκείνους που το πολέμησαν για δικούς τους λόγους ή εκείνους που «εθίγησαν» και νομίζουν ότι «βλάφτηκαν τα συμφέροντά τους», ένα ΜΕΓΑΛΟ  ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ από καρδιάς...   Τελειώνω, και πάλι με λόγια του μεγάλου ποιητή Κώστα Καβάφη:

«Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.

Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,

ήδη θα κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν»

Ο εκδότης της «ΔΙΒΡΗΣ»

ΣΩΤΗΡΗΣ ΧΑΡ. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ