Κεφάλαιο Νο 3: Η «ΖΩΣΑ ΙΣΤΟΡΙΑ» ΤΗΣ ΔΙΒΡΗΣ ΜΕ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ Ανοίγουμε τον Φάκελο-«Αδαμαντορυχείο» του Νίκου Σωτηρόπουλου

Το περήφανο «Σύγγρειο» Δημοτικό Σχολείο Δίβρης(αρχιτεκτόνημα του 1907, ανεγερθέν επί Υπουργού Παιδείας του Διβριώτη Ανδρέα Στεφανόπουλου, στη θέση παλιού που κάηκε). Τότε, τα σχολιαρόπαιδα βούιζαν σαν το δημιουργικό μελίσσι, κάπου 200-250 παιδιά (παλιότερα, προπολεμικά λένε ότι έφταναν το 300-350)...

   Κεφάλαιο Νο 3

Η «ΖΩΣΑ ΙΣΤΟΡΙΑ» ΤΗΣ ΔΙΒΡΗΣ ΜΕ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ

Ανοίγουμε τον Φάκελο-«Αδαμαντορυχείο» του Νίκου Σωτηρόπουλου, για τη ζωή και τη δράση του «ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΛΑΜΠΕΙΕΩΝ ¨Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ¨» (1951-1967)

ΘΕΜΑ ΠΡΩΤΟ

«Τα Βραβεία στους μικρούς μαθητές του Δημοτικού Σχολείου της Δίβρης από τον «Σύνδεσμο» από το 1951 έως το 1955»

( ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ του αρχικού ΠΡΟΛΟΓΟΥ και  ΣΤΟ 3^ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ)

Ήρθε πλέον το πλήρωμα του χρόνου, να πραγματοποιήσω ένα όνειρό μου, αλλά και μια επιθυμία δεκαετιών. Να φέρω στην δημοσιότητα ένα μεγάλο θησαυρό που μου άφησε ως πνευματική κληρονομιά, ένας μεγάλος ευπατρίδης που δίκαια είχε αποκτήσει τον τίτλο του «πρωτοδιβριώτη», ο σπουδαίος  Νίκος  Γεωργ. Σωτηρόπουλος που άφησε αυτόν το μάταιο κόσμο το έτος 1999, σε ηλικία 89 ετών.

Ελπίζω να μη σπεύσουν κάποιοι να συσχετίσουν την «προβολή» του ονόματος αυτού με την συγγένεια που είχα μαζί του (δεύτερος εξάδελφος του πατέρα μου) γιατί θα αστοχήσουν. Όσο εξέδιδα το περιοδικό μου «ΔΙΒΡΗ», πλειστάκις από τις στήλες του είχα γράψει για το σπουδαίο αυτό συμπολίτη και κυρίως  για το έργο που προσέφερε από τις θέσεις και αξιώματα που του έδιδαν οι απανταχού διβριώτες στους πολιτιστικούς Συλλόγους της Δίβρης (Πρόεδρος του «Συνδέσμου των εν Αθήναις Λαμπειέων» 1951-1975, Πρόεδρος του «Προοδευτικού Συνδέσμου Δίβρης» 1935-1936), όσο και από τη θέση του στη Δημόσια Διοίκηση (Διευθυντής της Στατικής Υπηρεσίας Ελλάδος, πάρεδρος στο ΑΣΔΥ) για τις ποικίλες ευεργεσίες και ανιδιοτελείς εξυπηρετήσεις σε συμπολίτες μας διβριώτες και ορεινούς Ηλείους...

Δεν είναι αυτός ο σκοπός τους σημειώματος αυτού. Εμείς ευγνώμονες για αυτή την μεγάλη προσφορά στη γενέτειρά του Δίβρη, αποδώσαμε την ελάχιστη Τιμή κι Ευγνωμοσύνη με το στήσιμο της προτομής του που κοσμεί τον προαύλιο χώρο του «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ» και γράψαμε στη βάση «αρχαίοις γράμμασι» με λακωνικό τρόπο, το ανεκτίμητο έργο του και την προσφορά του στην πατρώα Γη. 

Άλλος είναι ο  σκοπός αυτών που θα γράψω και να δημοσιεύσω σε συνέχειες στο προσωπικό μου Ιστολόγιο, αφού το περιοδικό «ΔΙΒΡΗ» (όπου θα ήταν πολύ καλύτερα) δεν κυκλοφορεί προς το παρόν για τους γνωστούς λόγους....

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ, Ο «ΦΑΚΕΛΟΣ ΑΔΑΜΑΝΤΟΡΥΧΕΙΟ»

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ Γ. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ;

            Θα ήταν βέβαια, πολύ καλύτερα και πιο σωστά να είχαμε προς γνωστοποίηση ή δημοσίευση εμείς ή κάποιοι άλλοι, τα επίσημα Αρχεία του «Συνδέσμου των εν Αθήναις Λαμπειέων  ό Αγ. Παντελεήμων¨». Αλλά φευ!.... Τέτοια Αρχεία που είναι η ζώσα ιστορία της γενέτειρας Δίβρης και της μεγάλης παροικίας των Διβριωτών της Αθήνας, δεν υπάρχουν πουθενά!!!... Και τούτο γιατί οι «κληρονομήσαντες» τον Σύνδεσμο (έχω γράψει με ποιο τρόπο και δεν θέλω να επανέλθω) του άλλαξαν το έτος 1977 το όνομα σε «ΣΥΛΛΟΓΟ ΔΙΒΡΙΩΤΩΝ ΑΘΗΝΑΣ» και το πλέον τραγικό και αποτρόπαιο «του άλλαξαν τα φώτα», δηλαδή εξαφάνισαν όλο, μα όλο, το πλούσιο και ανεκτίμητο Αρχείο του επί 26 ολόκληρα χρόνια (με ένα διάλλειμα την εποχή της Χούντας) δράσαντος Συνδέσμου!!!... Βέβαια, πέρα από την εξαφάνιση και καταστροφή του Αρχείου του «Συνδέσμου» (1951-1967) που ως εκ θαύματος διασώθηκε ευτυχώς ένα μέρος του, εξαφανίστηκε τελείως (ούτε ίχνος δεν υπάρχει) και για το διάστημα της διετίας 1975-1977, όπου εκλέχτηκα και θήτευσα εγώ, ο γράφων, πρόεδρος του «Συνδέσμου»...

 Και εξαφάνισαν ή κατέστρεψαν ολοσχερώς αυτό τον πολύτιμο πατριωτικό θησαυρό, χωρίς να δίνουν κάποια επαρκή  εξήγηση. Άλλοι μας είπαν ότι πλημμύρησε το Γραφείο του ΣΔΑ (που ήταν στον τρίτο όροφο πολυκατοικίας...), άλλοι ότι κατέβασαν στο πεζοδρόμιο ολόκληρο το φοριαμό με το Αρχείο για να μετακομίσουν και κατά λάθος το πήρε ένα σκουπιδιάρικο του Δήμου Αθηναίων (sic!)... Όχι μόνο γελοίες και αστείες δικαιολογίες αλλά και έλλειψη στοιχειώδους σεβασμού στην κρίση καi το νου του κάθε συμπατριώτη. Αλλά, αλλά....

Ο «ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΟΣ»....

            Αλλά, «θεός της Δίβρης» άλλα κελεύει!... Ο άνθρωπος που είχε ορκιστεί από τότε που είδε το πρώτο φως μέχρι την τελευταία του πνοή, ο Νίκος Γ. Σωτηρόπουλος, είχε προβλέψει φαίνεται τον επερχόμενο «Αρμαγεδδώνα» και την καταστροφή κάθε ιστορικού, πολιτιστικού-μορφωτικού στοιχείου  που υπήρχε μέσα στα Αρχεία του Συνδέσμου. Ο Νίκος Σωτηρόπουλος μου άφησε μαζί με άλλα πολύτιμα, ως «πνευματική παρακαταθήκη» τρεις κούτες με τους επί μέρους Φακέλους που το χαρακτηρίζω ανεκτίμητο «αδαμαντορυχείο»... Και δεν ξεχνώ δια βίου την τιμή αυτή.

Το Διοικητικό Συμβούλιο του "ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ
ΛΑΜΠΕΙΕΩΝ, ο Αγ. Παντελεήμων". Από αριστερά Λάκης Ανδρου-
τσόπουλος, Νίκος Καρυανός, ο Γ. Γραμματέας Γιάννης Αλεξανδρόπουλος,
Στέλιος Φωτεινός, (Πολύβιος Στεφανόπουλος), Μίμης Γιαρμενίτης,
ο Πρόεδρος Νίκος Σωτηρόπουλος, Χαράλαμπος Τσίγκανος, Χρίστος
Καρυανός και Κώστας Ζώτος

Τι περιέχουν αυτοί οι Φάκελοι; Περιέχουν αντίγραφα ή σε φωτοτυπίες ή τα αρχικά «Σχέδια» (χειρόγραφακαι  στη γραφομηχανή) με τόσες και τέτοιες λεπτομέρειες που εκπλήσσουν!... Πλήρη τα Πρακτικά με όλες τις υπογραφές των μελών, Αλληλογραφίες με τα Σχολεία, την Κοινότητα Διβρης, με Κρατικές Υπηρεσίες, με Ομογενείς, με προσωπικότητες, Συμβόλαια Αγοράς της «Αγροτολέσχης» και του οικοπέδου του Υγειονομικού Σταθμού κλπ, κλπ. Άπειρα και ενδιαφέροντα αντίγραφα.

            Αν έχουμε υγεία και όρεξη, θα δείτε «πράματα και θάματα» που εμείς οι συνεχιστές του προέδρου του «Συνδέσμου» και των άλλων συνεργατών του φιλοπόλιδων διβριωτών (γιατί εμείς είμαστε οι πραγματικοί συνεχιστές, γιατί οι «νόμιμοι κληρονόμοι» ...ξεπούλησαν ό,τι πήραν, ό,τι βρήκαν και ...εκσυγχρόνισαν την «κληρονομιά» -κατά τη δική τους άποψη, πατριωτική, κομματική κλπ), εμείς είμαστε ελάχιστοι, νάνοι  μπροστά σε αυτούς τους γίγαντες του πατριωτισμού και της ανιδιοτελούς προσφοράς . Δεν ξέρω, αν θα προλάβω (από πλευράς χρόνου, τεχνικών δυσχερειών ή άλλων γεγονότων) να ενημερώσω τους συμπολίτες μου για όλο το περιεχόμενο τω Φακέλων... Θα γίνει η προσπάθεια, αν και δεν  είμαι βέβαιος ότι θα δώσω  όλο αυτό τον πλούτο της «πατριωτικής ψυχής», ούτε είμαι βέβαιος ότι (μέσα από το διαδίκτυο, Ιντερνέτ) θα το δουν οι όλοι οι συμπατριώτες...

ΤΙ ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ, ΣΗΜΕΡΑ;

            Είναι μια μοναδική ευκαιρία να «ψηφιοποιήσουμε» ηλεκτρονικά τα έγγραφα-ντοκουμέντα αυτά, για μια μελλοντική (αν ξεφύγουμε από την οικονομική «μέγγενη») έκδοση βιβλίου, για να μείνει στις δέλτους της τοπικής Ιστορίας... Ας το ελπίσουμε

Θα κάνω σήμερα την αρχή. Ξεκινώντας από ένα συγκινητικό θέμα: Τα Βραβεία στους μικρούς μαθητές του Δημοτικού Σχολείου της Δίβρης από τον «Σύνδεσμο από το 1951 έως το 1955»....  Θα ακολουθήσουν και άλλα θέματα, όπως πως δημιουργήθηκε η «Αγροτολέσχη»-Νηπιαγωγείο, τα Βραβεία στους μαθητές του Γυμνασίου, πως ανεγέρθηκε ο Ι. Ναός Αγ. Νικολάου, η ανέγερση ή ανακαίνιση  βρυσών,  πως ξεκίνησε η ίδρυση και η πρώτη λειτουργία του Γυμνασίου Λαμπείας, για τις Βιβλιοθήκες στο Δημοτικό και Γυμνάσιο Λαμπείας, πως έγινε η ίδρυση και λειτουργία του Υγειονομικού Σταθμού Λαμπείας, πως έγιναν τα Υδραγωγεία και τα δίκτυα ύδρευσης των σπιτιών της Δίβρης,  πως ενισχύθηκε του Οικοτροφείο Λαμπείας, πως συμμετείχε η Τοπική Κοινωνία δι΄ αντιπροσώπων στον «Σύνδεσμο»....

Και άλλα και άλλα θέματα, ων ουκ έστι αριθμός. Και όλα μέσα από τα γραπτά ντοκουμέντα που πρέπει να γίνουν κτήμα κάθε Διβριώτη, όπου κι αν βρίσκεται...

Θα ακολουθήσουμε την εξής τακτική. Παραθέτουμε σε φωτογραφίες τα («σκαναρισμένα») κύρια έγγραφα που μπορούν οι αναγνώστες να διαβάσουν αυτούσια, όσο μπορούν βέβαια γιατί μερικά δεν είναι απολύτως ευκρινή (ίσως χρειαστεί να γίνεται μεγέθυνση με ένα κλικ-ζουμ). Και κάπου κάπου θα αντιγράφουμε κάποια αποσπάσματα και θα βάζουμε και τη δική μας κριτική ή θαυμαστική «πινελιά» εκ καθήκοντος....

           

ΜΕΡΟΣ Γ΄

«Τα Βραβεία στους μικρούς μαθητές του Δημοτικού Σχολείου της Δίβρης από τον «Σύνδεσμο» το ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΤΟΣ 1953-54»

που τελικά δεν δόθηκαν!...

            Όταν άνοιξα τον υπο-Φάκελο αυτό (Βραβεία 1953-54), απογοητεύτηκα πολύ. Και τούτο γιατί δεν βρήκα τα λεπτομερή στοιχεία και τα ονόματα των βραβευθέντων μαθητών ή τουλάχιστον των προς βράβευση καλλίτερων μαθητών και μαθητριών!!...  Και πάλι ξαναγύρισα νοερά πριν στα χρόνια αυτά, μαθητής της 6^ης  Τάξης του Δημοτικού Σχολείου Διβρης και επανέφερα στη μνήμη μου ορισμένα πράγματα.

           

Γιατί άραγε ο υπο-Φάκελος αυτός είναι τόσο φτωχός ή καλλίτερα γιατί δεν υπάρχει η ενθουσιώδης αλληλογραφία των δυο προηγούμενων χρόνων μεταξύ του «Συνδέσμου  των εν Αθήναις Λαμπειέων» και των δασκάλων του Σχολείου; Μια μικρή μόνο προσωπική ενημέρωση θα κάνω, χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες αφού ούτε πολλά γραπτά ντοκουμέντα βρήκα στο Φάκελο αυτό, ούτε και  θα δημοσιεύσω την υπάρχουσα αλληλογραφία μεταξύ του Διευθυντή του Σχολείου, του Προέδρου του Συνδέσμου αλλά και την παρέμβαση του Επιθεωρητού της Στοιχειώδους Εκπαίδευσης Ηλείας που αφορούσε την βράβευση των μαθητών... (Θα γίνει μια μικρή αναφορά παρακάτω)

            Το σχολικό έτος 1953-1954 υπηρετούσαν τρείς σπουδαίοι δάσκαλοι. Για τελευταία χρονιά δίδαξε η διβριώτισσα δασκάλα μας Ευθυμία Πετραλιά (Κουνενή) που ως γνωστόν είχε υπηρετήσει για πολλές δεκαετίες (ακόμη και τον δικό μου πατέρα είχε μαθητή!!!) και μάλιστα δεν έφυγε ούτε στις δύσκολες εποχές της Κατοχής και του μετέπειτα Εμφύλιου με το ευεργέτημα να μη χάσουν καμιά Τάξη τα παιδιά της Δίβρης. Η δασκάλα που είχε έλθει την περασμένη χρονιά, η διβριώτισσα Θεοπίστη Καρυανού κόρη του επίσης δασκάλου διβριώτη Κώστα Καρυανού. Και ήρθε ένας νέος δάσκαλος (τον προηγούμενο χρόνο υπηρετούσε στην Δερβινή-Κρυόβρυση) ο Νίκος Β. Αναστόπουλος από τα Λαστέϊκα που ανέλαβε και Διευθυντής του Σχολείου.

Ο δάσκαλος Νίκος Αναστόπουλος σε νεαρή ηλικία

            Ο Νίκος Αναστόπουλος πήρε την 2^α  και την 6^η Τάξη,  η Θεοπίστη Καρυανού την 1^η και την 5^η Τάξη και η Ευθυμία Πετραλιά διατήρησε την 3^η και 4^η Τάξη.

            Τα σημερινά ... ντοκουμέντα του ευπατρίδη Νίκου Σωτηρόπουλου δεν είναι «φοβερά» ως προς τα βραβεία, όπως αναφέρθηκε. Όμως  και πάλι θα καταπλήξουν και θα συγκινήσουν όποιον κάνει τον κόπο να τα διαβάσει γιατί περιέχουν πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία,  διαφορετικά από τα προηγούμενα του Α΄ και Β΄ ΜΕΡΟΥΣ. Και αξίζει τον κόπο, οι γονείς της σημερινής Δίβρης και κυρίως οι σημερινοί δάσκαλοι μας και οι σημερινοί μαθητές, να διαβάσουν. Θα ωφεληθούν πολύ.

Όπως ξαναγράψαμε κι αυτά τα ντοκουμέντα είναι μνημεία Λόγου και Πράξης!... Αλλά και Ηθικής. Τα παραθέτουμε αυτούσια και κάποια με επισήμανση.  Σε κάθε ένα, ως λεζάντα, γίνεται μικρός σχολιασμός, με υπογράμμιση κάποιων  στοιχείων που προξένησαν ιδιαίτερη εντύπωση, αφήνοντας τον αναγνώστη να απολαύσει το μεγαλείο της ψυχής αυτών των συμπατριωτών μας και την αγάπη τους την αλογάριαστη, για τα μικρά Διβριωτόπουλα αλλά και την γενέτειρα...

            Βρισκόμαστε πλέον σε μια περίοδο που απομακρύνεται από τον καταστροφικό Εμφύλιο (που όπως γράψαμε, κατά ευτυχή συγκυρία δεν έχει τόσο τραγικές επιπτώσεις στη Δίβρη, όσο σε άλλα χωριά και πόλεις λόγω της συνετής συμπεριφοράς των κατοίκων της – άλλη φορά θα γράψουμε πιο αναλυτικά για το θέμα) και στα Σχολεία μας πνέει νέος άνεμος παιδαγωγικής ανάτασης που είχε ξεκινήσει από τους προηγούμενους δασκάλους και συνεχιζόταν με το νέο αίμα των δασκάλων μας, που συμπληρώθηκε με το νέο φωτισμένο δάσκαλό μας Νίκο Αναστόπουλο.

            Και με την ευκαιρία να αναφέρουμε ότι ο δάσκαλός μας Νίκος Β. Αναστόπουλος, πέρα από το καθαρά παιδαγωγικό έργο που ήταν άριστος (έχει γράψει και πολλά σχολικά Βιβλία με την έγκριση του Υπουργείου Παιδείας), παράλληλα ερευνούσε και την Ιστορία της Δίβρης που 50 χρόνια αργότερα αποτύπωσε στο μνημειώδες βιβλίο του «Η ΔΙΒΡΗ ΗΛΕΙΑΣ ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ» (έκδοση της Βιβλιοθήκης του «Πνευματικού Κέντρου Δίβρης-1994), το οποίο έχει γίνει πλέον κτήμα κάθε Διβριώτη και κάθε φιλίστορα. Η ευγνωμοσύνη μας γιαυτή την ανιδιοτελή προσφορά του είναι αιώνια.

            Ας είναι λοιπόν αυτά τα «ΜΝΗΜΕΙΑ ΛΟΓΟΥ», παιδαγωγικά κείμενα για όλους μας και ιερές παρακαταθήκες. Ο γράφων και οι συνεργάτες μου, προσπαθήσαμε όλα τα χρόνια που παραλάβαμε τη σκυτάλη να μιμηθούμε αυτούς τους μεγάλους αναμορφωτές. Μπορεί να μη πετύχαμε το καλλίτερο, αλλά δώσαμε δείγματα γραφής....  Στο μέτρο του δυνατού.

            Μελετείστε, τώρα...

ΜΝΗΜΕΙΑ «ΛΟΓΟΥ, ΠΡΑΞΗΣ  ΚΑΙ ΗΘΙΚΗΣ ΑΜΟΙΒΗΣ»...

ΟΙ ΧΟΡΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΔΟΘΗΚΑΝ....

            Όπως είχαμε γράψει στο Β΄ ΜΕΡΟΣ, αρχές της 10ετίας του 1950 είχε πεθάνει η μεγάλη προσωπικότητα της Δίβρης, ο πλέον δημοφιλής πολιτικός της Ηλείας και Λογοτέχνης Βάσσος Στεφανόπουλος οποίος ήταν ο δημιουργός και πρόεδρος του «Προοδευτικού Συνδέσμου Δίβρης - 1924». 

Τα αδέλφια του Τάκης και Πολύβιος Στεφανόπουλος για να τιμήσουν την μνήμη του έκαναν γενναιόδωρη χορηγία με σημαντικά χρηματικά ποσά  (από 500.000 δρχ ή 500 δρχ όταν κόπηκαν το 1954 τα 3 μηδενικά) που διέθεταν κάθε χρόνο  για τα Βραβεία των  μαθητών, αλλά και την Βιβλιοθήκη του Δημοτικού Σχολείου Δίβρης. Αλλά πέραν των χρηματικών ποσών δόθηκαν και άλλες χορηγίες από άλλους Διβριώτες της Αθήνας.  Παραθέτουμε και τα σχετικό δημοσίευμα της εφημερίδας «ΠΑΤΡΙΣ» Πύργου....

            Όπως θα δείτε στις παρακάτω Επιστολές του Διευθυντή του Σχολείου Νίκου Αναστόπουλου στον πρόεδρο του Συνδέσμου Νίκο Σωτηρόπουλο, ο νεοφερμένος δάσκαλος έχει αντίρρηση στην χορήγηση Βραβείων στους μαθητές (προτιμούσε τα χρηματικά ποσά να δοθούν για εκπαιδευτικό εποπτικό εξοπλισμό του Σχολείου και λοιπούς κοινωφελείς σκοπούς).... Κατ΄ αρχήν υπήρξε μια μικρή ενόχληση και αντίθεση μεταξύ των δύο ανδρών σε πολιτισμένο επίπεδο, που γρήγορα μετατράπηκε σε αλληλοσεβασμό και απέραντη αλληλοεκτίμηση (έχουμε και άλλες μεταγενέστερες επιστολές μεταξύ τους που φανερώνουν το μεγαλείο της ψυχής αυτών σπουδαίων ανθρώπων).

Πάντως με την μεσολάβηση του Επιθεωρητή Εκπαίδευσης και την καλή προαίρεση  του Διευθυντή και των δασκάλων από την μια πλευρά και του Συνδέσμου από την άλλη, συμφωνήθηκε κατ΄ αρχήν να δοθούν τα Βραβεία. Τα οποία όμως δεν δόθηκαν (εννοείται τα χρηματικά ποσά).

Ο λόγος τελικά (από όσο μπορώ να θυμάμαι, αλλά βγαίνει από τα συμφραζόμενα στις παρακάτω Επιστολές) ήταν κάποιες  αδικαιολόγητες διαφωνίες και διαμαρτυρίες γονέων μαθητών και μαθητριών ως προς την σειρά βράβευσης των καλλίτερων μαθητών και μαθητριών της 6^ης Τάξης, κυρίως. Ο σπουδαίος δάσκαλος Νίκος Αναστόπουλος ήθελε να αποφύγει αυτές τις μεμψιμοιρίες και τα κατάφερε, ενώ η δασκάλα Θεοπίστη Καρυανού είχε στενοχωρηθεί πάρα πολύ... (θα διαβάσετε παρακάτω, μια εκ καρδίας εμπνευσμένη ενημερωτική προς τον Νίκο Σωτηρόπουλο επιστολή της).

 Έτσι αποφασίστηκε  να δοθούν στους αριστεύσαντες μόνον ηθικές αμοιβές και τιμές.... Όπερ και εγένετο.  

Οι μαθητές και μαθήτριες που πρώτευσαν το Σχολικό έτος 1953-54, στην 6^η Τάξη ήσαν οι ίδιοι που είχαν διακριθεί και βραβευτεί την προηγούμενη χρονιά, δηλ. οι Γεώργιος Ιω. Πετραλιάς, Σωτήριος Χαρ. Σωτηρόπουλος, Χρίστος Δημ. Παναγούλης και Ειρήνη Κων. Νικολοπούλου, που πήραν με χαρά και ικανοποίηση ανά χείρας το απολυτήριό τους.

 

Με τα απολυτήρια στα χέρια ο γράφων (Σωτήρης Σωτηρόπουλος)
αριστερά με τον συμμαθητή του Γάννη Γαλύφα, ποζάρουν στο φακό
μπροστά στην βρύση που υπήρχε τότε στο προαύλιο του Σχολειου
ενώ παρακολουθούν μαθήτριες μκρότερων τάξεων

ΟΙ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΝΙΚΟΥ ΑΝΑΣΤΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ «ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ» ΝΙΚΟ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟ (ΓΙΑ ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ, ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΣΘΟ ΤΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΏΝ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΕΝΔΡΟΦΥΤΕΥΣΗ ΚΛΠ)

ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ  ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΔΑΣΚΑΛΑΣ ΘΕΟΠΙΣΤΗΣ ΚΑΡΥΑΝΟΥ  ΣΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΝΙΚΟ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟ ΠΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΣΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΔΙΒΡΗ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΘΙΣΤΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

ΕΝΑΣ ΑΙΝΟΣ ΣΤΟΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟ ΔΑΣΚΑΛΟ...

(ας το διαβάσουν οι σημερινοί εκπαιδευτικοί μας)

Μια ενδιαφέρουσα παράγραφος της Επιστολής της δασκάλας
Θεοπίστης Καρυανού που εκθειάζει το νέο δάσκαλο και
Δ/ντη του Σχολείου Νίκο Αναστόπουλο. "...ο κ. Αναστόπουλος
ο οποίος είναι ξένος δεν εστάθη ούτε ένα λεπτό, εντός και εκτός
του Σχολείου, ποιος επήρε πρώτος την αξίνα για τους λάκκους;
αυτός. Ποιος πρωτοστατεί εις όλα αυτά; για όλα ενδιαφέρεται και
φροντίζει..."

ΕΤΣΙ ΕΜΕΙΣ ΤΙΜΗΣΑΜΕ ΤΟΥΣ ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΥΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ ΜΑΣ

ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΤΗ ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΤΗΣ ΔΩΡΕΑΣ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΟΥΣ

ΚΑΙ ΜΕΤΕΛΑΜΠΑΔΕΥΣΑΝ ΣΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΈΣ ΤΗ ΣΟΦΙΑ ΤΟΥΣ

Προσεχώς η "ΑΓΡΟΤΟΛΕΣΧΗ" ΤΗΣ ΔΙΒΡΗΣ