ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΙΒΡΗΣ ΣΤΟ ΝΕΟ «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΙΚΟ» ΔΗΜΟ ΑΡΧ. ΟΛΥΜΠΙΑΣ -ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΙΜΗΣ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗΣ ΣΤΟ ΔΑΣΚΑΛΟ ΜΑΣ ΝΙΚΟ ΤΣΟΥΡΟΥΛΑ...

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΙΒΡΗΣ ΣΤΟ ΝΕΟ «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΙΚΟ» ΔΗΜΟ ΑΡΧ. ΟΛΥΜΠΙΑΣ

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΙΜΗΣ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗΣ

ΣΤΟ ΔΑΣΚΑΛΟ ΜΑΣ ΝΙΚΟ ΤΣΟΥΡΟΥΛΑ

                        Την Κυριακή 3^η Μαρτίου, πραγματοποιήθηκε η Συγκέντρωση στην Πόλη των μελών της «ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΛΑΜΠΕΙΕΩΝ-ΔΙΒΡΙΩΤΩΝ» (ΠΕΕΔ) και του «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ», αλλά και των διαμενόντων στην Αττική φίλων της Δίβρης, στην ωραία αίθουσα της Πινακοθήκης του Δήμου Πειραιά που ευχαρίστως παραχώρησε ο Δήμαρχος κ, Β. Μιχαλολιάκος. Η προσέλευση των διβριωτών και φίλων της Δίβρης ήταν ελαφρώς ικανοποιητική, δεδομένου ότι ο κακός καιρός (βροχές και καταιγίδες) εμπόδισε πολλούς να προσέλθουν.

            Ο πρόεδρος της ΠΕΕΔ και του «Πνευματικού Κέντρου Δίβρης» κ. Σωτ. Σωτηρόπουλος στην αρχή καλωσόρισε τους προσελθόντες και τους ευχαρίστησε για την παρουσία και τη συμπαράστασή τους.

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στις σημαντικές απώλειες μεγάλων και σπουδαίων ανθρώπων της Δίβρης που επισυνέβησαν από την προηγούμενη Συγκέντρωση που είχε γίνει στον ίδιο χώρο. Στη απώλεια του μέλους του ΔΣ της ΠΕΕΔ Νίκου Κουτσόπουλου, του Αντιπροέδρου της ΠΕΕΔ Γιάννη Σκανδάμη, της διβριώτισσας δασκάλας μας Θεοπίστης Καρυανού, του καθηγητή μας στο Γυμνάσιο (συζύγου της διβριώτισσας Ρούλας Ζαφειροπούλου) Κων. Μπορδόκα, της έχουσας απώτερες ρίζες από τη Δίβρη Κικής Λαδέα-Κοτσομύτη και του παγκοσμιίως γνωστού μεγάλου συγγραφέα διβριώτη Παύλου Μάτεσι (Παπαγγελόπουλου).

            Έγινε μια επίκαιρη και επιβαλλόμενη αναφορά στη μεγάλη οικονομική κρίση που μαστίζει τις ελληνικές οικογένειες που προστέθηκε στην ήδη υπάρχουσα κρίση θεσμών και αξιών και έγινε πρόταση να προετοιμαζόμαστε αν χρειαστεί και εφόσον επιδεινωθεί η οικονομική κατάσταση των συμπατριωτών (στην Αθήνα και τη Δίβρη),  οι διβριώτες της Αττικής, με μπροστάρη την ΠΕΕΔ να οργανώσουμε ένα δίχτυ προστασίας και πατριωτικής κοινωνικής αλληλεγγύης. Και έφερε σαν παράδειγμα παλαιότερες  τέτοιες συγκινητικές πατριωτικές κινήσεις των διβριωτών της Αθήνας, όπως εκείνης του συσταθέντος «Φιλανθρωπικού Συνδέσμου Διβραίων ο Αγ. Παντελέήμων» που στα μαύρα χρόνια της Κατοχής και για ένα έτος (1944-45) πρόσφερε στους χειμαζόμενους διβριώτες πλιγούρι, ρούχα και ηθική συμπαράσταση. Επίσης ο «Σύνδεσμος των εν Αθήναις Λαμπειέων-Διβριωτών» που ιδρύθηκε το 1951 και για τρείς σχεδόν δεκαετίες, σε δύσκολους οικονομικούς καιρούς βοήθησε παντοιοτρόπως τους συμπατριώτες μας στην Αθήνα και τη Δίβρη.

            Έγινε ένας σύντομος Απολογισμός των δράσεων της ΠΕΕΔ και του «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ» την διετία που πέρασε. Κυρίως στις δυο μεγάλες Εκδηλώσεις που έγιναν α) στη Δίβρη στο γήπεδο του Μπάσκετ, όπου τιμήθηκε ο σπουδαίος συμπατριώτης μας Πρόεδρος της ΕυρωπαΙκής Ομοσπονδίας Μπάσκετ Γιώργος Βασιλακόπουλος (να σημειώσουμε ότι παραβρέθηκε στον Πειραιά και μας τίμησε η αδελφή του κ. Θεοδώρα Βασιλακοπούλου) που είχε τεράστια επιτυχία και β) στο Λάτσειο Δημοτικό Μέγαρο Πύργου η Εκδήλωση Τιμής και Μνήμης στις μεγάλες πολιτικές και πνευματικές προσωπικότητες Βάσσο και Στέφανο Στεφανόπουλο, επίσης με μεγάλη επιτυχία και εξαιρετική απήχηση στον Ηλειακό λαό.

            Μετά έγινε εκτενής αναφορά και περιγραφή στο πρώτο εκ των δυο κυρίων θεμάτων με τίτλο: 

        Η Δίβρη μας (μαζί όλη η Ορεινή Ηλεία) και τα προβλήματά της, μετά την  ένταξή της στο νέο «Καλλικρατικό Δήμο» της Αρχαίας Ολυμπίας

Αφού δόθηκε με στοιχεία μια εικόνα της λειτουργίας του νέου Δήμου της Αρχ. Ολυμπίας (που προσφυώς και σωστά αποκαλείται Παγκόσμια Ολυμπιακή πρωτεύουσα) και της τραγικής κατάστασης που επικρατεί εκεί, λόγω της ανεπάρκειας και της αδικαιολόγητης αδιαφορίας των ιθυνόντων του νέου «Καλλικρατικού» Δήμου, τονίστηκαν ορισμένα βασικά πράγματα που παραθέτουμε, πάντα σε σχέση με τις επιπτώσεις που υπάρχουν λόγω μη προώθησης και λύσης προβλημάτων που αφορούν τη Δίβρη και τα πέριξ όμορα χωριά της Ορεινής Ηλείας. Εντελώς επιγραμματικά.

1. Ευτυχήσαμε, ο «Καποδιστριακός» πρώην Δήμος Λαμπείας να ενταχτεί στο Δήμο Αρχ. Ολυμπίας (και όχι στο Δήμο Αμαλιάδας που ήθελαν να μας υπαγάγουν οι διάφοροι καρεκλοκένταυροι της πολιτικής) και αυτό ήταν επίτευγμα της ΠΕΕΔ μαζί με τις από κοινού ενέργειες και των άλλων Συλλόγων της Δίβρης, Ορεινής και Αστρά.

2. Δυστυχήσαμε όμως, από την σύνθεση της παρούσας Δημοτικής Αρχής που δεν ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις της ούτε κατ΄ ελάχιστον και αυτό φαίνεται από το μέχρι σήμερα έργο της και θα εξηγηθούμε σε ότι αφορά τη Δίβρη. Φωναχτό και ενδεικτικό σημείο είναι το γεγονός, ότι σε πενήντα και πάνω έγγραφα της ΠΕΕΔ για ζωτικά και καυτά προβλήματα της Δίβρης δεν έχουν απαντήσει σε κανένα, παρά τον Νόμο και  τις αυστηρές εντολές που έχουν λάβει από τα προϊστάμενα  Υπουργεία και την Περιφέρεια (!!!)

3. Η εκπροσώπηση της Δίβρης στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αρχ. Ολυμπίας ( που αποτελεί ο δημοτικός σύμβουλος της συμπολίτευσης και άτυπος Αντιδήμαρχος Γ. Γαλύφας, η δημοτική σύμβουλος της αντιπολίτευσης και Αντιπρόεδρος του ΔΣ Μ. Πατσή και ο Πρόεδρος της Τοπικής Κοινότητας Λαμπείας Δ. Αβράμης), από τη μέχρι τώρα πορεία τους κρίνεται σχεδόν ανύπαρκτη έως μηδενική, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές τους. Πρέπει να τους αναγνωρίσουμε, ότι αυτό μπορούν αυτό κάνουν.

4.  Στο σημαντικό θέμα της λειτουργίας πλήρους Λυκείου Λαμπείας (καθότι επίκεινται αναδιαρθρώσεις) ουδεμία απάντηση έλαβε ή βρήκε ανταπόκριση από τον Δήμο και τις αρμόδιες Υπηρεσίες στις τεκμηριωμένες προτάσεις της ΠΕΕΔ.

6. Το Ιατρείο Λαμπείας με τις άοκνες προσπάθειες του Συλλόγου των εν Πάτραις Λαμπειέων ανακαινίστηκε. Και έστω με μεγάλες  ελλείψεις υπηρετούν δυο γιατροί εκ περιτροπής εκ των οποίων ο ένας μένει και το βράδυ στη Δίβρη.  Η προσπάθειά μας όμως για την λειτουργία αναβαθμισμένου Κέντρου Υγείας και υπαγωγή του Ιατρείου στο Νοσοκομείο Πύργου και στο ΚΥ Αρχ. Ολυμπίας (και όχι Αμαλιάδας και Σιμόπουλου που είναι σήμερα) πρέπει να είναι συνεχής και δυναμική.

7. Ο βασικός δρόμος της Ε.Ο.111 Πατρών-Τρίπολης είναι σε άθλια κατάσταση παρά την πρόχειρη εμβαλωματική στρώση κάποιων λακκουβών που έγινε  με παρέμβαση της ΠΕΕΔ στην ΔΕΣΕ. Έγινε πρόταση να αναβιώσει τώρα η Επιτροπή Πόλης που είχε συσταθεί στη Πάτρα με πρωταγωνιστές  τους διβριώτες που ήσαν εκείνοι που ξεκίνησαν και δημιούργησαν την 111 Ε.Ο. από το 1930 έως το 1960 αδιαλείπτως.

8. Τα Υδραγωγεία και τα δίκτυα της Δίβρης είναι σε άθλια κατάσταση (πολλά με σωλήνες έξω στην ύπαιθρο!) και η μόλυνση με το κολοβακτηρίδιο είναι λίαν επικίνδυνη, κυρίως για γέροντες και παιδιά.

9. Το ελατοδάσος Λαμπείας καταστρέφεται είτε από τις μπουλντόζες του Δήμου για διάνοιξη ρουσφετολογικών δρόμων, είτε και κυρίως με τα αλυσοπρίονα ασυνείδητων με αποτέλεσμα να φεύγουν ολόκληρα φορτηγά προς πώληση τώρα με την οικονομική κρίση, Και από πάνω το Δασαρχείο θέλει τώρα να δαπανήσει σκανδαλωδώς σε «αμαρτωλές» εργολαβίες εκατομμύρια Ευρώ για δενδροφυτεύσεις, για δήθεν πυρκαγιές που έγιναν πρόσφατα (!!!). Διαβάστε και «Κυριακάτικη Ελεθυρεοτυπία» (3-3-2013).Ήδη, παρενέβη ο Εισαγγελέας Ηλείας.

10. Άπλετος και αδικαιολόγητος ηλεκτροφωτισμός με μεγάλους ενεργοβόρους προβολείς σε κτίρια (π.χ. Δημοτικό Σχολείο) ή τον αέρα (π.χ. Πλατεία, Αγ. Νικόλαος) 365 μέρες το χρόνο (ούτε στην Ακρόπολη) που πληρώνουν  οι ίδιοι οι δημότες, ενώ μένουν θεοσκότεινοι οι δρόμοι προς τα σπίτια τους.

11. Παραμένει αναξιοποίητο το δωρηθέν «αρχοντικό» σπίτι της Φάνης Πετραλιά (όπου έχει τελειώσει η ανακαίνιση, με δαπάνη εκατοντάδων χιλιάδων Ευρώ από τον ΕΟΤ). Πεισματική άρνηση των κληρονόμων για τη σωτηρία του άλλου «αρχοντικού» των Στεφανοπούλων που καταρρέει οσημέραι.

12. Εμπαιγμός από τον Δήμο στους κατοίκους της συνοικίας «Βασιλαίων» που ζητούν την διάνοιξη δρόμου από Αγ. Ελένη-Βάσκος- Αγ. Παρασκευή για να έχουν πρόσβαση στα χωράφια τους (που μάλιστα τους επιφόρτισαν με πρόσθετες δικές τους δαπάνες).

13.  Εκφράστηκε η σκέψη, ο μη λειτουργών πλέον «Ξενώνας ΔΙΒΡΗ» (ιδιοκτησίας Σωτ. και Μαρ. Σωτηροπουλου, που σταμάτησε λόγω των επαχθών και ασύμφορων νέων φορολογικών μέτρων) να υπαχτεί στο «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΒΡΗΣ» και να διατίθεται για εξυπηρέτηση και φιλοξενία -με μια συμβολική οικονομική συμμετοχή- στα μέλη της ΠΕΕΔ, αλλά και τους απανταχού διβριώτες και ορεινούς Ηλείας. Θα ερευνηθεί το κατάλληλο νομικό πλαίσιο που θα διέπει την λειτουργία του.

14. Τα ΠΡΑΚΤΙΚΑ του «Επιστημονικού Συνεδρίου Ιστορίας και Πολιτισμού Ορεινής Ηλείας» που έγινε στη Δίβρη το 2010, τυπώνονται τον άλλο μήνα. Και θα είναι στη διάθεση  όλων, αυτός ο μεγάλος και ανεκτίμητος θησαυρός για την περιοχή μας.

15. Τέλος, αναφέρθηκαν και δυο σοβαρά θέματα ευρύτερου ενδιαφέροντος, όπως η αποκλειστική και δυναμική παρέμβαση της ΠΕΕΔ α) για να σωθεί το δρυοδάσος της Φολόης από το διαβόητο και καταστροφικό «Μουσικό Φεστιβάλ» και ήρθε η δικαίωση και β) το  θέμα της μεγάλης ευεργέτιδας διβριώτισσας (που είμαστε περήφανοι και έχουμε υποχρέωση να τιμήσουμε), αυτό δηλ. της  ΔΩΡΕΑΣ ΞΑΝΘΗΣ ΨΥΧΑΛΙΝΟΥ-ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ,  στο Νοσοκομείο Πύργου που προσπάθησαν να κουκουλώσουν και να ιδιοποιηθούν διάφοροι παράγοντες του Πύργου.

Μια άποψη μέρους των ακροατών παρακολουθούν με ενδιαφέρον την εισήγηση του
προέδρου του "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ" στην ωραία αίθουσα
της Πινακοθήκης του Δήμου Πειραιά

Στη συνέχεια έγινε η σεμνή τελετή Τιμής και Μνήμης. Ο πρόεδρος της ΠΕΕΔ και του «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ» εκφώνησε την εξής ομιλία.

ΝΙΚΟΣ ΤΣΟΥΡΟΥΛΑΣ

Ο υποδειγματικός παιδαγωγός των παιδιών της Δίβρης 

για τρεις σχεδόν δεκαετίες. 

Ο προοδευτικός διβριώτης νεολαίος της 10ετίας του 1930

            Ξεκινώ με την γενική παραδοχή όπως μας την άφησαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας, ότι «στους δασκάλους μας χρωστάμε το ευ ζειν». Θα πρέπει να συμπληρώσουμε ότι κάποιοι δάσκαλοί μας ξεχωρίζουν από το σύνολο, γιατί έχουν τη σφραγίδα της δωρεάς. Ένας τέτοιος δάσκαλος και παιδαγωγός ήταν ο συμπατριώτης μας αείμνηστος Νίκος Τσουρούλας που τιμάμε σήμερα, εκ καθήκοντος.

Ο δάσκαλος αείμνηστος Νίκος Τσουρούλας εν μέσω μαθητών του στο προαύλιο
του Δημοτικού Σχολείου Δίβρης την δεκαετία του 1930

Γνωρίζετε ότι η Ένωσή μας και το «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΒΡΗΣ» από της συστάσεώς τους θεώρησαν χρέος τους να τιμούν με σεμνές τελετές εξέχουσες προσωπικότητες της Δίβρης που καταύγασαν την Ηλεία, το Πανελλήνιο ή και την Υφήλιο με την επιστημοσύνη τους, την πολιτική, πνευματική, οικονομική ή κοινωνική δράση τους και έκαναν γνωστή στα πέρατα του κόσμου την φτωχή, περήφανη και ιστορική πατρώα γη της Δίβρης.  Μεγαλύτερη  ευαισθησία βεβαίως έχουμε στους δασκάλους μας –τους ταπεινούς εργάτες του πνεύματος- που μας έδωσαν τα πρώτα φώτα, τα εφόδια και τις γνώσεις για την μετέπειτα ζωή μας.  Έτσι μέχρι σήμερα τιμήσαμε δεόντως τους δασκάλους μας στο Δημοτικό και το Γυμνάσιο Δίβρης που άφησαν το φωτεινό στίγμα τους και διέπλασαν τις τρυφερές ψυχές των διβριωτόπουλων και των άλλων παιδιών των όμορων χωριών που μαθήτευσαν εκεί. Τιμήθηκαν μέχρι σήμερα η διβριώτισσα δασκάλα μας αείμνηστη Θεοπίστη Καρυανού, ο αείμνηστος δάσκαλος και ιστορικός Νίκος Αναστόπουλος (που έγραψε και το βιβλίο μας «Η ΔΙΒΡΗ ΗΛΕΙΑΣ ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ») και ο αείμνηστος καθηγητής Μαθηματικών (που νυμφεύτηκε διβριώτισσα) Κωνσταντίνος Μπορδόκας.

Η τιμή που γίνεται σήμερα στον δάσκαλό μας Νίκο Τσουρούλα είναι επιθυμία των συμπολιτών διβριωτών και κυρίως εκείνων που τον είχαν δάσκαλο και σήμερα είναι ηλικίας άνω των 73 ετών, οι οποίοι με ξεχωριστή συγκίνηση άκουσαν την αναγγελία της σημερινής Εκδήλωσης.

Ο Νίκος Τσουρούλας ήταν γιος του Παναγιώτη Τσουρούλα με καταγωγή από την Αγία Άννα που ήρθε στη Δίβρη και παντρεύτηκε την Κατίνα Ζέζα από τον Περαμαχαλά, στο σπίτι της οποίας γεννήθηκαν και μεγάλωσαν τα παιδιά τους   Νίκος, Γιώργος, Γιώτα και Αθηνά. Νυμφεύτηκε την Τασία κόρη του Κουμαναίου δασκάλου με καταγωγή από το Βελιμάχι Γορτυνίας   Παπαναστασόπουλου και απόκτησαν τρία παιδιά την Κατίνα που σπούδασε και ασκεί το επάγγελμα του δικηγόρου, τον Παναγιώτη και τον Μαρίνο που είναι γιατροί με σπουδαία σταδιοδρομία και εξέλιξη. 

Ο νεαρός δάσκαλος   Νίκος Τσουρούλας, με εξαιρετικές σπουδές, θήτευσε ως ένας πραγματικός εκπαιδευτικός λειτουργός και μεταλαμπάδευσε τις γνώσεις του στους μικρούς μαθητές του με επιστημονική συνέπεια και σεβασμό στις πανανθρώπινες αξίες.

 Σχεδόν τρεις δεκαετίες διακόνησε το λειτούργημα του δασκάλου, σε δυο εντελώς διαφορετικές περιόδους. Η πρώτη από το τέλος της δεκαετίας του 1920 μέχρι το 1936 όταν η Δίβρη βρισκόταν σε υψηλό πνευματικό, κοινωνικό και  βιοτικό επίπεδο, περίοδο ακμής της  κωμόπολης με συλλειτουργούς στο Σχολείο μια άλλη φωτεινή διδασκαλική προσωπικότητα την αείμνηστη Κατίνα Πορετσάνου-Κωνσταντινίδου και την σεβαστή διβριώτισσα δασκάλα αείμνηστη Ευθυμία Πετραλιά. Η δεύτερη περίοδος όμως ήταν πολύ δύσκολη και ανώμαλη, γιατί ήρθε η Μεταξική δικτατορία, ο πόλεμος και το έπος του 1940, μετά η μαύρη Γερμανική Κατοχή και η εμφυλιακή περίοδος που ανάγκασε το δάσκαλο να αναχωρήσει για την Πάτρα, όπου και συνέχισε να υπηρετεί.

Ο δάσκαλος Νίκος Τσουρούλας, μαζί με άλλους σημαντικούς διβριώτες
και επίσημους καθώς και μαθητές των Σχολείων της Δίβρης, στα εγκαίνια
του Υγειονομικού Σταθμού Λαμπείας το έτος 1955 

Οι μαθητές του, πολλοί από τους οποίους βρίσκονται σήμερα εδώ (όπως π.χ. από τους παλιότερους ο Θόδωρος Παπανδρικόπουλος, ο Μήτσος Βελησσάρης και τους νεώτερους όπως η Φίλω Σταυροπούλου, η Μαίρη Σωτηροπούλου, ο Τάκης Τόλιος, η Κική Κοσμοπούλου και άλλοι) θυμούνται με κάποια νοσταλγία και συγκίνηση τον σοβαρό, αυστηρό αλλά σεβαστό και δίκαιο δάσκαλο.

Θα σας διαβάσω τώρα, ένα συγκινητικό που μας έστειλε ένας μαθητής του από το χωρίο Πορετσό (Αγράμπελα) που πήγαινε στο Δημοτικό Σχολείο στη Δίβρη (κοντά σε μια θεία του). Μιλτιάδης Αγγελακόπουλος.

«Αγαπητέ Σωτήρη, σας αγαπώ και σας εκτιμώ όλους.

Με συγκίνηση πήρα την Πρόσκληση, για την εκδήλωση όπου το τιμώμενο πρόσωπο είναι ο Νίκος Τσουρούλας, δάσκαλός μου και διευθυντής του Σχολείου στη Δίβρη. Ο δάσκαλος την 25^η Μαρτίου με κάλεσε και μού είπε ότι θα πάρω τη σημαία στην παρέλαση γιατί ήμουν καλός μαθητής. Όμως όπως ανέβαινα τη σκάλα στο Δημοτικό Σχολείο, στο τελευταίο σκαλοπάτι μου έφυγε τελείως από το πόδι το τσαρούχι και χάλασε. Τότε με φώναξε ο δάσκαλός μου και μου είπε: Μιλτιάδη μπορεί να είσαι άριστος μαθητής, αλλά δεν θα πάρεις την σημαία γιατί  δεν έχεις παπούτσια. Δάκρυσε και γύρισε στην άλλη δασκάλα την Ευθυμία Πετραλιά (Κουνενή) δίπλα του και της είπε: Είδες τι κάνει η φτώχεια!

Σε χαιρετώ, Μιλτιάδης»  

Εγώ δεν ευτύχησα να τον έχω δάσκαλο αλλά τον θυμάμαι την τελευταία χρονιά της θητείας του στο Σχολείο της Δίβρης, με κάποιο κρυφό θαυμασμό. Και αυτός ο θαυμασμός διατηρήθηκε και αργότερα, όταν φοιτητής εγώ είχα μαζί του  σημαντικές συζητήσεις για κοινωνικά και πνευματικά θέματα. Μου έχει μείνει μεταξύ άλλων, μια αποστροφή του λόγου του για τους πολιτικούς του Νομού μας, όταν μου είπε επί λέξει: «από όλους τους βουλευτές της Ηλείας μέχρι σήμερα η κορωνίδα και κορυφή και όχι μόνο στην Ηλεία,  ήταν ο Βάσσος Στεφανόπουλος». Έμεινα ενεός και κατάπληκτος, γιατί ήξερα ότι ο δάσκαλος Νίκος Τσουρούλας ήταν αντιθέτων πολιτικών πεποιθήσεων από τον Βάσσο Στεφανόπουλο αλλά είχε την ευθυκρισία και το θάρρος να  «βγάζει το καπέλο» κατά το κοινώς λεγόμενο, στον πανθομολογουμένως μέγιστο των πολιτικών της Ηλείας συμπατριώτη Βάσσο…

Πράγματι ο Νίκος Τσουρούλας είχε ευρύτητα και αγνότητα απόψεων και ήταν ένας προοδευτικός άνθρωπος στον χώρο του διδασκαλικού κόσμου και μάλιστα σύμφωνα με πληροφορίες μας διάβαζε ως νεαρός δάσκαλος το πρωτοποριακό προοδευτικό έντυπο «Διδασκαλικό Βήμα».

Και τώρα δυο λόγια, για μια άλλη πλευρά του δασκάλου Νίκου Τσουρούλα για την οποία επίσης τιμάμε σήμερα τον εκλεκτό συμπατριώτη μας. Όπως αναφέρθηκε οι δεκαετίες του 1920 και του 1930 ήταν μια περίοδος πνευματικής και κοινωνικής ακμής για τη Δίβρη. Και εκεί ο νεαρός δάσκαλος Νίκος Τσουρούλας έδωσε το «παρών».

Το Διοικητικό Συμβούλιο του "Συνδέσμου Φιλοπροόδων Νέων Δίβρης" το
έτος 1935 έξω από το Ξενοδοχείο "ΔΙΒΡΗ" του Νικ. Λύγκα στην Δίβρη.
Διακρίνονται από αριστερά: ο Μήτσος Τσίγκανος (ράφτης), Ο Γιάννης
Αλεξανδρόπουλος ( δικηγόρος), ο Κωστάκης Πορετσάνος (Νομικός),
ο πρόεδρος Νίκος Σωτηρόπουλος, (Νομικός) , ο Ανδρέας Σκανδάμης
(συγγραφέας, δημοσιογράφος), το τιμώμενο πρόσωπο ο Νίκος Τσουρούλας
(δάσκαλος) και ο Κώστας Κοσμάς (κουρέας)

 Ήταν όπως θα δείτε και στη φωτογραφία μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του ιδρυθέντος το 1935 «Συνδέσμου Φιλοπροόδων Νέων Δίβρης» με πρόεδρο τον Νίκο Σωτηρόπουλο απόφοιτο της Νομικής Σχολής, τον Γιάννη Αλεξανδρόπουλο επίσης απόφοιτο της Νομικής, τον Ανδρέα Σκανδάμη μετέπειτα διαπρεπή συγγραφέα, τον Κωστάκη Πορετσάνο νομικό, τον Μήτσο Τσίγκανο ράφτη, τον Κώστα Κοσμά κουρέα και τον τιμώμενο σήμερα δάσκαλο Νίκο Τσουρούλα. Ο σύνδεσμος αυτός παρότι λειτούργησε ελεύθερα μόνο ένα χρόνο (1935-36), όμως συνέχισε και στην Μεταξική δικτατορία (1936-40) άτυπα αλλά ουσιαστικά δημιουργώντας σημαντικά έργα ευποιίας και κοινωνικής ανάτασης στην γενέτειρα Δίβρη. Έργο δικό τους ήταν η δεντροφύτευση της συστοιχίας πλατάνων (που θυμηθήκαμε εμείς, αλλά δυστυχώς καταστράφηκε από τη διάνοιξη της 111) από την «Αγορά» μέχρι το «Μοριό», έργο δικό τους ήταν η στέγαση Γραφείου εξυπηρέτησης παραθεριστών στη Δίβρη, έργο δικό τους ήταν η λειτουργία της πρώτης Εμποροζωοπανήγυρης στον Αγ. Νικόλαο Δίβρης, έργο δικό τους ήταν η τιμή και το μνημόσυνο των μέχρι τότε τεθνεώτων διβριωτών και άλλα πολλά που δεν μπορούμε να εξαντλήσουμε σήμερα.

Αυτός με λίγα λόγια ήταν ο σπουδαίος δάσκαλός μας και ενεργό μέλος της τοπικής κοινωνίας της Δίβρης, αείμνηστος Νίκος Τσουρούλας.

Η Ένωσή μας και το «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΒΡΗΣ» εκ καθήκοντος τον τοποθετεί στο μικρό Πάνθεον των προσωπικοτήτων και σημαντικών ανθρώπων της ιστορικής κωμόπολης και γιαυτό του απονέμουμε αυτή την πλακέτα, ως ένδειξη ελάχιστης τιμής. Και την οποία θα σας διαβάσω, γεγραμμένη σε αρχαϊκή γλώσσα, γιατί έτσι η τιμή που του κάνουμε γίνεται μεγαλύτερη.

 ΝΙΚΟΛΑΩ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ, ΤΩ ΤΣΟΥΡΟΥΛΑ

ΑΝΔΡΙ ΑΓΑΘΩ ΠΟΛΛΑ ΤΗΝ ΛΑΜΠΕΙΑΝ – ΔΙΒΡΗΝ ΕΥΕΡΓΕΤΗΣΑΝΤΙ

ΚΑΙ ΠΟΛΛΑΧΩΣ ΩΦΕΛΗΣΑΝΤΙ

ΔΙΑΚΟΝΙΣΑΝΤΙ ΕΥΚΛΕΩΣ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΚΗΝ ΚΑΙ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗΝ ΣΧΕΔΟΝ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΡΕΙΣ (1920-1930-1940)

ΕΝ ΤΩ ΙΣΤΟΡΙΚΩ ΔΗΜΟΤΙΚΩ ΣΧΟΛΕΙΩ ΛΑΜΠΕΙΑΣ

ΕΙΣΕΤΙ  ΔΕ, ΤΟΝ ΤΟΠΙΚΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΝ ΠΡΟΟΔΟΝ ΣΘΕΝΕΙ ΥΠΗΡΕΤΗΣΑΣ, ΩΣ ΕΠΙΛΕΚΤΟΝ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΔΣ

ΤΟΥ «ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΦΙΛΟΠΡΟΟΔΩΝ ΝΕΩΝ ΔΙΒΡΗΣ» (1935-1940)

ΤΙΜΗΣ ΑΠΑΣΗΣ ΤΕΚΜΗΡΙΟΝ ΤΗΝ ΠΛΑΚΑ ΤΑΥΤΗΝ

ΕΓΕΝΕΤΟ ΤΟΔΕ ΕΝ ΠΕΙΡΑΙΕΙ ΤΗ 3^Η ΜΗΝΟΣ ΜΑΡΤΙΟΥ ΕΤΟΥΣ 2013

Η «ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΛΑΜΠΕΙΕΩΝ – ΔΙΒΡΙΩΤΩΝ ΗΛΕΙΑΣ»

ΤΟ «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΒΡΗΣ»

(Σημείωση: Τα παιδιά του τιμώμενου, παρότι προσκλήθηκαν και γραπτώς και προφορικώς, για άγνωστους λόγους δεν προσήλθαν να παραλάβουν την τιμητική πλακέτα, η οποία θα τοποθετηθεί με κάθε ευλάβεια στο «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΒΡΗΣ»)

            Μετά τη λήξη, προσφέρθηκε το καθιερωμένο «φιλεμμα» με τα ξακουστά διβριώτικα γλυκά (κουραμπιέδες, καρυδόπιτα και χωριάτικος χαλβάς) που έφτιαξαν και πρόσφεραν οι εκλεκτές διβριώτισες κυρίες Φίλω Σταυροπούλου, Ρίτσα Τσίγκανου και Μαρία Σωτηροπουλου. Τα ωραία γλυκα  μαζί με αναψυκτικά και το γνήσιο διβριώτικο τσίπουρο (ρακί) που έφερε από τη Δίβρη το μέλος της ΠΕΕΔ Δημήτρης Ηλ. Αμπατζής που ήρθε επί τούτου στην Εκδήλωση, απόλαυσαν όλοι οι παραβρεθέντες που έφυγαν ικανοποιημένοι..

Π Ρ Ο Σ Κ Λ Η Σ Η ΣΤΗΝ ΕΤΗΣΙΑ ΔΙΒΡΙΩΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ...

Η αίθουσα της Πινακοθήκης του Δήμου Πειραιά όπου θα
πραγματοποιηθεί η Εκδήλωση

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ                                                                                          

ΛΑΜΠΕΙΕΩΝ (ΔΙΒΡΙΩΤΩΝ) ΗΛΕΙΑΣ

«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΒΡΗΣ»

Kόκοτα 5 ΠΕΙΡΑΙΑΣ 18533

         Τηλ 6972295293                                                                                   

Π Ρ Ο Σ Κ Λ Η Σ Η

          Η «ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΛΑΜΠΕΙΕΩΝ – ΔΙΒΡΙΩΤΩΝ» ΗΛΕΙΑΣ και το «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΒΡΗΣ»

Ο περίφημος Βυζαντινός ναός της Αγ. Τριάδας Δίβρης (11ος-12ος αι. μ. Χ.)

Σας καλούν

ΣΤΗΝ ΕΤΗΣΙΑ ΔΙΒΡΙΩΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

Την Κυριακή 3^η Μαρτίου 2013

(ώρα 11π.μ.)

Στην αίθουσα της Πινακοθήκης του Δήμου Πειραιώς

(οδός Φίλωνος αρ. 29-έναντι Ταχυδρομείου)

       Θέματα:

·      Η Δίβρη μας (μαζί όλη η Ορεινή Ηλεία) και τα προβλήματά της, μετά την  ένταξή της στο νέο «Καλλικρατικό Δήμο» της Αρχαίας Ολυμπίας

- Ενημέρωση

·      Εκδήλωση Τιμής και Μνήμης στο σπουδαίο διβριώτη δάσκαλό μας και επίλεκτο μέλος του ΔΣ «Συνδέσμου Φιλοπροόδων Νέων Δίβρης» (1935-40)  Νίκο Τσουρούλα – Απονομή τιμητικής πλακέτας

*Όπως πάντα θα προσφερθεί το γνωστό διβριώτικο «φίλεμα»

Ο Πρόεδρος                          Η Γεν. Γραμματέας

ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ     ΡΙΤΣΑ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

Όπως η Ρούσα μας... στη μνήμη του φίλου Νίκου Κουτσόπουλου

Όπως η Ρούσα μας...

στη μνήμη του φίλου Νίκου Κουτσόπουλου 

(που μου διηγήθηκε την ιστορία)

Της Μαρίας  Αρβανίτη -  Σωτηροπούλου

      Ο μύλος ήταν δίπλα στο ποτάμι. Αιωνόβιος σαν το νερό. Ιστορούσαν ότι τα χρόνια της Επανάστασης τον είχαν κάνει μπαρουτόμυλο.

 

     Πιότερο κι απ’ το ψωμί πεινούσαν για τα βόλια τότε. Τώρα, με τους Γερμανούς η πείνα για ψωμί μετρούσε βαρύτερη. Να επιβιώσουν κι αυτό το χειμώνα. Αυτό ευχόντουσαν τα λίγα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής αυτοί που είχαν επιβιώσει 400 χρόνια τουρκικής σκλαβιάς δίχως τούρκου ποδάρι να πατήσει τα κακοτράχαλα βουνά τους. Έτσι τώρα ο μύλος άλεθε αλεύρι από σπόρους κάθε λογής. Το στάρι λιγοστό αλλά και το κριθάρι κι η βρώμη κι η σίκαλη, το καλαμπόκι και ότι μπορούσε να τριφτεί στις μυλόπετρες σ’ ελπίδα αλευριού, έφθανε και περίσσευε για να μπουκώσει τα πεινασμένα στόματα. Τα βόλια, αυτά που ακούγονταν ν’ αντηχούνε στα βουνά δεν είχαν πια σχέση με το μύλο τους. Κι οι αντάρτες δε ζητούσαν μπαρούτι όταν περνούσαν απ’ τα χωριά τους. Κι αυτοί για ένα ξεροκόμματο ψαχούλευαν. Το ίδιο κι οι χαροκαμένες από τα Καλάβρυτα, που μετά τη μεγάλη σφαγή ζητιάνευαν από χωριό σε χωριό μαυροφορούσες με μάτια αγριεμένα κι οι ντόπιοι  φίλευαν για να τις ακούν ξανά και ξανά να ιστορούν τη φριχτή τους μοίρα. «Όλα τ’ αρσενικά, όλα τουφεκίστηκαν και μεις γλιτώσαμε από το χαμό χάρη σ’ έναν άνθρωπο, έναν αυστριακό -που ζωή νάχει κι όλα τα καλά του κόσμου όπου κι αν βρίσκεται- μας άνοιξε την πόρτα του σχολειού την ώρα που οι ναζήδες άναβαν τη φωτιά να μας κάψουν σαν τα ποντίκια, γυναίκες και μωρά παιδιά.» Τις άκουγαν, τις φίλευαν για να ξορκίσουν το κακό. Άκουγε κι αυτός κι αγριευόταν. Κρυβόταν πίσω από τις φούστες της μάνας του και δεν έφευγε. 

    -Άντε να παίξεις, του έλεγε, όμως εκείνος έμενε καρφωμένος  στην ασφάλεια της φούστας της. Ο τρόμος τον γοήτευε πιότερο απ’ τα παραμύθια. 

    -Άντε στο μύλο, τον καλόπιανε. Πάρε και την Κανέλλα.

    Η Κανέλλα ήταν η γάτα του σπιτιού. Κανέλλα απ’ το χρώμα της, είχε όμως σουσούμια σκύλου. Μ’ έπαιρνε από πίσω, από το σπίτι ως το μύλο και με πρόσεχε. Περπατούσε πάντα μπροστά κοιτώντας αν την ακολουθώ κι έφθανε πάντα πρώτη, σαν τους φαντάρους έλεγχε την περιοχή κι αν όλα ήταν καλά γυρνούσε και με συνόδευε πλάι πλάι. Αν συναντούσε κάτι απροσδόκητο έμενε ακίνητη γρυλίζοντας στην πόρτα μέχρι να φθάσω για να βεβαιωθεί ότι όλα είναι εντάξει. Αυτή η σκυλίσια αφοσίωση της Κανέλλας δεν προκαλούσε αισθήματα κατωτερότητας στον Ασίκη, ο οποίος μπορούσε να μυριστεί την αλεπού χιλιόμετρα μακριά κι αντί παρασυρμένος από το ένστικτο,  να τρέξει ξωπίσω της όπως τα ανόητα κυνηγόσκυλα, συνειδητά έτρεχε στο κοτέτσι που το φυλούσε ασφυκτικά, μέχρι ν’ απελπιστεί ο εισβολέας και ν’ αποσοβηθεί ο κίνδυνος. Αυτά κάπως αργότερα. 

     Στην Κατοχή δεν είχαμε πια κότες. Μας τις έπαιρναν ή τις είχαμε φάει. Αντίθετα είχαμε κρατήσει μια γίδα, μια γίδα ξεχωριστή, ξανθή, σγουρομάλλα με γλυκιά φωνή και μεγάλα μάτια, που βοσκούσε πλάι στο μύλο κι απλόχερα πρόσφερε τη γαλατένια ευλογία της. Τη φωνάζαμε Ρούσα και ήταν η χαρά μου. Δεν ξεχνώ κείνα τα δύσκολα χρόνια τη μάνα νάρχεται καθημερινά απ’ τα’ άρμεγμα, φορτωμένη μ’ ένα τσουκάλι γάλα που τ’ απίθωνε πλάι στη φωτιά στο τζάκι. Γάλα -ίσα για να βουτάμε μια σταλιά, σα μετάληψη, το ψωμάκι μας, ίσα να φτιάξει τραχανά για να λιγδώσει τ’ αντεράκι μας, ποτέ αρκετό να το πιούμε να χορτάσουμε ή να το πήξουμε σε τυρί ή γιαούρτι. Μόνο θυμάμαι μια φορά που κρυφά την πλησίασα στο λιβάδι, ξάπλωσα από κάτω της και με άπραγα χέρια έσταξα μια σταλιά απ’ το βυζί στο στόμα μου κι εκείνη δε μου αντιστάθηκε, δε με μαρτύρησε με τα βελάσματά της, μόνο με κοίταζε μ’ αυτά τα χαμογελαστά της μάτια. 

    Κόντευε να τελειώσει πια η Κατοχή κι η Ρούσα μας είχε γεράσει. Δεν ξέρω, δε θυμάμαι αν έπαψε να δίνει γάλα, αλλά στην αρχή μια άλλη γίδα νεώτερη έβοσκε στο λιβάδι πλάι στη Ρούσα μας. Κι έπειτα, βέβαια τώρα μπορώ να κρίνω, ήταν λογικό. Δεν το νιώθω, ήταν παράλογο. Τόσα χρόνια πέρασαν θάπρεπε νάχω συγχωρέσει, Δε μπορώ όμως να δώσω αυτό το συγχώριο, ο πατέρας έσφαξε τη Ρούσα μας κι η μάνα τη μαγείρεψε σούπα και κάλεσαν όλο το σόι μέσα στην άγρια πείνα να δοξολογήσουν τη Λευτεριά που θαρχόταν σε λίγο με θυσία τη Ρούσα μας. Παιδιά της ηλικίας μου, μπουκωμένα μεζέδες, ξαδέλφια μου πάνω από τα’ αχνιστά πιάτα με τη σούπα κι εγώ παρά την πείνα, βουβός από λύσσα με το στομάχι μου δεμένο κόμπο μ’ ένα βράχο στο στήθος να μη μπορώ ν’ ανασάνω. Ο πατέρας μπουκωμένος όπως πάντα τον καλό μεζέ στο τραπέζι των μεγάλων δεν κατάλαβε. Η μάνα που πηγαινοερχόταν μοιράζοντας ακριβοδίκαια μερίδες με τράβηξε παράμερα. 

     -Γιατί δεν τρως; είπε νευριασμένα. Ξέρεις πότε θα ματαδεις το κρέας;

     -Γιατί; τη ρώτησα κι επιτέλους οι βρύσες των δακρύων μου ξεχείλισαν.

      -Γιατί τι; με ρώτησε απορημένη. Τα ζώα είναι για να τα τρώμε.

      -Όχι αυτή, φώναξα. Όχι τη Ρούσα μας. Όπως αυτοί στα Καλάβρυτα... τη Ρούσα, τη μάνα μας!!

       Με κοίταξε σαστισμένη, άφησε την πιατέλα, που κρατούσε και με πήρε αγκαλιά. 

      -Ξέρεις, μου είπε σκουπίζοντας τις μύξες μου. Το ήθελε η Ρούσα. Έτσι είναι πάντα οι μανάδες, Δίνουν τη ζωή τους για να ζήσουν τα παιδιά τους.

     -Όμως εγώ.. είπα. Δεν έπρεπε. Δεν πρέπει. Δεν το μπορώ. Καλύτερα να σφάζατε την Κανέλλα ή τον Ασίκη. Αυτοί δε μας έδιναν το γάλα τους. 

     Δε μ’ αποκρίθηκε. Δε μου είπε ότι κάποιοι άλλοι έτρωγαν γάτες και σκυλιά, ποντίκια και νυχτερίδες για να επιβιώσουν. Μου χάιδεψε το ξυρισμένο κεφάλι τρυφερά.

     -Εντάξει, είπε. Έσταξε δυο τρεις φέτες γάλα σε μια φέτα ψωμί. Άντε να παίξεις με την Κανέλλα. Δεν κάνει να χαλάς το κέφι των άλλων παιδιών, μια μέρα που βρήκαν κάτι για να φάνε.

      Πήρα την Κανέλλα στην αγκαλιά  μου κι αυτή γουργούρισε ευτυχισμένη, τρώγοντας από το χέρι μου μια μπουκίτσα ψωμί.

   -Μη φοβάσαι, της είπα. Εσένα κανείς δε σε πειράζει. Είναι γιατί δε βγάζεις γάλα, όπως η Ρούσα μας.

ΑΛΑΛΑ ΤΑ ΧΕΙΛΗ (ΚΑΠΟΙΩΝ) ΑΣΕΒΩΝ ΔΙΒΡΙΩΤΩΝ... ή προς ενημέρωση των νέων παιδιών της Δίβρης

ΑΛΑΛΑ ΤΑ ΧΕΙΛΗ (ΚΑΠΟΙΩΝ) ΑΣΕΒΩΝ ΔΙΒΡΙΩΤΩΝ...

ή προς ενημέρωση των νέων παιδιών της Δίβρης

Το Διοικητικό Συμβούλιο του "ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΛΑΜΠΕΙΕΩΝ
¨Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ" στο πολυτελές Ξενοδοχείο "Ακροπολ" σε συνεστίαση
το έτος 1957. Από αριστερά: Λάκης Ανδρουτσόπουλος, Νίκος Καρυανός, Γιάννης
Αλεξανδρόπουλος, Στέλιος Φωτεινός, Πολύβιος Στεφανόπουλος, Μίμης Γιαρμενίτης,
ο πρόεδρος Νίκος Σωτηρόπουλος, Χαράλαμπος Τσίγκανος, Χρίστος Καρυανός
και Κώστας Ζώτος

ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙ, ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟΙ ΚΑΙ …ΕΝ ΤΕΛΕΙ ΑΝΕΚΔΙΗΓΗΤΟΙ, ΓΙΑ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΙΟ ΕΠΙΕΙΚΗ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟ, ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΚ ΤΩΝ ΙΘΥΝΟΝΤΩΝ

ΤΟΥ «ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΔΙΒΡΙΩΤΩΝ ΑΘΗΝΑΣ»!...

και ΝΕΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ

(…κατόπιν υποβολής παραπόνων εκ μέρους του Σ.Δ.Α.)*

(στο τέλος)

Μερικά ευτράπελα «Συλλογικά» της Λαμπείας τα οποία τελικά είναι πολύ σοβαρά γιατί παραπλανούν και δηλητηριάζουν («μυθριδατισμός») τις νεώτερες γενιές. Κυρίως όμως είναι έλλειψη στοιχειώδους σεβασμού  στους απελθόντες ευπατρίδες και την Ιστορική Συλλογική Μνήμη της φιλτάτης ιδιαίτερης πατρίδας Δίβρης, που θέλουμε να αφήσουμε στα παιδιά μας. Υπέρτατο χρέος να ενημερώσουμε την νέα γενιά της Δίβρης που θα πάρει τη σκυτάλη από εμάς.

          Αν ανοίξει κάποιος την «επίσημη» Ιστοσελίδα του «ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΔΙΒΡΙΩΤΩΝ ΑΘΗΝΑΣ» (που διαχειρίζεται ένα μέλος του Συλλόγου αυτού, υπογραφόμενος ως Himikos) θα δει μεταξύ άλλων και τα παρακάτω ανομολόγητα, σε επακριβή αποτύπωση. Και ναι μεν ο σημερινός Πρόεδρος,  βεβαιώνει ότι η Ιστοσελίδα δεν είναι τώρα του Συλλόγου, αλλά τα γραφόμενα αυτά είναι από πολλών ετών, τα υποστηρίζει «μετά πάθους» ο ίδιος και όλο το Διοικητικό του Συμβούλιο. Μάλιστα στην φετινή Εκδήλωση του Συλλόγου αυτού στη Δίβρη, σε μεγάλο πανό που είχαν αναρτήσει στην πλατεία γράφουν τα ίδια ανιστόρητα, αλλά και στον πρόσφατο αποκριάτικο χορό τους ανήρτησαν και πάλι το πανό με την δήθεν ημερομηνία ίδρυσης του Συλλόγου (1944) και ο πρόεδρος τα έβαλε μαζί μας, με κάποια λόγια  τα οποία  εν τέλει ασεβούν στην πραγματική ιστορία της Δίβρης και γελοιοποιούν τους ίδιους που τα υποστηρίζουν.

            Παρακαλώ διαβάστε παρακάτω:

(ή ανοίξτε την Ιστοσελίδα: http://www.alampia.gr/s%20div/ar%20gr.htm) και θα δείτε τα εξής τραγελαφικά και αναληθή:

ΣΥΣΤΑΣΗ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΜΑΣ 26/6/1944

Ίδρυση συλλόγου μας με την επωνυμία ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣΔΕΒΡΑΙΩΝ «Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ»

ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΗ 30/6/1977

Στις 30/6/1977  τροποποιήθηκε το καταστατικό και άλλαξε η επωνυμία του   σε «ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΔΙΒΡΙΩΤΩΝ ΑΘΗΝΑΣ»

Και εξηγούμεθα       

1) Έχει «μαλλιάσει η γλώσσα μας», κατά το κοινώς λεγόμενο, προφορικά και γραπτά (γιατί μας το ζήτησαν οι ίδιοι, επειδή δεν είχαν στοιχεία) να τους εξηγήσουμε ότι το 1944 δεν συστάθηκε επισήμως κανένας Σύλλογος με καταστατικά κλπ, γιατί τότε στην Γερμανική Κατοχή που όλα «τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά» δεν υπήρχε  περίπτωση να λειτουργήσει κάποιος Σύλλογος.

Ιδού το πειστήριο των όσων αναφέρουμε και διαψεύδει κατηγορηματικά τα ανόητα
φληναφήματα του "Συλλόγου Διβριωτών Αθήνας".  Είναι επιστολή του αείμνηστου
Θόδωρου Π. Πατσή, μέλους του "Συνδέσμου των εν Αθήναις Λαμπειέων"   

 Πράγματι κάποιοι φιλοπρόοδοι πατριώτες διβριώτες των Αθηνών (όπως οι αείμνηστοι Διονύσης Σαρατσόπουλος, Αριστείδης Γιαρμενίτης, Χρίστος Καρυανός, Βασίλης και Θόδωρος  Π. Πατσής κ.ά., την γραπτή μαρτυρία του τελευταίου επικαλούμαστε εμείς) για να βοηθήσουν τους πεινασμένους και κατατρεγμένους συμπατριώτες της Αθήνας (με ρούχα, πλιγούρι και ό,τι άλλο μπορούσαν) έφτιαξαν το 1944 και ονομάτισαν εντελώς άτυπα, χωρίς χαρτιά κλπ, την πατριωτική Κίνηση  «ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΔΙΒΡΑΙΩΝ ¨Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ¨», οποίος αμέσως μετά την απελευθέρωση  το 1945 διελύθη, γιατί δεν υπήρχε αντικείμενο και λόγος συνέχισης της αλληλεγγύης, αφού τελείωσε η Κατοχή.

            Και έρχονται σήμερα κάποιοι που αυτοαποκαλούνται «κληρονόμοι» να καπηλεύονται και να ιεροσυλούν πάνω σε εκείνη την πατριωτική πράξη-θυσία και μάλιστα να μη ξέρουν να γράφουν σωστά ούτε τον τίτλο. Θαυμάστε, πως γράφουν ακριβώς επίσημα τον τίτλο σήμερα: «…ΤΩΝ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣΔΕΒΡΑΙΩΝ…», δηλαδή τι εννοούν με το «ΔΕΒΡΑΙΩΝ»; Και για να χαριτολογήσουμε λίγο, μήπως εννοούν «Δερβαίων» (οικογενειακό διβριώτικο όνομα) ή  «Εβραίων»; (άγνωστον !!!) Αυτή είναι η πρώτη τους ανοησία αν όχι γελοιότητα σόλο το μεγαλείο της.

            Στο μεταξύ στην άνω επίσημη Ανακοίνωσή τους παραλείπουν (σκόπιμα ασφαλώς) να αναφέρουν ότι η πραγματική σύσταση του πρώτου Συλλόγου, του οποίου είναι συνεχιστές και «κληρονόμοι», έγινε το έτος 1951 (με επίσημη πανδιβριώτικη γενική Συνέλευση, Καταστατικό με όλους τους νόμιμους τρόπους) από τα ίδια άτομα της πατριωτικής Κίνησης του 1944 με πρωταγωνιστή και ψυχή τον πρώτο και επί 25ετία πρόεδρο  Νίκο Σωτηρόπουλο και την επωνυμία «ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΛΑΜΠΕΙΕΩΝ ¨Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ¨», που λειτούργησε μέχρι  τη Δικτατορία της Χούντας (που ανέστειλε την λειτουργία της) και επαναλειτούργησε το 1975, με πρόεδρο τον Σωτήρη Σωτηρόπουλο. Και η μοναδική τροποποίηση που έγινε το έτος 1977 (αλλαγή ονομασίας και αλλαγή Καταστατικού), έγινε φυσικά από το Καταστατικό του  1951!!..

            Και το τραγικό ερώτημα είναι, γιατί παραλείπουν να αναφέρουν την πρώτη επίσημη σύσταση του Συλλόγου το 1951 («κληρονόμοι» του οποίου είναι οι ίδιοι, έστω με το δικό τους τρόπο); Πολλά θα μπορούσαμε να πούμε επ΄ αυτού, πλην δεν είναι του παρόντος. Είναι μια πονεμένη και τραυματική ιστορία για τη Δίβρη και τους διβριώτες της Αθήνας, που θέλουμε να ξεχάσουμε και όχι να ξύνουμε παλιές πληγές που ευτυχώς επουλώθηκαν. Μόνο να αναφέρουμε, ότι προσπάθησαν να σβήσουν από το χάρτη και τη μνήμη, μια 25χρονη ζώσα ιστορία της διβριώτικης παροικίας της Αθήνας την πιο ενδιαφέρουσα από αιώνες, με το να πετάξουν στην χωματερή (καλά διαβάσατε!!) όλο το Αρχείο (Πρακτικά, έγγραφα, αλληλογραφία, Καταστατικό, άλλα ντοκουμέντα) του «ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΛΑΜΠΕΙΕΩΝ ¨Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ¨», για να εξαφανιστούν τα ίχνη μιας ένδοξης δραστηριότητας και προσφοράς των Διβριωτών της Αθήνας. Αλλά και  κρύψουν μια ποταπή πραξικοπηματική ενέργειά τους, που θα αναφερθεί παρακάτω. Παράλληλα όμως έσβησαν μια φωτεινή περίοδο των Διβριωτών της Αθήνας, μιμούμενοι (σε ελάχιστη κλίμακα βέβαια) ομοφρονούντες ή ομοϊδεάτες τους με ολοκληρωτική ή μεσαιωνική αντίληψη… Είναι θα λέγαμε σε μια καρικατούρα μικρογραφία, κάτι σαν εκείνους  που καίνε βιβλία (βλέπε Ιερά Εξέταση, Χίτλερ κ.α.) ή που κατεδαφίζουν πολιτισμούς (βλέπε Τσαουσέσκου, Κιμ Ιλ Σούγκ, Ταλιμπάν κ.α.) για να εξαφανίσουν ιδέες, επιτεύγματα και τοπική ιστορία.

            2)  Το έτος 1977 πράγματι στα κρυφά και πραξικοπηματικά (και ενώ  ο νόμιμος πρόεδρος ήταν στις καλοκαιρινές του διακοπές) μια ομάδα εμφορούμενη από στενά  κομματικά – «ιδεολογικά» αλλά και εκδικητικά κριτήρια (απλά για να έχουν μια σφραγίδα, που εξακολουθούν να κρατάνε πεισματικά μέχρι σήμερα) μαζεύτηκαν και μεταξύ τους άλλαξαν (τροποποίησαν το Καταστατικό του 1951) και μετονόμασαν τον Σύλλογο με το σημερινό του όνομα σε «ΣΥΛΛΟΓΟ ΔΙΒΡΙΩΤΩΝ ΑΘΗΝΑΣ». Το νέο Καταστατικό περιέχει και μια παγκόσμια πρωτοτυπία  σε ειδικό άρθρο: «να ψηφίζουν και οι φίλοι της Δίβρης» (!!!), δηλαδή πάω στο διπλανό καφενείο παίρνω καμιά πενηνταριά θαμώνες ψηφίζουν, τους κερνάω ένα καφέ και βγάζω πρόεδρο… Αυτή ήταν η δεύτερη πράξη ανοησίας και γελοιότητας

Και όλα αυτά μαζί (η στενότητα του χώρου δεν επιτρέπει για περισσότερα …«ευώδη» λουλούδια) αποτυπώνονται μόνο στις παραπάνω (εντός πλαισίου) έξι αράδες της ντροπής.

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ή "ΑΓΡΟΤΟΛΕΣΧΗ"

Είναι το σπίτι που γεννήθηκε ο μεγάλος διβριώτης συγγραφέας

Παύλος Μάτεσις-Παπαγγελόπουλος

Θα αναφέρουμε ένα σχετικό και σημαντικό γεγονός που έχει επίκαιρη και συμβολική σημασία. Ο μετονομασθείς «Σύλλογος Διβριωτών Αθήνας» (άλλαξε  το όνομα του πρώτου «ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΛΑΜΠΕΙΕΩΝ ¨Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ¨») που τροποποίησε το ιδρυτικό Καταστατικό του έτους 1951 (και όχι όπως ψευδώς και ασεβώς γράφουν και λέγουν του 1944), πήρε ως «κληρονομική» προίκα και το ακίνητο του Συνδέσμου που είναι στη Δίβρη, γνωστόν ως «Αγροτολέσχη», που έχει τη δική του πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. 

Στο σπίτι του Συνδέσμου ή "Αγροτολέσχη" ήταν ιδιοκτησίας του Σχολάρχη
Βασίλη Παπαγγελόπουλου (πατέρα του Παύλου) που πήρε προίκα από
τη σύζυγό του Φρόσω Μεγ. Σωτηροπούλου,  λειτούργησε την 10ετία του 1950
ως Νηπιαγωγείο και Γραφείο Γεωπόνου

Το σπίτι αυτό τώρα πλέον αποκτά και μέγιστη συμβολική  αξία, αφού στο σπίτι αυτό γεννήθηκε και πέρασε τα παιδικά του χρόνια ο διάσημος στην υφήλιο  συμπατριώτης μας (γιος της Φρόσως Μεγακλέους Σωτηροπούλου) συγγραφέας Παύλος Μάτεσις (Παπαγγελλοπουλος) που έφυγε πρόσφατα. 

Ο Παύλος Μάτεσις-Παπαγγελόπουλος με τον μεγάλο αδελφό του Γιώργο, τη μητέρα του
Φρόσω  και τη θεία του Κική (αργότερα σύζυγο του αξιωματικού Γεωργ. Χρ. Παναγούλη) 

Ε!, λοιπόν οι κύριοι «κληρονόμοι» δεν φτάνει που το έχουν νοικιάσει στη Αστυνομία με 100 Ευρώ μηνιαίως, κάποια στιγμή σκέφτηκαν να το παραχωρήσουν και δωρεάν. Γιαυτό και δημοσιοποιήσαμε στο περιοδικό «ΔΙΒΡΗ» το παρακάτω με τον τίτλο: ΚΥΡΙΟΙ, ΜΗ ΤΟΛΜΗΣΕΤΕ ΝΑ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΤΟ ΚΤΙΡΙΟ ΤΗΣ «ΑΓΡΟΤΟΛΕΣΧΗΣ» στην …πτωχή Αστυνομία!... Γιατί θα είναι «η εσχάτη πλάνη μείζων της πρώτης…». Ευτυχώς που τους «έκοψε» και σταμάτησαν τις γαλαντομίες για δωρεάν παραχώρηση (αλλά του έκαναν ένα μνημονιακό «κούρεμα» και από 140 Ευρώ, τώρα παίρνουν 100)  Τους παραγγείλαμε  λοιπόν:

      «Πολλές φορές στο παρελθόν, εκφράζοντας τον καημό και την επιθυμία εκείνων που το απέκτησαν, επισημάναμε από τις στήλες της «Δ» γιαυτό το μοναδικό περιουσιακό στοιχείο των Διβριωτών της Αθήνας, που σήμερα έχει περιπέσει «πραξικοπηματικά» (βλ. ανωτέρω) στα χέρια  του «ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΔΙΒΡΙΩΤΩΝ ΑΘΗΝΑΣ» και τους προειδοποιούμε κάθε φορά που  ιεροσυλούν στη μνήμη εκείνων που με θυσίες το απέκτησαν (για συγκεκριμένο σκοπό) 

Παραθέτουμε για του λόγου το αληθές ακριβές αντίτυπο του Πρακτικού του ΔΣ,
 και καθαρογραμμένα, για την αγορά  του "Σπιτιού του Συνδέσμου", και τους
ακριβείς και απαράβατους όρους για την χρήση του (εδώ φαίνεται ότι το σπίτι αυτό
ήταν πρώην ιδιοκτησίας Βασ. Παπαγγελόπουλου-πατέρα του Παύλου Μάτεσι) 

και καπηλεύονται το απόκτημα με θλιβερές κατά καιρούς πράξεις και ενέργειές τους. Επειδή μάθαμε ότι σκέπτονται να το δώσουν ΔΩΡΕΑΝ (χωρίς μίσθωμα) στην Αστυνομία, εντελώς συνοπτικά λίγα λόγια προς το παρόν με την παράθεση ντοκουμέντων με τις ιερές Παρακαταθήκες της παροικίας των Διβριωτών τη Αθήνας. 

Μια φωτογραφία στη σκάλα της "Αγροτολέσχης" με τα παιδιά του πρώτου
Νηπιαγωγείου (πρώτου και  σε όλη την Ηλεία σε χωριό) την 10ετία του 1950
με τη δασκάλα τους την περίφημη Ερμιόνη από το Άργος Ορεστικόν.

Λοιπόν αγαπητοί μας φίλοι:

Δεν φτάνει που το κτίριο της «ΑΓΡΟΤΟΛΕΣΧΗΣ» μέχρι σήμερα

·         Το καταντήσατε τα πρώτα χρόνια θλιβερό Αναρχικό κέντρο με ταμπέλα: «Κέντρο Εναλλακτικής Κουλτούρας και Αντιπληροφόρησης»…

·         Το μισθώνατε κατά καιρούς χατιρικά αντί πινακίου φακής…

·         Αντί να το δώσετε στην ΠΕΕΔ (που σας το ζήτησε για να στεγάσει την Βιβλιοθήκη του «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ» όταν την έδιωξαν από το Σχολείο) με 50.000 δρχ, προτιμήσατε να το δώσετε με 40.000 δρχ στην …πτωχή Αστυνομία με τα κρατητήρια…

·         Δαπανήσατε περίπου 2 εκατομμύρια δρχ για να παραδώσετε το κτίριο επισκευασμένο στην …πτωχή Αστυνομία. Παίρνοντας (παρανόμως) τα χρήματα του Συλλόγου της Πάτρας αλλά και με έρανο μεταξύ των συμπατριωτών…  

·         Το αφήσατε ερείπιο –παρά τις δαπάνες-  και αναξιοποίητο, ενώ μπορούσατε να πάρετε κάποιο Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα για το ανακαινίσετε…

Και έρχεσθε τώρα (γαλαντόμοι) να θέλετε να το δώσετε ΔΩΡΕΑΝ… Βεβαίως δεν το πονάτε, είσαστε και ασεβείς. Για διαβάστε τις Παρακαταθήκες των κτητόρων στα ντοκουμέντα και αν τολμάτε προχωρήστε… Αυτό που δεν κάναμε τότε που έπρεπε, θα το κάνουμε τώρα και θα δείτε ποιοι δικαιούνται (με νόμιμους τρόπους) να κατέχουν και να αξιοποιούν το ωραίο κτίριο.»

 Και βεβαίως χρέος μας είναι, αλλά και προς το καλώς εννοούμενο συμφέρον της ιστορικής κωμόπολης της Δίβρης, να εντοιχιστεί στο σπίτι της «Αγροτολέσχης» και μια τιμητική μαρμάρινη πλάκα στο σπίτι αυτό που να πληροφορεί τον επισκέπτη, έλληνα ή ξένο ότι στο σπίτι αυτό «Γεννήθηκε ο  μεγάλος Διβριώτης συγγραφέας Πάυλος Μάτεσις».

Και ότι το ίδιο σπίτι στέγασε και το πρώτο Νηπιαγωγείο που λειτούργησε σε χωριό της Ηλείας από την δεκαετία του 1950 κιόλας.

Και ένα τελευταίο. Είχαμε αποφασίσει να μη ξανά ασχοληθούμε με το σοβαρό αυτό θέμα της παραποίησης της ιστορικής αλήθειας. Όμως μας προκαλεί η νέα γενιά, τα νέα παιδιά που έχουν δηλητηριαστεί (αυτό λέγεται στην επιστημονική γλώσσα «μυθριδατισμός»), με  απύθμενα ψεύδη και συκοφαντίες που κυρίως αναφέρονται, όχι σε μας (που στωικά και με νηφαλιότητα το ξεπερνάμε) αλλά στους απελθόντες ευπατρίδες που έδωσαν το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής τους για την πατρώα γη Δίβρη και τους απανταχού διβριώτες και τώρα αυτοί οι δήθεν «κληρονόμοι» τους με πράξεις, ψεύδη και περισσή «απανθρωπιά» διαπομπεύουν και αγνοούν έστω και σε έξι αράδες.

            Όμως ο καλός θεός της Δίβρης μας, κατά το ποίημα του Ελύτη, «δεν κατέχει από τέτοια» και «την ίδια πάντα ώρα κατά πως έχει συνήθειο του, ξημερώνει», φρόντισε για την αιώνια αλήθεια (που εκείνοι θέλησαν να πετάξουν στην χωματερή της λήθης) και κάποιος πατριώτης, με διαίσθηση ότι κάτι κακό μπορεί να συμβεί στο μέλλον, κράτησε αντίγραφα του ιστορικού Αρχείου του «ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΛΑΜΠΕΙΕΩΝ ¨Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ¨» (που είναι στη διάθεση κάθε συμπατριώτη, φιλίστορος ή ανήσυχου).    Είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός το Αρχείο αυτό και αψευδής μάρτυρας της πατριωτικής Ιστορίας ενός μεγαλείου, αλλά και κόλαφος για μερικούς (ελάχιστους) που εξακολουθούν να είναι αμετανόητοι, ανιστόρητοι και …εν τέλει ανεκδιήγητοι για να χρησιμοποιήσουμε τον πλέον επιεική χαρακτηρισμό…

ΝΕΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ

(…κατόπιν υποβολής παραπόνων εκ μέρους του Σ.Δ.Α. 
και τα "άλαλα" χείλη, γεγόνασιν "λαλούντα"!..)

            Ο πρόεδρος του «Συλλόγου Διβριωτών Αθήνας» (ΣΔΑ) επικοινώνησε μαζί μας λάβρος και θυμωμένος, τόσο για το ανωτέρω κείμενο όσο και το κύριο άρθρο του περιοδικού «ΔΙΒΡΗ» (τ.138), πληροφορώντας μας ότι έχει στα χέρια του …«φοβερά ντοκουμέντα» που αποδεικνύουν ότι ο «Φιλανθρωπικός Σύνδεσμος των εν Αθήναις Διβραίων ο Αγ. Παντελεήμων» είχε Καταστατικό κατατεθειμένο στο Πρωτοδικείο το 1944. Ουδέν έτερον, δηλαδή «για την ταμπακέρα»…

Προφανώς ο σημερινός πρόεδρος (που εμείς τον θεωρούμε καλοπροαίρετο και ήρεμο, πλην εύπιστο και με σοβαρή άγνοια των γεγονότων) είναι επηρεασμένος από γνωστό και μη εξαιρετέο πρόσωπο που είναι ο …δαιμόνιος εμπνευστής και ο ανάδελφος εφευρέτης και δημιουργός των ανόητων και ψευδών φληναφλημάτων αλλά και των …ρηγμάτων που έχει τραυματίσει καίρια τη πατριωτική συλλογική δράση και σύμπνοια της αθηναϊκής παροικίας των Διβριωτών, παρασύροντας και παραπλανώντας τους νεώτερους που δεν γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα.

Λοιπόν, επειδή θέλουμε να είμαστε δίκαιοι και ακριβείς συμπληρώνουμε τα παραπάνω εκτεθέντα με νέα στοιχεία που βγαίνουν μέσα από τα ίδια τα επίσημα έγγραφα και Πρακτικά  του «Συνδέσμου των εν Αθήναις Λαμπειέων-Διβριωτών ¨ο Άγ. Παντελεήμων¨» (1951-1977) αλλά και από τις  ζώσες μαρτυρίες που έχουμε εμείς οι παλιότεροι από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές των Συνδέσμων και του 1944 και του 1951.

α) Εκ των ανωτέρω ενημερωτικών στοιχείων που παραθέσαμε δεν αναιρούμε ούτε κεραίαν, εκτός μιας και μοναδικής φράσης, αυτής που γράψαμε ότι τον συσταθέντα το 1944 Φιλανθρωπικό Σύνδεσμο των εν Αθήναις Διβραίων ο Αγ. Παντελεήμων «τον έφτιαξαν και ονομάτισαν εντελώς άτυπα, χωρίς χαρτιά» και αυτή η φράση δεν είναι σωστή. Αναδιφώντας το 1^ον Πρακτικό της Γενικής Καταστατικής Συνελεύσεως των εν Αθήναις Λαμπειέων, που έγινε στις 15 -7-1951, βρήκαμε γραμμένο ότι λόγω της διαλύσεως του «ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΩΝ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΔΙΒΡΑΙΩΝ ¨Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ¨». Αξίζει εδώ να μνημονευτούν τα ονόματα των ιδρυτικών μελών αυτής της πατριωτικής κίνησης διβριωτών, 15 ανδρών και 5 γυναικών (!!) για τους οποίους και οποίες είμαστε περήφανοι και κυρίως οι επίγονοί τους (παιδιά και εγγόνια τους). Διαβάστε: 1) Θεόδωρος Πατσής 2) Νικόλαος Καρυανός 3) Δαμιανός Σαρατσόπουλος 4) Χαράλαμπος Ζώτος 5) Σωτήριος Γκάτσης 6) Χαράλαμπος Τσαούσης 7) Αριστείδης Γιαρμενίτης 8) Αριστείδης Συριόπουλος 9) Χρήστος Καρυανός 10) Βασίλης Πατσής 11) Κων/νος Ζώτος 12) Τάκης Στεφανόπουλος 13) Ευστάθιος Λαγκαδινός 14) Βικτωρία Καρυανού 15) Βάσω Σωτηροπούλου 16) Νανά Σαρατσοπούλου 17) Λέλα Λαμπίρη 18) Μαρία Χέλμη(;) 19) Δημήτριος Παναγούλης 20) Ξενοφών Ζώτος. Τιμή και δόξα σε αυτούς τους τολμηρούς πρωταγωνιστές που εμείς γνωρίσαμε όταν ήταν εν ζωή και τιμήσαμε δεόντως και είχαμε την απεριόριστη εκτίμησή τους. Ενώ εσείς επιχειρείτε να κάνετε εκμετάλλευση, για ποταπούς και ιδιοτελείς σκοπούς …

       Ο Σύλλογος αυτός, που λειτούργησε μόνο για ένα έτος άτυπα (1944-1945) και αδρανοποιήθηκε μετά μέχρι το 1951 (όπως γράψαμε εμείς και βεβαιώνει σε επιστολή του ο εκ των ιδρυτών αείμνηστος Θόδωρος Πατσής που λέει στην ως άνω επιστολή του: «ιδρύσαμεν νέον Σύλλογον το 1951») και κατ΄ ανάγκην ζητήθηκε από το Πρωτοδικείο Αθηνών ο διορισμός προσωρινής Διοικούσας Επιτροπής με τα ίδια πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν το 1944. Στο μεταξύ το 1951 είχαν τροποποιήσει ριζικά το Καταστατικό του 1944 και βέβαια άλλαξαν την ονομασία του σε  «ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΤΩΝ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΛΑΜΠΕΙΕΩΝ ¨Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ¨» με πρώτο πρόεδρο τον αείμνηστο Νίκο Σωτηρόπουλο, και στην άνω Γενική Συνέλευση επικύρωσαν την τροποποίηση.

Εδώ αξίζει να αναφέρουμε, ένα απίθανο και παράδοξο που αναφέρει σε γραπτό του κείμενο ο ίδιος ο Θόδωρος Π. Πατσής για το πώς κατάφεραν να καταθέσουν στο Πρωτοδικείο τη ίδρυση του συνδέσμου το 1944 (όπως γράψαμε παραπάνω τότε στην Κατοχή που όλα «τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά») έβαλαν: «μέσον, με παρέμβαση του τότε κατοχικού Πρωθυπουργού, πήραμε την άδεια στα μέσα του 1944» (!!!) και επί πλέον λέει επί λέξει  "...δεν είχε λειτουργήσει ο Σύλλογος καθόλου"(!!)…

Ιδού! τι λέει σε κείμενό του ο εκ τω ιδρυτών του Συλλόγου
Θόδωρος Π. Πατσής. Σοβαρή μαρτυρία και συγκλονιστική
αποκάλυψη που θα στενοχωρήσει πολλούς....

Τι να πούμε πλέον, άβυσσος …η ψυχή και η διάνοια του ανθρώπου…

β) Το έτος 1956 (29-1-56), όπως βγαίνει από το Πρακτικό της Εκτάκτου Γενικής Συνελεύσεως του   «ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΛΑΜΠΕΙΕΩΝ ¨Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ¨» λαμβάνεται απόφαση να τροποποιηθεί μόνο το 9^ο άρθρο του Καταστατικού του 1951 «δι΄ αύξησιν των μελών του Δ.Σ. από 8 εις 11». Τίποτα άλλο.

Συμπερασματικά και επί της ουσίας: Φίλοι συμπατριώτες του ΣΔΑ, άδικα λεονταρίζετε και πασχίζετε να καλύψετε την απρέπεια, το ψεύδος και την ασέβεια στη μνήμη αυτών των ευπατρίδων που …«κληρονομήσατε» πραξηκοπηματικώ τω τρόπω το έτος 1977 (να μη επανέλθουμε) με το περιεχόμενο ανωτέρω στο πλαίσιο, πέρα από το λάθος που προκαλεί θυμηδία. Ότι δηλ. επισήμως κάνετε ένα απίθανο (και σκόπιμο βεβαίως) άλμα από το 1944 και φτάνετε στο 1977 ότι δήθεν τροποποιήσατε το Καταστατικό του 1994, ενώ τροποποιήσατε αυτό του 1951 (με την ενδιάμεση βέβαια, ελάχιστη τροποποίηση ενός άρθρου που είχε γίνει το 1957). Εμείς αυτό είπαμε και μάλιστα δώσαμε και τις δέουσες εξηγήσεις για ποιο λόγο το κάνατε. Και ο νοών νοήτω!...

Η «ταμπακέρα» φίλοι μου του ΣΔΑ, είναι άλλη.   Είναι ότι πετάξατε στη χωματερή και εξαφανίσατε, την ζώσα ιστορία και δράση των ξενιτεμένων Διβριωτών στην Αθήνα (1951-1977) δηλ. όλο το αρχείο του  «ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΛΑΜΠΕΙΕΩΝ ¨Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ¨» (ή μήπως το έχετε και δεν το παρουσιάζετε; Μήπως, θα πρέπει κάποιοι να λογοδοτήσουν;). Είναι ότι ιεροσυλείτε και ασεβείτε στην επιθυμία των κτητόρων του μόνου περιουσιακού στοιχείου του «Σπιτιού του Συνδέσμου» ή «Αγροτολέσχης». Είναι τέλος, ότι δεν σας έπιασε δα η ψυχοπόνεση  να τιμήσετε εκείνους που το 1944 έκαναν μια σπουδαία πατριωτική κίνηση αλληλεγγύης τα μαύρα χρόνια της Κατοχής, αλλά με μια ανίερη καπηλεία να δημιουργήσετε για ιδιοτελείς σκοπούς, δήθεν «αντιστασιακούς» συνειρμούς, αλλά δεν σας βγαίνει όπως αποδεικνύεται περίτρανα…

Ελπίζουμε και είμαστε βέβαιοι ότι οι καλοπροαίρετοι και ελαφρά τη καρδία παρασυρθέντες συμπολίτες, θα καταλάβουν τι λέμε. Αν όχι, εδώ είμαστε, εδώ έχουμε τον ανεκτίμητο θησαυρό του Αρχείου να βοηθήσουμε όλοι μαζί να βγάλουμε τη Δίβρη από την ανυποληψία που έχει περιπέσει ή κατά τον ποιητή, να «βγάλουμε τον τροχό από τη λάσπη»!!...

"OIΟΙ ΕΠΡΕΠΕΝ ΗΜΙΝ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ..." Ή περί «κροκοδιλείων» κλαυθμών και οδυρμών βουλευτών, νομαρχιακών, δημαρχιακών και λοιπών Ηλείων παραγόντων για τα ΤΕΙ...

«Οίοι έπρεπεν ημίν Αρχιερείς…»

Ή περί «κροκοδιλείων» κλαυθμών και οδυρμών βουλευτών, νομαρχιακών, δημαρχιακών και λοιπών Ηλείων παραγόντων για τα ΤΕΙ σήμερα, για την Ολυμπία οδό χτες… και πάει λέγοντας

          Ταιριάζει γάντι σε μας τους απανταχού Ηλείους η ανωτέρω ρήση του αποστόλου Παύλου. Αυτοί είμαστε, αυτοί οι   άρχοντες  μας πρέπουν, αυτοί οι ταγοί μας ταιριάζουν και μη ας μη παραπονιόμαστε. Εμείς με την ψήφο μας, εμείς με την ανοχή μας και τη θέλησή μας τους βάλαμε κορώνα στο κεφάλι μας. Εμείς στριμωχνόμαστε στα  πολιτικά τους γραφεία ως πελάτες και όχι ως πολίτες, εμείς τους καλούσαμε (κατά το λαϊκόν θυμόσοφον «όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη…») στους γάμους, στα βαφτίσια, στις ατομικές  χαρές και τις λύπες μας και όχι σε πνευματικές, αναπτυξιακές, παραγωγικές και σε βάθος πολιτικές συνάξεις όπου ήσαν πάντα απόντες και αδιάφοροι…

            Και ιδού τα αποτελέσματα. Ο Νομός μας, ο νομός Ηλείας που δικαίως έχει κατά καιρούς χαρακτηριστεί ως Γη της  Επαγγελίας, που είναι στην κορυφή για τους Ιστορικούς Αρχαιολογικούς Πολιτιστικούς θησαυρούς του, που υπερτερεί σε φυσικό κάλλος κλπ., να έχει καταντήσει ο τελευταίος νομός της χώρας σε όλους τους δείκτες και όλες τις δημοσιονομικές, υγειονομικές,  αναπτυξιακές, εγκληματολογικές και λοιπές δυσμενείς και αποτρόπαιες παραμέτρους…

            Αλλά ας έρθουμε στα σημερινά με αφορμή τον «ξεσηκωμό» των ως άνω …«Αρχιερέων» μας, άμα τη αναγγελία από την μνημονιακή συγκυβέρνηση της κατάργησης των ΤΕΙ της Ηλείας. Ας μου επιτραπεί μια κάπως αδόκιμη πλην ουσιαστική λαϊκή φράση που λέμε στα χωριά μας, «χέστηκε η φοράδα στο αλώνι…» για το υπό συζήτηση θέμα. Και θα εξηγηθώ, πριν παρεξηγηθώ.

            Εδώ ο Νομός Ηλείας, με απόλυτη ευθύνη των πολιτικών, νομαρχιακών, δημαρχιακών, εκκλησιαστικών, οικονομικών, μιντιακών παραγόντων (πέρα από τους δυσμενείς δείκτες και τις παραμέτρους) στερείται βασικής συγκοινωνιακής αρτηρίας (Ολυμπία Οδό) και τρένου, στερείται ενός Νοσοκομείου της προκοπής (Πύργου), χάνει την αναβάθμιση του μοναδικού λιμανιού (Κατάκολο), αφήνει σε θλιβερή διαχείριση την παγκόσμια Ολυμπιακή πρωτεύουσα ( Αρχ. Ολυμπία), εγκαταλείπει ή βγάζει στο σφυρί περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλους (Καϊάφας, Κοτύχι κ.α.), καταστρέφει και αποψιλώνει τα θεσπέσια  δάση μας (Φολόης, Λαμπείας, Στροφυλιάς κ.α.), αφήνει στο έλεος της πυρκαγιάς πευκοδάση και αφανίζει ολόκληρα χωριά και αφαιρεί-δολοφονεί ανθρώπινες ψυχές (Αρτέμιδα, Μάκιστος κλπ) και άλλα ουκ έστιν αριθμός… Και τώρα μας μάρανε η κατάργηση ενός ή δυο ΤΕΙ, επειδή οι ίδιες Κυβερνήσεις που συγκυβερνούν σήμερα εφάρμοζαν το δόγμα του χουντικού Ασλανίδη «κάθε χωριό και στάδιο» σε «κάθε πόλη και Πανεπιστήμιο ή ΤΕΙ», οι ίδιες Κυβερνήσεις σήμερα υποτελείς εντολολοδόχες των Τροϊκανών εξουσιαστών βασανιστών μας, θέλουν εν μια νυκτί να τα καταργήσουν μόνο και μόνο για εξοικονόμηση πόρων, όπως σε όλα τα άλλα.

            Και επειδή αναφέρθηκα στους … «Αρχιερείς» θα μου επιτραπεί να επικεντρώσω σε μερικούς από αυτούς και κάποιες από τις "προκοπές" τους, όσο μου επιτρέπει ο φιλόξενος χώρος:

·         Έχουμε ένα βουλευτή-υπουργό τον κ. Τζαβάρα, ο οποίος δεν ασχολείται με τίποτα άλλο (ως άλλο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο) παρά να χαρακτηρίζει ο ίδιος άκουσον!, άκουσον!, ως Μνημείο τον ναό του Αγ. Νικολάου Πύργου για να επιχορηγηθεί προφανώς (ας έρθει στη Δίβρη να του υποδείξουμε μια δεκάδα τέτοιων μνημείων-ναών όχι του 1885 αλλά και του 1200μ.Χ. και του 1550- 1830 μ.Χ.). Δεν ασχολείται (κατά δημοσιογραφικές πληροφορίες) με τίποτα άλλο παρά με πλάγιες …«πολιτιστικές» επιλεκτικές επιχορηγήσεις από τον κορβανά που διαχειρίζεται. Και αν του μένει χρόνος, διαλύει και το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου και προσβάλει βάναυσα τον διαπρεπή λόγιο και Ακαδημαϊκό Θανάση Βαλτινό…

·         Έχουμε τους σφόδρα μνημονιακούς Ηλείους βουλευτές (που ψηφίζουν χωρίς εντροπή και με τα δυο τους χέρια  τα εθνοκτόνα οικονομικά μέτρα), τον κ. Κοντογιάννη συνεχώς διαμαρτυρόμενο έτσι για τα μάτια, την κ. Αυγερινοπούλου επερωτούσα με εκατοντάδες Αναφορές επί παντός …«που πετάει ή κολυμπάει» στη Βουλή, τον κ. Κουτσούκο που μπαινοβγαίνει στις μνημονιακές πόρτες αλλά πάντα μέσα είναι…

·         Έχουμε και τους πρώην Νομάρχες και Αντινομάρχες, τον νυν Αντιπεριφερειάρχη κ. Καφύρα που καβαλάει στις πλάτες του καμιά πενηνταριά χρόνια φυλακή ως ένας εκ των υπαιτίων να χαθούν πολλές ανθρώπινες ζωές στις φονικές πυρκαγιές, να κορδακίζεται ως λιονταρής υπερασπιστής των Ηλειακών συμφερόντων αντί να κάτσει στην σιωπή του, τους άλλους πρώην Αντινομάρχες και νυν Αντιδημάρχους Πύργου κ.κ. Καράμπελα και Δημουλιά επίσης με καταδίκες που επίσης εξακολουθούν να …φροντίζουν για μας, τον κ. Αντωνακόπουλο (π. βουλευτή και νυν βολεμένο στην 6^η Υγειονομική Περιφέρεια) να κάνει να μη καταλαβαίνει για το μέγα σκάνδαλο της μεγάλης «Δωρεάς Ψυχαλίνου» στο Νοσοκομείο Πύργου…

·         Έχουμε και τους Δημάρχους μας στο «ίδιο βιολί». Επιλεκτικά μόνο (το ίδιο ισχύει για τους περισσότερους), τον Δήμαρχο Αρχ. Ολυμπίας της παγκόσμιας Ολυμπιακής πρωτεύουσας κ. Κοτζιά που ασχολείται μόνο με αδελφοποιήσεις στο βάθος της Σιβηρίας ή συνεταιρικές εργολαβικές δουλειές και χιλιάδες αμαρτωλές «επευθείας αναθέσεις» στο ίδιο το Δήμο του και τον Δήμαρχο της πρωτεύουσας του Νομού πάλαι ποτέ αγωνιστή της Αριστεράς κ. Παρασκευόπουλο να εξαντλεί την παρουσία του σε …«υψιπετείς» υπερασπίσεις του καταδικασμένου με 5 δεκάδες χρόνια Αντιπεριφερειάρχη και να διατηρεί υπερασπιζόμενος τους καταδικασμένους δυο άνω Αντιδημάρχους του…

Σταματώ εδώ και αναρωτιέμαι όπως και όλοι οι συμπολίτες Ηλείοι: Εσείς θα μας σώσετε από τα δεινά, εσείς θα ξαναφέρετε πίσω τα ΤΕΙ; Αφήστε τους κλαυθμούς και οδυρμούς, δεν σας πιστεύει κανείς πλέον.

Έχετε όμως, ένα και μοναδικό όπλο, εσείς οι μνημονιακοί βουλευτές  και αν έχετε λίγη εντροπή και σθένος χρησιμοποιείστε το. Η συγκυβέρνηση κρέμεται κυριολεκτικά από τη δική σας ψήφο. Παραιτηθείτε, ανεξαρτητοποιηθείτε και καταψηφίστε τα μέτρα και τότε να είσθε βέβαιοι ότι και θα σας αποδοθεί «ο της δικαιοσύνης στέφανος» και η Ηλεία μας θα σας ανεβάσει στο βάθρο, ακόμη και θα συγχωρήσει τις παλιές αμαρτίες σας.

Και τελειώνω για την οικονομία του χώρου αλλά και γιατί υπάρχει ο φόβος (παραφράζοντας τον γέρο Αίσωπο) για να πω κι εγώ «κύριοι …Αρχιερείς, ου με λοιδωρείτε εσείς αλλά ο τόπος και ο …Τύπος». Και ο νοών νοήτω!.

           

Ο πρόεδρος του ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ

Σωτήρης Σωτηρόπουλος

(ιατρός, εκδότης του περιοδ. «ΔΙΒΡΗ» και πρόεδρος της Κίνησης Πολιτών «Κοινωνική Ένωση Αναδημιουργίας»)