Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

ΤΑΔΕ ΕΦΗ, ΚΥΡ - ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΠΡΙΝ 100 ΧΡΟΝΙΑ...



Πρωτοχρονιάτικο Διήγημα του Κυρ Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη... (επαναδημοσίευση)



               Τα πτερόεντα δώρα

Ξένος του κόσμου και της σαρκός κατήλθε την παραμονήν από τα ύψη συστείλας τας πτερύγας, όπως τας κρύπτει θείος άγγελος. Έφερε δώρα από τα άνω βασίλεια, δια να φιλεύση τους κατοίκους της πρωτευούσης. Ήτον ο καλός άγγελος της πόλεως.
Εκράτει εις την χείρα του εν άστρον και επί του στέρνου του έπαλλε ζωή και δύναμις και από το στόμα του εξήρχετο πνοή θείας γαλήνης. Τα τρία ταύτα δώρα ήθελε να μεταδώση εις όλους όσοι προθύμως τα δέχονται.
Εισήλθεν εν πρώτοις εις εν αρχοντικόν μέγαρον. Είδεν εκεί το ψεύδος και την σεμνοτυφίαν, την ανίαν και το ανωφελές της ζωής, ζωγραφισμένα εις τα πρόσωπα του ανδρός και της γυναικός και ήκουε τα δύο τέκνα να ψελλίζωσι λέξεις εις άγνωστον γλώσσαν. Ο Άγγελος επήρε τα τρία ουράνια δώρα του και έφυγε τρέχων εκείθεν.
Επήγεν εις την καλύβαν πτωχού ανθρώπου. Ο ανήρ έλειπεν όλην την ημέραν εις την ταβέρναν. Η γυνή επροσεπάθει ν΄ αποκοιμήση με ολίγον ξηρόν άρτον τα πέντα τέκνα, βλασφημούσα άμα την ώραν που είχεν υπανδρευθή. Τα μεσάνυχτα επέστρεψεν ο σύζυγός της, αυτή τον ύβρισε νευρική, με φωνήν οξείαν, εκείνος την έδειρε με την ράβδον την οζώδη και μετ΄ ολίγον οι δύο επλάγιασαν, χωρίς να κάμουν την προσευχήν των και ήρχισαν να ροχαλίζουν με βαρείς τόνους.
Ανέβη εις μέγα κτήριον, πλουσίως φωτισμένον. Ήσαν εκεί πολλά δωμάτια με τραπέζας, κι΄ επάνω των έκυπτον άνθρωποι, μετρούντες αδιακόπως χρήματα, παίζοντες με χαρτιά. Ωχροί και δυστυχείς, όλη η ψυχή των ήτο συγκεντρωμένη εις την ασχολίαν ταύτην. Ο Άγγελος εκάλυψε το πρόσωπον με τα πτέρυγάς του, δια να μη βλέπη, κι΄ έφυγε δρομαίος.
Εις τον δρόμον συνήντησε πολλούς ανθρώπους, άλλους εξερχομένους από τα καπηλεία , οινοβαρείς και άλλους κατερχομένους από τα χαρτοπαίγνια, μεθύοντας χειοροτέραν μέθην. Τινάς είδεν ν΄ ασχημονούν και τινάς ήκουε να βλασφημούν τον Αη-Βασίλην ως πταίστην. Ο Άγγελος εκάλυψε με τας πτέρυγάς του τα ώτα , δια να μη ακούη, και αντιπαρήλθεν.
Υπέφωσκεν ήδη η πρωία της πρωτοχρονιάς και ο Άγγελος, δια να παρηγορηθή, εισήλθεν εις την εκκλησίαν. Αμέσως πλησίον εις τας θύρας είδεν ανθρώπους να μετρούν νομίσματα, μόνον που δεν είχον παιγνιόχαρτα εις τα χείρας και εις το βάθος αντίκρυσεν ένα άνθρωπον χρυσοστόλιστον και μιτροφορούντα ως Μήδον σατράπην της εποχής του Δαρείου, ποιούντα διαφόρους ακκισμούς και επιτηδευμένας κινήσεις. Δεξιά και αριστερά, άλλοι μερικοί έψαλλον με πεπλασμένας φωνάς: Τ ο ν Δ ε σ π ό τ η ν  κ α ι  Α ρ χ ι ε ρ έ α!
Ο Άγγελος δεν εύρε παρηγορίαν. Επήρε τα πτερόεντα δώρα του - το άστρον το προωρισμένον να λάμπη εις τα συνειδήσεις, την αύραν, την ικανήν να δροσίζη τας ψυχάς, την πλασμένην δια να πάλλη εις τα καρδίας, ετάνυσε τας πτέρυγας και επανήλθεν εις τας ουρανίας αψίδας.
(Εφημ. "Αλήθεια", 1 Ιαν. 1907)

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

ΤΟ ΝΕΟ ΤΕΥΧΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ "ΔΙΒΡΗ", ΜΕ ΕΥΧΕΣ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ...


Το περιοδικό «ΔΙΒΡΗ»

Εύχεται στους απανταχού διβριώτες
(Ηλείας, Βορ. Ηπείρου, Φθιώτιδας …και Κάτω Ιταλίας)
και φίλους μας
ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ

Ειρηνικό, δημιουργικό το
 ΝΕΟ ΕΤΟΣ 2012 
και λιγότερο επώδυνο από τους ολετήρες (ντόπιους και «τροϊκανούς»)  της  εθνικής και ατομικής μας αξιοπρέπειας και υπόστασης

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ, ΕΚ ΒΑΘΟΥΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!...
Συγκινητική παρότρυνση για συνέχιση της έκδοσης πάση θυσία
Λόγια εκτίμησης κι αγάπης στο περιοδικό «ΔΙΒΡΗ»
            Πρέπει να το ομολογήσουμε. Στα 33 χρόνια που εκδίδεται και κυκλοφορεί το Περιοδικό μας, πρώτη φορά αισθανθήκαμε τέτοια συγκίνηση και ικανοποίηση. Και εξηγούμεθα. Ως γνωστόν, όπως ενημερώσαμε στο προηγούμενο τεύχος αυξήθηκαν τα ταχυδρομικά τέλη αποστολής υπέρμετρα και υπήρχε ο κίνδυνος να σταματήσει η έκδοση και να κλείσει ο κύκλος της ζωής του. Μάλιστα γράψαμε με πόνο καρδιάς και κάποιες εναλλακτικές προτάσεις.
            Ειλικρινά δεν περιμέναμε τέτοια ανταπόκριση από τους συνδρομητές και αναγνώστες της «ΔΙΒΡΗΣ». Τέτοια συμπαράσταση με γραπτά και τηλεφωνικά μηνύματα για συνέχιση της έκδοσης με την νέα προταθείσα αύξηση της ετήσιας συνδρομής (από 20 σε 30 Ευρώ) που όπως είναι φυσικό μας βάζει μπροστά στο υπέρτατο καθήκον μας, να συνεχίσουμε πάση θυσία.  Και θα συνεχίσουμε, ελαττώνοντας τον αριθμό των εκδιδόμενων τευχών από 1200 σε 500, ταχυδρομώντας με τα νέα τέλη στους τακτικούς συνδρομητές από 800 τεύχη που στέλναμε σε 300, αποστέλλοντας ΔΩΡΕΑΝ επιλεκτικά μόνο σε Σχολεία και μικρό αριθμό προσωπικοτήτων των Γραμμάτων, των Τεχνών, της Επιστήμης και της Διανόησης φίλων της «ΔΙΒΡΗΣ» και σε όσους αποδεδειγμένα αδυνατούν να στείλουν συνδρομή, αρκεί να μας το δηλώσουν, που θέλουν οπωσδήποτε να το παίρνουν.  
            Και σα να μη έφτανε αυτό το σχεδόν ομαδικό μήνυμα, ήρθαν και κάποιες Επιστολές από ανθρώπους ξεχωριστούς της Επιστήμης και των Γραμμάτων αλλά και απλούς προσκυνητές της αγνής λαϊκής ψυχής, φύλακες της ελληνικής παράδοσης που δημοσιεύουμε, εκφράζοντας τις άπειρες ευχαριστίες μας. Αυτό είναι τελικά που μένει από μια προσπάθεια που ξεκίνησε το 1978 από εσωτερική  παρόρμηση και από αγνή πατριωτική …«διαστροφή»  κι αγάπη στα μικρά, φτωχά μα περήφανα ιστορικά χωριά μας.
Ο ΕΚΔΟΤΗΣ 

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

ΟΙ ΔΙΒΡΙΩΤΕΣ ΚΑΙ ΟΡΕΙΝΟΙ ΗΛΕΙΟΙ, ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΜΟΓΕΝΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ...


Οι διβριώτες και γενικά οι Ορεινοί Ηλείοι του περασμένου 20ου αιώνα,   πρωτοπόροι και δημιουργοί  του θαύματος της Ελληνικής Ομογένειας στην Αμερική
Γράφει ο Σωτήρης Σωτηρόπουλος από τη ΔΙΒΡΗ




Προλογικά
Αφορμή για το παρόν σημείωμα, στάθηκε η παρακολούθηση της Ιστοσελίδας PANELIAKOS, Boston, USA, των Ηλείων της Ομογένειας της Αμερικής (http://www.paneliakos.com/) που διαχειρίζεται ένα εκλεκτό της μέλος ο κ. Βασίλης Καυκάς από το Σιμόπουλο. Είναι εκπληκτικό, το ότι πως μια Ιστοσελίδα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα, είναι τόσο καλά ενημερωμένη ώστε όποιος τη διαβάζει ξέρει περισσότερα για την χώρα από εμάς που μένουμε στη πατρίδα. Είναι το μεράκι, ο νόστος αλλά και οι κόποι, οι θυσίες που καταβάλουν οι φίλοι συμπολίτες γιατί αισθάνονται εκεί μακριά δυο φορές Έλληνες, καθόσον απέχουν από τα ημέτερα πάθη και τις διχόνοιες και δίνουν τον καλλίτερο εαυτό τους για να ικανοποιούν τους 60.000 (καλά διαβάσατε) αναγνώστες που τους παρακολουθούν.
Επίσης, με το κείμενο που ακολουθεί και αφιερώνεται στους φίλους και αδελφούς ομογενείς Ηλείους της Αμερικής (και όπου Γης), στέλνω ως ένα μικρό αντίδωρο αγάπης και ταπεινών ευχαριστιών για όσα είχε την καλοσύνη να γράψει  για την …«αφεντιά» μου ο καλός και προοδευτικός συμπατριώτης κ. Βασίλης Καυκάς (υπερβολικά μεν, συγκινητικά δε) που θα διαβάσετε στο τέλος του κειμένου…

Όπως θα δείτε παρακάτω στο κείμενο που ακολουθεί του ειδικού επιστήμονα, ιστορικού ερευνητή διβριώτη (εκ μητρός) κ. Νίκου Αναστασόπουλου, κυρίως στις αρχές του περασμένου αιώνα (20ου) υπήρξε το μεγάλο μεταναστευτικό κύμα προς τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Και όπως ήταν φυσικό δεν θα μπορούσε να μείνει έξω από αυτό το φευγιό και η φτωχή, άγονη πλην ιστορική και περήφανη Ορεινή Ηλεία. Πολύ δε περισσότερο τα παιδιά της από τα πλέον ορεινά χωριά της, δηλ. του ιστορικού πρώην Δήμου Λαμπείας, με μόνα εφόδια την ευχή των γονιών τους πήγαιναν για να βρουν την τύχη τους στο «Αμέρικα», όπως συνηθιζόταν να λέγεται.
Δεν είναι σκοπός του σημειώματος αυτού να επεκταθούμε σε όλο το ιστορικό των μεταναστών απλών ανθρώπων  του λαού της περιοχής μας που έχει μεν μεγάλη αξία αλλά δεν είναι του παρόντος. Πρέπει κάποια στιγμή (πριν η αχλύ του χρόνου τα σκεπάσει) να καταγραφούν με λεπτομέρειες, τώρα μάλιστα που μέσα από το Ίντερνετ καταφέρνουμε να έχουμε πρόσβαση σε αμερικάνικα και άλλα Αρχεία. Σήμερα όμως, θα αναφερθούμε σε μια ξεχωριστή ιδιαιτερότητα των ορεσίβιων αυτών προγόνων μας που πήγαν εκεί όχι μόνο για να πλουτίσουν, όχι μόνο για να συντηρούν εκείνους που άφησαν πίσω, αλλά κατάφεραν να διακριθούν και να καταυγάσουν σε πανελλαδικό (για εκεί) και παγκόσμιο επίπεδο.   Μη προτρέξετε να μου απευθύνετε κάποια μομφή για ασύγνωστη μεγαλοστομία, πριν … «λαλήσαι τρις»! και εξηγούμαι ευθύς αμέσως.
Εντελώς τυχαία εμείς του «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ» αποκαλύψαμε το εξής εκπληκτικό.  Αναδιφώντας, ένα περιοδικό με το ιστορικό της μεγάλης Ελληνοαμερικανικής Οργάνωσης, γνωστής ως ΑΧΕΠΑ (λεπτομέρειες θα διαβάσετε παρακάτω) είδαμε ότι το 1922 μέσα στους οκτώ (8) πρώτους  Έλληνες επιχειρηματίες που εμπνεύστηκαν την ιδέα της ίδρυσης της Οργάνωσης ΑΧΕΠΑ, οι πέντε ήσαν Ηλείοι (!!) και από τους 5 αυτούς οι τέσσερις ήσαν ορεινοί Ηλείοι (!!!) εκ των οποίων δύο Διβριώτες (οι αδελφοί Ιωάννης και Χαρίλαος Αγγελόπουλοι) και δύο Κακοταραίοι (οι αδελφοί James και George Campbell που ήδη είχαν εξαμερικανίσει το όνομά τους), ο δε πέμπτος Ηλείος ήταν από τα Λεχαινά (ο Νικόλαος Τσάτας, ο οποίος υπήρξε και ο πρώτος πρόεδρος του Δ. Σ. των ΑΧΕΠΑ). Ψυχή όμως και πρωταγωνιστές ήσαν οι αδελφοί Αγγελόπουλοι με προηγούμενο τον Ιωάννη. Αποφασίσαμε λοιπόν, να ερευνήσουμε το θέμα και «τύχη αγαθή» βρέθηκε ένας νέος φέρελπις συμπολίτης ιστορικός ερευνητής, ο κ. Νίκος Αναστασόπουλος (τώρα Λέκτωρ της Νεώτερης Ελληνικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων) που με επιστημονική συνέπεια και πατριωτική αγάπη, ευδόκησε σε ειδική ΗΜΕΡΙΔΑ που κάναμε στο «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΒΡΗΣ» να παρουσιάσει μια πλήρη Εισήγηση για το θέμα που θα έχετε την ευκαιρία να διαβάσετε στη συνέχεια.
Όμως δεν σταματήσαμε σε αυτούς τους μεγάλους πρωτοπόρους που μεγαλούργησαν και δημιούργησαν την Οργάνωση των ΑΧΕΠΑΝΣ. Προχωρήσαμε και σε άλλους όπως τους παγκοσμίως γνωστούς ως Εκδότες κύρους (στους εδώ Έλληνες γνωστοί κυρίως από το Αγγλο-Ελληνικό λεξικό Divry΄s) τους αδελφούς Δημοσθένη και Γεώργιο Κωνσταντόπουλους που μετονομάσθηκαν σε «Δίβρης» (έτσι σε όλα τους βιβλία που εξέδιδαν παγκοσμίως , έβαζαν στα ελληνικά: ΕΚ ΔΙΒΡΗΣ) για τους οποίους επίσης θα διαβάσετε στο κείμενο του κ. Ν. Αναστασόπουλου, ολίγα παρακάτω.
Ανασύραμε από το Αρχείο του αείμνηστου προέδρου του «ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΛΑΜΠΕΙΕΩΝ ¨Ο ΑΓ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ¨» Νίκου Σωτηρόπουλου ένα ενδιαφέρον γράμμα του Γεωργίου Δίβρη, στο οποίο αναφέρεται σχετικά με την παροικία των διβριωτών της Αμερικής και τον Χαρίλαο Αγγελόπουλο και τα παραθέτουμε σε φωτοτυπία.

Η απαντητική επιστολή του Γεωργίου Κωνσταντόπουλου (ή Δίβρη) στον Νίκο Σωτηρόπουλου
που αναφέρεται στον Χαρίλαο Αγγελόπουλο και στην δράση της διβριώτικης παροικίας
του Γούστερ .

Εδώ αξίζει να αναφέρουμε ακόμη για μια άλλη μεγάλη  προσωπικότητα από την ορεινή Ηλεία, τον διαπρεπή δικηγόρο από τα Τσίπιανα Παναγιώτη Μπελλογιάνη –Peter Bell (γόνος της ιστορικής οικογένειας των Μπελογιανναίων Αγωνιστών του 1821 και πρώτος εξάδελφος του ήρωα Νίκου Μπελογιάννη), οποίος την 10ετία του 1950 χρημάτισε Ύπατος Πρόεδρος των ΑΧΕΠΑΝΣ.
Τέλος η μεγάλη και προκομμένη διβριώτικη παροικία στο Γούστερ της Μασαχουσέτης, μέχρι τα μέσα του περασμένο αιώνα, είχε κάνει θαύματα εκεί με δημιουργία έργων ευποιίας στην ιδιαίτερα πατρίδα μας. Με επικεφαλής τους ευπατρίδες Ανδρουτσοπουλαίους κινητοποίησαν όλη την Ηλειακή Ομογένεια της Αμερικής και δημιούργησαν το υπέροχο κτίριο του Υγειονομικού Σταθμού Λαμπείας που εγκαινιάστηκε το 1955. 


Το σπουδαίο κτίριο του Υγειονομικου Σταθμού Λαμπείας , 
 "εκτίσθη δαπάναις
της Πανηλειακής Ομοσπονδίας  Αμερικής και του Συλλόγου Ηλείων Γούστερ
Μασαχουσέτης" όπως γράφει και  πινακίδα στην προμετωπίδα 

Οι διβριώτες αδελφοί Ιωάννης και Χαρίλαος Αγγελόπουλοι, οι πρώτοι ιδρυτές της μεγάλης Ελληνοαμερικανικής οργάνωσης ΑΧΕΠΑ το έτος 1922
(Ομιλία του Νίκου Αναστασόπουλου σε ΗΜΕΡΙΔΑ του
«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ» που έγινε τον Αύγουστο του 2008 τη Δίβρη)
Κυρίες και Κύριοι,
Επιτρέψατέ μου, αρχικώς, για άλλη μία φορά να εκφράσω την ειλικρινή χαρά μου που ευρίσκομαι για τέταρτη συνεχή χρονιά στο βήμα του Πνευματικού Κέντρου της Δίβρης. Τις προηγούμενες χρονιές προσπαθήσαμε να ανακαλύψουμε και να αναδείξουμε ιστορικές πτυχές, οι οποίες αφορούσαν τα πολιτικά και εκπαιδευτικά δρώμενα στην ευρύτερη περιοχή του Δήμου Λαμπείας και γενικά της Ηλείας. Φέτος, όμως, το ενδιαφέρον μας προσανατολίζεται σε μία θεματική, η οποία αναδεικνύει μία άλλη διάσταση του διβριώτικου δαιμονίου (όπως χαρακτηριστικά έχει ονοματίσει ο κ. Σωτηρόπουλος), πέραν δηλαδή της ισχυράς παρουσίας επί της πολιτικής ή δημόσιας ζωής και σχετίζεται με την παρουσία των διβριωτών μεταναστών στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και, την χωρίς υπερβολή, καθοριστική συμβολή τους στην χάραξη της μεταναστευτικής πολιτικής του ελληνικού κράτους κατά τον 20ό αιώνα. Θα αποδείξουμε στη συνέχεια το γιατί.
Πρωτίστως, όμως, ας προσπαθήσουμε να αποδώσουμε ένα γενικό στίγμα για το μεταναστευτικό ρεύμα των αρχών του 20ού αιώνα, ώστε, περαιτέρω, να προσεγγίσουμε επιτυχέστερα το ζητούμενό μας. Γενικώς, οφείλουμε να αποδεχθούμε μία βασική σταθερά η οποία στηρίζεται στην αρχή ότι η νεότερη και σύγχρονη ελληνική ιστορία είναι στενά συνυφασμένη με το φαινόμενο της Διασποράς. Εξάλλου, η οικονομική και κοινωνική ανέλιξη της χώρας στηρίχθηκε κατά πολύ στους απόδημους Έλληνες. Πριν, μάλιστα, την ίδρυση του ελληνικού κράτους και κατά τα πρώτα βήματα αυτού, οι ελληνικές παροικίες του εξωτερικού έρχονταν ως βασικοί αρωγοί προκειμένου να στηρίξουν το μικρό ελληνικό κρατίδιο.
Εν συνεχεία, καθ’ όλον τον 19ο αιώνα και κατά το γύρισμα στον 20ό, αυξήθηκαν σταδιακά οι μετοικεσίες προς την Αίγυπτο, τη Ρουμανία, τη κεντρική και νότια Αφρική, την Αυστραλία και φυσικά την βόρεια και νότια Αμερική. Η μετανάστευση, ιδιαίτερα, προς τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, ανέβηκε σε πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα ύψη, προπάντων στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Υπολογίζεται ότι από το μεταναστευτικό ρεύμα της συγκεκριμένης περιόδου ο ελλαδικός πληθυσμός έχασε μόνο κατά την εικοσιπενταετία 1896 - 1921 415.000 κατοίκους, δηλαδή πάνω από το 8% του συνολικού πληθυσμού της χώρας, ενώ κατά την απογραφή του 1930 καταγράφηκαν στις ΗΠΑ περίπου 200.000 Έλληνες.
            Ωστόσο, το συγκεκριμένο μεταναστευτικό πλαίσιο δεν μπορεί να κατανοηθεί εάν δεν στρέψουμε την προσοχή μας επιγραμματικά στις βασικές αιτίες που συντέλεσαν σε αυτήν την πληθυσμιακή αιμορραγία που υπέστη η χώρα έως το 1930. Αναμφισβήτητα, η οικονομική κρίση και η φτώχεια αποτέλεσαν τις βασικότερες αφορμές. Βεβαίως, ο αγροτικός πληθυσμός αντιμετώπιζε τα περισσότερα προβλήματα καθώς η οικονομική στενότητα, οι αγροτικές καταστροφές, όπως η περίφημη κρίση της σταφίδας και η έξαρση του φαινομένου της ληστείας στην ύπαιθρο, επικούρησαν στην διεξοδική λύση της μετανάστευσης, ως ελπίδας επιβίωσης. Παράλληλα, το συνεχές εμπόλεμο κλίμα, οι ελληνοτουρκικοί πόλεμοι του 1897, του 1912-1913, του 1917-1922 αλλά και οι εσωτερικές πολιτικές αντιπαραθέσεις, όπως ο εθνικός διχασμός του 1915, υποδαύλισαν το μεταναστευτικό ρεύμα. Συνεπώς, η Αμερική με τις δυνατότητες για εργασία που προσέφερε την συγκεκριμένη περίοδο, αποτέλεσε πόλο έλξης για χιλιάδες Έλληνες, οι οποίοι ασχολήθηκαν με ποικίλα επαγγέλματα. Πάντως, το εμπόριο υπήρξε το κύριο αντικείμενο απασχόλησης για τους μετανάστες. Φυσικά, από όλη αυτήν την μεταναστευτική τάση δεν θα μπορούσαν να λείπουν και οι διβριώτες συμπατριώτες μας.
            Ως αυτονόητο, ετούτη την ώρα είναι αρκετά χρονοβόρο να εξετάσουμε διεξοδικά τις πράγματι ποικιλόμορφες πολιτικές και κοινωνικές δραστηριότητες των Ελλήνων στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Ωστόσο, μπορούμε να υπογραμμίσουμε ότι οι δυσκολίες προσαρμογής και συγκατοίκησης με τους Αμερικανούς πολίτες ήταν αρκετές, γεγονός το οποίο σηματοδότησε την σταδιακή πτώση του μεταναστευτικού ρεύματος από την δεκαετία του 1930 και εξής. Συγκεκριμένα, η ξενοφοβία και τα αισθήματα αντιπάθειας προς τους μετανάστες αναπτύσσονταν σταθερά στις Ηνωμένες Πολιτείες από την δεκαετία του 1910, όταν τότε μπήκαν στη χώρα εκατομμύρια μετανάστες από την Ευρώπη και την Ασία. Η αντιπάθεια προς τους μετανάστες στηριζόταν σε μία σειρά φυλετικών και θρησκευτικών διακρίσεων, ενώ αναπτύχθηκαν πολυπληθή ρατσιστικά κινήματα. Η κορύφωση αυτής της πραγματικότητας σημειώθηκε το 1924 όταν ψηφίστηκε από το Αμερικανικό Κογκρέσο ένας άκρως αυστηρός νόμος, ο οποίος περιόριζε την μετανάστευση από ορισμένα μέρη του κόσμου, μεταξύ των οποίων και της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, δηλαδή και της Ελλάδας.
            Μετά, λοιπόν, από όλα αυτά, αντιλαμβανόμαστε ότι οι Έλληνες της Αμερικής έπρεπε να ισορροπήσουν ανάμεσα στην διλημματική επιλογή της επιστροφής στην πατρίδα, κάτι που, ως λογικό δεν επιθυμούσαν και εν τέλει δεν έπραξαν, και ανάμεσα στην παραμονή τους στην Αμερική με τους όρους, όμως, που επέβαλλε η Αμερικανική πολιτική αφομοίωσης και εξαμερικανισμού των μεταναστών. Σε αυτό, λοιπόν, το κομβικό σημείο αναπτύχθηκε την δεκαετία του 1920, ανάμεσα στα μέλη της ελληνικής κοινότητας, ένας έντονος προβληματισμός για το πώς θα αντιμετωπιζόταν επιτυχέστερα αυτό το αρνητικό κλίμα προς τους ίδιους. Ο στόχος σε αυτήν την περίπτωση ήταν αναπόφευκτος: η απόκτηση της αμερικανικής υπηκοότητας και ο εξαμερικανισμός των Ελλήνων, χωρίς όμως να διαγράψουν την ελληνική καταγωγή τους.
Βεβαίως, μεταξύ μας, αυτήν την ώρα εύλογος μπορεί να προβάλει ο προβληματισμός τι σχέση μπορεί να έχει η Δίβρη με όλα αυτά. Και όμως η σχέση της είναι πολύ μεγάλη, καθώς ο άνθρωπος, ο οποίος έλαβε αρχικά την πρωτοβουλία να συντονίσει την προσπάθεια των Ελλήνων μεταναστών, για επιτυχή προσέγγιση και κοινή συμπόρευση με την Αμερικανική κοινωνία καταγόταν από την Δίβρη. Πρόκειται για τον Ιωάννη Αγγελόπουλο, ο οποίος γεννήθηκε στη Δίβρη το 1886, το σπίτι του ευρισκόταν στους Λαζαράδες και ειδικότερα στη Ράχη και μετανάστευσε στην Αμερική την πρώτη δεκαετία του 1900, μαζί με τον αδερφό του Χαρίλαο Αγγελόπουλο, ο οποίος είχε γεννηθεί στη Δίβρη το 1889 Και οι δύο είχαν δραστηριοποιηθεί στο χώρο του εμπορίου και είχαν δημιουργήσει δική τους εταιρεία εδώδιμων προϊόντων στην Ατλάντα της Αμερικής.
Θα έλεγα ότι αξίζει να παρακολουθήσουμε την προσπάθεια του Έλληνα μετανάστη, όχι μόνον γιατί πρόκειται για συμπατριώτη μας, αλλά γιατί η συνδρομή του διαμόρφωσε μετέπειτα όλη τη μεταναστευτική πολιτική της ελληνοαμερικανικής κοινότητας, χωρίς, φυσικά και ο ίδιος να μπορούσε να αντιληφθεί τότε το μέγεθος της συνεισφοράς του. Ειδικότερα, στις αρχές του καλοκαιριού του 1922, ο Ιωάννης Αγγελόπουλος κατά την διάρκεια ενός επιχειρηματικού του ταξιδιού στην πολιτεία Tennessee των ΗΠΑ συναντήθηκε στην πόλη Chattanooga με τον συνάδελφό του Έλληνα επιχειρηματία Γιώργο Νικολόπουλο ή Polos, ο οποίος καταγόταν από το Καρπενήσι. Στη συνομιλία τους κυριάρχησε ο προβληματισμός τους για το αυξανόμενο αρνητικό κλίμα της Αμερικανικής κοινωνίας εναντίον των μεταναστών και φυσικά εναντίον των Ελλήνων. Εν προκειμένω, οι δύο άνδρες συμφώνησαν πως υπήρχε ανάγκη για την ίδρυση μίας αδελφότητας Ελλήνων μεταναστών στην Αμερική με μεγάλη εμβέλεια, πέραν των υπαρχόντων έως τότε περιφερειακού χαρακτήρα, η οποία θα είχε ως κύριο σκοπό να ανακόψει αυτό το αυξανόμενο κύμα εχθρότητας και ταυτοχρόνως να διαπαιδαγωγήσει τους Έλληνες προς τους Αμερικανικούς θεσμούς, ώστε να επιτευχθεί μία αρμονική κατά το δυνατόν επαγγελματική και κοινωνική συμβίωση.
            Πράγματι, μετά από συντονισμένες ενέργειες και διερευνητικές κινήσεις προς άλλα μέλη της ομογένειας οι δύο Έλληνες επιχειρηματίες συμφώνησαν να συναντηθούν σύντομα ώστε να υλοποιήσουν την πρωτοβουλία τους. Έτσι, στις 26 Ιουλίου του 1922 στην Ατλάντα των ΗΠΑ, και ενώ στην Ελλάδα ευρισκόταν σε εξέλιξη η Μικρασιατική Καταστροφή, συναντήθηκαν οκτώ επιχειρηματίες, μεταξύ των οποίων και ο Ιωάννης Αγγελόπουλος μαζί με τον αδερφό του Χαρίλαο Αγγελόπουλο και αποφάσισαν την ίδρυση ενός Ελληνοαμερικανικού Εκπαιδευτικού Προοδευτικού Συλλόγου, ο οποίος έλαβε την ονομασία ΑΧΕΠΑ, από τα αρχικά των λέξεων της αγγλικής ονομασίας του (American Hellenic Educational Progressive Association - AHEPA). Αξίζει, λοιπόν, να τονίσουμε ότι ανάμεσα στους οκτώ ιδρυτές της οργάνωσης, οι οποίοι αποτέλεσαν τα οκτώ μέλη της πρώτης Ύπατης Στοάς της αδελφότητας, οι δύο ήταν διβριώτες. Ανάμεσα τους, όμως υπήρχαν και άλλοι τρεις Ηλείοι, ο Νικόλαος Τσάτας από τα Λεχαινά, ο οποίος υπήρξε και ο πρώτος πρόεδρος του Δ. Σ. των ΑΧΕΠΑ καθώς και τα αδέλφια James και George Campbell από το Κακοτάρι (οι τελευταίοι δύο ήδη είχαν εξαμερικανίσει το όνομά τους).
            Μετά από αρκετές συναντήσεις το ίδιο έτος για την συγκρότηση καταστατικού, οι οκτώ Έλληνες επιχειρηματίες έδωσαν το στίγμα της οργάνωσης σε σχέση με τους στόχους της. Σύμφωνα και με τις εισηγήσεις του πρώτου εμπνευστή των ΑΧΕΠΑΝΣ Ιωάννη Αγγελόπουλου, η οργάνωση είχε ως σκοπό την προαγωγή και προώθηση του «αγνού και αμόλυντου» αμερικανισμού μεταξύ των Ελλήνων της Αμερικής, την απόκτηση αμερικανικής υπηκοότητας, την αφοσίωση στο πολίτευμα της Αμερικής και την προαγωγή της αλληλοβοήθειας και της φιλανθρωπίας μεταξύ των ομογενών. Με άλλα λόγια, οι ΑΧΕΠΑΝΣ έφεραν τους Έλληνες σε στενή επαφή με την Αμερικανική κοινωνία και τους ενέταξαν σε αυτή. Φυσικά, η εξάπλωση της οργάνωσης υπήρξε ταχύτατη, με την ίδρυση τμημάτων ακόμη και στις πιο απομακρυσμένες πόλεις της Αμερικής. Ήδη, το 1928 διέθετε 192 τοπικούς οργανισμούς σε όλη την χώρα. Το σημαντικότερο, όμως είναι ότι στους ΑΧΕΠΑΝΣ μυήθηκαν ως μέλη όχι μόνον Έλληνες με σημαντικές θέσεις αλλά και Αμερικανοί από τα ανώτερα κοινωνικά, εκπαιδευτικά και πολιτικά στρώματα. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών σήμερα η ΑΧΕΠΑ είναι η μεγαλύτερη ελληνοαμερικανική οργάνωση, με 65.000 μέλη και κυρίως αναγνωριζόμενη από το Αμερικανικό Κράτος. Μάλιστα, λόγω της πολιτικής εντάξεως στην αμερικανική ζωή καλλιέργησε τις σχέσεις της με την πολιτική ηγεσία και των δύο μεγάλων κομμάτων της Αμερικής, το Ρεμπουπλικανικό και το Δημοκρατικό, και θεωρείται, έτσι, από τους Αμερικανούς ως υπολογίσιμος παράγων. Βεβαίως, σημαντική υπήρξε και η οικονομική βοήθεια όλα αυτά τα χρόνια από την ΑΧΕΠΑ προς την Ελλάδα κυρίως για φιλανθρωπικούς σκοπούς.
            Στηριζόμενοι, λοιπόν, στις ανωτέρω δραστηριότητες των δύο συμπατριωτών μας, οι οποίοι επηρέασαν τους όρους διαβίωσης όλων των Ελλήνων που ήθελαν, ως μετανάστες, να ζήσουν το δικό τους «Αμερικανικό Όνειρο», κρίνουμε σκόπιμο, τώρα, να αποδώσουμε μία σφαιρική εικόνα για τους μετανάστες από τη Δίβρη. Ειδικότερα, το ορεινό της περιοχής και οι οικονομικές δυσχέρειες οδήγησαν πολλούς συμπατριώτες μας στην λύση της μετανάστευσης από τα τέλη του 19ου αιώνα. Είναι, εξάλλου, χαρακτηριστικό, ότι στην Δίβρη δεν υπάρχει σπίτι που να μην έχει συγγενείς ή γνωστούς στις Ηνωμένες Πολιτείες. Κεντρική αρχειακή πηγή για αυτήν την διερευνητική προσπάθεια υπήρξαν τα αμερικανικά αρχεία μεταναστών του Έλλις Άιλαντ. Τι σημαίνει, όμως, Έλλις Άιλαντ και πώς αυτά συνδέονται με τους Διβριώτες μετανάστες; Ας προβούμε λοιπόν σε κάποιες μικρές διευκρινήσεις.
            Το ταξίδι από την Ελλάδα για την Αμερική διαρκούσε περίπου 20 μέρες και γινόταν με τα υπερωκεάνια της εποχής. Αυτά, φθάνοντας στην Νέα Υόρκη δεν «έδεναν» στο κεντρικό λιμάνι της πόλης αλλά αγκυροβολούσαν στο νησάκι Έλλις Άιλαντ, στο οποίο ευρισκόταν το Κεντρικό Γραφείο Απογραφής των μεταναστών. Εκεί, οι πάντες υποβάλλονταν σε ειδικές συνεντεύξεις και σε διεξοδικές ιατρικές εξετάσεις και όσοι κρίνονταν κατάλληλοι εισέρχονταν στο Αμερικανικό έδαφος. Οι Αμερικανικές Αρχές κρατούσαν αναλυτικό αρχείο για κάθε έναν μετανάστη και εντυπωσιάζει ο λεπτομερής κατάλογος στοιχείων, καθώς συμπεριλαμβάνονταν μεταξύ άλλων πλήρη βιογραφικά, φυσιογνωμικά, ιατρικά, οικονομικά και πολιτικά στοιχεία, πληροφορίες για συγγενείς στον τόπο καταγωγής και ο τελικός προορισμός στο Αμερικανικό έδαφος. Σήμερα λοιπόν, η τεχνολογία, επιτρέποντας να έχουμε πρόσβαση σε αυτό το αρχείο, χωρίς να μεταβούμε στις ΗΠΑ, μας διευκολύνει να το χρησιμοποιήσουμε και στην συγκεκριμένη περίπτωση να εντοπίσουμε πληροφορίες για τους διβριώτες, οι οποίοι υποβλήθηκαν στην ανωτέρω διαδικασία.
            Πραγματοποιώντας, λοιπόν, σε αυτά τα αρχειακά τεκμήρια μία ενδελεχή έρευνα, εντοπίσαμε 70 περίπου αναφορές για μετανάστες από την Δίβρη. Φυσικά, δεν ισχυριζόμαστε ότι στο σύνολό τους ήταν μόνον αυτοί. Απλώς, αυτούς διακρίναμε σε αυτό το αρχείο και στόχος είναι κάποια στιγμή να γραφεί στο μέλλον ένα σχετικό αναλυτικό άρθρο. Ωστόσο, προχωρώντας, σήμερα εδώ, σε έναν πρώτο σχολιασμό θα υπογραμμίζαμε ότι σε στατιστικό επίπεδο η πλειοψηφία των μεταναστών ήσαν άνδρες και ηλικιακά ευρίσκονταν έως το 30ό έτος. Νέοι άνθρωποι, δηλαδή, κατεξοχήν αγρότες και εργάτες ή εάν επρόκειτο για γυναίκες, νεαρά κορίτσια, τα οποία είχαν ασχοληθεί μόνον με την οικοκυρική. Βασικό κίνητρο, βέβαια, για αυτήν την απόφαση της ξενιτιάς αποτελούσε η οικονομική βοήθεια προς την οικογένεια που θα έμενε πίσω, η επισκευή των σπιτιών, η αγορά κτημάτων ή η προίκιση των ανύπαντρων κοριτσιών. Πάντως, τουλάχιστον για τους διβριώτες μετανάστες είναι χαρακτηριστική η φιλανθρωπική τους διάθεση, καθώς αρκετές ευεργεσίες και δωρεές πραγματοποιήθηκαν από αυτούς, με σκοπό την κατασκευή δημοσίων έργων, δρόμων, υδραγωγείων ή επισκευή οικημάτων. Αναφέρω ενδεικτικά, ότι ο ομογενής Βασίλης Παπανδρικόπουλος κατασκεύασε το Υδραγωγείο των Γκρουστάδων με τη βρύση της Λίμνας και την βρύση Πάνω Γαβροβίκος. Αντιστοίχως, οι αδερφοί Ανδρουτσόπουλοι επισκεύασαν την εκκλησία των Αγίων Αναργύρων. Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν είναι δυνατόν να μην αναφερθούμε και στην επαγγελματική, οικονομική και κοινωνική ανέλιξη πολλών διβριωτών, όπως του Κωνσταντίνου Παπανδρικόπουλου, ο οποίος εξελέγη και βουλευτής στην Μασαχουσέτη ή του Γεωργίου Κωνσταντόπουλου ή Δίβρη, εκδότη και συγγραφέα του ομωνύμου αγγλοελληνικού λεξικού ή εν τέλει των αδερφών Αγγελόπουλων, ιδρυτών των ΑΧΕΠΑΝΣ.
            Κυρίες και Κύριοι, θα ήθελα να κλείσω την σημερινή ομιλία με μία κοινή συμπόρευση με το ταξίδι της ξενιτιάς μερικών διβριωτών. Μόνον, έτσι, θα γευθούμε, έστω, μερικώς, κάποια από τα χαρακτηριστικά αυτής της μετακίνησης αλλά θα αποδώσουμε ενδεχομένως και έναν ελάχιστο φόρο τιμής.
            Αρχικώς, θα αναφερθώ στην οικοκυρά Βασιλική Αγγελοπούλου, κόρη του Δημητρίου Αγγελόπουλου από τους Λαζαράδες, η οποία σε ηλικία 20 ετών, στις 12 Φεβρουαρίου του 1921 στο λιμάνι του Πειραιά επιβιβάστηκε στο υπερωκεάνιο «Μέγας Αλέξανδρος» και έφθασε στη Νέα Υόρκη στις 28 Φεβρουαρίου. Προορισμός της ήταν η οδός Brad, νούμερο 65 στην Ατλάντα, οικία του αδερφού της Χαρίλαου Αγγελόπουλου, ιδρυτή των ΑΧΕΠΑΝΣ. Στην ίδια κατεύθυνση και ο υιός του Ασημάκη Αλμπάνη, 18χρονος εργάτης Μιχάλης Αλμπάνης, ο οποίος με το υπερωκεάνιο Καρπάθια (γνωστό μας ως το πρώτο πλοίο που έφθασε στο ναυάγιο του Τιτανικού), αποβιβάστηκε στην Νέα Υόρκη στις 22 Μαρτίου του 1914, αναμενόμενος από τον μετανάστη, ήδη, αδερφό του Κωνσταντίνο Αλμπάνη. Ομοίως και ο Κωνσταντίνος Ανδρουτσόπουλος, χρηματοδότης της επισκευής των Αγίων Αναργύρων, ξενιτεύτηκε σε ηλικία 30 ετών το Σεπτέμβριο του 1907 από το λιμάνι της Πάτρας με προορισμό τη Μασαχουσέτη και τον αδερφό του Γεώργιο Ανδρουτσόπουλο.
            Φυσικά από όλη αυτήν την μεταναστευτική τάση δεν θα μπορούσαν να λείπουν και μέλη της μεγάλης και ιστορικής πολιτικής οικογενείας της Δίβρης Πετραλιά. Ήδη στα αρχεία του Έλλις Άιλαντ εντοπίσαμε τους φακέλους του Αλέξανδρου, του Χαράλαμπου και της Αθηνάς Πετραλιά, αδερφών των βουλευτών Στέφανου και Αντωνίου Πετραλιά, οι οποίοι μετανάστευσαν  το 1920 και 1922 αντίστοιχα στην πόλη Γούστερ της Μασαχουσέτης. Μάλιστα, σύμφωνα με τους αρχειακούς φακέλους τον Αλέξανδρο Πετραλιά τον ανέμενε στην Αμερική ο προαναφερθείς μετανάστης Κωνσταντίνος Ανδρουτσόπουλος. Λίγα χρόνια νωρίτερα, στις 16 Ιανουαρίου του 1914 από το λιμάνι της Πάτρας με το πλοίο «Λακωνία» αναχωρούσε για την Νέα Υόρκη και από εκεί για τη Φλόριδα ο 18χρονος εργάτης Κωνσταντίνος Δανίκας, υιός του Γεωργίου Δανίκα. Το νεαρό Διβριώτη περίμενε στην Αμερική ο εξαδερφός του Παναγιώτης Δανίκας, κάτι που γενικότερα, όπως άλλωστε και οι προηγούμενες περιπτώσεις, μας τονίζουν τους στενούς δεσμούς αλληλοβοήθειας και υποστήριξης μεταξύ συγγενών Διβριωτών αλλά και την ενδεχόμενη παρακίνηση για το μεγάλο βήμα της μετανάστευσης. Στην ίδια κατεύθυνση και τον 25χρονο Γρηγόρη Γαλύφα στην Ατλάντα τον περίμενε ο εξαδερφός του Γεώργιος Γαλύφας, όταν αυτός έφθασε στην Αμερική με το πλοίο «Ευγενία» από το Κατάκολο στις 20 Ιουλίου του 1907. Αντιθέτως, την 23χρονη Όλγα Ευθυμίου με προορισμό την Ατλάντα την περίμενε ο αδερφός της Βασίλειος Ευθυμίου, όταν αυτή έφθασε στο Έλλις Άιλαντ στις 17 Σεπτεμβρίου του 1914, αφήνοντας πίσω στην Δίβρη μόνη, την μητέρα της Τασούλα Ευθυμίου. Ομοίως στην Ατλάντα κατέληξε και ο 18χρονος Παναγιώτης Λαγκαδινός, υιός του Βασίλη Λαγκαδινού, το Νοέμβριο του 1910, αναχωρήσας από την Πάτρα με το πλοίο «Πατρίς».
            Επιμένοντας, λίγο ακόμη, σε αυτήν την περιπλάνηση στα λιμάνια και τις πόλεις της Αμερικής στις αρχές του 20ού αιώνα, θα μεταφερθούμε στην πόλη του Σικάγο, όταν εκεί έφθασε το 1910 ο 18χρονος Δημήτριος Λυρής, υιός του Θεόδωρου Λυρή, αναμενόμενος από τον ήδη εκεί μετανάστη αδερφό του Κυριάκο Λυρή. Τέσσερα χρόνια αργότερα, στις 22 Φεβρουαρίου του 1914, με το πλοίο «Καρπάθια» έφθασε στην Νέα Υόρκη και ο εξάδερφος των ανωτέρω Ευστάθιος Λυρής, με προορισμό και αυτός την πόλη του Σικάγο. Αρκετά νοτιότερα, στην πολιτεία της Αλαμπάμα κατέληξε ο 17χρονος μαθητής Δημήτριος Παντούρης, υιός του Γεωργίου Παντούρη, στις 23 Νοεμβρίου του 1910, κατευθυνόμενος στον αδερφό του Χρίστο Παντούρη, ήδη, μετανάστη στην Αμερική από τις 17 Νοεμβρίου του 1907. Αξίζει να σημειώσουμε την λεπτομερή αναφορά στα αμερικανικά αρχεία ότι τα έξοδα μετάβασης του μικρού μαθητή Δημητρίου Παντούρη στην Νέα Υόρκη είχαν πληρωθεί από τον αδερφό του Χρίστο Παντούρη. Αντιθέτως, ο τρίτος αδερφός των ανωτέρω Ιωάννης Παντούρης, έφθασε και αυτός στην Αμερική και ειδικότερα στην Ατλάντα, πληρώνοντας, όμως, μόνος του τα έξοδα μετακίνησής του στις 5 Ιανουαρίου του 1914.
            Στην κατακλείδα αυτού του αφιερώματος μνήμης θα ήθελα να υπογραμμίσω την παρουσία στην Αμερική και την προσφορά τους σε πνευματικό επίπεδο των αδερφών Γεωργίου και Δημοσθένη Κωνσταντόπουλου ή Δίβρη, οι οποίοι είχαν δημιουργήσει έναν από τους μεγαλύτερους και εξειδικευμένους εκδοτικούς οίκους σε σχέση με την εκμάθηση της αγγλικής γλώσσας, τον οίκο «Ντίβρις». Είναι χαρακτηριστική φυσικά η μετατροπή του επωνύμου τους από Κωνσταντόπουλου σε Δίβρη, εκφράζοντας έτσι τη νοσταλγία και την αγάπη τους για τη γενέτειρά τους. Η νεκρολογία για τον Δημοσθένη Δίβρη, μετά τον αιφνίδιο θάνατό του, από την εφημερίδα «Εστία» της Νέας Υόρκης στις 15 Αυγούστου του 1927, και την οποία είχε την ευγενή καλοσύνη να μας παραχωρήσει ο ιστορικός συγγραφέας εξ Αργολίδος κ. Σπύρος Παππάς έγραφε: «…Η Ελληνική παροικία Νέας Υόρκης και κατ’ εξοχήν ο κόσμος των γραμμάτων και των Επιστημών, και ο κόσμος ο δημοσιογραφικός όλην την εκτίμησην και την αγάπην ην έτρεφον προς τον αείμνηστον Δημοσθένην Κωνσταντόπουλον ή Δίβρην, διά της αθρόας προσελεύσεως των εις την εκφοράν του νεκρού, δια τον θάνατον του οποίου σύμπας ο Ελληνισμός της Αμερικής πενθεί…. Ο Δημοσθένης Δίβρης εξ’ εγκρίτου οικογενείας της Ηλείας καταγόμενος, τυχών παιδείας και μορφώσεως εκλεκτής, πεπροικισμένος με χαρακτήρα αδαμάντινον, με ήθους ευγένειαν, με καλωσύνην ψυχής, κατήλθεν εις την βιοπάλην του εν Αμερική βίου, … πλήν φεύ! Εις το μεσουράνισμα της δράσεώς του εθνικής, κοινωνικής, εκπαιδευτικής η χαράς δοκιμάσασα καρδία του ητόνισε…». Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι ο Δημοσθένης Δίβρης έφθασε ως απλός μετανάστης στην Αμερική στις 11 Οκτωβρίου του 1902 σε ηλικία 26 ετών, καταλαμβάνοντας διευθυντική θέση υπαλλήλου στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης. Ως τοποθεσία διαμονής του στην Ελλάδα αναφερόταν η Αθήνα και όχι η Δίβρη, γεγονός που υποδηλώνει ότι στην Αθήνα πραγματοποίησε πανεπιστημιακές σπουδές. Ο αδερφός του Γεώργιος Κωνσταντόπουλος ή Δίβρης και συγγραφέας του ελληνοαγγλικού λεξικού και συνεχιστής του Εκδοτικού Οίκου, έφθασε στο νησάκι Έλλις Άιλαντ της Νέας Υόρκης στις 11 Δεκεμβρίου του 1906, σε ηλικία 18 ετών, αναμενόμενος από τον αδερφό του Δημοσθένη. Αντιθέτως, στον Γεώργιο Δίβρη, ως τόπος μόνιμης κατοικίας αναγραφόταν η Δίβρη.
            Κυρίες και Κύριοι, διαπιστώσαμε, λοιπόν, ότι η ιστορία της νεοελληνικής μετανάστευσης είναι σε σημαντικό βαθμό συνδεδεμένη με Διβριώτες εκ καταγωγής συμπολίτες μας. Πέραν, όμως, αυτής της πραγματικότητας, θα προσέθετα, ότι έχουμε και εμείς σήμερα ένα χρέος: αυτό της τιμής και κυρίως της μνήμης προς όλους τους συμπατριώτες μας, είτε μετανάστες, είτε τους πολλούς διβριώτες πολιτικούς μας, είτε εν γένει τους πολλούς διβριώτες ανθρώπους του πνεύματος. Φέρουμε όμως και ένα βάρος: αυτό της συνέχειας αυτής της ακτινοβόλου πορείας. Και εδώ η ιστορία αμείλικτα προσμένει και από εμάς τους σύγχρονους νεοέλληνες διβριώτες τον δικό μας απολογισμό.
Σας ευχαριστώ.
PANELIAKOS, Boston, USA
ΠAΝΗΛΕΙΑΚΟΣ, Βοστώνη, ΗΠΑ
Σάββατο, 5 Νοεμβρίου, 2011
Δεν θα δώσουμε εμείς παράσημα γιατί δεν τα έχει ανάγκη αλλά απλά θα πούμε,  συγχαρητήρια και να είναι πάντα καλά, στο γιατρό Σωτήρη Σωτηρόπουλο από τη Δίβρη. Έχουμε συναντηθεί σε Ηλειώτικες συνάξεις στην Αρχαία Ολυμπία (Παγκόσμια Συνέδρια) αλλά δεν είχαμε την ευκαιρία να “τα πούμε” γιατί δεν μας δόθηκε ο χρόνος.
Δεν ξέρω τίποτα για τον επιστήμωνα Σωτηρόπουλο, για το τι πιστεύει, ούτε και “τι καπνό φουμάρει” (όπως λένε στο Σιμόπουλο) ούτε και με ενδιαφέρει. Αλλά γνωρίζω το συνεχές ενδιαφέρον του Σωτήρη Σωτηρόπουλου για το τόπο, την Ορεινή Ηλεία, την Ηλεία, τη Πελοπόννησο, την Ελλάδα και όχι μόνο αφού βρήκε και έγραψε και για τα χωριά Δίβρη της Βορείου Ηπείρου και της Δίβρης της Μεγάλης Ελλάδας (σημερινή Ιταλία).
Εκτιμάμε το μεράκι και την αφοσίωση στα ιστορικά, πολιτιστικά αλλά και για τις “φωνές” που βάζει στους “αρμόδιους” για την αναβάθμιση και της περιοχής της Ορεινής Ηλείας.
Εκτός από το έμπρακτο ενδιαφέρον του κ. Σωτηρόπουλου για την Ορεινή Ηλεία στους φορείς ο ίδιος έχει διαθέσει χρήματα και χρόνο, (το πολυτιμότερο αγαθό που έχει ο άνθρωπος) με την έκδοση του περιοδικού Δίβρη το οποίο έφτασε στην Αμερική, τον Καναδά και αλλού.
Αλλά ας αφήσω τον γιατρό Σωτήρη Σωτηρόπουλο να μας πει τα δικά του...
(σ.σ. και παραθέτει το δικό μου προφίλ από το προσωπικό μου blog http://sotirissotiropoulos.blogspot.com/)

Συγχαρητήρια γιατρέ Σωτηρόπουλε. Όσο για τις φωνές που βάζεις στους “συντοπίτες” (πατριώτες) καλά κάνεις. Εάν ενδιαφερόντουσαν κι άλλοι σαν εσένα η Ορεινή Ηλεία, η Ηλεία και η Ελλάδα μας θα ήσαν σε καλύτερη κατάσταση.

Με εκτίμηση

Βασίλης Καυκάς Βοστώνη
Posted by ΝΕΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ at 1:07 π.μ. 

            Τελειώνω, εκφράζοντας για μια ακόμη φορά τις άπειρες ευχαριστίες στους δημιουργούς και διαχειριστές του ανωτέρω μπλογκ και ιδιαιτέρως στον κ. Βασίλη Καυκά (κι αυτός ορεινός ή ημιορεινός Ηλείος) που τώρα μαζί με άλλους συμπολίτες έχουν πάρει τη σκυτάλη από τους παλιότερους  και επαξίως κρατούν τη δάδα του Πανηλειακού πνεύματος της Διασποράς (οι δικοί μας πλέον ορεινοί Ηλείοι του τ. Δήμου Λαμπείας δεν έχουν φαίνεται μεγάλη δράση σήμερα, καθότι πέρασαν στην 3η-4η γενιά). Εύχομαι, όπως έγινε στο λίαν επιτυχημένο Α΄ Παγκόσμιο Πανηλειακό Συνέδριο το 1994 στην Αρχαία Ολυμπία, να ξανανταμώσουμε σε ενωτικό και δημιουργικό πνεύμα, για το καλό του ευλογημένου τόπου μας.     



Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

ΠΡΟΣ "ΙΣΤΟΡΙΚΟΛΟΓΟΥΝΤΕΣ" Α΄-Β΄ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ "Σ" ...ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ!


Προς «Ιστορικολογούντες»
Α΄ Επιστολής «Σ» …το ανάγνωσμα!
Και μια λίαν ενδιαφέρουσα προσθήκη
(το Αρχείο του Νίκου Γ. Παπανικολάου «ΑΚΡΩΡΕΙΟΥ» και άλλα τινά ιστορικά περί Σισίνη και η  αποθέωση της θυμόσοφης φράσης «ο κλέφτης και ο ψεύτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται»)

Ο αείμνηστος αυτοδίδακτος ιστοριοδίφης Νίκος Γ. Παπανικολάου "ΑΚΡΩΡΕΙΟΣ"
δίπλα στην μεγάλη και πολύτιμη Βιβλιοθήκη του που άφησε μαζί με
το ιστορικό Αρχείο του στο χωριό του Τσίπιανα
            Λίγο καιρό πριν και με αφορμή μια Εκδήλωση που έγινε για τον ήρωα κλεφταρματολό Γιώργη Γιαννιά, υπήρξε μια δική μου καλοπροαίρετη κριτική στην κεντρική ομιλία της δικηγόρου κ. Δρακοπούλου με αποτέλεσμα να ξεσηκωθούν οι διοργανωτές και μέσα από τις Ιστοσελίδες που διαθέτουν («ΑΝΤΡΩΝΙ», «ΚΟΥΜΑΝΙ ΚΙ ΑΝΔΡΩΝΙ», «ΟΛΩΝΟΣ»)  να με …περιποιηθούν δεόντως, περιλούοντάς με, με διάφορα …«ευγενή κοσμητικά» (επιστρατεύοντας μάλιστα άθλιους χυδαιολόγους Homo Anonymous και θρασύδειλους υβριστές με τα ακατονόμαστα σχόλιά τους). Και καλά μέχρις εδώ, «ο καθείς με τα όπλα που διαθέτει»…
            Στον ορυμαγδό των αντιπαραθέσεων ο πρωταγωνιστής και διαχειριστής της Ιστοσελίδας κ. Κ. Παπαντωνόπουλος έγραψε ότι «έχει στα χέρια του» το Αρχείο του αείμνηστου αυτοδίδακτου ιστοριοδίφη Τσιπιαναίου Νίκου Γ. Παπανικολάου («ΑΚΡΩΡΕΙΟΥ»). Επειδή τυχαίνει να γνωρίζω καλά τα πράγματα από πρώτο χέρι γύρω από το θέμα αυτό (καθόσον κοντινός της οικογένειας Παπανικολάου, λόγω της εκ Τσιπιάνων καταγωγής της μητέρας μου και παλιότερης στενής συνεργασίας με τον αείμνηστο Νίκο) στο 132ο τεύχος του περιοδικού «ΔΙΒΡΗ» (σελ. 7) μεταξύ άλλων έγραψα και την εξής παράγραφο:
«Μόλις διάβασα σε σχετική ιστοσελίδα ιστορικολογούντος που προσπαθεί να διαψεύσει τα ιστορικά κείμενα, ακόμη φτάνει και  σε θλιβερές  ακρότητες, π.χ. να αμαυρώνει την μνήμη του «Ακρώρειου» Νίκου Παπανικολάου (μάλιστα λέει ότι έχει στα χέρια του το Αρχείο του!!! –που άραγε το βρήκε; Θα δούμε), να υποτιμά τον δικό μας ιστορικό Νίκο Αναστόπουλο και το ακόμη χειρότερο να λέει ότι ο Γεώργιος Σισίνης «μοίραζε με το τσουβάλι πλαστά πιστοποιητικά». Αιδώς Αργείοι!... Το λόγο τώρα έχουν οι ίδιοι οι Ιστορικοί αλλά και οι θερμόαιμοι Τσιπιανιώτες και Γαστουναίοι. Ίδωμεν».

            Βεβαίως στο διάστημα που μεσολάβησε, φρόντισα να μάθω την τύχη αυτού του Αρχείου. Εκείνοι που το κληρονόμησαν (δηλ. η μοναδική αδελφή του) με βεβαίωσαν ότι το Αρχείο μαζί με όλους τους τόμους της πολύτιμης Βιβλιοθήκης του είναι σίγουρα φυλαγμένα, κλειδωμένα και μη προσβάσιμα σε κανένα, για να τοποθετηθούν στο κτίριο του μη λειτουργούντος Δημοτικού Σχολείου Τσιπιάνων, όπως είχε συμφωνηθεί καθόσον ήταν η επιθυμία του εκλιπόντος.
            Και Ω! ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ… Σε πρόσφατη ανάρτηση στις άνω Ιστοσελίδες στις 28 Νοεμβρίου (βλ. http://antroni.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=674:2011-11-27-22-34-50&catid=128:2009-05-23-16-56-36&Itemid=255) μετά από μήνες επανέρχεται ο κ. Κ. Παπαντωνόπουλος με ένα εκτενές και διθυραμβικό άρθρο του με τίτλο «Αρχείο Νίκου Γ. Παπανικολάου από τα Τσίπιανα» όπου ούτε λίγο ούτε πολύ μας λέει και μάλιστα σε λίαν επιθετικό τόνο εναντίον του γράφοντος, ότι όχι μόνο «έχει στα χέρια του και έχει μελετήσει όλο το Αρχείο του Νίκου Γ. Παπανικολάου» («ΑΚΡΩΡΕΙΟΥ») , αλλά δημοσιεύει και έγγραφα αυτού του Αρχείου που πάνω τους τα σηματοδοτεί (προφανώς ως …έχων την αποκλειστικότητα με την δική του σφραγίδα antroni.gr) !!!. Ο αναγνώστης μπορεί να ανοίξει την άνω αναγραφόμενη διεύθυνση του μπλογκ του κυρίου αυτού και να δει και να θαυμάσει όλο το κείμενο και τις φωτογραφίες. Για την οικονομία του χώρου θα αναδημοσιεύσουμε επακριβώς μερικά (τα πιο ενδιαφέροντα) αποσπάσματα και στη συνέχεια θα έλθει η …«απανταχούσα» ή η λυπητερή. Λοιπόν (η υπογράμμιση δική μου) γράφει:

-«…ένα απόσπασμα που αναφέρεται στα Τσίπιανα από τα αρχεία του, που περιήλθαν στα χέρια μας. Τα ιστορικά αρχεία περιλαμβάνουν ιστορικά έγραφα από την εθνική βιβλιοθήκη, τα Γ.Α.Κ. (Γενικά Αρχεία του Κράτους), φωτογραφίες και έγγραφα ευρημάτων…»

-«Στα αρχεία του, που εκτενώς μελέτησα…»,

-. «Ενδιαφέρθηκα αμέσως μετά το θάνατό του για το αρχείο και τη βιβλιοθήκη του. Ήμουν σε συνεννόηση με φίλο Τσιπιαναίο καθηγητή, με τον τότε δήμαρχο Λασιώνος κ.Βασίλη Παπαντώνη αλλά και με την τότε πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου κ.Γεωργία Παπαναγιώτου, ώστε…»

Το αρχείο Παπανικολάου, το οποίο έχω στα χέρια μου, είναι στη διάθεση κάθε πατριώτη Τσιπιαναίου, που επιθυμεί να ασχοληθεί με την ιστορία του χωριού του.» (sic!)
            Ηλίου φαεινότερον λοιπόν, ότι ο κ. Παπαντωνόπουλος έχει στα χέρια του, μελέτησε εκτενώς το Αρχείο του Νίκου Γ. Παπανικολάου και μάλιστα ενήργησε από κοινού με φίλο του Τσιπιαναίο καθηγητή (θα τον βρούμε κι αυτόν), τον γνωστό και μη εξαιρετέο πρώην Δήμαρχο Λασιώνος κ. Βασίλη Παπαντώνη και την πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου Λασιώνος (Τσιπιαναία κι αυτή) κ. Γεωργία Παπαναγιώτου (βεβαίως θα δούμε τον ρόλο που έπαιξαν τα πρόσωπα αυτά). Μάλιστα φτάνει στο ανώτατο σημείο θράσους και αναίδειας να λέει ότι (δηλ. μας κάνει τη χάρη!!, γιατί προφανώς το θεωρεί ιδιοκτησία του) το Αρχείο είναι στη διάθεση κάθε πατριώτη!…
            Λόγω της κρισιμότητας και σοβαρότητας του θέματος, ερεύνησα με προσοχή, εχεμύθεια και προ παντός με σεβασμό στη μνήμη του αξέχαστου Νίκου Γ. Παπανικολάου (ειρήσθω εν παρόδω ότι υπήρξε από τους βασικούς συνεργάτες του περιοδικού «ΔΙΒΡΗ») ρωτώντας κατ΄αρχήν τον πρώην Δήμαρχο Λασιώνος κ. Κλεάνθη Παπαδόπουλο, οποίος ρητά και κατηγορηματικά με βεβαίωσε ότι τα βιβλία της Βιβλιοθήκης και οι φάκελοι των Αρχείων είναι σφραγισμένα και φυλάσσονται μέσα σε κούτες στο Δημοτικό Σχολείο Τσιπιάνων, και δεν μπορεί να έχουν πειραχτεί από κανένα (πολύ περισσότερο από τον κ. Παπαντωνόπουλο)  αφού κλειδιά του Σχολείου έχουν ένα ο ίδιος και ένα ο πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου Τσιπιάνων κ. Παν. Γρίβας. Ο ίδιος δε,  ουδέποτε επέτρεψε στον οιονδήποτε να πλησιάσει την μεγάλη Δωρεά.
            Και έρχεται τώρα …η «απανταχούσα» από την κατ΄ εξοχήν υπεύθυνη, αρμόδια να μιλήσει. Την αδελφή του Νίκου Γ. Παπανικολάου, Μαρία Γ. Παπανικολάου που είναι μια ευφυέστατη (χωρίς πολλές γραμματικές γνώσεις) γυναίκα, η οποία έχει θέσει ως μοναδικό σκοπό της ζωής της να διαφυλάξει την μνήμη του αδελφού της, να τακτοποιήσει τη μεγάλη Δωρεά (Βιβλιοθήκη και  Αρχείο) σύμφωνα με την επιθυμία του σπουδαίου αγαπημένου της αδελφού που της άφησε ως πολύτιμη κληρονομιά. Η ίδια φρόντισε αμέσως μετά το θάνατο του αδελφού της με έγγραφα συμφωνητικά, ενώπιον δικηγόρου, να παραχωρήσει την Δωρεά στο χωριό της Τσίπιανα δια μέσου του τότε Δήμου Λασιώνος, με την προϋπόθεση να δημιουργηθεί ο κατάλληλος χώρος στο Δημοτικό Σχολείο.
            Αλλά ας αφήσουμε να μιλήσει τώρα η ίδια, με την γραπτή ιδιόχειρη ΔΗΛΩΣΗ της (η πρώτη ενέργεια όπως μας είπε, γιατί θα επακολουθήσουν και άλλες) και μας την παραχώρησε, όταν πληροφορήθηκε τα άνω αναγραφόμενα εκ μέρους του κ. Κ. Παπαντωνόπουλου. Την παραθέτουμε σε φωτοτυπία .


Ιδού! η ιδιόχειρη ΔΗΛΩΣΗ της Μαρίας Παπανικολάου, αδελφής και μοναδικής
κληρονόμου του Νίκου Γ. Παπανικολάου. Απάντηση και κόλαφος στους θλιβερούς
"κλοπείς" και "ψεύτες" της πνευματικής ιδιοκτησίας του σπουδαίου αδελφού της 
Λόγω –ίσως- δυσκολίας ανάγνωσης, το αναπαράγουμε επακριβώς (αλλά ορθογραφημένο):

ΔΗΛΩΣΗ
Μαρίας Παπανικολάου Για το Αρχείο και τη Βιβλιοθήκη του Αδερφού μου αείμνηστου Αδερφού μου Νίκου Παπανικολάου «Ακρώρειου»
Δηλώνω υπευθύνως ότι το Αρχείο και τη Βιβλιοθήκη του αδερφού μου παραχώρησα στο χωριό μου μέσω του Δήμου Λασιώνος να μπουν στο Δημοτικό Σχολείο Τσιπιάνων σύμφωνα με την επιθυμία του αφού αρχειοθετήσουν και ασφαλιστούν. Μέχρι σήμερα δεν έχει εκπληρωθεί η επιθυμία του.
Έμαθα ότι έχει στα χέρια του κάποιος Παπαντωνόπουλος το Αρχείο του Αδερφού μου.
Εγώ όταν παρέδωσα στους υπεύθυνους του Δήμου τους είπα αυστηρά η Βιβλιοθήκη και το Αρχείο να μη το πάρει κανένας.
Τώρα που ομολογεί ότι έχει στα χέρια του το πολύτιμο αρχείο του Αείμνηστου Αδερφού μου Αυτό είναι κλοπή και κακή πράξη που πρέπει να τιμωρηθεί  θα ψάξω το θέμα και θα ζητήσω ευθύνες και σε εκείνους που έπραξαν το αδίκημα και σε εκείνους που τους διευκόλυναν
Θα προσφύγω σε κάθε αρμόδια αρχή και με κάθε νόμιμο μέσο
Αθήνα 1-12-2011
Μαρία Παπανικολάου
(υπογραφή) 

          Τι έχουν να πουν τώρα οι « Ιστορικολογούντες» άσπονδοι ...φίλοι μας; Τα περιγράφει όλα η αδελφή του Νίκου Γ. Παπανικολάου με την απλότητα, την σαφήνεια και τον αυθορμητισμό της. Μας λέει καθαρά, τι; Ότι επισυνέβη καραμπινάτη υπεξαίρεση εγγράφων, κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας, παράνομη εισβολή σε δημόσιο κτίριο και δημοσιοποίηση πνευματικού μόχθου, χωρίς την άδεια του ιδιοκτήτη.
            Κι εδώ σα να έχουν δίκιο οι άθλιοι υβριστές μας σχολιογράφοι  στην Ιστοσελίδα του κ. Κ. Παπαντωνόπουλου που θριαμβολόγησαν ότι «στο ΑΝΤΡΩΝΙ (σ.σ. εννοεί το μπλόγκ) τρέχουν με χίλια»… Πράγματι τώρα θα τρέχουν με χίλια και παραπάνω για αυτή την «κλοπή» και την  «ψευτιά» και μάλιστα πριν περάσει ο χρόνος που δίνει η σοφή παροιμία. Κλοπή, ψευτιά και κακοήθεια θα προσθέταμε εμείς που αγγίζει τις πλέον σκοτεινές ατραπούς. Να δούμε τώρα που θα κρυφτούν αν έχουν ίχνος εντροπής, που θα βρουν «τρούπα να τρουπώσουν»… κατά τη λαϊκή έκφραση. Όσο για τα υπόλοιπα που γράφουν οι στημένοι σχολιογράφοι εγώ λέω: «άφετε τους νεκρούς, θάπτειν τους εαυτών νεκρούς». Για κάποιον άλλο συμπολίτη, διαπρεπή επιστήμονα, εκδότη και συγγραφέα που εμπλέκουν με περισσή κακοήθεια, προσβληθέντα βάναυσα, δεν βάνω το χέρι στο Ευαγγέλιο το τι θα επακολουθήσει. Τρεχάτε ποδαράκια μου…
Να, λοιπόν ποιος γελάει τελευταίος (χωρίς αυτό να μας ευχαριστεί, αλλά μας θλίβει για την κατάντια μερικών).
Και το θέμα δεν τελειώνει εδώ, αφού οι ανεκδιήγητοι «ιστορικολογούντες» (της …«Ακαδημίας Αρχαιολόγων και Ιστορικών της Ορεινής Ηλείας» όπως τους έχει κατατάξει η εξαιρετική και ποιοτική Ιστοσελίδα συμπολίτη) στο ίδιο παραπάνω μπλογκ, συνεχίζουν το κατήφορο, επιμένοντας περί του Αγωνιστή άρχοντα της ΓαστούνηςΓεωργίου Σισίνη ότι «μοίραζε με το τσουβάλι πλαστά πιστοποιητικά»  στους αγωνιστές του 1821. Εδώ είναι η αποθέωση της ιστορικής ανακρίβειας. Αυτά κάνει η ημιμάθεια που είναι χειρότερη της αμάθειας. Ο Γεώργιος Σισσίνης   δεν έδωσε κανένα πιστοποιητικό (για τις εκδουλεύσεις) γιατί τα πιστοποιητικά αυτά ως γνωστόν άρχισαν να χορηγούνται από το έτος 1834 έως το 1865 και ο Γεώργιος Σισίνης είχε πεθάνει το έτος 1831 (!!!).
Αυτά και άλλα πολλά που θα επακολουθήσουν, παθαίνουν εκείνοι   που βάλθηκαν (Από ανοησία; Από αποκοτιά; Από ιδιοτέλεια; Από ζηλοφθονία; Από σύμπλεγμα κατωτερότητας; Ποιος ξέρει) να ξεθεμελιώσουν την ιστορική αλήθεια και ρίχνουν λάσπη στο ανεμιστήρα της  αδιαντροπιάς τους επί δικαίων και αδίκων –ακόμη και σε εκλιπόντες- που νομίζουν ότι έτσι θα σπιλώσουν εμάς, τους ελάχιστους σκαπανείς της πατριωτικής αγάπης και τους προσκυνητές της αγνής λαϊκής ψυχής. Πόσο λάθος κάνουν; Ελπίζουμε να το καταλάβουν. Άμποτε!...
Σωτ. Σωτηρόπουλος ΔΙΒΡΗ 
Υ.Γ. Λίαν ενδιαφέρουσα προσθήκη με ημερομηνία 7-12-2011
Αφού οι ανωτέρω "Ιστορικολογούντες", ως ασπάλακες ψάχνουν να βρουν ..."τρούπα για να τρουπώσουν", τώρα τρέχουν και δεν φτάνουν με τις αποκαλύψεις και τρέμουν τις συνέπειες από τα ψεύδη και την "κλοπή" των Αρχείων του "ΑΚΡΩΡΕΙΟΥ". Και ενώ δεν λένε κουβέντα "για την ταμπακέρα" των Αρχείων, το γυρίζουν στην ...ιστορικολογία για αφελείς και ημιμαθείς, όπως είναι οι ίδιοι.  Όμως αμετανόητοι - ως ύαινες βαριά τραυματισμένες- εξακολουθούν αφενός να επιστρατεύουν τους Homo Anonymous σχολιαστές με εξυπνακισμούς κατωτάτης υποστάθμης, αλλά το κυριότερο να συνεχίζουν να "ιστορικολογούν" με έωλα (λεξ.=βρώμικα, ασυνάρτητα και όχι του αέρα), επιχειρήματα που τους γελιοποιούν. Συγκεκριμμένα:
Ξαφνικά έγιναν "Σισινολόγοι", δηλ. ασχολούμενοι αποκλειστικά με την οικογένεια των Γαστουναίων Οπλαρχηγών Σισίνηδων και προσπαθούν να ..."βγάλουν τα άπλυτά τους στη φόρα"!!...(σ.σ. φυσικά εμείς δεν έχουμε αναλάβει την υπεράσπιση των Σισίνηδων, αλλά την απλή καταγραφή της αλήθειας, όσο μπορούμε). Αλλά και πάλι πέφτουν στο λάκκο της ανιστόρητης ανοησίας τους. Διαβάστε στο ιστολόγιο Antroni.gr: 
Σε περισπούδαστα νέα άρθρα με τον τίτλους: α) " Πλαστά πιστοποιητικά που δόθηκαν από τους Σισίνηδες" (5-12-2011) β) "Τα οικονομικά της οικογένειας Σισίνη" (6-12-2011) γ) " Η μάχη της Πολίτζας και οι παρατυπίες στα πιστοποιητικά Σισίνη" (7-12-2011), τι μας λένε για να εξαλείψουν την ουρανομήκη ιστορική ανακρίβεια που με θριαμβολογία έγραφαν ότι δήθεν  "ο Γεώργιος Σισίνης έδινε πλαστά πιστοποιητικά με το τσουβάλι", ενώ ο Γεώργιος Σισίνης είχε πεθάνει το έτος 1831 (!!!) και   τα πιστοποιητικά εκδουλεύσεων  εδίδοντο μεταξύ 1834 έως 1865, (όπως ανωτέρω λέμε), τώρα οι ερίφηδες "Ιστορικολογούντες" στο γάμο του Καραγκιόζη, καταπίνουν τη γλώσσα τους περί του Γεωργίου Σισίνη και μιλάνε γενικώς περί Σισίνηδων, με παράθεση ιστορικών εγγράφων που πρώτοι εμείς δημοσιεύσαμε στο περιοδικό "ΔΙΒΡΗ" (και τα οποία μόνο ειδικοί ιστορικοί ερευνητές μπορούν να αξιολογήσουν)... Τι να πούμε πλέον για τους γελιοποιηθέντες ψευδολόγους;
          Το ..."Αιδώς, αντρωναίοι τε και σινουζαίοι ιστορικοί" δεν καλύπτει την άφατη ανοησία τους.
Σ.Σ.