Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

ΣΤΟ ΛΥΚΟΦΩΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΠΟΥ ΦΕΥΓΕΙ !...

Ο κύκλος του χρόνου


Τι αυταπάτες με νανούριζαν τότε που χάραζε ο κόσμος! Το δίκιο μαχαίρι δίκοπο και το Καλό ο πολικός μου. Γλυκιά εύπλαστη ζύμη η ζωή κι οι άνθρωποι καλόγνωμοι μοιράζονταν τη μπουκιά, ξοδεύονταν για το Αύριο, πέταγαν την καρδιά τους βότσαλο σ’ ερωτικό πηγάδι. Γεφύρια όλη η πλάση έδειχνε. Μούσκευαν με ιδρώτα το ψωμί και μ’ αίμα τις ελπίδες. Τίποτε δεν κάτεχαν πέρα απ’ τη γύμνια της αγάπης. Τίποτε δεν ξεπούλαγαν πέρα απ’ την παρηγόρια της Λευτεριάς. Ήμεροι κι υποταχτικοί όργωναν το χώμα κι αμύνονταν στα λογής λογής θεριά συμπυκνωμένοι σ’ ένα γρόνθο. Πορεύονταν στ’ ανηφόρι, έλεγα. Έτσι τα μάτια μου έβλεπαν. Έτσι ποτέ δεν έμοιαζε ο κόσμος. Το πεπρωμένο μας καθοδηγεί. Δε μπορούμε να ξεφύγουμε όσες σκέψεις κι αν καταναλώσουμε. Δε μπορούμε να γυρίσουμε πίσω κι αν γυρίζαμε το πιθανότερο είναι ότι θα επαναλαμβάναμε τα ίδια λάθη. Το παραμύθι τελειώνει όταν ο κύκνος μεταμορφωθεί σε ασχημόπαπο ξανά. Η τελική μας κατάληξη είναι η αθλιότητα. Λατρεύουμε την ομορφιά γιατί κρατά όσο μια αστραπή και μας θαμπώνει. Με δέος προσμένουμε όμως μάταια πως το θάμα θα επαναληφθεί. Υπάρχει μια σιωπηρή συγκατάβαση. Ξανά ο κύκλος του χρόνου επιστρέφει. Αυτάρεσκα καθρεφτιζόμαστε στην επανάληψη των σημαδιών που μας χαράζουν τελεσίδικα. Τι ωφελούν οι στατιστικές όταν εξατομικεύεται κάθε περίπτωση; Ιδού λοιπόν που τίποτε δε γνωρίζω. Ιδού απλώς αναμένω να μου αποκαλυφθεί το θάμα της ζωής. Ιδού που φαίνεται ότι κανείς δε μπορεί να παρέμβει στον κύκλο του παραλογισμού που βαφτίζουμε Ιστορία. Όλοι απλώς επιβιώνουμε.
Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου

Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

ΑΓΟΡΕΥΣΗ - ΝΤΡΟΠΗ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ...


  Ο πόλεμος του 1940 και ο "πόλεμος" του 
Γ. Παπανδρέου 
Θλίψη και κατήφεια, αποτροπιασμός και αισχύνη, ντροπή κι ευτελισμός στο απόγειό του ήταν η ομιλία στη Βουλή στη συζήτηση για τον Προϋπολογισμό του Κου Καθηγητή της Ιατρικής και βουλευτή Δωδ/νήσου κ. Κρεμμαστινού (ου μην αλλά και διορισμένου Υπουργού Υγείας με μόνο προσόν, ότι ένα βράδυ που εισήχθη στο Νοσ/μείο ο Ανδρέας Παπανδρέου με καρδιακό επεισόδιο, ο εν λόγω κύριος ήταν απλώς παρών...!).
    Είπε: "Στη χώρα μας ο πρωτος μεγάλος πόλεμος έγινε το 1940 εναντίον του κατακτητή και ο δεύτερος μεγάλος πόλεμος, όπως είπε ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου είναι σήμερα για τη σωτηρία της χώρας" (sic!)!!!...
    Λοιπόν, "ποίον έπος φύγεν έρκος οδόντων" (μτφ. ποιος λόγος ξέφυγε από τα χείλη σας)  κ. εκπρόσωπε του  Έθνους; Καταλάβατε τί έιπατε με στόμφο εκατό καρδιναλίων; To κοινώς λεγόμενο "λίγη σοβαρότητα δεν θα έβλαπτε" είναι πολύ λίγο για να εκφράσει την πανάθλια και εν ταυτώ ιερόσυλη πολιτική εκφορά σας. Και δεν βρέθηκε ούτε ένας πατέρας του έθνους να σας καταβάσει από το βήμα του ναού της Δημοκρατίας που με τα λόγια σας καταλύσατε.
    Εναντίον ποίου κύριε, γίνεται ο σημερινός πόλεμος των κυβερνητικών εξαθλιωτών σωμάτων, ψυχών και συνειδήσεων; Ποιος είναι ο εχθρός;
    -Εκείνος ο μέγας πόλεμος του 1940 γινόταν κατα του φασισμού, του ναζισμού, του δυνάστη της Κατοχής από ένα περήφανο ηρωικό λαό που έγραψε ιστορία.
    -Ο σημερινός βρώμικος "πόλεμος" του Πρωθυπουργού σου και όσων υπηρετούν ΔΝΤ και Τρόϊκες, γίνεται εναντίον του ατυχούς σύγχρονου συνέλληνα που εσείς και οι όμοιοί σας φτάσατε στον πάτο της εθνικής αυτοσυνειδησίας και της φτώχειας.
    Εμείς οι απλοί πολίτες τι μπορούμε να πούμε πλέον; Ντροπή και πάλι ντροπή!.
            Σωτήρης Σωτηρόπουλος, πολίτης

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2010

Χριστουγεννιάτικα έθιμα



Αν ρωτήσεις τα παιδιά για τα χριστουγεννιάτικα έθιμα θα μιλήσουν για το δένδρο, τη φάτνη, τα δώρα, τα ρεβεγιόν. Παρά την εγκληματικότητα και τα συνεπακόλουθα και για τα κάλαντα. Φέτος η Αθήνα νοστάλγησε τη φαντασμαγορία του δένδρου στο Σύνταγμα. Όσο και αν προσπάθησαν να καθιερώσουν το καράβι σαν χριστουγεννιάτικο ντεκόρ δεν έπιασε. Ήταν φυσικό αφού πουθενά δε στολιζόταν στα ελληνικά σπίτια, Απλώς χρησίμευε σαν εξάρτημα των παιδιών που στα νησιά έλεγαν τα κάλαντα. Το δένδρο ζει και βασιλεύει, ακόμη και σαν ομοίωμα αποκριάτικου γαϊτανιού, ενώ τα φωτάκια πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο παρά την οικονομική κρίση στα παράθυρα και τα μπαλκόνια τόσο της Αθήνας όσο και στο τελευταίο αγροτόσπιτο. Και ήταν εντελώς αψυχολόγητη η από τηλεοράσεως διαφήμιση του Υπουργείου Περιβάλλοντος να περιοριστούν -ειδικά τώρα που και οι δήμοι ούτε τα στοιχειώδη δεν έπραξαν- τα λαμπάκια στα μπαλκόνια. Τα νησιά φέτος μια από τις σπάνιες φορές, είδαν πασπάλες χιονιού να ντύνουν το χειμωνιάτικο τοπίο. Τα χιονισμένα Χριστούγεννα ήταν πάντα για την Ελλάδα εισαγόμενο ιδανικό σκηνικό. Μάταια κάποιοι φωτισμένοι δάσκαλοι προσπαθούσαν να μας πείσουν για το ασυμβίβαστο γεωγραφικά Βηθλεέμ- χιονιού και παλαιότερα δεν είχαμε και τηλεόραση να δούμε και Χριστούγεννα με μαγιό. Έτσι δεν παύαμε να θεωρούμε ότι Χριστούγεννα χωρίς χιόνι είναι μαγιονέζα δίχως αυγό. Σε εποχές αλλοτινής λιτότητας όπου το ξερακιανό δενδράκι ντυνόταν με μπαμπάκι και στολιζόταν με οικολογικά αυτοσχέδια υλικά με βάση το χαρτί και τα καρύδια, πρόσθετη αυτοσχέδια διακόσμηση αποτελούσαν δίπλα στη φάτνη τα κενά κεσεδάκια γιαουρτιού με βαμπάκι και κριθάρι (κλεμμένο από τις κότες) που μόλις είχε βλαστήσει. Σαν όλα τα παιδιά, ευχαρίστως υιοθετούσαμε κάθε ξένο έθιμο που ήταν συμφέρον. Έτσι η επιστολή στον αη Βασίλη και τα παπούτσια στην πόρτα (ελλείψει τζακιού) στηνόντουσαν τη νύχτα της πρωτοχρονιάς. Δεν το πιστεύαμε. Το εφαρμόζαμε με θρασύτατο ωφελιμισμό. Εφάρμοσα κι εγώ για χρόνια το συμπαθητικό τελετουργικό στα παιδιά μου και ξαφνιάστηκα όταν η κόρη μου έκλαψε όταν της είπα με τη βεβαιότητα ότι το ήξερε ότι αη Βασίλης δεν υπάρχει. Οι δικοί μου γονείς που είχαν ήδη υποστεί οικονομική αφαίμαξη για τα δώρα μας, διπλωματικά γέμιζαν τα παπούτσια με καρύδια και γλυκά και μεις οι ζαβολιάρηδες κάναμε ότι δεν καταλαβαίναμε τη σκηνοθεσία. Σιγά σιγά τα παιχνίδια φθήνυναν εισαγόμενα από χώρες μη χριστιανικές. Τα Χριστούγεννα φούσκωναν σα μπαλόνι καταλαμβάνοντας όλο το Δεκέμβρη. Χώρες ασιατικές στολίζονται χριστουγεννιάτικα προς άγρα τουριστών από το Νοέμβρη. Η Ελλάδα συνήθισε τα τελευταία χρόνια να καταναλώνει γιορταστικά. Κατά πλειοψηφία. Πάντα υπήρχαν αρκετοί που δε γιόρταζαν, δε στόλιζαν, δε κατανάλωναν. Φέτος θα είναι περισσότεροι. Φέτος η πλειοψηφία θα περιορίσει την καταναλωτική κραιπάλη. Παρά την ουσιαστική κατάργηση κάθε δώρου στις αποδοχές και φέτος θα στηθούν τα οικογενειακά τραπέζια. Μη το ξεχνάμε. Το ιερότερο έθιμο των ημερών. Πάντα στο γιορτινό τραπέζι μας περίσσευε το μερίδιο «του Χριστού» και «του φτωχού». Και στη χιλιόχρονη ιστορία μας, αυτό το καθαρά ελληνικό έθιμο κανείς βάρβαρος κατακτητής ή ευρωπαίος δανειστής δεν κατάφερε να κλέψει από το φιλότιμό μας.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ ΣΤΗ ΔΙΒΡΗ...






Χριστουγεννιάτικες θύμησες των παιδικών μας χρόνων.
Το πρώτο εκτυφλωτικό χριστουγεννιάτικο δένδρο της Δίβρης!...
Γράφει ο Αδαμάντιος Αστερίων
Δεν ξέρω, ούτε άκουσα ποτέ πως γιόρταζαν προπολεμικά (δηλαδή πριν το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και την Κατοχή 1940-44) τα παιδιά της πάλαι ποτέ ξακουστής και πολιτισμένης Δίβρης. Εμείς παιδιά, γεννημένα στη διάρκεια της Κατοχής και σχολιαρούδια αμέσως μετά τον αδελφοκτόνο Εμφύλιο δεν είχαμε ούτε χριστουγεννιάτικα δέντρα, ούτε χριστουγεννιάτικα δώρα. Μόνη μας χαρά  τα κάλαντα που τα λέγαμε παρέες- παρέες στο χάραμα και μάλιστα με φανατικό ανταγωνισμό από γειτονιά σε γειτονιά (όπως άλλωστε γινόταν με το πετροπόλεμο, το χιονοπόλεμο, ποια γειτονιά έχει την καλλίτερη καμπάνα, τον καλλίτερο παπά, την καλλίτερη βρύση κλπ, κλπ).
Ήταν τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1950 και είχαν έρθει δυο νέοι δάσκαλοι που έφεραν νέα ζωή στο Σχολείο με νέες μεθόδους διδασκαλίας και πρωτόγνωρα για μας σχολικά παιχνίδια. Η  Θεοπίστη Καρυανού (διβριώτισσα την καταγωγή) και ο αείμνηστος Νίκος Αναστόπουλος. Τότε ήταν που ο «Σύνδεσμος των εν Αθήναις Λαμπειέων» (πρόεδρος ο διβριολάτρης Νίκος Σωτηρόπουλος) μας έστειλαν χριστουγεννιάτικα παιχνίδια  αλλά και χριστουγεννιάτικα στολίδια για το εορταστικό δέντρο!!.. Εμείς δεν είχαμε ιδέα, ούτε πώς να παίξουμε τα παιχνίδια, ούτε τι ήταν το χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Με την ευθύνη της δασκάλας μας της Θεοπίστης, άρχισαν μια εβδομάδα πριν οι προετοιμασίες για την χριστουγεννιάτικη γιορτή, με ποιήματα, σκετς αλλά κυρίως με το δέντρο. Ο πιο μεγαλόσωμος της τάξης ο μακαρίτης, ο καλόγνωμος Στεφανής Πέτρου (Τσέλιγκας) επιστρατεύτηκε και έφερε ένα τεράστιο έλατο (κορφή) στον ώμο που το στήσαμε στην σκηνή στη μεγάλη αίθουσα του Σχολείου. Και ξαφνικά όλοι μας θαμπωθήκαμε από τα στολίδια  που η δασκάλα μας τοποθετούσε στο δέντρο… Στα μάτια μας άστραφταν χιλιάδες αστέρια, χρώματα και ανταύγειες. Νομίζαμε ότι βλέπαμε ένα εξαίσιο όνειρο και δεν χορταίναμε.  Ήταν ένα ανεπανάληπτο θέαμα που μας έμεινε βαθιά χαραγμένο στη μνήμη.
Ώσπου ήρθε η μέρα της γιορτής. Σύσσωμη η τοπική κοινωνία της Δίβρης παρούσα, γέμισε ασφυκτικά την αίθουσα και όχι μόνο οι γονείς αλλά όλοι. Ήταν ένα μεγάλο γεγονός όπου οι δάσκαλοί μας γίνονταν ένα με τα παιδιά, τους γονιούς  και τους άλλους διβριώτες.
Θυμάμαι σαν να τη βλέπω τώρα, μια φανατχτερή εικόνα. Όταν άνοιξε η σκηνή με το χριστουγεννιάτικο δένδρο στολισμένο και εκτυφλωτικό με τους πολύχρωμους ιριδισμούς από τα απαστράπτοντα στολίδια, όλοι έμειναν με ανοιχτό το στόμα. Τότε ο σεβάσμιος μπάρμπα-Γιώργης ο Κοσμόπουλος (Μαραγκός) βλέποντας το θέαμα αλλά και τις μικρούλες πανέμορφες μαθήτριες που η Θεοπίστη τις είχε ντύσει αγγέλους με λευκά φτερά (ανάμεσά τους ξεχώριζε πιο εντυπωσιακή ένας ξανθός άγγελος, η Όλγα  Δέρβου), δακρυσμένος φώναξε:
 -«Ωρέ παιδιά!, τι είναι τούτο που βρίσκομαι στον παράδεισο;»
Αξέχαστες στιγμές, αξέχαστες εποχές, αξέχαστες απαντοχές…

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΣΤΗ ΛΑΜΠΕΙΑ, ΕΝ ΕΤΕΙ 2010...

·         Η διεθνής Οργάνωση «Γιατροί του Κόσμου» πήγε …στο βάθος της ζούγκλας της Λαμπείας!!...
Το είδαμε κι αυτό. Στο απομονωμένο κάπου στο βάθος της ζούγκλας «Αυτόνομο Κρατίδιο της Δίβρης», κατέφθασε το συνεργείο ακτιβιστών γιατρών για να παράσχει τις υπηρεσίες του στους ατυχείς ιθαγενείς. Πήγε λοιπόν και εξέτασε κάποιους κατοίκους του Δήμου Λαμπείας, γιατί τα τύμπανα ταμ-ταμ και τα σινιάλα με τον καπνό δεν έφτασαν σε όλους (με απλά λόγια δεν ειδοποιήθηκαν όλοι οι ιθαγενείς Λαμπειείς)… Αλήθεια δεν είναι παρανοϊκό, εν έτει 2010 αντί η ορεινή Λαμπεία να έχει γιατρό και στοιχειώδη κρατική περίθαλψη και να χρειάζεται τους «Γιατρούς του Κόσμου» λες και είναι κάποια φυλή στο βάθος της ζούγκλας ή  κάποιο στρατόπεδο προσφύγων; Κρίμα και πάλι κρίμα.
 (το κείμενο έγραψε ένα παλιό μέλος της διεθνούς Οργάνωσης των "Γιατρών του Κόσμου)

Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

Η ..."ΠΛΟΥΣΙΑ" ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΙΣΣΑ ΚΑΙ ΟΙ ..."ΦΤΩΧΟΙ" ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ ΤΗΣ ΔΙΒΡΗΣ

… Η συγκινητική ιστορία μιας …«πλούσιας» συμπατριώτισσας και οι «φτωχοί» επιχειρηματίες της Δίβρης που παίρνουν το επίδομα  προβληματικών περιοχών!...
Ένοιωσα οδύνη και ντροπή αλλά και οργή, όταν άκουσα την ιστορία μιας έντιμης, φτωχής και ηρωίδας γυναίκας της διπλανής μας πόρτας. Μόνη στη ζωή, χήρα εδώ και 3 δεκαετίες, δούλεψε σκληρά, έπλυνε σκάλες για να ζήσει τα παιδιά της. Άκουσε ότι το κράτος δίνει ένα ετήσιο επίδομα 300 ή 600 Ευρώ στους φτωχούς των προβληματικών περιοχών, όπως της Δίβρης, που έχουν εισόδημα κάτω από 3000 Ευρώ το χρόνο. Μια και δυο πάει, που αλλού;   Στο Δήμο Λαμπείας και ζητάει και αυτή η δύστυχη να πάρει το επίδομα. Εκεί όμως, η βλοσυρή γραμματέας της λέει ορθά-κοφτά: -Εσύ δεν δικαιούσαι να το πάρεις. Έφυγε περίλυπη  η γυναικούλα και ξαναγύρισε στη φτώχεια της… Έλα όμως, που έμαθε ότι το επίδομα αυτό, το έπαιρναν επί χρόνια (με χαρτί που τους έδινε ο Δήμαρχος –καθ΄ ομολογίαν του ίδιου-) μέχρι τώρα, κάποιοι επιχειρηματίες της Δίβρης που κάθε μέρα κερδίζουν τόσα όσα είναι το επίδομα των 600 Ευρώ, γιατί δηλώνουν ετήσιο εισόδημα κάτω των 3000 Ευρώ!!!.  Ε!, λοιπόν, γιαυτό μας πήρε και μας σήκωσε με τα ΔΝΤ και τις Τρόϊκες, γιατί μέχρι τώρα τσέπωναν τα λεφτά του Έθνους και της Ευρώπης κάποιοι επιτήδειοι «παγαπόντες» και οι φτωχές και έντιμες γυναικούλες λιώνουν καθημερινά στη δυστυχία τους. Κρίμα και πάλι κρίμα…