ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΤΑΠΕΙΝΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ 1940

 

ΚΑΙ Η ΔΙΒΡΗ ΕΙΧΕ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΗΡΩΕΣ, στο έπος του 1940…

Ο ήρωας του έπους του 1940, Θεόδωρος Κων. Γαρδίκης από τη Δίβρη

ΚΑΙ Η ΔΙΒΡΗ ΕΙΧΕ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΗΡΩΕΣ, τους «δικούς της Χριστούς, τους δικούς της άγιους» (Γιάννης Ρίτσος) στο έπος του 1940…

Το Ηρώον των πεσόντων (1912-1922 και 1940-41) στην πλατεία της Δίβρης που ανήγειρε
το 1924 ο "Προοδευτικός Σύνδεσμος Δίβρης" και φιλοτέχνησε ο διάσημος γλύπτης Ευ.
Αρμακόλας. Δίπλα το Μνημείο των Οπλαρχηγών και Αγωνιστών του 1821 που ανήγειρε
η "Πανελλήνια Εκπολιτιστκή Ένωση Διβριωτών" το 1986

Έχει λοιπόν και η Δίβρη, όπως άλλωστε όλη η Ελλάδα, τους δικούς της ήρωες στο έπος του 1940, τους «δικούς τους Χριστούς, τους δικούς της άγιους» 

για να θυμηθούμε και τον σύγχρονο εθνικό ποιητή μας Γιάννη Ρίτσο. Έχει εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους πάνω στα βουνά της Βορ. Ηπείρου (Αλβανίας) και της Πίνδου και έπεσαν ηρωϊκώς μαχόμενοι, άλλοι πολέμησαν γενναία και τραυματίστηκαν ή αρρώστησαν στο μέτωπο.

Η πλαϊνή πλευρά του Ηρώου όπου έχουν χαραχτεί
τα ονόματα των πεσόντων το 1940-41

 Η τοπική κοινωνία της Δίβρης ως ένδειξη ελάχιστης τιμής κι ευγνωμοσύνης χάραξε τα ονόματά τους στο περικαλλές Ηρώον των πεσόντων 1912-1922, 1940-41). Είναι οι Θόδωρος Κων. Γαρδίκης, ο Ι.Δ. Πετρόπουλος και Γ.Μ. Μαράζης. Αιώνια η μνήμη τους.

Μέσα σε αυτούς υπήρξε και μια ξεχωριστή ηρωϊκή μορφή, από την οικογένεια Γαρδίκη την Γκρουστάδων Δίβρης που έδωσε μια μικρή εκατόμβη θυσιών για την πατρίδα και θα ήταν παράλειψη αν δεν έκανα ιδιαίτερη μνεία, μέρα που είναι σήμερα. Έτσι από πατριωτικό χρέος.  

Θυμάμαι σαν τώρα, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ΄50, την θεια «Κωσταντινιά» (Μαρία χήρα του Κωνσταντή Γαρδίκη),μειλίχια, αξιοπρεπής και στωϊκή να κάθεται στο πεζούλι του σπιτιού της στους Γκρουστάδες Δίβρης και να διηγείται στη μάνα μου Διαμαντούλα τον μεγάλο καϋμό της ζωής της. Ήταν και οι δυο γυναίκες νύφες από διπλανά χωριά φερμένες στη Δίβρη, κι ένοιωθαν πολύ κοντά η μια (η θεια Κωσταντινιά από το Πορετσό) στη άλλη (η μάνα μου από τα Τσίπιανα)…

Η χαροκαμένη μάνα θεια-Κωσταντινιά (χήρα Κων. Γαρδίκη)
που έχασε στα βουνά της Αλβανίας τον ένα γιο της τον ήρωα
Θόδωρο Γαρδίκη, και αργότερα στον εμφύλιο τον άλλο γιο της

            Η θεια-Κωσταντινιά ήταν μια χαροκαμένη μάνα. Μόλις είχε χάσει και ένα δεύτερο παιδί της τον Χρίστο Κ. Γαρδίκη στις επιχειρήσεις του Εμφυλίου πολέμου το 1947. Ένας δεύτερος κεραυνός είχε χτυπήσει τη άμοιρη μάνα, αφού στο Αλβανικό μέτωπο το 1940 είχε πέσει ηρωικά, ένας άλλος λεβέντης γιος της, ο θρυλικός πολεμιστής  Θόδωρος Κ. Γαρδίκης.

Και λέω θρύλος, γιατί ακόμη ηχούν στ΄ αυτιά μας οι διηγήσεις των συμπολεμιστών του Θόδωρου Κ. Γαρδίκη για το πώς έπεσε το παλληκάρι  αυτό στην πιο ψιλή ράχη του λόφου προκάλυψης πηδώντας με το όπλο του ένα συρματόπλεγμα πάνω από ενάμισυ μέτρο. Τη στιγμή αυτή του παράτολμου άλματος, τον βρήκε στο αέρα η φονική ιταλική σφαίρα και με το άλικο αίμα του έβαψε εκείνη τη βουνοπλαγιά της Πίνδου που κατέλαβαν αμέσως οι ηρωϊκοί συμπολεμιστές του, που τον έκλαψαν αλλά και πήραν δύναμη να κυνηγήσουν τους Ιταλούς…

Το χειρόγραφο σημείωμα που μας έστειλε μια εμβληματική μορφή
    της Επιστήμης και της Ιστορίας, ο Καθηγητής της Ιστορίας
       της Αρχιτεκτονικής ΑΠΘ, σεβάσμιος φίλος Αργύρης Πετρονώτης

 Συγκινητική και αυθεντική είναι μια μικρή διήγηση ενός συμπολεμιστή του από τη Δερβινή, του μακαρίτη Μίχου Δελέγκου που είπε στο ανιψιό του Χρίστο Γ. Γαρδίκη, μετά από πολλά χρόνια: «- Ήταν το πρώτο παλληκάρι του λόχου, ένας λεβέντης μέχρι εκεί πάνω, θηριό ανήμερο δυνατός και γενναίος και παράδειγμα για όλους μας. Λίγο πριν τον χτυπήσει η σφαίρα, σχεδόν μόνος του μετέφερε στην ανηφόρα τον όλμο, γιατί εμείς οι άλλοι είχαμε λιποψυχήσει…».

Η πατρίς ευγνωμονούσα (έστω και μετά 8 χρόνια, το 1948) απένειμε  το ανωτέρω
ΔΙΠΛΩΜΑ στον ήρωα της Αλβανίας Θόδωρο Γαρδίκη

Και ένα σημαντικό ακόμη για την χαροκαμένη μάνα θεια-Κωσταντινιά. Είχε μείνει χήρα με τέσσερα μικρά παιδιά πολύ νέα, αφού ο άντρας της ο Κωσταντής Γαρδίκης πέθανε από γρίππη το έτος 1931και έκτοτε σήκωσε το Γολγοθά της, μέχρις ότου στα τελευταία της  βρήκε την ευτυχία με τα άλλα παιδιά και τα εγγόνια της, ως το 1984 που πέθανε σε βαθιά γεράματα.

Και τώρα, το πιο σπουδαίο και συγκλονιστικό για τις θυσίες προς στην πατρίδα αυτής της οικογένειας (και βέβαια δεν είναι η μόνη) που αποτελεί  όμως το πιο φωτεινό παράδειγμα προσφοράς. Στους πολέμους 1912-1922 (Βαλκανικοί, Α΄ Παγκόσμιος) η οικογένεια Γαρδίκη είχε δώσει δυο ακόμη θύματα στην πατρίδα, αδέλφια του Κωσταντή, τον Χρίστο Γαρδίκη και Δαμιανό Γαρδίκη. Τα ονόματά τους είναι χαραγμένα μεταξύ πολλών άλλων διβριωτών στην μπροστινή στήλη των πεσόντων στο Ηρώον της πλατείας της Δίβρης, που έστησε το 1924 ο «Προοδευτικός Σύνδεσμος Διβριωτών» (πρόεδρος τότε ο μετέπειτα μεγάλος πολιτικός και λογοτέχνης Βάσσος Στεφανόπουλος) ως απότιση ελάχιστου φόρου τιμής κι ευγνωμοσύνης. Και στη πλαϊνή στήλη του Ηρώου, είναι χαραγμένα τα ονόματα των δυο άλλων Γαρδικαίων, του Θόδωρου και του Χρίστου που προαναφέρθηκαν.

Ας είναι το μικρό σημείωμα τούτο μια μικρή αφιέρωση στη μνήμη των πεσόντων όχι μόνο της οικογένειας Γαρδίκη, αλλά και για όλους μαζί τους άλλους Διβριώτες 

Τρεις διβριώτες στο μέτωπο, Νίκος Γ. Σωτηρόπουλος,
Κωστας Μ. Σωτηρόπουλος και Γιάννης Θ.Αμπατζής

Ο Χαρ. Β. Τσίγκανος μαζί με συμπολεμιστές του στο μέτωπο

και λοιπούς ΄Ελληνες έδωσαν τη ζωή τους, για να μπορούμε εμείς σήμερα να μιλάμε, να γράφουμε και να ζούμε δύσκολα μεν, πλην ελεύθερα και δημοκρατικά. Ας είναι αυτοί οι ηρωϊκοί πρόγονοί μας, και ένα σημείο αναφοράς για τους επερχόμενους.

Σωτ. Σωτηρόπουλος ΔΙΒΡΗ

Ενα σπάνιο ιστορικο ντοκουμέντο
Η Ημερήσια Διαταγή του Στρατού που προήγαγε
τιμής ένεκεν τον ήρωα Θόδωρο Κ. Γαρδίκη

ΒΟΥΛΑ (Βαρβάρα) ΜΑΡΚΟΥ. Η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος Κοινότητας στην Ελλάδα, το έτος 1954 !... Μια γυναικεία μορφη φαινόμενο για την εποχή της.

 

 

ΒΟΥΛΑ (Βαρβάρα) ΜΑΡΚΟΥ

Η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος Κοινότητας στην Ελλάδα, το έτος 1954. Η αφανής λογοτέχνης, μια γυναικεία μορφή φαινόμενο για την εποχή της

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΓΙΟΡΤΗ Ιστορίας, Πολιτισμού και Ψυχαγωγίας

ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΤΟ «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΒΡΗΣ»  

Την 21η Αυγούστου 2021

με  θέμα:

«η Διβριώτισσα γυναίκα στο διάβα των αιώνων»

ΜΕΡΟΣ 2ον

 ΠΡΟΛΟΓΙΚΑ

            Λόγω του μεγάλου όγκου και της εξαιρετικής σπουδαιότητας των θεμάτων, χωρίσαμε σε δύο μέρη την περιγραφή της όλης Εκδήλωσης.

            Στο 1^ο ΜΕΡΟΣ: Με τις ομιλίες για την Διβριωτισσα γυναίκα, την αγρότισσα μάνα της Ορεινής Ηλείας, την αξία του Πολιτισμού στις μικρές κοινωνίες και την μεγάλη ΣΥΝΑΥΛΙΑ με τον Μπάμπη Βελισάριο που δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική εφημερίδα μας «ο ΤΕΛΑΛΗΣ της Δίβρης Γιάννης Τσατσέλης βλ. (https://sotirissotiropoulos.blogspot.com/2021/09/blog-post.html)

            Στο 2^ο ΜΕΡΟΣ: Η τιμητική αναφορά από τον πρόεδρο του «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ» Σωτήρη Χ. Σωτηρόπουλο, στην Διβριωτισσα ΒΟΥΛΑ ΜΑΡΚΟΥ που ήταν η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος Κοινότητας στην Ελλάδα, το έτος 1954. Απονομή τιμητικής πλακέτας που παρέλαβε η εγγονή της τιμώμενης Βαρβάρα (Μπέττυ) Μάρκου-Λινάρδου.

 

Η ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΙΜΩΜΕΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΔΙΒΡΗΣ  ΒΟΥΛΑ ΜΑΡΚΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ»

«Από του βήματος αυτού, στη διάρκεια της σαραντάχρονης λειτουργίας του «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ’, διαπρεπείς ομιλητές άνθρωποι του Πνεύματος, των Γραμμάτων και της Επιστήμης, Καθηγητές Πανεπιστημίου και σπουδαίοι διανοητές μεταξύ άλλων σοβαρών θεμάτων Ιστορίας και Πολιτισμού  ανέδειξαν  και τις προσωπικότητες των εκλεκτών αρρένων τέκνων της γενέτειρας Δίβρης που καταύγασαν το πανελλήνιο ή ακόμη και το παγκόσμιο στερέωμα. Επίσης με τεκμηριωμένες επιστημονικές και ερευνητικές Ανακοινώσεις έγιναν γνωστές οι «πρωτιές» που κατέκτησε στο διάβα των αιώνων ο ευλογημένος από τη φύση και τους θεούς αυτός τόπος, σε τομείς όπως π.χ. την Εκπαίδευση με την λειτουργία του πρώτου Ελληνικού Σχολείου σε ολόκληρο το Νομό Ηλείας το έτος 1828, του πρώτου Υποδιδασκαλείου   το 1900 και του πρώτου Δημόσιου Νηπιαγωγείου στην Ηλεία το 1957. Επίσης ιστορήματα και έρευνες για την ξακουστή κωμόπολη «ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΒΡΗ ΜΟΡΕΟΣ» όπως την βρίσκουμε να αποκαλείται διαχρονικά που διακρινόταν «και στα γράμματα και στ΄ άρματα»…

Όμως είναι η πρώτη φορά σήμερα – έστω και αργά- που θα κάνουμε γνωστό στο ευρύ κοινό και θα τιμήσουμε μια γυναίκα. Μια γυναίκα της Δίβρης και της ευρύτερης περιοχής Λαμπείας της Ορεινής Ηλείας, που στο όνομά της και με την εν γένει ζωή και δράση της αντιπροσώπευσε επαξίως το φύλλο της και την περιοχή μας.  Θα ήθελα να σας δείξω μια χαρακτηριστική φορεσιά μιας διβριωτισσας κυρίας περίπου στα 1870. Είναι η Κανέλλα Παπακωσνταντοπούλου

 σε φωτογραφία της εποχής, μητέρα σπουδαίων διβριωτών, των αδελφιών Ελπιδοφόρου ανωτάτου Δικαστικού, Θάνου σταφιδεμπόρου και Κωνσταντίνου διανοούμενου της εποχής του.

Σπουδαίες γυναικείες μορφές της Δίβρης με μόρφωση και κοινωνική καταξίωση υπήρξαν, όπως ήταν οι αείμνηστες Αδαμαντία Σταυροπούλου-Αλγιαννακίδου, η Ανθούλα Παπακωνσταντοπούλου- Καζάζη, η Μαρία Μπόνη, η Ελένη Μπουρίτσα και άλλες, αλλά η σημερινή τιμώμενη ΒΟΥΛΑ ΜΑΡΚΟΥ ήταν μια εξαιρετική και σπάνια περίπτωση.

Η γυναίκα που ακούει στο όνομα ΒΟΥΛΑ (ΒΑΡΒΑΡΑ) ήταν σύζυγος του γιατρού Ιωάννη ΜΑΡΚΟΥ, το γένος Γεωργίου Κων. Σωτηροπούλου. Όπως θα ακούσετε παρακάτω η γυναίκα αυτή της Δίβρης ήταν για την εποχή της ένα φαινόμενο που μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει ευρύτερα γνωστό, εκτός από μια συνέντευξη που έδωσε το έτος 1986 στη διακεκριμένη δημοσιογράφο και παρουσιάστρια της ΕΡΤ Κική Αγγελοπούλου που δημοσιεύτηκε τότε στο καλό περιοδικό «ΠΑΝΘΕΟΝ» με το τίτλο «Η ΠΡΩΤΗ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΚΟΙΝΟΤΑΡΧΗΣ», για την οποία συνέντευξη δι΄ ολίγων, θα αναφερθώ παρακάτω. Η δημοσιογράφος είδε στο περιοδικό μας «ΔΙΒΡΗ» την δεκαετία του 1980 και αναζήτησε, μέσω εμού την Βούλα Μάρκου.

Αλλά πριν ας δούμε, ορισμένα από το πολύ ενδιαφέρον βιογραφικό αυτής της περίφημης γυναίκας. Γεννήθηκε το έτος 1902 στη Δίβρη από εύπορους γονείς, του μεγαλέμπορου της περιοχής Γεώργιου Κων. Σωτηρόπουλου και της Μαρίνας Μουρτζίνη που ήταν το γένος της μεγάλης τοπικής πολιτικής οικογένειας Πετραλιά με απώτερη καταγωγή από την Μανιάτικη οικογένεια των Μούρτζινων της Μάνης. Ήταν ένα από τα πολλά παιδιά αδέλφια της, επτά τον αριθμό, ένας αδελφός – ο μικρότερος- ήταν ο πρωτοδιβριώτης Νίκος Σωτηρόπουλος,

Η προτομή του οποίου κοσμεί την είσοδο του «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ». Η Βούλα Μάρκου τελείωσε το Ελληνικό Σχολείο και το Σχολαρχείο Δίβρης  ως αριστούχος μαθήτρια. Και αμέσως μετά την αποφοίτηση της από το Σχολαρχείο σε ηλικία μόλις 15 ετών παντρεύτηκε τον κατά 17 χρόνια μεγαλύτερό της εγκατεστημένο στη Δίβρη γιατρό Γιάννη Μάρκου

 από το γειτονικό χωριό της Αχαΐας Βερσίτσι. Ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω ήταν σπουδαίος επιστήμων, θητεύσας ως πρώτος βοηθός του διαπρεπούς Καθηγητή της Ιατρικής Αποστολάκη και άφησε εποχή  για τις ιατρικές υπηρεσίες που προσέφερε επί πολλές δεκαετίες στη Δίβρη και τα γύρω χωριά της ορεινής Λαμπείας. Για το γάμο αυτό θα σας δείξω το  αγγελτήριο 

που  έχει ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον (γιατί την πρόσκληση κάνει μόνο ο γαμπρός και όχι οι γονείς και μάλιστα το μυστήριο του γάμου έγινε στο σπίτι της νύφης – όπως συνηθιζόταν τότε, και όχι στην εκκλησία)

Η Βούλα Μάρκου ήταν μικροκαμωμένη αλλά πανέμορφη με σπινθηροβόλο βλέμμα,

 αμέσως μετά τα επόμενα 7-8 χρόνια έγινε μητέρα πέντε παιδιών. Δυο αγοριών  του Λάμπη και του Γιώργου που αργότερα έγιναν γιατροί και τριών κοριτσιών της Αγλαΐας που παντρεύτηκε μηχανικό και της Χριστίνας και της Βρισηίδας που παντρεύτηκαν γιατρούς.

Και εδώ ερχόμαστε στο πιο σημαντικό μέρος της πολυσήμαντης ζωής της, από τα νεανικά της χρόνια μέχρι τα βαθιά γεράματα. Υπάρχουν πτυχές της ζωής της που ήταν άγνωστες όχι μόνο στον πολύ κόσμο της κωμόπολης της Δίβρης αλλά και σε ανθρώπους που ήταν πολύ κοντά της, όπως π.χ. είμαι εγώ που ήταν θεία μου (εξαδέλφη του πατέρα μου). Τα άγνωστα ντοκουμέντα που εν συντομία θα παρουσιάσω σήμερα γνώριζαν μόνο τα παιδιά της και τα πολλά εγγόνια της που τα φύλαξαν ως κόρην οφθαλμού και είχαν την καλοσύνη να μου παραχωρήσουν ευχαρίστως για την σημερινή τιμητική εκδήλωση.    

 Δεν πρόκειται να σας κουράσω, παραθέτοντας  την δική μου προσωπική μαρτυρία  για την οικογενειακή και κοινωνική διαδρομή της ΒΟΥΛΑΣ ΜΑΡΚΟΥ, αφότου κι εγώ από την δεκαετία του 1950  μέχρι το 1988 που τελεύτησε τον βίο της σε ηλικία 86 ετών όπου πολλά θα είχα να ιστορήσω και να πω για την καθημερινή ζωή αυτής της καταπληκτικής γυναίκας. Θα αρκεστώ μόνο  στα γραπτά ντοκουμέντα  που έχω στη διάθεσή μου  που αποτελούν τους αψευδείς μάρτυρες μιας πορείας ζωής που μοιάζει παραμύθι, θρύλος αλλά και κάτι το πρωτοποριακό για μια επαρχιώτισσα γυναίκα μιας ξακουστής μεν και προηγμένης κωμόπολης της Δβρης, πλην όμως ορεινής και απομεμακρυσμένης περιοχής  από τις μεγάλες πόλεις τον Πύργο, την Πάτρα και την Αθήνα.

Η ΒΟΥΛΑ ΜΑΡΚΟΥ μπορεί να ήταν η μεγάλη Κυρία και Δέσποινα της κωμόπολης, ήταν η γυναίκα του γιατρού της Δίβρης και θα μπορούσε να μείνει στα στενά αυτά όρια, αλλά αποκαλύπτεται μέσα από τα γραπτά τεκμήρια που ίδια άφησε, η εκπληκτική κοινωνική της δράση και καταξίωσή της που είχε ξεπεράσει κατά πολύ αυτά τα όρια. Και η κορύφωση ήλθε την δεκαετία του  1950, δηλαδή μετα την εμφυλιακή λαίλαπα σε πολύ δύσκολους καιρούς, όταν αποφάσισε να ασχοληθεί  με τα κοινά της Δίβρης και να συμβεί το φανταστικό για εκείνη την εποχή γεγονός, δηλαδή να βάλει υποψηφιότητα και μάλιστα να εκλεγεί ως η πρώτη Πρόεδρος Κοινότητας σε όλη την Ελλάδα, το έτος 1954.

Ας κάνουμε τώρα, ένα χρονικό άλμα προς τα πίσω και να δούμε πως μια γυναίκα  με πέντε μικρά παιδιά που τα μεγάλωνε μόνη της που συγχρόνως ήταν βοηθός (κατά κάποιο τρόπο νοσοκόμος) στο Ιατρείο του συζύγου της, πως μπόρεσε να ξεδιπλώσει τις μεγάλες αρετές και το ταλέντο της σε άλλες δραστηριότητες που αφήνουν άναυδο τον καθημερινό πολίτη.

Λοιπόν η ΒΟΥΛΑ ΜΑΡΚΟΥ, απόφοιτη του φημισμένου Σχολαρχείου Δίβρης (που για τους ειδήμονες περί την εκπαίδευση της εποχής εκείνης, ήταν ένα μικρό Πανεπιστήμιο με φωτισμένους Σχολάρχες και καθηγητές), αλλά και μικρομάνα πέντε παιδιών και αρωγός συμπαραστάτης στον γιατρό σύζυγό της. Ας τα δούμε εν συντομία.

Πρώτον, έγραφε καθημερινά το προσωπικό της Ημερολόγιο, πράγμα σπανιότατο για μια γυναίκα του χωριού.

Δεύτερον, άφησε τετράδιο με χειρόγραφες  συνταγές μαγειρικής που ένα δείγμα τους σας παρουσιάζω, όχι τόσο για το «γαστρονομικό» περιεχόμενο (που και αυτό είναι εξαιρετικό και σπάνιο) αλλά κυρίως για να δείτε τον γραφικό και ορθογραφικό χαρακτήρα, μιας γραφής που εντυπωσιάζει. 

Προσέξτε την καλλιγραφία και το γεγονός ότι τότε χρησιμοποιούσαν τα σημεία της στίξης και του τονισμού, την δασεία στις λέξεις που αρχίζουν από «ρ», όπως η λέξη «ρίπτεις»….

Τρίτον και σπουδαιότερο που προκαλεί μεγάλο θαυμασμό. Η ΒΟΥΛΑ ΜΑΡΚΟΥ άφησε ένα μεγάλο τετράδιο με «συλλογή Γνωμικών» και λίγα δικά της ποιήματα.

 Είναι απορίας άξιον, πως κατάφερνε μια τόσο πολυάσχολη μητέρα και σύζυγος ιατρού να συλλέξει και να γράψει  κάπου 2000 Γνωμικά, από ρήσεις αρχαίων Ελλήνων, Ρωμαίων και  άλλων κλασσικών παγκόσμιων φιλοσόφων μέχρι (και κυρίως) διαχρονικά απαυγάσματα της λαϊκής θυμοσοφίας, φαντάζει απίστευτο. Φαίνεται ότι ξέκλεβε κάποιες ώρες από τον πολύτιμο χρόνο της, για την μελέτη  των σπανιότατων τότε εντύπων της εποχής εκείνης, αλλά και κατέγραφε τα δικά της ακούσματα  από μορφωμένους πνευματικούς ανθρώπους  που ερχόταν σε επαφή μαζί τους  αλλά και των απλών καθημερινών ανθρώπων που συνέλεγε το νάμα της αυθόρμητης αγνής λαϊκής σοφίας τους.

Λοιπόν, αυτόν τον καταγγεγραμμένο από τα νεανικά της χρόνια θησαυρό της φιλοσοφικής και λαϊκής σοφίας, στο πέρας του βίου της εμπιστεύτηκε στον αγαπημένο γαμπρό της, τον επίκουρο Καθηγητή της Ιατρικής αντιναύαρχο εν αποστρατεία αείμνηστο Γρηγόρη Ρέντη. Αυτός μετά τον θάνατό της τιμώντας την μνήμη της, τα εξέδωσε σε ένα μικρό βιβλίο σε πολλά αντίτυπα με την προοπτική να γίνουν γνωστά τα Γνωμικά,

 Μάλιστα επιθυμία του ήταν τα έσοδα από την πώληση του να διατεθούν για την γενέτειρά της Δίβρη (όπως σε μένα προσωπικά εμπιστεύτηκε), πράγμα που δεν κατέστη δυνατόν λόγω εγγενών δυσχερειών.

Όμως, το πιο συναρπαστικό γιαυτό το βιβλίο  είναι ότι το επιμελήθηκε  ένας από τους πλέον διακεκριμένους Ηλείους λογοτέχνες ο Μένης Καλατζόπουλος, ο οποίος προλογίζοντας  λέει το εξής απίθανο. Ότι η ΒΟΥΛΑ ΜΑΡΚΟΥ ήταν και αξιόλογη Λογοτέχνης, δηλαδή την επαινεί όχι μόνο για το άθλο της «Συλλογής των Γνωμικών» αλλά και για τα αξιόλογα ποιήματα που η ίδια έγραφε. Σας διαβάζω ένα μικρό απόσπασμα από τον πρόλογο…….

 Και ας ακούσουμε και  ένα από τα ποιήματα της….

 Πολλά από τα αντίτυπα του βιβλίου αυτού, ο αείμνηστος Γρηγόρης Ρέντης έδωσε στο «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΒΡΗΣ» που διετέθησαν δωρεάν σε αρκετούς  συμπολίτες και ορισμένα εμπλουτίζουν την Βιβλιοθήκη μας. 

Η ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΘΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΕΔΡΊΑΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΑΣ ΜΑΡΚΟΥ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΛΑΜΠΕΊΑΣ ΑΠΌ ΤΟ 1954 ΕΩΣ ΤΟ 1959

 Ας έρθουμε τώρα στο κυρίως θέμα μας που ήταν η κοινωνική δράση της ΒΟΥΛΑΣ ΜΑΡΚΟΥ και κυρίως η ενασχόλησή της με τα κοινά,  η κορύφωση της οποίας ήταν η περίοδος της προεδρίας της στην Κοινότητα Λαμπείας από τον Δεκέμβριο του 1954 έως τον Απρίλιο του 1959 που παρέδωσε στον επόμενο πρόεδρο, όπως η ίδια γράφει στο Ημερολόγιό της…

Η ΒΟΥΛΑ ΜΑΡΚΟΥ τόσο κατά διάρκεια που μεγάλωνε και σπούδαζε   τα παιδιά της και αργότερα όταν αποκαταστάθηκαν επαγγελματικά οι γιοι της γιατροί και καλοπαντρεύτηκαν οι κόρες της, ενώ είχε και την φροντίδα των πολλών εγγονών της όταν τα καλοκαίρια παραθέριζαν στην Δίβρη, δεν έπαυσε να έχει ενεργό κοινωνική προσφορά και δράση. Κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες όπου πολλοί ξένοι επίσημοι βρίσκονταν για αναψυχή στη Δίβρη  προκαλούσε τον θαυμασμό  σημαινόντων προσωπικοτήτων της Πολιτικής και της Επιστήμης καθώς και Ανωτάτων κρατικών λειτουργών, όπως Νομαρχών, Δικαστών και Εισαγγελέων, Αστυνομικών Διευθυντών κλπ, που συχνά φιλοξενούσε στο σπίτι της. Και εκείνοι εντυπωσιάζονταν από το σπινθηροβόλο πνεύμα της, την οξυδέρκειά της και παράλληλα απολάμβαναν τα προσφερόμενα εδέσματα  ως συνδαιτημόνες, όπου γινόντουσαν σοβαρές συζητήσεις για τα γενικότερα θέματα αλλά και τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι κάτοικοι της κωμόπολης Δίβρης και  των χωριών της γύρω ορεινής περιοχής.

Στις Δημοτικές και Κοινοτικές εκλογές το Δεκέμβριο του έτους 1954 και ενώ μόλις είχε περάσει διετία από το δικαίωμα της Ελληνίδας γυναίκας να έχει το δικαίωμα ψήφου στις Εθνικές εκλογές, η ΒΟΥΛΑ ΜΑΡΚΟΥ ενθαρρυνθείσα και από τον σύζυγό της γιατρό Γιάννη Μάρκου (όπως η ίδια αποκαλύπτει στην συνέντευξή της στη δημοσιογράφο Κική Αγγελοπούλου) αποφασίζει και τολμά να θέσει υποψηφιότητα, μοναδική βέβαια γυναίκα, με τον συνδυασμό  «η Αναγέννησις»

 που έλαβε 257 ψήφους (που κατά κάποιο τρόπο είχε τη στήριξη του Στεφανοπουλικού κόμματος) απέναντι στον συνδυασμό «Προοδευτικός» που έλαβε 203 ψήφους (που είχε τη στήριξη του  Πετραλικού κόμματος). Και τότε έγινε το μεγάλο θαύμα και η έκπληξη για τους πάντες που κανείς δεν περίμενε. Η γυναίκα ΒΟΥΛΑ ΜΑΡΚΟΥ υπερψηφίζεται και βγαίνει πρώτη με μεγάλη διαφορά από τον δεύτερο άνδρα. Πήρε 232 ψήφους σε 257 ψηφίσαντες τον συνδυασμό της, ενώ ο δεύτερος άνδρας Κώστας Παναγούλης πήρε 177 ψήφους, δηλ 55 ψήφους λιγότερους!…. 

Αυτός ήταν ο μέγας άθλος και θρίαμβος σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία, μιας γυναίκας που κατέκτησε και τον επίζηλο τίτλο της «πρώτης Ελληνίδας γυναίκας προέδρου Κοινότητας», που όμως έγινε γνωστό πολύ αργότερα. Ήταν ένα απίστευτο επίτευγμα που για να δούμε Κοινοτάρχη Ελληνίδα γυναίκα, έγινε μετά παρέλευση πολλών δεκαετιών.

 Και βέβαια οι άνδρες Κοινοτικοί Σύμβουλοι που εξελέγησαν δεν ήθελαν επ΄ ουδενί να την ορίσουν Πρόεδρο, γιατί ήταν γυναίκα. Στο Αρχείο του αδελφού της Νίκου Σωτηρόπουλου, που είχα την ευτυχία να είμαι ο πνευματικός κληρονόμος αυτού του Αρχείου-«αδαμαντορυχείου» το λέω εγώ, βρήκα μια πολύ ενδιαφέρουσα επιστολή του δεύτερου σε ψήφους Κώστα Παναγούλη που έστειλε  στον πρόεδρο του «Συνδέσμου των εν Αθήναις Λαμπειέων-Διβριωτων»,

 εκφράζοντας και την ομόθυμη άποψη και των υπολοίπων Κοινοτικών Συμβούλων ανδρών με το παράπονο «μα είναι δυνατόν να έχουμε γυναίκα πρόεδρο; Που ακούστηκε;»… Θα σας διαβάσω την ευγενική μεν αυτή επιστολή αλλά χαρακτηριστική την νοοτροπίας της εποχής που εμμέσως πλην σαφώς αναφέρεται με μειωτικά λόγια  για τις δυνατότητες μιας γυναίκας να είναι πρόεδρος κοινότητας και να χειρίζεται τα θέματα και τα προβλήματα της Δίβρης.

            Η ΒΟΥΛΑ ΜΑΡΚΟΥ, πανέξυπνη όπως ήταν και με άψογη διπλωματική γλώσσα τους καθησύχαζε λέγοντας: «και η θέληση του εκλογικού σώματος πρέπει να γίνει σεβαστή και εσείς να μη στενοχωριέστε». Τη «Σολωμόντεια» λύση έδωσε, ο αδελφός της και πρόεδρος του Συνδέσμου Διβριωτων στην Αθήνα  Νίκος Σωτηρόπουλος που με την σοφία του έδρασε καταλυτικά προτείνοντας, να είναι μεν Πρόεδρος η πρωτεύσασα σε ψήφους Βούλα Μάρκου, αλλά για ένα χρονικό διάστημα τα επίσημα έγγραφα να υπογράφει αντ΄ αυτής, ο δεύτερος σε ψήφους Κώστας Παναγούλης.., όπερ και εγένετο. Έτσι καταλάγιασαν οι διαμαρτυρίες  των ανδρών  και η Βούλα Μάρκου ήταν η ουσιαστική Πρόεδρος  που καθημερινά πήγαινε ορισμένες ώρες στο Κοινοτικό Γραφείο, που το ανακαίνισε και το συμμόρφωσε, γιατί μέχρι να αναλάβει ήταν  (όπως η ίδια έλεγε) ένα «σκέτο αχούρι». Αλλά και οι «άνδρες Δίβρης» Ηλείας (και όχι το πανελληνίως γνωστόν, οι «άνδρες Δίβρης τραγοσκελείς και φθειραπόγονοι…», της αδελφής Δίβρης Λαμίας, όπως τους αποκαλούσε ο πολιτικός της Φθιώτιδας Κώστας Τσιριμώκος),  λοιπόν οι δήθεν μορφωμένοι και περήφανοι Κοινοτικοί Σύμβουλοι άνδρες της Λαμπείας Ηλείας, την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενοι, το χώνεψαν και προσαρμόστηκαν. Όταν μάλιστα είδαν ότι η πρόεδρος ΒΟΥΛΑ ΜΑΡΚΟΥ με τις υψηλές γνωριμίες που είχε με τον Νομάρχη, τον Νομομηχανικό, τις άλλες Αρχές και λοιπούς παράγοντες του Νομού και όχι μόνον κατάφερνε να προωθεί και να λύνει τα προβλήματα και να αναμορφώνει τη Δίβρη, ηρέμησαν και την αποδέχτηκαν εν τέλει μετα πολλών επαίνων.

Όλοι παραδέχτηκαν τις ικανότητες και δυνατότητες που είχε και πλέον επίσημα και όχι συγκεκαλυμένα, για τα επόμενα χρόνια μέχρι το 1959 που με δική της υπογραφή έγιναν τα σπουδαιότερα έργα στη Δίβρη. Όλοι θυμούνται -και είναι καταγεγραμμένα- ότι επί προεδρίας ΒΟΥΛΑΣ ΜΑΡΚΟΥ λειτούργησε η Αγροτολέσχη για την επιμόρφωση και εκπαίδευση των νεαρών κοριτσιών, μαζί το πρώτο Δημόσιο Νηπιαγωγείο στο Νομό Ηλείας το ετος 1957, έφερε μόνιμο Γεωπόνο στη Δίβρη και περιοδεύοντα Κτηνίατρο, έφερε το δίκτυο με πόσιμο νερό στην «Αγορά» (που μέχρι τότε διψούσε), έβαλε τα πρώτα τηλέφωνα στα σπίτια (που μέχρι τότε είχε ένα και μοναδικό στο Ταχυδρομείο-Τηλεφωνείο), ήρθε σε επαφή με εκδρομικούς συλλόγους που επισκέπτονταν με λεωφορεία και οργάνωνε γιορτές και δεξιώσεις για τους παραθεριστές που διέμεναν στα δυο επίσημα Ξενοδοχεία και ένα ανεπίσημο, αλλά και στα σπίτια.

Θα πρέπει εδώ να τονίσω, ότι τότε υπήρχε άψογη συνεργασία και είχε την συμπαράσταση και βοήθεια (ηθική και υλική) των Πολιτιστικών Συλλόγων των ξενιτεμένων Διβριωτών που είχαν προέδρους ξεχωριστές προσωπικότητες, δηλ της Αθήνας με πρόεδρο τον Νίκο Σωτηρόπουλο, των Πατρών με πρόεδρο τον Βασίλη Ρουμελιώτη, του Πύργου με πρόεδρο τον Τάση Καζάζη και του Γούστερ της Μασαχουσέτης της Αμερικής με πρόεδρο τον Γεώργιο Ανδρουτσόπουλο που την βοηθούσαν ποικιλοτρόπως και την ενεθάρρυναν, ενώ παράλληλα ήταν περήφανοι που η Δίβρη είχε γυναίκα πρόεδρο Κοινότητας.

Νοιώθω προσωπικά «ευλογημένος» (όχι με την θεολογική έννοια του όρου) γιατί είχα την έμπνευση ως εκδότης του ιστορικού – λαογραφικού περιοδικού «ΔΙΒΡΗ» (που επέζησε 37 ολόκληρα χρόνια και εξέπνευσε, όπως λέμε  εξεμέτρησε το ζειν  το 2014, θύμα της μνημονιακής καταιγίδας) να συναντήσω την εξαιρετική και σοβαρή δημοσιογράφο Κική Αγγελοπούλου δυο χρόνια πριν φύγει από τη ζωή αυτή η σπουδαία γυναικεία μορφή, να της πάρει την συνέντευξη και να γίνει γνωστός στο πανελλήνιο αυτός ο άθλος που αλλιώς θα χανόταν στην αχλή του χρόνου.

Έτσι τελειώνοντας αυτή την περιήγηση αυτού του μοναδικού για την εποχή φαινομένου, θέλω να κλείσω διαβάζοντας κάποια αποσπάσματα από αυτή την συνέντευξη που έχουν μεγαλύτερη αξία  από εκείνα που εγώ ιστόρησα και ακούσατε πριν. Γιατί υπάρχουν οι αυθεντικοί διάλογοι μεταξύ δημοσιογράφου και σπουδαίας «Διβριώτισσας Γυναίκας» που στάθηκε αφορμή για το φετινό μας «ΑΦΙΕΡΩΜΑ στη γυναίκα της Δβρης στο διάβα των αιώνων».

Αλήθεια ποιο μεγαλύτερο γέρας, ποιος μεγαλύτερος έπαινος θα χρειαζόταν να απονεμηθεί σε αυτή τη μεγάλη την εκπληκτική γυναικεία μορφή, από την σημερινή εκδήλωση που πραγματοποιούμε μπροστά σε ένα τόσο λαμπρό ακροατήριο.

 Είμαι βέβαιος, ότι από κει ψηλά που μας θωρεί θα αναγαλλιάζει  και θα χαίρεται με αυτό το αιώνιο χαμόγελό της, που εμείς οι πιο μεγάλοι στην ηλικία ζήσαμε…

Σας ευχαριστώ»

 (ΣΗΜΕΙΩΣΗ: α. το δημοσίευμα της συνέντευξης της Βούλας Μάρκου στο περιοδικό «ΠΑΝΘΕΟΝ», το βιβλίο με τα «ΓΝΩΜΙΚΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΑΣ ΜΑΡΚΟΥ» και ένα μέρος του φωτογραφικού υλικού είναι από το Αρχείο του περιοδικού μας «ΔΙΒΡΗ» και το Αρχείο του αδελφού της τιμώμενης αείμνηστου Νίκου Γ. Σωτηρόπουλου

β. Η πλειονότητα του φωτογραφικού υλικού και αποσπάσματα από τη Ημερολόγιο της τιμώμενης, μας παραχωρήθηκε ευγενικά από την εγγονή της, κ. Βιβιαν Κατσίνα κόρη της Αγλαϊας Ιω. Μάρκου, την οποία ευχαριστούμε) 

Η ΑΠΟΝΟΜΗ ΤΗΣ ΤΙΜΗΤΙΚΗΣ ΠΛΑΚΕΤΑΣ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΒΟΥΛΑΣ ΜΑΡΚΟΥ ΠΟΥ ΠΑΡΕΛΑΒΕ Η ΕΓΓΟΝΉ ΤΗΣ κ. Μπεττυ-Βαρβάρα Μάρκου-Λινάρδου

Σημαντική ήταν η στιγμή, μετά το πέρας της ανωτέρω ομιλίας, η τελετή της ΑΠΟΝΟΜΉΣ ΤΙΜΗΤΙΚΉΣ ΠΛΑΚΕΤΑΣ  εκ μέρους του «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ» στη μνήμη της ξεχωριστής προσωπικότητας της Διβριώτισσας γυναίκας ΒΟΥΛΑΣ ΜΑΡΚΟΥ, που παρέλαβε  η ιατρός κ. Μπεττυ (Βαρβάρα) Μάρκου – Λινάρδου κόρη του γιου της τιμώμενης Λάμπη Μάρκου (που ήταν και μη μόνη που παραβρέθηκε από τα ευάριθμα εγγόνια της).

Η τιμητική πλακέτα που διαβάστηκε, έχει το εξής περιεχόμενο:

ΒΑΡΒΑΡΑ (ΒΟΥΛΑ) ΜΑΡΚΟΥ, ΤΩ ΙΩΑΝΝΗ

ΓΥΝΑΙΚΙ ΑΓΑΘΗ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ, ΠΟΛΛΑ ΤΗΝ ΔΙΒΡΗΝ ΗΛΕΙΑΣ ΥΠΗΡΕΤΗΣΑΣΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑΧΩΣ ΕΥΕΡΓΕΤΗΣΑΣΑ

ΔΙΑΚΡΙΘΕΙΣΑ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ ΩΣ Η ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΘ΄ ΑΠΑΣΑΝ ΤΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΝ ΤΗΝ ΔΕΚΑΕΤΙΑΝ ΤΟΥ 1950,

ΕΥΚΛΕΩΣ ΤΙΜΗΣΑΣΑ ΤΟ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΝ ΦΥΛΛΟ

ΠΡΟΣΕΤΙ ΔΕ, ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΦΑΝΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΝ ΚΑΙ ΛΑΪΚΗΝ ΣΟΦΙΑΝ ΕΝΔΙΑΤΡΙΨΑΣΑ ΔΙΑ ΒΙΟΥ

ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ ΤΗΝ ΠΛΑΚΑΝ ΤΑΥΤΗΝ

ΕΓΕΝΕΤΟ ΤΟΔΕ ΕΝ ΔΙΒΡΗ 21^ΗΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ 2021

«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΒΡΗΣ

Μετά την παραλαβή της ΤΙΜΗΤΙΚΗΣ ΠΛΑΚΕΤΑΣ  η κ. Μπεττυ Μάρκου-Λινάρδου, έκανε εξαιρετική και συγκινητική αντιφώνηση, με έντονο συναισθηματικό λόγο που εντυπωσίασε το ακροατήριο.  

«Η Διβριώτισσα γυναίκα στο διάβα των αιώνων» Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΓΙΟΡΤΗ ΣΤΗ ΔΙΒΡΗ ΗΛΕΙΑΣ

 «Η Διβριώτισσα γυναίκα στο διάβα των αιώνων»

Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΓΙΟΡΤΗ ΣΤΗ ΔΙΒΡΗ

Ιστορίας, Πολιτισμού και Ψυχαγωγίας

"Ο ΤΕΛΑΛΗΣ της Δίβρης ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΕΤΣΕΛΗΣ"

Η ΝΕΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΔΙΒΡΗΣ

( Έτος 9ο ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ  2021 - Aρ. Φύλλου 85)

Όταν ο Δήμος Αρχ.Ολυμπίας, οιυπεύθυνοι κρατικοί παράγοντες, η τοπική κοινωνία και η Κοινότητα  κοιμούνται και αδιαφορούν, εμείς επαγρυπνούμε και ενδιαφερόμαστε...

Και δια της εφημερίδας με τον ανωτέρω τίτλο:

 Θα σας ενημερώνουμε για μικρά και μεγάλα 

θέματα της κωμόπολης 

"με το Βιόλα Δικαστή και το Ζούρλια Εισαγγελέα, μούτζω το χωριό κυρ Τελη μου"

Γ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ:

            Γιατί διαλέξαμε, αυτό το περίεργο τίτλο της ηλεκτρονικής εφημερίδας μας;

            Ο Γιάννης Τσετσέλης, για όσους δεν τον γνώρισαν, ήταν μια εμβληματική μορφή, μια «γραφική» (με την πιο καλή έννοια) φιγούρα της παλιάς καλής Δίβρης που έζησε και άφησε το ίχνος του επί πολλές δεκαετίες τον περασμένο αιώνα. Ενδεχομένως το όνομα «Τσετσέλης» να έχει περάσει σε πολλούς με κάποια απαξία, ως ενός φτωχού, καταφρονεμένου και όχι έξυπνου συμπολίτη μας. Ήταν όμως, από τις πιο σημαντικές φυσιογνωμίες που άφησαν εποχή στην ιστορική κωμόπολη. Ελπίζουμε να δοθεί ευκαιρία να γράψουμε για την ψυχοσύνθεση, την καλοσύνη και να ξετυλίξουμε κάποιες ενδιαφέρουσες σημαντικές πτυχές της πολυσήμαντης αυτής προσωπικότητας, με τη διήγηση περιστατικών (το πλείστον σπαραξικάρδιων)  που σημάδεψαν όχι μόνο τον ίδιο αλλά όλη την τοπική κοινωνία της Δίβρης. Σήμερα θα περιοριστούμε σε λίγα.

            Ξεκινώντας αυτή τη μόνιμη ενημερωτική στήλη κάνουμε γνωστό στους εκλεκτούς αναγνώστες της «ΝΕΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΗΣ ΔΙΒΡΗΣ», ότι ο Γιάννης Τσετσέλης ήταν για ένα μεγάλο διάστημα ο επίσημος εκφωνητής, ο τελάλης της Δίβρης, δηλ. ο άνθρωπος που διαλαλούσε με την χαρακτηριστική και πολλές φορές ακατάληπτη φωνή του («ψεύδιζε» λίγο), όλα τα σημαίνοντα γεγονότα και τις ανακοινώσεις (ως είδος μεγαφώνου) που αφορούσαν τοπικά προβλήματα της Κοινότητας, χαρούμενα ή άσχημα νέα της ζωής της κωμόπολης, η αναγγελία προσωπικής εργασίας, η διανομή νερού για άρδευση κλπ, κλπ. Ήταν με λίγα λόγια η φωνή της συνείδησης της «Αγοράς» της Δίβρης. Ο ίδιος σχεδόν μοναχικός στη ζωή του και πάμφτωχος, για πολλές δεκαετίες ήταν ο «θεληματάς» (κι εδώ με την καλή έννοια) για να εξασφαλίζει τον επιούσιον άρτον και μάλιστα έχει μείνει παροιμιώδες σε διβριώτες και παραθεριστές (στους οποίους ήταν συμπαθέστατος) το περιβόητο «τσετσελόσημο» όπως είχε καθιερωθεί να λέγεται το φιλοδώρημα ή μπουρμπουάρ που έπαιρνε   ευχαρίστως όποιο κι αν ήταν και χωρίς γογγυσμόν…

Τα θέματα που θα παρουσιάζουμε θα είναι τηλεγραφικά διατυπωμένα, σύμφωνα με τις πληροφορίες που θα συλλέγουμε, μαζί με τις συνοδεύουσες φωτογραφίες (παλιές και σημερινές) Σε μερικά θα υπάρχει μεγαλύτερη έκταση, ιδίως όταν υπάρχουν γραπτά ντοκουμέντα. Η χαρακτηριστική φωνή του αείμνηστου Γιάννη Τσετσέλη θα αντηχεί στεντόρεια σε λόγγους και λαγκαδιές όπως τότε, τον παλιό καλό καιρό…        Συνεχίζουμε.

Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΓΙΟΡΤΗ ΣΤΗ ΔΙΒΡΗ

21η Αυγούστου 2021

Ιστορίας, Πολιτισμού και Ψυχαγωγίας

«η Διβριώτισσα γυναίκα στο διάβα των αιώνων»

ΜΕΡΟΣ 1ον

 ΠΡΟΛΟΓΙΚΑ

            Λόγω του μεγάλου όγκου και της εξαιρετικής σπουδαιότητας των θεμάτων, χωρίσαμε σε δύο μέρη την περιγραφή της όλης Εκδήλωσης.

            Στο 1^ο ΜΕΡΟΣ: Με τις ομιλίες για την Διβριωτισσα γυναίκα, την αγρότισσα μάνα της Ορεινής Ηλείας, την αξία του Πολιτισμού στις μικρές κοινωνίες και την μεγάλη ΣΥΝΑΥΛΙΑ με τον Μπάμπη Βελισάριο και

            Στο 2^ο ΜΕΡΟΣ: Η τιμητική αναφορά στην Διβριωτισσα ΒΟΥΛΑ ΜΑΡΚΟΥ που ήταν η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος Κοινότητας στην Ελλάδα, το έτος 1954. Απονομή τιμητικής πλακέτας.

ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ

            Το Σάββατο της 21^ης Αυγούστου στον αίθριο χώρο του «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ» δίπλα στην «ρεματιά των αηδονιών», για μια ακόμη χρονιά πραγματοποιήθηκε μια Εκδήλωση που κατά γενική ομολογία άφησε άριστες εντυπώσεις σε εκείνους που είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν.

 Κατά την ταπεινή μας γνώμη η φετινή ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΓΙΟΡΤΗ ήταν από τις πλέον επιτυχημένες Εκδηλώσεις που έχουν γίνει στο χώρο αυτό από το έτος 2004 (οι προηγούμενες τα έτη 1980 έως 2000,  γίνονταν στο αύλιο χώρο του Δημοτικού μας Σχολείου) οφειλομένη στο γεγονός ότι το ακροατήριο φέτος προσήλθε στην ώρα του και «καθηλώθηκε» ενθουσιασμένο μέχρι το τέλος επί ένα τρίωρο, χωρίς να αποχωρήσει ούτε ένας!... 

            Από νωρίς, όπως είχαν οι οργανωτές προειδοποιήσει (με κρατήσεις θέσεων), προσήλθε ο κόσμος τηρώντας όλους τους κανόνες προστασίας της υγείας για τον κορονοϊό (φορούσαν μάσκα, κρατούσαν αποστάσεις και κάθονταν υποδειγματικά στα καταλλήλως διαμορφωμένα καθίσματα που ήταν τα μισά από ότι άλλες χρονιές ).

Το χρονικό της Εκδήλωσης και οι ΟΜΙΛΙΕΣ

            Στο πάνελ ήταν ο Πρόεδρος του ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ Σωτ. Σωτηρόπουλος και  ο Συντονιστής της Εκδήλωσης κ. Νίκος Αναστασόπουλος, Καθηγητής της Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων.

 Ο κ. Αναστασόπουλος άνοιξε τις εργασίες της Εκδήλωσης με την δική του εισαγωγική ομιλία, αφού  πρώτα καλωσόρισε το εκλεκτό ακροατήριο. Από τους προσκεκλημένους ήλθαν οι μοναδικοί τοπικοί αυτοδιοικητικοί επίσημοι: ο Πρόεδρος της Κοινότητας Λαμπείας κ. Παναγιώτης Αβράμης, ο θεματικός Αντιδήμαρχος Αρχ. Ολυμπίας κ. Βασίλης Αρβανίτης και ο προσελθών αυτοβούλως Βουλευτής Ηλείας κ. Διονύσης Καλαματιανός, 

Επίσης παρόντες ήσαν ο Πρόεδρος του «Συνδέσμου των εν Πάτραις Λαμπειέων» κ. Αγγελος Ηλιόπουλος και μέλη ΔΣ, ο πρώην Δήμαρχος Αιγάλεω (συμπατριώτης) κ. Δημήτρης Μπίρμπας και φυσικά πλήθος εκλεκτών  συμπατριωτών και φίλων της Δίβρης.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ από τον κ. ΝΙΚΟ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟ

 

Κυρίες, κύριοι καλησπέρα σας

Η σημερινή εκδήλωση είναι αφιερωμένη στη Διβριώτισσα γυναίκα και ειδικότερα στη Βούλα Μάρκου, μέσα από την πορεία της οποίας αντικατοπτρίζεται η πορεία των γυναικών κατά τον 19ο και τον 20ό αιώνα. Από την Επανάσταση του 1821, τον πόλεμο του 1940 έως και την σύγχρονη εποχή οι γυναίκες συμμετείχαν με κάθε τρόπο στις πολιτικές και τις κοινωνικές διεργασίες. Η γυναίκα έγινε Βουλευτής, συνδικαλίστρια ή Δήμαρχος.

Κατά την Επανάσταση του 1821 οι γυναίκες, παρά τα αυστηρά κοινωνικά στερεότυπα της εποχής συνέβαλαν καθοριστικά στην τελική έκβαση του Αγώνα και είχαν ουσιαστική και πολύπλευρη συμβολή. Σε κάθε περίπτωση, οι γυναίκες βοήθησαν στην τροφοδοσία του στρατού, στη διάσωση των παιδιών τους και τη στήριξη των σπιτιών τους κατά την απουσία των ανδρών.

Πέραν της επιβλητικής Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας, και της Μαντώς Μαυρογένους, στη μάχη του Αγώνα κυριάρχησαν και άλλες γυναίκες όπως η καπετάνισσα Κωνσταντίνα Ζαχαριά, η Σταυριάννα Σάββαινα, ή η Δόμνα Βισβίζη.

Με την έναρξη του πολέμου του 1940, γυναίκες από τα χωριά της Ηπείρου έκαναν ό,τι μπορούσαν προκειμένου να βοηθήσουν τους στρατιώτες που βρίσκονταν στο μέτωπο των ΕλληνοΑλβανικών συνόρων. Η εποποιία των γυναικών της Ηπείρου αναδεικνυόταν μέσα από την μεταφορά κανονιών στα απρόσιτα βουνά της Πίνδου και την εκκαθάριση των οδών ή των μονοπατιών από τα χιόνια. 

Είναι άλλωστε γνωστό ότι οι γυναίκες της Πίνδου και γενικότερα της Ηπείρου πρόσφεραν στους στρατιώτες τρόφιμα, κουβέρτες και ρούχα. Γυναίκες, κάθε ηλικίας από την Κόνιτσα, το Ζαγόρι, το Πωγώνι, τη Φούρκα, τον Πεντάλοφο, τη Βούρμπιανη σκαρφάλωναν σε υψόμετρο 2.000 και 2.500 μέτρων, φορτωμένες πολεμοφόδια, όπλα και τρόφιμα αλλά και τραυματίες. 

Στον τομέα της πολιτικής, η πρώτη πρόταση να δοθεί στις γυναίκες δικαίωμα ψήφου έγινε στις 19 Μαΐου 1922, από βουλευτή του τότε πρωθυπουργού Δημητρίου Γούναρη αλλά η πρωτοβουλία απέτυχε να πάρει την ευρεία υποστήριξη που απαιτούταν για να προστεθεί στο σύνταγμα. Οι γυναίκες είχαν δικαίωμα ψήφου σε τοπικό επίπεδο για πρώτη φορά στις τοπικές εκλογές της Θεσσαλονίκης, στις 14 Δεκεμβρίου 1930. 

Σε εθνικό επίπεδο, γυναίκες άνω των 18 ετών ψήφισαν για πρώτη φορά τον Απρίλιο του 1944 για το Εθνικό Συμβούλιο του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου. Ωστόσο, οι γυναίκες κέρδισαν το νόμιμο δικαίωμα ψήφου και την εκλογή τους στις 28 Μαΐου 1952. Η Ελένη Σκούρα έγινε η πρώτη γυναίκα που εξελέγη βουλευτής το 1953, με τον Ελληνικό Συναγερμό. Η Λίνα Τσαλδάρη, σύζυγος του πρώην πρωθυπουργού Παναγή Τσαλδάρη, έγινε η πρώτη γυναίκα υπουργός στην Ελλάδα, υπό τη κυβέρνηση της ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Επίσης η Βασιλική Θάνου υπηρέτησε ως η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της χώρας, επικεφαλής υπηρεσιακής κυβέρνησης το 2015.

Σας ευχαριστώ 

 

Συντονιστής: Παρακαλώ τον Πρόεδρο του ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ κ. Σωτήρη Σωτηρόπουλο να απευθύνει χαιρετισμό.

 

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΌΣ ΑΠΌ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ»

Αγαπητοί φίλοι και φίλες

Αξιότιμοι προσκεκλημένοι. Αγαπητοί συμπατριώτες και φίλοι της Δίβρης

Σας καλωσορίζω και ευχαριστούμε θερμά, για την συγκινητική παρουσία σας.

            Νάμαστε εδώ και πάλι, σε αυτό το φιλόξενο χώρο του «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ» που κλείνει φέτος τα 40 χρόνια λειτουργίας του. Τα πρώτα 20 χρόνια στη μεγάλη αίθουσα του  ιστορικού Δημοτικού μας Σχολείου, όπου διέλαμψαν σπουδαίες Εκδηλώσεις,  από το οποίο Σχολείο το έτος 2000 κάποιοι ορκισμένοι εχθροί του  πνεύματος και του πολιτισμού μας έδιωξαν κακήν κακώς. Και τα τελευταία 20 χρόνια σε αυτόν τον ιδιόκτητο χώρο, όπου ευτυχώς «φωλιάσαμε» με την συγκινητική αγάπη και αρωγή των απανταχού συμπατριωτών φιλοπόλιδων διβριωτών αλλά και των εκλεκτών  φίλων της αγαπημένης γενέτειρας Δίβρης και συνεχίζουμε το έργο μας. Κανείς δεν ξέρει μέχρι πότε…

            Πολλά και πολύ ενδιαφέροντα θα είχα να σας πω για την διαρκή κοινωνική προσφορά και δράση του Συλλόγου μας το χρόνο που πέρασε, μια και η ετήσια αυτή Εκδήλωση έχει καθιερωθεί ως εν δυνάμει «Απολογιστική» τοιαύτη του έργου μας, εν τούτοις δεν θα το κάνω, σεβόμενος τα σημεία των καιρών που μας επεφύλαξε η φετινή χρονιά (πανδημία, πυρκαγιές κλπ) αλλά σεβόμενος και την δική σας διάθεση που την αποψινή βραδιά έχει πνευματικό και ψυχαγωγικό χαρακτήρα.

            Αντί λοιπόν, να σας  πω κάποια από τα περίεργα, δυσάρεστα και ανομολόγητα που συνέβησαν στην φιλτάτη μικρή πατρίδα πολλά εκ των οποίων έχουν σχέση με την απαράδεκτη -για να χρησιμοποιήσω ένα ήπιο χαρακτηρισμό- συμπεριφορά της επίσημης Πολιτείας, αλλά  και της Αυτοδιοίκησης Α΄και Β΄ βαθμού  (δηλαδή Περιφέρειας και Δήμου), που οι περισσότεροι από σας γνωρίζετε, θα ήθελα πριν μπούμε στα κύρια θέματα της σημερινής Εκδήλωσης που θα ακολουθήσουν, να αναφερθώ σε ελάχιστα γεγονότα που μας σημάδεψαν και σφράγισαν τη δράση και την πορεία μας στο διάβα αυτού του χρόνου.

1.    Το πρώτο ένας μικρός άθλος μας (πολλοί τον χαρακτηρίζουν ως μεγάλο άθλο) ήταν η Έκδοση από το «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΒΡΗΣ» εξ ιδίων, ενός πολυτελούς τόμου 580 σελίδων με 45 Ανακοινώσεις από  επιστήμονες πανελλαδικού ακόμη και παγκόσμιου κύρους, που είναι τα ΠΡΑΚΤΙΚΑ των δυο σημαντικότερων για το Νομό μας «ΣΥΝΕΔΡΙΩΝ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΗΛΕΙΑΣ»

που έγιναν το 1^ο στη Γαστούνη το 2007 και το 2^ο στη Δίβρη το 2010, με την Οργάνωση και την Επιστημονική επιμέλεια και μόχθο του φίλου της Δίβρης  του Πανεπιστημιακού Καθηγητή Ιστορίας κ. Αθανασίου Φωτόπουλου που είναι παρών και θα μας μιλήσει απόψε. Είναι μια πολύτιμη κιβωτός ιστορικής γνώσης  που εκπλήσσει και  που θα μείνει στον αιώνα τον άπαντα στις  μεγάλες Βιβλιοθήκες της χώρας και αλλαχού..

2.     Το δεύτερο, ως οφειλομένη απόδοση Τιμής και Μνήμης, είναι η ανάρτηση της πινακίδας που είδατε στην είσοδο της αίθουσας και ονοματοδοσία του «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ», 

σε δυο μεγάλους και σπουδαίους Διβριώτες. Τον εμπνευστή της δημιουργίας του Πνευματικού μας Κέντρου τον «πρωτοδιβριωτη» Νίκο Γ. Σωτηρόπουλο (που η προτομή του κοσμεί επίσης την είσοδο) και τον απλό «τον καλλίτερο άνθρωπο της Δίβρης» Νίκο Δ. Κουτσόπουλο που ήταν η κινητήρια δύναμη και ψυχή της δημιουργίας αυτού του 2^ου Πνευματικού Κέντρου μας. Λεπτομέρειες για τη δράση των αείμνηστων αυτών συμπολιτών έχω γράψει. Σε αυτούς τους δυο σπουδαίους Διβριωτες ΑΦΙΕΡΩΝΟΥΜΕ την αποψινή μας Εκδήλωση.

3.    Το τρίτο είναι η παρουσία για 4^η χρονιά εδώ του σπουδαίου τραγουδιστή ΜΠΑΜΠΗ ΒΕΛΙΣΣΑΡΙΟΥ 

(πάντα με την εκλεκτή μουσική παρέα του) που πλέον έχει καθιερωθεί ως πρώτη «φίρμα» (για να πω  μια αδόκιμη αλλά κατανοητή λέξη) σε πανελλαδική κλίμακα, που μας τιμά και μας αγαπά. Περισσότερα στην αρχή της Συναυλίας και για ένα άλλο ιδιαίτερο λόγο, από την κ. Αγγελική Μανιαδάκη. 

Τέλος θα ήταν παράλειψή μου να μην αναφερθώ, έστω με λίγα λόγια, σε κάτι που όλοι μας ρωτάνε. Γιατί το «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΒΡΗΣ» (που στο Αρχείο του υπάρχει αποθηκευμένη η ιστορική κιβωτός της εποχής του 1821, από διαπρεπείς ερευνητές ιστορικούς) γιατί δεν έκανε Εκδήλωση για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821; 

Εντελώς συνοπτικά. Δεν ειδοποιηθήκαμε ούτε από την Περιφέρεια, ούτε από τον Δήμο μας να συμμετάσχουμε κι εμείς με προτάσεις μας, στο κεντρικό Πρόγραμμα «ΕΛΛΑΔΑ 1821-2021». Δεύτερον, ενώ είχαμε την επιθυμία την αυριανή μέρα 22 Αυγούστου   να πραγματοποιήσουμε εξ ιδίων (όπως πάντα) εορταστικές Εκδηλώσεις ψηλά στο πέτρινο ΘΕΑΤΡΑΚΙ στον ιστορικό για το 1821 τόπο «Λοζίσσος», η οικονομική αδυναμία μας δεν επέτρεψε κάτι τέτοιο… Έτσι η Δίβρη που θα έπρεπε να ήταν στο επίκεντρο (όπως όλοι παραδέχονται) των εορταστικών Εκδηλώσεων για φέτος και μάλιστα μετα την ματαίωση της προγραμματισμένης  Εκδήλωσης στο «ΚΕΝΤΡΟ ΠΕΡΙΒΑΛΟΝΤΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΔΙΒΡΗΣ» στο Μουσείο Πετραλιά, η ηρωική Δίβρη έμεινε αυτή την μεγάλη επέτειο σε βαθύ σκότος και η ευθύνη βαρύνει κυρίως τους αρμόδιους φορείς.

Η μόνη δική μας  μικρή συνεισφορά στην μεγάλη επέτειο, είναι η ανάρτηση των τριών ταμπλό που βλέπετε δεξιά σας με σπουδαία συμβολικά εκθέματα (ο «φοβερός όρκος» των Διβριωτών το 1755, το καμένο από τους Τούρκους ιερόν Ευαγγέλιον του κάτω Μοναστηριού σε μια απόπειρα των Τούρκων να εισβάλλουν στη Δίβρη και το Μνημείο Οπλαρχηγών- Αγωνιστών του 1821 από την Δίβρη που ανεγείραμε εμείς στην πλατεία της Δίβρης, το έτος 1986). 

  Και τελειώνω με, ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στους δυο διαπρεπείς Καθηγητές Πανεπιστημίου και μάλιστα ειδήμονες της Νεώτερης Ελληνικής Ιστορίας, τον  κ. Θανάση Φωτόπουλο που θα κάνει σύντομη ομιλία και τον συντονιστή της σημερινής Εκδήλωσης κ. Νίκο Αναστασόπουλο που για μια ακόμη χρονιά είναι μαζί μας και οι δύο, που μας τιμούν και δίνουν κύρος στις Εκδηλώσεις μας. Μετά το πέρας της Συναυλίας, θα εκφράσουμε τις ευχαριστίες μας σε όσους πρόσφεραν και βοήθησαν να γίνει η εκδήλωση αυτή.

Τώρα να ευχαριστήσουμε από του βήματος τούτου για την τιμητική παρουσία τους, τους παριστάμενους εκλεκτούς προσκεκλημένους:

- Τον Αντιδήμαρχο Αρχ. Ολυμπίας και θεματικό Αντιδήμαρχο ΔΕ Λαμπείας κ. Βασίλη Αρβανίτη και τον Πρόεδρο Κοινότητας Λαμπείας κ. Παναγιώτη Αβράμη.

Και βεβαίως όλους εσάς, που απόψε μας τιμάτε με την εξαιρετική παρουσία σας.

Σας ευχαριστώ

***

Συντονιστής: Παρακαλώ τον Καθηγητή κ, Αθανάσιο Φωτόπουλο να μιλήσει με θέμα: «Η σημασία του Πολιτισμού στην ανάπτυξη της τοπικής Κοινωνίας»

ΟΜΙΛΙΑ από τον κ. ΑΘΑΝΑΣΙΟ Θ. ΦΩΤΟΠΟΥΛΟ

Όταν μπαίνει κανείς στη Δίβρη ερχόμενος από τον Πύργο, το πρώτο σχεδόν κτίριο που αντικρίζει είναι το ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΒΡΗΣ, δημιούργημα του ρέκτη, φιλοπρόοδου και μαχητικού γιατρού Σωτήρη Σωτηρόπουλου και κάποιων αφοσιωμένων και αποφασισμένων συνεργατών του. Η απόμερη λοιπόν Δίβρη, η ορεινή και δυσχείμερος, έχει πνευματικό Κέντρο; Και βέβαια έχει, κι αυτό φιλοξενεί όλες τις πολιτιστικές δραστηριότητες της κωμόπολης, στεγάζει μια πλούσια βιβλιοθήκη και ένα εντυπωσιακό λαογραφικό μουσείο, όλος δε ο ισόγειος χώρος του έχει διαμορφωθεί σε αίθουσα συνεδρίων.

Αρχικά, το πνευματικό αυτό κέντρο φιλοξενούνταν σε μια αίθουσα του Δημοτικού Σχολείου, αλλά -κατά τη λαϊκή παροιμία -«Ο άγιος στον τόπο του δοξολογιά δεν έχει». Κάποιοι ... «ευγνώμονες» και προφανώς ισχύοντες παράγοντες του τόπου τού έκαναν έξωση, ναι έξωση στον μοναδικό φάρο πολιτισμού στο  τόπο τους, με την προσχηματική δικαιολογία ότι χρειάζονταν την αίθουσα αυτή για σχολική χρήση. Ας τους κρίνει η Ιστορία.

Ωστόσο, ο ζήλος των ιδρυτών του πολιτιστικού κέντρου και η δραστήρια κίνηση (και προσωπική οικονομική θυσία) του προέδρου του Σωτήρη Σωτηρόπουλου κατόρθωσαν να κάμψουν όλες τις δυσκολίες και να συγκροτήσουν το τωρινό ιδιόκτητο Πνευματικό Κέντρο που προκαλεί τον θαυμασμό μας. Η Δίβρη έχει λαμπρό ιστορικό παρελθόν, όμως η περαιτέρω πρόοδός της πρέπει να συμβαδίζει με την πνευματική και πολιτιστική ανύψωσή των κατοίκων της και περισσότερο των νέων.

Στο Πνευματικό Κέντρο Δίβρης έχουν γίνει πολλές εκδηλώσεις. Ψυχή των εκδηλώσεων αυτών ήταν ο αεικίνητος πρόεδρος του Κέντρου, ο οποίος μεριμνούσε για τα πάντα. Το 2003 (19-21 Σεπτ.) συγκάλεσα εκεί το Α΄ Διεθνές Συνέδριο Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών με θέμα “Αραβικός και Ισλαμικός κόσμος” με συμμετοχή επιφανών συνέδρων από διάφορες χώρες του κόσμου, οι οποίοι είχαν, συν τοις άλλοις, την ευκαιρία να γνωρίσουν και να θαυμάσουν τη Δίβρη και να αποκομίσουν άριστες εντυπώσεις. Το ίδιο έγινε και το 2010 (10-12 Σεπτ.), όταν φιλοξενήθηκε στη Δίβρη το Β΄ Επιστημονικό Συνέδριο Ιστορίας και Πολιτισμού της Ηλείας με αξιόλογες ανακοινώσεις.

Το 2007 (20-22 Απρ.) διοργάνωσα στη Γαστούνη το Α΄ Επιστημονικό Συνέδριο Ιστορίας και Πολιτισμού της Ηλείας με θέμα «Μεγάλες μορφές της Ηλείας» με τη βοήθεια του ρέκτη δημάρχου της πόλης Κώστα Λούρμπα, του μόνου αυτοδιοικητικού παράγοντα της Ηλείας που είχε πολιτιστικά ενδιαφέροντα. 

Το 2020 το Πνευματικό Κέντρο Δίβρης, μπροστά στην αναλγησία των αρχόντων της Γαστούνης, τύπωσε χωρίς άλλοθεν οικονομική βοήθεια, τα Πρακτικά και των δύο συνεδρίων (Γαστούνης και Δίβρης) σ’ έναν πολυσέλιδο (σελ. 580) τόμο. Δεν είναι ανάγκη να αναφερθούμε τώρα στα περιεχόμενα του επιβλητικού αυτού τόμου, πολλά από τα οποία αναφέρονται σε πρόσωπα και θέματα που αφορούν τη Δίβρη, ούτε στους επιφανείς ερευνητές και πανεπιστημιακούς διδασκάλους που κατέθεσαν τον πνευματικό τους οβολό. Δεν πρέπει όμως να μην καυτηριάσουμε τη στάση του τωρινού Δημάρχου της Γαστούνης, ο οποίος, αν και έλαβε τιμητικό αντίτυπο του βιβλίου, δεν καταδέχτηκε όχι να ενισχύσει αλλά και ούτε να ευχαριστήσει τυπικά για την προσφορά του  Πνευματικού Κέντρου Δίβρης. Η εποχή του λογίου και εκπολιτιστή δημάρχου Κώστα Λούρμπα είχε παρέλθει ανεπιστρεπτί (;).

Συμπέρασμα μη επιδεχόμενο αμφισβήτησης και ενισχυόμενο από το παρακάτω αυτοδιοικητικό ατόπημα: ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΗΛΕΙΑ.

Ως πρόεδρος της Δημόσιας βιβλιοθήκης Πύργου απευθύνθηκα παλαιότερα στον πρώην Νομάρχη και νυν δήμαρχο ιστορικού δήμου και του πρότεινα να συνδιοργανώσουμε ένα σημαντικό Συνέδριο. Και του είπα, γραπτώς (βεβαίως ποτέ δεν συνηθίζω να διαλέγομαι προφορικά με ανθρώπους που δεν γνωρίζω καλά, κι έχω πικράν πείραν επ’ αυτού), αφού προφορικά δεν πηγαίνω να δίνω το «παρών», ότι η Νομαρχία δεν θα κάνει τίποτα, εμείς θα τα κάνουμε όλα, εμείς θα τα οργανώσουμε, εμείς θα ορίσουμε τους επιφανείς ομιλητές κλπ. Γιατί το θέμα δεν είναι  ο καθένας να βγάζει ένα δεκάρικο λόγο, αλλά να προσφέρει κάτι ουσιαστικό στη γνώση της Ιστορίας και του Πολιτισμού  του τόπου. Επίσης του είπα ότι το μόνο που θέλουμε από σας, μιας και βλέπουμε τόσες εκδηλώσεις που επιχορηγείτε και δαπανώνται τόσα χρήματα για νταούλια και λοιπές αποκριάτικές μασκαράτες κλπ., είναι να φιλοξενήσετε για ένα - δυο βράδια τους ομιλητές του Συνεδρίου που θα ξοδευτούν για θα έλθουν στον τόπο μας από διάφορα μέρη της Ελλάδας. Δεν πήρα καμιά απάντηση. Και ένιωσα πικρία και απέραντη απογοήτευση για την κατάντια του πολιτισμού στον τόπο μας.

Και τι σημαίνει αυτό; Το ξαναλέγω: σημαίνει έλλειμμα πολιτισμού στην Ηλεία. Γι’ αυτό λοιπόν,  μπορεί να μην έχουμε συνέχεια πολλές τέτοιες εκδηλώσεις στην Ηλεία, αλλά θέλουμε –και απαιτείται- να έχουμε.  Όμως δεν μπορεί να γίνει τίποτα χωρίς κάποια υποστήριξη. Γιατί ο πολιτισμός φωτίζει τους ανθρώπους και αναπόφευκτα κοστίζει αρκετά σε αυτούς που οργανώνουν τις ποικίλες εκδηλώσεις. Και δεν γίνονται για λίγους επισήμους και γι’ αυτούς που έχουν την πρωτοβουλία, αλλά για την ωφέλεια του τόπου. Ο τόπος θα ωφεληθεί, όσο κι αν αυτό δεν το κατανοούν οι περισσότεροι, αλλά θα το εκτιμήσουν οι μεταγενέστεροι. 

Τώρα, ο πολιτισμός μπορεί να ωφελήσει τον απλό άνθρωπο, το απλό πολίτη; Μπορεί, βεβαίως και μπορεί. Δεν θα σας πω πολλά. Λένε «πάω εκεί, γιατί είναι πολιτισμένος τόπος». Τι θα πει πολιτισμένος τόπος;  Ότι οι άνθρωποί έχουν κάποιες αρχές, έχουν κάποια συμπεριφορά, κάποια διαγωγή, κάποιο σεβασμό στον συνάνθρωπο και, όπως λέμε στην κοινή γλώσσα, «αυτοί είναι πολιτισμένοι». 

Δεν είναι όλοι πολιτισμένοι, αλλά θα πρέπει να εκπολιτιστούν. Η ασέβεια προς τον γείτονα, η ασέβεια προς την Πολιτεία,  η ασέβεια προς τα δάση. Το ζήσαμε αυτές τις μέρες και φρίξαμε με τις φωτοβολίδες που έριχναν στην Κερατέα για κάψουν τα δάση. Αυτοί όλοι λοιπόν  δεν έχουν σεβασμό, δεν έχουν δεχτεί καθόλου πολιτισμό, δεν έχουν δεχτεί την επίδραση του δασκάλου στα σχολεία. Γιατί ο δάσκαλος όταν αισθάνεται μόνο ως δημόσιος υπάλληλος με τους τυπικούς όρους του διορισμού του, και έρχεται και φεύγει μετά την κουτσά –στραβά εκπλήρωση των διδακτικών του καθηκόντων, τότε δεν έχουμε αποτέλεσμα. Πρέπει να είναι εκεί, να ζει εκεί και να ανεβάζει την κοινωνία και όχι να συναγελάζεται με μια μερίδα ανθρώπων που έχουν συγκεκριμένες πολιτικές, θρησκευτικές ή ηθικές αντιλήψεις κι απασχολήσεις, και κυρίως, να αγκαλιάζει όλο τον κόσμο και να (δια)μορφώνει τα παιδιά. Να είναι εκεί, για να ανεβάζει  την τοπική κοινωνία. Χαίρομαι ιδιαίτερα όταν  μαθαίνω ότι πολλά από τα παιδιά της Δίβρης, που είχα μαθητές μου πριν από δεκαετίες, προκόβουν εδώ στο τόπο τους και αλλού. Και εμείς οι δάσκαλοι,  στην αρχή του επαγγελματικού μας βίου, με δυσφορία ήρθαμε εδώ, θέλαμε να πάμε στα αστικά κέντρα να έχουμε τις ανέσεις μας. Και όμως, εκ των υστέρων κρίνουμε  ότι η θητεία μας εδώ ήταν κάπως ιεραποστολική και έδωσε πάρα πολλά και σε μας και στα παιδιά. Θέλουμε να αγαπάτε τον πολιτισμό, θέλουμε οι δάσκαλοι να παροτρύνουν τα παιδιά να αγαπάνε τον πολιτισμό, να μετέχουν στο πολιτισμό, γιατί έτσι εξημερώνονται τα ήθη.

Στην αρχαία Ελλάδα οι Αθηναίοι έστελναν στην Αρκαδία μουσικούς να μάθουμε μουσική στο κόσμο, για να εξημερώσουν έτσι τα ήθη τους. Εδώ στην Κάπελη οι άνθρωποι έτρωγαν βελανίδια, οι Καλαβρυτινοί της Αζανίας ήταν βαλανηφάγοι, έτρωγαν δηλαδή βελανίδια. Με την μουσική θέλανε να τους εξημερώνουν τα ήθη. Με τον πολιτισμό.

Γι’ αυτό λοιπόν, όταν βγαίνει κάποιος Δήμαρχος, πρέπει να μη λέμε τι έργα έκανε;  Γιατί η λέξη «έργα» κρύβει πολλά πράγματα. Γι’ αυτό προτιμούν  να φτιάχνουν πλατείες και δρόμους ή να αναστηλώνουν, γιατί υπάρχουν κάποιοι λόγοι, όχι τόσο καθαροί ή διαφανείς. 

            Έργα του πνεύματος έχουν κάνει; Μια φιλαρμονική έχουν κάνει; Έχουν φέρει ένα δάσκαλο να διδάσκει ξένες γλώσσες τα παιδιά και μία και δύο φορές την εβδομάδα; Χρήματα μπορεί να βρεθούν, γιατί υπάρχουν. Δεν σημαίνει ότι το παιδί που ζει εδώ, είτε είναι του απλού ανθρώπου ή του τσοπάνη, δεν θα πρέπει μορφωθεί ή να μη βγει στην κοινωνία με κάποια απαραίτητα εφόδια χρήσιμα για το μέλλον του. Να μετέχει  στο ηθικό ανέβασμα της κοινωνίας. Γιατί απλώς ανακυκλώνουμε το ανθρώπινο  δυναμικό μόνο βιολογικά όχι ηθικά και πνευματικά.

            Η Ελλάδα είναι ενιαία. Η Ελλάδα πότε ήταν πλούσια; Όπως λέει ο Ηρόδοτος, «Ελλάδι πενίη αείκοτε ξύντροφός εστίν.». Ας αναλογιστούμε πόσες πτωχεύσεις είχε η Ελλάδα στο παρελθόν. Και όμως ζει με τη  λάμψη που είχε στην αρχαιότητα και εν συνεχεία στο Βυζάντιο. Και ας υπάρχουν κάποιοι «φωστήρες» ακόμη και Καθηγητές στα Πανεπιστήμια που μιλάνε για μεσαιωνική ιστορία και όχι για συνέχεια της ελληνικής ιστορίας, για να είναι «μέσα στην μόδα, στο συρμό» όπως λέμε, (λες κι εμείς είμαστε τα «μπασταρδάκια» και με τους αρχαίους δεν έχουμε καμιά σχέση) και που δυστυχώς τολμούν και ξεστομίζουν τέτοιες ανίερες λέξεις και μεταφέρουν τις αιρετικές  απόψεις τους επηρεάζοντας, δυστυχώς, τα νέα παιδιά, τους μαθητές και τους φοιτητές.

           Εδώ στη Δίβρη, για παράδειγμα, κάποτε έδιναν τα «ζώπυρα» (σ. ζώπυρο= αναμμένο καρβουνάκι, ιδανικό την αναζωπύρωση της φωτιάς), τις ιστορικές μας παραδόσεις για να πάνε να αγωνιστούν τα παιδιά της το 1821, στα βουνά της Αλβανίας και στη Μικρά Ασία, τη χαμένη αυτή για την πατρίδα μας ιστορική ευκαιρία. Και τώρα πάνε σιγά- σιγά να τα σβήσουν κι αυτά, αυτές τις «αναζωπυρώσεις» Ίσως χρειάζεται αναθεώρηση στο πνεύμα της εποχής με τις ...πολλαπλές αναγνώσεις των πραγμάτων.

            Και τώρα, να απολαύσουμε την ομιλία του Σωτήρη Σωτηρόπουλου γι’ αυτή τη μεγάλη προσωπικότητα, τη Βούλα Μάρκου που, εκλέγοντάς την πρόεδρό της, η Δίβρη πρωτοτύπησε πανελληνίως. Ας μην ξεχνάμε ότι υπήρξε νωρίτερα για πολύ μικρό διάστημα η Δήμαρχος Αμαλιάδας Τσαπαλίρα και λίγα χρόνια αργότερα στη Δίβρη η δραστήρια και δημιουργική Βούλα Μαρκου. 

Και, τέλος, ας απολαύσουμε τη μουσική πανδαισία, γιατί η μουσική εξημερώνει τα ήθη και δημιουργεί ευνοϊκές υποθέσεις για την πολιτιστική ανάπτυξη.

           Σας εύχομαι καλό βραδύ. 

Και σας ευχαριστώ πάρα πολύ.

***

Συντονιστής: Και τώρα καλώ στο βήμα τον πρόεδρο του ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ κ. Σωτήρη Σωτηρόπουλο να μας μιλήσει με θέμα: «Βούλα Ιω. Μάρκου, η πρώτη Ελληνίδα Πρόεδρος Κοινότητας το 1954, η αφανής Λογοτέχνης, η σεβάσμια Δέσποινα του καιρού της»

(ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Όπως προλογικά είπαμε, η ΟΜΙΛΙΑ αυτή, καθώς και η τελετή ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΙΜΗΤΙΚΗΣ ΠΛΑΚΕΤΑΣ με την αντιφώνηση της εγγονής της Βούλας Μάρκου κ. Βαρβάρας (Μπέτυς) Μάρκου-Λινάρδου που παρέλαβε την τιμητική πλακέτα, θα περιγραφούν στο 2^ον Μέρος που θα αναρτηθεί προσεχώς στον «ΤΕΛΑΛΗ»)

***

Συντονιστής: Παρακαλώ την κ. Γεωργία Μπίρμπα-Σταυρουλάκη, γιατρό-λογοτέχνη για την δική της ομιλία-απαγγελία με θέμα: «Η αγρότισσα μάνα της Ορεινής Ηλείας»

ΟΜΙΛΙΑ-ΑΠΑΓΓΕΛΙΑ από την κ. ΓΕΩΡΓΙΑ ΜΠΙΡΜΠΑ

Καλησπέρα σας

Ευχαριστώ πολύ που παρευρίσκεστε εδώ απόψε σε αυτόν τον όμορφο χώρο του πνευματικού κέντρου της όμορφης Δίβρης καθώς και τους διοργανωτές αυτής της πολιτιστικής εκδήλωσης που χρόνια τώρα προσφέρουν και ανατάσσουν πνευματικά και ψυχικά. Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ στους συνδιοργανωτές-συντελεστές κο Νίκο Αναστασόπουλο, κο Μπάμπη Βελισσάριο και την κα Αγγελική Μανιαδάκη.

Το κείμενο που θα σας διαβάσω είναι αφιερωμένο στην ΑΓΡΟΤΙΣΣΑ ΜΑΝΑ , γραμμένο περίπου πριν 40 χρόνια αλλά δεν είχε δει τα φώτα της δημοσιότητας. Ο συγγραφέας του είναι ο κος Σωτ. Σωτηρόπουλος. Θα ήθελα δε να προσθέσω  ότι σήμερα κάποια πράγματα έχουν αλλάξει αλλά χρειάζεται ακόμη συνεχή αγώνα βελτίωσης.

 

Μάνα

Μια λέξη χιλιοειπωμένη, χιλιοτραγουδισμένη, χιλιοδοξασμένη, χιλιοπροδωμένη, χίλιο….,

Μια λέξη που είναι η ίδια η ζωή!

Γι αυτήν καθιερώθηκε η «γιορτή της μητέρας»  με ευχές και λουλούδια, με δωράκια, κάρτες και γλυκά, με ομιλίες και εκθέσεις που  εξωραΐζουν  μια σκληρή πραγματικότητα κυρίως όταν μιλάμε για την «αγρότισσα μάνα»!

Εκείνη, την ιερή μορφή που σηκώνει στις πλάτες της το σταυρό του μαρτυρίου της οικογενειακής ζωής και ανηφορίζει υπομονετικά τον Γολγοθά της  από την στιγμή που έρχεται στην ζωή μπροστά στα περιφρονητικά (ίσως) μάτια του πατέρα που περίμενε «παιδί» και όχι κορίτσι, μέχρι που φεύγει για τον άλλο κόσμο με την ευχή στα χείλια…

Εκείνη, την ζωοδότρα που έπνιξε μέσα της κρυφούς ερωτικούς καημούς της πρώτης νεανικής της άνοιξης και παντρεύτηκε με πίεση τον άντρα που της έδωσαν, τον άντρα που της στέρησε εκείνο που αδιάντροπα αυτός τρύγαγε σε ξένους αμπελώνες.

Εκείνη, την ηρωική σιλουέτα που από τα΄ άγρια χαράματα βρίσκεται στο πόδι για μια ατέλειωτή πορεία γεμάτη κούραση, απογοήτευση, αγωνία μα με μια εκπληκτική δύναμη αυτοπεποίθησης ότι επιτελεί το υπέρτατο χρέος της.

Εκείνη, το νοικοκυριό, εκείνη τα παιδιά, εκείνη το μαγείρεμα, το φούρνισμα, εκείνη τα ζωντανά, εκείνη στο όργωμα, στο θέρο, στο αλώνι, στο μύλο, στον τρύγο. Εκείνη στο λιόγερμα τραβάει με υπομονή από το καπίστρι το άλογο που πάνω του είναι καθισμένος ο άντρας «αφέντης» όταν γυρίζουν απ΄ την δουλειά!

Εκείνη, το πλύσιμο, το σίδερο, το πλέξιμο, το κέντημα. Εκείνη το μεσονύχτι αποκοιμιέται στην κούνια του άρρωστου παιδιού της όταν ο άντρας της ξενυχτάει στο κρασοπουλειό ή στο τραπέζι της πρέφας!

Εκείνη, την φροντίδα για τον οικογενειακό προγραμματισμό, το ντύσιμο, το φαΐ, την αποταμίευση (για την κακιά ώρα), εκείνη για την παντρειά της κόρης, για τον φαντάρο γιό!

Αλήθεια, από πού αντλεί την δύναμη αυτή η αγρότισσα μάνα; Που, ενώ είναι φορτωμένη με τόσα βάρη και τα βγάζει πέρα; Που, ενώ είναι φοβερά καταπιεσμένη αλλά κρατάει το τιμόνι του σπιτιού της; Που, ενώ είναι αγράμματη σπρώχνει τα παιδιά της στη μόρφωση; Που  ενώ εξωτερικά φαίνεται ο «άντρας αφέντη» στην πραγματικότητα εκείνη διαφεντεύει το σπιτικό της; Αλήθεια από που την αντλεί;

Η αγρότισσα μάνα είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που δεν χρειάζεται κανείς να είναι σοφός για να του δώσει τη σωστή του διάσταση!

Η ανάλυση αυτού του κοινωνικού φαινομένου δείχνει περίτρανα και επιβεβαιώνει την αξία της γυναίκας που στέκεται στο ίδιο ύψος με τον άντρα. Και δεν χρειάζονται φεμινιστικές εκδηλώσεις  Αμερικανικής ή Ευρωπαϊκής προέλευσης που θέλουν την γυναίκα να χαρτοπαίζει και τον  άντρας να είναι στην κουζίνα, την γυναίκα χωρίς παιδιά, χωρίς  θηλυκότητά κλπ. Γι αυτήν την επιβεβαίωση!!

Το φαινόμενο της αγρότισσας μάνας μας δείχνει την αναγκαιότητα της κοινωνικής απελευθέρωσης της γυναίκας για να μπορέσει να προσφέρει ισότιμα στο κοινωνικό σύνολο. Μας δείχνει πάνω απ΄ όλα ότι η μητρότητα στην πόλη ή στο χωριό, στο εργοστάσιο ή στο χωράφι, στο επιστημονικό εργαστήριο ή το νοικοκυριό, είναι το σπουδαιότερο έργο που καλείται να επιτελέσει που τόσο έχει παραμεληθεί στην χώρα μας.

Ο σεβασμός στη μητρότητα είναι ο ακρογωνιαίος λίθος μιας κοινωνίας που θέλει να οικοδομήσει το αυριανό μέλλον σε σωστή και δίκαια βάση! Η «αγρότισσα μάνα», αποτελεί την πολυτιμότερη και ακατέργαστη πέτρα σ΄ αυτή την προοπτική!!!

 

Θα κλείσω με μία στροφή ενός δημοτικού τραγουδιού:

Από τη γης βγαίνει νερό

Κι΄ απ΄ την ελιά το λάδι

Κι από την μάνα την καλή

Βγαίνει το παλληκάρι.

**********************************

Και τώρα η ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ

Με τους ΜΠΑΜΠΗ ΒΕΛΗΣΣΑΡΙΟ τραγούδι, την ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΜΑΥΡΙΔΟΥ στο πιάνο και την ΑΝΝΑ ΛΑΚΗ στο ακορντεόν.

Συντονιστής: Παρακαλώ να έλθει στο βήμα η Εκπαιδευτικός κ. Αγγελική Μανιαδάκη, για την ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΩΝ ΜΟΥΣΙΚΩΝ της αποψινής βραδιάς.

 

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ από την κ. ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΜΑΝΙΑΔΑΚΗ

Μια θερμή  ''καλησπέρα'' κι από μένα και μια ευχή ''να είστε πάντα καλά σωματικά και ψυχικά''.

        Το ότι βρισκόμαστε απόψε εδώ παρακολουθώντας αυτήν την ενδιαφέρουσα εκδήλωση του Πνευματικού Κέντρου της Δίβρης είναι μια μικρή νίκη όλων μας ενάντια σ' ό,τι μας ταλαιπώρησε και μας ταλαιπωρεί εδώ κι ενάμισυ χρόνο περίπου, αυτήν την φοβερή υγειονομική περιπέτεια, που είχε ως  αποτέλεσμα την απώλεια τόσων συνανθρώπων μας, αλλά και τόσες άλλες συνέπειες οικονομικές, κοινωνικές, ψυχολογικές...Κι σαν να μην έφταναν αυτά, ζήσαμε και τις καταστροφικές πυρκαγιές του φετινού καλοκαιριού και άλλες δυστυχείς συγκυρίες...

         Αυτές ακριβώς οι δυσμενείς συνθήκες, οι ατελείωτοι, όπως μας φάνηκαν, μήνες απομόνωσης από τους δικούς μας ανθρώπους, οι περιορισμοί και οι πολλαπλές λόγω της πανδημίας στερήσεις προσδίδουν μιαν ιδιαίτερη σημασία στην αποψινή βραδιά!

         Αρχίζουμε και πάλι να βρίσκουμε τους ρυθμούς μας, να επικοινωνούμε ζωντανά, πάντα με προσοχή και σύνεση, αλλά επιτέλους ξαναβρισκόμαστε έτοιμοι να γευτούμε και πάλι την κοινωνική μας ζωή και να μεταλάβουμε του πολιτισμού ,που τόσο έχουμε ανάγκη...

         Μετά από δυο χρόνια σίγασης της ''ρεματιάς των αηδονιών'' τα αηδόνια θα κελαηδήσουν και πάλι απόψε!!!

          Τρεις καταξιωμένοι καλλιτέχνες εγνωσμένου κύρους,  με διεθνείς σπουδές ,με παρουσία σε πολύ σημαντικές μουσικές και θεατρικές σκηνές και μεγάλους συναυλιακούς χώρους εντός και εκτός Ελλάδος, με εμφανίσεις δίπλα σε πασίγνωστα ονόματα Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών,  με πλούσια βιογραφικά, που μαρτυρούν όχι μόνον τις ερμηνευτικές ικανότητές τους αλλά και την δημιουργική τους συμβολή στην εξέλιξη της μουσικής,  μας έκαναν και φέτος την μεγάλη τιμή να ανέβουν στο όμορφο χωριό μας για να μας προσφέρουν στιγμές ψυχικής ανάτασης με τις εξαιρετικές ερμηνείες τους!

           Ο σπουδαίος και γνωστός σε όλους σας πλέον ερμηνευτής Μπάμπης Βελισσάριος, η δεξιοτέχνις πιανίστα Ευαγγελία Μαυρίδου και η πρωτοεμφανιζόμενη στη Δίβρη ακορντεονίστα Άννα Λάκη θα μας χαρίσουν μια βραδιά γεμάτη ελληνική μουσική,  που θα γεμίσει την ψυχή μας συγκίνηση κι ελπίδα για το αύριο.

           Πριν αποχωρήσω από το βήμα αφήνοντάς σας να τους απολαύσετε, θα παρακαλούσα, εκφράζοντας και την επιθυμία του Προέδρου του Πνευματικού Κέντρου, που διοργανώνει την  σημερινή εκδήλωση, να μας επιτρέψετε να αφιερώσουμε την αποψινή συναυλία σ' έναν μεγάλο απόντα ,έναν θαυμαστή της Δίβρης, που στο σύντομο διάστημα της γνωριμίας του με το χωριό μας το αγάπησε περισσότερο κι από το δικό του χωριό κι ορκίστηκε πιστός κι αφοσιωμένος φίλος του!!!  Ωστόσο η μοίρα...άλλα του επεφύλασσε...

            Έτσι ο αείμνηστος Λευτέρης Βελισσάριος, ο πατέρας του αγαπημένου μας τραγουδιστή Μπάμπη Βελισσάριου, πριν δυο χρόνια έφυγε από κοντά μας πρόωρα αφήνοντας δυσαναπλήρωτο κενό στην οικογένειά του και στους φίλους του...

            Απόψε θα ήθελε τόσο πολύ να βρίσκεται ανάμεσά μας ,στο χωριό που τόσο τον γοήτευσε και τον κέρδισε με την ομορφιά του και τους φιλόξενους ανθρώπους του, δίπλα στην αγαπημένη του οικογένεια για να απολαύσει για πολλοστή φορά τον χαρισματικό καλλιτέχνη γιο του...

            Απόψε ο Λευτέρης είναι μαζί μας μακάριος και συγχαίρων για όσα όμορφα εμείς θα ζήσουμε!

              Καλή σας ψυχαγωγία!!!.

                      Η ανεπανάληπτη ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΑΝΔΑΙΣΙΑ

 

            Και τέλος ήρθε η μεγάλη στιγμή που κορυφώθηκε με τους κορυφαίους του μουσικού πενταγράμμου. Τον τραγουδιστή ΜΠΑΜΠΗ ΒΕΛΙΣΣΑΡΙΟ που μας έρχεται για τέταρτη χρονιά (!!!) συνοδευμένος τις δύο πρώτες χρονιές από τον διάσημο πιανίστα  Δαυίδ Ναχμία, την τρίτη  φορά από την (και σήμερα) εξαιρετική πιανίστα Ευαγγελία Μαυρίδου και τον γνωστό Παναγιώτη Κολοκοτρώνη στο μπουζούκι.

Και φέτος θα μας χαρίσουν όμορφες στιγμές:

 ο ΜΠΑΜΠΗΣ ΒΕΛΙΣΣΑΡΙΟΣ τραγούδι, η ΕΥΓΓΕΛΙΑ ΜΑΥΡΙΔΟΥ πιάνο

και η ταλαντούχος ΑΝΝΑ ΛΑΚΗ ακορντεόν

            Η μουσική βραδιά, με ένα ολόγιομο Αυγουστιάτικο φεγγάρι 

και με τα ηχητικά-φωτορυθμικά εφέ σε διάφορους χρωματισμούς  του δεξιοτέχνη Νίκου Ζανίδη, να δημιουργούν μια φαντασμαγορική ατμόσφαιρα. 

Και ένα εκλεκτό και απαιτητικό ακροατήριο, ενθουσιασμένο να σιγοτραγουδά και να χειροκροτεί,

 ακούγοντας την θεϊκή φωνή του (δικού μας πλέον) Μπάμπη Βελισσάριου. Ακροατήριο που δεν σηκωνόταν  με τίποτα και  έμεινε καθηλωμένο μέχρι τέλους, «αναγκάζοντας» τον τραγουδιστή και τις δυο άλλες μουσικούς να πουν κι άλλο, κι άλλο τραγούδι εκτός αυτών που είχαν προγραμματιστεί και αναγγελθεί.

            Πλούσιο το ρεπερτόριο, με δυο παραδοσιακά τραγούδια, με Θεοδωράκη, Χατζιδάκη Ξαρχάκο, Κουγιουμζή, Λάγιο, Κραουνάκη, Σπανουδάκη, Σπανό, Καραίνδρου, Παπαδημητρίου, Νικολόπουλο, Μπαγιαντέρα και άλλους συνθέτες που μάγεψαν το κοινό.

            Όμορφη και συγκινητική ήταν η στιγμή όταν ο Μπάμπης Βελισσάριος στο τέλος που το κοινό χειροκροτούσε, χαιρέτισε με ωραία λόγια που μας είπε για την Δίβρη, καταλήγοντας με την ευχή «εις το επανιδείν»!!!... Αυτό ήταν… Πήρε τη σκυτάλη και αντιχαιρέτησε ο πρόεδρος του «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ», εκφράζοντας εκτός από τις άπειρες ευχαριστίες στον ίδιο και τις άλλες μουσικούς που μας χάρισαν ανεπανάληπτες στιγμές και …δένοντας κόμπο το «επανιδείν» που είπε Μπάμπης Βελισσάριος, του  ζήτησε αυτό να γίνει πράξη με το καλό για του χρόνου!….. 

 

ΟΙ ΘΕΡΜΕΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΊΕΣ σε εκείνους που έκαναν συγκινητικές ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ και βοήθησαν παντοιοτρόπως για την επιτυχία της Εκδήλωσης

Ο πρόεδρος του ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ μετά το πέρας της Συναυλίας ευχαρίστησε:

-Τον ανώνυμο συμπατριώτη (που επιθυμεί να μη γίνει γνωστό το όνομά του) που πρόσφερε τα 3 σημαντικά δώρα (τηλεόραση, μηχανή εσπρέσο, καφετιέρα)  που μπήκαν στον Λαχνό (κέρδισαν οι αριθμοί 1617, 1722, 1930 και 1057)

-Την συμπατριώτισσα ομογενή Αγγελική Κοσμά-Lewis από τον Καναδά που πρόσφερε 300 δολάρια (εις μνήμην των γονέων της Κώστα και Ελένης Κοσμά και του συζύγου της Γκλεν) ως κέρασμα,  με το «διβριωτικο φίλεμα» που επακολούθησε.

-Τον πρωτοποριακό αρτοποιό Τάσο Καρνάρο από την Κρέσταινα που κάθε χρόνο μας φτιάχνει ανιδιοτελώς, την «θρυλική» μπομπότα που στο τέλος γεύτηκαν όλοι, μαζί με το αρωματικό τουλουμοτύρι (που μας ήλθε από τα βουνά του «Ζωοδότη» στο Κάστρο της Οχιάς)

-Τον Χρίστο Κανελλακόπουλο «ΚΤΗΜΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ» (οι Μερκουραίοι, επιφανής οικογένεια εκ Δίβρης) που όπως κάθε χρόνο μας έδωσε άφθονον εκλεκτόν οίνον, ευφραίνοντα καρδίας.

-Τις κυρίες Ριτσα Τσιγγάνου-Αναστασοπούλου και Μαρία Αρβανίτη-Σωτηροπουλου για τα 4 ωραία γλυκά (χωριάτικος χαλβάς, κουραμπιέδες, μπακλαβάς και καρυδόπιτα)   που όλοι απόλαυσαν σε λίγο

-Τον Γιάννη Δανίκα που μας έδωσε το γνήσιο ντόπιο ρακί

-Τον Χρίστο Γαρδίκη για το επίσης γνήσιο μέλι που μπήκε ως 4ος Λαχνός

Και βεβαίως ευχαριστίες σε όσους άλλους βοήθησαν για την άψογη διεξαγωγή της Εκδήλωσης: το ζεύγος Παναγιώτη και Κική Μπριτζάκη (αδελφή της ΜΑΣ), τον Τάσο και Ριτσα Αναστασόπουλου και τον Ρώδη Σωτηρόπουλο.

            Επίσης ευχαρίστησε το εκλεκτό ακροατήριο (που δεν ήταν μόνο από την Δίβρη αλλά είχαν έλθει και από τα γύρω χωριά Νουσά, Κούμανι, τον Πύργο, Πάτρα, Αμαλιάδα και αλλού) μεταξύ των οποίων και πολλά νέα παιδιά, για την υποδειγματική τους συμπεριφορά στα μέτρα προστασίας της υγείας. Τέλος κάλεσε όλους τους συμπατριώτες να σπεύσουν να εμβολιαστούν καθόσον σε πολύ μεγάλο ποσοστό στη Δίβρη είναι ανεμβολίαστοι και συνέστησε να παραμείνουν στη θέση τους για το «φίλεμα».

Το καθιερωμένο «ΔΙΒΡΙΩΤΙΚΟ ΦΙΛΕΜΑ»

            Φέτος για να τηρηθούν απολύτως τα μέτρα προστασίας της υγείας δεν έγινε το «φίλεμα» όπως γινόταν κάθε χρόνο στον επάνω αύλιο χώρο του Πνευματικού Κέντρου, αλλά όλοι οι παριστάμενοι πήραν δύο μικρά πακέτα στη θέση που βρίσκονταν. Το ένα περιείχε την μπομπότα με το τουλουμοτύρι και στο άλλο τα διβριωτικα ξακουστά γλυκά. Προσφέρθηκε λευκό κρασί από το «ΚΤΗΜΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ» και ντόπιο ρακί που όλοι τίμησαν δεόντως. Στο πρόσωπο όλων έλαμπε η ικανοποίηση και το έδειχναν απλόχερα χωρίς περιττά φτιασιδώματα και υποκρισίες, αλλά με ειλικρίνεια ευχαριστούσαν και εύχονταν «και του χρόνου σε καλλίτερες συνθήκες»….

            Όπως αναφέρθηκε το κέρασμα αυτό με ευχές, πρόσφερε η συμπατριώτισσα Αγγελική Κων.Κοσμά-Lewis που μένει στον Καναδά.

 

Και μια αναπάντεχη συγκινητική ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑ-ΕΚΠΛΗΞΗ

            Στο τέλος της Εκδήλωσης η θεία του τραγουδιστή Μπάμπη Βελισσάριου (ειρήσθω, ότι παρούσα ήταν και η μητέρα του κ. Ιουλία Βελισσαρίου και άλλοι συγγενείς του που μας τίμησαν με την παρουσία τους) κ. Αλέκα Αναστασάκη, πρόσφερε στο «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΒΡΗΣ» αυθορμήτως το σημαντικό χρηματικό ποσό των 300 Ευρώ, γιατί όπως είπε  έμεινε ενθουσιασμένη όχι μόνο από την άψογη και υψηλού επιπέδου όλη Εκδήλωση αλλά  και για αυτά που διαπίστωσε ότι γίνονται.

            Την κ. Αναστασάκη, ευχαριστήσαμε θερμά για τιμητική για μας παρουσία της  και την διαβεβαιώσαμε ότι η γενναιόδωρη συνεισφορά της «θα πιάσει τόπο», σε έργα ευποιίας και πολιτισμού στην αγαπημένη μας γενέτειρα Δίβρη.