Η πολιτική "πανούκλα" δεν
έχει τελειωμό...
(ή διαφορές και ομοιότητες του ..."βρώμικου 1989"
και του ..."καθαρού 2011")
 |
| Ένα παράτολμο ολοσέλιδο άρθρο της 21ης Αυγούστου 1989, περιγράφει την δυσώδη περιρρέουσα πολιτκή ατμόσφαιρα της εποχής εκείνης αλλά θυμίζει έντονα την πολιτική δυσοσμία και τα παρασκήνια που ζούμε σήμερα, με άλλους πρωταγωνιστές, άλλα αφεντικά και παραλλαγμένες φαρσοκωμωδίες |
Ζούμε χρόνους δίσεχτους. Επειδή, ως φαίνεται, έχουν ξεχαστεί κάποιες πτυχές της όχι πολύ μακρινής πολιτικής ιστορίας και γεγονότα που σημάδεψαν τα επόμενα χρόνια του πολιτικού κατήφορου που μας έφεραν εδώ που βρισκόμαστε σήμερα, εμείς οι παλιότεροι (που περάσαμε "δια πυρός και σιδήρου" της εποχής εκείνης) θέλουμε και έχουμε υποχρέωση να θυμίσουμε. Και ναι μεν, όπως λένε οι γιατροί, οι γεροντότεροι έχουμε ισχυρή την "απώτερη" μνήμη και λίαν ασθενή την "πρόσφατη", πλην δεν είναι έτσι. Μακάρι να είχαν δίκηο, γιατί έτσι τουλάχιστον δεν θα παίρναμε είδηση θα γλιτώναμε και την πολιτική παράνοια του σήμερα και τον αρμαγεδώνα των θλιβερών γεγονότων που ζούμε εδώ και δυο χρόνια... Εις μάτην όμως. Σύμπας ο λαός (εξαιρουμένων των κερδοσκόπων και τινων άλλων καιροσκοπούντων και ανεγκέφαλων) βιώνει ένα καθημερινό εφιάλτη είτε είναι νέος, είτε μεσήλικας, είτε γέροντας…
Δεν έχω το δημόσιο πολιτικό ανάστημα, ούτε τις βαθιές οικονομικές γνώσεις να αναλύσω και να κρίνω τα τεκταινόμενα που συνταράζουν την χώρα μας τελευταία. Είμαι ένας απλός, ενεργός πολίτης και έχω δικαίωμα και καθήκον να λέω με θάρρος και παρρησία τη γνώμη μου, στο μέτρο που μου αναλογεί. Έτσι, έβγαλα από το προσωπικό μου «σεντούκι» ένα γραπτό κείμενο πριν 22 χρόνια που παραθέτω για όσους έχουν την υπομονή να το διαβάσουν. Δεν λέει κάποιες «σοφίες», πλην είναι ένα δημοσίευμα σε εφημερίδα της εποχής, μιας εποχής που δεν υπήρχε ούτε η «ηλεκτρονική» λογοκρισία των μεγαλοεκδοτικών συγκροτημάτων του σήμερα, ούτε ο τρόμος των δικαστικών διώξεων με αξίωση εκατοντάδων χιλιάδων ή εκατομμυρίων Ευρώ για δήθεν «συκοφαντική δυσφήμιση», ούτε επεκρέματο η δαμόκλειος σπάθη της δήθεν Ανεξάρτητης Αρχής «προσωπικών δεδομένων»…
Ήταν ένα δημοσίευμα κατάθεση ψυχής, ενός απλού και όχι μεγαλοσχήμονος πολίτη που με τόλμη έλεγε απλές και πικρές αλήθειες που δυστυχώς βρίσκουν τη δικαίωσή τους σήμερα. Πως και γιατί από τότε (και πριν) εξυφάνθηκε ο καμβάς της ανομίας, της ασυδοσίας, της πατριδοκαπηλείας, της διαφθοράς, της εξαθλίωσης ψυχών και συνειδήσεων, τα αποτελέσματα των οποίων βιώνουμε σήμερα. Τότε το ζοφερό κλίμα του φαντάσματος της πολιτικής «πανούκλας» που επλανάτο επί των κεφαλών μας είχε ως αφορμή ένα διαβόητο σκάνδαλο αυτό του «Κοσκωτά» που σήμερα φαντάζει …απλή οδοντόκρεμα μπροστά στα απανωτά σκάνδαλα που επακολούθησαν (Χρηματιστήριο, Ζήμενς, Βατοπέδι κλπ, κλπ) που πέρασαν «αβρόχοις ποσίν» (δηλ. αλληλοσυγκαλύφτηκαν) για τους σημερινούς πρωταγωνιστές, βλέπε σύγχρονους εξαθλιωτές ψυχών και συνειδήσεων που μας οδηγούν να γίνουμε σώνει και καλά «άβουλοι και μοιραίοι» κάτοικοι του νέου Προτεκτοράτου «η Ελλάς»…
Όμως τηρουμένων των αναλογιών, αν δει κανένας με μακρινή πλέον ματιά τα γεγονότα της τότε εποχής (όπως περιγράφονται στο κείμενο), στο πυρήνα τους έχουν το ίδιο περιεχόμενο με επανάληψη της τραγωδίας ή της παραλλαγμένης φαρσοκωμωδίας. Με μια και μόνη διαφορά στην ψυχοσύνθεση και την πολιτική συνείδηση του λαού. Τότε στα γεγονότα του 1989 ο λαός (εννοώ οι απλοί πολίτες, λόγω ηλικίας), ήσαν πιο πολιτικοποιημένοι από τους σημερινούς καθότι είχαν περάσει την Μεταξική δικτατορία, την γερμανική Κατοχή, την ΕΑΜική, εμφυλιακή, μετεμφυλιακή περίοδο, την Χουντική δικτατορία, το Πολυτεχνείο και την μεταπολιτευτική προσδοκία, είχε δυστυχώς χωριστεί σε δυο στρατόπεδα κυρίως «πράσινα» και «μπλέ» (με ολίγον «κόκκινο»)… Αποτέλεσμα οι μεν να βαφτίσουν την εποχή το «βρώμικο 1989», οι δε να το ονοματίσουν «έντιμο 1989 της ηθικής και πολιτικής αντίστασης». Η αφεντιά μου, όπως θα δείτε στο δημοσίευμα (που γράφτηκε μεταξύ των δύο εκλογικών αναμετρήσεων Ιουνίου και Νοεμβρίου 1989), ήμουν και παραμένω στη θέση μου, δηλ. στη δεύτερη κατηγορία ακόμη και σήμερα.
Ακόμη και σήμερα, που γνωρίζουμε ότι οι περισσότεροι πρωταγωνιστές της λεγόμενης τότε «κάθαρσης» ή πήγαν κι έγιναν θλιβεροί τσανακογλύφτες και «οικονομισάριοι» στους θιασώτες της αντίληψης του «βρώμικου ΄89» (βλ. Ανδρουλάκης, Δαμανάκη κ.ά.) ή εκ των υστέρων κάποιες μορφές π.χ. σαν αυτή του αείμνηστου Λεωνίδα Κύρκου «μετάνοιωσαν» και αγιοποίησαν τον πρωταγωνιστή Ανδρέα Παπανδρέου, για να μη πω για τους επίσης αείμνηστους ετερόκλητους Μπούτους, Μπριλάκηδες και λοιπούς που έστρωσαν όλοι μαζί το χαλί για να φτάσουμε σήμερα εδώ που είμαστε. Και κοντά σε αυτούς με ακριβώς παράλληλη πορεία (εκτός φωτεινών εξαιρέσεων) οι ταγοί του πνεύματος, της διανόησης, του πολιτισμού, της επιστήμης, της θρησκείας κλπ. Για να γίνει την τελευταία 20ετία το μεγάλο φαγοπότι, η επίπλαστη ευμάρεια (που εκφράστηκε με το Παγκαλικόν «μαζί τα φάγαμε»), η εξύφανση των μεγάλων σκανδάλων, η απολιτικοποίηση των νέων, η πνευματική αποχαύνωση, η μορφωτική κύφωση, η αποθέωση της ρεμούλας και της αρπαχτής, η σταδιακή αποδόμηση της εθνικής μας συνείδησης, ή αντίθετα η εκτροφή της συνομοταξίας των φυλής των εθνο-«ελληναράδων», των φοροκλεπτών, των κρατικοδίαιτων, που τελικά δημιούργησαν ένα υπόστρωμα (αυτό που λένε στην ιατρική ορολογία, θρεπτικό υλικό «άγαρ-άγαρ» όπου πολλαπλασιάζονται τα μικρόβια) κατάλληλο να γίνουμε το πειραματόζωο και το ρεντίκολο της υπερφίαλης, εξωνημένης πολιτικά αλλά κοινωνικά και οικονομικά προχωρημένης Εσπερίας που σήμερα λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αν προσέξουμε τα αναγραφόμενα ονόματα και το ρόλο των πρωταγωνιστών (του προσκήνιου και παρασκήνιου) της εποχής του 1989, έστω ιδωμένα από τον «ιδιόρρυθμο» και αιρετικό φακό ενός απλού πολίτη, θα βγάλουμε πολλά συμπεράσματα και θα αξιολογήσουμε την πορεία του σημερινού πολιτικού συστήματος. Αλλά αυτά ανήκουν στο παρελθόν που όμως πρέπει να μη ξεχνάμε και να μας διδάσκουν νυν και αεί.
Η μόνη ειδοποιός διαφορά του τότε με το τώρα, είναι μια και μοναδική. Και βέβαια είναι μεγαλειώδης. Αυτή η απολιτικοποιημένη νεολαία του σήμερα, εκείνοι που την τελευταία εικοσαετία υπέφεραν ή ακόμη «τα έφαγαν» ή ήσαν απλοί θεατές στο ειδεχθές έργο που παιζόταν στις πλάτες μας ή ζούσαν με το απατηλό όνειρο του καλογυαλισμένου αυτοκίνητου και της βίλας ή ήσαν τρόφιμοι του κρατικού κορβανά κλπ. Αυτή η μεγάλη η συντριπτική μάζα του πραγματικού Έλληνα. Αυτή τέλος η μεγάλη σιωπηλή στρατιά: «ο Γιάννης, ο Βάγγος, ο Τάσος, ο Μανώλης άνθρωποι που χτες δεν τους έπιανε το μάτι σου, αυτοί οι ωραίοι δικοί μας…», για να θυμηθούμε τα λόγια του Ιάκωβου Καμπανέλλη στο πάντα επίκαιρο «ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ», είναι σήμερα παρόντες. Είναι στην Πλατεία Συντάγματος, είναι στις εθνικές παρελάσεις, είναι οι πρωταγωνιστές του σήμερα που ψάχνουν να βρουν το δρόμο τους, και θα τον βρουν… Κυριακή (εκλογική ή όχι) κοντογιορτή, λέει ο θυμόσοφος λαός μας.
Κι εγώ, ένας ταπεινός «αιπόλος» (κατά κυρ-Αλέξανδο Παπαδιαμάντη) δεν έχω τίποτα άλλο να συνεισφέρω, πάρεξ το προ 22 ετών παρακάτω ταπεινό πόνημά μου, αφού το βάρος της βιολογικής ανθρώπινης πορείας και οι συγκυρίες της σημερινής πραγματικότητας δεν μου επιτρέπουν περισσότερα. Η αδήριτη ανάγκη της αντιμνημονιακής πορείας, η προσπάθεια κατοχύρωσης της εθνικής μας κυριαρχίας, η αντοχή της ελληνικής ψυχής, της ελληνικής γλώσσας και αξιοπρέπειας έχουν ακόμη μακρύ δρόμο να διανύσουν. Και στο τέλος θα δικαιωθούμε, θα φτάσουμε να πιούμε επί τέλους ζείδωρο νερό από την εννεάκρουνη βρύση !...
Ένα παράτολμο δημοσίευμα
Υ.Γ. Επειδή μπορεί κάποιοι νέοι αναγνώστες να μη γνωρίζουν την δημόσια πολιτική διαδρομή του γράφοντος υπομιμνήσκω: Μέλος της προδικτατορικής νεολαίας του Κέντρου (ΟΝΕΚ- ΕΔΗΝ), απο τα ιδρυτικά μέλη του ΠΑΣΟΚ υποψήφιος βουλευτής το 1974 στη Β΄Πειραιά και Γραμματέας της Επιτροπής Υγείας 1977-1981, αποχωρήσας το 1983 λόγω πολιτικής διαφωνίας κυρίως στην εφαρμογή του ΕΣΥ. Εκτός κομματικής ένταξης μέχρι το 1988. Μέλος της ΚΠΕ -της συνιστώσας υπό τον Νίκο Κωνσταντόπουλο- του ενιαίου ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ υποψήφιος βουλευτής Πειραιά το 1989, αποχωρήσας το 1991 με την διάσπαση του ενιαίου ΣΥΝ. Έκτοτε και μέχρι σήμερα κομματικά ανένταχτος, ενεργός πολίτης των Κοινωνικών Κινημάτων, της Ειρήνης και της Οικολογίας με ..."κρεμασμένη την κάπα μου ψηλά στο έλατο".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου