Κεφάλαιο Νο 2: Η «ΖΩΣΑ ΙΣΤΟΡΙΑ» ΤΗΣ ΔΙΒΡΗΣ ΜΕ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ Ανοίγουμε τον Φάκελο-«Αδαμαντορυχείο» του Νίκου Σωτηρόπουλου...

Κεφάλαιο Νο 2

Η «ΖΩΣΑ ΙΣΤΟΡΙΑ» ΤΗΣ ΔΙΒΡΗΣ ΜΕ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ

Ανοίγουμε τον Φάκελο-«Αδαμαντορυχείο» του Νίκου Σωτηρόπουλου, για τη ζωή και τη δράση του «ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΛΑΜΠΕΙΕΩΝ ¨Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ¨» (1951-1967)

ΘΕΜΑ ΠΡΩΤΟ

«Τα Βραβεία στους μικρούς μαθητές του Δημοτικού Σχολείου της Δίβρης από τον «Σύνδεσμο» από το 1951 έως το 1955»

( ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ του ΠΡΟΛΟΓΟΥ ΚΑΙ  ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Νο 2)

Ήρθε πλέον το πλήρωμα του χρόνου, να πραγματοποιήσω ένα όνειρό μου, αλλά και μια επιθυμία δεκαετιών. Να φέρω στην δημοσιότητα ένα μεγάλο θησαυρό που μου άφησε ως πνευματική κληρονομιά, ένας μεγάλος ευπατρίδης που δίκαια είχε αποκτήσει τον τίτλο του «πρωτοδιβριώτη», ο σπουδαίος  Νίκος  Γεωργ. Σωτηρόπουλος που άφησε αυτόν το μάταιο κόσμο το έτος 1999, σε ηλικία 89 ετών.

Ελπίζω να μη σπεύσουν κάποιοι να συσχετίσουν την «προβολή» του ονόματος αυτού με την συγγένεια που είχα μαζί του (δεύτερος εξάδελφος του πατέρα μου) γιατί θα αστοχήσουν. Όσο εξέδιδα το περιοδικό μου «ΔΙΒΡΗ», πλειστάκις από τις στήλες του είχα γράψει για το σπουδαίο αυτό συμπολίτη και κυρίως  για το έργο που προσέφερε από τις θέσεις και αξιώματα που του έδιδαν οι απανταχού διβριώτες στους πολιτιστικούς Συλλόγους της Δίβρης (Πρόεδρος του «Συνδέσμου των εν Αθήναις Λαμπειέων» 1951-1975, Πρόεδρος του «Προοδευτικού Συνδέσμου Δίβρης» 1935-1936), όσο και από τη θέση του στη Δημόσια Διοίκηση (Διευθυντής της Στατικής Υπηρεσίας Ελλάδος, πάρεδρος στο ΑΣΔΥ) για τις ποικίλες ευεργεσίες και ανιδιοτελείς εξυπηρετήσεις σε συμπολίτες μας διβριώτες και ορεινούς Ηλείους...

Δεν είναι αυτός ο σκοπός τους σημειώματος αυτού. Εμείς ευγνώμονες για αυτή την μεγάλη προσφορά στη γενέτειρά του Δίβρη, αποδώσαμε την ελάχιστη Τιμή κι Ευγνωμοσύνη με το στήσιμο της προτομής του που κοσμεί τον προαύλιο χώρο του «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ» και γράψαμε στη βάση «αρχαίοις γράμμασι» με λακωνικό τρόπο, το ανεκτίμητο έργο του και την προσφορά του στην πατρώα Γη. Άλλος είναι ο  σκοπός αυτών που θα γράψω και να δημοσιεύσω σε συνέχειες στο προσωπικό μου Ιστολόγιο, αφού το περιοδικό «ΔΙΒΡΗ» (όπου θα ήταν πολύ καλύτερα) δεν κυκλοφορεί προς το παρόν για τους γνωστούς λόγους....

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ, Ο «ΦΑΚΕΛΟΣ ΑΔΑΜΑΝΤΟΡΥΧΕΙΟ»

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ Γ. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ;

            Θα ήταν βέβαια, πολύ καλύτερα και πιο σωστά να είχαμε προς γνωστοποίηση ή δημοσίευση εμείς ή κάποιοι άλλοι, τα επίσημα Αρχεία του «Συνδέσμου των εν Αθήναις Λαμπειέων  ό Αγ. Παντελεήμων¨». Αλλά φευ!.... Τέτοια Αρχεία που είναι η ζώσα ιστορία της γενέτειρας Δίβρης και της μεγάλης παροικίας των Διβριωτών της Αθήνας, δεν υπάρχουν πουθενά!!!... Και τούτο γιατί οι «κληρονομήσαντες» τον Σύνδεσμο (έχω γράψει με ποιο τρόπο και δεν θέλω να επανέλθω) του άλλαξαν το έτος 1977 το όνομα σε «ΣΥΛΛΟΓΟ ΔΙΒΡΙΩΤΩΝ ΑΘΗΝΑΣ» και το πλέον τραγικό και αποτρόπαιο «του άλλαξαν τα φώτα», δηλαδή εξαφάνισαν όλο, μα όλο, το πλούσιο και ανεκτίμητο Αρχείο του επί 26 ολόκληρα χρόνια (με ένα διάλλειμα την εποχή της Χούντας) δράσαντος Συνδέσμου!!!... Βέβαια, πέρα από την εξαφάνιση και καταστροφή του Αρχείου του «Συνδέσμου» (1951-1967) που ως εκ θαύματος διασώθηκε ευτυχώς ένα μέρος του, εξαφανίστηκε τελείως (ούτε ίχνος δεν υπάρχει) και για το διάστημα της διετίας 1975-1977, όπου εκλέχτηκα και θήτευσα εγώ, ο γράφων, πρόεδρος του «Συνδέσμου»...

 Και εξαφάνισαν ή κατέστρεψαν ολοσχερώς αυτό τον πολύτιμο πατριωτικό θησαυρό, χωρίς να δίνουν κάποια επαρκή  εξήγηση. Άλλοι μας είπαν ότι πλημμύρησε το Γραφείο του ΣΔΑ (που ήταν στον τρίτο όροφο πολυκατοικίας...), άλλοι ότι κατέβασαν στο πεζοδρόμιο ολόκληρο το φοριαμό με το Αρχείο για να μετακομίσουν και κατά λάθος το πήρε ένα σκουπιδιάρικο του Δήμου Αθηναίων (sic!)... Όχι μόνο γελοίες και αστείες δικαιολογίες αλλά και έλλειψη στοιχειώδους σεβασμού στην κρίση καi το νου του κάθε συμπατριώτη. Αλλά, αλλά....

Ο «ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΟΣ»....

            Αλλά, «θεός της Δίβρης» άλλα κελεύει!... Ο άνθρωπος που είχε ορκιστεί από τότε που είδε το πρώτο φως μέχρι την τελευταία του πνοή, ο Νίκος Γ. Σωτηρόπουλος, είχε προβλέψει φαίνεται τον επερχόμενο «Αρμαγεδδώνα» και την καταστροφή κάθε ιστορικού, πολιτιστικού-μορφωτικού στοιχείου  που υπήρχε μέσα στα Αρχεία του Συνδέσμου. Ο Νίκος Σωτηρόπουλος μου άφησε μαζί με άλλα πολύτιμα, ως «πνευματική παρακαταθήκη» τρεις κούτες με τους επί μέρους Φακέλους που το χαρακτηρίζω ανεκτίμητο «αδαμαντορυχείο»... Και δεν ξεχνώ δια βίου την τιμή αυτή.

Τι περιέχουν αυτοί οι Φάκελοι; Περιέχουν αντίγραφα ή σε φωτοτυπίες ή τα αρχικά «Σχέδια» (χειρόγραφακαι  στη γραφομηχανή) με τόσες και τέτοιες λεπτομέρειες που εκπλήσσουν!... Πλήρη τα Πρακτικά με όλες τις υπογραφές των μελών, Αλληλογραφίες με τα Σχολεία, την Κοινότητα Διβρης, με Κρατικές Υπηρεσίες, με Ομογενείς, με προσωπικότητες, Συμβόλαια Αγοράς της «Αγροτολέσχης» και του οικοπέδου του Υγειονομικού Σταθμού κλπ, κλπ. Άπειρα και ενδιαφέροντα αντίγραφα.

            Αν έχουμε υγεία και όρεξη, θα δείτε «πράματα και θάματα» που εμείς οι συνεχιστές του προέδρου του «Συνδέσμου» και των άλλων συνεργατών του φιλοπόλιδων διβριωτών (γιατί εμείς είμαστε οι πραγματικοί συνεχιστές, γιατί οι «νόμιμοι κληρονόμοι» ...ξεπούλησαν ό,τι πήραν, ό,τι βρήκαν και ...εκσυγχρόνισαν την «κληρονομιά» -κατά τη δική τους άποψη, πατριωτική, κομματική κλπ), εμείς είμαστε ελάχιστοι, νάνοι  μπροστά σε αυτούς τους γίγαντες του πατριωτισμού και της ανιδιοτελούς προσφοράς . Δεν ξέρω, αν θα προλάβω (από πλευράς χρόνου, τεχνικών δυσχερειών ή άλλων γεγονότων) να ενημερώσω τους συμπολίτες μου για όλο το περιεχόμενο τω Φακέλων... Θα γίνει η προσπάθεια, αν και δεν  είμαι βέβαιος ότι θα δώσω  όλο αυτό τον πλούτο της «πατριωτικής ψυχής», ούτε είμαι βέβαιος ότι (μέσα από το διαδίκτυο, Ιντερνέτ) θα το δουν οι όλοι οι συμπατριώτες...

ΤΙ ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ, ΣΗΜΕΡΑ;

            Είναι μια μοναδική ευκαιρία να «ψηφιοποιήσουμε» ηλεκτρονικά τα έγγραφα-ντοκουμέντα αυτά, για μια μελλοντική (αν ξεφύγουμε από την οικονομική «μέγγενη») έκδοση βιβλίου, για να μείνει στις δέλτους της τοπικής Ιστορίας... Ας το ελπίσουμε

Θα κάνω σήμερα την αρχή. Ξεκινώντας από ένα συγκινητικό θέμα: Τα Βραβεία στους μικρούς μαθητές του Δημοτικού Σχολείου της Δίβρης από τον «Σύνδεσμο από το 1951 έως το 1955»....  Θα ακολουθήσουν και άλλα θέματα, όπως πως δημιουργήθηκε η «Αγροτολέσχη»-Νηπιαγωγείο, τα Βραβεία στους μαθητές του Γυμνασίου, πως ανεγέρθηκε ο Ι. Ναός Αγ. Νικολάου, η ανέγερση ή ανακαίνιση  βρυσών,  πως ξεκίνησε η ίδρυση και η πρώτη λειτουργία του Γυμνασίου Λαμπείας, για τις Βιβλιοθήκες στο Δημοτικό και Γυμνάσιο Λαμπείας, πως έγινε η ίδρυση και λειτουργία του Υγειονομικού Σταθμού Λαμπείας, πως έγιναν τα Υδραγωγεία και τα δίκτυα ύδρευσης των σπιτιών της Δίβρης,  πως ενισχύθηκε του Οικοτροφείο Λαμπείας, πως συμμετείχε η Τοπική Κοινωνία δι΄ αντιπροσώπων στον «Σύνδεσμο»....

Και άλλα και άλλα θέματα, ων ουκ έστι αριθμός. Και όλα μέσα από τα γραπτά ντοκουμέντα που πρέπει να γίνουν κτήμα κάθε Διβριώτη, όπου κι αν βρίσκεται...

Θα ακολουθήσουμε την εξής τακτική. Παραθέτουμε σε φωτογραφίες τα («σκαναρισμένα») κύρια έγγραφα που μπορούν οι αναγνώστες να διαβάσουν αυτούσια, όσο μπορούν βέβαια γιατί μερικά δεν είναι απολύτως ευκρινή (ίσως χρειαστεί να γίνεται μεγέθυνση με ένα κλικ-ζουμ). Και κάπου κάπου θα αντιγράφουμε κάποια αποσπάσματα και θα βάζουμε και τη δική μας κριτική ή θαυμαστική «πινελιά» εκ καθήκοντος....

           

ΜΕΡΟΣ Β΄

«Τα Βραβεία στους μικρούς μαθητές του Δημοτικού Σχολείου της Δίβρης από τον «Σύνδεσμο» 

το ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΤΟΣ 1952-53»

            Ανοίγοντας τον υπο-Φάκελο αυτό (Βραβεία 1952-53), ομολογώ πως συγκινήθηκα περισσότερο καθόσον κάπου εμφανίζεται και το δικό μου όνομα... Ξαναγύρισα νοερά πριν στα χρόνια αυτά, μαθητής της 5^ης Τάξης κι εγώ, του Δημοτικού Σχολείου Διβρης.

            Το περήφανο «Σύγγρειο» Δημοτικό Σχολείο Δίβρης(αρχιτεκτόνημα του 1907, ανεγερθέν επί Υπουργού Παιδείας του Διβριώτη Ανδρέα Στεφανόπουλου, στη θέση παλιού που κάηκε). Τότε, τα σχολιαρόπαιδα βούιζαν σαν το δημιουργικό μελίσσι, κάπου 250 παιδιά (παλιότερα, προπολεμικά λένε ότι έφταναν το 300-350)...

                        Το σχολικό έτος 1952-1953 υπηρετούσαν όχι δύο αλλά τρείς σπουδαίοι εκπαιδευτικοί. Εκτός από τη δασκάλα μας Ευθυμία Πετραλιά (Κουνενή) που είχε παραμείνει για πολλές δεκαετίες (είχε ακόμη και τον δικό μου πατέρα μαθητή!!!) και μάλιστα δεν έφυγε ούτε στις δύσκολες εποχές της Κατοχής και του μετέπειτα Εμφύλιου με το ευεργέτημα να μη χάσουν καμιά Τάξη τα παιδιά της Δίβρης. Δεύτερος δάσκαλος είχε έλθει για ένα έτος ο Γ. Πούρνος στο σχολικό έτος αυτό, αλλά ήρθε και 3^η δασκάλα, η διβριώτισσα Θεοπίστη Καρυανού κόρη του επίσης δασκάλου διβριώτη Κώστα Καρυανού

            Η Θεοπίστη Καρυανού πήρε τις δυο Τάξεις (την 5^η, την 6^η Τάξη) η Ευθυμία Πετραλιά τις δυο Τάξεις (την 3^η και 4^η Τάξη) και ο Γ. Πόυρνος τις άλλες δυο Τάξεις (την 1^η και 2^α Τάξη)...

            Τα σημερινά ... «φοβερά ντοκουμέντα» του ευπατρίδη Νίκου Σωτηρόπουλου που και πάλι θα καταπλήξουν και θα συγκινήσουν όποιον κάνει τον κόπο να τα διαβάσει, είναι περισσότερα και πλουσιότερα σε περιεχόμενο και συμβολισμούς από τα προηγούμενα του Α΄ ΜΕΡΟΥΣ. Και αξίζει τον κόπο, για όλους μας και κυρίως για τους σημερινούς δασκάλους μας και τους σημερινούς μαθητές μας να διαβαστούν. Όπως ξαναγράψαμε είναι μνημεία Λόγου και Πράξης!... Τα παραθέτουμε αυτούσια και κάποια με περισσότερη επισήμανση.  Σε κάθε ένα, ως λεζάντα, θα κάνω ένα μικρό σχολιασμό, επισημαίνοντας κάποια  στοιχεία που μου προξένησαν ιδιαίτερη εντύπωση, αφήνοντας τον αναγνώστη να απολαύσει το μεγαλείο της ψυχής αυτών των συμπατριωτών μας και την αγάπη τους την αλογάριαστη, για τα μικρά Διβριωτόπουλα...

            Βρισκόμαστε πλέον σε μια περίοδο μετά τον καταστροφικό Εμφύλιο (που κατά ευτυχή συγκυρία δεν έχει τόσο τραγικές επιπτώσεις στη Δίβρη, όσο σε άλλα χωριά και πόλεις λόγω της συνετής συμπεριφοράς των κατοίκων της – άλλη φορά θα γράψουμε πιο αναλυτικά για το θέμα) στα Σχολεία μας πνέει νέος άνεμος παιδαγωγικής ανάτασης που είχε ξεκινήσει από τους προηγούμενους δασκάλους και συνεχιζόταν με το νέο αίμα των δασκάλων μας, καθώς και την μεγάλη συμβολή του «ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΛΑΜΠΕΙΕΩΝ ο Αγ. Παντελεήμων», όπως στα παρακάτω έγγραφα εκφράζεται και που δυστυχώς σήμερα μετά 65 χρόνια δεν πλησιάζουμε, ούτε στο πολλοστημόριο (Εκπαιδευτικοί, μαθητές, Σύλλογοι, τοπική Κοινωνία κλπ).

            Ας είναι λοιπόν αυτά τα «ΜΝΗΜΕΙΑ ΛΟΓΟΥ», παιδαγωγικά κείμενα για όλους μας και ιερές παρακαταθήκες. Ο γράφων και οι συνεργάτες μου, προσπαθήσαμε όλα τα χρόνια που παραλάβαμε τη σκυτάλη να μιμηθούμε αυτούς τους μεγάλους αναμορφωτές. Μπορεί να μη πετύχαμε το καλλίτερο, αλλά δώσαμε δείγματα γραφής....  Στο μέτρο του δυνατού.

            Μελετείστε, τώρα...

ΜΝΗΜΕΙΑ «ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗΣ»...

ΟΙ ΧΟΡΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ

            Στις αρχές της 10ετίας του 1950 είχαν πεθάνει δυο μεγάλες προσωπικότητες της Δίβρης, ο πλέον δημοφιλής πολιτικός της Ηλείας και Λογοτέχνης Βασσος Στεφανόπουλος οποίος ήταν ο δημιουργός και πρόεδρος του «Προοδευτικού Συνδέσμου Δίβρης - 1924» και ο συγγραφέας, δημοσιογράφος και διανοούμενος Γιώργος Καρανικολός. Οι συγγενείς τους για να τιμήσουν την μνήμη τους έκαναν γενναιόδωρες χορηγίες με σημαντικά χρηματικά ποσά  τον Φεβρουάριο του 1953 που διετέθησαν  για τα Βραβεία των  μαθητών, αλλά και την Βιβλιοθήκη του Δημοτικού Σχολείου Δίβρης. Αλλά πέραν των χρηματικών ποσών δόθηκαν και άλλες χορηγίες από άλλους Διβριώτες της Αθήνας (τσάντες κλπ)  Παραθέτουμε τα έγγραφα και τα σχετικά δημοσιεύματα της εφημερίδας «ΠΑΤΡΙΣ» Πύργου....

Οι χορηγοί αδελφοί του Βάσσου Στεφανοπουλου,
ο Καθηγητής Ιατρικής Τάκης Στεφανοπουλος και
ο δικηγόρος Πολυβιος Στεφανόπουλος εις μνήμην του αδελφού τους

Το δημοσίευμα της εφημ. "ΠΑΤΡΙΣ" Πύργου, όπου
αναγγέλλεται η χορηγία των Βραβείων ύψους 500.000 δρχ
και αγορά επίπλου Βιβλιοθήκης ύψους 1.000.000 δρχ. 

Ένας άλλος χορηγός παίρνει ευχαριστήριο 

ΤΟ ΠΡΑΚΤΙΚΟ ΤΗΣ ΘΕΣΠΙΣΗΣ ΤΩΝ ΒΡΑΒΕΙΩΝ 

            Το επίσημο Πρακτικό με εξαιρετικές λεπτομέρειες των προς βράβευση χρηματικών ποσών και άλλων δώρων στους μαθητές εντυπωσιάζει. Επίσης και το περιεχόμενο της επιστολής του «Συνδέσμου» προς τους μικρούς μαθητές με  λόγια στοργής και αγάπης αλλά και παραινέσεις και παράλληλα υποχρεωτική ενημέρωση για τις διβριώτικες προσωπικότητες εις μνήμην των οποίων έγιναν οι χορηγίες....

Στο ΠΡΑΚΤΙΚΟ του "Συνδέσμου" εκτός από την λεπτομερή
αναφορά για τα Βραβεία (βλ. κατωτέρω), υπάρχει και η χορηγία για την
ΔΩΡΕΑ της πρώτης Βιβλιοθήκης στη Δίβρη 

ΚΑΙ Η ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ

Αξίζει όλοι μας να διαβάσουμε τα λόγια αγάπης, στοργής
και συμβουλών στους μικρούς μαθητές που απευθύνουν οι
ευπατρίδες της ξενιτιάς και να παραδειγματιζόμαστε.....

ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΝΕΑΡΑΣ ΔΑΣΚΑΛΑΣ ΘΕΟΠΙΣΤΗΣ ΚΑΡΥΑΝΟΥ  ΣΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΝΙΚΟ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟ ΠΟΥ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΖΕΙ

Από την τιμητική Εκδήλωση της ΠΕΕΔ και του "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ
ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ" στη δασκάλα μας Θεοπίστη Καρυανού το 2001 

Η νέα δασκάλα Θεοπίστη Καρυανού που έφερε νέο άνεμο μάθησης
και με καινούργιο παιδαγωγικό σύστημα, εκμυστηρεύεται στον Νίκο
Σωτηρόπουλο, τα τεκταινόμενα στο Σχολείο, αναγγέλλοντας και την
έλευση του επόμενου δασκάλου μας Νίκου Αναστόπουλου...  

ΠΑΡΑΛΗΛΑ ΜΕ ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ Ο «ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ» ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΣΤΗ ΔΙΒΡΗ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ

Δια χειρός της Διευθύντριας του Δημοτικού Σχολείου
Δίβρης Ευθυμίας Πετραλιά-Κουνενή, οι δάσκαλοι ενημερώνουν
τον χορηγό "Σύνδεσμο" για τα Βραβεία αλλά και την
λειτουργία της δωρηθείσας Βιβλιοθήκης του Σχολείου

Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΚΑΙ Η ΤΕΛΕΤΗ ΒΡΑΒΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΜΙΚΡΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ

   

ΟΙ ΒΡΑΒΕΥΘΕΝΤΕΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΜΑΘΗΤΡΙΕΣ

(σ.σ. Η διαδικασία της βράβευσης αυτής είχε και κάποια ... "παραλειπόμενα" που δεν είναι του παρόντος να αναφερθούν, γιαυτό και δεν υπάρχει σχολικό έγγραφο με τις προτάσεις για τους βραβευόμενους. Αναδημοσιεύουμε την ανταπόκριση της  εφημ."ΠΑΤΡΙΔΑ" που υποθέτουμε δείχνει και τη σειρά απονομής -έχει και ένα μικρό λαθάκι: αντί Χρ. Φ. Αλμπάνης το σωστό είναι Χρ. Γ. Αλμπάνης)

Προσεχώς τα Βραβεία 

του Σχολικού έτους 1953-1954