ΙΟΥΝΙΟΣ 2017 Ο "ΤΕΛΑΛΗΣ ΤΗΣ ΔΙΒΡΗΣ Γιάννης Τσετσέλης" ενημερώνει για τα νέα της Δίβρης

Μια ανοιξιάτικη προς καλοκαιρινή   άποψη της Δίβρης (συνοικίες
Γκρουστάδων, μέρους Περδικαράδων στο βάθος το δάσος του "Λοζίσσου"
 Φωτ από το Δημοτικό Σχολείο...

ΙΟΥΝΙΟΣ  2017

Ο "ΤΕΛΑΛΗΣ ΤΗΣ ΔΙΒΡΗΣ

Γιάννης Τσετσέλης"

ενημερώνει για  τα νέα της Δίβρης 

 Η ΝΕΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΔΙΒΡΗΣ

( Έτος 5ο - ΙΟΥΝΙΟΣ 2017 - Aρ. Φύλλου 53)

Όταν ο Δήμος Αρχ.Ολυμπίας, οιυπεύθυνοι κρατικοί παράγοντες, η τοπική κοινωνία και η Κοινότητα  κοιμούνται και αδιαφορούν, εμείς επαγρυπνούμε και ενδιαφερόμαστε...

Και δια της εφημερίδας με τον ανωτέρω τίτλο:

 Θα σας ενημερώνουμε για μικρά και μεγάλα 

θέματα της κωμόπολης 

ΠΡΟΛΟΓΟΣ:

            Γιατί διαλέξαμε, αυτό το περίεργο τίτλο της ηλεκτρονικής εφημερίδας μας;

            Ο Γιάννης Τσετσέλης, για όσους δεν τον γνώρισαν, ήταν μια εμβληματική μορφή, μια «γραφική» (με την πιο καλή έννοια) φιγούρα της παλιάς καλής Δίβρης που έζησε και άφησε το ίχνος του επί πολλές δεκαετίες τον περασμένο αιώνα. Ενδεχομένως το όνομα «Τσετσέλης» να έχει περάσει σε πολλούς με κάποια απαξία, ως ενός φτωχού, καταφρονεμένου και όχι έξυπνου συμπολίτη μας. Ήταν όμως, από τις πιο σημαντικές φυσιογνωμίες που άφησαν εποχή στην ιστορική κωμόπολη. Ελπίζουμε να δοθεί ευκαιρία να γράψουμε για την ψυχοσύνθεση, την καλοσύνη και να ξετυλίξουμε κάποιες ενδιαφέρουσες σημαντικές πτυχές της πολυσήμαντης αυτής προσωπικότητας, με τη διήγηση περιστατικών (το πλείστον σπαραξικάρδιων)  που σημάδεψαν όχι μόνο τον ίδιο αλλά όλη την τοπική κοινωνία της Δίβρης. Σήμερα θα περιοριστούμε σε λίγα.

            Ξεκινώντας αυτή τη μόνιμη ενημερωτική στήλη κάνουμε γνωστό στους εκλεκτούς αναγνώστες της «ΝΕΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΗΣ ΔΙΒΡΗΣ», ότι ο Γιάννης Τσετσέλης ήταν για ένα μεγάλο διάστημα ο επίσημος εκφωνητής, ο τελάλης της Δίβρης, δηλ. ο άνθρωπος που διαλαλούσε με την χαρακτηριστική και πολλές φορές ακατάληπτη φωνή του («ψεύδιζε» λίγο), όλα τα σημαίνοντα γεγονότα και τις ανακοινώσεις (ως είδος μεγαφώνου) που αφορούσαν τοπικά προβλήματα της Κοινότητας, χαρούμενα ή άσχημα νέα της ζωής της κωμόπολης, η αναγγελία προσωπικής εργασίας, η διανομή νερού για άρδευση κλπ, κλπ. Ήταν με λίγα λόγια η φωνή της συνείδησης της «Αγοράς» της Δίβρης. Ο ίδιος σχεδόν μοναχικός στη ζωή του και πάμφτωχος, για πολλές δεκαετίες ήταν ο «θεληματάς» (κι εδώ με την καλή έννοια) για να εξασφαλίζει τον επιούσιον άρτον και μάλιστα έχει μείνει παροιμιώδες σε διβριώτες και παραθεριστές (στους οποίους ήταν συμπαθέστατος) το περιβόητο «τσετσελόσημο» όπως είχε καθιερωθεί να λέγεται το φιλοδώρημα ή μπουρμπουάρ που έπαιρνε   ευχαρίστως όποιο κι αν ήταν και χωρίς γογγυσμόν…

Τα θέματα που θα παρουσιάζουμε θα είναι τηλεγραφικά διατυπωμένα, σύμφωνα με τις πληροφορίες που θα συλλέγουμε, μαζί με τις συνοδεύουσες φωτογραφίες (παλιές και σημερινές) Σε μερικά θα υπάρχει μεγαλύτερη έκταση, ιδίως όταν υπάρχουν γραπτά ντοκουμέντα. Η χαρακτηριστική φωνή του αείμνηστου Γιάννη Τσετσέλη θα αντηχεί στεντόρεια σε λόγγους και λαγκαδιές όπως τότε, τον παλιό καλό καιρό…        Συνεχίζουμε.

 Η ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ο τελάλης της Δίβρης, Γιάννης 

Τσετσέλης» ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΣΤΟ ΕΞΗΣ ΝΕΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ, ΤΩΡΑ ΜΕ 

ΤΗΝ ΔΙΑΚΟΠΗ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ «ΔΙΒΡΗ»

Η «ΕΠΙΦΥΛΛΙΔΑ» του «ΤΕΛΑΛΗ»

ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ...

Ένας αξιοζήλευτος θάνατος...

Της Μαρίας Αρβανίτη Σωτηροπούλου

Το Μήτσο Ηλιόπουλο τον γνώρισα στη Δίβρη. Δήλωνε θαυμαστής

των βιβλίων μου και τις περισσότερες φορές τον έβλεπα καθισμένο στο παγκάκι της βρύσης του Γαβροβίκου απέναντι από το χωριό να μελετά κάποιο βιβλίο. Δεν ήταν λίγες οι φορές που στο καφενείο συζητούσαμε φιλοσοφικά με αφορμή κάποιο βιβλίο και πάντα σεβόμουν τη σοβαρότητα του διαλόγου και το βάθος των συλλογισμών του σε ένα χωριό που η ελαφρότητα είναι τρόπος ζωής.
Από νέος στη βιοπάλη κατάφερε να δημιουργήσει βιοτεχνία υποκαμίσων και ευτύχησε να δει την οικογένειά του να καρποφορεί. Παρακολουθούσε με ενδιαφέρον όλες τις πολιτιστικές δραστηριότητες της Δίβρης και στήριζε κάθε καλή προσπάθεια.
Πρόσφατα είχε περιπέτειες υγείας και μόλις προχθές συζητούσε (ενώ όλοι πάλευαν να τον βεβαιώσουν ότι το μέλλον ανοιγόταν διάπλατα μπρος του) για το θάνατό του, που θα έλθει (όπως έλεγε) αιφνιδιαστικά κι ευχόταν να τον βρει στον τόπο που αγάπησε, τη Δίβρη.
Η Μοίρα τον εισάκουσε. Χθες τη νύχτα είχε πάει με χαρούμενη συντροφιά στον αγαπημένο του Γαβροβίκο και όλοι (και εκείνος) τραγουδούσαν στη δροσιά της νύχτας. Έξαφνα έγειρε και ήρεμα παραδόθηκε εκεί, στο σημείο του χωριού που πάνω απ' όλα αγαπούσε, στη βρύση του Γαβροβίκου.
Για την οικογένειά του και για όσους τον αγαπούσαν η απώλεια είναι δυσαναπλήρωτη. Όμως ο ίδιος θα χαιρόταν με αυτή την σωστή ολοκλήρωση του κύκλου της ζωής του. Θα θυμόταν τις διηγήσεις του Σόλωνα για το ποιον θα πρέπει να ζηλεύουμε -πάντα μετά το τέλος της ζωής του. Κυρίως ο Μήτσος ήξερε ότι ο θάνατος είναι η μοναδική αλήθεια για τους θνητούς και είχε αποδεχθεί αυτή την αυλαία μιας ζωής γόνιμης και παραγωγικής.
Ο θάνατος του Μήτσου Ηλιόπουλου σφράγισε μια ζωή ολοκληρωμένη κι έγινε έτσι όπως ο ίδιος το θέλησε, εκεί που περισσότερο αγαπούσε. Γιαυτό και ο θάνατός του είναι αξιοζήλευτος, ενώ ο ίδιος είναι πραγματικά αξιομακάριστος

v Το «ΑΡΧΕΙΟ ΓΕΦΥΡΙΩΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ» καταγράφει τα πολύ παλιά και παλιά γεφύρια της Δίβρης.

Είμαστε πολύ τυχεροί, εμείς οι Διβριώτες που γνωρίσαμε τον κ. Θόδωρο Χαμάκο, 

Ο ερευνητής των Γεφυριών Θόδ. Χαμάκος, μπροστά
στο μεγάλο  "Πετραλαίικο-Κουτσόπουλου" γεφύρι 

υπεύθυνο και ψυχή του «ΑΡΧΕΙΟΥ ΓΕΦΥΡΙΩΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ» που ήρθε δυο φορές στη Δίβρη να καταγράψει τα γεφύρια της. Δυστυχώς πολλά από αυτά έχουν καταστραφεί.

Συνοδεύσαμε τον εκλεκτό ερευνητή και στο πρώτο ταξίδι του πριν δυο χρόνια και στο δεύτερο αυτό τον μήνα.

Στο προηγούμενο ταξίδι κατέγραψε (μέτρησε, φωτογράφησε, βιντεοσκόπησε» πολλά γεφύρια με κυριότερο αυτό της «ΚΛΟΜΠΟΚΉΣ», αυτό το αρχιτεκτονικό αριστούργημα που έκανε βίντεο με εξαιρετική αφήγηση του 90χρονου Αγγελή Ν. Αλμπάνη που το έχουν δει πάνω από 4000 αναγνώστες μέχρι σήμερα. Επίσης και όλα τα γεφύρια που είναι κατά μήκος του δρόμου από Τριπόταμα μέχρι το γεφύρι του «Βορδολιού»…

Στο φετινό ταξίδι συμπλήρωσε τις καταγραφές με τα υπόλοιπα γεφύρια. Του έκανε εντύπωση το μεγάλο παλιό γεφύρι στη Λαγκάδα «Πετραλαίϊκο ή του Κουτσόπουλου» (κοντά στο μύλο) 

Δίνω κάποιες πληροφορίες στον φίλο κ. Χαμάκο για τους μπαρουτό-
μυλους και το γεφύρι στο μύλο του Κουτσόπουλου, που είμαι πάνω του...

αλλά και το μικρό «Πετραλάιϊκο» (μεταξύ των αρχοντικών Πετραλιά)… Επίσης κατέγραψε και τα υπόλοιπα επί του αμαξιτού δρόμου από «Βορδολιό» μέχρι «Γαβροβίκο»

Εκείνο που έκανε επίσης εντύπωση είναι το  γεφύρι (σωστό "αρχιτεκτονικό διαμάντι" λέω εγώ) με το όνομα "στου Μουρτούκη».

Το γεφύρι δίπλα στο χωράφι του "Μουρτούκη"
στο ποτάμι "Βορδολιός"

 Άγνωστο ακόμη και στους περισσότερους Διβριωτες!!... Είναι στο ποτάμι της Διβρης "Βορδολιός", μεταξύ των γεφυριών Πετραλιά-Κουτσόπουλου και του ομώνυμου Βορδολιού, στο ύψος της βρύσης " Χρίστου Κοσμόπουλου"...

Κατά την περιήγηση πήρε συνέντευξη και πάλι από την Αγγελή Αλμπάνη αλλά και από μένα για κάποιες πληροφορίες που είχαμε από ακούσματα παλαιότερων…
Περιμένουμε, όπως μας υποσχέθηκε ο κ. Χαμάκος, την πλήρη προβολή, όλων των γεφυριών της Διβρης και της γύρω περιοχής, με στοιχεία μέτρησης, με φωτογραφίες και βίντεο, διηγήσεις γερόντων... Ελπίζουμε ο φίλος κ. Χαμάκος ο χαλκέντερος ερευνητής των γεφυριών να τα παρουσιάσει σύντομα σε ΗΜΕΡΙΔΑ στο "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΒΡΗΣ".... Άμποτε!.

v Ξεκίνησαν οι εργασίες για την δημιουργία του ΤΟΠΟΥ ΑΝΑΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗΣ "Πάνω Γαβροβικος-Λοζισσος"!!...

Το «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΒΡΗΣ» με την συμπόρευση και συμπαράσταση γενναιόψυχων και φιλοπόλιδων Διβριωτών, στα πλαίσια δημιουργίας  έργων ευποιίας στην αγαπημένη μας γενέτειρα. απευθύνεται σε Σας για να συμβάλετε -στο μέτρο του δυνατού- στη συνέχιση του παραπάνω έργου που ξεκίνησε προπέρυσι, με την δική σας ηθική και υλική βοήθεια.

            Το έργο ΤΟΠΟΣ ΑΝΑΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗΣ «Πάνω Γαβροβίκος – Λοζίσσος» άρχισε πριν 2 χρόνια και τελείωσε το πρώτο μέρος με την ανακατασκευή της ιστορικής βρύσης και του αμαξιτού δρόμου πρόσβασης σε αυτήν, που πέρυσι 22 Αυγούστου εγκαινιάσαμε και γιορτάσαμε…

            Φέτος θέλουμε να πραγματοποιήσουμε μέχρι το καλοκαίρι το 2^ο μέρος του που είναι η δημιουργία άνετου μονοπατιού ανάβασης στο πλάτωμα «Λοζίσσος», όπου θα γίνει η διαμόρφωση του χώρου ως πρότυπου και χρηστικού τόπου αναψυχής (όσοι έχετε πρόσβαση στο ιντερνέτ βλ. προηγούμενη ανάρτηση στην ιστοσελίδα αυτή)

            Στείλαμε και  ΕΠΙΣΤΟΛΗ σε ορισμένους συμπατριώτες, όπου:

Κάνουμε πατριωτική και φιλική ΕΚΚΛΗΣΗ

για ηθική και οικονομική βοήθεια.

Μπορείτε να στείλετε τον οβολό σας (από 1 Ευρώ, μέχρι όσο μας επιτρέπουν οι οικονομικές δυνάμεις μας) στο Ταχυδρομείο Δίβρης ΕΛΤΑ (27063 ΛΑΜΠΕΙΑ) στη δ/νση «Πνευματικό Κέντρο Δίβρης» ή με άλλο τρόπο, αφού γίνει πρώτα τηλεφωνική συνεννόηση στον αριθ. 6972295293 (Σωτ. Σωτηρόπουλος)  ή στο Λογ. ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ : IBAN GR5401101900000019099394157 (πάλι με ενημέρωση)

Και περιμένουμε ανταπόκριση, όπως γίνεται εδώ και δεκαετίες για να γίνουν σημαντικά έργα στη Δίβρη (Σχολεία, βρύσες, πλατείες, δρόμοι κλπ) και ήδη πήραμε τις πρώτες πατριωτικές συνεισφορές που θα δημοσιευτούν προσεχώς.

Στις φωτογραφίες ο μάστορας Θανάσης Μάνος (που έφτιαξε το αρχιτεκτόνημα της βρύσης του «Πάνω Γαβροβίκου») δουλεύει την πέτρα, στην πίστα του μελλοντικού μικρού Αμφιθεάτρου (οψέποτε γίνει...)

Και ο τεχνίτης-χειριστής Μήτσος Ανδρ. Πατσής, ανεβάζει ανιδιοτελώς (που πάει να πει, δωρεάν) τα υλικά.....

Η συνέχεια του έργου, εναπόκειται στον ....πατριωτισμό και την φιλοτιμία των Διβριωτών και φίλων της πατρώας γης!!...

v ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Θάνατοι:

-Έφυγε η Κατερίνη Ανδρ. Ηλιοπούλου ετών 90, από τους Περδικαράδες Δίβρης και κηδεύτηκε στην Πάτρα όπου διέμενε.

-Έφυγε η Καλλιρόη (Κόη) Μπίρμπα-Παπανδρικοπούλου ετών 90, από τους Γκρουστάδες Δίβρης και κηδεύτηκε στην Πάτρα όπου διέμενε.

-Έφυγε Μήτσος Ανδρ. Ηλιόπουλος ετών 86, από τους Περδικαράδες Δίβρης και κηδεύτηκε στην Πάτρα όπου διέμενε.

ΕΦΥΓΕ Ο ΜΗΤΣΕΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ
Τα μεσάνυχτα 24 προς 25 Ιουνίου άφησε την τελευταία του πνοή ο αξιαγάπητος συμπολίτης Μήτσος (Μητσέας) Ηλιόπουλος, στην βρύση του «Κάτω Γαβροβίκου» Δίβρης όπου είχε μεταβεί –κατ΄ επιθυμίαν του- με ευάριθμη παρέα φίλων του για να τραγουδήσουν και να απαγγείλει στίχους των αγαπημένων του ποιητών, όπως πολύ συχνά το συνήθιζε…

Η Δίβρη που λάτρευε, η Πάτρα όπου διέμενε και  όλη η περιοχή που τον γνώριζαν έμειναν άφωνοι, όχι μόνο για τον αδόκητο θάνατο αλλά και τον τρόπο που ο ίδιος διάλεξε να φύγει από αυτό τον κόσμο… Εκεί κοντά στον αγαπημένο του «Κάτω Γαβροβίκο».

Ο Μήτσος Ηλιόπουλος με την παρέα του στην νυκτερινή εξόρμηση
στον αγαπημένο του "Κάτω Γαβροβίκο", τραγουδάει απαγγέλλει και
γαλήνιος αφήνει σε λίγο εκεί, την τελευταία του πνοή...

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι εδώ έγινε κάτι παρόμοιο με αυτό που διαδραματίστηκε στο αρχαίο στάδιο της Ρόδου όπου οι θεατές αποθέωναν τον Διαγόρα με την κραυγή «κάτθανε Διαγόρα»!... Εδώ ίσως, να άκουσε ο Μητσέας μια ίδια φωνή από τα αηδόνια της ρεματιάς του Γαβροβίκου!... Ποιος ξέρει.

Ο Μητσέας (όπως όλοι τον αποκαλούσαν) δεν ήταν τυχαίος άνθρωπος. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν ένα ξεχωριστό «φαινόμενο πολίτη». Καθημερινός πολίτης μεν πλην, πολυτάλαντος, αυτοδημιούργητος,  ρομαντικός, πνευματώδης, με άπειρες γνώσεις χωρίς πτυχία και εγκύκλιες σπουδές. Αγνός ενεργός δημοκράτης, δεινός συνομιλητής, λάτρης του καλού βιβλίου απάγγειλε στίχους μεγάλων ποιητών και χορία σπουδαίων πεζογράφων. Προ παντός όμως ήταν ο μέγιστος διβριολάτρης και ο απαράμιλλος αφηγητής χιουμοριστικών περιστατικών της παλιάς καλής Δίβρης, αλλά και όλης της Ελλάδας που είχε κυριολεκτικά οργώσει πολλές δεκαετίες, στο διαρκή αγώνα επιβίωσης που έδινε για να φτάσει εκεί που έφτασε…

Θα μπορούσα να μιλώ μέρες ολόκληρες για το αγαπητό Μητσέα. Και είναι κρίμα που δεν πρόλαβα να πάρω περισσότερα για την περίοδο 1940-1949 (Γερμανική κατοχή-Εμφύλιος σπαραγμός στη Δίβρη που γράφω τώρα) όπου ήταν πρωταγωνιστής παρά το νεαρό της ηλικίας του… Όμως πρόλαβα, να συνεργαστώ μαζί του για σοβαρά προβλήματα της γενέτειρας (Κέντρο Υγείας κλπ) και πολλές πληροφορίες για την παλιά Διβρη και τους Διβριώτες…

Ο Μητσέας παρακολουθεί Εκδήλωση του "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ
ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ", με ένα αγαπημένο του βιβλίο αγκαλιά...

Στις 26 Ιουνίου του 2017 κηδεύτηκε στην Πάτρα, όπου αποχαιρετίσαμε (μαζί με πλήθος κόσμου που τον αγαπούσε) τον ΜΗΤΣΕΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟ....

Θεώρησα ελάχιστο χρέος να απευθύνω, εκ μέρους του «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ» και των απανταχού Διβριωτών τον ύστατο χαιρετισμό, την ώρα που περνούσε την Αχερουσία Λίμνη και βέβαια ο περατάρης δεν του ζήτησε το νόμισμα της διάβασης, γιατί το είχε ξεπληρώσει ως διαρκής αγωνιστής της ζωής...
Όμως αντί να πω δικά μου λόγια (που δύσκολα θα έβγαιναν), του διάβασα και το απέθεσα ευλαβικά στη βάρκα του ταξιδιού του, ένα σημείωμα που έγραψε για τον αγαπημένο μας Μητσέα, η εξ αγχιστείας Διβριώτισσα Μαρία Αρβανίτη-Σωτηροπούλου, (που ο ίδιος την εκτιμούσε πολύ και το αντίστροφο) και το οποίο είδατε παραπάνω στην επιφυλλίδα του «ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ».

v Με αφορμή μια ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ που λάβαμε:

ΟΥΔΕΝ ΚΡΥΠΤΟΝ ΥΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟΝ (τον "Ηλιάτορα" κατά Οδυσσέα Ελύτη)

Τώρα, που έσβησαν οι προβολείς μετά την τιμητική επίσκεψη του ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ στη Διβρη, στις 22 Απριλίου...

Πήρα μια ανώνυμη ΕΠΙΣΤΟΛΗ, που προκαλεί έκπληξη και γεννά πολλά ερωτηματικά.... Διαβάστε τη σε φωτοτυπία και δείτε κάποιες δικές μου παρατηρήσεις.

1. Ο (ο ή η) ανώνυμος επιστολογράφος ταχυδρόμησε την περίεργη επιστολή του από την Αθήνα.
2. Ο (ή η) περίεργος επιστολογράφος, από τον γραφικό του χαρακτήρα φαίνεται ότι είναι εγγράμματος (παρά τα "εξεπίτηδες" κάποια ορθογραφικά λάθη και την σκόπιμη αλλοίωση των γραμμάτων του...
3. Ο (ή η) επιστολογράφος, προφανώς ως οπαδός της ΝΔ, εθίγη γιατί σχολιάσαμε την επίσκεψη "των κυριών της ΝΔ" και του "Γραμματέα" της Νεολαίας της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και όχι την "παρέα του ΣΥΡΙΖΑ, δηλ την Πρόεδρο και αντιπρόεδρο του Ελεγκτικού Συνεδρίου, επιτροπή υπαλλήλων του Ελεγκτικού Συνεδρίου που έφαγαν, ήπιαν, κοιμήθηκαν κλπ, εις βάρος μας...."

Λοιπόν, παρά την ανωνυμία (έλλειψη θάρρους και παρρησίας) ρώτησα τους διοργανωτές-υπεύθυνους του Δήμου Αρχ. Ολυμπίας) της Τελετής των ΕΓΚΑΙΝΙΩΝ του Μουσείου , και ανάτρεξα στο δικό μου σημείωμα, για την αποκατάσταση της αλήθειας.
Πρώτον, δεν γνωρίζω αν η προσκληθείσα επισήμως Πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου κ. Θεοτοκάτου από τον Δήμο Αρχ. Ολυμπίας ανήκει στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως και η υπόλοιπη "παρέα" της....
Δεύτερον, μου είπαν ότι δεν υπήρχε Αντιπρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου παρών στην Εκδήλωση (αν εννοούν τον παραβρεθέντα συμπατριώτη πρώην Αντιπρόεδρο του ΕΣ, -πριν κάμποσα χρόνια- κ. Μιχάλη Δημητρόπουλο, αυτό είναι από τα άγραφα). Για τους υπαλλήλους ουδείς γνωρίζει....
Τρίτον, ουδείς εκ των αναφερόμενων "κοιμήθηκε στα Λαμπεια" , έφαγε, ήπιε".... Μάλιστα η πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου έφτασε στη μέση της Τελετής, γιατί έχασε το δρόμο που ερχόταν.....
Τέταρτον, το γιατί "δεν κλήθηκαν οι Πρόεδροι του Αρείου Πάγου και του Συμβουλίου Επικρατείας", ας ρωτήσουν τον αρμόδιο Δήμο Αρχ. Ολυμπίας....
Πέμπτον, σε ότι με αφορά. Η αναφορά της έλευσης των 50 κυριών της ΝΔ, απλά γράφτηκε ως ένα γεγονός που εξηγείται από την σχέση της ιδιαιτέρας της κ. Φάνης Πετραλιά, κ. Γιαννίρη που είναι πρόεδρος της Οργάνωσης Γυναικών της ΝΔ.... Όσο για την παρουσία του Γραμματέα της ΟΝΕΔ κ. Κ. Δέρβου τον επαίνεσα "ως εκλεκτό τέκνο της Διβρης που συνεχίζει την πολιτική παράδοση της Δίβρης"..,

Τώρα, ο αναξιοπρεπής και περίεργος (επιεικείς οι χαρακτηρισμοί) ανωνυμογράφος δεν ξέρω που το πάει.... Για την "παρέα του ΣΥΡΙΖΑ", αλλού πρέπει να ρωτήσει, όχι εμένα . Άλλωστε ήταν εκκωφαντική η απουσία Κυβερνητικών στελεχών (ένας Ηλείος Υφυπουργός, παρέστη και αυτός ...ως φτωχός συγγενής!!)

ΕΠΙΛΟΓΟΣ-ΠΡΟΚΛΗΣΗ

Παρακαλώ θερμά, τον ίδιο τον ανωνυμογράφο να βγάλει την κουκούλα για να δούμε το πρόσωπό του, αν έχει ίχνος αιδούς (ή τσίπας κατά το κοινώς λεγόμενο).
Επίσης παρακαλώ, όποιος συμπατριώτης γνωρίζει τον γραφικό χαρακτήρα του επιστολογράφου να μας το πει και εμείς θα του παραχωρήσουμε στο πρώην Ξενώνα "Διβρη" ένα τριήμερο διακοπών με όλα τα έξοδα πληρωμένα..... Δεν αστειεύομαι.
Αναμένω.

v ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΙΜΗΤΙΚΗΣ ΜΑΡΜΑΡΙΝΗΣ ΠΛΑΚΑΣ του ΚΚΕ στη Διβρη, για τα 70 χρονια του ΔΣΕ !!..,,

Δυστυχώς η κομματική Οργάνωση του ΚΚΕ δεν πρόσεξε ή δεν άκουσε κάποιες συμβουλές στην τοποθέτηση της τιμητικής μαρμάρινης πλάκας που εντοίχισε στην μάντρα της βρύσης του «Κάτω Γαβροβίκου». Και  εισέπραξε τα επίχειρα της απροσεξίας και  ....ανυπακοής του (παρότι είναι συνήθως υποκινητής ανυπακοής στην διεκδίκηση  των λαϊκών αιτημάτων).

Το περασμένο καλοκαίρι, το ΚΚΕ και η ΚΝΕ έκαναν μεγάλη Εκδήλωση στη Διβρη, όπου ήταν η έδρα (πρωτεύουσα της ελεύθερης Πελοποννήσου) της 2^ης Μεραρχίας του Δημοκρατικού Στρατού (ΔΣΕ) το 1948-49.., για τον γιορτασμό των 70 χρόνων από τότε.
Επειδή ρώτησαν και μένα, χωρίς να έχω σχέση με το κόμμα τους, τους είπα σε ποιο σημείο της κωμόπολης έγιναν οι γιορταστικές Εκδηλώσεις το 1948, που έγιναν οι παρελάσεις και οι ομιλίες (στην "Αγορά", κτίριο Λύγκα πρώην Ειρηνοδικείου, αυλή Ανδρ. Κοσμόπουλου, τώρα Πνευματικό Κέντρο) τους υπέδειξα ακόμη και τον ενδεδειγμένο χώρο για την τοποθέτηση της τιμητικής πλάκας που ήθελαν να βάλουν....
Δεν με άκουσαν και με ανόητες παροτρύνσεις κάποιων άσχετων, τοποθέτησαν την μαρμάρινη πλάκα στη βρύση του "Κάτω Γαβροβικου",

Επάνω η τιμητική πλακέτα που εντοίχισε το ΚΚΕ
και κάτω η αποξήλωση...

 που ήταν το πιο ακατάλληλο σημείο που συνδέεται με οδυνηρές μνήμες κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων την εποχή του Εμφύλιου σπαραγμού....
Μάλιστα, αφού την τοποθέτησαν τους είπα ότι πολύ σύντομα κάποιοι αντιφρονούντες θα την καταστρέψουν!!..,

Έπεσα έξω για το "σύντομα", αλλά όπως θα δείτε στις φωτογραφίες κάποιοι νοσταλγοί του εμφυλιοπολεμικού μίσους άργησαν, αλλά διέπραξαν την καταστροφή της τιμητικής πλάκας!!...

v Ομαδικές ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΣΤΗ ΔΙΒΡΗ, με πούλμαν για το «ΚΕΝΤΡΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ» στο «Αρχοντικό Πετραλιά».

 Ξεκίνησε το ενδιαφέρον των εκδρομέων για να επισκεφτούν το Μουσείο που στεγάζεται στο εγκαινιασθέν προσφάτως από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Λόγω της δημοσιότητας που πήρε το γεγονός αυτό, έγινε γνωστό πανελληνίως και άρχισε να ενδιαφέρει τον κόσμο.

Έτσι, εκτός των επισκέψεων που γίνονται με ΙΧ αυτοκίνητα, την περασμένη Κυριακή ήρθαν και δύο πούλμαν.

Το ένα από την Πάτρα με την παρότρυνση της οικογένειας Κώστα Κουτσόπουλου με επίσκεψη στο Πάνω Μοναστήρι και του Μουσείο. Και το δεύτερο από τον «Σύλλογο Διβριωτών Αθήνας» με επίσκεψη στο Πάνω Μοναστήρι, το Μουσείο και το Πνευματικό Κέντρο Δίβρης.

Από την επίσκεψη μιας 10μελούς παρέας του ΣΔΑ στο "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ
ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΒΡΗΣ". Διακρίνονται ο πρόεδρος του ΣΔΑ, ο πρώην
πρόεδρος γιατρός Μαρ. Τσουρούλας, ο πρόεδρος της ΠΕΕΔ και ένα
μέλος του ΣΔΑ 

Αυτό είναι μια σημαντική εξέλιξη για την οικονομική και κοινωνική ανάκαμψη της Δίβρης. Γιατί εκτός από την παρουσία και την ζωή που δίνουν οι επισκέπτες, κινείται και η αγορά (εστιατόρια, καταστήματα) οι εκδρομείς γίνονται και καλοί πρεσβευτές της κωμόπολης.

Χρειάζεται όμως προσοχή στην εμφάνιση της Δίβρης από πλευράς καθαριότητας των κοινόχρηστων χώρων, των Μνημείων μας (Μοναστήρια, Εκκλησίες, κρήνες κλπ), περιποίηση και καλές τιμές από τα καταστήματα εστίασης και αναψυχής και προ παντός ευγένεια και καλή συμπεριφορά του εντόπιου πληθυσμού και των παραγόντων (Ε!, ακούστηκαν και κάποια …μικροπαράπονα ένθεν και ένθεν στην ανωτέρω επίσκεψη των πούλμαν).

Κυρίως όμως θα πρέπει ο Δήμος να έχει ανοικτό του Μουσείο με μόνιμο ξεναγό, παρότι ο υπεύθυνος Αντιδήμαρχος κ. Αρβανίτης είναι πρόθυμος για κάθε διευκόλυνση.

Ας θυμηθούμε ότι ο «Προοδευτικός Σύνδεσμος Νέων» (πρόεδρος Νίκος Σωτηρόπουλος) το 1935 (πριν 80 τόσα χρόνια) είχαν λειτουργήσει και «Γραφείο υποδοχής και ξενάγησης παραθεριστών»!!...

v Τα ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΣΧΗΜΑ της πάλαι ποτέ ένδοξης και ιστορικής Δίβρης, όπως τα καταγράφει φωτογραφικός φακός και η σημερινή πραγματικότητα….

1^ον ΚΑΛΟ: Έχει εκλείψει ένας συνεπής επαγγελματίας της «Αγοράς» της Δίβρης.

Ο «αδερφός» Βασίλης Κ. Αγγελόπολος («Μαραθιάς»), παρότι κάποιας ηλικίας στεκόταν με τη σκούπα στο χέρι, 

τηρούσε αστραφτερή καθαριότητα και το κυριότερο ήταν ο μόνος που ήξερε να ενημερώσει τον πελάτη ή περαστικό για την Δίβρη, τους ανθρώπους και την ιστορία της…. Σήμερα καταλαβαίνουμε την απουσία του.

2^ον ΑΣΧΗΜΟ:   Οι συμπολίτες μας και οι Δημοτικοί μας άρχοντες (με πρώτο τον Δήμαρχο και την ΔΕΥΑ Αρχ. Ολυμπίας) και οι βουλευτές μας πρέπει να ντρέπονται, γιατί κατάντησαν το ωραίο αξιοθέατο 

Το καιρό που η βύση ήταν ένα αξιοθέατο με τρεχούμενα
κρυσταλλένια νερά, χάρμα ιδέσθαι...

 της παραδοσιακής βρύσης του «Μοριού»να είναι ένα αποκρουστικό  άθλιο ξερό τοπίο,

...και σήμερα με μια άθλια εμφάνιση, για χάρη
"γρεκιών" και χατηριών σε κηπουρούς ιερείς....

 για χάρη των «γρεκιών» και ενός ιερέα που με το νεράκι του ωραίου καταρράκτη και των κήπων της Δίβρης, φτιάχνει ανθηρά μποστάνια στα Κρασάπιδα….

3^ον ΚΑΛΟ: Αναβαθμίστηκε με on line (ηλεκτρονικές υπηρεσίες)  το ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟ ΔΙΒΡΗΣ  (ΕΛΤΑ)

 και με την άοκνη εξυπηρέτηση και συνεπέστατη υπηρεσιακή συνείδηση του Προϊσταμένου του κ. Χρίστου Γαρδίκη (και του μοναδικού ταχυδρόμου κ. Ν. Αλμπάνη) κρατάει αυτή την πολύ χρήσιμη υπηρεσία ανοικτή και απαραίτητη στη Δίβρη και τα γύρω χωριά, και τώρα την αναβαθμίζει… Εμείς τώρα που αποτύχαμε να τοποθετηθεί ΑΤΜ από την πρώην Αγροτική τώρα Τράπεζα Πειραιώς (παρά τις υποσχέσεις και τις προσπάθειές μας) θα απευθυνθούμε στο ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΟ ΤΑΜΙΕΥΤΗΡΙΟ (Τράπεζα Eurobanc) μήπως και το τοποθετηθεί δικό τους ΑΤΜ στη Δίβρη….

4^ον ΑΣΧΗΜΟ: Η «ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ» της Λασιώνος, ήρθε στην έδρα του...., έξω από το πρώην καφενείο "Μαραθια"..., τώρα Β. Πέτρου.

Τραγική ειρωνεία!!!.. Το αυτοκίνητο που βλέπετε, ήταν πριν 15 χρόνια να έλθει στο ΔΗΜΟ ΛΑΜΠΕΙΑΣ και υπάρχει το σχετικό έγγραφο του Υπουργείου στη Διβρη. Όμως ο πονηρός και δραστήριος Δήμαρχος Λασιωνος Κλ. Παπαδόπουλος κορόιδεψε τον κοιμισμένο και αδιάφορο Δήμαρχο Λαμπειας Νικ. Παναγουλη και του το υπέκλεψε με κόλπο!!!.... Δεν το διεκδίκησε ο δικός μας.., και χρόνια τώρα το στερηθήκαμε!!. Και τώρα, να που ήρθε περιστασιακά στη βάση του, λογω Αρχ. Ολυμπίας, αλλά είναι πλέον αργά !!...

Υ. Γ. Δείτε επιγραφή εμπρός αριστερά

5^ον ΚΑΛΟ: Επί τέλους, μετά δική μας διαρκή απαίτηση δεκαετιών να τοποθετηθούν  προστατευτικά κάγκελα στο γεφύρι του «Βαμβακά» και να αντικατασταθούν τα κατεστραμμένα και σκουριασμένα παλιά, η ΔΕΣΕ (με την ευκαιρία της επισκευής της 111-ΕΟ), έβαλαν καινούργια…

 Ο κίνδυνος για τους πεζούς αλλά κυρίως για τα μικρά παιδιά του Δημοτικού Σχολείου, που κινδύνευαν να πέσουν στο ύψος 6-7 μέτρων γεφύρι ήταν μεγάλος. Θυμάμαι τον αείμνηστο Νίκο Κουτσόπουλο, που παρακαλούσε τον αλήστου μνήμης Δήμαρχο Παπανικολόπουλο να βάλει έστω ένα συρματόπλεγμα πριν 20 χρόνια  είχε πάρει την απάντηση του ανεκδιήγητου: «τι λέτε κύριε Κουτσόπουλε, εντός μηνός θα φτιάξω μια …παραγέφυρα για να περνάνε τα παιδάκια»(!!).  Ευτυχώς σήμερα μετά τόσα χρόνια, το θέμα τακτοποιήθηκε….

6^ον ΑΣΧΗΜΟ: Στο «ΑΥΤΟΝΟΜΟΝ ΚΡΑΤΙΔΙΟΝ ΤΗΣ ΔΙΒΡΗΣ» οι γηγενείς κάνουν ότι τους καπνίσει, ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες όταν τα αυτοκίνητα γίνονται η μάστιγα των κοινόχρηστων χώρων…

Δείτε ενδεικτικά: Στην μια φωτογραφία 

αγωνιστικό πολυτελές αυτοκίνητο (και πολλά άλλα) παρκάρει «φαρδιά-πλατιά», ακόμη και καυσόξυλα σωρρεύουν στον ιστορικό πλάτανο, πάνω στην πλατεία της «Λίμνας» στους Γκρουσταδες, εκεί που πάιζουν τα δικά τους παιδιά, στερώντας τους τη χαρά. Παιδευόμαστε 30 περίπου χρόνια (από τότε που εμείς φτιάξαμε και τη βρύση και την πλατεία) να τους πείσουμε να μην παρκάρουν, αλλά εις μάτην…

Στη δεύτερη φωτογραφία, 

το καθημερινό φαινόμενο (με διπλοπαρκαρίσματα) στην «Αγορά», τον κεντρικό δρόμο που κάνει τη ζωή των περαστικών βασανιστική …που βλαστημάνε και όπου φύγει φύγει από την Δίβρη…. Ωιμέ!...

v Οι καλοκαιρινές Εκδηλώσεις του «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ»…

Λίαν προσεχώς θα ανακοινωθεί το πλήρες ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ των φετινών Εκδηλώσεων που ελπίζουμε να αφήσουν εποχή, αν ευοδωθούν οι προσπάθειες για μια  ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ υψηλού επιπέδου κλπ …παρεπόμενα.   Πέρυσι, βάλαμε τον πήχυ πολύ ψηλά και τον περάσαμε με μεγάλη επιτυχία… Για φέτος ευελπιστούμε για κάτι ακόμη καλλίτερο, αν το επιτρέψουν οι δύσκολες συνθήκες που περνάμε. Πάντως θα προσπαθήσουμε!…. Γιατί οι συμπολίτες και φίλοι Δίβρης  τις περιμένουν.

«Το θαύμα της Πλατανόβρυσης» ή «Πως μια δυσμενής συγκυρία μπορεί να μετατραπεί σε ευμενέστατη εμπειρία ζωής»!...

Με την αγαπημένη κυρά Μαρία, μετά 48 χρόνια....

ΕΝΑ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΑΦΗΓΗΜΑ

«Το θαύμα της Πλατανόβρυσης» ή

«Πως μια δυσμενής συγκυρία μπορεί να μετατραπεί σε ευμενέστατη εμπειρία ζωής»!...

           

Αντί προλόγου.

ΕΚ ΚΑΡΔΙΑΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ….

Αυτό που θα διαβάσετε παρακάτω αφορά προσωπικά εμένα και ένα ορεινό (ημιορεινό θα έλεγα με τα μέτρα της Δίβρης) χωριό της Μεσσηνίας στο οποίο υπηρέτησα την υποχρεωτική (τότε) θητεία μου ως αγροτικός γιατρός το έτος 1969…

Το μικρό, παραμελημένο χωριό λέγεται Πλατανόβρυση (με το παλιό όνομα Μπολένα) βρίσκεται στο κέντρο της ορεινής Μεσσηνίας δίπλα στο άλλοτε κεφαλοχώρι Αριστομένης και απέχει περίπου 40 χιλιόμετρα από την Καλαμάτα. Πριν από πενήντα περίπου χρόνια είχε περίπου 100-150 κατοίκους κυρίως αγρότες (σταφίδα, σύκα και ελιές από τις οποίες έβγαζαν μάλιστα  το καλλίτερο λάδι της περιοχής) πολύ φτωχούς ανθρώπους του μόχθου, οι περισσότεροι μετανάστες που μόλις είχαν γυρίσει από τις φάμπρικες της Γερμανίας και προσπαθούσαν να ζήσουν από την καλλιέργεια των χωραφιών τους… Το χωριό είχε παπά (τον λεβέντη παπαΘανάση Γκότση), είχε δάσκαλο (τον Λυμπερόπουλο), είχε πρόεδρο Κοινότητας (τον διορισμένο από την Χούντα «Μαρινάκο»).

Βεβαίως, σε καμιά περίπτωση δεν εδικαιούτο η Πλατανόβρυση να έχει Αγροτικό Ιατρείο καθόσον στα πέντε χιλιόμετρα στον Αριστομένη, ήταν το Αγροτικό Ιατρείο όπου ήταν ο παλιός γιατρός και ευγενέστατος Δημητρούλιας. Πλην η Χούντα αλλέως πως, σκεφτόταν  και ενεργούσε… Στο ιδιαίτερο Γραφείο του τότε Υπουργού Υγείας της Δικτατορίας Γιάννη Λαδά, υπηρετούσε την θητεία του ο γιος του χουντικού Προέδρου της Κοινότητας «Μαρινάκου» και θεώρησαν σκόπιμο να κάνουν και ένα ακόμη Αγροτικό Ιατρείο-δώρο, στο χωριό του την Πλατανόβρυση Μεσσηνίας!!... Εκεί έπρεπε να πάει ένας γιατρός για να περιθάλπει («ιδιαιτέρως») τους λιγοστούς κατοίκους της Μπολένας των γύρω μικρών χωριών Πεδεμένου, Αλικοντούζι, Άνω και Κάτω Βούταινας, Μάκραινας, το κάπως μεγάλο Χαλβάτσου ή Κεφαλόβρυσο και την μακρινή μικρή Κουλουκάδα. Και βρήκαν εμένα που είχα ένα «καλό βιογραφικό» από το σπουδαστικό της Ασφάλειας του Καραπαναγιώτη (για τους νεανικούς αγώνες, καθότι ολίγον ζωηρός φοιτητής –«114, 15% στην παιδεία και όχι προίκα στην Σοφία» και άλλα τέτοια ενοχλητικά- ) και όχι αρεστός στις καθωσπρέπει συνήθειες της τότε προ Χούντας Δημοκρατίας μας, την 10ετία του 1960…

Πήρα λοιπόν το χαρτί του διορισμού να πάω στην Πλατανόβρυση Μεσσηνίας. Ψάχνω στο χάρτη και είδα «Πλατανόβρυση» μεταξύ Καλαμάτας και Πύλου και είπα καλά θα είναι… Μαζεύω τα μπογαλάκια μου (κουβερτούλες, απλαδάκια και λοιπά) φτιάχνω δυο δέματα και με το τρένο μέσω Τρίπολης-Αχλαδόκαμπου-Παραδεισίων και μετά 7 οδυνηρές (για μένα) ώρες ταλαιπωρίας, φτάνω στη Καλαμάτα και αμέσως στην Νομιατριακή Υπηρεσία Καλαμάτας. Εκεί βρίσκω τον Νομίατρο Τσίλη (ένα γλυκύτατο συνάδελφο, μεγάλο στη ηλικία) που μου είπε, κοιτάζοντάς με με περιέργεια  ότι κάνω λάθος, η Πλατανόβρυση δεν είναι αυτή της  Πυλίας, αλλά η άλλη που την λένε Μπολένα  πάνω στα ορεινά της Μεσσηνίας… και τότε ήρθε το πρώτο απίθανο. Ο Γραμματέας της Νομιατρικής Υπηρεσίας και οι υπάλληλοι , όλοι μαζί με ένα στόμα μου είπαν:

-«Που πάς άνθρωπέ μου, εκεί τη λένε μικρή Μόσχα (σ.σ. εννοώντας ότι οι κάτοικοι είναι κομουνιστές!..) θα σε ταράξουν στις αναφορές, δεν θα σε αφήσουν σε χλωρό κλαρί». Και μόνο ο Νομίατρος ήταν κάπως συγκαταβατικός…

Τι να κάνω κι εγώ,  παίρνω το μικρό λεωφορείο της γραμμής (της συμφοράς) και μετά  από κανα δυο ώρες χωματόδρομο με στροφές έφτασα το απογευματάκι στο χωριό. Εκεί κατεβαίνοντας από το λεωφορείο με υποδέχτηκαν ο «κουτσός» ο Λαμπράκης (ο καφετζής και μπακάλης και καταργημένος από τη Χούντα πρώην Πρόεδρος), ο αειθαλής παπαΘανάσης, ο διορισμένος πρόεδρος ο «Μαρινάκος» και άλλοι πολλοί που με κοίταζαν οι άνθρωποι σαν να ερχόμουνα από την Άρη…. Πράγματι με καλοδέχτηκαν, αλλά τι να δώ. Στο καφενείο υπήρχε ένας  πάγκος, κάτι σπασμένες καρέκλες και πεζούλια. Τα γύρω σπίτια κάποια δίπατα αλλά σχεδόν ερείπια, τα περισσότερα χαμοκέλες και φτωχικά σπιτάκια…

Μετά τα τυπικά μου είπαν, όταν τους ρώτησα που είναι το Ιατρείο και που μπορώ να μείνω,  όλοι μαζί είπαν «Γιατρέ, απόψε θα μείνεις στο σπίτι του παπά, που είναι το καλλίτερο και αύριο βλέπουμε…». Ο παπα-Θανάσης Γκότσης και η πρόθυμη και φιλόξενη παπαδιά με περιποιήθηκαν όπως έπρεπε, αλλά το δίπατο σπίτι τους μέσα ήταν με πεσμένους τους σοβάδεςς και είπα στον εαυτό μου «αφού αυτό είναι το καλλίτερο σπίτι του χωριού, σκέψου τι είναι τα άλλα»!!!... Και μονολογώ, τι γυρεύω εγώ εδώ…, και δεν κοιμήθηκα όλη τη νύχτα.

Την άλλη μέρα, βράζοντας από αγανάκτηση και θυμό για τον «τόπο εξορίας» που με έστειλαν, για να με τιμωρήσουν (έτσι αισθανόμουν τότε), αφού είδα το μικρό δωμάτιο του Κυρ Πέτρου Φλαούνα, ως ιατρείου όπου είχαν φέρει κάποιο στοιχειώδη ιατρικό εξοπλισμό,  παίρνω σε μια βαλίτσα λίγα από τα υπάρχοντά μου και με το λεωφορείο πάλι στην Καλαμάτα και στον Νομίατρο Τσίλη και προς έκπληξή του, του έδωσα την παραίτηση μου και την άρνησή μου να υπηρετήσω εκεί που με ξαπόστειλαν (σκεφτείτε αντίδραση και …μυαλό που κουβαλούσα την εποχή «που όλα τάσκιαζε η φοβέρα»!!)… αφού μου είπε λόγια παρηγοριάς, μου είπε ότι η παραίτησε θα έχει συνέπειες…

Έφυγα με το βραδυκίνητο τρένο για Αθήνα, με την απόφαση να πάω να ζητήσω να με στείλουν κάπου αλλού (είχα ζητήσει οποιοδήποτε ιατρείο Ηλείας-Αρκαδίας-Αχαΐας, ώστε να είμαι κοντά στη Δίβρη στους γονείς μου και κυρίως στην άρρωστη μάνα μου…) και αν δεν με μεταθέσουν σκεφτόμουν να φύγω στην Αγγλία ή Γερμανία, όπως έκαναν πολλοί συμφοιτητές μου ομοιοπαθείς με μένα, μόνο εγώ που δεν ήξερα ξένη γλώσσα (ανεπίδεκτος μαθήσεως)…. Δεν πρόλαβα να μπώ  στο σπίτι που έμενα στην Αθήνα και βρήκα από κάτω στην πόρτα το «ραβασάκι» από τον Υπουργό Λαδά που έγραφε: «Κατόπιν αρνήσεώς σας να ασκήσετε Υπηρεσία υπαίθρου στην Πλατανόβρυση  Μεσσηνίας, σας αφαιρούμε την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος» (!!!). Μου ήρθε ταμπλάς, καθόσον πλέον ούτε ως νοσοκόμος ή τραυματιοφορέας θα μπορούσα να δουλέψω, ακόμη και σε ιδιωτική Κλινική…..

Αφού πέρασα, τις πλέον δύσκολες στιγμές της ζωής μου, την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενος πήγα στο Υπουργείο, με την ουρά κάτω από τα σκέλη και τους είπα ότι ξαναπάω στην Πλατανόβρυση να υπηρετήσω (την Ιατρική και την πατρίδα…).

Έτσι γύρισα, πάλι με το «ασθμαίνον» τρένο από τον Αχλαδόκαμπο, αφού πήρα τις διαβεβαιώσεις και την εκτίμηση από τον εκλεκτό Νομίατρο Τσίλη για κάθε διευκόλυνση κατέφθασα στην Πλατανόβρυση, όπου οι κάτοικοι ήδη είχαν πληροφορηθεί τα καθέκαστα. Εκεί βρήκα το λιμάνι της αγάπης, της στοργής στο σπιτικό του κυρ Πέτρου Φλαούνα και της γυναικας του κυρά Μαρίας… Και όχι μόνο ξεπέρασα τον υποχρεωτικό ετήσιο χρόνο θητείας μου και έκατσα ενάμισυ χρόνο, όχι μόνο με αγάπησαν (και τους αγάπησα) οι Πλατανοβρυσιώτες και τα γύρω χωριά, όχι μόνο δεν μου έκαναν αναφορές ή παράπονα, αλλά όταν έφυγα  έκλαιγα σαν μικρό παιδί και μαζί έκλαιγαν βουβά όλοι εκείνοι οι υπέροχοι άνθρωποι που με αγκάλιασαν και με ξεπροβόδησαν….

Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο βιβλίο με συγκλονιστικές λεπτομέρειες και περιστατικά, αλλά προτιμώ να σας παραπέμψω σε αυτά τα λίγα και σημαντικά που έγραψε η γυναίκα μου Μαρία και παραθέτω στη συνέχεια, όπως εκείνη τα έζησε με την πρόσφατη επίσκεψή μας 24 Ιουνίου 2017 (48 χρόνια από τότε) σε μια εκπληκτική ημέρα επίσκεψης που μένει βαθιά χαραγμένη στο νου και την καρδιά μου…

Πριν δώσω  το λόγο στη Μαρία, θέλω να πώ μόνο δυο πράγματα:

Το ΠΡΩΤΟ, ότι το «δόγμα» της ασήμαντης ζωής μου είναι η κοινωνική προσφορά και δράση (όπως εγώ την εννοώ) και θα πω μόνο ένα περιστατικό αυτής της «πετριάς που έχω φάει στη κεφάλι»… Και πιστεύω ότι όλοι δημόσιοι λειτουργοί (γιατροί, δάσκαλοι, καθηγητές κλπ υπάλληλοι) όπου υπηρετούν θα πρέπει να συμμετέχουν στα κοινά και να βοηθούν για την πρόοδο των χωριών που μένουν και όχι να είναι αδιάφοροι ή «ιπτάμενοι».. Η Πλατανόβρυση δεν είχε νερό στα σπίτια και ταλαιπωρούνταν να παιρνουν νερό από την μια και μοναδική βρύση που υπήρχε… Λοιπόν ξεσήκωσα, με πρωταγωνιστή τον σπιτονοικοκύρη μου κυρ Πέτρο, τον παπα-Θανάση και άλλους και ψάχναμε να βρούμε νερό ψηλά σκάβοντας πάνω από το χωριό. Όμως αποτύχαμε παταγωδώς… Και τότε σκέφτηκα εγώ να ζητήσει όλο το χωριό να φέρουν νερό από ένα χωριό με πολλά νερά, το Παλαιό Λουτρό ή Αλικοντούζι. Έκανα τότε μυστική σύσκεψη με τον Πέτρο και τον παπά, μαζέψαμε υπογραφές και «συνωμοτικά» (επί Χούντας, καταλαβαίνετε….) ετοιμάσαμε στα κρυφά μαύρες σημαίες και ετοιμαζόμαστε να πάμε αιφνιδιαστικά στην Νομαρχία Καλαμάτας να καταθέσουμε τις υπογραφές με το αίτημά μας… Η Αστυνομία Αριστομένους το πληροφορήθηκε και ο εξαίρετος άνθρωπος χωροφύλακας Μανώλης Αδριανάκης με πήρε τηλέφωνο και μου είπε «γιατρέ, προς θεού μη ξεκινήσετε σαν την έχουν στημένη με τα όπλα στα Διόδια (ενδιάμεσο χωριό) για να σας συλλάβουν» (!!!). Ματαιώσαμε όπως ήταν φυσικό την …ηρωική κάθοδο, αλλά αυτή η κίνηση ήταν η αιτία να πάρει πόσιμο νερό το χωριό από το Παλαιό  Λουτρό (Αλικοντούζι). Ο σπόρος της …«επανάστασης» έπιασε και αργότερα (είχα φύγει εγώ) πήραν άφθονο νερό στα σπίτια τους.

Το ΔΕΥΤΕΡΟ που έχω να πω, είναι το παρόν αφήγημα (και αυτό της Μαρίας) το αφιερώνουμε σε δυο ανθρώπους που σημάδεψαν την ζωή μου, στον αείμνηστο κυρ Πέτρο Φλαούνα και την 91χρονη κυρα Μαρία Φλαούνα, (αλλά και στα τρία εκλεκτά παιδιά τους Κατίνα, Παντελή και Παναγιώτη), που στάθηκαν στοργικοί  συμπαραστάτες και αρωγοί σε μια πολύ δύσκολη στιγμή που τελικά μετατράπηκε σε σταθμό δημιουργίας και απαντοχής….

Και τώρα, απολαύστε την διήγηση της εξ αγχιστείας Διβριωτισσας Μαρίας Αρβανίτη-Σωτηροπουλου (που με απάλλαξε από την ίσως προκατειλημμένη δική μου αφήγηση)

Το θαύμα της Πλατανόβρυσης

Γράφει η Μαρία Αρβανίτη-Σωτηροπούλου

ο Σωτήρης με τον κυρ Πέτρο και τη κυρά Μαρία έξω από το Αγροτικό ιατρείο Πλατανόβρυσης 1969

Πλατανόβρυση Αριστομένους Μεσσηνίας. Ένα μικρό χωριουδάκι στο οποίο επί Χούντας υπηρέτησε ο άνδρας μου Σωτήρης Αγροτικό ιατρείο. Μικρή Μόσχα το αποκαλούσαν και επειδή ένας νεαρός ήταν υπασπιστής του χουντικού Λαδά έστησαν εκεί αγροτικό ιατρείο και υποχρεωτικά έστειλαν εκεί τον φακελλωμένο σύζυγό μου. Χωρίς νερό ή οτιδήποτε που να θυμίζει πολιτισμό,  χωματόδρομοι και φήμη για κακούς ανθρώπους που κάνουν αναφορές κατά πάντων για το τίποτε... Πρώτη εντύπωση το καφενείο που εξυπηρετούσε τους θαμώνες με ένα ξύλινο πάγκο και μια σπασμένη καρέκλα. Πρώτη νύχτα φιλοξενίας στο καλύτερο σπίτι του χωριού, στου παπά όπου στο ωραίο πετρόχτιστο δίπατο σπίτι, οι τσατμάδες ήταν γκρεμισμένοι.

έξω από το σπίτι του παπά-Θανάση

Το ιατρείο όμως είχε στηθεί σε ένα νεόχτιστο σπιτάκι που είχε χτιστεί με τις οικονομίες που είχαν μαζέψει μετανάστες στη Γερμανία ο κυρ Πέτρος Φλαούνας και η κυρα Μαρία, οι οποίοι όχι μόνο συμφώνησαν να μένει ο γιατρός στο ένα δωματιάκι, αλλά τον ενσωμάτωσαν στην οικογένειά τους. Έζησε κοντά τους σχεδόν δυο χρόνια, σημαδιακά καθώς ήταν και η εποχή που ο άνδρας μου έχασε την μητέρα του που λάτρευε και η κυρα Μαρία τον στήριξε σα νάταν παιδί της.

Εδώ και 50 χρόνια ακούω διηγήσεις για την Πλατανόβρυση και την είχα επισκεφθεί το Σεπτέμβρη του 1973 νιόπαντρη, γιατί ο άνδρας μου ήθελε να με γνωρίσει σε αυτούς τους ανθρώπους που νιώθει οικογένεια.  Ήταν ένα χωριό κακομοίρικο, μας κοίμισαν στο σαλόνι, που όμως είχε απλωθεί και σταφίδα, που μοσκοβολούσε. Έκτοτε η ζωή μας παρέσυρε σε άλλους δρόμους και αν και συναντιόμαστε στην Αθήνα με την οικογένεια δεν είχε τύχει να ξαναπάμε στο χωριό.

Χάρ

Η κυρά Μαρία ανάμεσα σε δυο όπως είπε γιους της (ο ένας βιολογικά κι ο άλλος από την καρδιά της)

η στο φβ ο Σωτήρης ξαναβρήκε το μικρό γιο της οικογένειας, που οκτάχρονο αγόρι τον συνόδευε πισωκάπουλα στο άλογο στις ιατρικές του επισκέψεις στα γειτονικά χωριά, πολλά από τα οποία δεν είχαν ούτε τηλέφωνο. Ο Παναγιώτης, καθηγητής φιλόλογος πια, πολύ δραστήριος και  οικογενειάρχης με μεγάλα παιδιά μας περίμενε στο σπίτι του στην Καλαμάτα, απ΄όπου ξεκινήσαμε με το δικό του θαρραλέο αυτοκίνητο μιαν επιστροφή στο χρόνο. Σε όλη τη διαδρομή ο άνδρας μου αναζητούσε στις αναμνήσεις του, σπίτι σπίτι όλα τα μέλη της κάθε οικογένειας ήξερε όλα τα ονόματα και τις συγγενικές τους σχέσεις και ο Παναγιώτης ενημέρωνε ποιος ζει και ποιος έχει πεθάνει και διηγιόντουσαν απίστευτες ιστορίες για τον καθένα ξεχωριστά. Το εντυπωσιακό είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία των παιδιών αυτού του κάποτε μίζερου φτωχού χωριού είχε μορφωθεί και είχε προκόψει και διακριθεί σε κάθε τομέα. 

μνήμη του πατέρα κυρ Πέτρου

ξετυλίγοντας αναμνήσεις

Η κυρα Μαρία, ανθηρή 91 χρόνων μας περίμενε με την ίδια αγάπη, ενώ το παλιό σπίτι ανακαινισμένο έχει γωνιές- μουσείο στη μνήμη του πατέρα ,που πια δεν είναι ανάμεσά μας.

Το ίδιο το χωριό είχε μεταμορφωθεί σε καλοχτισμένο και κατοικούμενο χώρο, υπήρχαν και κάποιες πραγματικές επαύλεις, ωραιότατη ταβέρνα και μια βίλα που μόλις καλοπουλήθηκε σε Πολωνό 140.000 ευρώ !!!!

Το πιο σημαντικό όμως ήταν ότι ΟΛΟΙ μικροί μεγάλοι θυμόντουσαν τον πρώτο γιατρό του χωριού και τον μόνο που έγινε τμήμα του και τον αγκάλιαζαν σα νάβλεπαν αδελφό. Έτυχε νάχει κάποιο μνημόσυνο και πολλοί είχαν έλθει ακόμη από την Αθήνα. Καθένας είχε να διηγηθεί ιστορίες, από την προσωπική περιπέτεια υγείας, "αυτό το χτύπημα στο γόνατο εσύ μου το είχες ράψει" μέχρι τους αγώνες για να έλθει το νερό στο χωριό, όταν μουλωχτά, την εποχή της Χούντας βρήκαν πηγή, ετοίμασαν μαύρες σημαίες κι ετοιμαζόντουσαν για πορεία στην Καλαμάτα αλλά ένας φίλος αστυνόμος τους ειδοποίησε για το μπλόκο που είχαν ετοιμάσει για να τους συλλάβουν.

Περιδιαβήκαμε το ανακαινισμένο χωριό και οι πόρτες ορθάνοιχτες αγκαλιές κι οι μνήμες αστέρευτες.

Ο Σωτήρης είχε συνδεθεί ιδιαίτερα με ένα παιδί, το Αλεκάκι, που έπασχε από ανίατη γενετική νόσο, δεν έβλεπε σχεδόν καθόλου αλλά γνώριζε τους πάντες από τον ήχο της περπατησιάς του.

το Αλεκάκι

Ο αδελφός του (τότε τετράχρονος) γνώρισε αμέσως το Σωτήρη και τον σφιχταγκάλιασε, επειδή το Αλεκάκι πάντα θυμόταν το γιατρό και μόλις άκουγε να μιλούν γιαυτόν δάκρυζε..

  Πήγαμε στα περβόλια (τα αυγόσυκα και τα βερίκοκα λες και μας περίμεναν για να ωριμάσουν) και τις πηγές που θυμόταν και για πρώτη φορά (εκείνη την εποχή οι καταρράκτες δεν ήταν αξιοθέατα) επισκεφθήκαμε το μοναδικό καταρράκτη Βαρδιγού, όπου και κολύμπησα θαρραλέα παρά το φόνο αθώου νερόφιδου που με το αριστερό στόχευσε και καρατόμησε ο Παναγιώτης πριν βουτήξω στα βαθιά νερά.

κολυμπώντας στον καταρράκτη

η εκκλησία του χωριού (και νεκροταφείο όπου συνάντησε και άλλους παλιούς φίλους)

στον καταρράκτη Βαρδιγού

Η επιστροφή στην Πλατανόβρυση ήταν μια ένεση αισιοδοξίας σε ζοφερούς καιρούς.  Το ίδιο είχα νιώσει όταν είχα επισκεφθεί την Θηρασιά, (όπου ο πατέρας μου είχε υπηρετήσει δάσκαλος κατά την περίοδο της Κατοχής) πολλά χρόνια μετά το θάνατό του και διαπίστωσα ότι η μνήμη του παραμένει ζωντανή στα εγγόνια των τότε μαθητών του.
http://mariasot.blogspot.gr/2012/01/blog-post_3349.html

με την κυρα Μαρία 

Αυτό το ταξίδι είναι απόδειξη ότι μόνο μέσα από τις δυσκολίες ανηφορίζει ο άνθρωπος, συνειδητοποίηση ότι οι αληθινοί δεσμοί σφυρηλατούνται σε ζοφερούς καιρούς, ελπίδα ότι οι στιγμές δημιουργούν μιαν αιωνιότητα που αντέχει, μιαν υπόσχεση αθανασίας για όσο οι μνήμες μεταγγίζονται. Και αυτό είναι το πραγματικό θαύμα.

.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου

Το μήνυμα που στέλνει η παραπάνω αφήγηση της ΜΑ-Σ, συμπυκνώνεται στην τελευταία παράγραφο:

"...Αυτό το ταξίδι είναι απόδειξη ότι μόνο μέσα από τις δυσκολίες ανηφορίζει ο άνθρωπος, συνειδητοποίηση ότι οι αληθινοί δεσμοί σφυρηλατούνται σε ζοφερούς καιρούς, ελπίδα ότι οι στιγμές δημιουργούν μιαν αιωνιότητα που αντέχει, μιαν υπόσχεση αθανασίας για όσο οι μνήμες μεταγγίζονται. Και αυτό είναι το πραγματικό θαύμα...."