ΕΦΥΓΕ Ο ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ ο γιος του μυλωνά, ο καλλίτερος Άνθρωπος της Δίβρης!...

Ο Νίκος ξεκίνησε από την "χούρχουρη" του μύλου του, και εκεί έδινε συχνά το "παρών" μέχρι που έφυγε...

ΕΦΥΓΕ Ο ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

ο γιος του μυλωνά,

ο καλλίτερος Άνθρωπος της Δίβρης!...

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΝΤΙΟ*

Φίλε Νίκο, αγαπημένε

Πέρασες πέντε ολόκληρα χρόνια σκληρής δοκιμασίας και προετοιμασίας στο στίβο της εγκόσμιας ζωής, για να διαβείς τώρα την Αχερουσία Λίμνη και να μπεις στην πύλη της αιωνιότητας. Είσαι από τους ελάχιστους τυχερούς που ο περατάρης δεν θα σου ζητήσει εισιτήριο, γιατί  θα πληρώσουν για σένα χρυσά νομίσματα όλοι εκείνοι που αγάπησες, βοήθησες, ευεργέτησες απλόχερα σ΄ όλη τη διάρκεια  της πολυσήμαντης ζωής σου.

Βλέπουμε στην άλλη όχθη να σε περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες ο αδελφός σου ο Γιάννης, αλλά και  όλοι οι απλοί άνθρωποι του μόχθου η θεια Πατρούλα, ο μπάρμπα Θοδωρής, ο μπάρμπα Γιώργης και τόσοι άλλοι γέροι και ανήμποροι που καθημερινά τους πήγαινες ψωμί, τους πήγαινες στην εκκλησιά, στο πανηγύρι, στο γιατρό, στο νοσοκομείο… Σε λίγο νηφάλιος και περήφανος με τη συνοδεία και τις ευχές όλων,  θα πάρεις τη θέση σου στην γειτονιά των αγγέλων και τη στράτα των μακάρων.

Ξεκίνησες από τη Λαγκάδα της Δίβρης, παιδί μιας φτωχής και έντιμης οικογένειας και κατάφερες το ακατόρθωτο. Αθόρυβος, ταπεινός, μεθοδικός και δημιουργικός,  καταύγασες το στερέωμα  της ανθρωπιάς και της μεγαλοσύνης και έγινες υπόδειγμα για όλους μας. Αυτοδημιούργητος, πάλεψες σκληρά «τον αγώνα τον καλό» της ζωής για να φτάσεις ψηλά και να υπηρετήσεις τις πανανθρώπινες αξίες αλλά και τους απλούς συμπολίτες μας.

Μαθητής Γυμνασίου στην Πάτρα, τέλος της 10ετίας του΄50

Είχες τη σφραγίδα και το φωτοστέφανο της δωρεάς στο μέτωπό σου και εξέπεμπες τις γενναιόδωρες  και ζωηφόρες  ακτίνες σου, δίδοντας χωρίς τυμπανοκρουσίες ηθική και υλική βοήθεια  στα Σχολεία, στις Εκκλησιές, στις Κατασκηνώσεις, στα κοινωφελή Ιδρύματα, στους φτωχούς και κατατρεγμένους. Κατέθετες καθημερινά τον πολιτιστικό, πνευματικό και κοινωνικό οβολό σου χωρίς ποτέ να ζητάς ανταλλάγματα.

Φίλε Νίκο, ήσουν ο μπροστάρης σε έργα ευποιίας, ανάπτυξης και πολιτισμού στην ιδιαίτερη πατρίδα μας Δίβρη. Από την δεκαετία του 1950, που τότε νέα παιδιά, μαθητές,  ιδρύσαμε την «Φιλοπρόοδο Νεολαία Λαμπείας», μέχρι όλες τις επόμενες δεκαετίες  με τα «Φεστιβάλ του Βουνού», τις Ημερίδες, τα Συνέδρια και εν τέλει το Β΄«Πνευματικό Κέντρο Δίβρης» που είναι το καμάρι μας, και είναι δικό σου δημιούργημα.  Ήσουν η ψυχή, όλων των λαμπρών εκφάνσεων του ιστορικού χωριού μας, με αποκορύφωμα το μνημειώδες βιβλίο της Ιστορίας «Η ΔΙΒΡΗ ΗΛΕΙΑΣ ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ». Εσύ ήσουν ο εμπνευστής και μέγας χορηγός για να πάρεις από το συγγραφέα-ιστορικό δάσκαλό μας Νίκο Αναστόπουλο την πλέον τιμητική αφιέρωση: «Στον Νίκο Κουτσόπουλο, με την αγάπη μου την αλογάριαστη»…

Ασχολήθηκες με συνέπεια και προσωπικές θυσίες με τα κοινά της ιδιαίτερης πατρίδας μας. Αλλά ακόμη και σε εκείνους τους ευεργετηθέντες αγνώμονες που σε πίκραναν ήσουν μακρόθυμος, πολυέλεος, ευπροσήγορος  και ευγενικός

Η Πάτρα, η δεύτερη πατρίδα σου που σε κράτησε στοργικά επί δεκαετίες κοντά της και το χώμα της οποίας θα σε σκεπάσει, σήμερα θρηνεί την απώλεια ενός σημαντικού ανθρώπου της. 

Οι αγαπημένοι δικοί σου, τα αδέλφια σου, τα ανήψια σου που λάτρευες, εμείς οι φίλοι σου, «οι δικοί σου Χριστοί, οι δικοί σου άγιοι» σε βλέπουν από κει ψηλά που μας θωρείς και σου υπόσχονται να πράξουν εκείνα που εσύ δεν πρόλαβες, πολυαγαπημένε φίλε…

*(ο επικήδειος λόγος εκφωνηθείς, ως κατευόδιο, από τον εκδότη της «ΔΙΒΡΗΣ» και αδελφικό φίλο του, Σωτήρη Σωτηρόπουλο)

Το εξώφυλλο του περιοδικού "ΔΙΒΡΗ" με (...βουκολική) φωτογραφία του Νίκου
σε ανάβασή του στον βουνό της Δίβρης, Αη-Λιάς (υψόμ. 1600μ.)

Μια σύντομη ιστορική αναδρομή της ζωής του μεγάλου συμπατριώτη που έφυγε νωρίς…

Τα πρώτα χρόνια της παιδικής του ηλικίας

        Ο Νίκος, τελευταίο παιδί του μυλωνά Μίμη Κουτσόπουλου και της Σωτηρούλας (το γένος Τριανταφυλλόπουλου από το Πορετσό) θα μπορούσαμε να πούμε ότι γεννήθηκε κι ανδρώθηκε στη «χούρχουρη» του μύλου τους, στη Λαγκάδα της Δίβρης. Εκεί στον τελευταίο μύλο της Δίβρης που λειτούργησε μέχρι τη δεκαετία του 1960, έδειξε τα πρώτα σημάδια της μετέπειτα προκομμένης ζωής του.

Ο μύλος του Κουτσόπουλου, στη Λαγκάδα της Δίβρης.
Λειτούργησε μέχρι τη δεκαετία του 1960

 Ήταν ο τέλειος «μικρός μυλωνάς» και πάντα θυμόταν και διηγιόταν σοβαρά και ευτράπελα περιστατικά των δύσκολων εκείνων χρόνων (ένα εκ των οποίων έκανε λογοτεχνικό κείμενο η Μαρία Αρβανίτη – Σωτηροπούλου που δημοσιεύτηκε σε βιβλίο της και στο περιοδικό «ΔΙΒΡΗ»). Κυρίως μας έλεγε τις σπαρταριστές σκηνές όταν τον έστελνε ο πατέρας του να βάλει το νερό της «δέσης» στο «μυλαύλακο» και τις αψιμαχίες-λογομαχίες που είχε με τις γειτόνισσες, όταν τους έκοβε το νερό την ώρα που ο ήλιος πήγαινε ψηλά στον Αη-Γιάννη κατά το διβριώτικο εθιμικό δίκαιο ή όταν πήγαινε τα μεσάνυχτα για να κάνει επανασύνδεση…

            Και τις ώρες της σχόλης, περίμενε ν΄ ακούσει από το Πετραλαίϊκο αρχοντικό την φωνή του κυρ Γιάννη Πετραλιά να του πάει  ένα κανάτι νερό από την «Κρυάβρυση» (απέναντι στο μύλο) για να πάρει το χαρτζιλίκι, ένα πενηνταράκι…

Τα μαθητικά του χρόνια στη Δίβρη

          Ο Νίκος, παρά το γεγονός ότι είχε μείνει με τους γονείς του το μόνο τους παιδί στη Δίβρη  ( ο μεγάλος ο Κώστας σπούδαζε στην ΑΣΟΕ και ο Γιάννης εργαζόταν στην Πάτρα), και παρά την απασχόλησή του με το μύλο, πήγαινε στο Σχολείο τακτικά και ήταν καλός μαθητής.

            Η πρώτη (φιλική) γνωριμία μαζί του ήταν το έτος 1954, όταν μπήκαμε την ίδια χρονιά στην Α΄ Τάξη του Γυμνασίου Λαμπείας (στο Δημοτικό ήταν σε μεγαλύτερη Τάξη) όταν πρωτολειτούργησε.

Ο Νίκος το 1955 με τους συμμαθητές του και τους Καθηγητές του αείμνηστους
Μπορδόκα και Κατσούλα, του Γυμνασίου Λαμπείας

 Εκεί και ξεκίνησε μια μακροχρόνια αδελφική σχέση και φιλία που κράτησε μέχρι την πρόσφατη αναχώρησή του από τα εγκόσμια. Μια φιλία ξεχωριστή που σφράγισε την μετέπειτα κοινή πορεία, στην κοινωνική προσφορά και δράση. Από τα χρόνια εκείνα φάνηκε ότι ο Νίκος ήταν ένα ανήσυχο πνεύμα δημιουργίας…

Εκατοντάδες τα περιστατικά της αξέχαστης εκείνης μαθητικής μας ζωής που θα μπορούσαν να γίνουν ένα ολόκληρο βιβλίο. Το δίδυμο των συμμαθητών Λάκης Κούτρας-Νίκος Κουτσόπουλος με τα αλληλοπειράγματα και τις μαθητικές σκανταλιές, ήταν η αποθέωση της παιδικής εφευρετικότητας και των διασκεδαστικών σκηνών της ωραίας εποχής. 

Ο Νίκος (με το κουτί τα λουκούμια στα χέρια) με την παλιο-παρέα στα έλατα στην
 περιγραφόμενη εκδρομή του Γυμνασίου. Δίπλα του ακριβώς ο Σωτ. Σωτηρόπουλος, δεξιά
ο Βασ. Τσάκαλος, αριστερά καθήμενος ο Λάκης Κούτρας και όρθιος ο αείμνηστος
Χρίστος Τσάμης, ο Θοδ. Παπαδόπουλος και άλλοι.

Το αποκορύφωμα της φιλικής μας σύνδεσης στην στενή μαθητική παρέα (Νίκος Κουτσόπουλος, Σωτήρης Σωτηρόπουλος, Θοδωράκης Παπαδόπουλος, Λάκης Κούτρας, Βασίλης Τσάκαλος, Στέφανος Πέτρου κ.ά.) ήταν η πρώτη …επαναστατική μας πράξη να επιβάλλουμε σε μια εκδρομή μας στο ελατοδάσος του «Πόντου-Αγ. Παντελέημονος», να πάμε το σουβλιστό αρνί που είχε την οργισμένη αντίδραση και απειλή του ενός εκ των καθηγητών μας (του στριφνού και αυστηρού αείμνηστου Γ. Κατσούλα), αλλά και την άκρως δημοκρατική και φιλική συναίνεση και άδεια του ετέρου καθηγητή μας (του αείμνηστου Κ. Μπορδόκα) που όχι μόνο μας επέτρεψε αλλά και συνέφαγε μαζί μας στα έλατα…

Τα δύσκολα και εύκολα βιοποριστικά του χρόνια στην Πάτρα – Η «Φιλοπρόοδος Νεολαία Λαμπείας» στη Δίβρη!...

            Εδώ αρχίζει ο μεγάλος αγώνας του Νίκου. Κοντά στα αδέλφια του στην Πάτρα, συνεχίζει και βγάζει το 8τάξιο Γυμνάσιο, ενώ παράλληλα εργάζεται και …«μηχανεύεται» κάποιες μελλοντικές δουλειές, καθόσον ανήσυχο, δημιουργικό και προοδευτικό πνεύμα.   

Ο Νίκος  στον "Πόντο" ανήμερα της γιορτής Αγ. Παντελεήμονος, με συγγενείς
και φίλους κυρίως από τους Βασιλαίους.

            Σε κάποιο καλοκαίρι που ήρθε στη Δίβρη γύρω στο 1958 (μαθητές προτελευταίας Τάξης), σμίξαμε και αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε την «Φιλοπρόοδο Νεολαία Λαμπείας» (ΦΙ.ΝΕ.ΛΑ.) με πρώτη εκδήλωση μια θεατρική παράσταση… Ο Νίκος πήγε στη Πάτρα και έφτιαξε την σφραγίδα με τον τίτλο και μπλοκάκια για τα εισιτήρια της θεατρικής παράστασης που μάλιστα τα σφράγισε, και αρχίσαμε να προπωλούμε σε ντόπιους και παραθεριστές... Όμως δεν προλάβαμε να κάνουμε το θέατρο, ούτε άλλη Εκδήλωση γιατί γυρίσαμε εγώ στην Αθήνα και ο Νίκος στη Πάτρα. Τα μπλοκάκια μείνανε  στο μαγαζί του Λάμπη Σωτηρόπουλου και μετά 10 χρόνια επί Χούντας, είχαν μια καταπληκτική, θλιβερή και οδυνηρή εξέλιξη που θα περιγραφεί παρακάτω.

            Ο Νίκος, όταν τέλειωσε το Γυμνάσιο με την προτροπή των αδελφών του πήγε στην ΑΘήνα να κάνει φροντιστήριο για να δώσει εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο. Πλην, ξαναγύρισε στην Πάτρα και μπήκε για καλά στον βιοποριστικό Γολγοθά (ιδιαιτέρως μετά την στρατιωτική του θητεία), κάνοντας κατ΄ αρχήν διάφορες δουλειές και εν τέλει μαζί με τον αδελφό του Γιάννη (που ήταν ο ιθύνων νους της επιχείρησης) και τον Κώστα (που εργαζόταν στην «Πειραϊκη-Πατραϊκή», αλλά χειριζόταν τα λογιστικά βιβλία της επιχείρισης) ξεκίνησαν από μια μικρή βιοτεχνία μεταποίησης στην οδό Ερμού στην Πάτρα.

            Όμως, η μικρή επιχείρηση σιγά-σιγά εξελίχτηκε σε μια μεγάλη και εύρωστη επιχείρηση Βιοτεχνίας σε ιδιόκτητο κτίριο που έφτασε να έχει μέχρι και 100 εργαζόμενες κοπέλες με παραγγελίες μεγάλων οίκων ρούχων, κυρίως από Γερμανία. Τα πρώην φτωχά διβριωτόπουλα αδέλφια που ξεκίνησαν από τη «χούρχουρη» του μύλου στη Λαγκάδα της Δίβρης, έφτιαξαν ένα εργοστάσιο με υπόληψη στην κοινωνία της Πάτρας και έδωσαν δουλειά και σε δεκάδες νέες και νέους, κατά προτίμηση από τη Δίβρη και τα γύρω χωριά. Ο Νίκος, είχε αναλάβει τις «εξωτερικές» δουλειές της επιχείρησης, ήταν ο αγαπητός και γνωστότατος σε όλους τους Πατρινούς που τον λάτρευαν για την καλοσύνη, τη συνέπεια και την εργατικότητά του. Όταν ο Νίκος περιδιάβαινε τους δρόμους της Πάτρας, ετύγχανε της χαρούμενης υποδοχής και εκτίμησης από όλους, καθότι ήταν πολύ αγαπητός και δημοφιλής…

Το Κοινωνικό-Πολιτιστικό-Αναπτυξιακό-Φιλανθρωπικό έργο και η προσφορά του στην πατρώα γη Δίβρη

            Τα δύσκολα χρόνια του βιοποριστικού Γολγοθά του Νίκου είχαν περάσει και η έντιμη αλλά επίπονη και κουραστική εργασία του στη Βιοτεχνία άρχισε να αποδίδει τους καρπούς της και έδινε στον ίδιο μια κάποια οικονομική άνεση. Έμεινε όμως ο απλός «γιος του μυλωνά», δεν ξέχασε από πού ξεκίνησε, δεν θέλησε  να κατασπαταλήσει τις οικονομίες του σε εφήμερες και φανφαρόνικες επιδείξεις και παρουσίασε τον άριστο χαρακτήρα του καθώς αφιερώθηκε με την συμμετοχή του σε έργα ευποιίας και προκοπής στην αγαπημένη του Δίβρη.

Ο Νίκος με το φίλο του Σωτ. Σωτηρόπουλο ξεκουράζονται στον περίβολο
του Κάτω Μοναστηριού Δίβρης, μετά την φιλοξενία των Συνέδρων της
Ημερίδας στο 'ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΒΡΗΣ"

         Αυτή η περίοδος της ζωής του κατά την ταπεινή μου γνώμη και όπως την έζησα –ως αδελφικός φίλος και συνεργάτης- από κοντά είναι η πιο ενδιαφέρουσα της ζωής του. Ελεύθερος από οικογενειακές υποχρεώσεις (παρά την συγκινητική προσκόλληση και λατρεία  που είχε στα αδέλφια του και τα ανήψια του), εντελώς αθόρυβα τόσο κατά την διάρκεια που ήταν εργαζόμενος σκληρά στην οικογενειακή επιχείρηση αλλά κυρίως μετά όταν συνταξιοδοτήθηκε, έδωσε τα πάντα και άφησε τα ίχνη του σε κάθε σημαντικό έργο στην κωμόπολη της Δίβρης.

            Τώρα που έφυγε και μας θωρεί από ψηλά, μπορούμε να αποκαλύψουμε την κοινωνική προσφορά και δράση του Νίκου που ίσως δεν είναι γνωστή στους περισσότερους διβριώτες, γιατί επιμελώς και με σοφία απέφευγε την δημοσιοποίηση της όποιας κοινωφελούς δράσης του.

Και θα αρχίσω με ένα ευτράπελο περιστατικό που αναφέρθηκε, εν συντομία. Λοιπόν, τα σφραγισμένα μπλοκάκια της «Φιλοπροόδου Νεολαίας Λαμπείας» που μαζί ιδρύσαμε το 1957, μετά 10 χρόνια επί Χούντας πετάχτηκαν στο ρέμα από το μαγαζί του Λάμπη Σωτηρόπουλου και τα βρήκε κάποιος καλοθελητής (όνομα και μη χωριό) και τα πήγε στον τότε φανατικό χουντικό Αστυνομικό Ξουριά. Σωστό «ξουράφι» και λαγωνικό ο μακαρίτης Ξουριάς, …αποκάλυψε και έστειλε «ραβασάκι» στην Χουντική Ασφάλεια, ότι η οργάνωση αυτή είναι φιλοκινεζική Κομουνιστική-Μαοϊκή (!!!) και πολύ επικίνδυνη.. Το τι τραγέλαφος επακολούθησε δεν περιγράφεται (ευτυχώς ο Νίκος δεν πειράχτηκε τότε, εγώ φορτώθηκα με ειδικό «φάκελο» που με συνόδευε και στη μετέπειτα ζωή μου…). Αλλά ας είναι, και ας αφήσουμε αυτά τα μικρά για να πάμε στα μεγάλα…

Δεν πρόκειται εδώ, να αποκαλύψω τις παντοειδείς φιλανθρωπικές κινήσεις αλληλεγγύης και ανθρωπιάς  του Νίκου που έγιναν αθόρυβα χωρίς να κανείς να τις ξέρει,  γιατί και ο ίδιος δεν θα το ήθελε. Όμως βοούν ευχάριστα «τα λαμπρά έργα και οι ημέρες του» του Νίκου που δεν μπορούν να κρυφτούν και καλό θα είναι να μαθαίνουν και οι νεώτεροι. Να μάθουν λ.χ.  ότι τα Σχολεία μας (Δημοτικό και Γυμνάσιο) ελάμβαναν κατά καιρούς την οικονομική βοήθειά του, για τις οποιεσδήποτε ανάγκες τους. Να μάθουν ότι ήταν χορηγός για την ανακαίνιση και συντήρηση παραδοσιακών βρυσών της Δίβρης και διάνοιξη και συντήρηση δρόμων. 

Το βιβλίο της Ιστορίας του αείμνηστου  δασκάλου μας
Νίκου Αναστόπουλου, δημιούργημα σε μεγάλο βαθμό
του Νίκου Κουτσόπουλου

Να μάθουν ότι ήταν ένας από τους δυο μεγάλους χορηγούς και η κινητήρια δύναμη για το βιβλίο Ιστορίας της Δίβρης που έγραψε ο δάσκαλός μας αείμνηστος Νίκος Αναστόπουλος. Να μάθουν ότι  με την προσωπική του εργασία και θυσία, την οικονομική αρωγή και πίστη έγινε η μετεγκατάσταση του «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ» και της «ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ» εκεί που είναι σήμερα, όταν μας έδιωξαν από το Δημοτικό Σχολείο. 

Η περίφημη αίθουσα του "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ" με την
Βιλιοθήκη των 10.000 τόμων, έγινε με την αρρωγή και την προσωπική εργασία
του Νίκου Κουτσόπουλου

Να μάθουν ότι όλα τα Συνέδρια (ακόμη και Διεθνή), οι Ημερίδες και λαμπρές Εκδηλώσεις Ψυχαγωγίας και Πολιτισμού που έγιναν στη Δίβρη είχαν ως ψυχή τους και αφανή ήρωα, τον δημιουργικό και αθόρυβο Νίκο Κουτσόπουλο. Πολύ θα θέλαμε να μάθουν οι νεότερες γενιές κι άλλα πολλά, αλλά ο χώρος δεν μας το επιτρέπει και γιατί πρέπει να πάμε στα σπουδαιότερα.

Το ανεπανάληπτο έργο αλληλεγγύης στους συγχωριανούς του – Ήταν ο πλέον χρήσιμος και  ωφέλιμος συμπατριώτης

Εκεί που άφησε εποχή ο Νίκος ήταν η ανθρωπιστική προσφορά του σε εκείνους που είχαν ανάγκη.  Όταν πήρε σύνταξη, εγκαταστάθηκε οριστικά και μόνιμα στην αγαπημένη του Δίβρη. Και δεν κάθισε στις … «δάφνες» της σύνταξης και του σύγχρονου ωχαδερφισμού.

O Nίκος, πάντα πρωταγωνιστής σε εκδρομικές εξορμήσεις, εδώ σε μια ποταμοπορεία
στον μυθικό Ερύμανθο μαζί με την Μαρία, Σωτήρη Σωτηρόπουλο και (;;)
(Άνοιξη του 2003)

Μια ακόμη πεζοπορία, τώρα  σε βουνό του Αστρά (Λάμπεια Όρη), στην
κορυφή "Πρόσελη" (υψομ. 1500μ.) των Τσιπίάνων με τους Σωτ. Σωτηρόπουλο
και  τους αδελφούς Ανδρέα και Χρίστο Στρεμπέλια (Άνοιξη του 2002)

Κατ΄ αρχήν ήταν βαθιά θρησκευόμενος, πραγματικός χριστιανός στην πράξη. Γιος επιτρόπου του Αγίου Κωνσταντίνου Περδικαράδων (ο πατέρας του, ο μπάρμπα-Μίμης ολόκληρες δεκαετίες επίτροπος), φρόντιζε τον ΄Αγιο Κωνσταντίνο σα το σπίτι του και διέθετε αρκετά χρήματα για την ανακαίνιση και συντήρησή του (σ.σ. δεν θέλουμε να πιστέψουμε την πληροφορία, ότι ο σημερινός παπάς της Ενορίας δεν άφησε να χτυπήσουν λυπητερά την καμπάνα την ημέρα της κηδείας του!!!... Θα είναι αδιανόητο, αν αληθεύει)

Σε 24ωρη καθημερινή βάση ήταν ένα ενεργό μέλος της τοπικής κοινωνίας, όχι μόνο  σε έργα πολιτισμού και ανάπτυξης όπως αναφέρθηκε. Κυρίως, στην διαρκή βοήθειά του σε ανήμπορους ανθρώπους, σε φτωχούς και κατατρεγμένους ως ένας πραγματικά «καλός Σαμαρείτης».

Μια στιγμή φιλικής συναναστροφής με τον μικρό Δημ. Αμπατζή στο
Καφενείο "Αδερφός" του Βασ. Μαραθιά

Για το Νίκο, η ανθρωπιστική προσφορά του αυτή, ήταν η «δεύτερη φύση» του… Θεωρούσε καθημερινό χρέος του, να πηγαίνει το ψωμί από το φούρνο ή άλλα ψώνια στις γερόντισσες και τους γέροντες της γειτονιάς του. Το θεωρούσε φυσικό να τρέχει στις διάφορες υπηρεσίες του Πύργου ή της Πάτρας (για κάποια βοηθήματα ή άλλες εξυπηρετήσεις και προβλήματα) εξυπηρετώντας τους συμπολίτες μας. Θεωρούσε χρέος του κάθε Κυριακή ή γιορτή ή πανηγύρι να πηγαίνει στη Εκκλησιά ή τα εξωκλήσια τους ανήμπορους γέροντες ή άλλους συμπατριώτες μας. Ήταν στα συνήθη καθήκοντά του να κουβαλάει τους αρρώστους στο Ιατρείο της Δίβρης ή στα Νοσοκομεία του Πύργου και της Πάτρας, και να τους συντρέχει σε όποια ανάγκη είχαν. Θεωρούσε υποχρέωσή του να ξενυχτάει και να συμμετέχει ολόψυχα στις λύπες (θανάτους, κηδείες) των συγχωριανών μας…

Ήταν με λίγα λόγια, ο φύλακας άγγελος των ανήμπορων, ήταν ο πλέον χρήσιμος και ωφέλιμος συμπατριώτης μας και η απουσία του τώρα γίνεται μέρα με τη μέρα, πιο αισθητή.

Η ενασχόλησή του με τα κοινά της Δίβρης (Δημοτικά) 

            Ο Νίκος, ποτέ του δεν είχε φιλοδοξίες να ασκήσει οποιασδήποτε  μορφής εξουσία. Ήταν, πολύ μετριόφρων και χαμηλών τόνων και δεν διεκδικούσε αξιώματα, εκ πεποιθήσεως και χαρακτήρος. Η μόνη του φιλοδοξία ήταν να προσφέρει στον τόπο μας, από οποιοδήποτε μετερίζι. Όταν διεπίστωσε –όπως όλοι οι απανταχού Διβριώτες- ότι δεν πάει άλλο με τους τοπικούς άρχοντες και με τον κατήφορο που είχε πάρει η ιστορική κωμόπολη (και μάλιστα εν όψει των τρεχόντων Ευρωπαϊκών προγραμμάτων και του πακτωλού των  χρημάτων που έμειναν τελικά αναξιοποίητα ή φαγώθηκαν σε «εργολαβικές» μίζες…) αποφάσισε να ασχοληθεί με τα κοινά, με τα οποία έτσι κι αλλιώς ασχολείτο στην καθημερινή πράξη.

Ο Νίκος "κολατσίζει" με την παρέα των διβριωτών ...αναρριχητών στην
κορυφή της Ανάληψης των Λαμπείων Ορέων (υψομ. 1798μ.)

            Στις Δημοτικές εκλογές του 1998 (όταν έγιναν οι «Καποδιστριακοί Δήμοι») κατέβηκε για υποψήφιος Δήμαρχος Λαμπείας με το πιο ισχυρό και ευπρόσωπο ψηψοδέλτιο. Τον πλέον χρήσιμο και ωφέλιμο άνθρωπο της Δίβρης, οι συμπολίτες μας νέο-διβριώτες, τον καταψήφισαν και τον κατέταξαν τέταρτο στη σειρά, δηλ. τελευταίο!!... Ο Νίκος, δεν ενοχλήθηκε καθόλου γιαυτή την κατακραυγή του εκλογικού σώματος και αντί να τα παρατήσει και να «μουντζώσει» τα κοινά λόγω  της συμπεριφοράς των ψηφοφόρων, έμεινε ως Σύμβουλος μέσα και αγωνίστηκε με πείσμα, με σύνεση και συνέπεια, έχοντας  την πλέον παραγωγική και δημιουργική παρουσία στο Δημοτικό Συμβούλιο…

            Στις επόμενες Δημαρχιακές εκλογές, θεώρησε χρέος του (παρά τις αντίθετες συμβουλές και παραινέσεις ημών των φίλων του) να κατέβη ως υποψήφιος Σύμβουλος με το ψηφοδέλτιο του κ. Ν. Παναγούλη. Βγήκε Σύμβουλος, αλλά ο εκλεγείς Δήμαρχος όχι μόνο δεν τον αξιοποίησε σε κάποια θέση, αλλά διέπραξε και μια πρωτοφανή αθλιότητα εις βάρος του που θα παραθέσουμε κατωτέρω.

Εκείνος όμως, στωϊκός, νηφάλιος, δημιουργικός και αληθινός πατριώτης, τόσο στην πρώτη θητεία του (1998-2002) όσο και στη δεύτερη (2002-2006), πάντα για το καλό του χωριού, ήταν ο μόνος μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο που έφερνε προτάσεις, ο μόνος που έτρεχε για τα προβλήματα της Δίβρης, ο μόνος που στεκόταν στο ύψος των περιστάσεων…

 Η αθλιότητα της συμπεριφοράς κάποιων «ευεργετηθέντων αγνωμόνων»!...

            Μπορεί να είναι νωπό ακόμη το χώμα που σκέπασε το φίλο Νίκο, μπορεί να μη ήθελε ο ίδιος (μακρόθυμος, πολυέλεος και ευπροσήγορος που ήταν) να μη μιλήσω τόσο σύντομα από το φευγιό του, για τα πλέον φωναχτά περιστατικά που τον είχαν στενοχωρήσει αφάνταστα, τον είχαν συγκλονίσει και βυθίσει σε βαθειά θλίψη όσο ζούσε, αλλά εδώ δεν θα του κάνω τη χάρη και θα τα πω τώρα. Γνωρίζω ότι τα τρία αυτά σπουδαιότερα περιστατικά που ο ίδιος πήρε μαζί στον τάφο, του είχαν «πριονίσει» την άγια ζωή του, είχαν τραυματίσει τις πλέον ευαίσθητες χορδές του και ίσως επιβάρυναν και επιτάχυναν το μοιραίο τέλος του… Θα του κάνω όμως τη χάρη, να μη αποκαλύψω τώρα τα ονόματα των άθλιων «αγνωμόνων ευεργετηθέντων», και θα γράψω μόνο τα αρχικά τους…

            Εδώ η θυμόσοφη φράση «ουδείς αγνωμονέστερος τους ευεργετηθέντος», ισχύει απόλυτα στην περίπτωσή μας. Και όμως ο Νίκος, ενώ θα μπορούσε και στις τρεις  περιπτώσεις να εξαποστείλει από εκεί που ήρθαν ( με παραπομπή τους στη Δικαιοσύνη, στη χλεύη της τοπικής Κοινωνίας, στο Έλεγχο και την τιμωρία)  τους θλιβερούς συκοφάντες και κατάπτυστους δράστες, προτίμησε να φανεί αυτός που ήταν σε όλη του τη ζωή. Μεγαλόψυχος.

Πρώτο περιστατικό: Είχε ευεργετήσει και βοηθήσει ένα συμπολίτη (Κ.Τ.–Τ.Δ.) σε τέτοιο βαθμό, ώστε να ξεπεράσει μεγάλες οικονομικές και …τιμολογιακές δυσκολίες. Λοιπόν, οι κύριοι αυτοί, όταν έγιναν «νοματαίοι» και γέμισαν με λεφτά νόμιμα ή παράνομα, όχι μόνο ξέχασαν την ευεργεσία αλλά και τον καθύβριζαν καθημερινά, χυδαία με ακατονόμαστες φράσεις…

Δεύτερο περιστατικό: Ενώ είχε συμφωνήσει (και μάλιστα η συνάντηση και η συμφωνία έγινε πίσω από το «ιερό» του Αγ. Νικολάου !!..) για να μπει Σύμβουλος  στο ψηφοδέλτιο κάποιου υποψήφιου Δημάρχου ο οποίος του υποσχέθηκε ότι θα τον κάνει Πρόεδρο Δημοτικού Συμβουλίου, και ενώ η συμμετοχή του ήταν η κύρια αιτία να βγει, και μάλιστα του έκανε μόνος του (ο Νίκος) όλο τον προεκλογικό του αγώνα,  ο Δήμαρχος (Ν.Π.) τον «έριξε» αδιάντροπα και έκανε άλλο Πρόεδρο ΔΣ…

Τρίτο και πλέον συνταρακτικό περιστατικό: Σε συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, παρουσία του ανωτέρω Δημάρχου (Ν.Π.), ένας άθλιος τραμπούκος Σύμβουλος (Ζ.Ν.), επειδή δεν του άρεσαν αυτά που έλεγε ο Νίκος σε κάποιο θέμα, τον γρονθοκόπησε μπαμπέσικα, τον έριξε κάτω στο πάτωμα βάναυσα και τον ποδοπατούσε επί αρκετή ώρα και ο παρών Δήμαρχος, όχι μόνο δεν εμπόδισε τον κατάπτυστο δράστη, αλλά φρόντισε να τον φυγαδεύσει για να αποφύγει το αυτόφωρο…   

            Αυτά τα …«όμορφα κι αγγελικά πλασμένα» συνέβησαν σε βάρος του μεγάλου συμπολίτη μας. Ο ίδιος μεγαλόψυχος όπως ήταν, δεν θέλησε να τους τιμωρήσει. Η Νέμεσις και οι Ερινύες θα τους κυνηγούν σε όλη τους τη ζωή, κι αυτή θα είναι η πιο σκληρή τιμωρία τους.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Έτσι "εν τιμή και δόξη" περήφανα βασίλεψε, ο φίλος μου Νίκος
 στις  4 Γενάρη του σωτηρίου έτους 2013.

Ο Νίκος έφυγε μετά πέντε χρόνια απόλυτης σιωπής,

αλλά άφησε παρακαταθήκες

            Θα ήθελα, σε αυτό το μικρό ΑΦΙΕΡΩΜΑ στον αδελφικό μου φίλο Νίκο, να πω και να γράψω πολύ περισσότερα. Η πολυσήμαντη αλλά σύντομη ζωή του, είχε μεγαλείο και άλλες πολλές  άγνωστες και άριστες πτυχές που θα χρειαζόταν μεγάλος χώρος για να ξεδιπλωθούν. Πλην όμως, ο ταπεινός και προσηνής συμπατριώτης μας από κει πάνω που μας θωρεί άλλο θα επιθυμούσε. Να συνεχίσουμε, όσα εκείνος δεν πρόλαβε να κάνει στην ελληνική και τοπική Κοινωνία.

Ο ίδιος, τόφερε η βάσκανος μοίρα, να μείνει στην σιωπή του επί πέντε ολόκληρα χρόνια καθηλωμένος και προετοιμαζόμενος για το αιώνιο ταξίδι του. Ποιος ξέρει τι σκεπτότανε και ποιες θυμικές διεργασίες επεσυνέβησαν σε αυτόν τον υπέροχο Άνθρωπο (με Α κεφαλαίο) στο διάστημα αυτό.

Εμείς οφείλουμε να σεβαστούμε και να εφαρμόσουμε τις απλές ανθρώπινες παρακαταθήκες που ίδιος μας άφησε… Και του «απλογιώμαστε» στεντορία τη φωνή, ότι θα  ενεργούμε πάντα «τοις κείνου ρήμασι…».

 Και η φωνή μας, να είσθε βέβαιοι ότι θα φτάσει εκεί που πρέπει!...

Σωτήρης Χαρ. Σωτηρόπουλος