Χριστουγεννιάτικες θύμησες των παιδικών μας χρόνων.
Το πρώτο εκτυφλωτικό χριστουγεννιάτικο δένδρο της Δίβρης!...
Γράφει ο Αδαμάντιος Αστερίων
Δεν ξέρω, ούτε άκουσα ποτέ πως γιόρταζαν προπολεμικά (δηλαδή πριν το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και την Κατοχή 1940-44) τα παιδιά της πάλαι ποτέ ξακουστής και πολιτισμένης Δίβρης. Εμείς παιδιά, γεννημένα στη διάρκεια της Κατοχής και σχολιαρούδια αμέσως μετά τον αδελφοκτόνο Εμφύλιο δεν είχαμε ούτε χριστουγεννιάτικα δέντρα, ούτε χριστουγεννιάτικα δώρα. Μόνη μας χαρά τα κάλαντα που τα λέγαμε παρέες- παρέες στο χάραμα και μάλιστα με φανατικό ανταγωνισμό από γειτονιά σε γειτονιά (όπως άλλωστε γινόταν με το πετροπόλεμο, το χιονοπόλεμο, ποια γειτονιά έχει την καλλίτερη καμπάνα, τον καλλίτερο παπά, την καλλίτερη βρύση κλπ, κλπ).
Ήταν τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1950 και είχαν έρθει δυο νέοι δάσκαλοι που έφεραν νέα ζωή στο Σχολείο με νέες μεθόδους διδασκαλίας και πρωτόγνωρα για μας σχολικά παιχνίδια. Η Θεοπίστη Καρυανού (διβριώτισσα την καταγωγή) και ο αείμνηστος Νίκος Αναστόπουλος. Τότε ήταν που ο «Σύνδεσμος των εν Αθήναις Λαμπειέων» (πρόεδρος ο διβριολάτρης Νίκος Σωτηρόπουλος) μας έστειλαν χριστουγεννιάτικα παιχνίδια αλλά και χριστουγεννιάτικα στολίδια για το εορταστικό δέντρο!!.. Εμείς δεν είχαμε ιδέα, ούτε πώς να παίξουμε τα παιχνίδια, ούτε τι ήταν το χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Με την ευθύνη της δασκάλας μας της Θεοπίστης, άρχισαν μια εβδομάδα πριν οι προετοιμασίες για την χριστουγεννιάτικη γιορτή, με ποιήματα, σκετς αλλά κυρίως με το δέντρο. Ο πιο μεγαλόσωμος της τάξης ο μακαρίτης, ο καλόγνωμος Στεφανής Πέτρου (Τσέλιγκας) επιστρατεύτηκε και έφερε ένα τεράστιο έλατο (κορφή) στον ώμο που το στήσαμε στην σκηνή στη μεγάλη αίθουσα του Σχολείου. Και ξαφνικά όλοι μας θαμπωθήκαμε από τα στολίδια που η δασκάλα μας τοποθετούσε στο δέντρο… Στα μάτια μας άστραφταν χιλιάδες αστέρια, χρώματα και ανταύγειες. Νομίζαμε ότι βλέπαμε ένα εξαίσιο όνειρο και δεν χορταίναμε. Ήταν ένα ανεπανάληπτο θέαμα που μας έμεινε βαθιά χαραγμένο στη μνήμη.
Ώσπου ήρθε η μέρα της γιορτής. Σύσσωμη η τοπική κοινωνία της Δίβρης παρούσα, γέμισε ασφυκτικά την αίθουσα και όχι μόνο οι γονείς αλλά όλοι. Ήταν ένα μεγάλο γεγονός όπου οι δάσκαλοί μας γίνονταν ένα με τα παιδιά, τους γονιούς και τους άλλους διβριώτες.
Θυμάμαι σαν να τη βλέπω τώρα, μια φανατχτερή εικόνα. Όταν άνοιξε η σκηνή με το χριστουγεννιάτικο δένδρο στολισμένο και εκτυφλωτικό με τους πολύχρωμους ιριδισμούς από τα απαστράπτοντα στολίδια, όλοι έμειναν με ανοιχτό το στόμα. Τότε ο σεβάσμιος μπάρμπα-Γιώργης ο Κοσμόπουλος (Μαραγκός) βλέποντας το θέαμα αλλά και τις μικρούλες πανέμορφες μαθήτριες που η Θεοπίστη τις είχε ντύσει αγγέλους με λευκά φτερά (ανάμεσά τους ξεχώριζε πιο εντυπωσιακή ένας ξανθός άγγελος, η Όλγα Δέρβου), δακρυσμένος φώναξε:
-«Ωρέ παιδιά!, τι είναι τούτο που βρίσκομαι στον παράδεισο;»
Αξέχαστες στιγμές, αξέχαστες εποχές, αξέχαστες απαντοχές…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου