"...ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΑΙΔΙΑ" ΤΟΤΕ ΗΡΩΕΣ, ΣΗΜΕΡΑ ΗΡΩΪΚΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΕΝΟΙ...

Το έπος του 1940, οδηγός για την ανατροπή  και συνείδηση για το νέο μεγάλο ΟΧΙ στην επιχειρούμενη εθνική υποτέλεια

   

Το Ηρώον στη Δίβρη (έργο του γλήπτη Ευ. Αρμακόλα) με τα ονόματα των πεσόντων στους
πολέμους 1912-1922 και 1940-41. Δίπλα το Μνημείο των διβριωτών οπλαρχηγών και αγωνιστών του 1821

Σήμερα 28η Οκτωβρίου 2011, ζήσαμε πρωτόγνωρες στιγμές σα λαός και έθνος. Εύγλωττες οι εικόνες από την τηλεόραση που ο κάθε συνέλληνας την ερμήνευε κατα το δοκούν... Ακούστηκαν νηφάλιες έως ακραίες απόψεις.

Δεκάδες συμπολίτες μας Διβριώτες  όχι μόνο πολέμησαν στο Αλβανικό μέτωπο αλλά και  έπεσαν ηρωικά
και άφησαν εκεί τα ιερά τους κόκκαλα, όπως ο Θόδωρος Κων/νου Γαρδίκης.

    Δόθηκε ευκαιρία  στους λογής "υπερπατριώτες" και ελληνάρες να αθρώσουν τον καταγγελτικό λόγο τους με διθυράμβους στην μεταξική δικτατορία... Δόθηκε η ευκαιρία στους ψυχορραγούντες κυβερνητικούς υποτελείς της Τρόϊκα να αποδώσουν και να χρεώσουν τις πανελλαδικές αυθόρμητες λαϊκές εκδηλώσεις  και δικαιολογημένες διαμαρτυρίες στους "συνήθεις ύποπτους" ενός μικρού κόμματος... Δόθηκε η ευκαιρία στους γνωστούς και χρυσοπληρωμένους ραδιοτηλεοπτικούς "ντελάληδες" να υψώσουν το νάνο ανάστημά τους και να ...κατακεραυνώνουν την δήθεν ασέβεια στο πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας, παραβλέποντας και υποτιμώντας το κύμα της λαϊκής οργής που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα... 

     Δόθηκε όμως και η ευκαιρία να ακουστούν σοβαρές και σημαντικές φωνές που αποτελούν το απαύγασμα της εθνικής μας συνείδησης και αυτογνωσίας. Προσωπικά προσχωρώ σε μια φωνή όπως αυτή του επιζώντος ήρωα  και θρύλου της Εθνικής Αντίστασης Μανώλη Γλέζου, που παραθέτω αυτούσια χωρίς να τολμώ να τη σχολιάσω:

Το πραγματικό μήνυμα της 28ης Οκτωβρίου"

Ο ήρωας της Εθνικής Αντίστασης Μανώλης Γλέζος

"Στη Θεσσαλονίκη, σήμερα, αποκαταστάθηκε το πραγματικό νόημα της 28^ης Οκτωβρίου 1940.Πριν 71 χρόνια, ο ελληνικός λαός, είπε όχι στον εισβολέα. Σήμερα στη Θεσσαλονίκη και όπως μαθαίνω και στην Πάτρα και στο Ηράκλειο και στο Βόλο και στα Τρίκαλα και σ άλλα μέρη, ο λαός, διατρανώνει το ΟΧΙ του στην υποταγή της χώρας στην τρόικα και τη μετατροπή της σε προτεκτοράτο.

Η κυβέρνηση υποχρέωσε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να αποχωρήσει. Στην ουσία το επίσημο κράτος αποσύρθηκε, αυτοκαταλύθηκε. Οι πολιτικοί φορείς και οι πολιτικές οργανώσεις παρήλασαν μπροστά στο Λαό.

Δεν θα συμφωνήσω με τους χαρακτηρισμούς προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Πρέπει όμως και ο ίδιος να κατανοήσει ότι είναι ανεπίτρεπτο να καλύπτει με το κύρος του την πολιτική της υποτέλειας που ακολουθεί η κυβέρνηση."

    Ο κάθε πολίτης εν μέση δημοκρατία (όση ακόμη έχουμε την πολυτέλεια να απολαμβάνουμε) μπορεί να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Η αγανακτισμένη απο το τσουνάμι των απεχθών οικονομικών μέτρων κοινή γνώμη, μπορεί πολλές φορές να ξεφεύγει των ορίων της ευπρέπειας και της κοσμιότητας ή ακόμη να παρυσφρίουν ανάμεσά της ύποπτα, προβοκατόρικα και σε διατεταγμένη υπηρεσία στοιχεία. Αλλά όλοι έχουμε υποχρέωση να σεβόμαστε την καθολική λαϊκή δυσαρέσκεια και να απομονώνουμε τα λογής "σταγονίδια" που χαλάνε το κλίμα της γενικής θέλησης για ανατροπή του σημερινού πολιτικού σκηνικού και μετάβαση με δημοκρατικό και ειρηνικό τρόπο  στο δρόμο που αξίζει να διαβαίνει η σύγχρονη Ελλάδα...

   Είναι ακόμη μια μοναδική ευκαιρία για τους σημερινούς συμπατριώτες μας, να δώσουμε όσες φωτογραφίες έχουμε (βλ. ανωτέρω και κατωτέρω) στη διάθεσή μας από το Αλβανικό μέτωπο.

   Και ένα συγκινητικό περιστατικό που αφορά τους διβριώτες. Τότε στρατεύτηκαν αρκετοί συμπατριώτες μας για το μέτωπο και πήγαν όλοι μαζί (όπως συνηθιζόταν) σε ένα λόχο και είχαν μάλιστα την ευχέρεια να ορίζουν και ένα εξ αυτών ως "αρχηγό" για να ρυθμίζει τις καθημερινές ανάγκες τους. Λοιπόν, λίγο πριν αναχωρήσει ο λόχος των διβριωτών στα προωθημένα τμήματα, δόθηκε η εντολή από τον λοχαγό να επιλεγεί ένας που θα μείνει στα μετόπισθεν, στους φούρνους. Τότε ο "αρχηγός" των διβριωτών στρατευμένων Νίκος Σωτηρόπουλος, πρότεινε να μείνει πίσω εκείνος που ήταν παντρεμένος και είχε αφήσει πίσω δύο μικρά παιδιά (μια κόρη τριών ετών και ένα βρέφος ολίγων μηνών)

Ο Λάμπης Σωτηρόπουλος έγινε φούρναρης, χάρη στην μεγαλοψυχία των συμπατριωτών του..

Έτσι, με συνοπτικές διαδικασίες και ομόφωνα επέλεξαν τον ανωτέρω εικονιζόμενο Χαράλαμπο Γ. Σωτηρόπουλο που ήταν τυχερός και γλίτωσε τις μεγαλές ταλαιπωρίες των άλλων... 

Ανάμεσα στους στρατευμένους στον πόλεμο του ΄40 ήταν  και οι αναγραφόμενοι άνω πεσόντες: Θ.Κ.Γαρδικης,Ι.Δ. Πετρόπουλος και ο Γ.Μ.Μαράζης. Σ΄αυτούς ξεχώρισε ένας παράτολμος και ηρωϊκός διβριώτης, ο Θόδωρος Κων. Γαρδίκης που σκοτώθηκε (σύμφωνα με διηγήσεις) την ώρα που έκανε ένα μεγάλο άλμα να ξεπεράσει  το συρματόπλεγμα και η φονική σφαίρα τον βρήκε στον αέρα... Γιαυτό και τιμήθηκε με ιδαίτερο μετάλειο ανδραγαθίας.

    Τιμή και δόξα στους αθάνατους ήρωες του έπους του 1940. Ας είναι παράδειγμα και οδηγός στις σημερινές γενιές. Στις σημερινές δύσκολες στιγμές που περνάμε σας λαός και έθνος, για να βγούμε από τις συμπληγάδες πέτρες που μας έχουν ρίξει άφρονες πολιτικοί και εξαθλιωτές ψυχών και συνειδήσεων. Τα "παιδιά της Ελλάδος παιδιά" που χιλιοτραγουδήθηκαν με την φωνή της μεγάλης Σοφίας Βέμπο, ας γίνουν φωτεινοί σηματοδότες για την σύγχρονη ελληνική νεολαία που σήμερα διαμαρτυρήθηκε με το δικό τους τρόπο, να αφυπνιστεί και να μεγαλουργήσει...

"ΕΜΝΗΣΘΗΝ ΟΤΙ ΧΟΥΣ ΕΣΜΕΝ"...

Κυριακή, 23 Οκτωβρίου 2011

Σεισμός ξανά στη γειτονιά

Γράφει η Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου

"Εμνήσθην ότι χους εσμέν"

      Ζούμε ξανά τις νύχτες του σεισμού, που ο ήχος του ραδιόφωνου ακούγεται  ήχος ελπίδας, σαν το σφυγμό τον τακτικό στις φλέβες του ετοιμοθάνατου, όταν ολάκερη η ύπαρξη με ανοιχτούς όλους τους πόρους αφουγκράζεται και το παραμικρό τρέμουλο. Τις νύχτες που οι προβολείς του ουρανού φωτίζουν τρομαχτικά το μεγάλο θάμα: τη Γη να ξαναγεννιέται, να κοιλοπονά, να ζει ανεξάρτητη, αδιάφορη για τα σκουλήκια που στεγάζει.
    Ποια λογική προσμένεις απ' τη μητέρα γη, ποια σπλαχνιά για τα παιδιά της; Η ζωοδότρα μας κουράστηκε, επαναστάτησε η ταχτική μας δουλεύτρα. Ως εδώ πια. Και μελετάμε τις κινήσεις του πολυέλαιου με θαυμασμό πιότερο απ' όσο ο Κοπέρνικος σαν ανακάλυψε το εκκρεμές. Και ψηλαφάμε τους τοίχους και τα τραπέζια αμφισβητώντας την αλήθεια των ίδιων μας των αισθήσεων. Ήταν ή μου φάνηκε;
Oι σεισμογράφοι σχεδιάζουν δονήσεις, τις μετρούν σχολαστικά, σχολιάζουν τις πιο ισχυρές, ανάβουν και κάποιο λαμπάκι ειδοποιώντας τα διεθνή Κέντρα. Βορρά Νότο κουνιούνται σου λένε όλα. Συγκρούονται οι ήπειροι. Μέχρι κι οι ήπειροι έμαθαν να διεκδικούν. Ποια νάναι η πιο δυνατή; Ποια θα κερδίσει περισσότερο χώρο; Η Αφρική μας πλησιάζει. Το απόδειξαν οι σοφοί εγκέφαλοι της επιστήμης. Ζεσταίνεται ίσως στο νοτιά. Σκουντά βάναυσα τη γειτόνισσα της κι αυτή υποχωρεί τρομαγμένη. Σαν τ' αυγό που τσακίζει σ' άπειρα κομμάτια.
Στην Ιταλία ο Ήφαιστος άναψε το καμίνι του. Νέφη αιθάλης ανεμίζουν στους μετεωρολογικούς δορυφόρους, και προσγειώνουν σ’ ελληνικά παράλια φαιά χαιρετίσματα. Ανατριχιάζουν βουνά και κάμποι από τις μνήμες, σχολειά συνθλίβουν μαθητές, σπίτια αποκαλύπτονται σκηνικά ματαιοδοξίας, εκκλησιές προσκυνούν την κατάρρευση των αιώνιων μύθων.
Ποιος νοιάζεται για τ' ανθρωπάκια της φλούδας; Στο βάθος του πελάγου υπάρχει λένε πετρέλαιο. Στην κορφή βαθμοί Ρίχτερ. Στο μεταξύ κάποιοι πεθαίνουν από τρόμο,- ποια φρικτότερη απειλή από το να βρεθείς θαμμένος ζωντανός;- άλλοι πηδούν απ’ το μπαλκόνι πάνω στον πανικό κι άλλοι γκρεμοτσακίζονται στη βιάση της φυγής σ’ ένα σεισμό που μόλις μετράει σε Ρίχτερ. Κι οι μηχανικοί βγάζουν χρησμούς σαν τις πυθίες. Το κτίριο είναι εντάξει, όμως δεν ξέρουμε πώς θα συμπεριφερθεί σε περίπτωση σεισμού. Τώρα λοιπόν "συμπεριφέρονται" και τα κτίρια. Κι ευτυχώς που τα περισσότερα έδειξαν καλή συμπεριφορά στον πρόσφατο χορό της Γης. Όμως ποιος ξέρει τι θα κάνουν σ' ένα καινούριο γύρο; Πάντα προσέχετε τους μετασεισμούς.
Μην αυταπατάσθε. Καμιά ασφάλεια δεν εξασφαλίζει. Ο σεισμός ακόμη και αν δεν συμπέσει με το δευτερόλεπτο της προσωπικής μας ζωής υπάρχει και θα υπάρχει για όσο επιβιώνει ο πλανήτης. Χρήσιμος. Αρχέγονος μνήμη. Προφητική άνωση.
"Εμνήσθην ότι χους εσμέν" Εμείς που τόσο ανόητα αλληλοσπαραζόμαστε στη φλούδα της Γης. Εμείς που την τρυπάμε, τη μελετάμε, την πελεκάμε, την πουλάμε και την αγοράζουμε για να την εγκαταλείψουμε κατά τα κελεύσματα της κερδοσκοπίας. Εμείς, τα παιδιά της, όχι αύριο, μα ίσως σε λίγο θα κοιμόμαστε στη σάρκα της.

Αναρτήθηκε από Maria Sotiropoulouhttp://mariasot.blogspot.com

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΕΙΔΟΥΣ: ο Έλληνας...

Ο ΕΛΛΗΝΑΣ...

ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ "ΣΤΙΣ 18 ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΌ!.." ΤΟ 1974, Η "ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ" ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟ 1981 ΚΑΙ Η "ΣΟΣΙΑΛΗΣΤΡΙΚΗ" ΑΠΟΙΚΙΑ ΤΟ 2011...

Η οραματική μας ουτοπία του 1974, με το σύνθημα "Στις 18 σοσιαλισμό", σήμερα έγινε ο καθημερινός μας εφιάλτης...

Ο ανεπανάληπτος ΚΥΡ τα λέει όλα...

 Το πρώτο έτος της Μεταπολίτευσης, Νοέμβριο μήνα έγιναν οι πρώτες εκλογές μετά την εφτάχρνονη Χούντα των συνταγματαρχών. Τότε ήταν που ένα σημαντικό μέρος του λαού (πιστεύω ότι μέσα σε αυτούς ήταν και "ανθός" της ελληνικής νεολαίας) πήγε με το νεοσύστατο ΠΑΣΟΚ στις εκλογές με το σύνθημα "Στις 18 σοσιαλισμό!"... 

 Καλό είναι να θυμίσουμε στους σύγχρονους δημοσιογράφους και δημοσιογραφούντες ότι το σύνθημα αυτό ειπώθηκε για εκείνες τις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου του 1974, γιαυτό και περιμέναμε την επομένη την 18η, την ...έλευση του σοσιαλισμού στην τάλαινα χώρα και όχι για τις νικηφόρες εκλογές της 18ης Οκτωβρίου 1981 που τότε ήρθε ο ..."σοσιαλισμός" επενδεδυμένος με όλη του την Κυβερνητική μεγαλοπρέπεια. 

 Έτσι λοιπόν, φέτος έκλεισαν 30 χρόνια από την άνοδο στην εξουσία του ΠΑΣΟΚ και 37 χρόνια από τότε που βοούσε μεσούρανα (και υπό "τον φόβο των Ιουδαίων") το ουτοπικό αυτό σύνθημα...

 Ο υπογράφων, θερμός θιασώτης της "ουτοπίας" και μη έχοντας συναίσθηση τι θα πει στην πράξη σοσιαλισμός, ρομαντικός ιδεολόγος και (επιπολής) μαθητευόμενος των κειμένων των μεγάλων παγκόσμιων διαννοητών Μαρξ, Ρόζας Λούξεμπουργκ κ.ά., "στρατεύτηκα" κι εγώ και μη έχοντας τα φόντα αλλά με μοναδικά όπλα και εφόδια τον ενθουσιασμό για κοινωνική προσφορά, κατέβηκα ως υποψήφιος βουλευτής σε μια ιστορική γειτονιά για τους αγώνες και την φτωχολογιά της, αυτήν της Β΄ Πειραιώς, παρέα με την αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη (η οποία μάλιστα -ειρήσθω εν παρόδω- έβαλε και "βέτο" για την συμμετοχή μου...)

Προσέξτε καμάρι και ματιά (βλέπω στο βάθος  την ουτοπία  του επερχόμενου
..."στις  18 σοσιαλισμό"), πλην ματαίως!...  Ευτυχώς ξύπνησα πολύ ενωρίς και γλίτωσα
την "μνημονιακή-τροϊκανή" δοκιμασία των σημερινών εθνοπατέρων.

 Βεβαίως το παρόν σημείωμα δεν το γράφω για να πω την προσωπική μου ιστορία που άλλωστε δεν έχει ενδιαφέρον για τους πολλούς.   Το γράφω για να επαναδημοσιεύσω, ένα πολιτικό μου κείμενο (από τα 25 που περιέχονται στο βιβλίο μου "ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, ΑΥΤΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ Ο ΜΙΚΡΟΣ... ή περι σταδιακής πολιτικής εξαθλίωσης ψυχών και συνειδήσεων). Το παρακάτω κείμενο είναι γραμμένο το έτος 1986 (όταν ήδη είχα ...ξεπεζέψει από το τρένο), αλλά σε εποχή που ήμουν ακόμη αμετανόητος ουτοπικός "σύντροφος". Και σήμερα βεβαίως παραμένω σταθερά στην ίδια ιδεολογική-πολιτική γραμμή (αλλά πλέον ξύπνιος, υποψιασμένος και όχι ονειρευόμενος). Το άρθρο περιέχει αρκετά ενδιαφέροντα (λέω εγώ) και κυρίως γύρω από πρωτόγνωρες πολιτικές-κομματικές νουθεσίες, τον περιβόητο πρώτο ΔΕΚΑΛΟΓΟ που οδηγούσε ...κατ΄ ευθείαν στον σοσιαλισμό!... Τότε, το 1986, το κείμενο δημοσίευσε η μεγαλύτερης κυκλοφορίας εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" και μάλιστα στη πιο σοβαρή στήλη της, σελ. 9 ("Ανάλυση στα γεγονότα"). Διαβάστε.

 Αυτά το 1986. Σήμερα ίσως ηχούν περίεργα, πλην έχουν μια  ιδιαίτερα δραματική (ίσως και προφητική ή τραγελαφική) νότα. Με μια θεμελιώδη διαφορά, ότι ποτέ δεν πέρναγε απο μυαλό μας ο σημερινός αρμαγεδώνας, ο εφιάλτης που δυναστεύει τη ζωή του Έλληνα πολίτη, εν έτει 2011. Μας περιμένουν χρόνοι δίσεχτοι!...

Σωτήρης Σωτηρόπουλος ΔΙΒΡΗ

ΟΙ ΧΤΕΣΙΝΟΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΈΣ ΤΗΣ ΑΓΝΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΨΕΥΔΕΠΙΓΡΑΦΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΟΡΕΙΝΗΣ ΗΛΕΙΑΣ…

Μια μικρή φωτο-αναδρομή της δράσης των Συλλόγων της Ορεινής Ηλείας πριν 30-35 χρόνια, σε σύγκριση με τους σημερινούς ψευδεπίγραφους και όψιμους ευκαιριακούς «σωτήρες»!... 

Αθήνα 10η Δεκεμβρίου 1980 στην αίθουσα της "Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας". Στο πάνελ οι πρόεδροι των Συλλόγων Ορεινής Ηλείας που συγκρότησαν την "Ομοσπονδία Συλλόγων Ορεινής Ηλείας" (ΟΣΟΗ)

Αφορμή για το φωτο-αναδρομικό σημείωμα αυτό μου έδωσε μια βαρύγδουπη πλην λακωνική ανακοίνωση που διάβασα στα έντυπα και ηλεκτρονικά (ιστοσελίδες) ΜΜΕ της Ηλείας που έχει ως εξής:

«Την Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011 συναντήθηκαν στην Αθήνα μέσα σε ζεστό και δημιουργικό κλίμα οι εκπρόσωποι των συλλόγων της Ορεινής Ηλείας.  Συζητήθηκαν θέματα κοινού ενδιαφέροντος και δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για στενότερες και συχνότερες συναντήσεις για την επίλυση θεμάτων και ζητημάτων που αφορούν την Ορεινή Ηλεία.

·         ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ  ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΑΣ

·         ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ  ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΓΙΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

·         ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ  ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑΣ

·         ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ  ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΝΤΡΩΝΙΟΥ

·         ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ  ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΣΤΡΑ

·         ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ  ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΔΟΥΚΑ

·         ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ  ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΟΥΜΑΝΙ

·         ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ  ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΛΑΜΠΕΙΑΣ

·         ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ  ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΕΡΣΑΙΝΑΣ

·         ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ  ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΦΟΛΟΗΣ

·         ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ ΕΡΥΜΑΝΘΟΥ – ΦΟΛΟΗΣ «Ο ΩΛΟΝΟΣ»

            Είχε προηγηθεί μια φιλική τηλεφωνική πρόσκληση από στέλεχος Συλλόγου κοντινού χωριού, να παραστώ κι εγώ στην ανωτέρω σύναξη που πρωτοστατούσαν για την πραγματοποίησή της οι νέοι «ιθύνοντες νόες» των πολιτιστικών Συλλόγων της ορεινής Ηλείας, τουτέστιν οι δημιουργοί και «λειτουργοί» του νέο-εμφανισθέντος φερέλπιδος στην αρχή, αλλά φεύ!, σύντομα αποδειχθέντος ως μια πολιτιστική «φούσκα» Συλλόγου «Ωλονός»… Και βεβαίως, ως ένας «παλαιός των ημερών», δεν πήγα γιατί ήξερα και ξέρω τι συμβαίνει σε αυτό το νεοπαγές βασίλειο της Δανιμαρκείας… Αλλά επ΄ αυτού κάποια άλλη φορά, εκτενέστερα με περίσκεψη και ακριβοδίκαιη απόδοση.

            Όμως, επειδή στην ως άνω ανακοίνωση είδα να παίρνουν μέρος ενεργοί πατριωτικοί Σύλλογοι (όπως π.χ. Φολόης, Αστρά, Δούκα,…), είδα να παίρνουν μέρος Σύλλογοι σφραγίδες («εν νεκροβιώσει» ευρισκόμενοι, όνομα και μη χωριό…), είδα και τρεις Συλλόγους (Αγ. Άννας, Αντρωνίου, Αστρά) από εκείνους των προ 30-35 χρόνων μνημονευομένων στο τίτλο. Έτσι αμέσως μου ήρθε το ερέθισμα και η φαεινή ιδέα να ανατρέξω σε «παλιά κιτάπια», γραπτά ντοκουμέντα και μνήμες και να δώσω στους σημερινούς αναγνώστες (έντυπης και ηλεκτρονικής περιέργειας) μόνο μικρό δείγμα, ήτοι πολιτιστικά «ψήγματα» εκείνης της εποχής (προ 30-35 χρόνια) σε σύγκριση με το σήμερα. Τότε που ο πατριωτισμός ξεχείλιζε, τότε που κάρπιζαν τα πολιτιστικά-πνευματικά χωράφια, εμποτισμένα με τα νάματα της αγνής λαϊκής ψυχής των ανθρώπων των φτωχών, μικρών μα περήφανων ιστορικών χωριών μας. Τότε που ο άνεμος της αναδημιουργίας ήταν ούριος…

Τότε που μας ένωνε σα μια γροθιά η σύμπνοια, η αλληλεγγύη, ο σεβασμός, η πατριωτική αγάπη, μέχρις ότου ο επάρατος κομματισμός και πολιτικαντισμός (στον οποίο προσεχώρησαν οι περισσότεροι Σύλλογοι), ο καταστροφικός ανόητος τοπικισμός και μικρομεγαλισμός, οι αθλιότητες των προσωπικών επιθέσεων και η ζηλόφθονη νεοπλουτίστικη νοοτροπία, διέλυσαν κυριολεκτικά αυτόν το υπέροχο καμβά για να φτάσουμε στο σημερινό κατάντημα.

Δεν είναι δυνατόν, ούτε το θέλω, στο παρόν σημείωμα να επεκταθώ περισσότερο στις ενέργειες, τις θυσίες, τα επιτεύγματα, την προβολή αλλά και την αποτελεσματικότητα της κοινής δράσης των Συλλόγων της εποχής εκείνης (κάποια στιγμή μπορεί να γίνει κι αυτό, για ιστορικούς και ουσιαστικούς λόγους), άλλο θέλω  να τονίσω και να επισημάνω.

Θέλω να δώσω να καταλάβουν, οι όψιμοι και ψευδεπίγραφοι «σωτήρες» που τώρα προσπαθούν να ποδηγετήσουν με πλάγιους και πονηρούς τρόπους το (εν πολλοίς ανύπαρκτο) πολιτιστικό κίνημα της Ορεινής Ηλείας, ότι πολύ σύντομα θα γίνουν αντιληπτοί από τους συμπολίτες ορεινούς Ηλείους που δεν τρώνε κουτόχορτο… Γιατί πρέπει να ξέρουν (ή αν δεν ξέρουν να ρωτήσουν και να μάθουν) ότι τέτοιες απόπειρες ποδηγέτησης έγιναν από ομοίους τους και στο παρελθόν και φυσικά οι πρωτοστατούντες έσπασαν τα μούτρα τους. Εις βάρος βεβαίως των έρμων των χωριών μας. Ερωτώ λοιπόν.

-Αλήθεια, μήπως θυμάται κάποιος να μας πει, που είναι τώρα η αλήστου μνήμης «Ομοσπονδία Συλλόγων Φολόης – Ερυμάνθου» που ήθελε να αντικαταστήσει και να διαλύσει –και τελικά τα κατάφερε- την θαλερή (βλ. παρακάτω) και φωτοβόλο «Ομοσπονδία Συλλόγων Ορεινής Ηλείας» (Ο.Σ.Ο.Η.);

-Αλήθεια, μήπως θυμάται κάποιος να μας πει, που είναι τώρα η αλήστου μνήμης ΠΑΣΕΣΗ που ήθελε (στην μετά αείμνηστου Βασίλη Παπαδόπουλου, εποχή) να ποδηγετήσει και διαλύσει –και τελικά τα κατάφερε-  το ευρύτερο πανηλειακό πολιτιστικό κίνημα;

Σε καμιά περίπτωση δεν θέλω να μπω σε άλλες λεπτομέρειες για το πώς και ποιοι από τους Συλλόγους κατάντησαν στο επόμενο διάστημα, παραμάγαζα των βουλευτικών γραφείων, οικότροφοι των γαλαντόμων χορηγιών από τον κρατικό κορβανά που όταν τους έλειψε ο «ντορβάς» έμειναν ορφανοί, περιδεείς και εξαφανισμένοι… Και πρέπει ασφαλώς να πω ότι εκείνοι που σήμερα «φροντίζουν» για δήθεν λύσεις …«θεμάτων κοινού ενδιαφέροντος», στο πίσω μέρος του μυαλού τους άλλο έχουν. Εδώ, είμαστε και οσονούπω θα τα πούμε «ενώπιος, ενωπίω».

Τώρα, όπως υποσχέθηκα, θα θυμίσω έστω με κάποια φωτογραφικά στιγμιότυπα (μια φωτογραφία αξίζει χίλιες λέξεις) και στους φίλους εκείνους που συμμετείχαν ως μια ανάμνηση ωραίων ημερών…, αλλά προπαντός στους σημερινούς «καπαδόκες» της σύγχρονης «πολιτιστικής θολούρας και κουτοπονηριάς», ποιο ήταν τότε το περιεχόμενο του πατριωτικού σαλπίσματος και ποιοι ήταν τότε οι πρωταγωνιστές της προόδου, της ανάπτυξης, και της διάσωσης της ιστορικής μνήμης των χωριών της ορεινής Ηλείας.  Λίγα λόγια, ως επεξήγηση των φωτογραφιών.

Ολοι οι Σύλλογοι σε κοινό τραπέζι από άλλη οπτική γωνία. Απο αριστερά οι Πρόεδροι: Μιλτιάδης Καρπέτας (Κρυόβρυσης-Δερβινής), Σπύρος Αναστασόπουλος (Κακοταρίου), Τρύφων Αρβανίτης (Αστρά-Νουσάς), Γιάννης Τσουρούλας (Αγιαννάνας), Νάκης Λυμπέρης (Όρεινής-Μοστενίτσας), Σωτηρης Σωτηρόπουλος (Δίβρης), Θόδωρος Ζαχαρόπουλος (Πανόπουλου), Κώστας Τριανταφυλλόπουλος (Τσιπιάνων), Γιώργος Δέρβος (αντιπρόεδρος Λαμπείας), Δημήτρης Παπαντώνης (Αντρωνίου) και Κων/νος Αγγελόπουλος (Κλινδιά) 

Στις 10 Δεκέμβρη του έτους 1980, η τότε σφριγηλή «ΟΣΟΗ» με Πρόεδρο τον γράφοντα, Αντιπρόεδρο τον «Νέστορα» της Ορεινής Ηλείας αείμνηστο μπάρμπα-Κώστα Τριανταφυλλόπουλο και Γεν. Γραμματέα τον αείμνηστο Θόδωρο Ζαχαρόπουλο, στην αίθουσα της «Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας» έκανε μεγάλη πατριωτική συγκέντρωση των Ορεινών Ηλείων και απαιτούσε προσοχή στα αιτήματα των χωριών μας και τη λύση τους. Ήταν τότε  που η ΟΣΟΗ «άστραφτε και βρόνταγε» κατά το κοινώς λεγόμενο και άφησε εποχή με τη δράση της και όλα, μα όλα τα Υπουργεία έδιναν αμέσως απαντήσεις (θετικές ή αρνητικές) στα Υπομνήματα και τις παρεμβάσεις μας και οι Αθηναϊκές εφημερίδες (αλλά και ο τοπικός Τύπος της Ηλείας) κάλυπταν τις δραστηριότητές μας … Ήταν η εποχή που οι πολιτικοί της Ηλείας, όλων των κομμάτων μας υπολήπτονταν, για να μη πούμε μας έτρεμαν (με την ουσιαστική έννοια της λέξης) γιατί είμαστε αγωνιστικοί, ανιδιοτελείς και σοβαροί στις διεκδικήσεις μας

Όλος σχεδόν ο Αθηναϊκός Τύπος ασχολήθηκε και πρόβαλε τα αιτήματα των Συλλόγων Ορεινής Ηλείας'
στη συγκέντρωση της 10ης Δεκεμβρίου 1980

Απολαύστε τα παρακάτω φωτο-αναδρομικά στιγμιότυπα με μια μικρή περιγραφή στη λεζάντα.

Μια άποψη (αριστερή πλευρά) του εκλεκτού ακροατηρίου από συμπατριώτες από όλα τα χωριά της ορεινής Ηλείας και επίσημους πολιτκούς και λοιπές προσωπικότητες 

Ένα μέρος του ακροατηρίου εκ των επισήμων και κοινού. Απο αριστερά στην πρώτη σειρά: ο βουλευτής Ηλείας  της ΝΔ Χρίστος Πιπιλής, ο βουλευτής Ηλείας της ΝΔ Αχιλλέας Μπουντουβής, ο βουλευτής Αθηνών του ΚΚΕ Κώστας Βασσάλος, ο βουλευτής Ηλείας Γιάννης Σκουλαρίκης και το μέλος του Π.Γ. του ΚΟΔΗΣΟ Άρης Παναγιωτόπουλος. Εκ του πολιτκού κόσμου επίσης παρέστησαν (δεν διακρίνονται) ο βουλευτής Ηλείας του ΠΑΣΟΚ Βασίλης Παπαδόπουλος και από το ΚΚΕ Εσωτ. ο Γιάννης Αγγελόπουλος.

Ο πρόεδρος της "Πανελληνιας Εκπολιτιστικής Ένωσης Διβριωτών" Σωτήρης Σωτηρόπουλος, αναπτύσσει τα θέματα και προβλήματα των χωριών της Ορεινής Ηλείας που αποτυπώθηκαν σε ΥΠΟΜΝΗΜΑ-ΨΗΦΙΣΜΑ το οποίο και απεστάλη σε όλα τα Υπουργεία και τις αρμόδιες Αρχές.

Μια άλλη άποψη (δεξιά πλευρά) του ακροατηρίου. Σε πρώτο πλάνο διακρίνονται οι αείμνηστοι Βασίλης Πατσής και ο στρατηγός Γιώργος Παναγούλης.

Πολλοί εκ των παραπάνω επικεφαλής των Συλλόγων, σήμερα δεν είναι κοντά μας. Μας θωρούν από ψηλά και ασφαλώς θα κουνάνε με θλίψη το κεφάλι τους για μερικούς σύγχρονους επιγενόμενους, που ντροπιάζουν τους ηρωϊκούς ξωμάχους των χωριών τους «τους δικούς μας Χριστούς, τους δικούς μας Άγιους» κατά πως λέει ο μεγάλος ποιητής μας Γιάννης Ρίτσος.

Σωτήρης Σωτηρόπουλος

Πρόεδρος του «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ»

και εκδότης του ιστορικού-λαογραφικου περιοδικου «ΔΙΒΡΗ»

ΤΟΤΕ ΜΕ ΤΗΝ "ΑΛΙΚΗ ΣΤΟ ΝΑΥΤΙΚΟ", ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΤΡΟΪΚΑ...

ΠΈΜΠΤΗ, 6 ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 2011

Από την «Αλίκη στο ναυτικό» στην αγκαλιά της Τρόϊκα

Με την οικονομική κρίση και τις διαρκείς επαναλήψεις στην TV ξαναβλέπουμε για πολλοστή φορά τις κλασσικές ταινίες της Φίνος Φιλμ με την Αλίκη Βουγιουκλάκη.

Με νέα οπτική προσέγγιση. Μας απειλεί ξανά ο διαχωρισμός των τάξεων σε κείνους που πάνε με τις κούρσες στους έρημους τότε αθηναϊκούς δρόμους και σε όσους στριμώχνονται σε λεωφορεία. Μας αγγίζει τ’ ότι οι καθηγητές το καλοκαίρι δεν πήγαιναν διακοπές, έκαναν ιδιαίτερα «προπαιδευτικά μαθήματα» και δροσιζόντουσαν στους πίδακες της Ομονοίας, ενώ μας απειλεί η σκέψη ότι κάποτε η αμυγδάλου ΙΟΝ αποτελούσε όχι σνακ, αλλά τεκμήριο πλούτου. Και σήμερα τα μεσημέρια αρχίσαμε να τσιγκουνευόμαστε την τυρόπιττα κι αρκούμεθα στο ταπεράκι από το σπίτι. Δεν περιέχει πια ελίτσες γιατί έγιναν είδος ντελικατέσεν κι έτσι αρκούμεθα στη διαχρονική αξία του τυρόψωμου με τη ντομάτα, που τώρα βαφτίζουμε τοστ. Γιαυτό μας ξαναδείχνουν άλλωστε αυτές τις ταινίες. Μας εκπαιδεύουν. Ίσως με εντολή της Τρόικα. Για να παίρνουμε ιδέες επιβίωσης. Για να αισιοδοξούμε ότι πάντα υπάρχουν και χειρότερα.

Πόσο θαυμάζαμε τότε όλα τα κοριτσόπουλα τη Βουγιουκλάκη! Αν και στα νιάτα της τα κορίτσια ήταν στρουμπουλούτσικα και τα φουρό δέσποζαν στις νυχτερινές σεμνές εξόδους. Και ζούσαμε το παραμύθι της Σίσσυ με το μεγαλοπρεπή γάμο. Ακόμη το απολαμβάνουμε σε πολλοστή επανάληψη με ποικίλες γλωσσικές αποδόσεις. Είναι παράξενο, αλλά ακόμη και σήμερα αρέσουν στα κορίτσια αυτά τα έργα. Ειδικά της Βουγιουκλάκη.

Είναι απίστευτο πώς μια αφελής ταινία όπως "η Αλίκη στο ναυτικό" αντέχει στο χρόνο. Σκέπτομαι ότι για τη δική μας εποχή ήταν σημαντικός ο χαρακτήρας που ενσάρκωνε. Την εποχή που ο κινηματογράφος κατακλυζόταν από ταινίες του στυλ "Αμάρτησα για το παιδί μου" και "Άπιστε, λιώσε με για να σε λατρεύω" ήλθε στο προσκήνιο το κορίτσι της εποχής, που αντιστεκόταν στη γονική εξουσία, ακόμη κι αν όλα της χαριζόντουσαν και ήξερε να διεκδικεί μια θέση στη ζωή και τον έρωτα. Κατά κάποιαν έννοια η Αλίκη ήταν ιδιότυπη φεμινίστρια, αφού κατάφερνε πάντα να επιβιώνει σ' ένα κόσμο ανδροκρατούμενο με μόνα της όπλα αυτά που οι άντρες της επέτρεπαν να χρησιμοποιεί, την τσαχπινιά και την αυθάδεια. Και βέβαια η αμφισβήτηση της κοινωνικής τάξης έπρεπε νάχει πάντα χάπυ έντ. Πάντα η ιστορία έκλεινε με την επιστροφή στις προκαθορισμένες δομές και βέβαια η παρείσακτη κοινωνικά κοπέλα θα ενσωματωνόταν στην ανώτερη κοινωνία, που έτσι εξαγνιζόταν από την εισροή της δυναμικότητας και της παρθενικότητας, της τιμιότητας και της ομορφιάς που ενσάρκωνε αυτή η κοπέλα για τα μικροαστικά στρώματα. Τίποτε από τα μπερδεμένα αμαρτωλά στόρυ τύπου Δυναστείας, που σήμερα σε τουρκική βερσιόν κατακλύζουν τα ελληνικά κανάλια.

Τότε το παιχνίδι πτωχός αλλά τίμιος νέος ερωτεύεται πλουσία, αλλά με κακούς γονείς κόρη είχε εξαντληθεί. Κι οι πλούσιοι έχουν αισθήματα, αλλά είναι τόσο εύκολο να τους μεταμορφώσει κανείς! σκέφθηκαν. Αρκούσε ένα χαστούκι του φτωχού, αλλά πολλά υποσχόμενου καθηγητή, στην χαϊδεμένη, ερωτευμένη κόρη βιομηχάνου για να τους πείσει όλους να επιστρέψουν στην οδό της πειθαρχίας και της ισοπολιτείας. Αρκούσε ο έρωτας για να κοινωνικοποιηθεί σοσιαλιστικά ένα εργοστάσιο κι όλα στην κοινωνία πήγαιναν μέλι γάλα.

'Ήταν η εποχή της αισιοδοξίας και των ελπίδων. Όλοι στ' αλήθεια θέλαμε να πιστεύουμε ότι αρκούσε ένα κορίτσι στο πολεμικό πλοίο για να λουλουδιάσει το Αιγαίο με φουστάνια ικανά ν' αποσπούν τους άντρες απ' τον πόλεμο. Θριάμβευε η αψηφισιά κι η ανεμελιά της νιότης. Οι άντρες ήταν πάντα κομπάρσοι στο παιχνίδι της ζωής. Αναγκαζόντουσαν σα γονιοί ή σαν αγαπημένοι να προσαρμόζονται στις γυναικείες πράξεις, πανικόβλητοι απ' τις πρωτοβουλίες, που τ' άπραγα κοριτσόπουλα έπαιρναν για πρώτη φορά.

Η διαφορά στην οπτική γωνία των γενεών ήταν σαφής. Η μάνα ονειρευόταν να Τον ακολουθήσει στο ταξίδι κι η κόρη ρισκάρει να σαλπάρει μαζί του, χωρίς να Του ζητήσει την άδεια, μόνο και μόνο για να Του επιβάλει τις απόψεις της και να Τον κατακτήσει. Ο Άντρας παραμένει το κέντρο του γυναικείου σύμπαντος κι ο έρωτας δικαιολογεί ένα τόσο αθώο παραστράτημα. Το πρώτο βήμα είχε όμως γίνει. Το κορίτσι ξεφεύγει από τα οικογενειακά τείχη και ξανοίγεται στα πέλαγα του ανδρικού κόσμου. Ήταν αυτονόητο να μην επιστρέψει ποτέ στα παραδοσιακά της καθήκοντα. Η Πηνελόπη είχε πεθάνει. Ο Οδυσσέας θα συρθεί στο ταξίδι της επιστροφής από μια σύντροφο που πια δε θα τον περιμένει γνέθοντας στον αργαλειό. Αν καθυστερήσει περιπλανώμενος, το σφάλμα θάναι αποκλειστικά δικό του. Οι θρόνοι ανήκουν στις βασίλισσες κι ένας Αίγισθος είναι πάντα βολικός στο ρόλο του βασιλικού συζύγου.

Ο έρωτας σ' αυτές τις ταινίες δεν ήταν παρά το άλλοθι για την κοινωνική αλλαγή που καθρεφτιζόταν. Η γυναίκα πρωταγωνιστούσε με τους παραλογισμούς της νιότης και γινόταν το ίνδαλμα μιας γενιάς που δε ήθελε απλά να είναι ίση με τον άντρα, αλλά να τον ξεπεράσει. Ήθελε να τον κατακτήσει παίζοντας με τους δικούς του κανόνες και φαινόταν να το καταφέρνει. Ο γάμος ήταν πάντα η κατάληξη στο σινεμά.

Στη ζωή βέβαια η επανάσταση εξελίχθηκε διαφορετικά. Όλα εμείς τα κοριτσόπουλα, που ταυτιστήκαμε με την Αλίκη βγήκαμε στη βιοπάλη και μάθαμε ότι δεν αρκούσε η μεταβίβαση από την πατρική στη συζυγική εξουσία για ν' αλλάξουν τα πράγματα. Ο γάμος έπρεπε να μεταμορφωθεί, η οικογένεια ν' αλλάξει δομές. Όσο οι φεμινίστριες θεωρητικολογούσαν, οι απλές γυναίκες της γενιάς μου κέρδιζαν τη μάχη, μέρα τη μέρα, συχνά με δυσβάσταγο κόστος, αφού αναγκάστηκαν να συμβιβάσουν όλους τους αλληλοσυγκρουόμενους ρόλους, που απαιτούσε απ' αυτές η κοινωνία.

Ενώ παγκόσμια ειδικά σε μουσουλμανικές χώρες ή την Ινδία η καταπίεση των γυναικών συνεχίζεται απαράλλαγα, οι γυναίκες στην Ελλάδα σήμερα δεν καταπιέζονται πια προσπαθώντας ν' αποδείξουν ότι είναι καλύτερες από τους άντρες, επειδή μπορούν να είναι ταυτόχρονα υποδειγματικές σύζυγοι, μανάδες, νοικοκυρές, ερωμένες και πετυχημένες επαγγελματίες. Τα κορίτσια δεν προσπαθούν να κατακτήσουν τα αγόρια. Δεν αρκούνται σε μια σχέση συντροφικότητας. Στο κυνήγι της ισότητας δεν υποχωρούν πουθενά, με αποτέλεσμα συχνά να μένουν μόνες.

Ο έρωτας όμως πάντα και παντού εξακολουθεί να χρησιμοποιείται σαν πολιορκητικός κριός για την ψυχή του άλλου ανθρώπου, άσχετα από φύλο ή ηλικία. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πολύμορφες και το σεξουαλικό παιχνίδι δεν είναι παρά ο σπινθήρας ανάφλεξης στη ερωτική πυρκαγιά, που κατακαίει όμοια άντρες και γυναίκες. Τα χάπυ έντ στη ζωή είναι η εξαίρεση στον κανόνα της διάβρωσης και της λήθης των αισθημάτων. Και οι κοινωνικές αλλαγές που με κόπο και χρόνο κατακτήσαμε συχνά σωριάζονται σ’ ερείπια μ’ ένα βλεφάρισμα της Μοίρας. Γιατί δεν είναι μόνο ιστορική συνέπεια. Η μόνη ασφαλής πρόγνωση για τους ανθρώπους παραμένει ο θάνατος.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου